UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 590/20

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

P. F.

W dniu 20 czerwca 2018 roku w W. na ul. (...) na wysokości latarni (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa określone w art. 19 ust. 2 pkt 3 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym w ten sposób, że kierując pojazdem m-ki C. (...) o nr rej. (...) nie zachował należytej odległości od poprzedzającego go pojazdu marki m-ki H. (...) i potrącił jadącą na rowerze H. B. w wyniku czego nieumyślnie spowodował u wymienionej obrażenia ciała w postaci złamania przezpanewkowego kości biodrowej lewej, złamanie kości kulszowej i łonowej lewej, które to obrażenia spowodowały u w/w naruszenie czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia trwający dłużej niż 7 dni, wyczerpując dyspozycję z art. 157 § 1 k.k., tj. czyn z art. 177 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 20 czerwca 2018 roku ok. godz. 21:50 H. B. jechała na rowerze prawą jezdnią alei (...) od strony D. Służewieckiej w kierunku ulicy (...). Rower, którym poruszała się H. B. był wyposażony w sprawne tylne oświetlenie barwy czerwonej o dobrej intensywności świecenia, w światło przednie barwy białej, w światła odblaskowe boczne umieszczone na kołach oraz w opaskę odblaskową umieszczoną na tylnym bagażniku roweru. Warunki atmosferyczne i drogowe były dobre.

W rejonie latarni ulicznej nr (...), gdzie prawa jezdnia alei (...) posiada trzy pasy ruchu rozdzielone liniami pojedynczymi przerywanymi, H. B. poruszała się prawidłowo środkowym pasem jezdni. Rejon ten oświetlony był światłem latarni ulicznych, widoczność była dobra. Bezpośrednio za rowerzystką poruszał się T. M., kierujący samochodem marki H. (...). Za nim jechał P. F., kierujący pojazdem marki C. (...) o nr rej. (...).

T. M. zauważył rowerzystkę na tyle późno, że ominął ją zjeżdżając na lewy pas ruchu, bez upewnienia się czy pas ten jest wolny. P. F., nieumyślnie naruszając zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, nie zachował należytej odległości od poprzedzającego go pojazdu marki H. (...) i uderzył przednią częścią nadwozia prowadzonego przez siebie samochodu w rower H. B., która w tym czasie usiłowała zmienić pas ruchu na prawy i była zwrócona skośnie prawą stroną w kierunku nadjeżdżającego pojazdu. Skutkiem tego uderzenia był obrót roweru wraz z rowerzystką w prawą stronę i wrzucenie rowerzystki na przednią szybę pojazdu kierowanego przez P. F.. Następnie H. B. została odrzucona w kierunku poruszania się samochodu marki C. i upadła na jezdnię, zaś rower został odrzucony na prawy pas jezdni.

notatka

1-2

protokoły oględzin miejsca wypadku drogowego, pojazdu i roweru; dokumentacja fotograficzna

7-11v; 65

częściowo zeznania świadka T. M.

19v; 176-178

częściowo zeznania świadka A. Ż.

23v; 175-176

zeznania pokrzywdzonej H. B.

55v-56v; 173-175

opinia pisemna biegłego z zakresu badań wypadków drogowych D. K. wraz z opinią uzupełniającą

68-82; 98v-99; 216-219

częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. F.

172

W wyniku wypadku H. B. doznała obrażeń ciała w postaci: złamania przezpanewkowego kości biodrowej lewej, złamania kości kulszowej i łonowej lewej, które to obrażenia spowodowały u niej naruszenie czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia trwający dłużej niż 7 dni.

opinia biegłego specjalisty chirurga, ortopedy i traumatologa K. L.

40-41

W chwili zdarzenia P. F. i H. B. byli trzeźwi.

protokoły badania stanu trzeźwości wraz ze świadectwem wzorcowania

3-5

W dniu 8 sierpnia 2020 roku zmarł mąż H. B., którym opiekowała się od kilku lat. W tym czasie H. B. przebywała jeszcze w szpitalu po wypadku. Nie miała możliwości być przy mężu w czasie jego śmierci. Data pogrzebu została ustalona tak, by kobieta mogła w nim uczestniczyć na wózku inwalidzkim.

H. B. nie mogła także sprawować osobistej opieki nad matką chorą na A.. Zmuszona była zatrudnić opiekunkę i opłacać jej wynagrodzenie w wysokości ok. 2500 zł miesięcznie.

zeznania pokrzywdzonej H. B.

173-175

zeznania świadka A. M.

178-179

P. F. nie był dotychczas karany.

karta karna

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

---

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

---

OCena DOWOdów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. F.

- wiarygodne w zakresie, w jakim przyznał, iż w dniu 20 czerwca 2018 roku był uczestnikiem wypadku drogowego, w którym obrażeń ciała doznała H. B.;

- w powyższym zakresie wyjaśnienia oskarżonego korespondują z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

częściowo zeznania świadka A. Ż.

- wiarygodne w zakresie, w jakim świadek opisała okoliczności, w jakich doszło do wypadku komunikacyjnego;

- w powyższym zakresie zeznania świadka są spójne, logiczne i konsekwentne oraz korespondują z pozostałymi wiarygodnymi dowodami.

częściowo zeznania świadka T. M.

- wiarygodne w zakresie, w jakim świadek opisał okoliczności, w jakich doszło do wypadku komunikacyjnego;

- w powyższym zakresie zeznania świadka są spójne, logiczne i konsekwentne oraz korespondują z pozostałymi wiarygodnymi dowodami.

zeznania pokrzywdzonej H. B.

spójne, logiczne i konsekwentne.

zeznania świadka A. M.

spójne, logiczne i korespondujące z zeznaniami pokrzywdzonej H. B..

notatka

dokument urzędowy, nie budzący wątpliwości co do autentyczności i rzetelności, nie kwestionowany przez strony.

protokoły oględzin miejsca wypadku drogowego, pojazdu i roweru; dokumentacja fotograficzna

- dokumenty urzędowe, nie budzące wątpliwości co do autentyczności i rzetelności, nie kwestionowane przez strony;

- dokumentacja fotograficzna nie budząca wątpliwości co do autentyczności i rzetelności.

karta karna

dokument urzędowy, nie budzący wątpliwości co do autentyczności i rzetelności, nie kwestionowany przez strony.

protokoły badania stanu trzeźwości wraz ze świadectwem wzorcowania

dokumenty urzędowe, nie budzące wątpliwości co do autentyczności i rzetelności, nie kwestionowane przez strony.

opinia biegłego specjalisty chirurga, ortopedy i traumatologa K. L.

jasna, pełna, rzetelna, profesjonalna.

opinia biegłego z zakresu badań wypadków drogowych D. K. wraz z opinią uzupełniającą

jasna, pełna, rzetelna, profesjonalna.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1

częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. F.

- niewiarygodne w zakresie, w jakim oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz zaprzeczył, jakoby wskutek naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym był sprawcą wypadku;

- w powyższym zakresie wyjaśnienia oskarżonego pozostają w wyraźnej sprzeczności z opinią biegłego z zakresu badań wypadków drogowych oraz stanowią przejaw przyjętej przez niego linii obrony.

częściowo zeznania świadka A. Ż.

- niewiarygodne w zakresie, w jakim świadek opisała sposób zachowania rowerzystki na drodze; w postępowaniu przygotowawczym świadek zeznała, że nie wie skąd jechała rowerzystka, zobaczyła ją jak stała prostopadle na ulicy i wjechała pod koła samochodu kierowanego przez oskarżonego; w postępowaniu sądowym zeznała zaś, że oskarżony poruszał się środkowym pasem jezdni, natomiast rowerzystka jechała lewym pasem i zjechała na środkowy pas wprost pod koła samochodu;

- w powyższym zakresie zeznania świadka nie są konsekwentne oraz pozostają w sprzeczności z wiarygodnym materiałem dowodowym, z którego wynika, że pokrzywdzona poruszała się środkowym pasem jezdni; zważyć należy, iż świadek poruszała się prawym pasem jezdni, w pewnej odległości od pojazdów będących na środkowym pasie, w związku z czym możliwość należytej obserwacji momentu zdarzenia była zdaniem Sądu ograniczona.

częściowo zeznania świadka T. M.

- niewiarygodne w zakresie, w jakim świadek opisał sposób zachowania rowerzystki na drodze; w postępowaniu przygotowawczym świadek zeznał, że rowerzystka zatrzymała się, ustawiła się w poprzek jezdni i następnie została uderzona przez samochód kierowany przez oskarżonego; w postępowaniu sądowym świadek zeznał, iż rowerzystka była w ruchu, skręcała w prawą stronę, przez co ustawiła się bokiem; świadek z jednej strony wskazał, że rowerzystka była dla niego trudno dostrzegalna w momencie gdy poruszał się bezpośrednio za nią, następnie zaś zeznał, że widział rowerzystkę we wstecznym lusterku, zaś pojazd który poruszał się za nim był oddalony o ok. 70-100 m;

- w powyższym zakresie zeznania świadka nie są konsekwentne; zważyć też należy, iż świadek obserwował przebieg zdarzenia przez wsteczne lusterko kierowanego przez siebie pojazdu, po tym jak ominął rowerzystkę i zmienił pas ruchu ze środkowego na lewy, a następnie ponownie na środkowy; zważywszy, że zdarzenie miało miejsce w porze nocnej oraz biorąc pod uwagę odległość między pojazdem kierowanym przez świadka a pojazdami znajdującymi się za nim, należyta obserwacja przebiegu wypadku przez wsteczne lusterko była zdaniem Sądu utrudniona.

dokument prywatny w postaci opinii nr (...) sporządzonej przez M. G. k. 209-213; zeznania świadka M. G. k. 215-216

- sprzeczne z opinią biegłego z zakresu badań wypadków drogowych D. K.;

- opinia prywatna jako dokument prywatny może być dowodem ( art. 393 § 3 k.p.k.), jednak ustawodawca nie zrównał statusu opinii prywatnej z opinią biegłego. Nadal bowiem zgodnie z art. 193 k.p.k. w wypadku konieczności stwierdzenia okoliczności wymagających wiadomości specjalnych wymagane jest dopuszczenie dowodu z opinii biegłego. Nie ulega zaś wątpliwości w świetle art. 194 i 200 § 1 k.p.k., że opinia uzyskuje status opinii biegłego, gdy pochodzi od biegłego powołanego przez sąd lub organ prowadzący postępowanie przygotowawcze i musi zostać sporządzona po tym akcie powołania. Wobec tych ograniczeń choć opinia prywatna stanowi dowód, to jednak na jej podstawie organ procesowy nie może czynić ustaleń faktycznych w zakresie wymagającym wiadomości specjalnych. Może jedynie, tak jak dotychczas, wskazywać na konieczność dopuszczenia dowodu z opinii biegłego, a w wypadku uprzedniego jej dopuszczenia – uzasadniać konieczność przesłuchania biegłego lub powołania innego w wypadkach wskazanych w art. 201 k.p.k. Natomiast opinia prywatna może stanowić podstawę ustaleń faktycznych, które nie wymagają wiedzy specjalistycznej albo gdy wnioski zawarte w opinii sporządzonej przez biegłego są zgodne z wnioskami wynikającymi z opinii prywatnej (zob. Świecki Dariusz (red.), Kodeks postępowania karnego. Tom I. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2021);

- opinia sporządzona przez M. G. jest sprzeczna wewnętrznie i nierzetelna z następujących powodów:

-- opiniujący bezpodstawnie opiera się na założeniu, że tylna lampa roweru nie zapewniała innym uczestnikom ruchu możliwości odpowiednio wczesnego dostrzeżenia rowerzystki znajdującej się na jezdni;

-- opiniujący stwierdza, że zachowanie rowerzystki było niewłaściwe i niezgodne z przepisami Prawa o Ruchu Drogowym, nie precyzując o jakie zachowanie chodzi;

-- w ocenie opiniującego rowerzystka miała ,,wcześniej” czas i możliwość przemieszczenia się ze środkowego pasa ruchu na prawy, w sytuacji gdy nie jest możliwe precyzyjne ustalenie miejsca, w którym doszło do wypadku;

-- opiniujący bezpodstawnie zakłada, że przyczyną zaistnienia wypadku mogła być niewłaściwa obserwacja drogi i nieprawidłowa ocena sytuacji na drodze przez rowerzystkę, skoro wniosków takich nie dostarcza zgromadzony w sprawie materiał dowodowy;

-- opiniujący dowolnie przyjmuje założenie, że oskarżony nie widział i nie mógł spodziewać się obecności pokrzywdzonej na drodze.

- zdaniem Sądu wnioski opinii prywatnej nie zmieniają oceny, że gdyby P. F. utrzymywał odległość wynikającą z czasu reakcji i prędkości, to przy prawidłowej obserwacji drogi i braku spóźnionej reakcji, byłby w stanie wykonać skuteczny manewr obronny, podobnie jak poruszający się przed nim T. M..

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

P. F.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżony P. F. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona występku z art. 177 § 1 k.k., zgodnie z którym karze podlega ten, kto naruszając, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1 k.k.

Zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym to ujęte w odpowiednich przepisach zasady określające sposób korzystania z ruchu. Są to zarówno reguły zawarte w przepisach określających porządek poruszania się na szlakach komunikacyjnych i zachowanie się w typowych dla ruchu sytuacjach lub wyrażone przez przyjęte oznakowanie, oświetlenie i sygnalizację, jak i reguły nieskodyfikowane w sposób szczegółowy, a wynikające z wyżej wymienionych przepisów oraz istoty bezpieczeństwa w ruchu, które muszą znaleźć zastosowanie wszędzie tam, gdzie nie ma sprecyzowanego przepisu (wytyczne wymiaru sprawiedliwości i praktyki sądowej w sprawach o przestępstwa drogowe; uchwała Sądu Najwyższego z 28.02.1975r., V KZP 2/74, OSNKW 1975/3–4, poz. 33).

Zgodnie z przepisami art. 3 ust. 1 i art. 19 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Kierujący pojazdem jest ponadto obowiązany m. in. utrzymywać odstęp niezbędny do uniknięcia zderzenia w razie hamowania lub zatrzymania się poprzedzającego pojazdu.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego zdaniem Sądu nie budzi wątpliwości, że oskarżony naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 19 ust. 3 w/w ustawy. Oskarżony kierując pojazdem m-ki C. (...) o nr rej. (...) nie zachował należytej odległości od poprzedzającego go pojazdu marki marki H. (...) i potrącił jadącą na rowerze H. B.. Gdyby P. F. utrzymywał odległość wynikającą z czasu reakcji i prędkości, to przy prawidłowej obserwacji drogi i braku spóźnionej reakcji, byłby w stanie wykonać skuteczny manewr obronny, podobnie jak poruszający się przed nim T. M.. Pokonałby odcinek drogi do miejsca zjazdu pojazdu marki H., a następnie posiadałby taki sam odcinek drogi do miejsca przebywania rowerzystki, co kierujący pojazdem marki H. i podobnie jak on miałby możliwość zmiany pasa ruchu. Zgromadzony w sprawie materiał dowody nie dał przy tym podstaw do przyjęcia, by zachowanie rowerzystki na drodze było nieprawidłowe. Zdaniem biegłego z zakresu ruchu drogowego rowerzystka poruszała się po drodze prawidłowo, jej obecność na środkowym pasie ruchu była uzasadniona topografią i ułożeniem dróg, a z uwagi na ujawnione materialne ślady wypadku, w tym ujawnione w protokole oględzin roweru tylne sprawne oświetlenie w kolorze czerwonym o dobrej intensywności świecenia oraz opaskę odblaskową na bagażniku, należy uznać, że była widoczna na drodze. Między nieprawidłowym zachowaniem oskarżonego, a zaistnieniem wypadku istniał zaś bezpośredni związek przyczynowo-skutkowy.

W następstwie zaistniałego wypadku pokrzywdzona odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1 k.k.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

---

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

---

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

---

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

---

☐

3.4. Umorzenie postępowania

---

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

---

☐

3.5. Uniewinnienie

---

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

---

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

P. F.

Wymierzając oskarżonemu karę 2 miesięcy pozbawienia wolności Sąd uwzględnił:

- ustawowe zagrożenie za przestępstwo z art. 177 § 1 k.k. karą pozbawienia wolności do lat 3;

- znaczny stopień winy oskarżonego,

który w chwili czynu był osobą dojrzałą i poczytalną, a więc w pełni zdolną do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem;

- znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu, na który składa się:

-- naruszenie istotnych dóbr prawnych, jakimi są bezpieczeństwo w komunikacji oraz zdrowie pokrzywdzonej;

-- rozmiar wyrządzonej szkody - stosunkowo dotkliwe naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonej i odczuwalne przez długi czas następstwa wypadku;

- wysoki stopień naruszenia przez oskarżonego reguł ostrożności, w tym niezachowanie należytej odległości od poprzedzającego go pojazdu marki H. (...);

- okoliczność łagodzącą: dotychczasową niekaralność oskarżonego, ustabilizowany tryb życia, przeproszenie pokrzywdzonej;

- cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego: wymierzona kara uświadomi oskarżonemu fakt naruszenia obowiązujących norm społecznych, a przez dolegliwość, jaka łączy się z jej wykonaniem, stanowić będzie na przyszłość bodziec zniechęcający do popełnienia czynów naruszających prawo;

- potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa: wyrobienie przekonania o nieuchronności sankcji, ugruntowanie poczucia obowiązywania określonych norm i wartości oraz zaufania do instytucji państwa i obowiązującego prawa;

- zadeklarowane przez oskarżonego schorzenie w postaci polineuropatii, uniemożliwiające wykonywanie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w ramach kary ograniczenia wolności, co uzasadnia odstąpienie od jej orzeczenia na podstawie art. 58 § 2a k.k.

P. F.

Zawieszając warunkowo wykonanie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności Sąd wziął pod uwagę:

- istnienie przesłanek ustawowych z art. 69 § 1 k.k.: wymierzona kara nie przekracza roku, oskarżony w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności, warunkowe zawieszenie będzie wystarczające dla osiągnięcia celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa;

- postawę oskarżonego, który przeprosił pokrzywdzoną;

- właściwości i warunki osobiste oskarżonego: ustabilizowany tryb życia i zarobkowanie;

- niekaralność oskarżonego przed i po popełnieniu przestępstwa.

W świetle przytoczonych okoliczności Sąd przyjął istnienie po stronie oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Mając na względzie znaczny czas dzielący popełnienie przestępstwa od wyrokowania i przestrzeganie przez oskarżonego w tym okresie porządku prawnego Sąd uznał, że roczny okres próby pozwoli na zweryfikowanie istnienia pozytywnej przesłanki kryminologicznej.

W przypadku zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, gdy Sąd nie orzekł środka karnego, istnieje obowiązek nałożenia jednego z obowiązków enumeratywnie wymienionych w art. 72 § 1 k.k.

Wobec oskarżonego orzeczono obowiązek w postaci informowania Sądu o przebiegu okresu próby. W ocenie Sądu jest to obowiązek, który nie spowoduje dodatkowych uciążliwości dla oskarżonego.

P. F.

III

Orzekając wobec oskarżonego obowiązek zapłaty na rzecz pokrzywdzonej nawiązki Sąd wziął pod uwagę:

- dyspozycję art. 46 § 2 k.k.;

- konieczność uwzględnienia prawnie chronionych interesów pokrzywdzonej jako jeden z celów postępowania karnego (art. 2 § 1 pkt 3 k.p.k.);

- długotrwałość cierpień fizycznych u pokrzywdzonej, będących następstwem obrażeń ciała odniesionych w wyniku wypadku, niemożność poruszania się, konieczność rehabilitacji;

- intensywność cierpień psychicznych związanych z dolegliwościami bólowymi, niemożnością sprawowania osobistej opieki nad chorą matką, niemożnością pożegnania umierającego męża i koniecznością zmiany terminu jego pogrzebu.

W ocenie Sądu nawiązka w kwocie 10.000 zł będzie odpowiednia biorąc pod uwagę przestawione wyżej następstwa wypadku komunikacyjnego. Dla pokrzywdzonej stanowić będzie ekonomicznie odczuwalną wartość, zaś dla oskarżonego nie będzie nadmiernym obciążaniem, zwłaszcza że nie został on obciążony obowiązkiem uiszczenia grzywny i należności sądowych. Niezaspokojoną część roszczenia z tytułu zadośćuczynienia pokrzywdzona będzie mogła ewentualnie dochodzić w drodze postępowania cywilnego (art. 46 § 3 k.k.).

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

---

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosowa ł określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

---

7. KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty, wobec stwierdzenia, że ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe ze względu na stosunkowo niskie dochody oraz konieczność uiszczenia nawiązki na rzecz pokrzywdzonej.

Podpis