wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie
z dnia 16 marca 2023 roku w sprawie o sygn. akt II W 913/22
W dniu 06 listopada 2022 roku, około godziny 11:31, w miejscowości (...) obwiniony P. B., kierujący pojazdem marki I. o nr rej. (...), został zatrzymany do kontroli w związku z przekroczeniem prędkości o 26 km/h, wykazanym przez urządzenie (...).
Podczas kontroli obwiniony okazał blankiet prawa jazdy, z którego wynikało iż termin jego ważności upłynął w dniu 14 kwietnia 2018 roku. Funkcjonariusz Policji D. C. ujawnioną informację potwierdziła w bazie CEK.
Następnie P. B. zatrzymano elektronicznie dokument prawa jazdy i zakazano dalszego poruszania się pojazdem marki I..
/dowody: notatka urzędowa – k. 5, zeznania świadka D. C. – k. 9, wyjaśnienia obwinionego – k. 28/
Obwiniony P. B. kilkukrotnie karany za wykroczenia drogowe. Na rozprawie przed sądem w swoich wyjaśnieniach przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, wnosząc o dobrowolne poddanie się odpowiedzialności i wymierzenie mu kary grzywny w wysokości 1500 złotych, zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 6 miesięcy oraz obciążenie kosztami postępowania.
/dowody: informacja z ewidencji kierujących – k. 7, wyjaśnienia obwinionego – k. 28/
Powyższy stan faktyczny sąd ustalił przede wszystkim w oparciu o niebudzące wątpliwości wyjaśnienia obwinionego P. B., który przyznał się do popełnienia zarzucanemu czynu. Wyjaśnienia te pozostały zarazem zgodne z pozostałym zgromadzonym w toku czynności wyjaśniających materiałem dowodowym w postaci policyjnej notatki urzędowej oraz zeznań świadka D. C., która jako funkcjonariusz KPP w B. uczestniczyła w kontroli zatrzymanego pojazdu.
Sąd zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 92a § 1 k.w. kto, prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym, podlega karze grzywny. Natomiast odpowiedzialności z art. 94 § 1 k.w. podle ten, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu prowadzi pojazd mechaniczny, nie mając do tego uprawnienia, przy czym wykroczenie z art. 94 § 1 k.w. zagrożone jest karą aresztu, ograniczenia wolności albo grzywy nie niższej niż 1500 złotych.
W okolicznościach przedmiotowej sprawy nie budziło wątpliwości sądu to, że obwiniony swoim zachowaniem wypełnił znamiona przywołanych powyżej przepisów. P. B. w wyjaśnieniach złożonych przed sądem przyznał się do zarzucanego mu czynu, a jego wyjaśnienia pozostawały w zgodzie z policyjną notatką urzędową oraz zeznaniami świadek D. C., która jako funkcjonariusz Policji dokonywała kontroli zatrzymanego w związku z przekroczeniem prędkości pojazdu.
Sąd doszedł natomiast do przekonania, iż ze względu na tożsamość miejsca oraz czasu zarzucane obwinionemu przez oskarżyciela publicznego wykroczenia w istocie stanowiły jeden czyn wyczerpujący znamiona obu przywołanych powyżej przepisów. W konsekwencji sąd dokonał zmiany opisu czynu, przypisując obwinionemu jedno wykroczenie wyczerpujące dyspozycję art. 94 § 1 k.w. i art. 92a § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 1 k.w.
W świetle niebudzącego wątpliwości przyznania do winy, którą należało zarazem traktować jako okoliczność łagodzącą przy wymiarze kary, sąd przychylił się do wniosku obwinionego o dobrowolne poddanie się odpowiedzialności, wymierzając mu – zgodnie z tym wnioskiem – karę grzywny w wysokości 1500 złotych, czyli najniższym przewidzianym przez art. 94 § 1 k.w. wymiarze oraz na podstawie art. 94 § 3 k.w. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 6 miesięcy.
O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 119 § 1 k.p.w., zasądzając od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 50 złotych tytułem zwrotu zryczałtowanych wydatków postępowania w oparciu o § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia. Kwota 150 złotych wymierzonej obwinionemu opłaty została natomiast ustalona zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych.