Sygn. akt V Ka 133/14
Dnia 5 maja 2014 r.
Sąd Okręgowy w Gliwicach
V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku
w składzie:
Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec (spr.)
Sędziowie: SSO Janusz Chmiel
SSO Sławomir Klekocki
Protokolant: Monika Szymik
w obecności Wandy Ostrowskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej
po rozpoznaniu w dniu 5 maja 2014 r.
sprawy:
M. L. (L.)
syna B. i B.
ur. (...) w J.
oskarżonego o przestępstwo z art. 288 § 1 kk
M. P.
syna M. i K.
ur. (...) w J.
oskarżonego o przestępstwo z art. 288 § 1 kk
K. G. (G.)
syna J. i W.
ur. (...) w J.
oskarżonego o przestępstwo z art. 288 § 1 kk
na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych: I. W. i G. W.
od wyroku Sądu Rejonowego w Jastrzębiu Zdroju
z dnia 20 stycznia 2014r. sygn. akt II K 1212/11
I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;
II.
zasądza od oskarżycieli posiłkowych: I. W. i G. W. wydatki za postępowanie odwoławcze w kwotach po 10,00 (dziesięć) złotych
i obciąża ich opłatą za II instancję w kwotach po 60,00 (sześćdziesiąt) złotych.
Sygn. akt V Ka 133/14
Sąd Rejonowy w Jastrzębiu Zdroju wyrokiem z dnia 20 stycznia 2014 roku sygn. akt II K 1212/11 uznał oskarżonych M. L., M. P. oraz K. G. za winnych tego, że w nocy 9 maja 2009 w P., przy ul. (...) , działając wspólnie i w porozumieniu poprzez kopanie dokonali umyślnego uszkodzenia mienia w postaci ogrodzenia posesji nr (...), gdzie szkoda w mieniu wynosiła 520,00 złotych na szkodę I. W., G. W. i U. S. tj. przestępstwa z art. 288 1 i § 2 kk i za to na podstawie art. 288 § 2 kk wymierzył każdemu
z oskarżonych karę grzywny w wysokości 80 stawek dziennych po 10,00 złotych każda.
Na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 kpw w zw. z art. 45 § 1 kw umorzył postępowanie wobec oskarżonych M. L., M. P. oraz K. G. odnośnie czynu z dnia 9 maja 2009 roku w P. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu dokonali umyślnego zniszczenia mienia w postaci obudowy przystanku (...), gdzie szkoda w mieniu wynosiła 280,00 zł na szkodę (...) (tj. o czyn z art. 288 § 1 kk).
Na podstawie art. 46 § 1 kk zobowiązał oskarżonych M. L., M. P. oraz K. G. do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę solidarnie na rzecz pokrzywdzonych I. W., G. W. i U. S. kwoty 520,00 złotych.
Na podstawie art. 627 kpk zasądził od oskarżonych M. L., M. P. oraz K. G. na rzecz oskarżycielki posiłkowej I. W., solidarnie kwotę 1.080 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w sprawie.
Na podstawie art. 627 kpk zasądził od oskarżonych M. L., M. P. oraz K. G. na rzecz oskarżyciela posiłkowego G. W., solidarnie kwotę 1.080 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w sprawie.
Na podstawie art. 627 kpk oraz art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach
w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 z późn. zm.) zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania obejmujące opłatę w kwocie po 80,00 złotych i wydatki w kwocie po 587,15 złotych.
Apelację od powyższego wyroku wniósł pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych
i działając na postawie art. 427 § 3 kpk wnosił o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego
w zakresie szacowania wartości ruchomości i nieruchomości innego niż T. K., celem ustalenia faktycznej wartości szkody w mieniu pokrzywdzonych z uwzględnieniem wszystkich elementów płotu, który w miejscu uszkodzenia łączy się z chodnikiem, który biegnie po działce należącej do Gminy P..
Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił na podstawie art. 438 pkt. 2 i 3 kpk naruszenie prawa procesowego, mającego wpływ na treść orzeczenia, a to art. 167 kpk w zw. z art. 366 § 1 kpk polegającego na zaniechaniu dopuszczenia przez Sąd z urzędu dowodu w postaci opinii innego biegłego, co w konsekwencji skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mających wpływ na jego treść i wydanie orzeczenia
w oparciu o niepełny materiał dowodowy oraz jednoznacznego przyjęcia, że ujawnione dowody dały Sądowi podstawę do uznania , iż wartość uszkodzonego mienia wynosi 520,00 zł pomimo, iż wątpliwości pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych sformułowanych na piśmie w zakresie ustalenia wartości uszkodzonego ogrodzenia w powiązaniu z wszystkimi elementami płotu, który w miejscu uszkodzenia łączy się z chodnikiem, który biegnie po działce należącej do gminy P..
W imieniu oskarżycieli posiłkowych wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku
w zakresie wysokości szkody w postaci uszkodzonego płotu zgodnie z opinią biegłego
ds. szacowania wartości ruchomości, która to opinia uwzględni okoliczności sprawy pominięte przez T. K., ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznawania w zaskarżonym zakresie.
Sąd Okręgowy zważył co następuje:
Apelacja pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych na uwzględnienie nie zasługiwała
i to w stopniu wręcz oczywistym. Całkowicie błędne jest zapatrywanie skarżącego,
iż w przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy dopuścił się naruszenia art. 167 kpk w zw. z art. 366 § 1 kpk poprzez zaniechanie dopuszczenia z urzędu opinii kolejnego biegłego z zakresu szacowania wartości ruchomości i nieruchomości.
W pierwszej kolejności należy stwierdzić, a okoliczność ta jest w przedmiotowej sprawie bezsporna, iż do uszkodzenia ogrodzenia posesji pokrzywdzonych dochodziło nie tylko przed 9 maja 2009 roku, ale także po tej dacie. Każdorazowo pokrzywdzeni prowizorycznie naprawiali uszkodzenia. W tej sytuacji ustalenie zakresu szkód spowodowanych przez sprawców w dniu 9 maja 2009 roku napotykało na znaczne problemy. Ta sytuacja spowodowała, iż biegła mająca ocenić wartość szkód powstałych w dniu 9 maja 2009 roku szacowanie ich połączyła z oględzinami w obecności stron. W wyniku informacji uzyskanych od stron biegła oszacowała te szkody na kwoty: 320 zł (według wersji oskarżonych, co do stanu uszkodzeń ogrodzenia przed datą zdarzenia) oraz 520 zł (według wersji oskarżycieli posiłkowych I. W. i U. W., co do uszkodzeń spowodowanych przez sprawców w dniu 9 maja 2009 roku). Przedmiotowa opinia biegłej jest opinią logiczną, przekonywującą i rzeczową, a przede wszystkim bezstronną, gdyż parametry wyjściowe dla ustalenia wielkości szkody biegła czerpała bezpośrednio od pokrzywdzonych, którzy określili rozmiar uszkodzeń spowodowanych przez sprawców
w dniu 9 maja 2009 roku. Wykazana zatem kwota odpowiadała realnej szkodzie wywołanej zdarzeniem z dnia 9 maja 2009 roku, nie zaś ogólnemu stanowi ogrodzenia dewastowanego już od dłuższego czasu – na co jednak oskarżeni nie mieli wpływu. Nie mogą oni bowiem odpowiadać za szkody wykraczające zakresem poza ich działanie.
Nie istniały zatem żadne powody, aby dopuszczać z urzędu opinię kolejnego biegłego skoro dotychczasowa opinia była rzetelna i oparta na logicznych wywodach. Także złożony w toku postępowania przed Sądem I Instancji wniosek pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych o dopuszczenie opinii kolejnego biegłego, nie zawierał żadnych racjonalnych uwag, ani zarzutów wobec dotychczasowej opinii biegłego. Fakt, iż firma budowlana wyceniła koszt całkowitej odbudowy ogrodzenia na kwotę 6.575,00 złotych nie ma nic do rzeczy i nie może być podstawą do kwestionowania wyceny biegłego. Biegły bowiem wycenił szkody (na podstawie wskazań pokrzywdzonych) spowodowane przez sprawców
w dniu 9 maja 2009 roku, a nie ogólny stan ogrodzenia i jego całkowitą odbudowę.
Niejako tylko na marginesie stwierdzić należy, iż celem procesu karnego nie jest precyzyjne (co do złotówki) określenie wysokości szkody, lecz ustalenie odpowiedzialności karnej sprawców. Powyższe rozstrzygniecie nie zamyka wszak drogi pokrzywdzonym do dochodzenia dalszych roszczeń w procesie cywilnym.
Generalnie zarzuty i argumenty apelacji pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych miały charakter czysto polemiczny sprowadziły się do negowania oceń i ustaleń sądowych
i zastępowanie ich ocenami i wnioskami własnymi. W żadnym zaś razie nie podważyły one trafności rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego.
W zespole powyższych okoliczności Sąd Odwoławczy zaskarżone rozstrzygniecie jako trafne utrzymał w mocy.