Przewodniczący

SSA Marcin Ciepiela

Sędziowie

SA Grzegorz Wątroba

SA Rafał Doros (spr.)

Protokolant

Agnieszka Bargieł

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 374/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 1 czerwca 2021 r. sygn. akt XXI K 71/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

T. F.

Fakt negatywnego nastawienia osób związanych ze środowiskiem kibiców (...) do organów ścigania, a także do Ł. B. (1) i M. S..

protokoły oględzin wraz z załącznikami

k. 1786-1792, 1794-1795, 1796-1801

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Protokoły oględzin wraz z załącznikami

Dowody o niewielkim znaczeniu dla rozpoznania sprawy. Nie budzą wątpliwości w zakresie prezentowanych w nich treści.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut obrońcy oskarżonego naruszenia przepisów postępowania, co miało wpływ na treść wyroku a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez:

- zdyskredytowanie korzystnych dla oskarżonego zeznań świadka P. B. oraz W. K., którzy dali oskarżonemu alibi na dzień 4 lutego 2015 r.,

- bezkrytyczne przyjęcie wersji Ł. B. (1) oraz D. W. co do pobicia (...) i udziału oskarżonego w tym czynie,

- zdyskredytowania korzystnych dla oskarżonego zeznań świadka Ł. B. (2), który wykluczył obecność oskarżonego w zdarzeniu zarówno na płaszczyźnie zbiórki ekipy przed akcją na (...) oraz samej akcji,

-zdyskredytowanie zeznań D. G. ps. (...), który zmienił wcześniejsze zeznania i zaprzeczył swojemu udziałowi w pobiciu,

- przyznanie waloru wiarygodności zeznaniom D. T., Ł. B. (2), D. W. w zakresie przynależności oskarżonego do zorganizowanej grupy przestępczej w sytuacji gdy świadkowie Ci nie wskazują żadnych konkretnych działań oskarżonego w ramach grupy w okresie od 20 listopada 2010 r. do 3 lutego 2015 r.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd I instancji nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania. Przeprowadził szczegółowe postępowanie dowodowe i zebrany materiał dowodowy ocenił wnikliwie i logicznie, wskazując, którym dowodom dał wiarę, w którym jej odmówił i w jakim zakresie. Nie dopuścił się obrazy art. 7 k.p.k. i art. 4 k.p.k., ponieważ wszystkie zebrane dowody ocenił swobodnie z poszanowaniem zasad logiki i doświadczenia życiowego. Także uzasadnienie zaskarżonego wyroku wbrew wywodom apelacji było wystarczająco szczegółowe aby poznać wszystkie motywy, którymi kierował się Sąd I instancji.

Sąd Okręgowy słusznie uznał za wiarygodne wyjaśnienia Ł. B. (1) oraz wyjaśnienia i zeznania D. W., które były spójne, stanowcze i konsekwentne. Ł. B. (1) i D. W. stanowczo wskazali na udział oskarżonego T. F. zarówno w zorganizowanej grupie przestępczej (...) jak i w brutalnym pobiciu z wykorzystaniem niebezpiecznych przedmiotów J. P.. Ł. B. (1) opisał bardzo dokładnie brutalne pobicie J. P. ps. (...), którego określił jako osobę z czołówki (...). Nie miał wątpliwości, że brał w tym udział oskarżony T. F. posługujący się pseudonimem (...). Nie mógł się w tym zakresie pomylić, ponieważ jak wyjaśnił, w czasie zdarzenia napastnicy działali w grupach czteroosobowych. Właśnie w jego grupie był T. F.. Wszyscy napastnicy byli członkami (...) i każdy z nich w czasie zdarzenia posługiwał się niebezpiecznym narzędziem.

Podobnie całe zdarzenie opisał D. W.. Sąd I instancji dysponował więc dwiema niezależnymi od siebie relacjami, które zgodnie obciążały oskarżonego. Drobne różnice w opisach miały drugorzędne znaczenie i były naturalne jeżeli uwzględni się dynamikę zdarzenia oraz ilość osób biorących w nim aktywny udział. D. W. zeznał stanowczo, że znany mu osobiście T. F. uczestniczył w pobiciu (...). Opisał dokładnie przebieg zdarzenia, w którym uczestniczyło około 20 osób z grupy (...). Podał, że oskarżony zadawał pokrzywdzonemu ciosy rurą albo sztylem. Wszyscy napastnicy używali niebezpiecznych metalowych albo drewnianych przedmiotów. D. W. przedstawił świadka Ł. B. (1) jako ważną osobę w hierarchii grupy, który odpowiadał m.in. za tzw. „ustawki”, akcje, pobicia oraz za „fanklub”. D. W. stanowczo zaprzeczył aby miał mieć składane oferty uchylenia tymczasowego aresztowania w zamian za złożenie wyjaśnień.

Zarówno Ł. B. (1) jak i D. W. przedstawili strukturę grupy przestępczej (...), w której kierowniczą rolę pełnili M. M., Ł. L. i M. S.. Ich wyjaśnienia zasługiwały na uznanie za wiarygodne. W części dotyczącej opisu zorganizowanej grupy przestępczej jaką była grupa (...) relacje Ł. B. (1) i D. W. znalazły także potwierdzenie w zeznaniach świadka D. T. oraz częściowo w wyjaśnieniach Ł. B. (2).

Świadek D. T. nie miał wątpliwości w aspekcie przynależności oskarżonego T. F. do grupy (...). Według niego oskarżony nie był w tzw. „grupie dowodzącej”, ale był gotowy w każdym momencie realizować jej cele, zadania i polecenia wyżej postawionych w hierarchii członków grupy. Miał prawo do noszenia odzieży z logo (...), co było przywilejem wyłącznie członków grupy, którzy cyt. „dużo trenowali, dobrze się bili i mogli uczestniczyć w tzw. ustawkach”. Potwierdził, że osobami kierującymi grupą (...) byli M. M., M. S. i Ł. L., ale wysoko w strukturze był także świadek Ł. B. (1).

Świadek Ł. B. (2) zeznał stanowczo o przynależności oskarżonego T. F. do grupy przestępczej (...). Świadek stwierdził jednocześnie, że nie widział oskarżonego T. F. w czasie pobicia (...). Należy jednak zauważyć, że w czasie pobicia wszyscy napastnicy byli zamaskowani. Pomimo, że wcześniej na zbiórce nie mieli zakrytych twarzy Ł. B. (2) nie był w stanie wymienić wszystkich napastników. Zeznał natomiast, że do udziału w pobiciu został wezwany przez (...) czyli Ł. B. (1).

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił zeznania Ł. B. (2) jako wiarygodne tylko częściowo. W części dotyczącej pobicia J. P. wyjaśnienia Ł. B. (1) oraz wyjaśnienia i zeznania D. W. były bardziej przekonujące, ponieważ zawierały bardziej spójny i szczegółowy opis tego zdarzenia. Wreszcie co należy podkreślić zarówno Ł. B. (1) jak i D. W. przedstawili zgodnie oskarżonego jako szeregowego członka grupy (...), który nie miał uprawnień decyzyjnych. Ł. B. (1), który ujawnił organom ścigania osoby kierujące grupą, a to M. M., M. S. oraz Ł. L. nie miał powodów aby fałszywie pomawiać mało znaczącego w hierarchii przestępczej oskarżonego, który był jedynie gotowy do wykonywania poleceń osób stojących wyżej w strukturze przestępczej. Relacje Ł. B. (1) i D. W. o oskarżonym były w ocenie Sądu Apelacyjnego obiektywne, wolne od osobistych uprzedzeń i ocen.

Zupełnie nietrafione były argumenty obrońcy dotyczącego braku precyzji w wyjaśnieniach Ł. B. (1) i D. W. w aspekcie wskazania przez nich dnia, w którym doszło do pobicia J. P.. Okoliczność, że Ł. B. (1) wyjaśnił, że to zdarzenie miało miejsce zimą 2014 r. lub 2015 r., a D. W. nie pamiętał dokładnie daty, choć stwierdził, że mógł to być 4 lutego 2015 r. tylko wzmacnia wiarygodność ich wyjaśnień. Logicznym jest, że świadkowie mogli nie pamiętać dokładnej daty. Świadczy to o spontaniczności ich wyjaśnień. Byłoby wręcz niepokojące gdyby pamiętali datę dzienną, bowiem mogłoby to świadczyć o wpływie czynników zewnętrznych na ich relacje. Ważne jest, że data pobicia J. P., któremu udzielono przecież pomocy medycznej, a którego obrażenia były przedmiotem opiniowania przez biegłego była niewątpliwie ustalona, właśnie w oparciu o dowody z dokumentów. Ł. B. (1) i D. W. wiedzieli o jakim zdarzeniu mówią. Nic nie wskazuje na to aby J. P. był w latach 2014 – 2015 pobity w podobnie brutalny i dotkliwy sposób więcej niż ten jeden raz. Dlatego cały wywód apelacji dotyczący daty zdarzenia należy ocenić za wyłącznie polemiczny, bowiem nie zawierający takich argumentów, które mogłyby zostać skutecznie skonfrontowane z prawidłową i wyczerpującą oceną dowodów zaprezentowaną przez Sąd I instancji.

Także pozostałe wskazywane przez obrońcę szczegóły, które różnią obie omawiane relacje dotyczą kwestii drugorzędnych z punktu widzenia odpowiedzialności oskarżonego T. F..

Sąd Okręgowy słusznie uznał za niewiarygodne zeznania świadka D. G., które złożył w czasie rozprawy. Świadek w sposób całkowicie nieprzekonujący zaprzeczył swoim wcześniejszym wyjaśnieniom, w których opisał pobicie J. P.. Niespójne i niekonsekwentne relacje D. G. musiały ustąpić przekonującym wyjaśnieniom Ł. B. (1) i D. W., którzy zgodnie podawali, że jechali na miejsce zdarzenia między innymi z D. G.. Słusznie Sąd Okręgowy ocenił, że Ł. B. (1) nie miał żadnego racjonalnego powodu aby namawiać D. G. do fałszywego pomówienia innych osób. A wręcz przeciwnie nie miał w tym żadnego interesu. Obrońca w uzasadnieniu apelacji w sposób całkowicie dowolny sugeruje, że wyjaśnienia D. G. złożone w postępowaniu przygotowawczym były wynikiem bliżej nie sprecyzowanych działań podejmowanych przez Ł. B. (1), a nawet Prokuratora i funkcjonariuszy CBŚ, biorących udział w jego przesłuchaniu. W ocenie Sądu Apelacyjnego niewątpliwie D. G. składając w toku śledztwa wyjaśnienia miał prawo obawiać się o swoją sytuację procesową, a nawet o stosowanie wobec niego środków zapobiegawczych. Taka sytuacja nie jest jednak niczym nadzwyczajnym, bowiem stanowi normalne następstwo postawionych zarzutów i związanych z tym obaw o konsekwencje.

Rację miał także Sąd Okręgowy odmawiając częściowo wiarygodności zeznaniom świadka Ł. B. (2), który twierdził, że nie pamięta aby oskarżony T. F. brał udział w pobiciu J. P.. Ł. B. (2) na obecnym etapie postępowania, będąc sam oskarżony w równolegle toczącej się sprawie przez Sądem Okręgowym w Katowicach nie miał żadnego powodu aby obciążyć T. F., a wręcz przeciwnie wymagane przez członków grupy przestępczej lojalność, odmawianie współpracy z organami ścigania i wymiaru sprawiedliwości mogły spowodować, że Ł. B. (2) nie chciał ujawnić całej swojej wiedzy na temat zdarzenia. W części, w której potwierdził udział oskarżonego w zorganizowanej grupie przestępczej jego zeznania i wyjaśnienia były wiarygodne, ponieważ znajdowały potwierdzenie w innych dowodach.

Sąd Apelacyjny nie podzielił zastrzeżeń obrońcy, który starał się wykazać sprzeczności między relacjami Ł. B. (1) i D. W., usiłując przestawić ich wyjaśnienia jako mało stanowcze, wewnętrznie sprzeczne i niekonsekwentne. Cały wywód obrońcy na ten temat ma wyłącznie polemiczny charakter, bowiem skupia się na szczegółach, których wyżej wymienieni świadkowie nie musieli pamiętać. W szczególności D. W. nie musiał pamiętać wszystkich osób, które brały udział w pobiciu J. P., a to wobec faktu, że w czasie akcji wszyscy byli zamaskowani, a ponadto należało wziąć pod uwagę także upływ czasu od zdarzenia, a także wielość innych informacji przekazywanych przez wyżej wymienione osoby organom ścigania, które znacząco wykraczały poza zakres rozpoznawanej sprawy.

Sąd I instancji słusznie uznał za wiarygodne zeznania świadków D. T., Ł. B. (2), D. W., a także Ł. B. (1) w części dotyczącej przynależności oskarżonego do zorganizowanej grupy przestępczej w okresie od 19 listopada 2010 r. do 4 lutego 2015 r. Oskarżony T. F. był zaufanym członkiem grupy o czym świadczy jego gotowość wykonywania poleceń osób wyżej w hierarchii, gotowość uczestniczenia w tzw. „ustawkach”, pobiciach i bójkach. O aktywnym działaniu w ramach grupy przestępczej świadczy też jego udział w dniu 4 lutego 2015 r. w brutalnym pobiciu J. P., którego celem było spowodowanie u niego ciężkich obrażeń ciała. Sprawcy mieli polecenie połamać mu ręce i nogi. Oskarżony miał prawo do noszenia odzieży z nazwą (...), co jak wynikało z zeznań świadków było oznaką zaufania i przywilejem.

Sąd I instancji słusznie doszedł do wniosku, że nie znalazły potwierdzenia wyjaśnienia oskarżonego, w części w której twierdził, że w dniu 4 lutego 2015 r. przebywał w Irlandii. Sąd Okręgowy wskazał dlaczego nie dał wiary zeznaniom W. K. i P. B., które nie były na tyle stanowcze i przekonujące aby mogły skutecznie podważyć wyjaśnienia Ł. B. (1) i D. W. na temat udziału oskarżonego w brutalnym pobiciu J. P. z użyciem niebezpiecznych przedmiotów takich jak metalowe rury i drewniane style. Sąd miał na uwadze dowody z dokumentacji dotyczącej zatrudnienia oskarżonego T. F. na terenie Irlandii, z których to dokumentów wynikało, że pracował tam od połowy marca 2015 r. podczas gdy czyn miał miejsce 4 lutego 2015 r. Z tego też powodu Sąd Apelacyjny podzielił wątpliwości Sądu Okręgowego dotyczące oceny zeznań P. B., w szczególności w aspekcie pobytu oskarżonego w Irlandii w okresie od stycznia 2015 r. do końca lutego 2015 r. i następnie jego powrotu do Polski i ponownego wyjazdu do Irlandii w marcu 2015 r. Słusznie Sąd I instancji zauważył, że zeznania W. K. nie były już tak stanowcze w aspekcie pobytu oskarżonego w Irlandii w dniu 4 lutego 2015 r. Zastanawiające jest, że oskarżony miał pojechać do Irlandii w poszukiwaniu pracy własnym samochodem i w taki sam sposób powrócić do Polski, podczas gdy w marcu 2015 r. miał już polecieć do pracy samolotem. Okoliczności przedstawione przez świadków dotyczące rzekomego poszukiwania przez oskarżonego pracy w okresie od stycznia do końca lutego są na tyle ogólne i budzące wątpliwości, że nie wytrzymały konfrontacji z wyjaśnieniami Ł. B. (1) oraz z zeznaniami i wyjaśnieniami D. W..

Sąd Apelacyjny w świetle wyżej przedstawionych dowodów podzielił także argumenty przeciwko uznaniu za wiarygodne zeznań M. S., który kojarzył oskarżonego, ale twierdził, że nie wiązał go z tzw. „bojówką P.”, do której kierownictwa sam należał oraz zeznał, że nie zna J. P..

W ocenie Sądu Apelacyjnego obrońca oskarżonego nie zdołał wykazać Sądowi Okręgowemu uchybień przy ocenie dowodów, polegających na nieuwzględnieniu przy jej dokonywaniu zasad logiki, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, jak też całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności. Nie przedstawił argumentów, które mogłyby skutecznie podważyć zasadność stanowiska wyrażonego w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Zarzuty apelacji należy uznać za polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynów przypisanych mu przez Sąd I instancji w punktach 1 oraz 3 części dyspozytywnej wyroku. Względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek był niezasadny z powodu nieuwzględnienia zarzutów obrońcy.

3.2.

Zarzut obrońcy oskarżonego naruszenia przepisów postępowania, co miało wpływ na treść wyroku a to:

1. art. 170 k.p.k. i art. 172 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. oraz art. 6 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie polegające na pozostawieniu bez rozstrzygnięcia wniosków dowodowych złożonych przez obronę do protokołu rozprawy z dnia 10 listopada 2020 r.

2. art. 170 § 2 i 3 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. i 167 k.p.k. poprzez jego błędne zastosowanie polegające na bezzasadnym oddaleniu wniosku dowodowego obrony o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z reportażu o zachowaniu Ł. B. (1) po rozpoczęciu współpracy z Prokuraturą,

3. art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. i 7 k.p.k. poprzez jego błędne zastosowanie polegające na nie włączeniu do akt niniejszego postępowania dowodów z akt sprawy głównej o sygn. XXI K 104/19 dotyczących pobicia "lotka",

4. art. 424 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. i 4 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie polegające na niewyjaśnieniu w uzasadnieniu wyroku na czym polegała gotowość oskarżonego do spełnienia zadań służących grupie (...) w R. i w G. w okresie od 20 listopada 2010 r. do 3 lutego 2015 r.,

5.art. 366 § 1 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie i niewyjaśnienie kto przyjmował oskarżonego do zorganizowanej grupy przestępczej i kiedy i w jakich okolicznościach się to odbył, pod kogo w ramach struktury grupy oskarżony podlegał, od kogo otrzymywał polecenia, rozkazy,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty obrońcy były bezzasadne.

Sąd Okręgowy nie dopuścił się obrazy wskazanych w zarzutach przepisów postępowania w stopniu, który miał wpływ na treść wyroku.

Rację ma obrońca oskarżonego, że Sąd I instancji nie rozpoznał wniosku o dopuszczenie dowodu z protokołu przesłuchania w charakterze oskarżonego Ł. B. (2) w sprawie o sygn. akt XXI K 104/19, który złożony został na rozprawie w dniu 10 listopada 2020 r. Sąd oddalił wówczas równocześnie złożony analogiczny wniosek o dopuszczenie dowodu z protokołu przesłuchania w charakterze oskarżonego Ł. B. (1).

Brak rozstrzygnięcia Sądu w omawianym przedmiocie stanowi uchybienie procesowe, ale pozostające bez wpływu na treść wyroku. Przede wszystkim Sąd karny rozstrzyga samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne, a obrońca we wniosku dowodowym nie wskazał na taką treść wyjaśnień Ł. B. (2) złożonych w innym postepowaniu, która uzasadniałaby ponowne jego przesłuchanie w charakterze świadka. Nie wykazał aby wnioskowany protokół zawierał nowe istotne dla rozpoznania sprawy treści. Wniosek zawierał wyłącznie hipotezy i domniemania (k. 1561v). Sąd Okręgowy odebrał zeznania od świadka Ł. B. (2) i ocenił je w sposób logiczny i swobodny w rozumieniu art. 7 k.p.k., w odniesieniu do wszystkich pozostałych dowodów.

Sąd I instancji znał relacje Ł. B. (2), D. G. i D. W. na temat zdarzenia i poddał je wnikliwej ocenie. Przeprowadzenie konfrontacji ww. osób nie było obowiązkiem sądu. Konfrontacja jest czynnością fakultatywną, uzależnioną od oceny organu procesowego, który nie ma obowiązku jej przeprowadzenia w każdym wypadku sprzeczności w oświadczeniach dowodowych, nawet jeśli zainteresowane strony tego się domagają. Skoro zatem przepis art. 172 k.p.k. nie ma charakteru kategorycznego i nie zawiera adresowanego do organu procesowego nakazu określonego działania lub zaniechania, to trudno uznać, że Sąd go naruszył (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 16 marca 2017 r., sygn. akt II AKa 509/16, LEX nr 2401030)

Także brak odniesienia się przez Sąd I instancji do wniosków dowodowych obrońcy, zawartych w piśmie procesowym z dnia 25 maja 2021 r. o dopuszczenie dowodu z Instytutu (...) w K. z akt XXI K 104/19 na okoliczność pomówienia K. D. przez Ł. B. (1) nie miało wpływu na treść zaskarżonego wyroku. Przede wszystkim kwestia odpowiedzialności karnej K. D. nie była przedmiotem tego postepowania i jako taka nie miała znaczenia dla rozpoznania sprawy. Zauważyć także należy, że potwierdzenie obecności K. D. na nagraniu wideo przez Instytut (...) w K. lub brak takiej możliwości z uwagi na jakość nagrania, lub nawet zaprzeczenie jego obecności na nagraniu nie wpływa automatycznie na (...) na gruncie rozpoznawanej sprawy. Należy przypomnieć, że na podstawie wyjaśnień Ł. B. (1) postawiono zarzuty kilkudziesięciu osobom, a nie wyłącznie oskarżonemu T. F. i K. D.. Po raz kolejny wymaga podkreślenia, że Sąd karny rozstrzyga samodzielnie zagadnienia faktyczne i nie było obowiązkiem ani uprawnieniem Sądu I instancji rozstrzygać kwestie objęte postepowaniem toczącym się przed Sądem Okręgowym w Katowicach w sprawie o sygn. XXI K 104/19. Wskazać bowiem należy, że w zakresie dotyczącym oskarżonego T. F. Sąd I instancji zgromadził pełny i wyczerpujący materiał dowodowy, który poddał rzetelnej ocenie o czym Sąd Apelacyjny pisał w rubryce 3.1 formularza.

Natomiast wniosek o dopuszczenie kopii części aktu oskarżenia w sprawie o sygn. XXI K 104/19, zawierającego uzasadnienie Prokuratury należało uznać za kompletnie nieprzydatny dla stwierdzenia lub nie stwierdzenia podstaw do przypisania oskarżonemu T. F. przestępstwa zarzucanego mu w punkcie trzecim aktu oskarżenia.

Sąd I instancji słusznie oddalił także wniosek o dopuszczenie dowodu z reportażu telewizyjnego o zachowaniu Ł. B. (1) po rozpoczęciu współpracy z Prokuraturą z powołaniem się na przepis art. 170 § 1 pkt. 2 i 3 k.p.k. Sąd Apelacyjny podzielił w całości powody, dla których Sąd I instancji nie uwzględnił tego wniosku (k. 1713v).

Sąd I instancji nie dopuścił się obrazy art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 4 i 7 k.p.k.. Przeprowadził szczegółowe postępowanie dowodowe i zebrany materiał dowodowy ocenił wnikliwie i logicznie, wskazując, którym dowodom dał wiarę, w którym jej odmówił i w jakim zakresie. Wszystkie zebrane dowody ocenił swobodnie z poszanowaniem zasad logiki i doświadczenia życiowego. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku było wystarczająco szczegółowe aby poznać wszystkie motywy, którymi kierował się Sąd I instancji.

Wbrew zarzutowi obrońcy Sąd I instancji nie naruszył także art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 4 i 7 k.p.k., ponieważ wyjaśnił wszystkie okoliczności sprawy, dając temu wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. W zakresie oceny dowodów Sąd Apelacyjny kieruje ponownie do argumentów zawartych w rubryce 3.1 formularza.

Sąd I instancji nie naruszył art. 366 § 1 k.p.k. poprzez niewyjaśnienie kto przyjmował oskarżonego do zorganizowanej grupy przestępczej i kiedy oraz w jakich okolicznościach się to odbyło, pod kogo w ramach struktury grupy oskarżony podlegał, od kogo otrzymywał polecenia i rozkazy. Sąd Okręgowy ustalił wszystkie niezbędne okoliczności, które pozwoliły przypisać oskarżonemu T. F. udział w zorganizowanej grupie przestępczej. Ustalił w sposób niewątpliwy fakt przynależności oskarżonego do grupy (...), jego gotowość do wykonywania zadań, a w szczególności gotowość do brania udziału w bójkach i pobiciach. Sąd ustalił także osoby, które kierowały grupą przestępczą, wskazując, że byli to M. M., M. S. i Ł. L.. Osoby te wydawały polecenia, także za pośrednictwem nieco niżej postawionych w hierarchii Ł. B. (1) i D. W., jak w przypadku zorganizowania akcji pobicia J. P. w dniu 4 lutego 2015 r. Z relacji świadków wynikało, że aby zostać członkiem (...) należało zasłużyć na zaufanie kierownictwa grupy poprzez regularne, wspólne ćwiczenia na siłowni, a więc wyeksponowanie potencjalnej przydatności, regularne uczęszczanie na mecze i wyrażanie gotowości do udziału w bójkach i pobiciach. Zostanie członkiem (...) było traktowane jako wyróżnienie i wiązało się z prawem do noszenia specjalnej odzieży z logo grupy.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynów przypisanych mu przez Sąd I instancji w punktach 1 oraz 3 części dyspozytywnej wyroku. Względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek był niezasadny z powodu nieuwzględnienia zarzutów obrońcy.

3.3.

Zarzut obrońcy oskarżonego błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mających wpływ na jego treść poprzez przyjęcie, że:

- oskarżony brał czynny udział w pobiciu "lotka" 4 lutego 2015 r. w R. w sytuacji gdy w dniu 4 lutego 2015 r. przebywał w Irlandii,

- oskarżony brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej (...) w okresie od 19 listopada 2010 r. do 4 lutego 2015 r.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, należało stwierdzić, że sąd I instancji nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, mającego wpływ na jego treść. Dla porządku należy wskazać, że błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika albo z niepełności postępowania dowodowego, bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Sąd I instancji nie dopuścił się, o czym była już wyżej mowa w rubryce 3.1 formularza, przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, a zaskarżony wyrok pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. Jego wydanie zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy i jednocześnie Sąd I instancji rozważył istotne okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego T. F.. Obrońca nie zdołał wykazać sądowi uchybień przy ocenie dowodów, polegających na nieuwzględnieniu przy jej dokonywaniu zasad logiki, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, jak też całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności.

Sąd I instancji nie dopuścił się także obrazy art. 410 k.p.k. Z naruszeniem art. 410 k.p.k. mamy do czynienia jedynie wówczas, gdy sąd opiera swoje orzeczenie na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej, bądź tylko na części materiału ujawnionego i jego rozstrzygnięcie nie jest wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności. Przy czym oparcie się przez sąd, po przeprowadzeniu kompleksowej oceny dowodów, na wybranych dowodach, przy jednoczesnym odmówieniu wiary dowodom przeciwnym nie stanowi naruszenia dyspozycji wskazanego przepisu. Obrońca błąd w ustaleniach faktycznych wywodził z przekroczenia przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów. Kwestionował w uzasadnieniu środka odwoławczego przeprowadzoną przez sąd meriti ocenę dowodów. Przy czym zdaniem Sądu odwoławczego zarzuty obrońcy stanowią w istocie polemikę z oceną i ustaleniami Sądu I instancji. Nie zawierają bowiem argumentów, które można skutecznie przeciwstawić ocenie i ustaleniom poczynionym przez ten sąd.

Obrońca powołuje się na wybiórcze wypowiedzi świadków, nie zważając na ich kompleksową ocenę, którą przeprowadził Sąd Okręgowy.

Sąd Apelacyjny w zakresie dotyczącym kwestionowania przez obrońcę przypisania oskarżonemu udziału w zdarzeniu z dnia 4 lutego 2015 r. odsyła w tym miejscu do argumentów przedstawionych w rubrykach 3.1 oraz 3.2 formularza. Zawarte tam argumenty dotyczą także prawidłowości ustaleń Sądu Okręgowego dotyczących udziału oskarżonego w zorganizowanej grupie przestępczej.

Odnośnie udziału oskarżonego w zorganizowanej grupie przestępczej o nazwie (...) Sąd I instancji słusznie ustalił stan faktyczny na podstawie wyjaśnień Ł. B. (1), D. W., ale także na podstawie zeznań D. T., Ł. B. (2) oraz częściowo wyjaśnień M. S.. Udział oskarżonego w zorganizowanej grupie przestępczej potwierdzał także wskazany w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku materiał fotograficzny.

Na tej podstawie Sąd I instancji ustalił zarówno czasokres udziału oskarżonego w grupie przestępczej (...), jak i zakres przestępczej działalności grupy, jej strukturę organizacyjną i miejsce jakie zajmował w niej oskarżony. Nie zrozumiały jest argument, że nie wykazano w jaki sposób oskarżony przejawiał gotowość realizowania zadań grupy. Sąd I instancji ustalił bowiem udział oskarżonego w zorganizowanej akcji, której celem było spowodowanie ciężkich obrażeń ciała J. P.. Wykonawcy tego pobicia otrzymali wyraźne polecenie połamania wyżej wymienionemu rąk i nóg. Cała akcja była starannie zaplanowana, zorganizowana i zrealizowana. Tylko na skutek interwencji osób trzecich napastnicy spowodowali u J. P. obrażenia ciała, które należało ocenić jako średnie w rozumieniu art. 157 § 1 k.k., choć usiłowali spowodować u niego obrażenia o charakterze ciężkim w rozumieniu art. 156 § 1 k.k.

Oskarżony wziął udział w tym zdarzeniu ponieważ otrzymał takie polecenie. Jest rzeczą wtórną, mając na uwadze ilość osób biorących udział w tej zorganizowanej akcji, kto wydał oskarżonemu polecenie bezpośrednio. Należy podkreślić, że oskarżony był zaufanym, choć szeregowym członkiem grupy, miał prawo do używania jej emblematów i był gotowy uczestniczyć w bójkach i pobiciach oraz tzw. „ustawkach”.

Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że oskarżony był obecny w czasie zbiórki przed atakiem na kibiców klubu (...), w następstwie którego w dniu 19 listopada 2010 r. pokrzywdzeni S. B. i P. G. doznali obrażeń ciała w rozumieniu art. 157 § 1 k.k. Był gotowy do wzięcia udziału w zaplanowanej akcji. Sąd I instancji uniewinnił w tym zakresie oskarżonego wyłącznie z powodu braku jednoznacznych dowodów, że uczestniczył aktywnie w pobiciu. Sąd nie miał jednak wątpliwości, że zebrane dowody wskazywały, że brał aktywny udział w niekaralnym przygotowaniu do tego czynu.

Na uznanie Sądu Apelacyjnego zasługiwały wywody Sądu I instancji na temat funkcjonowania zorganizowanej grupy przestępczej i udziału w niej oskarżonego w precyzyjnie określonych i ustalonych ramach czasowych.

Sąd Apelacyjny w całości podzielił argumenty przedstawione w omawianym zakresie przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynów przypisanych mu przez Sąd I instancji w punktach 1 oraz 3 części dyspozytywnej wyroku. Względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek był niezasadny z powodu nieuwzględnienia zarzutów obrońcy.

3.4.

Zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej kary w wysokości 2 lat pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu za udział w zorganizowanej grupie przestępczej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie Sądu Apelacyjnego zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego w punkcie 1 zaskarżonego wyroku kary 2 lat pozbawienia wolności był bezzasadny. Sąd Apelacyjny analizując podstawy wymierzonej oskarżonemu kary nie znalazł argumentów, które by przemawiały za uznaniem jej jako rażąco niewspółmiernej. Zawarte w art. 438 pkt 4 k.p.k. określenie „niewspółmierność” oznacza bowiem „brak proporcji", czy „odpowiedniości". Chodzi o ocenę zachowania przez sąd pierwszej instancji proporcji pomiędzy wymiarem kary, a okolicznościami, które miały wpływ na to rozstrzygnięcie. Innymi słowy, rażąca niewspółmierność kary występuje wówczas, gdy sąd pierwszej instancji w jaskrawy sposób nie skoreluje wymierzonej kary ze stopniem winy, społecznej szkodliwości czynu oraz z celami kary.

W rozpoznawanej sprawie nie budzi wątpliwości Sądu Apelacyjnego wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu i winy oskarżonego. Stopień społecznej szkodliwości czynu podwyższają takie okoliczności jak charakter grupy przestępczej (...), w której oskarżony aktywnie brał udział, a która w obszarze swojej działalności zajmowała się popełnianiem przestępstw z użyciem przemocy, przeciwko życiu i zdrowiu, przeciwko porządkowi publicznemu a także innych. Obszar przestępczej działalności grupy był szeroki. Oskarżony uczestniczył wyłącznie w tym obszarze jej działania, który związany był ze stosowaniem przemocy i to wyjątkowo bezsensownej, bezpardonowej i brutalnej. Grupa (...) jak w przypadku ustalonych w sprawie zdarzeń z dnia 19 listopada 2010 r. oraz z dnia 4 lutego 2015 r. dokonywała aktów przemocy z powodów przynależności jej ofiar do grup zorganizowanych wokół innych niż (...) klubów piłkarskich. Grupa przestępcza, do której należał oskarżony jak słusznie zauważył Sąd Okręgowy była hierarchiczna, starannie zorganizowana. Jej członkowie mieli prawo do noszenia specjalnej odzieży. Jej działalność zagrażała porządkowi publicznemu . Należy też zauważyć, że była to grupa hermetyczna, oparta na silnym poczuciu lojalności i wspólnoty. Stopień społecznej szkodliwości czynu zwiększa także długi okres działania oskarżonego w zorganizowanej grupie przestępczej.

W niewielkim stopniu stopień społecznej szkodliwości obniża fakt, że oskarżony był szeregowym członkiem grupy, który nie czerpał z jej działalności osobiście korzyści majątkowych, a jedynie korzyści związane z przynależnością do jej wspólnoty. Nie można jednak nie dostrzegać, że członkowie grupy, w tym oskarżony byli na każde polecenie kierownictwa grupy gotowi popełniać przestępstwa z użyciem przemocy.

Sąd Apelacyjny miał na uwadze, że oskarżony był karany za występki z art. 223 § 1 k.k., 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz z art. 224 § 1 k.k. (k. 1299).

Wskazane okoliczności odnoszące się zarówno do społecznej szkodliwości czynu i winy oskarżonego jak i jego właściwości i warunków osobistych w pełni uzasadniają wymierzenie oskarżonemu kary 2 lat pozbawienia wolności. Z całą pewnością nie jest to kara, której nie można zaakceptować, a wręcz przeciwnie jest to kara odpowiednio wyważona, w stopniu uwzględniającym nie tylko cele w zakresie prewencji indywidualnej, ale także istotne w tej sprawie cele ogólnoprewencyjne.

W przedmiocie wymierzonych oskarżonemu: kary za czyn przypisany mu w punkcie 3 oraz kary łącznej Sąd Apelacyjny odniósł się w rubryce 3.5 formularza.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynów przypisanych mu przez Sąd I instancji w punktach 1 oraz 3 części dyspozytywnej wyroku. Względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek był niezasadny z powodu nieuwzględnienia zarzutów obrońcy.

3.5.

Zarzut Prokuratora rażącej niewspółmierności:

- kary wymierzonej oskarżonemu w punkcie 3 sentencji zaskarżonego wyroku,

- kary łącznej orzeczonej wobec oskarżonego w punkcie 4 sentencji zaskarżonego wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut Prokuratora nie zasługiwał na uwzględnienie.

Zawarte w art. 438 pkt 4 k.p.k. określenie „niewspółmierność” oznacza „brak proporcji", czy „odpowiedniości". Chodzi o ocenę zachowania przez sąd pierwszej instancji proporcji pomiędzy wymiarem kary, a okolicznościami, które miały wpływ na to rozstrzygnięcie. Innymi słowy, rażąca niewspółmierność kary występuje wówczas, gdy sąd pierwszej instancji w jaskrawy sposób nie skoreluje wymierzonej kary ze stopniem winy, społecznej szkodliwości czynu oraz z celami kary.

W ocenie Sądu Apelacyjnego nie można uznać orzeczonej wobec oskarżonego T. F. za czyn przypisany mu w punkcie 3 zaskarżonego wyroku kary 4 lat pozbawienia wolności jako rażąco niewspółmiernie łagodnej, a więc takiej której nie można zaakceptować. Sąd Apelacyjny podobnie jak Sąd Okręgowy ma w polu widzenia wysoki stopień społecznej szkodliwości tego czynu, wyczerpującego znamiona z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu w zw. z art. 4 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. i art. 159 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. Podzielając argumenty zawarte w apelacji Prokuratora odnoszące się do społecznej szkodliwości czynu, a w szczególności do brutalnego sposobu i okoliczności jego popełnienia oraz działania oskarżonego w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, nie można pominąć faktu, że omawiany czyn był w czasie jego popełnienia zagrożony karą od 1 roku do 10 lat pozbawienia wolności, a nie jak obecnie karą na czas nie krótszy od lat trzech.

Stanowiący podstawę wymiaru kary art. 156 § 1 k.k. został zmieniony przez art. 1 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 23 marca 2017 r. (Dz.U.2017.773) zmieniającej ustawę z dniem 13 lipca 2017 r. Od tego dnia czyn ten stanowi zbrodnię.

Sąd I instancji słusznie zastosował stan prawny z daty czynu, a więc obowiązujący przed dniem 13 lipca 2017 r.

Mając na uwadze zagrożenie sankcją karną według stanu prawnego obowiązującego w dacie czynu nie sposób stwierdzić, aby wymierzona oskarżonemu kara 4 lat pozbawienia wolności, a więc blisko środka ustawowego zagrożenia była karą rażąco niewspółmiernie łagodną.

Sąd Apelacyjny podzielił w tym zakresie w całości ustalenia i wywody Sądu Okręgowego, zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia.

Jest to kara wystarczająco surowa aby spełnić swoje cele w zakresie zarówno prewencji indywidualnej jak i ogólnej.

Za odpowiednio ukształtowaną należy ocenić także wymierzoną oskarżonemu karę łączną 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd mógł wymierzyć karę łączną, stosując przepisy obowiązujące przed 24 czerwca 2020 r. od 4 lat (całkowita absorpcja) do 6 lat (pełna kumulacja). Słusznie ocenił Sąd I instancji oba te warianty jako rozstrzygnięcia skrajne, dla których w okolicznościach sprawy, a w szczególności ze względu na związek podmiotowo - przedmiotowy pomiędzy przestępstwami, za które orzeczono kary podlegające łączeniu, nie było uzasadnienia. Orzeczona przy zastosowaniu zasady asperacji kara 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności jest karą odpowiednią, uwzględniającą fakt, że czyn z punktu 3 wyroku oskarżony popełnił działając w zorganizowanej grupie przestępczej. Sąd musiał jednak wziąć pod uwagę, że oba przypisane oskarżonemu przestępstwa naruszały różne dobra chronione prawem i miały różne kwalifikacje prawne.

Tak orzeczona kara łączna bierze pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego. Jest karą odpowiednią, uwzględniającą całokształt przestępczej działalności oskarżonego.

Wniosek

Wniosek o zmianę punktu 3 zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary 6 lat pozbawienia wolności oraz punktu 4 zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary łącznej 7 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek był niezasadny z powodu nie uwzględnienia zarzutów Prokuratora.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 1 czerwca 2021 r. sygn. akt XXI K 71/20 w zaskarżonej części.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z powodu nieuwzględnienia zarzutów apelacji.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

----------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-----------------

5.3.1.4.1.

-----------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 2

Sąd Apelacyjny zasądził od oskarżonego T. F. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe postępowania odwoławczego obejmujące wydatki w kwocie 20 złotych i opłatę w kwocie 400 złotych za drugą instancję. W ocenie Sądu Apelacyjnego brak było podstaw do zwolnienia oskarżonego od ich uiszczenia.

7.  PODPIS

SSA Rafał Doros SSA Marcin Ciepiela SSA Grzegorz Wątroba

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty 1, 3 oraz 4 zaskarżonego wyroku.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty 3 i 4 zaskarżonego wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana