Sygn. akt II Ka 98/14
Dnia 21 maja 2014r.
Sąd Okręgowy w Sieradzu w II Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący: SSO Marcin Rudnik
Protokolant: st. sekr. sąd. Zdzisława Dróżdż
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Sieradzu Anny Duczmalewskiej
po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2014r.
sprawy A. Ś.
oskarżonego o czyn z 178a§ 4 kk
na skutek apelacji wniesionej przez Prokuratora Rejonowego w Sieradzu
od wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu z dnia 19 lutego 2014r. wydanego w sprawie
II K 1083/13
na podstawie art. 437§1 i 2 kpk w zw. z art. 438 pkt 2 kpk oraz art. 624§1 kpk w zw. z art. 634 kpk:
1. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:
a) w opisie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 1 przed zwrotem: „w msc. B.” dodaje zwrot: „w dniu 10 listopada 2013 roku”,
b) za podstawę prawną rozstrzygnięcia z punktu 2 o warunkowym zawieszeniu wykonania orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności przyjmuje art. 69§1, 2 i 4 kk oraz art. 70§1 pkt 1 kk,
2. w pozostałym zakresie utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,
3. zwalnia oskarżonego z obowiązku poniesienia kosztów postępowania odwoławczego obcążając nimi Skarb Państwa.
Sygn. akt II Ka 98/14
W skierowanym do Sądu Rejonowego w Sieradzu akcie oskarżenia zarzucono A. Ś. dokonanie czynu z art. 178a § 4 k.k. polegającego na tym, że w dniu 10 listopada 2013 roku w miejscowości B. ul. (...), gm. B., powiat (...) będąc w stanie nietrzeźwości tj. 1,42 mg/dm3 alkoholu w wydychanym powietrzu kierował samochodem osobowym marki O. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym będąc uprzednio karanym za kierowanie pojazdem mechanicznym znajdując się w stanie nietrzeźwości. W sprawie tej oskarżyciel publiczny wraz z aktem oskarżenia złożył wniosek o wydanie wyroku w trybie art. 335 § 1 k.p.k. i wymierzenie oskarżonemu uzgodnionej z nim kary i środków karnych.
Sąd Rejonowy w Sieradzu uwzględnił wniosek złożony w trybie art. 335 § 1 k.p.k. i wyrokiem z dnia 19 lutego 2014 r. wydanym w sprawie II K 1083/13 uznał A. Ś. w miejsce zarzucanego mu czynu za winnego tego, że w msc. B., pow. (...), woj. (...) prowadził samochód osobowy m-ki O. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym znajdując się w stanie nietrzeźwości wyrażającym się stężeniem nie mniejszym niż 1,42 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, będąc uprzednio prawomocnie skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Ostrzeszowie z dnia 06 lipca 2010 r. sygn. akt II K 615/09 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości tj. dokonania czynu wyczerpującego dyspozycję art. 178a § 4 k.k. i za to na podstawie art. 178a § 4 k.k. wymierzył mu kare 4 miesięcy pozbawienia wolności, a w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt. 1 w zw. z § 4 k.k. wykonanie orzeczonej w pkt. 1 kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat. Poza tym Sąd I instancji kierując się dyspozycją art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec A. Ś. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i rowerowych w ruchu lądowym na okres czasu 3 lat zaliczając na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 26 listopada 2013 r. Ponadto Sąd meriti na podstawie art. 50 k.k. orzekł podanie wyroku do publicznej wiadomości poprzez wywieszenie na tablicy ogłoszeń w budynku Urzędu Gminy w K. przez okres 7 dni i zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 złotych tytułem opłaty sądowej oraz kwotę 110 złotych tytułem zwrotu wydatków.
Apelację od powyższego wyroku w całości na niekorzyść oskarżonego A. Ś. wywiódł Prokurator Rejonowy w Sieradzu, który zarzucił rozstrzygnięciu:
obrazę przepisów postępowania tj. akt. 413 § 1 pkt. K.p.k. mającą wpływ na treść wyroku polegającą na braku powołania się przez Sąd w punkcie 2 wyroku na przepis art. 69 § 4 k.k. stanowiący podstawę do zastosowania warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności wobec sprawców przestępstw z art. 178a § 4 k.k., za które oskarżony został skazany zaskarżonym wyrokiem podczas gdy zgodnie z dyrektywą zawarta w przytoczonym przepisie wyrok winien zawierać wszystkie przepisy zastosowanej ustawy karnej,
obrazę przepisów postępowania tj. art. 413 § 1 pkt. 4 k.p.k. mającą wpływ na treść wyroku polegając na nie wskazaniu w opisie czynu daty zdarzenia będącego przedmiotem postępowania sądowego podczas gdy z treści naruszonego przepisu wynika, iż wyrok powinien zawierać pełen opis czynu w tym bardzo istotny element jakim jest data jego popełnienia.
W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez przyjęcie w punkcie 2 zaskarżonego wyroku jako podstawy prawnej warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności również art. 69 § 4 k.k. i zmianę opisu czynu poprzez wskazanie w treści wyroku daty jego popełnienia tj. 10 listopada 2013 roku oraz utrzymanie w pozostałym zakresie zaskarżonego wyroku w mocy.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja oskarżyciela publicznego jest w pełni zasadna, co musiało skutkować zmianą zaskarżonego wyroku w kierunku postulowanym w środku odwoławczym.
Prokurator nie kwestionując ustaleń faktycznych i uznając za słuszny wymiar kary orzeczonej wobec oskarżonego prawidłowo zauważył, iż w zaskarżonym wyroku Sąd nie wskazał art. 69 §4 k.k. jako podstawy zastosowania wobec oskarżonego A. Ś. warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec niego za przestępstwo wyczerpujące dyspozycję z art. 178a § 4 k.k., przy czym należy zauważyć, że Sąd wprawdzie wskazał na §4, ale art. 70 kk, który faktycznie nie ma §4.
Zgodnie z treścią art. 69 § 4 k.k. zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności wobec sprawcy przestępstwa określonego w art. 178a § 4 k.k. może nastąpić w szczególnie uzasadnionych wypadkach. Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał na istnienie takich okoliczności, a zatem faktycznie przepis ten został zastosowany wobec oskarżonego A. Ś., co nie zostało powołane w treści wyroku. Tymczasem zgodnie z treścią art. 413 § 1 pkt. 6 k.p.k. wyrok winien zawierać wskazanie zastosowanych przepisów ustawy karnej. Analizując treść zapisów z punktu 2 wyroku należy jednak zauważyć, że Sąd Rejonowy pamiętał o konieczności powołania §4 art. 69 kk, lecz omyłkowo dołączył ów §4 do art. 70 kk, który nie ma w ogóle §4. W tej sytuacji zmiana wyroku nie może polegać jedynie na dodaniu do podstawy rozstrzygnięcia z punktu 2 art. 69§4 kk, ale na określeniu na nowo całej podstawy prawnej rozstrzygnięcia o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności i przyjęciu prawidłowej podstawy, a mianowicie art. 69 §1, 2 i 4 kk oraz art. 70§1 pkt 1 kk.
Trafny okazał się również drugi zarzut podniesiony przez oskarżyciela publicznego w jego środku odwoławczym. Zgodnie z treścią art. 413 § 2 pkt. 1 k.p.k. wyrok skazujący powinien zawierać dokładne określenie czynu przypisanego oskarżonemu. Data popełnienia czynu niewątpliwie stanowi jeden z istotnych elementów opisu czynu, o którym mowa w art. 413 § 2 pkt. 1 k.p.k. Tymczasem w przedmiotowej sprawie organ meriti dokonując zmiany opisu czynu przypisanego A. Ś. wskazał miejsce działania sprawcy, a także wszystkie znamiona przypisanego typu przestępstwa, zupełnie pomijając jednak czas popełnienia występku. Doszło zatem do obrazy art. 413 § 2 pkt. 1 k.p.k., co wymagało uzupełnienia zaskarżonego wyroku o element opisu czynu wskazujący na czas działania A. Ś..
Reasumując w świetle powyższych rozważań Sąd Okręgowy w Sieradzu – na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 k.p.k. – uznając apelację oskarżyciela publicznego za w pełni zasadną, zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że w opisie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 1 przed zwrotem: „w msc. B.” dodał zwrot: „w dniu 10 listopada 2013 roku”, a za podstawę prawną rozstrzygnięcia z punktu 2 o warunkowym zawieszeniu wykonania orzeczonej wobec oskarżonego A. Ś. kary pozbawienia wolności przyjął art. 69 §1, 2 i 4 kk oraz art. 70§1 pkt 1 kk, zaś w pozostałym zakresie utrzymał w mocy zaskarżony wyrok nie dopatrując się uchybień, o których mowa w art. 439 czy 440 k.p.k., wystąpienie których uzasadniałoby uchylenie zaskarżonego wyroku czy też jego zmianę w innym zakresie niż wskazany wyżej.
O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie przepisów art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwalniając oskarżonego J. P. z obowiązku ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego i obciążając nimi Skarb Państwa. Za taką decyzją przemawiały względy słuszności. Nie można bowiem obciążać oskarżonego konsekwencjami niedopatrzenia, które stało się udziałem Sądu I instancji.