Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 175/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku

z dnia 8 listopada 2022 r. sygn. akt II K 581/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

oskarżyciel posiłkowy

oskarżyciel prywatny

obrońca

oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego

zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2. USTALENIE FAKTÓW W ZWIĄZKU Z DOWODAMI
PRZEPROWADZONYMI PRZEZ SĄD ODWOŁAWCZY

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające

znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH

ZARZUTÓW I WNIOSKÓW

Lp.

Zarzuty

1. naruszenia przepisów postępowania, mającego istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 92 kpk i art. 410 kpk, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych, który miał mieć wpływ na treść orzeczenia, a polegać na wadliwej ocenie zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału, podczas gdy jego całościowa analiza wskazuje na zachowania oskarżonego w aspekcie wypełnienia przez niego znamion zarzucanego mu czynu, co w pełni pozwala na przyjęcie, iż oskarżony nie dopuścił się zarzucanego przestępstwa, w szczególności poprzez:

a) nieprawidłowe przyjęcie, że oskarżony ściskał pokrzywdzoną za nadgarstki wciskając w nie swe paznokcie czym doprowadził do powstania sińców i otarć naskórka w części nadgarstków, podczas gdy zgodnie z zenanami świadków A. M. i M. M., którzy widzieli, że oskarżony i pokrzywdzona trzymali się za ramiona (barki), a nie za nadgarstki, przez co działanie oskarżonego nie mogło spowodować tych urazów;

b) wyciągniecie z materiału dowodowego dowolnego wniosku i wadliwą ocenę, że świadkowie A. M. i M. M. nie byli na tyle blisko, by widzieć, że oskarżony ściskał pokrzywdzoną za nadgarstki, podczas gdy wyraźnie oni zeznali, że oskarżony i pokrzywdzona nie trzymali się za nadgarstki lecz za ramiona (barki), zaś wzajemnie szarpali się za ubrania i ramiona, a nie za nadgarstki;

c) bezpodstawną odmowę dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego, że nie ściskał pokrzywdzonej za nadgarstki, podczas gdy jego wyjaśnienia od samego początku w tym zakresie są spójne, w szczególności w protokole przesłuchania podejrzanego z 12.05.2021r. spontanicznie zeznał, że nie ściskał pokrzywdzonej za nadgarstki i nie wie skąd ona może mieć tam jakieś obrażenia;

d) bezpodstawne danie wiary wyjaśnieniom pokrzywdzonej, że oskarżony ściskał ją za nadgarstki i spowodował obrażenia w postaci sińców i otarć naskórka, podczas gdy większość pozostałych wyjaśnień pokrzywdzonej została uznana za niewiarygodne oraz stoi to w sprzeczności z wiarygodnymi zeznaniami A. M. i M. M. oraz spójnymi wyjaśnieniami oskarżonego, które tylko w tym zakresie zostały uznane za niewiarygodne,

e) oparcie ustaleń faktycznych na nowym oświadczeniu pokrzywdzonej o sposobie powstania urazów poprzez wbijanie paznokci przez oskarżonego, podczas gdy oświadczenie to złożone zostało na rozprawie dopiero w dniu 31 maja 2022 r. czyli po 10 miesiącach od przesłuchania pokrzywdzonej i na skutek zarzutów do opinii biegłej z Katedry Medycyny Sądowej, co czyni je niewiarygodnymi jako mające charakter następczy po przeprowadzeniu wszystkich dowodów celu uprawdopodobnienia fałszywej wersji przebiegu zdarzenia prezentowaną przez pokrzywdzoną, czego Sąd I instancji nie wziął pod uwagę;

f) bezpodstawne przyjęcie, że u pokrzywdzonej wystąpił uraz w postaci sińców, podczas gdy nie wynika to z materiału dowodowego, zaś konkluzja zawarta w opinii uzupełniającej biegłej z Katedry Medycyny Sądowej z dnia 10 sierpnia 2022 r. jest dowolna i oparta jedynie na przypuszczeniach,

g) pominięcie przez sąd pierwszej instancji faktu, iż oskarżony bronił się przed napaścią pokrzywdzonej, która była agresorem w tej sprawie, co wskazuje na brak zamiaru popełnienia czynu z art. 157 § 2 kk;

2. naruszenia przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 115 § 2 kk i przyjęcie, że społeczna szkodliwość czynu nie jest znaczna oraz nie przyjęcie, że społeczna szkodliwość czynu jest znikoma, podczas gdy ocena rodzaju, jak i charakteru naruszonych przestępstwami dóbr oraz okoliczności przebiegu zdarzenia, pozwalają przyjąć, że ewentualny czyn był popełniony z minimalnym natężeniem społecznej szkodliwości, ponieważ oskarżony bronił się przez agresją pokrzywdzonej.

zasadny

częściowo zasadne

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W niniejszej sprawie kluczową kwestią do rozstrzygnięcia było to jaki przebieg miało zdarzenie do którego doszło pomiędzy T. S. i A. S. w dniu 27 marca 2021 r. na polu w miejscowości K. (gm. K., woj. (...)) w rejonie granicy sąsiadujących ze sobą działek gruntu oznaczonych numerami (...). W szczególności zaś, czy w jego trakcie oskarżony spowodował u pokrzywdzonej naruszenie czynności narządów ciała na okres trwający nie dłużej niż siedem dni?

W tym zakresie pokrzywdzona zeznawała, że oskarżony miał ją: „popychać, szarpać rękoma za ubranie, ściskać za nadgarstki oraz szarpać za włosy i uszy” (k. 3) a także: „wykręcać uszy, bić po głowie i raz kopnąć w nogę” (k. 87) w wyniku czego miała doznać: „siniaków, otarć, zadrapań na rękach, ramionach, jak również obrażeń kręgosłupa i głowy, która od tamtego czasu cały czas ją boli” (k. 3). Oskarżony natomiast konsekwentnie twierdził, że jedynie wypychał (przepychał) A. S. ze swojego pola, gdyż przemieszczając słupki graniczne na uprawnianą ziemię utrudniała mu prowadzone wówczas z wykorzystaniem ciągnika prace polowe. T. S. stanowczo zaś zaprzeczał temu, aby ściskał pokrzywdzoną za nadgarstki lub uderzał ją w głowę (k. 18-19 i 85-86).

Oceniając powyżej przestawione dwa zasadnicze dowody osobowe sąd I instancji z jednej strony uznał, że wyjaśnienia T. S. nie zasługują na przymiot wiarygodności. Z drugiej zaś, doszedł do wniosku, że na uznanie zasługiwały zeznania A. S., ale jednakże tylko w tym zakresie, w którym utrzymywała, że była popychana, szarpana i ściskana za nadgarstki. W części natomiast, w której pokrzywdzona podawała, iż doznała urazu kręgosłupa oraz była szarpana za włosy i uszy oraz kopana, sąd rejonowy odmówił wiary jej relacji. Powodem z kolei do takiej oceny był fakt, że zeznania oskarżycielki posiłkowej w ww. zakresie nie korespondowały z depozycjami K. O. oraz G. O.. Opinia natomiast biegłych z Katedry Medycy Sądowej (...) w Ł. wykluczyła, aby schorzenia dotyczące kręgosłupa wynikały z przedmiotowego zdarzenia (k. 159 – 167).

Zdaniem Sądu Okręgowego powyższa ocena w zakresie dotyczącym przyjęcia, iż na wiarę zasługują twierdzenia A. S., że była ściskana za nadgarstki, w które oskarżony wciskał swe paznokcie,

nastąpiła z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów i nie może pozostawać pod ochroną art. 7 kpk. Wniosek bowiem wyprowadzony przez sąd a quo nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania oraz wskazaniom doświadczenia życiowego i doprowadził do przypisania w ww. kwestii waloru wiarygodności dowodowi mniej przekonującemu.

W szczególności wskazać w tym miejscu należy na to, że sąd rejonowy nie przedstawił żadnego argumentu, który przemawiałby za tym, aby wspomniany przed chwilą fragment zeznań pokrzywdzonej „zakwalifikować” do tej części jej relacji, która zasługuje na wiarę, a nie odwrotnie (!). Skoro natomiast w sposób jak najbardziej zgodny z zasadą swobodnej oceny dowodów uznano, iż A. S. mija się z prawdą odnośnie tego, że była szarpana za włosy i uszy oraz bita po głowie, to nie ma wystarczających podstaw do tego, aby uwierzyć jej odnośnie tego, iż była ściskana za nadgarstki, w które oskarżony miał wciskać swe paznokcie. Przeprowadzone przecież postępowanie dowodowe jasno wykazało, że pokrzywdzona przesadzała w tym co miał jej zrobić oskarżony. Relacja bowiem A. S. nie znalazła wiarygodnego odbicia nie tylko w zeznaniach jej matki K. O., ale i również brata G. O., które zasadnie uznano za niepolegające na prawdzie. Przeprowadzony zaś dowód z opinii biegłych z Katedry Medycy Sądowej (...) w Ł. ewidentnie wykluczył, aby dolegliwości dotyczące kręgosłupa miały związek z przedmiotowym zdarzeniem, gdyż tak naprawdę wynikały z choroby zwyrodnieniowej, którą rozpoznano u pokrzywdzonej już zdecydowanie wcześniej. Innymi słowy, skonstatować należy, iż przewód sądowy dobitnie wykazał, że oskarżycielka posiłkowa tak przedstawiała czyn oskarżonego i jego konsekwencje, że obrażenia, których rzekomo miała doznać nie korespondowały z zachowaniami T. S., których miał się względem niej dopuścić. Nie mówiąc już o tym w jakiej dysproporcji w związku z tym pozostawały zgłoszone przez A. S. roszczenia o naprawienie szkody (sięgające kwoty 16 000 zł), której rzekomo miała doznać (por. k. 52 -56).

Znamiennym jest również to, że pokrzywdzona dopiero pod wpływem twierdzeń stawianych przez obrońcę podała, że zadrapania mogły powstać od wbijania paznokci podczas ściskania za nadgarstki (por. k. 179). Wcześniej natomiast nie było to w żaden sposób sygnalizowane ani podnoszone. Dlatego też, rację ma w tym zakresie przedstawiciel procesowy oskarżonego, że zostało to uczynione na skutek niekorzystnych wyników postępowania dowodowego oraz w tym celu, aby rodzaj obrażeń pasował do okoliczności, w których miały powstać. Ponadto, z doświadczenia życiowego wynika, że mężczyźni zajmujący się rolnictwem nie zwykli zapuszczać paznokci i przeważnie mają je wyjątkowo krótkie oraz stępione z powodu wykonywanej pracy.

Podnieść także wypada, że w sprawie brak jest jakiegokolwiek materiału zdjęciowego obrazującego obrażenia ciała, których doznać miałaby pokrzywdzona A. S.. W badaniu natomiast dra S. N. z 27 marca 2021 r. (k. 8) nie została opisana powierzchnia na jakiej obrażenia miały występować, gdzie były zlokalizowane, jakiej były wielkości oraz w jakiej występowały ilości.

Potwierdzone z kolei na miejscu zdarzenia przez policjantów zadrapania, które opisano w notatniku jako „delikatne obtarcia naskórka na nadgarstku” (por. k. 104) mogły powstać od tego, że w trakcie zdarzenia pokrzywdzona wielokrotnie przesuwała bardzo ciężki betonowy słupek graniczny. Zdaniem sądu okręgowego tym właśnie należy je wytłumaczyć, a wniosek taki pozostaje w zgodzie z treścią drugiej opinii uzupełniającej biegłych (por. k. 192 - 193).

W przeciwieństwie do zeznań A. S. wyjaśnienia T. S. były bardzo konsekwentne i znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. Oskarżony bowiem nawet podczas pierwszego przesłuchania w charakterze podejrzanego kiedy przyznał się do zarzucanego mu czynu zaprzeczał, aby ściskał pokrzywdzoną na nadgarstki i nie wiedział skąd mogły się pojawić na nich jakiekolwiek obrażenia (por. k. 12-13). Wersję wydarzeń natomiast T. S. w sposób bardzo konkretny, stabilny, logiczny i przekonujący potwierdzili świadkowie A. M. i M. M.. Tłumaczenie natomiast, że pewnych elementów zajścia pomiędzy stronami mogli nie widzieć uznać należy za dowolne, gdyż sąd I instancji nie przedstawił na tą okoliczność żadnego argumentu i najprawdopodobniej uległ w tym zakresie nieuprawnionej sugestii biegłych zawartej w opinii uzupełniającej z 17 maja 2022 r. (k. 176 – 177). A. M. od samego początku natomiast stanowczo zaprzeczał temu, aby oskarżony szarpał pokrzywdzoną za ręce (k. 12) i utrzymywał, że cały czas obserwował zdarzenie (k. 89 odw.). M. M. zaś wskazywała, że wszystko dobrze było dla nich widoczne, a odległość z której dokonywali obserwacji na to pozwalała (k. 112 i 113).

Reasumując powyższe, zdaniem sądu odwoławczego, zeznaniom A. S. można było przypisać walor wiarygodności tylko w tej części, w której pokrywały się one z wyjaśnieniami T. S. oraz zeznaniami A. M. oraz M. M.. W pozostałym natomiast zakresie relacja pokrzywdzonej była przesadzona oraz odosobniona i nie zasługiwała na uznanie. W szczególności natomiast nie było wystarczających podstaw do tego, aby przyjąć, że oskarżony ściskał oskarżycielkę za nadgarstki i tym zachowaniem spowodował obrażenia na jej rękach, które miałyby skutkować naruszeniem czynności narządów jej ciała na okres trwający nie dłużej niż siedem dni. Przyczyną natomiast ewentualnych obrażeń na rękach było (tak jak w przypadku dolegliwości ze strony kręgosłupa) siłowanie ze słupkiem granicznym podczas jego przemieszczania na pole na którym prace polowe wykonywał oskarżony.

W związku powyższym, istniały jedynie podstawy do tego, żeby przypisać T. S. czyn polegający na tym, że w dniu 27 marca 2021 r. w miejscowości K. (gm. K., woj. (...)), na polu w rejonie granicy sąsiadujących ze sobą działek gruntu oznaczonych numerami (...), naruszył nietykalność cielesną A. S. w ten sposób, że popychał i szarpał pokrzywdzoną, czym wyczerpał znamiona czynu z art. 217 § 1 kk.

Do pociągnięcia oskarżonego do odpowiedzialności karnej zabrakło jednak jeszcze jednego składnika pięcioelementowej struktury przestępstwa – karygodności czynu. Zgodnie, bowiem z art. 1 § 2 kk nie stanowi przestępstwa czyn zabroniony, którego społeczna szkodliwość jest znikoma. Przy ocenie natomiast stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia (art. 115 § 2 kk). Przeprowadzając w powyższym kontekście analizę zachowania T. S. Sąd doszedł do przekonania, że przypisany oskarżonemu czyn posiada znikomą społeczną szkodliwość. Za takim wnioskiem przemawia w szczególności rodzaj i charakter naruszonego dobra jakim była nietykalność cielesna pokrzywdzonej. Dobro to zostało jednak naruszone w niewielkim stopniu, ale co najbardziej istotne, doszło do tego na skutek zachowania samej pokrzywdzonej. To przecież A. S. przeszkadzała oskarżonemu w pracach polowych w ten sposób, że nieustępliwie na uprawianą ziemię przemieszczała słupek graniczny i uniemożliwiała przez to przejazd ciągnikiem. T. S. natomiast kilka razy przesuwał go z powrotem, aż w końcu pokrzywdzona odciągnęła go do tyłu i przewróciła. Wówczas zaczął ją wypychać dotykając pleców, a później jak się obróciła zaczął się z nią szarpać trzymając na wysokości ramion i dalej przepychał. Przy czym, w czasie całego zdarzenia pokrzywdzona wypowiadała się jednocześnie mocno niepochlebnie na temat osoby oskarżonego. W tej sytuacji, nie ulega zatem wątpliwości, że to oskarżycielka posiłkowa sprowokowała T. S. do tego, aby doszło do naruszenia jej dobra prawnego, a nie nastąpiło to z inicjatywy oskarżonego. Wymienione okoliczności i sposób popełnienia czynu wskazują więc jednoznacznie na brak karygodności czynu oskarżonego. Poza tym, motywacja oraz zamiar, który przyświecał T. S. miały charakter nagły, impulsywny i nie do końca przemyślany, gdyż tak naprawdę jego postępowanie wynikało z emocji związanych z zachowaniem i słowami wypowiadanymi przez pokrzywdzoną. W związku z tym, mając na uwadze rodzaj i charakter naruszonego dobra, niewielkie rozmiary „szkody”, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych obowiązków, jak również postać zamiaru i motywację oskarżonego uprawniony jest wniosek, że przypisany mu czyn posiadają znikomą społeczną szkodliwość. W konsekwencji tego, stosownie do treści art. 1 § 2 kk w zw. z art. 17 § 1 pkt 3 kpk postępowanie karne wobec oskarżonego należało umorzyć.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o umorzenie postępowania z uwagi na znikomą społeczną szkodliwość.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na to, że z przyczyn przytoczonych powyżej zarzut apelacji dotyczący obrazy przepisów postępowania okazał się na tyle zasadny, że oskarżonemu należało przypisać jedynie naruszenie nietykalności cielesnej pokrzywdzonej, uprawnionym okazał się wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania ze względu na znikomą społeczną szkodliwość czynu.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Przypisanie czynu polegającego jedynie na naruszeniu nietykalności cielesnej pokrzywdzonej i umorzenie postępowania z powodu znikomej społecznej szkodliwości czynu.

Zwięźle o powodach zmiany

Omówiono w pkt 3.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2, 3 i 4

Z uwagi na umorzenie postępowania w sprawie z oskarżenia publicznego kosztami procesu należało zgodnie z art. 632 pkt 1 kpk obciążyć Skarb Państwa, a w związku z tym oskarżonemu przysługiwał zwrot wydatków, które poniósł z tytułu ustanowienia w sprawie jednego obrońcy (art. 616 § 1 pkt 2 kpk).

Przy ustalaniu wysokości zwrotu wymienionych powyżej wydatków zastosowano stawki przewidziane § 11 ust. 2 pkt 3 i 4 oraz § 17 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265 z późn. zm.) i uwzględniono charakter sprawy oraz fakt, że obrońca wziął udział łącznie w dziewięciu terminach rozpraw w postępowaniu przed sądem I instancji oraz jednej rozprawie przed sądem odwoławczym, zaś swoją aktywną postawą wydatnie przyczynił się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia.

7. PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

     1

Podmiot wnoszący apelację

     obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

     całość zaskarżonego wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana