W I M I E N I U
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 kwietnia 2014 roku
Sąd Okręgowy w Poznaniu w IV Wydziale Karnym - Odwoławczym w składzie:
Przewodniczący: SSO Małgorzata Ziołecka
Protokolant: asyst. sędz. M. Ś.
przy udziale L. M. Prokuratora Prokuratury Okręgowej
po rozpoznaniu w dniu 14 kwietnia 2014 roku
sprawy P. K. (K.)
oskarżonego z art. 177 § 1 k.k. w związku z art. 178a § 1 k.k.
z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora
od wyroku Sądu Rejonowego w Pile z dnia 14 listopada 2013 roku, sygnatura akt II K 906/13
1. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, iż przyjmuje, że przypisany oskarżonemu czyn wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 177 § 1 k.k. w związku z art. 178 § 1 k.k. i przepisy te stanowią podstawę wymiaru orzeczonej wobec oskarżonego kary,
2. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,
3. zwalnia oskarżonego od obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od uiszczenia opłaty za II instancję.
/M. Z./
Wyrokiem z dnia 14 listopada 2013 roku Sąd Rejonowy w Pile uznał P. K. za winnego tego, iż w dniu 8 września 2012 roku, około godziny 6: 15, na drodze P. – J., gmina S., powiat (...), kierując samochodem osobowym marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...), jadąc w kierunku J., umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że będąc w stanie nietrzeźwości, mając co najmniej 1,16 promila alkoholu we krwi, nie dostosował prędkości do panujących warunków drogowych oraz nie zastosował bezpiecznej odległości do poprzedzającego go pojazdu w następstwie czego uderzył w tył jadącego przed nim samochodu osobowego marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...), czym nieumyślnie spowodował u kierującego tym pojazdem M. J. gwałtowne pogorszenie stanu zdrowia, powodując obrażenia ciała w postaci urazu głowy oraz nieznacznego przemieszczenia powyżej około 3 milimetrów trzonu kręgu C6 ku przodowi w stosunku do kręgu leżącego wyżej, czym spowodował rozstrój zdrowia na czas dłuższy niż 7 dni, to jest za winnego popełnienia przestępstwa z art. 177 §1 k.k. w związku z art. 178a §1 k.k. i za to, na podstawie art. 177 §1 k.k. w związku z art. 11 § 3 k.k., Sąd Rejonowy wymierzył oskarżonemu karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawiesił na okres trzech lat próby.
Na podstawie art. 42§ 2 k.k., tytułem środka karnego, Sąd Rejonowy orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat oraz, na podstawie art. 50 k.k., orzekł podanie wyroku do publicznej wiadomości poprzez umieszczenie jego treści na tablicy ogłoszeń w Urzędzie Gminy w K. na okres 14 dni.
Jednocześnie, na podstawie art. 46 § 1 k.k., Sąd Rejonowy zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego kwotę 2.773, 38 złotych.
Na podstawie art. 627 k.p.k. Sąd Rejonowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych w kwocie 1.152, 24 złotych.
Od powyższego wyroku apelację wniósł Prokurator Rejonowy w Pile, w której zaskarżył wyrok w części dotyczącej winy na niekorzyść oskarżonego.
Prokurator zarzucił Sądowi Rejonowemu obrazę prawa materialnego w postaci przepisu art. 178 §1 k.k., polegająca na uznaniu oskarżonego za winnego popełnienia czynu z art. 177 §1 k.k. w związku z art. 178a §1 k.k. w związku z art. 11 §2 k.k., podczas gdy z prawidłowo zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że P. K. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art. art. 177 §1 k.k. w związku z art. 178§1 k.k.
W konsekwencji powyższego prokurator wniósł o zmianę wyroku poprzez uznanie oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa z art. 177 §1 k.k. w związku z art. 178§1 k.k. i wymierzenie mu na podstawie powyższych przepisów kary 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja prokuratora jest w całości zasadna.
Na wstępie należy podkreślić, iż skarżący nie kwestionował zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, jak również poczynionych na jego postawie ustaleń faktycznych, a także wymierzonych kary i środków karnych.
Z racji tego, iż Sąd Okręgowy nie dostrzegł podstaw do ingerencji w powyższym zakresie w zaskarżony wyrok (brak przesłanek z art. 439 k.p.k. i art. 440 k.p.k.), dlatego też rozważania swoje ograniczy tylko do zarzutu apelacji.
Z prawidłowo ustalonego przez Sąd I instancji stanu faktycznego wynika, że oskarżony, będąc w stanie nietrzeźwości, naruszył umyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, nie dostosował prędkości prowadzonego przez siebie pojazdu w ruchu lądowym oraz nie zachował bezpiecznej odległości od poprzedzającego go na drodze pojazdu i uderzył w tył jadącego przed nim samochodu osobowego marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...), czym nieumyślnie spowodował u kierującego tym pojazdem M. J. gwałtowne pogorszenie stanu zdrowia powodując obrażenia ciała w postaci urazu głowy oraz nieznacznego przemieszczenia powyżej około 3 milimetrów trzonu kręgu C6 ku przodowi w stosunku do kręgu leżącego wyżej, czym spowodował rozstrój zdrowia na czas dłuższy niż 7 dni. Takie zachowanie P. K., przypisane mu w zaskarżonym wyrokiem, wyczerpuje dyspozycję przepisów z art. 177 §1 k.k. w związku z art. 178§1 k.k.
Tymczasem Sąd I instancji, pomimo prawidłowego ustalenia stanu faktycznego, dokonał wadliwej subsumpcji prawa i bezzasadnie przyjął, iż oskarżony wyczerpał swoim zachowaniem także znamiona przestępstwa z art. 178a §1 k.k., którego istota sprowadza się do prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym.
Odnosząc się do treści przepisu 178§1 k.k. wskazać należy, że wspomniana regulacja nie stanowi żadnego nowego przestępstwa, którego znamiona swoim zachowaniem wyczerpał oskarżony, lecz stanowi instytucję odnoszącą się bezpośrednio do wymiaru kary, zobowiązującą sąd do wymierzenia kary pozbawienia wolności w wysokości od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę do górnej granicy tego zagrożenia zwiększonego o połowę.
W stanie niniejszej sprawy nie może budzić wątpliwości, iż P. K. dopuścił się jednego czynu z art. 177 §1 k.k. w związku z przepisem zaostrzającym odpowiedzialność za to przestępstwo z uwagi na działanie sprawcy w stanie nietrzeźwości, to jest z art. 178 § 1 k.k. Tym samym Sąd orzekający w pierwszej instancji dokonał, jak już wspomniano wcześniej, niewłaściwej subsumpcji stanu prawnego pod normę art. 178a §1 k.k., który stanowi odrębny czyn zabroniony.
Nadto, w rezultacie powyższego błędu, Sąd I instancji niezasadnie przyjął w kwalifikacji prawnej art. 11 §2 k. k, który odnosi się do sytuacji, w której sprawca swoim zachowaniem wyczerpał znamiona co najmniej dwóch czynów zabronionych. Tymczasem w niniejszej sprawie bezspornie ustalone zostało, iż P. K. swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję tylko jednego przestępstwa. Implikowało to dalszy skutek w postaci wskazania jako podstawy wymiaru kary art. 177 §1 k.k. w związku z art. 11 §3 k.k. Ostatni z tych artykułów nie mógł mieć zastosowania, gdyż, aby mógł zostać skutecznie zastosowany, oskarżony musiałby swoim działaniem wyczerpać znamiona co najmniej dwóch przestępstw, z których za jedno przewidziana byłaby surowsza kara, co z podniesionych powyżej względów nie ma miejsca w niniejszej sprawie.
Z powyższych względów Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok, uznając iż przypisany oskarżonemu czyn wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 177 §1 k.k. w związku z art. 178§1 k.k. i przyjął, że przepisy te stanowią podstawę wymierzonej oskarżonemu kary 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności.
W pozostałym zakresie, nie znajdując podstaw do dalszej ingerencji, Sąd odwoławczy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.
Sąd odwoławczy, mając na względzie względy słuszności, zwolnił oskarżonego od obowiązku zapłaty kosztów procesu za postępowanie odwoławcze, gdyż zostało ono zainicjowane na skutek błędu Sądu I instancji.
/M. Z./