Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 20/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 10 listopada 2022 roku w sprawie II K 785/20.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca zarzucił następujące błędy w ustaleniach faktycznych:

a. błąd w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie, że oskarżony wprowadził w błąd pokrzywdzonego w zakresie istnienia wady w samochodzie, podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że wady nie było, albo oskarżony o niej nie wiedział;

b. błąd w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie, że pierwszy nabywca ( Ł. K. ) auta nie używał;

c. błąd w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie, że świadek T. Ł. zeznał, iż dźwięk stukającej panewki może ustać na chwilę po wymianie oleju, podczas, podczas gdy świadek w dalszej części wskazał, że okres ten trwa do rozgrzania silnika;

d. błąd w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie, że zeznania E. Ł. nie miały znaczenia, podczas gdy powiedziała, że miała do czynienia z sytuacjami podrabiania opinii warsztatu (...) G.;

e. błąd w ustaleniach faktycznych, że błędnie przyjęto, iż dokumenty ujawnione na rozprawie nie były kwestionowane, podczas gdy obrona kwestionuje autentyczność dokumentu w postaci opinii z warsztatu (...) G. opierając swoje wątpliwości na zeznaniach E. Ł., która powiedziała, że miała do czynienia z sytuacjami podrabiania opinii warsztatu (...) G.;

f. błąd w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie, że twierdzenia oskarżonego i świadków w osobach właściciela warsztatu i jego pracownika zostały podważone przez opinie biegłych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych są bezzasadne.

Chybiony jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie, że oskarżony wprowadził w błąd pokrzywdzonego w zakresie istnienia wady w samochodzie, podczas gdy zdaniem obrońcy ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że wady nie było, albo oskarżony o niej nie wiedział.

Oskarżony sprzedając samochód K. W. ( pokrzywdzonemu w niniejszej sprawie) musiał wiedzieć o wadzie samochodu, albowiem poprzedni nabywca, Ł. K., wygrał z nim sprawę w sądzie, a oskarżony musiał oddać mu kwotę zakupu i odebrać samochód ( w dodatku odbierał go na lawecie). Nie mają znaczenia argumenty obrońcy o tym, że w postępowaniu nakazowym Sąd nie rozpoznawał sprawy merytorycznie, albowiem to oskarżony nie wniósł środka zaskarżenia od tego nakazu zapłaty, a potem odebrał samochód oddając Ł. K. pieniądze. W sprawie dopuszczono dwie opinie biegłych i obaj biegli są zgodni, że sposób postępowania oskarżonego był błędny, albowiem wymiana oleju nie może naprawić usterki tzw: obierającej się panewki. Znamienne jest, co już wyżej zasygnalizowano, ale wymaga to podkreślenia, że oskarżony odbierał samochód od Ł. K. na lawecie, więc zdawał sobie sprawę z powagi sytuacji i wady samochodu i musiał brać ją wówczas pod uwagę. Zgodnie z opinią dwóch biegłych, aby pozbyć się tych wątpliwości, oskarżony powinien zlecić rozebranie silnika na części i jego diagnostykę przez specjalistyczny serwis. Oskarżony tego nie zrobił, wymiana oleju nie usuwała wady pojazdu. Oskarżony zataił te wady przed pokrzywdzonym wprowadzając go w błąd. Nie wprowadzałby go w błąd, gdyby ujawnił mu, że poprzedni klient zgłosił pojawienie się opiłków metalu w oleju oraz stuki w silniku. Wówczas pokrzywdzony K. W. miałby pełny ogląd sytuacji i nie byłby wprowadzony w błąd. Oskarżony jednak tego nie zrobił i wyczerpał swoim zachowaniem znamiona art. 286 § 1 kk.

Chybiony jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie, że pierwszy nabywca ( Ł. K. ) auta nie używał.

Sąd Rejonowy wskazał, że Ł. K. przejechał tym samochodem około 400 km, po czym po wymianie oleju w warsztacie (...) G. auta używał sporadycznie. Dlatego zarzut, że błędnie ustalono, iż samochodu nie używał jest nadużyciem polegającym na wyrywaniu słów z treści całego zdania, bo zdanie to brzmi „ po wymianie oleju na nowy przez Ł. K. auto nie było użytkowane bądź też w sposób znikomy” ( k. 323v). Ł. K. od razu po zakupie samochodu od oskarżonego pojechał nim z P. do specjalistycznego warsztatu w Z. pod W., a stamtąd do miejsca zamieszkania w D.. Już najprostsza ogólnie dostępna w każdym telefonie aplikacja pokazuje, że taka trasa ( licząc od centralnych punktów miejscowości) wynosi około 426 km ( jest to wartość orientacyjna, liczona od określonych przez aplikację punktów i po określonych trasach, więc rzeczywista liczba przejechanych kilometrów mogła od niej nieco odbiegać). Zatem ustalenie, że Ł. K. przejechał od zakupu samochodu do jego odebrania przez oskarżonego około 400 km świadczy o praktycznym nieużywaniu samochodu ( użycie w dniu zakupu pojazdu przeznaczone na dojazd do warsztatu, a następnie z warsztatu do domu), które nie mogło doprowadzić do takich usterek.

Poza tym podnosząc ten zarzut obrona kładzie nacisk na to, co zrobił z samochodem Ł. K. i czy wada samochodu nie ujawniła się dopiero po nabyciu przez niego samochodu ( a nawet mogła być przez Ł. K. pogłębiona, skoro jechał z Z. do D. tym samochodem już po tym, jak w (...) G. w Z. o niej mu powiedziano). Ale sedno sprawy leży w tym, że to nie Ł. K. jest pokrzywdzonym w niniejszej sprawie karnej i to nie na jego szkodę zostało popełnione przestępstwo oszustwa zarzucone oskarżonemu. Oskarżony, nawet jeżeli wcześniej nie był tego świadomy, to dowiedział się od Ł. K. o stukach panewki i opiłkach metalu w oleju i najpóźniej wtedy zdał sobie sprawę z istnienia wady pojazdu, o czym najlepiej świadczy to, że nie oddał mu dobrowolnie pieniędzy, a gdy prawomocny wyrok zmusił go do ich oddania i odebrania zepsutego pojazdu, pojechał po niego lawetą. Tymczasem sprzedając samochód niedługo po jego odebraniu od pierwszego nabywcy kolejnemu, tj. K. W., przemilczał przed nim tę historię, czym wprowadził go w błąd, bo K. W. był przekonany, że kupuje sobie mechaniczną zabawkę dla dużych chłopców w idealnym stanie technicznym, co do którego to stanu nikt nigdy nie miał zastrzeżeń. A przecież oskarżony wiedział od Ł. K., że ten po wykryciu opiłków metalu w oleju i stwierdzeniu przez wyspecjalizowany w naprawach silników W. stuków panewki przejechał nim jeszcze z Z. do D. ( około 271 km). Tym bardziej powinien uprzedzić kolejnego nabywcę o wątpliwościach co do stanu technicznego sprzedawanego mu pojazdu ( zwłaszcza, skoro sam nie poważył się na przejazd samochodem z taką wadą tylko ściągał go do siebie na lawecie).

Chybiony jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie, że świadek T. Ł. zeznał, iż dźwięk stukającej panewki może ustać na chwilę po wymianie oleju, podczas gdy świadek ten w dalszej części wskazał, że okres ten trwa do rozgrzania silnika.

Sąd Rejonowy ustalił, że wobec specyficznej pracy silnika typu W. stukot panewki nie był do wychwycenia dla laika przy zakupie samochodu, co potwierdzili biegli ( nie istotne jest czy nie był słyszalny wcale, czy był słyszalny ale nie był to dźwięk mogący zaalarmować laika, że dzieje się coś nieprawidłowego – będzie to jeszcze omawiane w dalszej części uzasadnienia przy okazji analizowania zarzutów proceduralnych ). Z zeznań świadka T. Ł. wynika, że po wymianie oleju dźwięki te na pewien czas ustawały. Nie ma jednak znaczenia, czy ustawały do czasu rozgrzania silnika, czy do innego momentu, skoro i tak nie byłoby to na tyle znamienne, aby dać sygnał pokrzywdzonemu nie mającemu z takimi silnikami żadnego doświadczenia o ukrytej wadzie silnika.

Co więcej, dźwięk ten jest na tyle nietypowy, że mógł nie wychwycić tego diagnosta – tym bardziej, skoro po wymianie oleju dźwięk ten przez pewien czas zanikał. Wszak ścieżka diagnostyczna jest krótka, samochód przechodzący przegląd ma włączony silnik jedynie chwilowo. Jeżeli samochód nie był wcześniej rozgrzany ( wystarczyło, że postał przed punktem diagnostycznym), to cała procedura odbyłaby się na nierozgrzanym silniku – a sam apelant przyznaje, że wówczas ( jak twierdzi specjalizujący się w tych silnikach T. Ł., na którego zeznania obrońca się powołuje ) dźwięk stukającej panewki nie był w ogóle słyszalny, nawet dla fachowca, więc tym bardziej dla diagnosty, który może nigdy w życiu, a może raz na kilka lat miał możliwość badania samochodu z silnikiem W..

Chybione są zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie, że zeznania E. Ł. nie miały znaczenia, podczas gdy powiedziała, że miała do czynienia z sytuacjami podrabiania opinii warsztatu (...) G., oraz, że błędnie przyjęto, iż dokumenty ujawnione na rozprawie nie były kwestionowane, podczas gdy obrona kwestionuje autentyczność dokumentu w postaci opinii z warsztatu (...) G. opierając swoje wątpliwości na zeznaniach E. Ł., która powiedziała, że miała do czynienia z sytuacjami podrabiania opinii warsztatu (...) G.. A. nie dostrzega jednej kluczowej kwestii – otóż nie kto inny jak autor opinii z warsztatu (...) G., świadek T. Ł., po okazaniu mu tego dokumentu na rozprawie rozpoznał go, potwierdził autentyczność tej opinii i swoje jej autorstwo ( vide zapis w protokole rozprawy k. 224v). To, że zeznająca po nim ( i nie słysząca wypowiedzi T. Ł.) świadek E. Ł. powiedziała, że zdarzały się sytuacje podrabiania opinii ich warsztatu nijak się ma do realiów przedmiotowej sprawy, w której autor opinii potwierdził jej autentyczność. Nie ma w tym sprzeczności - zajmująca się administracją w warsztacie (...) G. E. Ł. stwierdziła, że zdarzyło się, że jakieś opinie ich warsztatu były podrobione, a sporządzający te opinie mechanik T. Ł. rozpoznał, że ta okazana mu ma rozprawie wyszła spod jego ręki. Dlatego wszystkie zarzuty apelanta związane z próbą podważenia autentyczności tego dokumentu są bezzasadne. A. nie zakwestionował bowiem ani w/w zeznań T. Ł., ani w/w zapisu w protokole rozprawy, a przecież jest on jednoznaczny.

Chybiony jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie, że twierdzenia oskarżonego i świadków w osobach właściciela warsztatu i jego pracownika zostały podważone przez opinie biegłych ( obrońca jest przeciwnego zdania, ale w opinii Sądu Okręgowego nie ma racji). Sąd Rejonowy słusznie ustalił, że opinie biegłych podważyły zeznania M. W. i H. W. w zasadniczych kwestiach związanych z odpowiedzialnością oskarżonego. Oczywiste jest, że pojawienie się opiłków metalu w oleju samochodowym nie jest niczym normalnym, podobnie jak sama wymiana oleju nie naprawi przyczyny pojawienia się tych opiłków ( np. tzw obierania panewki). Obaj biegli zgodnie stwierdzili, że sposób postępowania oskarżonego ( a tym samym wtórującym mu w/w świadkom) był nieprawidłowy, a jedyną metodą na wyjaśnienie przyczyn pojawienia się opiłków metalu w oleju i odgłosów stukania w silniku było rozebranie tego silnika. Dlatego w świetle opinii biegłych wyjaśnienia oskarżonego i zeznania tych świadków słusznie zostały podważone.

Wniosek

O uniewinnienie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Było to powyżej omówione.

3.2.

Zarzuty obrazy prawa procesowego tj.:

a.  art. 170 § 2 kpk w zw z art. 410 kpk poprzez oddalenie wniosku dowodowego w postaci oświadczenia świadka E. Ł. w zakresie potwierdzenia autentyczności opinii z warsztatu (...) G.;

b.  art. 170 § 3 kpk w zw. z art. 201 kpk poprzez oddalenie wniosku dowodowego o sporządzenie uzupełniającej opinii biegłego z zakresu konstrukcji silników, w szczególności w zakresie możliwości rozpoznana dźwięku stukającej panewki przez osoby zawodowo zajmujące się naprawą silników;

c.  art. 167 kpk w zw. z art 201 kpk poprzez rezygnację z przesłuchania świadka R. C. bez wydawania postanowienia w tym zakresie;

d.  art. 4 kpk i 7 kpk poprzez błędną ocenę dowodów i nieprawidłowe odmówienie wiary zeznaniom M. W., H. W. i I. G..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Chybione są zarzuty naruszenia art. 170 § 2 kpk w zw z art. 410 kpk poprzez oddalenie wniosku dowodowego w postaci oświadczenia świadka E. Ł. w zakresie potwierdzenia autentyczności opinii z warsztatu (...) G.. Było to już omawiane przy okazji rozpoznawania zarzutów związanych z ustaleniami faktycznymi, więc argumenty te nie będą w tym miejscu powielane. Autentyczność tej opinii potwierdził jej autor T. Ł., więc w/w wniosek dowodowy nie miał znaczenia w rozumieniu art. 170 § 1 pkt 2 kpk i słusznie został oddalony.

Chybione są zarzuty naruszenia art. 170 § 3 kpk w zw. z art. 201 kpk poprzez oddalenie wniosku dowodowego o sporządzenie uzupełniającej opinii biegłego z zakresu konstrukcji silników, w szczególności w zakresie możliwości rozpoznana dźwięku stukającej panewki przez osoby zawodowo zajmujące się naprawą silników. Ocena wrażliwości akustycznej mechaników zajmujących się naprawą silników wymyka się zakresowi opiniowania biegłych inżynierów i pozostaje w sferze oceny osobowych źródeł dowodowych, co jest domeną sądu. Wnioskodawca nie wykazał, aby opinie biegłych były niepełne lub sprzeczne w stopniu uzasadniającym sięganie po opnie uzupełniające ( względnie opinie innych biegłych). W szczególności nie ma sprzeczności między stwierdzeniem biegłego M. D., że „ dźwięk stukającej panewki jest wyczuwalny nie dla każdego, tylko dla specjalisty. Silnik wankla charakteryzuje inna kultura pracy, jest głośniejszy, ma taki stuk” – k. 210 v, a stwierdzeniem biegłego T. W., że „ Dźwięk jest słyszalny … czymś innym jest słyszalność dźwięku, a czy innym umiejętność jego identyfikacji” ( k 263). Przecież obaj biegli mówią to samo, tylko inaczej ubierają to w słowa. Silnik W. jest bardzo rzadko występującym rozwiązaniem technicznym i jego praca charakteryzuje się innym dźwiękiem, od razu wchodzi na wysokie obroty i jest to dźwięk głośny. Nie ma odgłosu suwu tłoków, bo taki nie występuje w związku z ruchem obrotowym. Dlatego wniosek dowodowy słusznie został oddalony, albowiem ocena możliwości wychwycenia takiego dźwięku przez „ucho” świadka nie leży w kompetencjach biegłych inżynierów.

Chybione są zarzuty naruszenia art. 167 kpk w zw, z art. 201 kpk poprzez rezygnację z przesłuchania świadka R. C. bez wydawania postanowienia w tym zakresie. Skoro Sąd z urzędu podjął próbę wezwania tego świadka, to z urzędu mógł z tego zrezygnować. Brak wydawania postanowienia w tym przedmiocie nie ma wpływu na zasadność tej decyzji. Pokrzywdzony od początku wskazywał, że ten świadek nie znał się na sinikach, miał jedynie oceniać stan blacharski samochodu ( ten nie budzi zastrzeżeń). Osoba ta w rozmowie telefonicznej oświadczyła, że nie ma żadnej przydatnej wiedzy w tym zakresie ( k. 220-221). Świadek ten nie miał widomości, które mogłyby mieć istotne znaczenie w sprawie, więc brak jego przesłuchania, a już tym bardziej brak wydania formalnego postanowienia w tym przedmiocie, nie ma żadnego wpływu na treść wyroku.

Chybione są zarzuty naruszenia art. 4 kpk i 7 kpk poprzez błędną ocenę dowodów i nieprawidłowe odmówienie wiary zeznaniom M. W., H. W. i I. G.. Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił te zeznania i należycie to uzasadnił. W zeznaniach tych są sprzeczności ( wykazane przez Sąd Rejonowy), są one również sprzeczne z konkluzjami wynikającymi z opinii biegłych ( co było wcześniej omawiane). M. W. współpracuje z oskarżonym, brał w pewien pośredni sposób udział w sprzedaży omawianego samochodu ( diagnozował go i swoim zaświadczeniem zapewniał o jego sprawności technicznej, co okazało się nieprawdą), H. W. to podwładny w/w M. W., a I. G. to syn oskarżonego. Są więc oni powiązani z oskarżonym, mają motywację, aby go wspierać zeznając nieprawdę.

Wniosek

Wniosek o uniewinnienie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Było to omawiane powyżej.

3.3.

Zarzut obrazy prawa procesowego, tj. art. 415 kpk poprzez zasądzenie odszkodowania chociaż toczy się postępowanie cywilne.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten jest zasadny. W Sądzie Rejonowym w Piotrkowie Trybunalskim toczy się postępowanie w sprawie I C 2172/20 z powództwa pokrzywdzonego przeciwko oskarżonemu o roszczenie z rękojmi związane ze sprzedażą samochodu z ukrytą wadą, która to sprzedaż jest czynem inkryminowanym w niniejszym procesie karnym. Roszczenia wynikające z obu spraw są w pełni tożsame. Sąd Rejonowy powinien to wychwycić przed wydaniem zaskarżonego wyroku, bo Wydział Cywilny tego samego Sądu uporczywie ( choć nieskutecznie ) zwracał się w związku z tym do Wydziału Karnego na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego o wypożyczenie akt i odezwy te znajdują się w aktach sprawy ( k. 222 i k. 228). Sąd Okręgowy przed terminem rozprawy apelacyjnej załączył akta I C 2172/20 i sporządził kopię niezbędnych dokumentów załączając je do akt sprawy niemniejszej. Nie ma żadnych wątpliwości, że o to samo roszczenie toczy się postepowanie cywilne, obecnie zawieszone do czasu prawomocnego zakończenia sprawy karnej. W takiej sytuacji zgodnie z art. 415 § 1 kpk nie orzeka się w sprawie karnej środków kompensacyjnych.

Wniosek

O zaniechanie orzekania w postępowaniu karnym o naprawieniu szkody w związku z klauzulą artykulacyjną

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek w tym zakresie jest zasadny, dlatego Sad Okręgowy zmienił wyrok przez uchylenie rozstrzygnięcie o środku kompensacyjnym z punktu 4.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy zmienił wyrok przez uchylenie rozstrzygnięcia o środku kompensacyjnym z punktu 4.

Zwięźle o powodach zmiany

Było to omawiane.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Na podstawie art. 636 § 1 kpk i art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów postepowania odwoławczego na które złożył się ryczałt za doręczenia w kwocie 20 zł i opłata za drugą instancję.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok skazujący

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana