Przewodniczący

SSA Witold Mazur (spr.)

Sędziowie

SA Wiesław Kosowski

SA Wojciech Kopczyński

Protokolant

Martyna Paciej

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 215/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 15 lutego 2021r., sygn. akt V K 238/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

I. Prokurator na podstawie art. 425 § 1 i 2 k. p. k. oraz art. 444 k. p. k. zaskarżył wyrok na niekorzyść oskarżonego A. Z.:

- w zakresie orzeczenia o winie w punktach 4 oraz 6;

- w części dotyczącej orzeczenia o karze w punktach: 1, 2, 5 i 7, a w konsekwencji także w zakresie rozstrzygnięcia o karze łącznej w punkcie 8;

i na mocy art. 427 § 2 k. p. k. i art. 438 pkt 3 i 4 k. p. k. zarzucił

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na uniewinnieniu oskarżonego A. Z. od czynów opisanych w punktach III i V aktu oskarżenia, podczas gdy prawidłowa ocena zebranego materiału dowodowego, a w szczególności konsekwentnych, logicznych i przekonujących zeznań świadka Ł. B. wskazuje, iż oskarżony dopuścił się także tych zarzuconych czynów;

2. rażącą niewspółmierność wymierzonych wobec oskarżonego A. Z. kar jednostkowych pozbawienia wolności:

- w punkcie 1 wyroku - w wysokości 1 roku pozbawienia wolności;

- w punkcie 2 wyroku - w wysokości 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- w punkcie 3 wyroku - w wysokości 1 roku pozbawienia wolności;

- w punkcie 4 wyroku - w wysokości 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności;

wynikającą z niedostatecznego uwzględnienia przez Sąd okoliczności obciążających oskarżonego, co skutkowało rażącą niewspółmiernością orzeczonej wobec oskarżonego w punkcie 8 wyroku kary łącznej w wysokości 2 lat pozbawienia wolności, podczas gdy stopień społecznej szkodliwości czynów mu przypisanych, rodzaj i charakter naruszonych dóbr prawnych, ilość zachowań będących przestępstwami, przez niego popełnionych, działającego w zorganizowanej grupie przestępczej oraz jego rola w tej grupie wskazują, że oskarżony w sposób lekceważący traktuje zasady porządku prawnego, a w związku z tym sankcja prawna za zarzucane mu czyny winna zostać orzeczona w znacznie wyższym wymiarze, a orzeczona wobec niego kara nie spełnia swoich celów zarówno w zakresie prewencji ogólnej jak i szczególnej.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych sformułowany przez prokuratora odnośnie orzeczenia wydanego przez Sąd Okręgowy w punkcie 6 zaskarżonego wyroku jest zasadny. Sąd I instancji uniewinnił oskarżonego A. Z. od zarzutu popełnienia czynu opisanego w punkcie V części wstępnej wyroku. Prokurator w punkcie V aktu oskarżenia oskarżył A. Z. o popełnienie przestępstwa polegającego na tym, że w nieustalonym dniu w okresie od początku listopada do 7 grudnia 2017r. w miejscowości P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej skupionej wokół kibiców (...) o nazwie (...) wziął udział w bójce z pseudokibicami klubów sportowych " (...)" oraz (...), w której narażano jej uczestników na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 k. k. lub art. 157 § 1 k. k., przy czym udział jego w tym zdarzeniu polegał na zagrzewaniu do dalszego uczestnictwa w bójce jej uczestników, tj. o czyn z art. 158 § 1 k. k. w zw. z art. 65 § 1 k. k. Odnośnie tego czynu kluczowe znaczenie mają zeznania świadka Ł. B.. Są one stanowcze, konsekwentne i rzeczowe. Zarówno w śledztwie oraz na rozprawie głównej zrelacjonował przebieg zdarzenia i opisał na czym polegał udział oskarżonego A. Z. w tym przestępczym zajściu. Brał on udział w przygotowanej wcześniej "ustawce", pełnił rolę obserwatora i zagrzewał do walki członków walczących grup zwaśnionych klubów piłkarskich. Z kolei bezpośrednio przyglądał się jego zachowaniu świadek Ł. B., który również wtedy był w miejscowości P.. W tym miejscu warto też podkreślić, że w toku konfrontacji przeprowadzonej przez prokuratora na etapie postępowania przygotowawczego z udziałem wtedy jeszcze podejrzanego A. Z., podejrzany Ł. B. podtrzymał tę wersję przebiegu zdarzenia oraz jeszcze potwierdził jego udział w innych przestępstwach, objętych później aktem oskarżenia. Z racji wieku i statusu w zorganizowanej grupie przestępczej oskarżony A. Z. nie uczestniczył bezpośrednio w bójce. Te okoliczności jednoznacznie wskazują na to, że świadek Ł. B. pamiętał dokładnie jaka była rola oskarżonego w zdarzeniu i nie może być mowy o pomyłce z inną "ustawką", czy też zajściem. W tej sytuacji nie zasługuje na akceptację stanowisko Sądu Okręgowego, że zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań świadków: Ł. B., D. T. i M. S. nie potwierdził jednoznacznie i stanowczo udziału oskarżonego A. Z. w tym zdarzeniu, któremu on zaprzeczał. W związku z tym nie dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa, z uwagi na brak danych, dostatecznie uzasadniających popełnienie przez niego tego czynu, co ostatecznie w oparciu o art. 414 § 1 k. p. k. w zw. z art. 17 § 1 k. p. k. skutkowało jego uniewinnieniem. Z zeznań świadków D. T., D. W. i M. S. wynika, że oskarżony A. Z. był członkiem zorganizowanej grupy skupionej wokół kibiców (...) o nazwie (...) i brał udział w bójkach i "ustawkach" z pseudokibicami klubów sportowych. W tej sytuacji należy uznać, że Sąd Okręgowy dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych poprzez uznanie, iż brak było podstaw faktycznych i prawnych do przypisania oskarżonemu A. Z. sprawstwa i winy w zakresie zarzucanego mu czynu, w oparciu tylko i wyłącznie o zeznania bezpośredniego świadka zdarzenia Ł. B., który konsekwentnie utrzymywał, że był na miejscu bójki z udziałem kibiców (...) o nazwie (...) z pseudokibicami klubów sportowych " (...)" oraz (...) w miejscowości P. i obserwował jego zachowanie. Te okoliczności uzasadniają uwzględnienie zarzutu apelacyjnego prokuratora i uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczenia zawartego w punkcie 6 i przekazanie sprawy w tej części do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych sformułowany przez prokuratora odnośnie orzeczenia wydanego przez Sąd Okręgowy w punkcie 4 zaskarżonego wyroku jest niezasadny. Sąd I instancji uniewinnił oskarżonego A. Z. od zarzutu popełnienia czynu opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku. Prokurator w punkcie III aktu oskarżenia oskarżył A. Z. o popełnienie przestępstwa polegającego na tym, że w nieustalonym dniu III kwartału 2017r., nie później niż do dnia 30 września 2017r. w C., działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej skupionej wokół kibiców (...) o nazwie (...) w zamiarze, aby inne osoby dokonały pobicia D. D., swoim zachowaniem ułatwił jego popełnienie, w ten sposób, że uzyskał od D. P., a następnie przekazał informacje członkom kierowanej przez M. M. zorganizowanej grupy przestępczej, na temat miejsca i czasu jego pobytu, umożliwiając tym samym dokonanie m.in. przez członków tej grupy pobicia w dniu 30 września 2017r. w K. D. D. z użyciem niebezpiecznego przedmiotów w postaci maczet, którego następstwem było spowodowanie u niego szeregu obrażeń ciała opisanych w zarzucie, stanowiących ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k. k., tj. o czyn z art. 18 § 3 k. k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k. k. w zw. z art. 159 k. k. przy zast. art. 11 § 2 k. k. i art. 65 § 1 k. k. Sąd Okręgowy uznał, że zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań świadków Ł. B., D. P., P. M. i D. W. nie był jednoznaczny i na tyle stanowczy, aby oskarżonemu A. Z., w sposób nie budzący wątpliwości, przypisać popełnienie zarzucanego mu przestępstwa. Decyzja o pobiciu D. D. została podjęta przez członków zarządu zorganizowanej grupy przestępczej (...) skupionej wokół kibiców klubu piłkarskiego (...). Był on jednym z liderów kibiców klubu piłkarskiego (...) i miał na ich temat rozpowszechniać zniesławiające informacje. Na pomocnictwo oskarżonego A. Z. do popełnienia tego przestępstwa wskazał tylko świadek Ł. B.. W dniu 6 kwietnia 2018r. Ł. B. złożył przed prokuratorem wyjaśnienia w charakterze podejrzanego i podał, że oskarżony A. Z. przekazał członkom grupy dane dotyczące miejsca zamieszkania D. D. i lokalizacji przedszkola, do którego uczęszcza jego córka, które uzyskał od D. P.. Wiedział o tym od Ł. L., ps. (...), jednak nie potrafił wytłumaczyć, czy miała ona świadomość, że przekazując dane adresowe, wystawia pokrzywdzonego i naraża go na pobicie. D. P. pozostawała w nieformalnych związkach oraz relacjach towarzyskich z przedstawicielami wyżej wymienionych klubów piłkarskich. Formułując zarzut aktu oskarżenia prokurator przyjął, że oskarżony A. Z. przekazując te informacje, ułatwił zaplanowanie i przygotowanie przestępstwa dokonanego na szkodę pokrzywdzonego. Należy jednak zauważyć, że w tych samych wyjaśnieniach podejrzany Ł. B. stwierdził, że w czasie prowadzonych narad M. M., ps. (...), miał już adres D. D., ale nie wiedział od kogo- ( k.572-573, t. III). W czasie przesłuchania w dniu 4 stycznia 2019r. podejrzany Ł. B. ponownie potwierdził, że adres zamieszkania pokrzywdzonego i przedszkola, do którego uczęszczała jego córka, przekazała oskarżonemu A. Z. D. P., która była jego przyjaciółką. Ten z kolei przekazał go Ł. L., ps. (...), który o tym poinformował Ł. B.- ( k. 622-623, t. IV). Z treści jego zeznań nie wynika, aby dane dotyczące miejsca zamieszkania D. D. i lokalizacji przedszkola, do którego uczęszcza jego córka, przekazała mu bezpośrednio. Na rozprawie głównej 26 lutego 2020r. świadek Ł. B. powtórzył wersję o przekazaniu informacji o adresie D. D. przez oskarżonego A. Z., który posiadał od D. P.. Jednak w dalszej części zeznań dodał, że M. M., ps. (...), dostał adres na kartce, lecz nie wskazał od kogo. Nic też nie wspomniał o roli Ł. L. związanej z otrzymanym adresem przez oskarżonego A. Z. od D. P.- ( 1272-1273, VIII). Następnie na rozprawie głównej 20 stycznia 2021r. świadek Ł. B., po odczytaniu protokołu wyjaśnień składanych przez niego w charakterze oskarżonego przed Sądem Okręgowym w Katowicach w sprawie, sygn. akt XXI K 104/19, w dniu 30 stycznia 2020r. z karty 1683 potwierdził, że Ł. L., ps. (...), dostał adres od D. P., a ten przekazał go M. M.. Wytłumaczył, że w tamtej sprawie nie mówił o oskarżonym A. Z., ponieważ w niej nie występował.- ( k. 1739- 1740, t. X). Natomiast oskarżony A. Z. konsekwentnie, zarówno w śledztwie, jak i na rozprawie głównej nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W swoich wyjaśnieniach zaprzeczył, aby przekazywał adres pokrzywdzonego D. D. członkom grupy skupionej wokół kibiców klubu (...). Również świadek D. P. zeznała, że nigdy nie przekazywała informacji na temat D. D. osobom związanym z kibicami tego klubu, natomiast znała oskarżonego A. Z. i nigdy z nim nie rozmawiała na temat pokrzywdzonego. Z jej zeznań nie wynika też, aby przekazała dane adresowe D. D. temu oskarżonemu- (k.1401, t. IX). Odnośnie tego czynu interesujące są też zeznania złożone na rozprawie przez świadka Ł. L., który słyszał o pobiciu D. D. z doniesień medialnych i nie miał z nim kontaktu. Dodał, że nie zna osobiście D. P. i nie rozmawiał z nią. Również z treści jego zeznań nie wynika, aby przekazywała mu dane dotyczące miejsca zamieszkania D. D. i lokalizacji przedszkola, do którego uczęszczała jego córka- ( 1536-1537, t. IX). Również z zeznań świadka M. M. wynika, że świadek D. P. nie przekazywała mu adresu D. D. i po raz pierwszy widział ją na sali sądowej. Zwrócił też uwagę na zmienne relacje w tym zakresie prezentowane przez świadka Ł. B., ponieważ początkowo twierdził, że adres pokrzywdzonego miał od oskarżonego A. Z., a później, że od D. P.. Również zeznania świadka D. W. nie potwierdziły, aby oskarżony A. Z. otrzymał dane adresowe pokrzywdzonego od świadka D. P. i by te osoby były w jakikolwiek sposób związane z jego pobiciem. Ponadto zeznania świadka P. M. także nie przyczyniły się do potwierdzenia udziału oskarżonego A. Z. w zarzucanym mu czynie. Świadek ten zwrócił uwagę, że dane adresowe pokrzywdzonego dostarczyli kibice (...), a jemu osobiście przekazał świadek Ł. L., ps. (...).

Mając te dowody na uwadze Sąd Okręgowy słusznie uznał za nieudowodniony fakt uzyskania od świadka D. P. przez oskarżonego A. Z. i przekazania członkom zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez M. M., informacji na temat miejsca i czasu pobytu pokrzywdzonego D. D.. Z zeznań świadków Ł. L. i M. M. nie wynika, że oskarżony A. Z. przekazał im adres D. D., co później umożliwiło jego pobicie. Świadek Ł. B. odnośnie tej okoliczności opierał się tylko na relacji ze słyszenia, natomiast oskarżony A. Z. konsekwentnie temu zaprzeczał, a jego wyjaśnienia w tym zakresie znajdowały dodatkowo wsparcie w zeznaniach świadka D. P.. Także świadek P. M. opierał się na przypuszczeniach i podawał inne okoliczności dotyczące uzyskania adresu pokrzywdzonego. W tej sytuacji, skoro świadek Ł. B. nie był bezpośrednim obserwatorem przekazania adresu i wiedzę w tym zakresie uzyskał jedynie ze słyszenia, przy braku innych dowodów potwierdzający zarzut opisany w punkcie III części wstępnej wyroku, to ten materiał dowodowy, jak trafnie uznał Sąd I instancji, nie potwierdził jednoznacznie i stanowczo udziału oskarżonego A. Z. w tym zdarzeniu i z powodu braku danych dostatecznie uzasadniających popełnienie przez niego tego przestępstwa, należało go uniewinnić i kosztami postępowania obciążyć Skarb Państwa. Wbrew twierdzeniom prokuratora zeznania świadka Ł. B. tylko wskazywały na oskarżonego A. Z. jako na sprawcę tego przestępstwa, ale pozostawały w opozycji do pozostałego zebranego na tę okoliczność materiału dowodowego i trudno je uznać za konsekwentne oraz przekonujące. Były również wewnętrznie zmienne i nie sposób obdarzyć je walorem wiarygodności. W związku z tym, że jest to tylko jedyny dowód na sprawstwo i winę oskarżonego A. Z., to rozstrzygnięcie Sądu I instancji jest w tym zakresie prawidłowe i nie zostało poprzedzone błędnymi ustaleniami faktycznymi w tej sprawie.

Odnośnie zarzutu rażącej niewspółmierności wymierzonych wobec oskarżonego A. Z. kar jednostkowych pozbawienia wolności oraz kary łącznej pozbawienia wolności należy stwierdzić, że jest on tylko częściowo zasadny. W ocenie Sądu Apelacyjnego orzeczone kary jednostkowe pozbawienia wolności, należycie uwzględniają stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez niego przestępstw oraz są adekwatne do przyjętego stopnia jego winy. Wymierzając oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności za przypisane mu w punkcie 1 zaskarżonego wyroku przestępstwo z art. 258 § 1 k. k. Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił jego stopień społecznej szkodliwości, jak również właściwości i warunki osobiste sprawcy, który do tej pory nie był karany i prowadził ustabilizowany tryb życia. Nie ulega wątpliwości, że udział w zorganizowanej grupie przestępczej oraz popełniane w jej ramach przestępstwa w grupach pseudokibicowskich są groźne oraz stanowią zagrożenie dla życia i zdrowia jej uczestników. Oskarżony A. Z. aktywnie uczestniczył w działaniach tych struktur, a w (...) podgrupie pełnił przywódczą rolę. Mając na uwadze te okoliczności, należy podzielić stanowisko Sądu I instancji, że wymierzona kara 1 roku pozbawienia wolności stanowi dostateczną represję karną za popełniony czyn, jest właściwie dostosowana do stopnia winy oraz spełni swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze. Nie ma więc potrzeby podwyższenia jej wymiaru do 2 lat pozbawienia wolności, zgodnie z wnioskiem prokuratora. Z kolei wymierzając oskarżonemu A. Z. karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności za przypisane mu w punkcie 2 zaskarżonego wyroku przestępstwo z art. 158 § 1 k. k. w zw. art. 65 § 1 k. k. Sąd Okręgowy również prawidłowo ocenił jego stopień społecznej szkodliwości, a także właściwości i warunki osobiste sprawcy, który do tej pory nie był karany i prowadził ustabilizowany tryb życia. Realizacja tego czynu zabronionego była zaplanowana i przygotowana. Oskarżony działał świadomie w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z wieloma innymi osobami. Sprawcy podjęli działania z zaskoczenia i byli zamaskowani. Wtargnęli do sali gimnastycznej w M. i niespodziewanie zaatakowali trenujących w niej młodych mężczyzn. Używając niebezpiecznych przedmiotów, pobili pokrzywdzonych oraz spowodowali u nich obrażenia ciała o różnym stopniu ciężkości. To zdarzenie polegające na pobiciu miało gwałtowny charakter, nosiło cechy brutalności i mogło spowodować u pokrzywdzonych osób dotkliwe obrażenia, z powodu używania niebezpiecznych narzędzi i zastosowanych metod polegających na zadawaniu ciosów rękami i nogami. Sąd I instancji prawidłowo ocenił stopień winy i społecznej szkodliwości przestępstwa przypisanego oskarżonemu. Trafnie uwzględnił przesłanki określone w art. 65 § 1 k. k., jak również właściwości i warunki osobiste sprawcy, który do tej pory nie był karany i prowadził ustabilizowany tryb życia. W dacie czynu był osobą młodą. Należy podzielić stanowisko Sądu I instancji, że wymierzona kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności stanowi dostateczną represję karną za popełniony czyn, jest właściwie dostosowana do stopnia winy i dyrektyw sądowego wymiaru kary oraz spełni swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze. Nie ma więc potrzeby podwyższenia jej wymiaru do 3 lat pozbawienia wolności, zgodnie z wnioskiem prokuratora. Sąd Okręgowy wymierzając oskarżonemu A. Z. kary: 1 roku pozbawienia wolności za przypisane mu w punkcie 5 zaskarżonego wyroku przestępstwo z art. 158 § 1 k. k. w zw. art. 65 § 1 k. k. oraz 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności za przypisane mu w punkcie 7 zaskarżonego wyroku przestępstwo z art. 158 § 1 k. k. w zw. art. 65 § 1 k. k. również prawidłowo ustalił ich stopień społecznej szkodliwości oraz stopień winy, a także właściwości i warunki osobiste sprawcy, który do tej pory nie był karany i prowadził ustabilizowany tryb życia. Realizacja obu tych czynów zabronionych była zaplanowana i przygotowana. Zdarzenia przestępcze, które rozegrały się na autostradzie (...) w okolicach T. i na autostradzie (...) na wysokości W. miały dynamiczny przebieg oraz zagrażały życiu i zdrowiu wielu osób. Oskarżony A. Z. świadomie i dobrowolnie wziął udział w bójce, mającej zorganizowany charakter, a z uwagi na wielość uczestników zajścia, brutalny i agresywny sposób działania, nawet z użyciem samochodów osobowych w tym drugim czynie, narażał ich na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo powstania obrażeń ciała o różnym stopniu ciężkości. Sąd I instancji w sposób właściwy ustalił też rolę oskarżonego w tych zdarzeniach. Nie była ona kluczowa i niczym on szczególnym nie wyróżniał się, jeśli chodzi o intensywność w naruszeniu dóbr prawnych innych osób. Mając na uwadze te wszystkie wyżej wymienione okoliczności, należy podzielić stanowisko Sądu I instancji, że wymierzone oskarżonemu A. Z. kary: 1 roku pozbawienia wolności za przypisane mu w punkcie 5 zaskarżonego wyroku przestępstwo z art. 158 § 1 k. k. w zw. art. 65 § 1 k. k. oraz 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności za przypisane mu w punkcie 7 zaskarżonego wyroku przestępstwo z art. 158 § 1 k. k. w zw. art. 65 § 1 k. k. stanowią dostateczną represję karną za popełnione czyny, są właściwie dostosowane do stopnia winy oraz spełnią swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze. Wskazane przez prokuratora w apelacji okoliczności nie przemawiają za koniecznością zastosowania w stosunku do oskarżonego surowszej sankcji karnej, polegającej na wymierzeniu mu za przestępstwa przypisane w punktach 5 i 7 zaskarżonego wyroku kar po 2 lata pozbawienia wolności. Niewątpliwie swoim działaniem naruszył on porządek prawny, wymaga ścigania za popełnienie tych czynów, a orzeczone kary muszą uwzględniać poczucie sprawiedliwości oraz bezpieczeństwo innych osób. Wszystkie 4 orzeczone kary bezwzględnego pozbawienia wolności, mieszczą się w granicach ustawowego zagrożenia oraz uwzględniają w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnionych przestępstw, jak i osobowość sprawcy. Nie mogą być uznane za kary niesprawiedliwe oraz stanowią właściwą odpłatę za dokonane czyny zabronione. W tej sytuacji Sąd Apelacyjny uważa, że sformułowany przez prokuratora w apelacji zarzut rażącej niewspółmierności wymierzonych wobec oskarżonego A. Z. kar jednostkowych pozbawienia wolności jest niezasadny.

Zarzut prokuratora rażącej niewspółmierności kary łącznej pozbawienia wolności jest zasadny. Sąd Okręgowy niedostatecznie uwzględnił okoliczności obciążające oskarżonego A. Z., co skutkowało rażącą niewspółmiernością orzeczonej wobec niego w punkcie 8 wyroku kary łącznej w wysokości 2 lat pozbawienia wolności. Niewłaściwa ocena okoliczności dotyczących kwestii łączności podmiotowo-przedmiotowej pomiędzy poszczególnymi przestępstwami, rodzaju i charakteru naruszonych dóbr prawnych, ilości zachowań będących czynami zabronionymi, popełnionymi przez oskarżonego, działającego w zorganizowanej grupie przestępczej oraz jego roli w tej grupie wskazują, że w sposób lekceważący traktował zasady porządku prawnego oraz współżycia społecznego i w związku z tym sankcja karna za zarzucane mu występki powinna zostać orzeczona w znacznie wyższym wymiarze, a wymierzona wobec niego kara łączna pozbawienia wolności nie spełnia swoich celów zarówno w zakresie prewencji ogólnej jak i szczególnej. Sąd I instancji mógł orzec karę łączną w granicach od 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności do 4 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, wymierzył ją w wysokości 2 lat pozbawienia wolności, czyli zastosował zasadę asperacji, a nie absorpcji jak błędnie stwierdził w apelacji prokurator. Mając na uwadze ilość popełnionych przez oskarżonego A. Z. przestępstw, ich odległość czasowo- przestrzenną, zaatakowanie podobnych dóbr prawnych na szkodę różnych podmiotów pokrzywdzonych oraz zbliżoną motywację działania w zorganizowanej grupie przestępczej nie sposób uznać, że kara w rozmiarze 2 lat pozbawienia wolności spełni swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze. W tej sytuacji Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że oskarżonemu A. Z. podwyższył wymiar orzeczonej kary łącznej do 3 lat pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 19 września 2019r. godzina 09:58 do dnia 8 czerwca 2020r. godzina 14:05. Powinna ona spełnić swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze oraz prawidłowo kształtować świadomość prawną społeczeństwa. Można też obiektywnie założyć, że zrealizuje zakładane funkcje w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej oraz uzmysłowi członkom grup pseudokibicowskich, że popełnianie przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu spotka się z surową reakcją organów wymiaru sprawiedliwości. Natomiast oskarżonemu A. Z. powinna uświadomić nieopłacalność dokonywania przestępstw.

Wniosek

Prokurator stawiając powyższe zarzuty w oparciu o przepisy art. 427 § 1 k. p. k. i art. 437 § 1 k. p. k. wniósł o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie punktów 4 i 6 i przekazanie w tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji;

zmianę zaskarżonego wyroku w punktach 1, 2, 5 i 7, poprzez wymierzenie oskarżonemu A. Z.:

- za czyn I opisany aktem oskarżenia- kary 2 lat pozbawienia wolności;

- za czyn II opisany aktem oskarżenia- kary 3 lat pozbawienia wolności;

- za czyn IV opisany aktem oskarżenia- kary 2 lat pozbawienia wolności;

- za czyn VI opisany aktem oskarżenia- kary 2 lat pozbawienia wolności;

- i orzeczenie kary łącznej w wysokości 4 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

1. Wniosek prokuratora o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczenia zawartego w punkcie 4 nie zasługuje na uwzględnienie. Rozstrzygnięcie w tym zakresie jest prawidłowe, ma oparcie w zebranym materiale dowodowym. Sąd Okręgowy słusznie uznał za nieudowodniony fakt uzyskania od świadka D. P. przez oskarżonego A. Z. i przekazania członkom zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez M. M., informacji na temat miejsca i czasu pobytu pokrzywdzonego D. D.. Dowody zgromadzone na okoliczność zarzutu opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku zostały ocenione rzeczowo i logicznie. Wbrew twierdzeniom prokuratora zeznania świadka Ł. B. tylko wskazywały na oskarżonego A. Z. jako na sprawcę tego przestępstwa, ale pozostawały w opozycji do pozostałego zebranego na tę okoliczność materiału dowodowego i trudno je uznać za konsekwentne oraz przekonujące. Były również wewnętrznie zmienne i nie sposób obdarzyć je walorem wiarygodności. W związku z tym, że jest to tylko jedyny dowód na sprawstwo i winę oskarżonego A. Z., to rozstrzygnięcie Sądu I instancji jest w tym zakresie prawidłowe i nie zostało poprzedzone błędnymi ustaleniami faktycznymi w tej sprawie.

2. Wniosek prokuratora o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczenia zawartego w punkcie 6 zasługuje na uwzględnienie. Rozstrzygnięcie w tym zakresie jest nieprawidłowe oraz nie ma oparcia w zebranym materiale dowodowym. Odnośnie czynu opisanego w punkcie V części wstępnej wyroku, kluczowe znaczenie mają zeznania świadka Ł. B.. Są one stanowcze, konsekwentne i rzeczowe. Zarówno w śledztwie oraz na rozprawie głównej zrelacjonował przebieg zdarzenia i opisał na czym polegał udział oskarżonego A. Z. w tym przestępczym zajściu. W tej sytuacji należy uznać, że Sąd Okręgowy dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych poprzez uznanie, iż brak było podstaw faktycznych i prawnych do przypisania oskarżonemu A. Z. sprawstwa i winy w zakresie zarzucanego mu czynu, w oparciu tylko i wyłącznie o zeznania bezpośredniego świadka zdarzenia Ł. B., który konsekwentnie utrzymywał, że był na miejscu bójki z udziałem kibiców (...) o nazwie (...) z pseudokibicami klubów sportowych " (...)" oraz (...) w miejscowości P. i obserwował jego zachowanie. Te okoliczności uzasadniają uwzględnienie zarzutu apelacyjnego prokuratora i uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczenia zawartego w punkcie 6 i przekazanie sprawy w tej części do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy, ponieważ jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu sądowego w całości, na okoliczność zarzutu sformułowanego przez prokuratora w punkcie V aktu oskarżenia.

3. Wniosek prokuratora o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczeń zawartych w punktach: 1, 2, 5 i 7 nie zasługuje na uwzględnienie. Rozstrzygnięcia w tym zakresie są prawidłowe oraz zostały rzeczowo uzasadnione. Wszystkie 4 orzeczone kary bezwzględnego pozbawienia wolności, mieszczą się w granicach ustawowego zagrożenia oraz uwzględniają w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnionych przestępstw, jak i osobowość sprawcy. Nie mogą być uznane za kary niesprawiedliwe oraz stanowią właściwą odpłatę za dokonane czyny zabronione. W tej sytuacji Sąd Apelacyjny uważa, że sformułowany przez prokuratora w apelacji zarzut rażącej niewspółmierności wymierzonych wobec oskarżonego A. Z. kar jednostkowych pozbawienia wolności jest niezasadny.

4. Wniosek prokuratora o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczenia zawartego w punkcie 8 zasługuje na częściowe uwzględnienie. Rozstrzygnięcie w tym zakresie jest nietrafne, a zarzut rażącej niewspółmierności kary pozbawienia wolności uznać należy za zasadny. Mając na uwadze ilość popełnionych przez oskarżonego A. Z. przestępstw, ich odległość czasowo - przestrzenną, zaatakowanie podobnych dóbr prawnych na szkodę różnych podmiotów pokrzywdzonych oraz zbliżoną motywację działania w zorganizowanej grupie przestępczej nie sposób uznać, że kara w rozmiarze 2 lat pozbawienia wolności spełni swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze. W tej sytuacji Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że oskarżonemu A. Z. podwyższył wymiar orzeczonej kary łącznej do 3 lat pozbawienia wolności. Powinna ona spełnić swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze oraz prawidłowo kształtować świadomość prawną społeczeństwa. Można też obiektywnie założyć, że zrealizuje zakładane funkcje w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej oraz uzmysłowi członkom grup pseudokibicowskich, że popełnianie przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu spotka się z surową reakcją organów wymiaru sprawiedliwości. Natomiast oskarżonemu A. Z. powinna uświadomić nieopłacalność dokonywania przestępstw.

3.2.

II. Obrońca oskarżonego A. Z. na zasadzie art. 425 § 1 i 2 k. p. k. oraz art. 444 k. p. k. zaskarżyła wyrok w części uznającej oskarżonego A. Z. za winnego popełnienia czynów zarzucanych aktem oskarżenia, tj. w zakresie punktów:

1-3, 5, 6-10 oraz na podstawie art. 427 § 1 i 2 k. p. k. i art. 438 pkt 2 i 3 k. p. k.

oraz zarzuciła:

1). mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku rażącą obrazę prawa procesowego, a to art. 7 k. p. k. w zw. z art. 410 k. p. k., poprzez zastąpienie zasady swobodnej oceny dowodów, dowolną oceną dowodów i w konsekwencji uznanie za wiarygodne i stanowiące podstawę ustaleń faktycznych w zakresie winy i sprawstwa A. Z. zeznań świadka Ł. B. w przeważającym zakresie, zeznań świadków D. T. i D. W., a także zeznań świadka M. S. w zakresie, w jakim pozostawały one w zbieżności z depozycjami Ł. B., D. T. i D. W., podczas gdy depozycje wyżej wymienionych świadków nie tylko nie były wiarygodne, ale nie określały precyzyjnie czynności przestępczych rzekomo podejmowanych przez oskarżonego, nie odnosiły się do faktów związanych z jego udziałem w inkryminowanych zdarzeniach, ale wskazywały informacje dorozumiane przez nich samych, a jednocześnie z uwagi na bezpośredni interes w uzyskaniu korzystnego dla siebie rozstrzygnięcia w postępowaniu prowadzonym przed Sądem Okręgowym w Katowicach, pod sygn. akt XXI K 104/19, depozycje tychże świadków winny być oceniane ze szczególną ostrożnością co do ich wiarygodności;

2) mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku rażącą obrazę prawa procesowego, a to art. 7 k. p. k. w zw. z art. 410 k. p. k., poprzez zastąpienie zasady swobodnej oceny dowodów, dowolną oceną dowodów i w konsekwencji uznanie za niewiarygodne i zmierzające do poprawy sytuacji procesowej A. Z. zeznań świadka M. S. w zakresie w jakim pozostawały one w sprzeczności z depozycjami Ł. B., a także nieobdarzenie walorem wiarygodności wyjaśnień A. Z. w zakresie, w jakim nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, a także uznanie za niewiarygodne, nieprzekonujące i stanowiące jedynie przyjętą linię obrony depozycji świadków Ł. L., M. M., K. G. oraz Ł. J., podczas gdy dowody te jako dowody obciążające nie powinny być wartościowane, a oceniane na równi z pozostałymi dowodami w sprawie;

3) mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku rażącą obrazę prawa procesowego, a to art. 5 § 2 k. p. k. w zw. z art. 410 k. p. k., poprzez brak powzięcia wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i niemożliwości ich usunięcia, a w konsekwencji brak rozstrzygnięcia nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego;

4) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, będący konsekwencją obrazy prawa procesowego, mający istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a polegający na uznaniu, iż A. Z. popełnił czyny przypisane mu w punktach: 1, 2, 5 i 7 rozstrzygnięcia, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przypisania oskarżonemu winy i sprawstwa powyższych czynów;

5) z ostrożności procesowej na zasadzie art. 438 pkt 4 k. p. k. rażącą niewspółmierność wymierzonych oskarżonemu kar jednostkowych i kary łącznej poprzez nieuwzględnienie i niedocenienie w dostatecznym stopniu istotnych okoliczności, które winny łagodząco wpływać na wymiar kar jednostkowych, a także brak zastosowania zasady pełnej absorpcji przy wymierzaniu kary łącznej, zaś dla osiągnięcia celów kary wystarczający był jej znacznie niższy wymiar.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut naruszenia art. 7 k. p. k. wymaga wykazania wad w ocenie konkretnych dowodów dokonanej w zaskarżonym wyroku, prowadzących do wniosku, iż przekracza ona granice swobodnej i jest dowolna. Jednak na gruncie niniejszej sprawy ten zarzut jest chybiony. Przepisy Kodeksu postępowania karnego nie zawierają żadnych dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów, jak również nie wprowadzają różnic co do wartości poszczególnych dowodów. Nie wykazał zatem obrońca oskarżonego A. Z., aby w tym zakresie Sąd Okręgowy naruszył zasadę swobodnej oceny dowodów. Zarzut naruszenia art. 7 k. p. k. wymaga uzasadnienia, że ocena ta przekroczyła granice swobodnej oceny, przy czym konieczne jest wykazanie konkretnych błędów w sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiających w zasadniczy sposób przeciwko wydanemu rozstrzygnięciu. Tych konkretnych błędów apelujący nie wykazał. Sąd I instancji zgromadził w sprawie, odnośnie przypisanych oskarżonemu A. Z. 4 przestępstw w punktach: 1,2, 5 i 7, pełny materiał dowodowy, który nie wymaga poszerzenia ani uzupełnienia. Poddał go też wnikliwej analizie i ocenie, zgodnej z wymogami określonymi w art. 7 k. p. k. Wbrew twierdzeniom skarżącego nie była ona błędna i fragmentaryczna. Na podstawie prawidłowo ocenionych dowodów Sąd Okręgowy ustalił stan faktyczny i prawny, nie popełniając w tym zakresie żadnych błędów natury faktycznej oraz prawnej.

Nie ma również racji obrońca stawiając zarzuty obrazy art. 410 k. p. k. Z naruszeniem treści przepisu art. 410 k. p. k. mamy do czynienia jedynie wówczas, gdy sąd opiera swoje orzeczenie na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej, bądź tylko na części materiału ujawnionego i jego rozstrzygnięcie nie jest wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności. Nie stanowi natomiast obrazy przepisu art. 410 k. p. k. dokonanie oceny materiału dowodowego przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań stron procesowych.

Wbrew wywodom zawartym w apelacji obrońcy oskarżonego A. Z. Sąd Okręgowy w Katowicach przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i wnikliwy. Podczas przewodu sądowego wyczerpał właściwie wszystkie dostępne możliwości dowodowe w celu ustalenia, czy istnieją podstawy do przypisania mu sprawstwa i winy co do przestępstw określonych w art. 258 § 1 k. k. i art. 158 § 1 k. k. w zw. z art. 65 § 1 k. k. W toku procedowania respektował zasady procesowe, w tym zasadę prawdy materialnej (art. 2 § 2 k. p. k.), zasadę bezstronności (art. 4 k. p. k.), ponieważ wziął pod uwagę okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a także zasadę swobodnej oceny dowodów (art. 7 k. p. k.). Dokonane w wyroku ustalenia faktyczne wolne są od błędów i uwzględniają całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy (art. 410 k. p. k.).

Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz z art. 5 § 2 k. p. k., nie są miarodajne tego rodzaju wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale tylko to, czy orzekający sąd rzeczywiście powziął wątpliwości w tym zakresie i mimo braku możliwości usunięcia ich rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo czy były po temu powody, które sąd pominął. Gdy natomiast konkretne ustalenie faktyczne zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo. Przepis art. 5 § 2 k. p. k. dotyczy wątpliwości, jakie może powziąć sąd orzekający, a nie strona procesowa, i dopiero gdyby sąd je powziął, a nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego, zasadny byłby zarzut naruszenia tego przepisu. Na koniec należy jeszcze odnieść się do kwestii zastosowania zasady in dubio pro reo, oraz zarzutu obrazy art. 7 k. p. k. W sprawie nie może być mowy o naruszeniu art. 5 § 2 k. p. k., albowiem postępowanie dowodowe przeprowadzone zostało zgodnie z obowiązującymi zasadami procedury karnej, wskazującymi jednoznacznie na sprawstwo i winę oskarżonego A. Z. odnośnie przypisanych mu 4 przestępstw. Do kwestii tej odniósł się Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. W tym kontekście trzeba także stwierdzić, że formułowanie w apelacji zarzutu obrazy art. 7 k. p. k. i art. 5 § 2 k. p. k. prowadzi do jej wewnętrznej sprzeczności, albowiem obraza zasady in dubio pro reo możliwa jest jedynie przy procedowaniu z poszanowaniem zasady swobodnej oceny dowodów. Jeżeli zatem kwestionowana jest prawidłowość postępowania w zakresie ustaleń faktycznych, to tym samym nielogiczne jest podnoszenie zarzutu rozstrzygnięcia wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, skoro aby mogły one wystąpić, niezbędne jest dokonanie właściwej oceny dowodów. Innymi słowy zarzut obrazy art. 5 § 2 k. p. k. dotyczy wtórnej do ustaleń faktycznych płaszczyzny procedowania sądu, a zatem nie może być podnoszony jednocześnie z zarzutem obrazy art. 7 k. p. k.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest trafny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, przy czym zarzut ten nie może polegać na polemice z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku. Sama więc możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych, który mógł mieć wpływ na treść zapadłego rozstrzygnięcia. Według Sądu Apelacyjnego ustalenia faktyczne przyjęte przez Sąd I instancji są prawidłowe i znajdują odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale dowodowym.

Przechodząc do omówienia poszczególnych zarzutów należy stwierdzić, że nie zasługują one na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy prawidłowo odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego A. Z., który nie przyznał się do popełnienia zarzucanych i ostatecznie przypisanych 4 przestępstw, argumentując, że z powodu sytuacji rodzinnej i zawodowej nie mógł w nich uczestniczyć. Jednocześnie potwierdził, że nie był skonfliktowany ze świadkami Ł. B., D. T. i D. W.. Jego wyjaśnienia zostały skutecznie podważone zbieżnymi zeznaniami wyżej wskazanych świadków oraz świadka M. S.. Zeznania tych świadków są rzeczowe i wzajemnie się uzupełniają. Jednoznacznie wskazują na to, że oskarżony A. Z. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o nazwie (...) skupionej wokół pseudokibiców klubu piłkarskiego " (...)", mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu oraz uczestniczył w dwóch zdarzeniach przestępczych polegających na pobiciu innych osób w kwietniu 2010r. w M. oraz w styczniu 2015r. na autostradzie (...) w okolicach W. oraz w jednym zdarzeniu polegającym na udziale w bójce na początku 2017r. na autostradzie w okolicach T.. Sytuacja zawodowa i rodzinna oskarżonego nie wykluczała dokonywania przez niego przestępstw. Z kolei fakt, że świadkowie Ł. B., D. T., D. W. oraz M. S. zaczęli współpracować z organami ściągania i ujawniać informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstw oraz ich istotne okoliczności, absolutnie nie podważa prawdziwości ich zeznań. Również to, że świadkowie ci nie zatajali swojej roli w tych czynach zabronionych, nie przerzucali odpowiedzialności karnej na oskarżonego i inne osoby, wskazywali fakty, okoliczności i źródło ich pochodzenia wskazuje, że ich depozycje są prawdziwe. Brak jest podstaw do przyjęcia tezy, że fałszywie oskarżają i pomawiają oskarżonego A. Z. o udział w przypisanych mu przestępstwach.

Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego A. Z. kontrola instancyjna, przeprowadzona przez Sąd Apelacyjny, nie ujawniła błędnych ustaleń faktycznych oraz prawnych Sądu Okręgowego, a wydane orzeczenia co do przyjętego jego sprawstwa i winy odnośnie czterech przestępstw oraz wymierzonych kar jednostkowych pozbawienia wolności uznać należy za prawidłowe. Wyrok nie jest wadliwy i znajduje oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym. Ocena dowodów jest rzeczowa, logiczna i swobodna oraz uwzględnia wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd Okręgowy zrealizował zasadę obiektywizmu, ponieważ uwzględniał i oceniał dowody przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Na gruncie niniejszej sprawy nie doszło też do przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów. Nie sposób jej uznać za całkowicie dowolną, jak tego chce obrońca oskarżonego. Przypisanie oskarżonemu A. Z. odpowiedzialności karnej za czyn określony w art. 258 § 1 k. k. oraz czyny stypizowane w art. 158 § 1 k. k. w zw. z art. 65 § 1 k. k. jest słuszne i zostało poparte przekonującym wywodem prawnym.

Sąd Apelacyjny akceptuje ustalenia faktyczne oraz prawne Sądu Okręgowego odnośnie udziału oskarżonego A. Z. w zorganizowanej grupie przestępczej i traktuje je jako własne. Dowodami wskazującymi na jego uczestnictwo w tej strukturze są zeznania świadków: Ł. B., D. W., D. T. i M. S.. Grupa ta zorganizowana wokół kibiców klubu piłkarskiego " (...)" miała na celu popełnianie przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu oraz przygotowywanie bójek i pobić z pseudokibicami innych drużyn piłkarskich. Grupa była zorganizowana, posiadała kierownictwo i występował w niej element dyscypliny. Oskarżony A. Z. przystępując do niej miał świadomość jej przestępczego charakteru. Akceptował istniejącą hierarchię i realizował przekazywane polecenia. Był wiodącą postacią grupy pseudokibiców z Z. i okolic. Uczestniczył w tzw. "ustawkach" pomiędzy kibicami różnych drużyn. W tej sytuacji Sąd Okręgowy prawidłowo zakwalifikował jego działania, jako wyczerpujące dyspozycję przepisu art. 258 § 1 k. k. W tej sytuacji wina oskarżonego A. Z. została udowodniona. Została ona potwierdzona jednoznacznymi i szczegółowymi zeznaniami świadka Ł. B., wspartymi zeznaniami świadków: D. T., D. W. i M. S., czyli osób, które wchodziły w jej skład i dysponowały bezpośrednią wiedzą na temat jej struktury organizacyjnej, przywódców oraz działań i roli oskarżonego. Z kolei zarzuty i przedstawiona argumentacja przez obrońcę oskarżonego nie dają podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonego od przypisanego mu czynu z art. 258 § 1 k. k.

Sąd Apelacyjny akceptuje również ustalenia faktyczne oraz prawne Sądu Okręgowego odnośnie udziału oskarżonego A. Z. w zdarzeniu polegającym na pobiciu w dniu 1 kwietnia 2010r. w M. osób trenujących na sali gimnastycznej oraz spowodowaniu u nich obrażeń ciała o różnym stopniu ciężkości i traktuje je jako własne. Wtargnął on do obiektu i wspólnie oraz w porozumieniu z innymi osobami, którzy używali niebezpiecznych przedmiotów, zadawali uderzenia pokrzywdzonym. Współdziałał z członkami zorganizowanej grupy przestępczej o nazwie (...). W wyniku pobicia pokrzywdzeni doznali naruszenia czynności narządów ciała na okres powyżej i poniżej 7 dni. Dowodem wskazującym bezpośrednio na jego udział w przestępstwie są stanowcze i konsekwentne zeznania świadka Ł. B., który naocznie widział, jak oskarżony wraz z innymi wchodził na salę gimnastyczną. Wcześniej zgodnie, z przyjętym planem, członkowie grupy spotkali się w ustalonym miejscu, następnie przemieścili się samochodami do M. i zamaskowani wtargnęli do obiektu. Oskarżony realizował zatem wcześniej przyjęty zamiar i celem jego działania było pobicie mężczyzn związanych ze zwaśnionym klubem sportowym (...). Trzeba też nadmienić, że uzupełniający charakter mają zeznania świadka M. S. oraz świadków pokrzywdzonych niespodziewanym atakiem osób będących członkami zorganizowanej grupy przestępczej o nazwie (...). Ich wersja przebiegu zajścia została potwierdzona protokołami oględzin miejsca zdarzenia, dokumentacja lekarską i opiniami sądowo-lekarskimi. W tej sytuacji należy stwierdzić, że oskarżony A. Z. był na miejscu zdarzenia, brał aktywny udział w pobiciu osób pokrzywdzonych, umyślnie wspierając działania swoich kolegów ze zorganizowanej grupy przestępczej.

W tej sytuacji Sąd I instancji prawidłowo zakwalifikował zachowanie oskarżonego jako wypełniające znamiona występku określonego w art. 158 § 1 k. k. w zw. z art. 65 § 1 k. k. Z kolei zarzuty i przedstawiona argumentacja przez obrońcę oskarżonego nie dają podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia go od przypisanego mu czynu, ponieważ stanowią jedynie nieskuteczną polemikę z prawidłowymi ustaleniami faktycznymi Sądu I instancji.

Sąd Apelacyjny stwierdza, że Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne dotyczące udziału oskarżonego A. Z. w zdarzeniu, które miało miejsce na początku 2017r. na autostradzie (...) pod T.. Wtedy doszło do bójki pomiędzy kibicami klubu sportowego " (...)" należącymi do zorganizowanej grupy przestępczej (...), a pseudokibicami klubów sportowych " (...)" i " (...)". Zeznania świadków: Ł. B., D. W., D. T. i częściowo M. S. są ze sobą zbieżne. Wskazują na jego udział i rolę w tym zajściu. Był on na miejscu zbiórki w C., a później na autostradzie (...). Z ich relacji nie wynika, aby w czasie bójki jego zachowanie było bierne. Zeznania tych świadków zasługiwały na wiarę. Z tych powodów ustalenia faktyczne i prawne Sądu Okręgowego nie nasuwają wątpliwości i mają oparcie w zebranym materiale dowodowym.

W tej sytuacji Sąd I instancji prawidłowo zakwalifikował zachowanie oskarżonego A. Z. jako wypełniające znamiona występku określonego w art. 158 § 1 k. k. w zw. z art. 65 § 1 k. k. Z kolei zarzuty i przedstawiona argumentacja przez obrońcę oskarżonego nie dają podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia go od przypisanego mu czynu, ponieważ stanowią jedynie nieskuteczną polemikę z prawidłowymi ustaleniami faktycznymi oraz prawnymi Sądu I instancji.

Sąd Apelacyjny akceptuje również ustalenia faktyczne oraz prawne Sądu Okręgowego odnośnie udziału oskarżonego A. Z. w zdarzeniu z dnia 31 stycznia 2015r. na autostradzie (...) na wysokości W.. Działał wtedy wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami należącymi do zorganizowanej grupy przestępczej (...) oraz wziął udział w pobiciu co najmniej dwóch pokrzywdzonych obywateli Republiki Czeskiej. Używając pojazdów mechanicznych zepchnęli ich pojazd z drogi a następnie ich pobili. Oskarżony A. Z. działał w grupie, która miała liczebną przewagę, swoją obecnością akceptował zachowanie innych osób, które narażało ich na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 k. k. lub art. 157 § 1 k. k. Ustalenie odpowiedzialności karnej oskarżonego nastąpiło w oparciu o konsekwentne zeznania świadka Ł. B., który podał przyczyny, przebieg i skutki tego zajścia oraz opisał rolę A. Z. w tym przestępstwie.

W tej sytuacji Sąd I instancji prawidłowo zakwalifikował zachowanie oskarżonego A. Z. jako wypełniające znamiona występku określonego w art. 158 § 1 k. k. w zw. z art. 65 § 1 k. k. Z kolei zarzuty i przedstawiona argumentacja przez obrońcę oskarżonego nie dają podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia go od przypisanego mu czynu, ponieważ stanowią jedynie nieskuteczną polemikę z prawidłowymi ustaleniami faktycznymi oraz prawnymi Sądu I instancji.

Wbrew twierdzeniom skarżącego zebrany materiał dowodowy dał podstawy do przyjęcia sprawstwa i winy oskarżonego A. Z. odnośnie czterech przestępstw z art. 258 § 1 k. k. oraz art. 158 § 1 k. k. w zw. z art. 65 § 1 k. k. Podstawą ustaleń faktycznych stały się zeznania świadków: Ł. B., D. W., D. T. i częściowo M. S. oraz osób pokrzywdzonych w zdarzeniu polegającym na pobiciu w dniu 1 kwietnia 2010r. w M. osób trenujących na sali gimnastycznej oraz spowodowaniu u nich obrażeń ciała o różnym stopniu ciężkości. Z kolei fakt, że świadkowie Ł. B., D. T., D. W. oraz M. S. zaczęli współpracować z organami ściągania i ujawniać informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstw oraz ich istotne okoliczności, absolutnie nie podważa prawdziwości ich zeznań. Również to, że świadkowie ci nie zatajali swojej roli w tych czynach zabronionych, nie przerzucali odpowiedzialności karnej na oskarżonego i inne osoby, wskazywali fakty, okoliczności i źródło ich pochodzenia wskazuje, że ich depozycje są prawdziwe. Brak jest podstaw do przyjęcia tezy, że fałszywie oskarżają i pomawiają oskarżonego A. Z. o udział w przypisanych mu przestępstwach. Również i to, że są osobami oskarżonymi w sprawie Sądu Okręgowego w Katowicach, sygn. akt XXI K 104/19, nie może wpływać na wiarygodność ich depozycji. Ich zeznania podlegają ochronie z art. 7 k. p. k., a jeżeli zdecydowali się na podjęcie współpracy z organami ścigania i wymiaru sprawiedliwości, to mają prawo korzystać z dobrodziejstwa określonego w art. 60 § 4 k. k. Zeznania świadków K. G. i Ł. J. zostały ocenione obiektywnie i nie zawierały informacji na temat zachowań oskarżonego A. Z.. Sąd I instancji kwestionując ich wiarygodność nie wykazał tendencyjnego podejścia w ich ocenie.

Przedłożone przez obrońcę oskarżonego A. Z. na etapie postępowania apelacyjnego sprawozdanie z przeprowadzonego badania wariograficznego nie może wpłynąć na zmianę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Badanie przeprowadzono 27 kwietnia 2021r. celem wykazania, że oskarżony nie brał udziału w zdarzeniu w 1 dniu 1 kwietnia 2010r. w M.. Dokument ten nie został sporządzony na wniosek organu procesowego i ma charakter prywatny. Z uwagi na dużą odległość czasową od zaistniałego przestępstwa, jego wartość dowodowa jest znikoma i nie ma zasadniczego wpływu na przyjęte ustalenia faktyczne przez Sąd Okręgowy.

Również orzeczone kary jednostkowe i kara łączna pozbawienia wolności uwzględniają dyrektywy sądowego wymiaru kary określone w art. 53 § 1 i 2 k. k. i nie można ich uznać za rażąco niewspółmiernie surowe. Sąd Apelacyjny zgadza się z okolicznościami przyjętymi przez Sąd Okręgowy, będącymi podstawami ich wymiaru.

Konkludując, z wyżej naprowadzonych okoliczności faktycznych oraz prawnych, sformułowane w apelacji przez obrońcę oskarżonego A. Z. zarzuty obrazy przepisów prawa karnego procesowego i błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego, należało uznać za nieuzasadnione.

Wniosek

Obrońca oskarżonego A. Z. w oparciu o powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzuconych i przypisanych mu czynów, a ewentualnie z daleko posuniętej ostrożności procesowej o zmianę wyroku poprzez złagodzenie kar jednostkowych i kary łącznej orzeczonych wobec niego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski obrońca oskarżonego A. Z. o zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzuconych i przypisanych mu czynów, a ewentualnie z daleko posuniętej ostrożności procesowej o zmianę wyroku poprzez złagodzenie kar jednostkowych i kary łącznej orzeczonych wobec niego nie zasługują na uwzględnienie.

Przeprowadzony proces karny udowodnił sprawstwo i winę oskarżonego A. Z. odnośnie zarzucanych i ostatecznie przypisanych mu czterech przestępstw, wyczerpujących dyspozycję przepisów z art. 258 § 1 k. k. oraz art. 158 § 1 k. k. w zw. z art. 65 § 1 k. k. Z poglądami skarżącego zawartymi w apelacji trudno się zgodzić. Obrońca oskarżonego kwestionuje stanowisko Sądu I instancji zaprezentowane w związku ze skazaniem oskarżonego za przedmiotowe czyny zabronione. Uważa, że dowody, na które powołuje się Sąd Okręgowy prowadzą do odmiennych wniosków. Sąd Apelacyjny po rozważeniu zarówno argumentów obrońcy oskarżonego, jak i motywów zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, akceptuje rozstrzygnięcie Sądu I instancji, które jest przekonujące i niezbicie wykazuje, że A. Z. dopuścił się przypisanych mu przestępstw. Ponadto zostało ono poparte rzeczową i spójną argumentacją. W sprawie nie ujawniły się żadne nowe dowody i okoliczności przemawiające za jego niewinnością. Obrońca w apelacji nie zgłosił nowych faktów i dowodów oraz potrzeby poszukiwania dowodów, które przemawiałyby za niewinnością oskarżonego.

Należy też stwierdzić, że orzeczone wobec oskarżonego A. Z. kary jednostkowe i kara łączna pozbawienia wolności nie są rażąco niewspółmiernie surowe. Nie wykraczają poza granice sędziowskiego swobodnego uznania oraz w wystarczającym stopniu uwzględniają stopień karygodności jego zachowania, a także i stopień jego winy. Te sankcje karne nie tracą też z pola widzenia względów indywidualnoprewencyjnych i potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Z tych też powodów wnioski apelacyjne obrońcy oskarżonego A. Z. nie mogły być uznane za uzasadnione.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Apelacyjny w Katowicach po rozpoznaniu apelacji prokuratora i obrońcy oskarżonego A. Z. od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 15 lutego 2021r., sygn. akt V K 238/19, zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1. uchylił orzeczenie zawarte w punkcie 6 i w tym zakresie sprawę oskarżonego A. Z. przekazał Sądowi Okręgowemu w Katowicach do ponownego rozpoznania;

2. zmienił zaskarżony wyrok w punktach 8 i 9 w ten sposób, że oskarżonemu A. Z. podwyższył wymiar orzeczonej kary łącznej do 3 lat pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 19 września 2019r. godzina 09:58 do dnia 8 czerwca 2020r. godzina 14:05, przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

3. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd I instancji w punkcie 6 zaskarżonego wyroku uniewinnił oskarżonego A. Z. od zarzutu popełnienia czynu opisanego w punkcie V części wstępnej wyroku, polegającego na tym, że w nieustalonym dniu w okresie od początku listopada do 7 grudnia 2017r. w miejscowości P., działając w zorganizowanej grupie przestępczej skupionej wokół kibiców (...) o nazwie (...) wziął udział w bójce z pseudokibicami klubów sportowych " (...)" oraz (...), w której narażano jej uczestników na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 k. k. lub art. 157 § 1 k. k., przy czym udział jego w tym zdarzeniu polegał na zagrzewaniu do dalszego uczestnictwa w bójce jej uczestników, tj. o czyn z art. 158 § 1 k. k. w zw. z art. 65 § 1 k. k. Odnośnie tego czynu kluczowe znaczenie mają zeznania świadka Ł. B.. Są one stanowcze, konsekwentne i rzeczowe. Zarówno w śledztwie oraz na rozprawie głównej zrelacjonował przebieg zdarzenia i opisał na czym polegał udział oskarżonego A. Z. w tym przestępczym zajściu. Brał on udział w przygotowanej wcześniej "ustawce", pełnił rolę obserwatora i zagrzewał do walki członków walczących grup zwaśnionych klubów piłkarskich. Z kolei bezpośrednio przyglądał się jego zachowaniu świadek Ł. B., który również wtedy był w miejscowości P.. W tym miejscu warto też podkreślić, że w toku konfrontacji przeprowadzonej przez prokuratora na etapie postępowania przygotowawczego z udziałem wtedy jeszcze podejrzanego A. Z., podejrzany Ł. B. podtrzymał tę wersję przebiegu zdarzenia oraz jeszcze potwierdził jego udział w innych przestępstwach, objętych później aktem oskarżenia. Z racji wieku i statusu w zorganizowanej grupie przestępczej oskarżony A. Z. nie uczestniczył bezpośrednio w bójce. Te okoliczności jednoznacznie wskazują na to, że świadek Ł. B. pamiętał dokładnie jaka była rola oskarżonego w zdarzeniu i nie może być mowy o pomyłce z inną "ustawką", czy też zajściem. W tej sytuacji nie zasługuje na akceptację stanowisko Sądu Okręgowego, że zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań świadków: Ł. B., D. T. i M. S. nie potwierdził jednoznacznie i stanowczo udziału oskarżonego A. Z. w tym zdarzeniu, któremu on zaprzeczał. W związku z tym nie dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa, z uwagi na brak danych, dostatecznie uzasadniających popełnienie przez niego tego czynu, co ostatecznie w oparciu o art. 414 § 1 k. p. k. w zw. z art. 17 § 1 k. p. k. skutkowało jego uniewinnieniem. Z kolei z zeznań świadków D. T., D. W. i M. S. wynika, że oskarżony A. Z. był członkiem zorganizowanej grupy skupionej wokół kibiców (...) o nazwie (...) i brał udział w bójkach i "ustawkach" z pseudokibicami klubów sportowych. W tej sytuacji należy uznać, że Sąd Okręgowy dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych poprzez uznanie, iż brak było podstaw faktycznych i prawnych do przypisania oskarżonemu A. Z. sprawstwa i winy w zakresie zarzucanego mu czynu, w oparciu tylko i wyłącznie o zeznania bezpośredniego świadka zdarzenia Ł. B., który konsekwentnie utrzymywał, że był na miejscu bójki z udziałem kibiców (...) o nazwie (...) z pseudokibicami klubów sportowych " (...)" oraz (...) w miejscowości P. i obserwował jego zachowanie. Te okoliczności uzasadniają uwzględnienie zarzutu apelacyjnego prokuratora i uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczenia zawartego w punkcie 6 i przekazanie sprawy w tej części do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy oraz przeprowadzenie na nowo przewodu sądowego w całości, na okoliczność postawionego zarzutu.

Odnośnie zarzutu prokuratora rażącej niewspółmierności wymierzonych wobec oskarżonego A. Z. kar jednostkowych pozbawienia wolności oraz kary łącznej pozbawienia wolności należy stwierdzić, że jest on tylko częściowo zasadny. W ocenie Sądu Apelacyjnego orzeczone kary jednostkowe pozbawienia wolności, należycie uwzględniają stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez niego przestępstw oraz są adekwatne do przyjętego stopnia jego winy. Wymierzając oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności za przypisane mu w punkcie 1 zaskarżonego wyroku przestępstwo z art. 258 § 1 k. k. Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił jego stopień społecznej szkodliwości, jak również właściwości i warunki osobiste sprawcy, który do tej pory nie był karany i prowadził ustabilizowany tryb życia. Nie ulega wątpliwości, że udział w zorganizowanej grupie przestępczej oraz popełniane w jej ramach przestępstwa w grupach pseudokibicowskich są groźne oraz stanowią zagrożenie dla życia i zdrowia jej uczestników. Oskarżony A. Z. aktywnie uczestniczył w działaniach tych struktur, a w (...) podgrupie pełnił przywódczą rolę. Mając na uwadze te okoliczności, należy podzielić stanowisko Sądu I instancji, że wymierzona kara 1 roku pozbawienia wolności stanowi dostateczną represję karną za popełniony czyn, jest właściwie dostosowana do stopnia winy oraz spełni swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze. Nie ma więc potrzeby podwyższenia jej wymiaru do 2 lat pozbawienia wolności, zgodnie z wnioskiem prokuratora. Z kolei wymierzając oskarżonemu A. Z. karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności za przypisane mu w punkcie 2 zaskarżonego wyroku przestępstwo z art. 158 § 1 k. k. w zw. art. 65 § 1 k. k. Sąd Okręgowy również prawidłowo ocenił jego stopień społecznej szkodliwości, a także właściwości i warunki osobiste sprawcy, który do tej pory nie był karany i prowadził ustabilizowany tryb życia. Należy podzielić stanowisko Sądu I instancji, że wymierzona kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności stanowi dostateczną represję karną za popełniony czyn, jest właściwie dostosowana do stopnia winy i dyrektyw sądowego wymiaru kary oraz spełni swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze. Nie ma więc potrzeby podwyższenia jej wymiaru do 3 lat pozbawienia wolności, zgodnie z wnioskiem prokuratora. Sąd Okręgowy wymierzając oskarżonemu A. Z. kary: 1 roku pozbawienia wolności za przypisane mu w punkcie 5 zaskarżonego wyroku przestępstwo z art. 158 § 1 k. k. w zw. art. 65 § 1 k. k. oraz 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności za przypisane mu w punkcie 7 zaskarżonego wyroku przestępstwo z art. 158 § 1 k. k. w zw. art. 65 § 1 k. k. również prawidłowo ustalił ich stopień społecznej szkodliwości oraz stopień winy, a także właściwości i warunki osobiste sprawcy, który do tej pory nie był karany i prowadził ustabilizowany tryb życia. Należy podzielić stanowisko Sądu I instancji, że wymierzone oskarżonemu A. Z. kary: 1 roku pozbawienia wolności za przypisane mu w punkcie 5 zaskarżonego wyroku przestępstwo z art. 158 § 1 k. k. w zw. art. 65 § 1 k. k. oraz 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności za przypisane mu w punkcie 7 zaskarżonego wyroku przestępstwo z art. 158 § 1 k. k. w zw. art. 65 § 1 k. k. stanowią dostateczną represję karną za popełnione czyny, są właściwie dostosowane do stopnia winy oraz spełnią swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze. Wskazane przez prokuratora w apelacji okoliczności nie przemawiają za koniecznością zastosowania w stosunku do oskarżonego surowszej sankcji karnej, polegającej na wymierzeniu mu za przestępstwa przypisane w punktach 5 i 7 zaskarżonego wyroku kar po 2 lata pozbawienia wolności. Niewątpliwie swoim działaniem naruszył on porządek prawny, wymaga ścigania za popełnienie tych czynów, a orzeczone kary muszą uwzględniać poczucie sprawiedliwości oraz bezpieczeństwo innych osób. Wszystkie 4 orzeczone kary bezwzględnego pozbawienia wolności, mieszczą się w granicach ustawowego zagrożenia oraz uwzględniają w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnionych przestępstw, jak i osobowość sprawcy. Nie mogą być uznane za kary niesprawiedliwe oraz stanowią właściwą odpłatę za dokonane czyny zabronione. W tej sytuacji Sąd Apelacyjny uważa, że sformułowany przez prokuratora w apelacji zarzut rażącej niewspółmierności wymierzonych wobec oskarżonego A. Z. kar jednostkowych pozbawienia wolności jest niezasadny.

Zarzut prokuratora rażącej niewspółmierności kary łącznej pozbawienia wolności jest zasadny. Sąd Okręgowy niedostatecznie uwzględnił okoliczności obciążające oskarżonego A. Z., co skutkowało rażącą niewspółmiernością orzeczonej wobec niego w punkcie 8 wyroku kary łącznej w wysokości 2 lat pozbawienia wolności. Niewłaściwa ocena okoliczności dotyczących kwestii łączności podmiotowo-przedmiotowej pomiędzy poszczególnymi przestępstwami, rodzaju i charakteru naruszonych dóbr prawnych, ilości zachowań będących czynami zabronionymi, popełnionymi przez oskarżonego, działającego w zorganizowanej grupie przestępczej oraz jego roli w tej grupie wskazują, że w sposób lekceważący traktował zasady porządku prawnego oraz współżycia społecznego i w związku z tym sankcja karna za zarzucane mu występki powinna zostać orzeczona w znacznie wyższym wymiarze, a wymierzona wobec niego kara łączna pozbawienia wolności nie spełnia swoich celów zarówno w zakresie prewencji ogólnej jak i szczególnej. Sąd I instancji mógł orzec karę łączną w granicach od 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności do 4 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, wymierzył ją w wysokości 2 lat pozbawienia wolności, czyli zastosował zasadę asperacji, a nie absorpcji jak błędnie stwierdził w apelacji prokurator. Mając na uwadze ilość popełnionych przez oskarżonego A. Z. przestępstw, ich odległość czasowo- przestrzenną, zaatakowanie podobnych dóbr prawnych na szkodę różnych podmiotów pokrzywdzonych oraz zbliżoną motywację działania w zorganizowanej grupie przestępczej nie sposób uznać, że kara w rozmiarze 2 lat pozbawienia wolności spełni swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze. W tej sytuacji Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że oskarżonemu A. Z. podwyższył wymiar orzeczonej kary łącznej do 3 lat pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 19 września 2019r. godzina 09:58 do dnia 8 czerwca 2020r. godzina 14:05. Powinna ona spełnić swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze oraz prawidłowo kształtować świadomość prawną społeczeństwa. Można też obiektywnie założyć, że zrealizuje zakładane funkcje w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej oraz uzmysłowi członkom grup pseudokibicowskich, że popełnianie przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu spotka się z surową reakcją organów wymiaru sprawiedliwości. Natomiast oskarżonemu A. Z. powinna uświadomić nieopłacalność dokonywania przestępstw.

W pozostałym zakresie zaskarżony wyroku utrzymano co do uniewinnienia oskarżonego A. Z. w punkcie 4 wyroku od zarzutu popełnienia czynu opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku oraz co do opisu czynów, za które został skazany w punktach 1, 2, 5 i 7, zastosowanej kwalifikacji prawnej w stosunku do oskarżonego A. Z., wymiaru orzeczonych kar jednostkowych pozbawienia wolności, rozstrzygnięcia o nawiązce oraz wydatkach postępowania za pierwszą instancję.

Na pomocnictwo oskarżonego A. Z. do popełnienia tego przestępstwa opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku wskazał tylko świadek Ł. B.. W dniu 6 kwietnia 2018 r. Ł. B. złożył przed prokuratorem wyjaśnienia w charakterze podejrzanego i podał, że oskarżony A. Z. przekazał członkom grupy dane dotyczące miejsca zamieszkania D. D. i lokalizacji przedszkola, do którego uczęszcza jego córka, które uzyskał od D. P.. Wiedział o tym od Ł. L., ps. (...), jednak nie potrafił wytłumaczyć, czy miała ona świadomość, że przekazując dane adresowe, wystawia pokrzywdzonego i naraża go na pobicie. D. P. pozostawała w nieformalnych związkach oraz relacjach towarzyskich z przedstawicielami wyżej wymienionych klubów piłkarskich. Formułując zarzut aktu oskarżenia prokurator przyjął, że oskarżony A. Z. przekazując te informacje, ułatwił zaplanowanie i przygotowanie przestępstwa dokonanego na szkodę pokrzywdzonego. Należy jednak zauważyć, że w tych samych wyjaśnieniach podejrzany Ł. B. stwierdził, że w czasie prowadzonych narad M. M., ps. (...), miał już adres D. D., ale nie wiedział od kogo- ( k.572-573, t. III). W czasie przesłuchania w dniu 4 stycznia 2019r. podejrzany Ł. B. ponownie potwierdził, że adres zamieszkania pokrzywdzonego i przedszkola, do którego uczęszczała jego córka, przekazała oskarżonemu A. Z. D. P., która była jego przyjaciółką. Ten z kolei przekazał go Ł. L., ps. (...), który o tym poinformował Ł. B.- ( k. 622-623, t. IV). Z treści jego zeznań nie wynika, aby dane dotyczące miejsca zamieszkania D. D. i lokalizacji przedszkola, do którego uczęszcza jego córka, przekazała mu bezpośrednio. Na rozprawie głównej 26 lutego 2020r. świadek Ł. B. powtórzył wersję o przekazaniu informacji o adresie D. D. przez oskarżonego A. Z., który posiadał od D. P.. Jednak w dalszej części zeznań dodał, że M. M., ps. (...), dostał adres na kartce, lecz nie wskazał od kogo. Nic też nie wspomniał o roli Ł. L. związanej z otrzymanym adresem przez oskarżonego A. Z. od D. P.- ( 1272-1273, VIII). Następnie na rozprawie głównej 20 stycznia 2021r. świadek Ł. B., po odczytaniu protokołu wyjaśnień składanych przez niego w charakterze oskarżonego przed Sądem Okręgowym w Katowicach w sprawie, sygn. akt XXI K 104/19, w dniu 30 stycznia 2020r. z karty 1683 potwierdził, że Ł. L., ps. (...), dostał adres od D. P., a ten przekazał go M. M.. Wytłumaczył, że w tamtej sprawie nie mówił o oskarżonym A. Z., ponieważ w niej nie występował.- ( k. 1739- 1740, t. X). Natomiast oskarżony A. Z. konsekwentnie, zarówno w śledztwie, jak i na rozprawie głównej nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W swoich wyjaśnieniach zaprzeczył, aby przekazywał adres pokrzywdzonego D. D. członkom grupy skupionej wokół kibiców klubu (...). Również świadek D. P. zeznała, że nigdy nie przekazywała informacji na temat D. D. osobom związanym z kibicami tego klubu, natomiast znała oskarżonego A. Z. i nigdy z nim nie rozmawiała na temat pokrzywdzonego. Z jej zeznań nie wynika też, aby przekazała dane adresowe D. D. temu oskarżonemu- ( k. 1401, t. IX). Odnośnie tego czynu interesujące są też zeznania złożone na rozprawie przez świadka Ł. L., który słyszał o pobiciu D. D. z doniesień medialnych i nie miał z nim kontaktu. Dodał, że nie zna osobiście D. P. i nie rozmawiał z nią. Również z treści jego zeznań nie wynika, aby przekazywała mu dane dotyczące miejsca zamieszkania D. D. i lokalizacji przedszkola, do którego uczęszczała jego córka - ( 1536-1537, t. IX). Również z zeznań świadka M. M. wynika, że świadek D. P. nie przekazywała mu adresu D. D. i po raz pierwszy widział ją na sali sądowej. Zwrócił też uwagę na zmienne relacje w tym zakresie prezentowane przez świadka Ł. B., ponieważ początkowo twierdził, że adres pokrzywdzonego miał od oskarżonego A. Z., a później, że od D. P.. Również zeznania świadka D. W. nie potwierdziły, aby oskarżony A. Z. otrzymał dane adresowe pokrzywdzonego od świadka D. P. i by te osoby były w jakikolwiek sposób związane z jego pobiciem. Ponadto zeznania świadka P. M. także nie przyczyniły się do potwierdzenia udziału oskarżonego A. Z. w zarzucanym mu czynie. Świadek ten zwrócił uwagę, że dane adresowe pokrzywdzonego dostarczyli kibice (...), a jemu osobiście przekazał świadek Ł. L., ps. (...).

Mając te dowody na uwadze Sąd Okręgowy słusznie uznał za nieudowodniony fakt uzyskania od świadka D. P. przez oskarżonego A. Z. i przekazania członkom zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez M. M., informacji na temat miejsca i czasu pobytu pokrzywdzonego D. D.. Z zeznań świadków Ł. L. i M. M. nie wynika, że oskarżony A. Z. przekazał im adres D. D., co później umożliwiło jego pobicie. Świadek Ł. B. odnośnie tej okoliczności opierał się tylko na relacji ze słyszenia, natomiast oskarżony A. Z. konsekwentnie temu zaprzeczał, a jego wyjaśnienia w tym zakresie znajdowały dodatkowo wsparcie w zeznaniach świadka D. P.. Także świadek P. M. opierał się na przypuszczeniach i podawał inne okoliczności dotyczące uzyskania adresu pokrzywdzonego. W tej sytuacji, skoro świadek Ł. B. nie był bezpośrednim obserwatorem przekazania adresu i wiedzę w tym zakresie uzyskał jedynie ze słyszenia, przy braku innych dowodów potwierdzający zarzut opisany w punkcie III części wstępnej wyroku, to ten materiał dowodowy, jak trafnie uznał Sąd I instancji, nie potwierdził jednoznacznie i stanowczo udziału oskarżonego A. Z. w tym zdarzeniu i z powodu braku danych dostatecznie uzasadniających popełnienie przez niego tego przestępstwa, należało go uniewinnić i kosztami postępowania obciążyć Skarb Państwa. Wbrew twierdzeniom prokuratora zeznania świadka Ł. B. tylko wskazywały na oskarżonego A. Z. jako na sprawcę tego przestępstwa, ale pozostawały w opozycji do pozostałego zebranego na tę okoliczność materiału dowodowego i trudno je uznać za konsekwentne oraz przekonujące. Były również wewnętrznie zmienne i nie sposób obdarzyć je walorem wiarygodności. W związku z tym, że jest to tylko jedyny dowód na sprawstwo i winę oskarżonego A. Z., to rozstrzygnięcie Sądu I instancji jest w tym zakresie prawidłowe i nie zostało poprzedzone błędnymi ustaleniami faktycznymi w tej sprawie.

Sąd Apelacyjny podzielił generalnie ustalenia faktyczne i prawne Sądu Okręgowego w odniesieniu do oskarżonego A. Z. w zakresie dotyczącym przypisanych mu przestępstw z art. 258 § 1 k. k. oraz art. 158 § 1 k. k. w zw. z art. 65 § 1 k. k. Również akceptuje uzasadnienie podstawy prawnej wyroku. Apelacja wniesiona przez obrońcę oskarżonego na jego korzyść nie została uwzględniona z przyczyn naprowadzonych wcześniej w uzasadnieniu Sądu Apelacyjnego. Wbrew twierdzeniom skarżącego zebrany materiał dowodowy dał podstawy do przyjęcia sprawstwa i winy oskarżonego A. Z. odnośnie czterech przestępstw z art. 258 § 1 k. k. oraz art. 158 § 1 k. k. w zw. z art. 65 § 1 k. k. Podstawą ustaleń faktycznych stały się zeznania świadków: Ł. B., D. W., D. T. i częściowo M. S. oraz osób pokrzywdzonych w zdarzeniu polegającym na pobiciu w dniu 1 kwietnia 2010r. w M. osób trenujących na sali gimnastycznej oraz spowodowaniu u nich obrażeń ciała o różnym stopniu ciężkości wraz z dokumentacją lekarską i opiniami sądowo-lekarskimi. Z kolei fakt, że świadkowie Ł. B., D. T., D. W. oraz M. S. zaczęli współpracować z organami ściągania i ujawniać informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstw oraz ich istotne okoliczności, absolutnie nie podważa prawdziwości ich zeznań. Również to, że świadkowie ci nie zatajali swojej roli w tych czynach zabronionych, nie przerzucali odpowiedzialności karnej na oskarżonego i inne osoby, wskazywali fakty, okoliczności i źródło ich pochodzenia wskazuje, że ich depozycje są prawdziwe. Brak jest podstaw do przyjęcia tezy, że fałszywie oskarżają i pomawiają oskarżonego A. Z. o udział w przypisanych mu przestępstwach. Również i to, że są osobami oskarżonymi w sprawie Sądu Okręgowego w Katowicach, sygn. akt XXI K 104/19, nie może wpływać na wiarygodność ich depozycji. Ich zeznania podlegają ochronie z art. 7 k. p. k., a jeżeli zdecydowali się na podjęcie współpracy z organami ścigania i wymiaru sprawiedliwości, to mają prawo korzystać z dobrodziejstwa określonego w art. 60 § 4 k. k.

Z tych względów, w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Sąd Apelacyjny zasądził od oskarżonego A. Z. na rzecz Skarbu Państwa opłatę za I i II instancję w kwocie 400 zł i wydatki postępowania odwoławczego.

Rozstrzygnięcie w tym zakresie znajduje oparcie przepisach art. 627 k. p. k., art. 635 k. p. k. oraz art. 2 ust.1 pkt 5 i art. 10 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz.U z 1983r., Nr 49, poz. 223, j.t., ze zm.), ponieważ jego sytuacja osobista, rodzinna i majątkowa pozwala na ich uiszczenie.

7.  PODPIS

S.S.A. Wiesław Kosowski S.S.A. Witold Mazur S.S.A. Wojciech Kopczyński