UZASADNIENIE

Pełnomocnik powoda (...) Ltd. Z siedzibą w L., C. wniósł pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko pozwanemu R. D. (2) domagając się zapłaty na rzecz powoda kwoty 3853,09 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości maksymalnych odsetek za opóźnienie. Ponadto wniósł również o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik wskazał, że pozwany posiada zadłużenie u powoda z tytułu udzielonej pożyczki krótkoterminowej na podstawie umowy nr (...) z dnia 27.05.2021 r. Od wydanego w tym postępowaniu nakazu zapłaty pozwany wniósł sprzeciw. (pozew i nakaz w epu k. 14-18 oraz sprzeciw k. 62v-63 akt).

Zarządzeniem tutejszego sądu z dnia 14 października 2022 r. w sprawie I Nc 459/22 (k.67 akt) skierowano sprawę do rozpoznania w postępowaniu uproszczonym.

Pełnomocnik pozwanego w odpowiedzi na pozew (k. 76-77 akt) wniósł o oddalenie powództwa i o zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pełnomocnik pozwanego zakwestionował fakt zawarcia umowy, brak wykazania że roszczenie stało się wymagalne oraz dowodów, że powódka wykonała umowę.

W odpowiedzi na to pismo pełnomocnik powoda podtrzymał swoje stanowisko w całości (k. 84-86 akt).

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 27 maja 2021 roku pomiędzy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. dla której usługi pośrednictwa świadczy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., a R. D. (2) zawarto ramową umowę pożyczki nr (...). Na jej podstawie udzielono pozwanemu pożyczki refinansującej w ramach której pożyczkodawca miał dokonać spłaty zobowiązania pożyczkobiorcy na rachunki podmiotów uprawnionych względem pożyczkobiorcy, wskazanych przez pożyczkobiorcę we wniosku o udzielenie pożyczki refinansującej. Do zawarcia umowy doszło na odległość, bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość. Zgodnie z umową pożyczka w kwocie 3604,90 zł nie została przekazana na rachunek bankowy pozwanego, ale na spłatę jego zobowiązania.

(dowód: umowa pożyczki wraz z harmonogramem k. 19-21 akt).

Zgodnie z umową poza kwotą powyższą kwotą refinansowania na pożyczkę składała się również kwota prowizji w wysokości 558,39 zł, odsetek w kwocie 21,26 zł,. Całkowity koszt pożyczki wynosił 579,65 zł, a całkowita kwota do zapłaty 4184,55 zł., przy czym kwota ta uwzględniała kwotę uiszczonej z góry prowizji w kwocie 558,39 zł oraz odsetek w kwocie 21,26 zł w związku z czym do spłaty pozostawać miała kwota 3604,90 zł. Roczna stopa oprocentowania wynosiła 7,2 % a (...) 513,60 %. W umowie określono datę spłaty pożyczki na 26 czerwiec 2021 roku.

(Dowód: umowa pożyczki k.19-24).

Pozwany w dniu 27.05.2021 roku dokonał wpłaty w wysokości 580,65 zł z tytułu opłaty za refinansowanie pożyczki numer (...). Na kwotę tą złożyły się wymienione powyżej kwoty: prowizji w wysokości 558,39 zł oraz odsetek 21,26 zł wraz z opłatą 1 zł za obsługę płatności.

(Dowód: potwierdzenie transakcji k. 25 akt).

Refinansowanie pożyczek przez powoda odbywa się cyklicznie i masowo pomiędzy spółkami. Pozwany nie wywiązał się z zawartej umowy pożyczki refinansującej w przewidzianym terminie. Zgodnie z umową z dnia 22 stycznia 2018 roku pomiędzy (...) Sp. z o. o. a (...) Sp. z o.o. o przeniesieniu ryzyka niespłacania pożyczek pożyczkodawca przekazał przedmiotową wierzytelność na rzecz (...) Sp. z o.o. Umowa ta w §3, §4 i § 5 (k 29 akt) określała zasady cyklicznego przenoszenia wierzytelności. Następnie na mocy Porozumienia nr 87 do ramowej umowy przelewu wierzytelności zawartego w W. dnia 09.12.2021 roku, (...) Sp. z o. o. dokonała cesji wierzytelności na rzecz powoda (...) Ltd. W dniu 25,01.2022 roku wydano oświadczenie o zapłacie ceny w związku w powyższą umową cesji.

(Dowód: odpis wydruku z Rejestru Departamentu Spółek k. 11-12 oraz zaświadczenie o reprezentacji k. 43-44, umowa o przeniesieniu ryzyka wraz z pełnomocnictwem i oświadczeniem o zapłacie ceny k. 28v-37, ,umowa ramowa przelewu wierzytelności k. 38-39 oraz pełnomocnictwo k. 45, wypis KRS k. 40-42, porozumienie wraz z pełnomocnictwami k 46-51).

W piśmie z dnia 16.12.2021 roku dokonano przedsądowego wezwania pozwanego do zapłaty zadłużenia według stanu na dzień wezwania w wysokości 38020,92 zł z informacją, iż wskazana w wezwaniu kwota zadłużenia wzrasta gdyż wierzycielowi przysługują odsetki od zadłużenia przeterminowanego, a brak wpłaty spowoduje przekazanie sprawy na drogę postępowania sądowego. Ponadto pozwany został zawiadomiony o przelewie wierzytelności na rzecz powoda.

(Dowód: wezwanie k. 27, zawiadomienie k. 28 akt).

Na dochodzoną przez powoda kwotę roszczenia w łącznej wysokości 3853,09 zł składa się: kwota udzielonej pożyczki (zrefinansowanego kapitału) w wysokości 3604,90 zł, kwota odsetek umownych za opóźnienie naliczona w wysokości równej dwukrotności stopy referencyjnej NBP i 5,5% maksymalnych odsetek za opóźnienie według dziennych stawek wynoszących 0,00038% od dnia 27.06.2021 r do 08.12.2021 roku w łącznej kwocie 186,56 zł. oraz kwota odsetek ustawowych za opóźnienie naliczona od kwoty udzielonej na zrefinansowany kapitał od dnia 09.12.2021 r, do dnia złożenia pozwu w wysokości 61,63 zł.

Sąd zważył co następuje:

Do zawarcia umowy doszło poprzez wykorzystanie przez pozwanego służącej do tego celu platformy pożyczkowej zamieszczonej na stronie internetowej pośrednika kredytowego i wykorzystywanej przez pożyczkodawcę. Udzielenie pożyczki zostało poprzedzone rejestracją pozwanego na platformie pożyczkowej oraz weryfikacją poprawności podanych przez niego danych. Do zawarcia umowy doszło na odległość, bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość tj. w drodze jednego ze sposobów zawierania umów przewidzianych w ustawie z dnia 12.05.2011 roku (Dz. U. Nr 126, poz. 715) o kredycie konsumenckim. Wskazana umowa pożyczki została zawarta w celu spłaty poprzedniego zobowiązania pozwanego wobec innego pożyczkodawcy.

Zgodnie z art. 720 kc przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Ponieważ pozwana jest konsumentem, zaś pożyczkodawca przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie udzielania pożyczek gotówkowych i przy zawieraniu umów posługuje się wzorcami umownymi, dlatego zastosowanie w niniejszej sprawie mają również przepisy ustawy z dnia 12.05.2011 roku o kredycie konsumenckim (t. j: Dz.U. z 2016 r., poz. 1528 ze zm.).

Art. 3 ust. 1 tej powołanej ustawy wskazuje, że przez umowę o kredyt konsumencki należy rozumieć umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy).

Powód zdaniem sądu w niniejszej sprawie wykazał , iż pozwanego łączyła z jego poprzednikiem prawnym umowa kredytowa jak również wykazał swoje następstwo prawne.

Zgodnie z treścią art. 353 ¹K.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Przepisem ograniczającym swobodę umów jest między innymi art. 385¹ K.c, który chroni konsumenta w relacjach z przedsiębiorcą - profesjonalistą w danej dziedzinie. Zgodnie z jego treścią, postanowienia umowy zawartej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Powyższe nie dotyczy tylko postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Nieuzgodnione indywidualnie są zaś te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta (art. 385¹ § 3 K.c.).

Niedozwolonymi klauzulami umownymi będą więc takie zapisy, które w sposób nieuczciwy kształtują prawa i obowiązki stron umowy, prowadzą do naruszenia stanu równowagi kontraktowej pomiędzy stronami.

Na gruncie przedmiotowej sprawy w ocenie sądu zapisy umowy łączącej strony nie można uznać za sprzeczne z dobrymi obyczajami, a wysokość naliczonej prowizji jest zgodna z art. 36 a ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim.

O obowiązku zwrotu kosztów procesu sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu w myśl art. 98§1 i §3 k.p.c.

Na koszty te w łącznej wysokości 1117 zł złożyła się poniesiona przez powoda opłata sądowa w wysokości 200 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 900 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Z powyższych względów orzeczono jak w sentencji.

sędzia

W. B.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE