UZASADNIENIE

wyroku z 11 grudnia 2019 roku

Pozwem złożonym w EPU dnia 16 sierpnia 2018 roku skierowanym przeciwko J. K. oraz (...) spółka z o.o. powód (...) Bank S.A. domagał się zasądzenia solidarnie od pozwanych na swoją rzecz kwoty 531 417, 20 zł.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że między powodem a pozwanym (...) sp. z o.o. została zawarta umowa kredytowa nr (...), poręczona przez pozwaną J. K.. Środki z kredytu zostały uruchomione przez Bank w dniu 19 października 2015 roku. Pozwani wpłacali raty kredytu w kwotach i terminach odbiegających od przyjętego przez strony harmonogramu spłaty rat, co powodowało naliczanie przez powoda od należności przeterminowanych odsetek umownych za opóźnienie. Ponieważ pozwani nie wywiązali się z zobowiązania przewidzianego w umowie, powód skierował do nich wezwanie do zapłaty, a następnie wypowiedzenie umowy. Roszczenie stało się wymagalne w dniu 28 października 2017 r. Powód oświadczył, że wniesienie pozwu poprzedziło przedsądowe wezwanie pozwanych do zapłaty, skierowane na adres pozwanego (...) sp. z o.o. ustalony na podstawie danych ujawnionych w KRS.

Powód sprecyzował, że wysokość żądanej kwoty stwierdzona jest wystawionym przez Bank wyciągiem z ksiąg (...) Bank S.A. z dnia 16 sierpnia 2018r. Kwota ta obejmuje: 1) kapitał - 470 000,00 zł (kapitał wymagalny), 2) odsetki od należności nie spłaconej w terminie naliczone do dnia 15 sierpnia 2018 r. w kwocie 60 497,20 zł (odsetki razem), 3) koszty- 920,00 zł (koszty, opłaty, prowizje razem). Powód domaga się nadto zasądzenia od pozwanych od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty odsetek umownych za opóźnienie według stopy procentowej dla kredytów przeterminowanych wynoszącej czterokrotność oprocentowania kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, która w dniu wniesienia powództwa wynosi 10% w stosunku rocznym, z uwzględnieniem ograniczenia wynikającego z przepisu art. 481 § 21 k.c. naliczanych od należności 470 000,00 zł.

Powód wielokrotnie próbował kontaktować się z pozwanymi. Oprócz ww. wezwań do zapłaty, do pozwanych wysyłane były sms-y, wiadomości mailowe oraz były podejmowane próby kontaktu telefonicznego celem poinformowania o zaległości i prośbą o kontakt z Bankiem. Podjęte przez Bank czynności nie doprowadziły jednak do polubownego ustalenia warunków spłaty wierzytelności.

Postanowieniem z dnia 30 listopada 2018 r. (k. 4) sprawa w oparciu o art. 505 (33) §1 k.p.c. została przekazana do tutejszego Sądu.

W piśmie procesowym z 31 stycznia 2019 r. ( 7- 13) strona powodowa oświadczyła, że w pełni podtrzymuje swe żądania.

Nakazem zapłaty wydanym w dniu 14 lutego 2019 roku (k. 113) w postępowaniu upominawczym tut. Sąd nakazał pozwanym (...) Spółce z o.o. i J. K., aby w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłacili solidarnie stronie powodowej (...) Bank Spółce Akcyjnej w W. kwotę 531.417,20 zł (pięćset trzydzieści jeden tysięcy czterysta siedemnaście złotych dwadzieścia groszy ) z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy lombardowej rocznie, ale nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 16 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 13.860 zł (trzynaście tysięcy osiemset sześćdziesiąt złotych ) tytułem kosztów postępowania, w tym kwotę 7.217zł (siedem tysięcy dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego , albo wnieśli w tym terminie sprzeciw do tutejszego Sądu.

W dniu 13 marca 2019 r. (data stempla) pozwana J. K. taki sprzeciw skutecznie złożyła. Zarzucając brak wymagalności roszczenia w dniu wydania nakazu oraz brak właściwości miejscowej Sądu Okręgowego w Nowym Sączu wniosła o przekazanie sprawy do Sądu Okręgowego w Warszawie i o oddalenie powództwa (k. 120- 128).

W uzasadnieniu pozwana podniosła, że roszczenie banku tak w chwili wnoszenia pozwu jak i w chwili orzekania nie było wymagalne. Jak wywodziła, jej odpowiedzialność miała charakter wtórny. Zobowiązana była do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem w wypadku nieuregulowania swych zobowiązań przez (...) sp. z o.o.

Pozwana wskazała, że do kwietnia 2017 r. była Prezesem Zarządu (...) sp. z o.o. Wtedy też spółka została sprzedana. Nabywca udziałów zobowiązał się do powiadomienia (...) Banku o zmianie swego adresu. Na jego działanie bądź zaniechanie pozwana J. K. nie miała żadnego wpływu. Zmiana udziałowców, zarządu oraz adresu została uwidoczniona w Krajowym Rejestrze Sądowym a wcześniej stosowne obwieszczenie zostało zamieszczone w Monitorze Sądowym i Gospodarczym nr (...) ( (...)) w dniu 7 czerwca 2017 r. pod pozycją (...). Od 7 czerwca 2017 r. powód powinien zatem mieć wiedzę o zmianie siedziby (...) sp. z o.o. Jako podmiot profesjonalnie trudniący się obrotem gospodarczym winien dołożyć należytej staranności w podejmowanych działaniach, zaś ustalenie obecnego adresu dłużnika - (...) sp. z o.o. nie wiązało się z jakimikolwiek utrudnieniami. Pozwana podniosła, że na podstawie §8 pkt 2 umowy kredytu „Kredyt obrotowy w rachunku bieżącym" ( część B, Warunki Umowy kredytu), Bank mógł wypowiedzieć umowę z zachowaniem. 30 dniowego terminu wypowiedzenia. Dopiero skuteczne wypowiedzenie umowy kredytu oraz bezskuteczne wezwanie do zapłaty rodziło odpowiedzialność po stronie poręczyciela. Umowa nie została jednak skutecznie wypowiedziana. Powód nie dołączył do pozwu wypowiedzenia umowy kredytowej. Zdaniem pozwanej przystępując do czynności związanych z wypowiedzeniem umowy Bank winien dołożyć minimum należytej staranności w zakresie podstawowych danych dłużnika, nawet w sytuacji, gdyby nie miał informacji dotyczących ich zmiany.

Uzasadniając właściwość w niniejszej sprawie Sądu Okręgowego w Warszawie powódka powołała się na §12 pkt 3 umowy kredytu „Kredyt obrotowy w rachunku bieżącym" (cześć B, Warunki Umowy kredytu) zgodnie z którym, sądem właściwym jest sąd miejsca siedziby powoda. Powódka dodała, że miejscem jej zamieszkania jest K., a nie O. położony w woj. (...) lub R., pow. (...). Ponadto siedziba spółki pozwanej mieści się w W., a nie w R.. Sądem właściwym nie jest zatem Sąd Okręgowy w Nowym Sączu.

Po przeprowadzeniu postepowania dowodowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 października 2015 r. pozwana spółka (...) sp. z o.o., zawarła z powodem (...) Bank S.A. umowę kredytu o numerze (...) zatytułowaną jako „Kredyt obrotowy w rachunku bieżącym". Umowa opiewała na kwotę 470 000,00 zł. Wskazano, że kredyt w tej kwocie udzielony jest na okres 12 miesięcy od dnia udostępnienia Limitu w rachunku bieżącym (pkt IV) z przeznaczeniem na cel operacyjny. Systemem spłaty rat kredytu była „linia kredytowa". Oprocentowanie kredytu było zmienne, stanowiło sumę marży kredytowej i stawki referencyjnej 12M Wibor i w dniu sporządzenia umowy wynosiło 4,99%. W umowie zostało zastrzeżone, że 12 miesięczny limit może zostać przedłużony przez Bank o następne 12 miesięcy licząc od dnia uruchomienia kredytu, jeżeli kredytobiorca złoży w terminie nie wcześniej niż 60 dni, a nie później niż 30 dni przed zakończeniem okresu kredytowania, dokumentację finansowo-prawną stanowiącą podstawę do wydania decyzji o przedłużeniu limitu o kolejne 12 miesięcy (A. Część szczególna umowy IX Informacje o Limicie pkt. 3 Umowy kredytu). Do przedłużenia linii kredytowej wymagane było posiadanie zdolności kredytowej przez kredytobiorcę. W momencie powzięcia pozytywnej decyzji, dotyczącej zdolności kredytowej kredytobiorcy, limit na rachunku bieżącym podlegał automatycznemu odnowieniu na następne 12 miesięcy bez potrzeby składania przez kredytobiorcę dodatkowych dyspozycji. W razie powzięcia decyzji negatywnej przez bank, powodującej brak odnowienia limitu, kredytobiorca zobowiązany był do zapewnienia środków na rachunku bieżącym w postaci całej kwoty limitu powiększonego o odsetki należne bankowi.

Umowa przewidywała, że kredytobiorca ma możliwość dysponowania limitem, w każdym czasie do wysokości przyznanego limitu pomniejszonego o prowizje oraz inne należności banku pobierane zgodnie z umową. Każdy wpływ na rachunek bieżący powoduje zmniejszenie wysokości zadłużenia, a każda spłata części lub całości zadłużenia powoduje odnowienie przyznanego limitu do wysokości wpłaty i daje możliwość ponownego wykorzystania kwoty nadpłaconego limitu. Kredytobiorca zobowiązał się do zapewnienia na Rachunku Bieżącym comiesięcznych wpływów w wysokości 128 972,12 zł przy czym wskazano, że zobowiązanie to spełnione będzie również wówczas, gdy średniomiesięczna wartość wpływów na rachunek bieżący w ujęciu kwartalnym wyniesie 386 916,37 zł ( część szczególna umowy, pkt IX ust. 9-12). Kredytobiorca zobowiązany został do spłaty raty kredytu do każdego ostatniego dnia miesiąca kalendarzowego.

Zastrzeżono jednocześnie, że w przypadku, gdy w wyniku kwartalnej weryfikacji realizacji zobowiązań kredytobiorcy, bank poweźmie informację, iż kredytobiorca nie zapewnił wymaganego obrotu na rachunku, bank uprawniony będzie do wypowiedzenia umowy kredytu" (pkt IX ust. 13). Sprecyzowano, że niewykonanie lub nieterminowe regulowanie przez kredytobiorcę zobowiązań wobec banku, pozwalające na wypowiedzenie umowy, ma miejsce w szczególności wówczas gdy kredytobiorca zalega w całości lub w części z zapłatą dwóch rat kredytu i pomimo wezwania do zapłaty nie spłaci zaległości w terminie 7 dni od otrzymania wezwania.

Umowa regulowała także naliczanie odsetek. Wskazano, że bank będzie naliczał odsetki za każdy dzień korzystania przez kredytobiorcę z kredytu począwszy od dnia wypłaty kredytu aż do dnia spłaty włącznie w wysokości 1/360 stopy procentowej mającej zastosowanie w danym dniu od kredytu. Odsetki są płatne w cyklu miesięcznym. W przypadku nie spłacenia przez kredytobiorcę w terminie wierzytelności banku z tytułu umowy kredytu po upływie okresu wypowiedzenia Umowy, niespłacona kwota staje się zadłużeniem przeterminowanym. Od zadłużenia przeterminowanego Bank naliczać miał odsetki w wysokości czterokrotności oprocentowania kredytu lombardowego NBP.

Kredytobiorca w umowie zobowiązał się do wskazywania każdorazowo nowego adresu do doręczeń na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Zastrzeżono, że w przypadku braku wskazania właściwego adresu ostatnio wskazany adres do doręczeń będzie adresem właściwym dla miejsca zamieszkania kredytobiorcy w postępowaniu sądowym. Nadto kredytobiorca zobligowany został do informowania banku o każdej zmianie swoich danych osobowych lub poręczyciela, w szczególności o zmianie stanu cywilnego, adresu zameldowania na pobyt stały i czasowy, adresu zamieszkania, adresu poczty elektronicznej (e-mail), numeru telefonu; do niezwłocznego informowania banku o zmianach w statusie prawnym, składzie zarządu, zakresie i rodzaju prowadzonej działalności, lokalizacji, nazwie firmy oraz do niezwłocznego informowania banku o podjętych decyzjach i innych okolicznościach, które mogą mieć wpływ na prowadzoną działalność gospodarczą, zwłaszcza dotyczących zaciągania nowych zobowiązań finansowych w innych instytucjach finansowych oraz ustanawiania zabezpieczeń na majątku kredytobiorcy; do dostarczania do Banku co najmniej w okresach kwartalnych sprawozdania finansowego według zasad określonych przez GUS oraz co roku pełnego sprawozdania finansowego zweryfikowanego przez biegłego rewidenta wraz z raportem z badania biegłego rewidenta. Jeżeli Kredytobiorca należy do grupy kapitałowej, jest zobowiązany na życzenie banku przedstawić skonsolidowane sprawozdania finansowe grupy w formie wymaganej przez Bank; do przedłożenia w banku oryginału KRS-u (nie starszego niz 31 miesiące) do każdej czynności prawnej dokonywanej przez Bank w celu realizacji postanowień umownych W przypadku nie dostarczenia ww odpisu w terminie 14 dni od dnia otrzymania stosownego wezwania Bank wystąpi o KRS na koszt Kredytobiorcy, który wskazany jest w Tabeli Opłat i Prowizji, (część ogólna umowy § 9 pkt 3 b).

Dowód: umowa kredytu – k. 31- 33

W dniu 13 października 2015 roku pozwana J. K. na podstawie umowy poręczenia nr (...) z dnia 16.10.2015 r. udzieliła poręczenia za spłatę wierzytelności z umowy kredytu nr (...). W umowie poręczenia wskazano, że poręczyciel nieodwołalnie i bezwarunkowo zobowiązuje się względem banku wykonać wszelkie zobowiązania za dłużnika wynikające z umowy kredytu w przypadku, gdy dłużnik nie wykona ciążących na nim zobowiązań w terminie i na warunkach określonych w umowie. Przewidziano, że w wypadku opóźnienia dłużnika w wykonaniu zobowiązań wobec banku wynikających z umowy kredytu, bank prześle dłużnikowi wezwanie do zapłaty w formie pisemnej pod rygorem nieważności i zawiadomi o tym fakcie w formie pisemnej poręczyciela. Po bezskutecznym upływie wyznaczonego dłużnikowi terminu bank może żądać od poręczyciela spełnienia świadczenia w całości. Poręczyciel zobowiązany został do niezwłocznego poinformowania banku o spadku źródła, z którego spłacany jest kredyt. Poręczyciela zobligowano nadto do wskazywania każdorazowo nowego adresu do doręczeń na terytorium RP . Zastrzeżono jednocześnie, że w przypadku braku wskazania właściwego adresu- ostatnio wskazany adres do doręczeń będzie adresem właściwym dla miejsca zamieszkania poręczyciela w postępowaniu sądowym. Pozwana jako swój adres do doręczeń wskazała w umowie: (...), (...).

Dowód: umowa poręczenia – k. 34

Środki z kredytu w ramach limitu w rachunku nr (...) zostały postawione przez Bank do dyspozycji kredytobiorcy w dniu 19 października 2015 r. W 2016 roku limit został automatycznie odnowiony w 2016 r. na kolejne 12 miesięcy.

Dowód: - wydruk historii rachunku bieżącego nr (...) - na okoliczność wypłaty środków pozwanemu – k. 61- 75; dyspozycja uruchomienia środków do umowy – k. 58; potwierdzenie złożenia dyspozycji przelewu – k. 59, harmonogram spłat, historia rachunku kredytowego, historia naliczania przez powoda odsetek – k. 76-105

W związku z wystąpieniem opóźnień w terminowym spłacaniu przez pozwanego rat kredytu, powód wzywał pozwanego do dobrowolnej spłaty zaległych należności wysyłając do niego m.in. ostateczne wezwanie do zapłaty zadłużenia w terminie 14 dni roboczych od daty otrzymania pisma pod rygorem wypowiedzenia umowy kredytu, skutkiem czego cała pozostała należność stanie się natychmiast wymagalna wraz z odsetkami naliczonymi do dnia spłaty i kosztami. Nadto Bank poinformował pozwanego o możliwości ubiegania się w zakreślonym terminie 14 dni roboczych o restrukturyzację zadłużenia. Pozwany nie uregulował zadłużenia.

Wierzytelność została postawiona w stan wymagalności w dniu 19 października 2017 r. w związku z upływem okresu kredytowania. Pismem z dnia 22 marca 2018 r. (...) Bank S.A. ponownie wezwał w terminie 14 dni od daty otrzymania wezwania pod rygorem podjęcia wszelkich przysługujących powodowi kroków prawnych celem odzyskania należności Banku..

Dowód: ostatecznego wezwania do zapłaty wraz z dowodem doręczenia – k.35, 37; przedsądowe wezwanie do zapłaty wraz z dowodem doręczenia – k. 43- 54

Zadłużenie na dzień wniesienia pozwu wynosiło 531 417,20 zł , w tym

zaległy kapitał w kwocie 470 000,00 zł.

Dowód: - wydruk historii rachunku kredytowego, raport historia operacji - sporządzony w oparciu o system księgowy banku, regulamin kredytowania – k. 90-111

Pozwana J. K. do 24 kwietnia 2017 roku pełniła funkcję Prezesa Zarządu pozwanej spółki (...) sp. z o.o. Na mocy umowy sprzedaży zawartej w tymże dniu pozwana swe udziały w spółce sprzedała M. S., która to na mocy uchwały Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników z tym że dniem została nowym prezesem zarządu pozwanej spółki. W dniu 31 maja 2017 r. dokonano właściwych wpisów do KRS.

Dowód: umowa sprzedaży udziałów – 122- 123, akt notarialny z 24 kwietnia 2017 roku – k. 124 -125., odpis z KRS – k. 126 -127

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przedłożonych w toku sprawy dokumentów, których wiarygodność i autentyczność nie zostały przez strony podważone, nie wzbudziły także podejrzeń Sądu.

Zdaniem Sądu dokumenty te pozwoliły na pełniejszą weryfikację twierdzeń stron niniejszego postępowania odnośnie kwestii istotnych dla jego rozstrzygnięcia i dlatego też Sąd oparł się na nich dokonując ustaleń faktycznych.

Sąd zważył co następuje:

Roszczenie powoda należy uznać za zasadne.

Wierzytelność dochodzona przez powoda wynika z umowy kredytu z dnia 13 października 2015 roku. Pozwana samej wysokości tej wierzytelności nie kwestionowała podnosząc jedynie, że umowa z której ona wynika, nie została skutecznie wypowiedziana. Taka jej argumentacja nie może jednak prowadzić do zamierzonych skutków.

Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu (art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, Dz.U. z 2016 r., poz. 1988 t.j. ze zm.).

Pozwana z tytułu zawartej z powodem umowy kredytu z dnia 13 października 2015 roku obowiązana była jako poręczyciel, co w sprawie pozostawało poza przedmiotem sporu.

Zgodnie z treścią art. 876 kc poręczenie jest umową, w której poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik tego zobowiązania nie wykonał.

Umowa poręczenia jest umową akcesoryjną w stosunku do zobowiązania (umowy) głównego, a strony nie mogą tej akcesoryjności wyłączyć. Wskazane związanie jednoznacznie wpływa na ważność umowy i rodzaj zobowiązania poręczenia. Przejawia się ona tym, że nieważność długu głównego pociąga za sobą nieważność poręczenia.

Należy wskazać, że przepisy prawa nie wymagają, aby umowa poręczenia obejmowała jedynie dług istniejący. Poręczenie za dług przyszły jest jednak ograniczone poprzez konieczność precyzyjnego wskazania w pisemnym oświadczeniu poręczyciela wysokości odpowiedzialności poręczyciela. W niniejszym przypadku warunek ten został spełniony. Pozwana przyjęła na siebie odpowiedzialność za całość zobowiązań dłużnika wynikających z umowy, na wypadek gdyby ten nie wykonał ciążących na nim zobowiązań w terminie i na warunkach określonych w umowie.

Poręczyciel, w przypadku braku odmiennego zastrzeżenia umownego, odpowiada względem wierzyciela jak współdłużnik solidarny dłużnika głównego. Natomiast zakres odpowiedzialności poręczyciela każdorazowo wynika z umowy poręczenia. Jednak zobowiązanie poręczyciela nie może wykraczać poza zakres zobowiązania głównego. Nadto czynność prawna, dokonana przez dłużnika z wierzycielem po udzieleniu poręczenia nie może zwiększyć zobowiązania poręczyciela. W przypadku braku odmiennego uregulowania umownego, odpowiedzialność poręczyciela obejmuje – poza świadczeniem głównym – również należności uboczne np. odsetki za opóźnienie czy kary umowne.

Stronami umowy poręczenia są poręczyciel i wierzyciel. Dłużnik nie jest stroną przedmiotowego stosunku prawnego, co więcej nie musi nawet wyrazić na niego zgody. Poręczyciel zaciąga własne zobowiązanie, gwarantując wierzycielowi – swoim majątkiem – wypłacalność dłużnika. W niniejszej sprawie oznacza to, że sam fakt zbycia przez pozwaną udziałów w spółce nie uchyla jej odpowiedzialności albowiem odpowiada ona z tytułu poręczenia.

Należy podkreślić, że poręczyciel jest zobligowany do spełnienia świadczenia dopiero w momencie powstania wymagalności długu głównego. Co więcej, wierzyciel powinien niezwłocznie powiadomić poręczyciela o opóźnieniu dłużnika głównego z spełnieniem świadczenia.

Jak zostało to już jednak na wstępie zaznaczone nie można przyznać racji pozwanej, że w niniejszej sprawie powyższy wymóg nie został spełniony.

Pozwana bezzasadnie powołuje się na brak skutecznego wypowiedzenia umowy na dzień wystawienia przedsądowego wezwania do zapłaty.

Wskazania wymaga, że w niniejszej dla postawienia wierzytelności w stan wymagalności takie wypowiedzenie nie było konieczne.

Z treści art. 455 kc wynika a contrario, że roszczenia terminowe stają się wymagalne z chwilą upływu terminu. Taka sytuacja miała natomiast miejsce w niniejszej sprawie. Kredyt został udzielony w dniu 19 października 2015 roku na 12 miesięcy, następnie w październiku 2016 roku wydłużono limit na kolejne 12 miesięcy, a co oznacza, że w dniu 19 października 2017 roku roszczenie stało się wymagalne bez potrzeby stosowania procedury wypowiadania umowy.

O postawieniu wierzytelności w stan wymagalności pozwani wbrew podnoszonym zarzutom zostali skutecznie poinformowani. Nie ma racji pozwana podnosząc, że to na powodzie jako podmiocie profesjonalnym ciążył obowiązek dochowania wszelkiej staranności celem ustalenia aktualnego adresu dłużnika głównego celem skutecznego dokonania wezwania do zapłaty. Takie przerzucanie ciężaru dochowania należytej staranności pozostaje w sprzeczności z postanowieniami umowy, a której to wprost wynika, że to kredytobiorca zobowiązany był do wskazywania każdorazowo nowego adresu do doręczeń na terytorium RP. W umowie wyraźnie zastrzeżono, że w przypadku brak wskazania właściwego adresu – ostatnio wskazany adres do doręczeń będzie adresem właściwym dla miejsca zamieszkania kredytobiorcy w postępowaniu sądowym. Zasadnie zatem powód kierował wszelkie zawiadomienia, w tym sądowe wezwanie do zapłaty zgodnie z danymi podanymi w umowie.

Powyższe uwagi odnośnie obowiązku wskazania zmiany adresu pozostają aktualne w odniesieniu do samej pozwanej J. K.. Pozwana zupełnie bezpodstawnie usiłowała tu zatem uchylić się od swej odpowiedzialności, podnosząc, że to nabywca udziałów spółki (...) sp. z o.o. wziął na siebie obowiązek ujawnienia nowych danych adresowych.

Z powyższych przyczyn nie zasługiwał także na uwzględnienie zarzut pozwanej, co do braku właściwości miejscowej Sądu. Właściwość ta zgodna jest z danymi adresowymi stron wskazanymi w umowie.

O kosztach orzeczono na zasadzie art. 98 kpc zasadzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 33. 387 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 19.927 zł tytułem opłaty od pozwu .

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE