UZASADNIENIE

Powód – (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty – Subfundusz KI 1 z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, złożył pozew przeciwko pozwanej S. B. o zapłatę kwoty 3.232,65 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 12 sierpnia 2022 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że wierzytelność dochodzona pozwem wynika z braku zapłaty przez pozwanego należności wynikającej z umowy za świadczenie usług telekomunikacyjnych, zawartej w dniu 29 grudnia 2017 roku. Powód nabył wierzytelność wobec pozwanego, na podstawie umowy o przelew wierzytelności zawartej z poprzednim wierzycielem.

Powód wskazał, że dochodzi części należności wynikającej z umowy zawartej pomiędzy pozwanym a poprzednim wierzycielem oraz, że na wartość przedmiotu sporu w wysokości 3.232,65 złotych, składają się należności wynikające z poszczególnych tytułów oraz odsetek naliczonych na dzień poprzedzający złożenie pozwu w niniejszej sprawie.

Pozwana – S. B. nie zajęła stanowiska w sprawie, albowiem nie złożyła odpowiedzi na pozew, nie stawiła się na termin rozprawy i nie wniosła o przeprowadzenie rozprawy pod jej nieobecność, mimo że została pouczona o negatywnych skutkach niestawiennictwa oraz braku zajęcia stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 grudnia 2017 roku pozwana S. B. zawarła z (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych na czas oznaczony. Przy czym po upływie czasu oznaczonego w umowie ulegała ona przedłużeniu na czas nieoznaczony, o ile abonent nie złożył przeciwnego oświadczenia na piśmie nie później niż 30 dni przed upływem czasu oznaczonego w umowie.

Na podstawie umowy pozwana przez okres 12 miesięcy korzystała z promocji elastycznej w wysokości 48,77 złotych, a po tym okresie – 89,41 złotych. Ponadto dokonała ona zakupu sprzętu – H. (...) Dual (...). Zaplata ceny miała nastąpić w 37 miesięcznych ratach, w terminach zgodnych z harmonogramem spłat rat. Przy czym pierwsza rata – oplata początkowa – miała zostać uiszczona w chwili podpisania umowy w punkcie sprzedaży, a kolejne raty miesięcznie, na rachunek bankowy Polkomtel. Wysokość każdej raty wynosiła kwotę 17,00 złotych i miała być płatna do 20 każdego miesiąca, począwszy od dnia 20 lutego 2018 roku do dnia 20 stycznia 2021 roku.

W umowie przewidziano karę umowną w wysokości 1.680,00 złotych.

dowód: umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 28 grudnia 2017 roku k. 53 – 55, faktura VAT nr (...) k. 56 – 56v, dowód z innych wniosków dowodowych: dowód wydania k. 55v.

W dniu 14 maja 2018 roku pozwana S. B. zawarła z (...) sp. z o.o. z siedziba w W. kolejną umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych na czas oznaczony. Przy czym po upływie czasu oznaczonego w umowie ulegała ona przedłużeniu na czas nieoznaczony, o ile abonent nie złożył przeciwnego oświadczenia na piśmie nie później niż 30 dni przed upływem czasu oznaczonego w umowie.

Na podstawie umowy pozwanej został przydzielony numer telefonu, a nadto przez okres 12 miesięcy korzystała ona z promocji elastycznej w wysokości 40,65 złotych, a po tym okresie – 48,78 złotych.

W umowie przewidziano karę umowną w wysokości 960,00 złotych.

W dacie zawarcia umowy pozwana – S. B., w ramach pakietu promocyjnego, dokonała zakupu urządzenia telekomunikacyjnego – H. (...) S. (...). Zaplata ceny miała nastąpić w 36 miesięcznych ratach, w terminach zgodnych z harmonogramem spłat rat. Przy czym pierwsza rata – oplata początkowa – miała zostać uiszczona w chwili podpisania umowy w punkcie sprzedaży, a kolejne raty miesięcznie, na rachunek bankowy Polkomtel. Wysokość każdej raty wynosił kwotę 25,00 złotych i miała być płatna do 20 każdego miesiąca, począwszy od 20 czerwca 2018 roku do dnia 20 maja 2021 roku.

dowód: umowa oświadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 14 maja 2018 roku k. 60 – 62, faktura VAT nr (...) k. 63 – 63v, regulamin promocji k. 64 – 67v.

W dniu 8 października 2018 roku poprzednik prawny powoda, na podstawie rozliczenia konta, wystawił fakturę na kwotę 200,91 złotych, obejmującą okres od dnia 5 września 2018 roku do dnia 4 października 2018 roku, płatną do dnia 22 października 2018 roku. Rozliczenie konta obejmowało kwotę bieżącej faktury w wysokości 158,46 złotych oraz dodatkowe uznania i obciążenia w postaci raty nr 10 za zestaw z faktury (...) w wysokości 17,00 złotych, raty nr 6 za H. (...) S. (...) w wysokości 25,00 złotych oraz notę odsetkową nr NO. (...) w wysokości 0,36 złotych i notę ratalna odsetkową nr (...) w wysokości 0,09 złotych.

W dniu 6 grudnia 2018 roku (...) sp. z o.o. wystawił fakturę na kwotę 200,73 złotych, obejmującą okres od dnia 5 listopada 2018 roku do dnia 4 grudnia 2018 roku, płatną do dnia 20 grudnia 2018 roku.

dowód: rozliczenie konta i faktura Vat nr (...) k. 68, nr (...) k. 74v.

W dniu 6 lutego 2019 roku (...) sp. z o.o. wystawił notę obciążeniową na kwotę 1.370,00 złotych, która obejmowała karę za niedotrzymanie warunków promocji. Płatność należności miała nastąpić do dnia 20 lutego 2019 roku.

dowód z innych wniosków dowodowych: nota obciążeniowa nr (...) k. 68v.

(...) sp. z o.o. wystawił noty odsetkowe w dniu 8 października 2018 roku na kwotę 0,36 złotych, płatną do dnia 22 października 2018 roku, w dniu 6 listopada 2018 roku na kwotę 0,40 złotych, płatną do dnia 20 listopada 2018 roku, w dniu 6 grudnia 2018 roku na kwotę 1,37 złotych, płatną do dnia 20 grudnia 2018 roku, w dniu 7 stycznia 2019 roku na kwotę 1,97 złotych, płatną do dnia 21 stycznia 2019 roku, w dniu 6 lutego 2019 roku na kwotę 2,95 złotych, płatną do dnia 20 lutego 2019 roku, w dniu 6 marca 2019 roku na kwotę 5,53 złotych, płatną do dnia 20 marca 2019 roku, w dniu 8 kwietnia 2019 roku na kwotę 10,77 złotych, płatną do dnia 23 kwietnia 2019 roku, w dniu 7 maja 2019 roku na kwotę 10,42 złotych, płatną do dnia 21 maja 2019 roku i w dniu 6 czerwca 2019 roku na kwotę 10,77 złotych, płatną do dnia 21 czerwca 2019 roku.

dowód: noty odsetkowe k. 69 – 71.

W dniu 6 listopada 2018 roku (...) sp. z o.o. wystawił fakturę za okres od 5 października 2018 roku do dnia 4 listopada 2018 roku, na kwotę 215,41 złotych, płatną do dnia 20 listopada 2018 roku.

dowód z innych wniosków dowodowych: faktura VAT nr (...) k. 71v.

W dniu 8 lipca 2019 roku, 6 sierpnia 2019 roku, 6 września 2019 roku, 8 stycznia 2020 roku i 6 lutego 2020 roku (...) sp. z o.o. wystawił dalsze noty odsetkowe dotyczące okresu rozliczeniowego obejmujące zaległości, od których liczono odsetki.

dowód: noty odsetkowe k. 72 – 73.

W dniu 8 października 2018 roku, 6 listopada 2018 roku, 6 grudnia 2018 roku, 7 stycznia 2019 roku, 6 lutego 2019 roku, 6 marca 2019 roku, 8 kwietnia 2019 roku, 8 lipca 2019 roku 6 sierpnia 2019 roku, 6 lutego 2020 roku (...) sp. z o.o. wystawił noty odsetkowe naliczane od rat urządzeń telekomunikacyjnych.

dowód: noty odsetkowe k. 73 – 74, 75 – 78v.

W dniu 6 lutego 2019 roku (...) sp. z o.o. wystawił fakturę za okres od dnia 5 stycznia 2019 roku do dnia 4 lutego 2019 roku na kwotę 1.415,80 złotych, płatną do dnia 20 lutego 2019 roku. Ponadto poprzednik prawny powoda wskazał, że łączna kwota do zapłaty po wystawieniu tego rachunku wynosi sumę 2.030,44 złotych.

dowód: faktura VAT nr (...) k. 79, rozliczenia konta i informacje k. 79v – 81v.

W dniu 7 lutego 2019 roku (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. sporządził oświadczenie o rozwiązaniu umowy i wezwanie do zapłaty zadłużenia, które na datę sporządzenia pisma wynosiło kwotę 2.030,44 złotych. Pismo zawierało również zestawienie wystawionych faktur i zarejestrowanych wpłat w ciągu ostatnich 12 miesięcy.

dowód z innych wniosków dowodowych: oświadczenie i zestawienie k. 82 – 83.

W dniu 20 października 2020 roku powód zawarł z (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności w ramach procesu sekurytyzacji i na jej podstawie nabył wobec pozwanej S. B. wierzytelności w wysokości 3.223,04 złotych.

Pozwana – S. B. została zawiadomiona o cesji wierzytelności oraz wezwana przez powoda do zapłaty zadłużenia w wysokości 3.574,47 złotych.

dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 20 października 2020 roku wraz z załącznikiem k. 24 – 33, zawiadomienie k. 51, wezwanie do zapłaty k. 52.

Sąd zważył co następuje:

Roszczenie strony powodowej zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części, mimo że pozwana S. B. nie stawiła się na termin rozprawy, nie zajęła stanowiska w sprawie i nie wniosła o przeprowadzenie rozprawy pod jej nieobecność.

Zatem, Sąd na mocy art. 339 § 1 k.p.c., zobligowany był do wydania wyroku zaocznego.

Należy jednak zaznaczyć, że wydając wyrok zaoczny Sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Niezależnie bowiem od ustalenia podstawy faktycznej Sąd jest zawsze zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego, w szczególności czy oświadczenia zawarte w uzasadnieniu pozwu należycie uzasadniają w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Ma to o tyle istotne znaczenie, że negatywny wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwa, gdyż w tym zakresie nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 kpc (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca roku, 1972 roku, III CRN 30/72, 31 marca 1999 roku, I CKU 176/97, 6 czerwca 1997 roku, I CKU 87/97, 15 marca 1996 roku, I CRN 26/96, 15 września 1967 roku, III CRN 175/67, 18 lutego 1972 roku, III CRN 539/71, Legalis, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972 roku, III CRN 30/72, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1973, III CRN 59/73). Domniemanie to dotyczy bowiem wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego, a nadto zastępuje jedynie postępowanie dowodowe. Dlatego też ten wyjątkowy przepis nie może być wykładany rozszerzająco. W konsekwencji Sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu.

Sąd nie może również przyjąć za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli budzą one wątpliwości. W sformułowaniu art. 339 § 2 k.p.c. mowa jest o przyjęciu za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli „nie budzą one uzasadnionych wątpliwości co do zgodności z prawdziwym stanem rzeczy”. Uzasadnione wątpliwości mogą powstać w wypadku, kiedy twierdzenia powoda zawarte w pozwie odnośnie stanu faktycznego sprawy, są ze sobą sprzeczne, nie zawierają pełnego stanu faktycznego pozwalającego na rozstrzygnięcie sprawy, wskazują na brak legitymacji procesowej powoda lub pozwanego itp. (porównaj: komentarz do art. 339 k.p.c. pod redakcją Zieliński – system Legalis).

Ocena zgodności z prawdą twierdzeń powoda następuje na podstawie materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy. Nie budzi wątpliwości, że obowiązkiem strony powodowej jest dołączenie do pozwu dowodów, które umożliwią Sądowi weryfikacje twierdzeń pozwu pod kątem spełnienia przesłanek z art. 339 k.p.c. Z treści art. 3 k.p.c. wynika obowiązek stron i ich pełnomocników do przedstawiania dowodów istotnych w sprawie.

W przedmiotowej sprawie, zdaniem Sądu, brak było podstaw do ustalenia stanu faktycznego jedynie w oparciu o twierdzenia, które zostały zawarte w uzasadnieniu pozwu, tym bardziej, że powód wywodził swoje roszczenie z umowy cesji wierzytelności.

Zgodnie z treścią art. 509 k.c. przelew wierzytelności należy do czynności prawnych rozporządzających, albowiem przenosi na nabywcę wierzytelność przysługującą zbywcy, tj. prawo podmiotowe wierzyciela do żądania od dłużnika świadczenia. Dlatego też warunkiem skutecznej cesji wierzytelności jest istnienie tego prawa. Należy również podkreślić, że aby wierzytelność mogła być przedmiotem przelewu, musi być w dostateczny sposób zindywidualizowana poprzez dokładne określenie stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika. Oznaczenie wierzytelności to wskazanie stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia. Zatem elementy te w momencie zawierania umowy przelewu powinny być oznaczone lub przynajmniej oznaczalne. Natomiast do chwili przejścia wierzytelności z majątku zbywcy do majątku nabywcy winno nastąpić dokładne sprecyzowanie pozostałych elementów stosunku zobowiązaniowego, w ramach którego istnieje zbywana wierzytelność (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 1999 roku, III CKN 423/99, Biul. SN 2000/1/1).

Oznacza to, że w procesie o zapłatę należności, opartym na twierdzeniu o nabyciu wierzytelności wskutek przelewu, kognicja Sądu obejmuje zarówno istnienie, jak i treść stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał dotychczasowego wierzyciela z dłużnikiem. Warunkiem więc otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 roku, V CSK 187/06, LEX nr 402304).

Zgodnie bowiem z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne. Zwrot „wywodzi skutki prawne” odnosi się do strony postępowania i ma to znaczenie, że podkreśla zależność między kierunkiem aktywności dowodowej strony, a faktami prawnymi, które ma wykazać. Przedmiotem dowodu są fakty istotne dla rozstrzygnięcia, które można nazwać jako prawne (art. 227 k.p.c.), wśród których należy wyróżnić fakty, z których strona wywodzi skutki prawne i które są opisane w hipotezach norm prawa cywilnego materialnego. Zatem przepis ten wskazuje kierunek aktywności dowodowej stron i określa - w połączeniu z normami prawa materialnego - które fakty podlegają dowodzeniu. Dlatego też powód dochodząc roszczenia związany jest ciężarem udowodnienia okoliczności uzasadniających żądanie, więc opisanych hipotezami norm prawa cywilnego materialnego znajdujących zastosowanie dla oceny stanu faktycznego. Są to fakty, z których strona wywodzi skutek prawny, a więc prawotwórcze. Powyższe wskazuje, że w pierwszej kolejności obowiązkiem sądu jest ustalenie, czy strona inicjująca proces wykazała okoliczności faktyczne, których zaistnienie determinuje możliwość jego skutecznego wpisania w odpowiednią podstawę prawną. Niemożność przeprowadzenia takiej subsumpcji, samoistnie niweczy zasadność powództwa i to niezależnie od tego, czy pozwany z kolei udowodnił podstawy faktyczne przyjętej linii obrony czy też nie. Ma to o tyle istotne znaczenie, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia przy tym dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Zgodnie bowiem z przyjętą linią orzecznictwa obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Podkreślić również należy, że zasada kontradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

W przedmiotowej sprawie powód celem wykazania zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia przedłożył umowę przelewu wierzytelności w ramach procesu restrukturyzacji zawartą w dniu 20 października 2020 roku wraz załącznikiem nr 1 stanowiącym wykaz wierzytelności w wersji papierowej, umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 28 grudnia 2017 roku wraz z dowodem wydania sprzętu oraz fakturę i załącznik do faktury stanowiący harmonogram spłaty rat za sprzęt, umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 14 maja 2018 roku wraz z fakturą i załącznikiem do faktury stanowiącym harmonogram spłat rat, regulamin promocji, a nadto faktury, noty odsetkowe i rozliczenia konta. Powód przedłożył również oświadczenie o rozwiązaniu umowy i wezwanie do zapłaty, jak również zawiadomienie o cesji wierzytelności wraz z zestawieniem dokumentów stanowiących podstawę naliczenia wierzytelności oraz wezwanie do zapłaty.

W ocenie Sądu zaoferowany w sprawie materiał dowodowy przesądza w sposób nie budzący wątpliwości, że pozwana – S. B. zawarła z poprzednikiem prawnym powoda – (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. dwie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, przy czym umowy te zawarte były na czas oznaczony i przewidziana w nich była kara umowna, jak również, że w ramach tych umów nabyła urządzenia telekomunikacyjne, a zapłata ceny za te sprzęty miała nastąpić w systemie ratalnym, w wysokości i terminach określonych w harmonogramie spłat. Niewątpliwym jest również, że pomiędzy powodem a operatorem doszło do zawarcie umowy cesji wierzytelności, na podstawie której powód nabył wobec pozwanej wierzytelność w wysokości 3.223,04 złotych.

Celem wykazania natomiast wysokości dochodzonego roszczenia powód przedłożył wydruki not odsetkowych, faktury oraz informacje zawierające rozliczenie konta.

Analiza powyższego materiału dowodowego w postaci faktur i not odsetkowych, w ocenie Sądu, pozwala na uwzględnienie roszczenia powoda jedynie w części, a mianowicie w zakresie kwoty 425,00 złotych z tytułu braku spłaty rat od 13 do 37 wynikających z załącznika nr 1 do faktury VAT nr (...) i kwoty 725,00 złotych z tytułu braku spłaty rat od 10 do 37 wynikających z załącznika nr 1 do faktury VAT nr (...) oraz w zakresie kwoty 17,34 złotych obejmującej odsetki od wymienionych rat wskazane w notach odsetkowych.

W pozostałej części powództwo nie było zasadne i nie zasługiwało na uwzględnienie, z uwagi na przedawnienie dochodzonych roszczeń, a mianowicie z uwagi na wymagalność poszczególnych rat oraz not odsetkowych naliczanych od przedawnionych kwot.

Zgodnie bowiem z treścią art. 117 § 1, 2 kc z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Przy czym po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne.

Należy jednocześnie pamiętać, iż od wejścia w życie ustawy nowelizującej Kodeks cywilny ( ustawa z dnia 28 lipca 1990 roku o zmianie ustawy Kodeks cywilny, Dz.U. Nr 55, poz. 321) do dnia 9 lipca 2018 roku (do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, Dz.U. 2018, poz. 1104), Sąd badał zarzut przedawnienia tylko wówczas, jeżeli został zgłoszony przez stronę. Od dnia 9 lipca 2018 roku wszedł w życie przepis art. 117 § 2¹ k.c., zgodnie z którym, po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi, a ponadto zgodnie z przepisem art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2018, poz. 1104) roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie zmienianej (to jest Kodeksie cywilnym), w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą (to jest w znowelizowanym brzmieniu). Oznacza to, że Sąd ma obowiązek pod uwagę z urzędu przedawnienia roszczenia przy orzekaniu od dnia 9 lipca 2018 roku, także w sprawach wszczętych przed tym dniem, a dotyczących roszczeń przysługujących przeciwko konsumentom.

Roszczenie dochodzone niniejszym powództwem bez wątpienia jest roszczeniem majątkowym przysługującym przeciwko konsumentowi, a zgodnie z zasadą ogólną z upływem trzech lat przedawniają się roszczenia – jak w przedmiotowej sprawie – związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, jako że pierwotny wierzyciel takową działalność niewątpliwie prowadził (art. 118 k.c.).

Jednocześnie w sprawie ma zastosowania zdanie drugie w/w przepisu, w myśl którego koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Wyjaśnić bowiem należy, że zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 przywoływanej już ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku, którą to ustawą zmieniono przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące instytucji przedawnienia, w tym art. 118 k.c., do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy zmienianej w art. 1 (tj. ustawy Kodeks cywilny), w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Zatem, skoro roszczenia dochodzone przez powoda na podstawie harmonogramu spłat stanowiącego załącznik nr 1 do faktury VAT nr (...), wymagalne były odpowiednio 20 lutego, marca, kwietnia, maja, czerwca, lipca, sierpnia, września, października, listopada i grudnia 2018 roku, zaś na podstawie harmonogramu spłat stanowiącego załącznik nr 1 do faktury VAT nr (...), wymagalne były odpowiednio 20 czerwca, lipca, sierpnia, września, października, listopada i grudnia 2018 roku oraz z faktury VAT nr (...) - kwota 200,91 złotych wymagalna była na dzień 22 października 2018 roku, faktury VAT nr (...) - kwota 215,41 złotych wymagalna była na dzień 20 listopada 2018 roku i faktury VAT nr (...) - kwota 200,73 złotych wymagalna była na dzień 20 grudnia 2018 roku, to na chwilę składania pozwu, a mianowicie 2 sierpnia 2022 roku były one już przedawnione, albowiem termin do dochodzenia tych roszczeń, przy przyjęciu wydłużonego terminu, upłynął odpowiednio 31 grudnia 2021 roku. W konsekwencji tego Sąd nie miał również możliwości uwzględnienia świadczeń ubocznych w postaci odsetek naliczanych od tych kwot, wskazanych w notach odsetkowych, albowiem roszczenia główne, od których powód czy też poprzednik prawny naliczał odsetki, były już przedawnione.

W myśl art. 120 § 1 k.c. bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Przy czym bieg przedawnienia przerywa się m.in. przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia, ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia (art. 123 § pkt 1 k.c.) oraz przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której przysługuje (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.). Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo, przy czym w razie przerwania przedawnienia w sposób wskazany w art. 123 § 1 pkt 1 k.c., biegnie ono na nowo dopiero po zakończeniu postępowania (art. 124 k.c.). Bieg terminu przedawnienia ulega zawieszeniu w przypadkach wskazanych w art. 121 k.c.

W przedmiotowej sprawie powód nie wykazał w toku niniejszego procesu aby podejmowane były jakiekolwiek czynności powodujące przerwę biegu przedawnienia.

Sąd nie uwzględnił również roszczenia strony powodowej w zakresie kwoty 1.370,00 złotych z tytułu niedotrzymania warunków promocji.

Wprawdzie z treści umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych wynika, że w przypadku niedotrzymania warunków promocji ustalono kary umowne odpowiednio w wysokości 1.680,00 złotych – umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 28 grudnia 2017 roku i w wysokości 960,00 złotych – umowa oświadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 14 maja 2018 roku.

Jednakże Sąd powziął wątpliwości co do zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia. Niewątpliwym natomiast jest, że Sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu.

Zgodnie bowiem z treścią art. 483 § 1 k.c. można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Cytowany przepis, z uwagi na zawartą w nim normę prawną, jest przepisem bezwzględnie obowiązującym (ius cogens). Wskazać przy tym należy, że jak wynika z utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego, które sąd orzekający w przedmiotowej sprawie w pełni podziela, przy ocenie charakteru zastrzeżonej kary należy brać pod uwagę charakter prawny zobowiązań, które należą do essentialia negotii, a nie obowiązki pochodne (dodatkowe) – (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2000 roku, V CKN 171/00, Lex nr 52662).

W przedmiotowej sprawie pierwotny wierzyciel zobowiązał się do świadczenia na rzecz pozwanej określonych usług telekomunikacyjnych, natomiast pozwana zobowiązana była do uiszczania z tego tytułu opłat. Zobowiązanie pozwanej było zatem od początku zobowiązaniem stricte pieniężnym, do którego nie może mieć zastosowania przepis o karze umownej.

W konsekwencji, dochodzenie od pozwanej kary umownej naliczanej z przyczyny wskazanych w nocie obciążeniowej, a mianowicie jako kara za niedotrzymanie warunków promocji, czyli niewykonania zobowiązania pieniężnego, należy uznać za niedopuszczalne.

Zatem powództwo w zakresie kary umownej z tytułu niedotrzymania warunków promocji w wysokości 1.370,00 złotych nie zasługuje na uwzględnienie i podlega oddaleniu.

Dlatego też Sąd orzekł jak w punkcie 1 i 2 sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 100 kpc, który stanowi, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone.

W przedmiotowej sprawie strona powoda poniosła koszty procesu w łącznej wysokości 1.117,00 złotych, które obejmują opłatę sądową w wysokości 200,00 złotych, opłatę skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 złotych oraz wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego w wysokości 900,00 złotych, zgodnie z treścią § 1 pkt 3 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800).

Zatem, skoro roszczenie strony powodowej zostało uwzględnione jedynie w części, a mianowicie w 39%, to zasadnym było uwzględnić koszty procesu powstałe po stronie powodowej w wysokości 435,63 złotych (1.117,00 złotych x 39%) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w myśl art. 98 § 1¹ kpc, o czym Sąd orzekł jak w punkcie 3 sentencji orzeczenia.

Na mocy art. 333 § 1 pkt 3 kpc Sąd z urzędu nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności, o czym orzekł w punkcie 4 sentencji wyroku.

Przewodniczący:	Sędzia Sylwia Piasecka
Protokolant:	p.o. protokolanta sądowego Łukasz Talarczyk

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE