Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 956/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie z dnia 4 maja 2022 roku, sygn. akt III K 5/18

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. Z. (1)

Sytuacja majątkowa oskarżonego

Informacja e - (...)

k. 2437

2.1.1.2.

I. F.

Sytuacja majątkowa oskarżonej

Informacja e - (...)

k. 2438

2.1.1.3.

T. K.

Sytuacja majątkowa oskarżonego

Informacja e - (...)

k. 2439

2.1.1.4.

A. G.

Sytuacja majątkowa oskarżonej

Informacja e - (...)

k. 2440

2.1.1.5.

A. G.

Oskarżona jest osobą niekaraną

Aktualna karta karna

k. 2441

2.1.1.6.

I. F.

Oskarżona jest osobą karaną

Aktualna karta karna

k. 2443 - 2444

2.1.1.7.

T. K.

Oskarżony jest osobą karaną

Aktualna karta karna

k. 2446 - 2447

2.1.1.8.

M. Z. (1)

Oskarżony jest osobą karaną

Aktualna karta karna

k. 2449 - 2452

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Informacja e - (...)

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

2.1.1.2

Informacja e - (...)

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

2.1.1.3

Informacja e - (...)

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

2.1.1.4

Informacja e - (...)

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

2.1.1.5

Aktualna karta karna

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

2.1.1.6

Aktualna karta karna

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

2.1.1.7

Aktualna karta karna

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

2.1.1.8

Aktualna karta karna

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego T. K. zarzuca naruszenie przepisów postępowania, mogących mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, tj.:

- art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. poprzez uznanie T. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu w sytuacji, gdy zostało zakończone prawomocnie wcześniej wszczęte postępowanie przed Sądem Rejonowym w Wołominie, sygn. akt II K 1274/10, przeciwko oskarżonemu za ten sam czyn, popełniony w tym samym czasie, co stanowi bezwzględną przyczynę uchylenia orzeczenia, określoną w art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k.;

- art. 2 k.p.k. w zw. z art. 9 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 k.p.k. poprzez zaniechanie realizacji zasady dążenia do wykrycia prawdy materialnej i zaniechanie wyjaśnienia okoliczności podawanych przez osobowe źródła dowodowe, dotyczących czynu zarzucanego oskarżonemu;

- art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego;

- art. 424 k.p.k. poprzez niewskazanie przez Sąd Rejonowy, które fakty zostały uznane za nieudowodnione i dlaczego, co uniemożliwia kontrolę prawidłowości toku rozumowania sądu I instancji i pozbawia oskarżonego prawa do obrony.

W konsekwencji, obrońca T. K. zarzuca błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mogący mieć wpływ na wyniki sprawy, a polegający na niezasadnym uznaniu, że udowodniono oskarżonemu fakt uczestniczenia w obrocie znaczną ilością środków odurzających, podczas gdy prawidłowo oceniony materiał dowodowy nie daje podstaw do orzeczenia ponad wszelką wątpliwość o sprawstwie oskarżonego.

Szczegółowa treść zarzutów we wniesionej apelacji na k. 2395 – 2396v.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia pozwala na stwierdzenie, że Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia wskazanych przez skarżącego przepisów postępowania, jak również nie popełnił podnoszonego błędu w ustaleniach faktycznych.

W pierwszej kolejności stwierdzić trzeba, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeśli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (por. np.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 r., II KK 12/06, LEX nr 193084; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2004 r., sygn. WK 26/03, OSNwSK 2004, nr 1, poz. 53). W ocenie Sądu Okręgowego, warunek ten został w przedmiotowej sprawie spełniony. To, że apelujący nie akceptuje oceny zebranego materiału dowodowego i poczynionych w wyniku tej oceny ustaleń faktycznych, a w środku odwoławczym prezentuje własne oceny i krytykę ocen dokonanych przez sąd I instancji, nie upoważnia do automatycznego uznania, że zaskarżone orzeczenie jest wadliwe.

W ocenie Sądu Okręgowego, sąd I instancji zasadnie uznał depozycje złożone przez P. F., gdzie świadek ten odnosił się do związanej z obrotem narkotykami działalności przestępczej T. K., za w pełni wiarygodne. P. F., który w czasokresie objętym stawianym oskarżonemu zarzutem sam zajmował się handlem narkotykami, dokładnie wskazał, jakie nielegalne substancje, w jakiej ilości i w jakim czasie nabywał od niego T. K., celem dalszej odsprzedaży. Za oczywiste uznać należy przy tym, że ocena depozycji składanych przez osobę, która zdecydowała się na skorzystanie z dobrodziejstwa instytucji tzw. małego świadka koronnego, wymaga wyjątkowej skrupulatności. Zdaniem sądu II instancji, Sąd Rejonowy, dokonując oceny zeznań P. F., ową skrupulatnością się wykazał, szczegółowo uzasadniając swoje stanowisko. Twierdzenia obrońcy, że uniknięto tego jest dowolne. Nie chodzi bowiem o to by dokonywać swoistej pisemnej recenzji w odniesieniu do najdrobniejszych szczegółów wyjaśnień . Nie wymaga tego w żaden sposób ustawa a w szczególności przepis art. 424 §1 kpk. Jak natomiast podnosi się w orzecznictwie, "możliwość uzyskania na podstawie art. 60 k.k. nadzwyczajnego złagodzenia kary w żaden sposób nie dyskredytuje złożonych przez ww. wyjaśnień w charakterze podejrzanych a następnie zeznań w charakterze świadków." (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22 czerwca 2022 roku, sygn. akt II AKa 221/21). Skoro zatem obciążające T. K. depozycje, złożone przez P. F., zasadnie uznane zostały przez sąd I instancji za logiczne i wiarygodne, to sam fakt skorzystania przez ww. świadka z instytucji przewidzianej w art. 60 k.k. nie może owych depozycji podważać. Oparcie przez Sąd Rejonowy swoich ustaleń faktycznych w przedmiocie zarzucanego T. K. czynu na depozycjach P. F. uznać należy zatem za w pełni zasadne i zgodne z dyrektywami oceny dowodów wynikającymi z art. 7 k.p.k. Depozycje te były obszerne i konkretne, a ponadto zachowały konsekwencję oraz wewnętrzną spójność na przestrzeni całego postępowania. Co znamienne, P. F. nie starał się umniejszyć swojego udziału w przestępczym procederze i nie przerzucał odpowiedzialności na inne osoby, dokładnie opisując rolę swoją oraz innych w dopuszczaniu się inkryminowanych zachowań.

W związku z powyższym stwierdzić trzeba zatem, że sąd I instancji, uznając depozycje ww. świadka za wiarygodne i mogące stanowić podstawę dokonywanych w sprawie ustaleń faktycznych w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu, prawidłowo nie przyznał waloru wiarygodności wyjaśnieniom złożonym przez podsądnego, w których zanegował on swoje sprawstwo i winę.

Odnosząc się z kolei do zaprezentowanej przez obronę argumentacji w przedmiocie depozycji D. W., za sądem I instancji powtórzyć należy, że ww. świadek, składając zeznania korespondujące z depozycjami P. F. co do działalności M. Z. (1), potwierdził wiarygodność owych depozycji i zdecydowanie umocnił przekonanie o rzetelności i prawdziwości dowodu w postaci zeznań P. F.. Sam Sąd Rejonowy jasno wskazał przecież, że depozycje D. W. nie dotyczą bezpośrednio działalności T. K. związanej z obrotem heroiną, a jedynie - w pełni korespondując z zeznaniami P. F. w zakresie działalności M. Z. (1) - wskazują, iż depozycje P. F. zasługują na miano wiarygodnych, w tym również w odniesieniu do inkryminowanych zachowań T. K..

Wiarygodności zeznań złożonych przez P. F. w żadnym razie nie podważa także sygnalizowany przez apelującego fakt, że ww. świadek, na rozprawie w dniu 15 stycznia 2019 roku, nie był w stanie podać, ile dokładnie razy spotkał się z T. K. w roku 2008 (k. 1668). Oczywiste i w pełni zgodne ze wskazaniami doświadczenia życiowego jest, że wraz z upływem czasu, pamięć ulega zatarciu i nie sposób wymagać od świadka, aby podał, ile konkretnie razy spotkał się z oskarżonym w przeciągu roku, który upłynął ponad 10 lat temu. W ocenie Sądu Okręgowego, tego typu argumentacja , przejawiająca się w przykładaniu zbyt dużej wagi do okoliczności dla sprawy irrelewantnych, przy jednoczesnym pomijaniu istoty całokształtu wyjaśnień/ zeznań , świadczy wyłącznie o tym, że ustalenia sądu I instancji co do owej istoty są na tyle zasadne i prawidłowe, iż apelujący nie był w stanie ich podważyć. Sąd Okręgowy nie jest przy tym w stanie odnieść się do depozycji P. F., które według obrony miał on złożyć na rozprawie w dniu 12 listopada 2018 roku, na które to depozycje skarżący się powołuje, albowiem ww. dnia żadna rozprawa się nie odbyła. Nie sposób zatem ustalić, jakie konkretnie zeznania P. F. obrońca oskarżonego miał tu na myśli.

W związku z powyższymi ustaleniami przyjąć należy również, że słusznie Sąd Rejonowy uznał depozycje M. Z. (2) oraz M. B. za niewiarygodne. M. Z. (2) oraz M. B. starali się podważać wiarygodność zeznań P. F., aby umniejszyć swoją rolę w przestępczym procederze, przy czym trafnie depozycje ich zostały przez sąd I instancji pominięte przy dokonywaniu ustaleń faktycznych niniejszej sprawy, z uwagi na ich gołosłowność i bezpodstawność.

W odniesieniu do zarzutu naruszenia przez sąd I instancji art. 5 § 2 k.p.k. stwierdzić należy przede wszystkim, że jak zasadnie podnosi się w orzecznictwie, "zarzut naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. może być uznany za skuteczny tylko wówczas, gdy zostanie wykazane, że orzekający sąd rzeczywiście powziął niedające się usunąć wątpliwości, jednak nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego. Dla zasadności tego zarzutu nie wystarczy zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do zgromadzonego materiału dowodowego i wymowy poszczególnych dowodów. Jeżeli poczynione ustalenia faktyczne uzależnione są od obdarzenia wiarą tej, czy innej grupy dowodów, nie wchodzi w rachubę naruszenie reguły in dubio pro reo" (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 23 grudnia 2021 roku, sygn. akt II AKa 186/21). Jak już zostało wcześniej wskazane, Sąd Rejonowy zgromadził w przedmiotowej sprawie kompletny materiał dowodowy, który następnie ocenił w sposób prawidłowy, zgodny z dyrektywami wynikającymi z art. 7 k.p.k. W efekcie nakreślony został jasny, jednoznaczny stan faktyczny niniejszej sprawy, z którego dobitnie wynika, że T. K. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu przestępstwa. Sąd I instancji słusznie nie dopatrzył się zatem w niniejszej sprawie niedających się usunąć wątpliwości, które należałoby rozstrzygnąć na korzyść podsądnego.

Z uwagi na powyższe stwierdzić należy, że ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy w zakresie dotyczącym oskarżonego T. K. są prawidłowe i nie budzą wątpliwości. Sąd Okręgowy podziela te ustalenia i przyjmuje je jako własne.
W orzecznictwie przyjmuje się, że "błąd w ustaleniach faktycznych (error facti) przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd "braku"), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd "dowolności"). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7)" (Wyrok Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 2 października 2013 roku, sygn. akt IV Ka 713/13).
W niniejszej sprawie brak jest podstaw do stwierdzenia, że Sąd Rejonowy, gromadząc materiał dowodowy i dokonując jego oceny, dopuścił się błędu faktycznego rozumianego
w przytoczony powyżej sposób, co stanowiło przedmiot dokładniejszych rozważań powyżej.

Za niezasadny uznać należało ponadto zarzut naruszenia przez sąd I instancji art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. poprzez uznanie T. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu w sytuacji, gdy zostało zakończone prawomocnie wcześniej wszczęte postępowanie przed Sądem Rejonowym w Wołominie, sygn. akt II K 1274/10, przeciwko oskarżonemu za ten sam czyn, popełniony w tym samym czasie. W pierwszej kolejności uwagę zwrócić należy na inny, niepokrywający się czasokres dopuszczania się przez oskarżonego inkryminowanych zachowań - w sprawie zawisłej przed Sądem Rejonowym w Wołominie pod sygn. akt II K 1274/10, T. K. oskarżony był o uczestnictwo w obrocie narkotykami, w tym heroiną, w okresie od grudnia 2008 roku do 4 marca 2010 roku. W sprawie niniejszej natomiast, T. K. oskarżony jest o obrót heroiną w okresie od 3 października 2008 roku do 30 listopada 2008 roku. Inna jest także ilość heroiny, o obrót , której podsądny został oskarżony - w sprawie rozpoznawanej przez Sąd Rejonowy w Wołominie pod sygn. akt II K 1274/10 było to nie mniej niż 6 kg, podczas gdy czyn zarzucany oskarżonemu w przedmiotowej sprawie polega na obrocie heroiną w ilości mniejszej, bo "jedynie" 300 g. W obu sprawach występują ponadto inne osoby współdziałające w obrocie nielegalnymi substancjami. Pomimo zatem, że zarówno w sprawie zawisłej przed Sądem Rejonowym w Wołominie pod sygn. akt II K 1274/10, jak też w sprawie niniejszej, przedmiotem rozpoznania była, między innymi, problematyka obrotu przez oskarżonego takim samym narkotykiem, tj. heroiną, to jednak poczynione powyżej ustalenia prowadzą do wniosku, iż nie była to ta sama heroina. Przedmiot obrotu w ww. sprawach był więc różny. Jak natomiast podnosi się w orzecznictwie, "zakaz prowadzenia postępowania wynikający z powagi rzeczy osądzonej (res iudicata) zachodzi wówczas, gdy uprzednio zakończone zostało prawomocnie postępowanie co do tego samego czynu tej samej osoby, nowe zaś postępowanie pokrywa się lub jest częścią z przedmiotem postępowania w sprawie już zakończonej. O tym samym czynie można zaś mówić jedynie wówczas, gdy chodzi to samo zdarzenie faktyczne; w obu postępowaniach zachodzi zatem tożsamość podmiotu i przedmiotu przestępstwa, przedmiotu czynności wykonawczej, a także miejsca, czasu i okoliczności jego popełnienia" (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 2022 roku, sygn. akt II KK 120/22). Z uwagi na powyższe rozważania przyjąć należy, że w postępowaniu przed Sądem Rejonowym w Wołominie, sygn. akt II K 1274/10, oraz w postępowaniu niniejszym, nie zachodzi tożsamość przedmiotu przestępstwa oraz czasu, miejsca i okoliczności jego popełnienia. Zarzucane T. K. w przedmiotowej sprawie przestępstwo stanowiło zatem nowy czyn, wobec czego postępowanie toczące się przed Sądem Rejonowym dla Warszawy Pragi - Południe
w Warszawie, sygn. akt III K 5/18, w żadnym razie nie pokrywa się z przedmiotem postępowania w sprawie prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Wołominie pod sygn. akt II K 1274/10.

Wniosek

Zmiana wyroku poprzez uniewinnienie T. K. od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na powyższe rozważania, wnioski obrońcy oskarżonego uznać należało za niezasadne.

Lp.

Zarzut

3.2.

Oskarżony M. Z. (1) zarzuca błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu, że dopuścił się on popełnienia zarzucanych mu czynów w następstwo uznania jako wiarygodne kłamstw świadków F. i W..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie sądu II instancji, ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy w zakresie sprawstwa i winy M. Z. (1) są prawidłowe. Sąd Rejonowy dokonał ich w następstwie właściwej, kompleksowej i wolnej od wad w zakresie logicznego rozumowania oceny dowodów.

Zaznaczenia wymaga na wstępie, że argumentacja zawarta we wniesionej przez oskarżonego apelacji sprowadza się do kwestionowania wiarygodności depozycji złożonych przez P. F. oraz D. W.. Wskazać należy przy tym, że w podpunkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia zostało już w szczegółowy sposób omówione, dlaczego, zdaniem Sądu Okręgowego, złożone w trybie art. 60 k.k. zeznania P. F. zasługują na miano wiarygodnych, podczas gdy depozycje M. B. na walor wiarygodności nie zasługują. Wywody te pozostają aktualne także co do oceny w zakresie dotyczącym oskarżonego M. Z. (1).

Wskazać należy ponadto, że depozycje D. W., opisujące okoliczności popełnienia przez oskarżonego drugiego z zarzucanych mu czynów, również zasadnie uznane zostały przez Sąd Rejonowy za konsekwentne, jasne i spójne z zeznaniami P. F., a co do za tym idzie - wiarygodne. D. W. dokładnie opisał udział M. Z. (1) w obrocie prekursorem (...), co znajduje pełne potwierdzenie w depozycjach P. F.. Podnoszone przez skarżącego we wniesionej apelacji okoliczności nie negują prawidłowości ustaleń poczynionych w tym zakresie przez sąd I instancji. Przede wszystkim, zeznania P. F. i D. W. wcale się wzajemnie nie wykluczają, jak to stara się wykazać skarżący. P. F. wprost zeznał bowiem (k. 118), że prekursor (...) dla D. W. nabył od niego M. Z. (1). Następnie, z uwagi na fakt, że P. F. świadomy był tego, że D. W. zdaje sobie sprawę, iż produkt oferowany przez P. F. jest słabej jakości, zabronił on oskarżonemu informować D. W., iż ów prekursor pochodzi od niego. Stąd też w depozycjach D. W. (k. 386v.), M. Z. (1) występuje jako "pierwotny" sprzedawca prekursora, a P. F. - jedynie jako kolejny w łańcuchu sprzedaży "pośrednik", natomiast w depozycjach P. F. - to P. F. sprzedawał prekursor M. Z. (1), po czym M. Z. (1) zakupiony od P. F. produkt odsprzedawał D. W.. Słowem, D. W. został wprowadzony w błąd przez P. F. i M. Z. (1) co do tego, kto jest „pierwotnym", usytuowanym na wyższym szczeblu łańcucha obrotu, sprzedawcą prekursora (...), po czym złożył zeznania zgodnie ze swoją wiedzą. Z powyższego wynika, że depozycje P. F. i D. W. nie są ze sobą sprzeczne, a wręcz przeciwnie - wzajemnie się uzupełniają, zarysowując spójny i logiczny obraz inkryminowanego zdarzenia.

Wniosek

Uniewinnienie oskarżonego M. Z. (1) od popełnienia zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na rozważania poczynione powyżej, a także rozważania zawarte w podpunkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia, wniosek oskarżonego uznać należało za niezasadny.

Lp.

Zarzut

3.3.

Prokurator zarzuca błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegający na wyrażeniu poglądu, że zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy pozwala na ustalenie, iż:

- I. F. posiadała środki odurzające w postaci marihuany w ilości dokładnie nieustalonej, lecz nie większej niż 50 gram, co nie stanowi znacznej ilości środków odurzających w rozumieniu art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii;

- A. G. posiadała środki odurzające w postaci marihuany w ilości nie mniejszej niż 10 gram i nie większej niż 30 gram, co nie stanowi znacznej ilości środków odurzających w rozumieniu art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii;

pomimo że prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zwłaszcza zeznań świadka P. F. i oparta na nim swobodna ocena z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego, stanowiska orzecznictwa, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości prowadzi do wniosków przeciwnych.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie zaznaczyć należy, że nie jest przez apelującego kwestionowana dokonana przez sąd I instancji zmiana opisu i kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych I. F. oraz A. G. w zakresie, w jakim zamiast zarzucanego ww. oskarżonym uczestnictwa w obrocie marihuaną, Sąd Rejonowy przyjął, że podsądne dopuściły się jedynie posiadania owej marihuany. Apelujący podnosi przy tym, że bezpodstawne i nietrafione są ustalenia sądu I instancji w zakresie, po pierwsze, ilości posiadanych przez oskarżone środków, natomiast po drugie - uznania, że owa ilość nie jest "znaczna" w rozumieniu art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii. Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia przeprowadzona przez Sąd Okręgowy prowadzi do wniosku, że przedstawione powyżej zarzuty prokuratora są zasadne.

Podkreślenia wymaga w pierwszej kolejności, że na etapie postępowania przygotowawczego P. F. wskazał, iż A. G. zakupiła od niego 30 gram marihuany (k. 81), natomiast I. F. - 50 gram marihuany (k. 81v.). Ilości narkotyku sprzedanego oskarżonym zostały przy tym określone w sposób konkretny, stanowczy i precyzyjny - P. F. nie podawał tu wartości przybliżonych, nie zasłaniał się niepamięcią. Wprost podał on dokładną ilość marihuany i brak jest podstaw do kwestionowania wiarygodności złożonych przez niego depozycji w powyższym zakresie. Dopiero na etapie postępowania sądowego, na rozprawie w dniu 15 stycznia 2019 roku, P. F., określając ilość marihuany sprzedanej A. G., w odpowiedzi na pytanie prokuratora stwierdził, że nie pamięta dokładnie, ile owego narkotyku sprzedał, określając ilość na "chyba 30 gram" (k. 1668), po czym, odpowiadając na pytanie obrońcy, wskazał, że "mogło być to 10 gram", dodając w odpowiedzi na pytanie przewodniczącej, iż była to "mała ilość" (k. 1669). Z uwagi na treść depozycji złożonych przez P. F. na rozprawie, Sąd Rejonowy w zaskarżonym wyroku zmienił opis czynów zarzucanych oskarżonym, przyjmując, w miejsce konkretnie podanych w akcie oskarżenia ilości marihuany - 50 gram oraz 30 gram, że I. F. posiadała marihuanę "w ilości dokładnie nieustalonej lecz nie większej niż 50 gram", natomiast A. G. posiadała ów narkotyk "w ilości dokładnie nieustalonej lecz nie mniejszej niż 10 gram i nie większej niż 30 gram". Sąd Okręgowy podziela stanowisko prokuratora, że ww. zmiana z zakresie przypisania ilości nielegalnych środków była niezasadna. W pierwszej kolejności zaznaczenia wymaga, że sąd I instancji nie wytłumaczył w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, dlaczego w powyższym zakresie dał wiarę zeznaniom P. F. złożonym w toku postępowania sądowego, pomijając treść jego depozycji z etapu śledztwa, w których to depozycjach ilości marihuany podane były w sposób konkretny i dokładny. Podkreślić należy, że sam świadek wielokrotnie potwierdzał przed sądem treść swoich depozycji składanych na etapie postępowania przygotowawczego. W odniesieniu do pozostałych oskarżonych, treść depozycji złożonych przez P. F. w toku śledztwa pokrywa się przy tym z zeznaniami składanymi przed sądem. Wyłącznie w zakresie czynu zarzucanego A. G., P. F. w toku postępowania sądowego zmienił swoje zeznania, przestał wypowiadać się w sposób pewny i kategoryczny oraz zaczął zasłaniać się niepamięcią. Stanowi to jawną sprzeczność z konkretnymi i stanowczymi depozycjami złożonymi w postępowaniu przygotowawczym i jednoznacznie świadczy o tym, że P. F., modyfikując swoje zeznania, dążył do zmniejszenia odpowiedzialności karnej A. G.. Powyższe pozwala z kolei przypuszczać, że owa modyfikacja depozycji była wynikiem ustaleń poczynionych pomiędzy świadkiem a oskarżoną. Nie sposób natomiast przyznać waloru wiarygodności zeznaniom składanym pod wpływem tego typu ustaleń. Sam Sąd Rejonowy uzasadnia przy tym opisaną powyżej zmianę depozycji zatarciem się pamięci świadka, co stanowić ma naturalną konsekwencję upływu czasu. Nie tłumaczy to jednakże, dlaczego w pozostałym zakresie świadek ten wciąż był w stanie zeznawać w sposób pewny i konkretny, modyfikując swoje depozycje wyłącznie w odniesieniu do czynu zarzucanego A. G.. Poza tym, nawet jeżeli owa modyfikacja depozycji istotnie miałaby być wynikiem niepamięci świadka, to tym bardziej nie jest zrozumiałe, dlaczego sąd I instancji oparł swoje ustalenia na zeznaniach P. F. złożonych na rozprawie, pomijając fakt, że w depozycjach złożonych w toku śledztwa, a zatem jeszcze "na świeżo", P. F. podał precyzyjną ilość środków zakupionej od niego przez oskarżone marihuany. Podkreślenia wymaga przy tym, że tego typu modyfikacja zeznań, jak opisana powyżej, nie sprawia automatycznie, że w sprawie zachodzą niedające się usunąć wątpliwości, które, zgodnie z art. 5 § 2 k.p.k., rozstrzygnąć należałoby na korzyść oskarżonych, a zatem przyjmując za podstawę ustaleń faktycznych zeznania P. F. złożone na etapie postępowania sądowego. Depozycje ww. świadka złożone na etapie śledztwa zasługują bowiem na przyznanie im waloru wiarygodności w pełni. W żadnym razie nie mogą one zostać skutecznie podważone przez złożone na rozprawie i - w ocenie sądu II instancji - niewiarygodne zeznania, modyfikujące wcześniejsze depozycje.

Poczynione powyżej rozważania prowadzą do wniosku, że o ile depozycje P. F. w swojej przeważającej części zasadnie uznane zostały przez Sąd Rejonowy za wiarygodne i mogące stanowić podstawę dokonywanych ustaleń faktycznych, tak w odniesieniu do ilości marihuany posiadanej przez A. G. stwierdzić trzeba, iż zeznania ww. świadka złożone w tym przedmiocie na etapie postępowania sądowego na miano wiarygodnych już nie zasługują. Uwagę zwrócić należy ponadto na niekonsekwencję sądu I instancji, który uznał, że dokonana przez P. F. modyfikacja zeznań co do czynu zarzucanego A. G. daje podstawę do zmiany opisu czynu zarzucanego ww. oskarżonej, a także do zmiany opisu czynu zarzucanego I. F., poprzez przyjęcie, iż ilość posiadanego przez nie narkotyku jest "dokładnie nieustalona", podczas gdy w opisach czynów zarzucanych T. K. i M. Z. (1) Sąd Rejonowy nie dokonał już stosownych zmian i nie stwierdził, że ilości narkotyków, którymi obracali, były "dokładnie nieustalone". W ocenie Sądu Okręgowego, powyższe stanowi wyraz nieuzasadnionego, niepopartego materiałem dowodowym przyjęcia przez sąd I instancji takich ustaleń faktycznych, które mają prowadzić do uzasadnienia zaistnienia typu podstawowego przestępstwa posiadania środków odurzających w stosunku do I. F. oraz A. G. .

W związku z powyższym stwierdzić trzeba, że Sąd Rejonowy niezasadnie zmienił opis czynów zarzucanych oskarżonym I. F. oraz A. G.. Wskazanie w sposób precyzyjny przez oskarżyciela publicznego w akcie oskarżenia ilości marihuany, tj. 50 gram w przypadku I. F. oraz 30 gram w przypadku A. G., było prawidłowe i oparte na jednoznacznym, niebudzącym wątpliwości materiale dowodowym w postaci konkretnych, pewnych i dokładnych depozycji P. F., złożonych na etapie postępowania przygotowawczego i potwierdzonych przez niego przed sądem.

Skoro natomiast ilość marihuany, posiadanie której przypisane zostało I. F. oraz A. G. wynosić powinna, odpowiednio, 50 gram oraz 30 gram, to zgodzić należy się jednocześnie ze skarżącym, że ilość ta winna być uznana za "znaczną" w rozumieniu art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii. Jak podnosi się w orzecznictwie, "znaczna ilość narkotyku (…) to taka ilość, która wystarczy do jednorazowego odurzenia się najmniej kilkudziesięciu osób" (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 24 lipca 1997 roku, syng. akt II AKa 94/97). Powyższe stanowisko znalazło także swoje potwierdzenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego, który przykładowo w wyroku z dnia 1 marca 2006 roku, sygn. akt II KK 47/05, stwierdził, że miarą "znaczności" może być "stosunek ilości określonych środków do potrzeb jednego człowieka uzależnionego od tych środków. Jeżeli zatem przedmiotem czynu jest taka ilość tych środków, która mogłaby zaspokoić tego rodzaju potrzeby co najmniej kilkudziesięciu uzależnionych, to należy przyjąć, że jest tych środków znaczna ilość.". Powszechnie przyjmuje się przy tym, że dawka marihuany, wystarczająca do jednorazowego odurzenia się jednej osoby, wynosi około 0,1 - 0,5 grama (por. przykładowo przywoływany przez skarżącego wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 2 marca 2017 roku, sygn. akt II AKa 279/16). Sąd Okręgowy w pełni podziela cytowane powyżej orzecznictwo, zaznaczając, że linia orzecznicza Sądu Najwyższego jest w tym przedmiocie konsekwentnie utrwalona . Poczynione ustalenia prowadzą do wniosku, że 50 gram oraz 30 gram marihuany zdecydowanie można uznać za ilość "znaczną", wobec czego czyny przypisane I. F. oraz A. G. zakwalifikowane winny być z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku wobec oskarżonych I. F. i A. G. i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W związku z zasadnością zarzutu prokuratora, a także z uwagi na treść art. 454 § 1 k.p.k., zaskarżony wyrok w części dotyczącej oskarżonych I. F. i A. G. należało uchylić i przekazać sprawę Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania, co stanowić będzie przedmiot dokładniejszych rozważań w podpunkcie 5.3.1.4.1. niniejszego uzasadnienia.

Lp.

Zarzut

3.4.

Prokurator zarzuca błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść, polegający na wyrażeniu poglądu, że zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy nie pozwala na ustalenie, iż:

- oskarżony T. K. zarzuconego mu czynu dopuścił się w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w ramach powrotu do przestępstwa, a także, iż z procederu tego uczynił sobie stałe źródło dochodu;

- oskarżony M. Z. (1) zarzucanych mu w pkt I i II aktu oskarżenia czynów dopuścił się w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w ramach powrotu do przestępstwa, a także, iż z procederu tego uczynił sobie stałe źródło dochodu;

pomimo że prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zwłaszcza zaś zeznań świadka P. F. i oparta na nim swobodna ocena z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego, stanowiska orzecznictwa, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości prowadzi do wniosku przeciwnego.

Prokurator zarzuca także błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść, polegający na wyrażeniu poglądu, że zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy nie pozwala na ustalenie, iż:

- oskarżony T. K. dokonał zbycia nabytych środków odurzających, co nie pozwala z kolei na ustalenie wysokości korzyści majątkowej, jaką oskarżony osiągnął z popełnienia przestępstwa;

- oskarżony M. Z. (1) dokonał zbycia nabytych środków odurzających, co nie pozwala z kolei na ustalenie wysokości korzyści majątkowej, jaką oskarżony osiągnął z popełnienia przestępstwa zarzuconego mu w pkt I aktu oskarżenia;

pomimo że prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zwłaszcza zaś zeznań świadka P. F. i oparta na nim swobodna ocena z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego, stanowiska orzecznictwa, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości prowadzi do wniosku przeciwnego.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie sądu II instancji, podnoszony przez apelującego zarzut nieprzyjęcia przez Sąd Rejonowy, że oskarżeni T. K. i M. Z. (1) dopuścili się zarzucanych im czynów w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach powrotu do przestępstwa jest zasadny. Zarzut nieustalenia przez sąd I instancji, że ww. oskarżeni z przestępczego procederu uczynili sobie stałe źródło dochodu okazał się natomiast niezasadny.

W pierwszej kolejności zgodzić należy się z prokuratorem, że niezasadnie sąd I instancji wyeliminował z opisu czynów zarzucanych T. K. i M. Z. (1), iż działali oni w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Sąd Okręgowy zdaje sobie oczywiście sprawę z tego, że, jak to powszechnie podnosi się w orzecznictwie, "działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej nie należy do ustawowych znamion czynu zabronionego z art. 56 ust. 3 u.p.n. i w pełni możliwe jest zrealizowanie jego znamion przez osobę, której ów cel nie przyświeca" (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2021 roku, sygn. akt II KK 268/20). W sprawie niniejszej jednakże, ze zgromadzonego materiału dowodowego, w tym w szczególności z uznanych za wiarygodne zeznań P. F., bezsprzecznie wynika, iż inkryminowane zachowania zdecydowanie podejmowane były przez oskarżonych w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Podsądni, nabywając narkotyki celem dalszej ich odsprzedaży, a M. Z. (1) dodatkowo wprowadzając do obrotu prekursor (...), motywowani byli chęcią uzyskania zarobku. Dla wywiedzenia powyższego wniosku bez znaczenia pozostaje przy tym okoliczność, że uzyskanie takiego zarobku udało się wykazać jedynie w odniesieniu do zarzucanego M. Z. (1) czynu z art. 61 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

Skoro natomiast omówiony powyżej zarzut prokuratora okazał się zasadny, czego konsekwencją było uzupełnienie przez sąd II instancji opisu czynów zarzucanych T. K. i M. Z. (1) poprzez dodanie, że oskarżeni działali w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, to za zasadny uznać należy również zarzut niesłusznego wyeliminowania przez Sąd Rejonowy ustalenia, że ww. podsądni dopuścili się popełnienia zarzucanych im czynów, działając w ramach powrotu do przestępstwa, o którym mowa w art. 64 § 1 k.k. Zgodnie z przywołanym przepisem, jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Przepis art. 115 § 3 k.k. dodaje przy tym, że za przestępstwa podobne uważa się, między innymi, przestępstwa popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Sąd Rejonowy zasadnie ustalił, że do czasu popełnienia przestępstwa stanowiącego przedmiot rozpoznania w sprawie niniejszej, T. K. został skazany, między innymi, wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 5 października 2004 roku, sygn. akt XVIII K 227/03, za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k., natomiast M. Z. (1) - wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie z dnia 18 maja 2004 roku, sygn. akt VII K 521/04, za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. Z informacji uzyskanych z Krajowego Rejestru Karnego wynika przy tym, że istotnie oskarżeni zarzucanych im w przedmiotowej sprawie czynów dopuścili się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary za przestępstwa orzeczone ww. wyrokami. Do literalnie określonych znamion czynów z art. 279 § 1 k.k. oraz art. 280 § 2 k.k. nie należy co prawda działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej Jednakże, z dołączonych do akt sprawy odpisów wyroków (k. 887 - 888, k. 910 - 916) wynika, że przypisany T. K. czyn z art. 280 § 2 k.k. oraz przypisany M. Z. (1) czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. z pewnością popełnione zostały właśnie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Jednoznacznie świadczą o tym okoliczności sprawy i wbrew twierdzeniom sądu I instancji, do poczynienia takiego ustalenia nie jest konieczne, aby sformułowanie "w celu osiągnięcia korzyści majątkowej" zawarte było wprost w opisie czynów przypisanych oskarżonym. Zarówno zatem popełniony przez T. K. czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. (sprawa XVIII K 227/03) oraz popełniony przez M. Z. (1) czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. (sprawa VII K 521/04), jak też czyny zarzucane ww. oskarżonym w sprawie niniejszej, popełnione zostały w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Uważać należy je zatem za przestępstwa podobne. W konsekwencji, w związku ze zrealizowaniem także pozostałych przesłanek określonych w art. 64 § 1 k.k., stwierdzić trzeba, że T. K. i M. Z. (1) dopuścili się popełnienia zarzucanych im w sprawie niniejszej czynów, działając w warunkach recydywy specjalnej zwykłej.

Sąd Okręgowy nie podziela jednakże stanowiska prokuratora, zgodnie z którym wyeliminowanie przez sąd I instancji z opisu czynów zarzucanych T. K. i M. Z. (1) ustalenia, że oskarżeni ci z przestępczego procederu uczynili sobie stałe źródło dochodu w rozumieniu art. 65 § 1 k.k., było niezasadne. W pierwszej kolejności zauważyć tu należy, że już z samych opisów czynów zarzucanych oskarżonym w akcie oskarżenia wynika, iż przestępczy proceder opisany w każdym z owych czynów polegał nabyciu w celu odsprzedaży (zarzucane oskarżonym czyny z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii), bądź też na jednorazowym nabyciu prekursora i wprowadzeniu go do obrotu (zarzucany M. Z. (1) czyn z art. 61 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii).

Ponadto, oskarżyciel publiczny w ww. opisach czynów nie zamieścił nawet informacji o tym, czy narkotyki, o udział w obrocie którymi oskarżony został T. K. oraz M. Z. (1) w pierwszym ze stawianych mu zarzutów, zostały rzeczywiście zbyte. Co więcej, pomimo tego, że, jak już wskazano powyżej, oskarżeni nielegalne substancje bez wątpienia nabyli w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, to jednak nie zostało w sprawie wykazane, czy do zbycia środków, o udział w obrocie którymi oskarżony został T. K. oraz M. Z. (1) w pierwszym ze stawianych mu zarzutów, faktycznie doszło. Oczywistym jest, że bez takiego zbycia osiągnięcie owej korzyści nie jest możliwe a konsekwentnie uczynienia sobie źródła stałego dochodu. Apelujący we wniesionym środku zaskarżenia podnosi przy tym, że o tym, że do zbycia narkotyków doszło, świadczyć ma to, iż przestępczy proceder, w który zaangażowani byli oskarżeni, polegał na zorganizowanym obrocie narkotykami, trwającym "dłuższy czas". Raz jeszcze podkreślić należy jednakże, że z opisu czynów zarzucanych podsądnym wprost wynika krótkotrwałość działania . O ile cel działania jest w światle materiału dowodowego oczywisty tj. chęci oskarżonych osiągnięcia korzyści majątkowej, to dodatkowe ustalenia zaostrzające odpowiedzialność karną wymagają dodatkowego materiału dowodowego pozwalającego na takie wnioskowanie. Nie można wykluczyć scenariusza, że do zbycia, uzyskania korzyści nie doszło z różnych przyczyn. Sam oskarżyciel publiczny sformułował natomiast stawiane oskarżonym zarzuty w sposób, który wyklucza poczynienie takiego ustalenia jak domaga się w apelacji . Nie można również domniemywać, że oskarżeni sprzedali odpowiednio heroinę i marihuanę za co najmniej kwotę nabycia . Podnoszona przez skarżącego uprzednia karalność T. K. za przestępstwa przewidziane w ustawie z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii również nie może w żaden sposób świadczyć o tym, że w sprawie niniejszej dokonywał on bieżącego zbycia zakupionych środków. Odnośnie natomiast drugiego z zarzutów stawianych M. Z. (1), to wskazać należy na wstępie i niejako na marginesie, że o ile w opisie czynu mowa jest co prawda o wprowadzeniu do obrotu prekursora (...), to jednak wprowadzenie do obrotu nie implikuje samo z siebie osiągnięcia jakiejkolwiek korzyści majątkowej, co wprost wynika z definicji legalnej zawartej w art. 4 pkt 34 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii. W tym przypadku jednakże, w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy możliwe było dokonanie ustalenia, że korzyść majątkowa w związku ze wprowadzeniem prekursora do obrotu istotnie została osiągnięta. Jednakże, także tutaj do czynienia mamy wyłącznie z transakcją o charakterze jednorazowym, co wyklucza przyjęcie, że oskarżony uczynił sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu, o którym mowa w art. 65 § 1 k.k.

W związku z powyższym stwierdzić trzeba, że, po pierwsze, ustalenie, że brak jest w niniejszej sprawie wystarczającego materiału dowodowego do uznania, iż oskarżeni zbywali zakupione środki o jakich mowa w pkt 3 i 4 wyroku , jest zasadne i pozostaje w zgodzie z dyrektywami płynącymi z art. 7 k.p.k. Po drugie natomiast, z uwagi na małą ilość transakcji, a także z uwagi na niewykazanie zbycia zakupionych środków, o udział w obrocie którymi oskarżony został T. K. oraz M. Z. (1) w pierwszym ze stawianych mu zarzutów, stwierdzić należy, że przyjęcie, iż ww. sprawcy z przestępczego procederu, stanowiącego przedmiot rozpoznania w niniejszej sprawie, uczynili sobie stałe źródło dochodu w rozumieniu art. 65 § 1 k.k., trzeba uznać za błędne. W tym zakresie zatem zarzuty apelującego są w ocenie Sądu Okręgowego niezasadne.

Wniosek

zmiana zaskarżonego wyroku wobec oskarżonych T. K. i M. Z. (1) poprzez uzupełnienie opisu czynów o działanie oskarżonych w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w ramach powrotu do przestępstwa, a także, że z procederu tego uczynili sobie stale źródło dochodu, a także zmiana kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych oskarżonym poprzez uzupełnienie ich o art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na rozważania poczynione powyżej, wniosek prokuratora o zmianę zaskarżonego wyroku wobec oskarżonych T. K. i M. Z. (1) poprzez uzupełnienie opisu czynów o działanie oskarżonych w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach powrotu do przestępstwa, a także wniosek o zmianę kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych oskarżonym poprzez uzupełnienie ich o art. 64 § 1 k.k., uznać należało za zasadny.

Z uwagi jednakże na powyższe rozważania, wniosek skarżącego o zmianę zaskarżonego wyroku wobec oskarżonych T. K. i M. Z. (1) poprzez uzupełnienie opisu czynów o okoliczność, że podsądni z procederu tego uczynili sobie stale źródło dochodu, a także wniosek o zmianę kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych oskarżonym poprzez uzupełnienie ich o art 65 § 1 k.k., uznać należało za niezasadny.

Lp.

Zarzut

3.5.

Prokurator zarzuca obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 45 § 1 k.k., poprzez jego niezastosowanie i odstąpienie od orzeczenia środka karnego w postaci przepadku równowartości korzyści majątkowej, jaką oskarżony T. K. osiągnął z popełnienia przestępstwa oraz równowartości korzyści majątkowej, jaką oskarżony M. Z. (1) osiągnął z popełnienia przestępstwa zarzuconego mu w pkt I aktu oskarżenia, podczas gdy orzeczenie tych środków było obligatoryjne.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie Sądu Okręgowego, stawiany przez prokuratora zarzut obrazy art. 45 § 1 k.k. jest niezasadny.

Przepis art. 45 § 1 k.k. nakłada na sąd obowiązek orzekania przepadku korzyści majątkowej, bądź też równowartości tej korzyści, osiągniętej, choćby pośrednio, z popełnienia przestępstwa, o ile taka korzyść lub równowartość nie podlega zwrotowi pokrzywdzonemu lub innemu podmiotowi. Oczywistym jest, że jeżeli fakt osiągnięcia takowej korzyści nie zostanie wykazany, to orzeczenie przepadku na podstawie art. 45 § 1 k.k. nie będzie możliwe. Jak już natomiast podnoszono w podpunkcie 3.4. niniejszego uzasadnienia, w odniesieniu do zarzucanego T. K. i M. Z. (1) czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, w sprawie nie zostało wykazane, że nabyte przez oskarżonych środki zostały przez nich następnie zbyte, a co za tym idzie - że w związku z popełnionym przestępstwem osiągnęli oni jakąkolwiek korzyść majątkową. Proponowany przez skarżącego sposób wyliczenia korzyści osiągniętych przez podsądnych - poprzez przyjęcie, w zw. z art. 5 § 2 k.p.k., że cena sprzedaży nielegalnych środków była nie mniejsza niż najniższa cena nabycia - nie może znaleźć zastosowania w niniejszej sprawie, skoro, jak to już omówiono powyżej, fakt zbycia środków nabytych przez T. K. i M. Z. (1) nie został w ogóle wykazany. Co więcej, sam prokurator nie zawarł nawet elementu zbycia nabytych przez oskarżonych środków w skonstruowanym przez siebie w akcie oskarżenia opisie czynów. W przedmiotowej sprawie nie tyle zatem nie ustalono wysokości korzyści majątkowej uzyskanej przez sprawców, co sam fakt uzyskania takiej korzyści nie został wykazany.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego T. K. środka karnego w postaci przepadku korzyści majątkowej w wysokości 22 500 złotych, a także orzeczenie wobec oskarżonego M. Z. (1) w zakresie zarzutu z pkt 1 aktu oskarżenia środka karnego w postaci przepadku korzyści majątkowej w wysokości 26 000 złotych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na rozważania poczynione powyżej, a także rozważania zawarte w podpunkcie 3.4. niniejszego uzasadnienia, wniosek prokuratora uznać należało za niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zainicjowana wniesionymi apelacjami kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia doprowadziła do zmiany wyroku Sądu Rejonowego w zakresie czynu przypisanego T. K. w pkt 3 zaskarżonego orzeczenia oraz czynu przypisanego M. Z. (1) w pkt 4 zaskarżonego orzeczenia, poprzez eliminację z kwalifikacji prawnej tych czynów, a także z podstawy skazania i podstawy wymiary kary, przepisu art. 91 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 roku.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Zwrócić należy uwagę, że instytucja ciągu przestępstw przewidziana w przepisie art. 91 § 1 k.k., zarówno obecnie, jak i w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 roku, dotyczyła sytuacji, w której sprawca popełnia w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw. Literalnie wynika z powyższego, że ww. przepis zastosowany może zostać wyłącznie w sytuacji, w której sprawca dopuszcza się popełnienia co najmniej dwóch przestępstw. Zdaniem natomiast Sądu Okręgowego, powtarzające się zachowania, których w przedmiotowej sprawie dopuścili się oskarżeni w zakresie czynu przypisanego T. K. w pkt 3 zaskarżonego orzeczenia oraz czynu przypisanego M. Z. (1) w pkt 4 zaskarżonego orzeczenia, konstytuują po jednym przestępstwie z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii. Słowem, zarówno przestępstwo przypisane T. K. w pkt 3 zaskarżonego wyroku, jak też przestępstwo przypisane M. Z. (1) w pkt 4 zaskarżonego wyroku, składa się z kilku zachowań, obejmujących całość obrotu nielegalnymi środkami, który to obrót ujęty został w opisie przypisanych oskarżonym w pkt 3 i 4 zaskarżonego wyroku czynów.

Zgodnie z art. 440 k.p.k., jeżeli utrzymanie orzeczenia w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe, podlega ono niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów zmianie na korzyść oskarżonego albo w sytuacji określonej w art. 437 § 2 zdanie drugie uchyleniu. Konsekwencją zastosowania przez sąd I instancji art. 91 § 1 k.k. jest zwiększenie o połowę górnej granicy ustawowego zagrożenia karą. Skoro natomiast, w ocenie Sądu Okręgowego, instytucja konstytuowana ww. przepisem nie znajduje w niniejszej sprawie zastosowania, zaskarżony wyrok należało odpowiednio zmienić. Na marginesie wskazać należy przy tym, że pomimo eliminacji z kwalifikacji prawnej art. 91 § 1 k.k., Sąd Okręgowy nie zmniejszył wysokości kar wymierzonych oskarżonym za popełnienie omawianych przestępstw, albowiem w ramach kontroli instancyjnej, kwalifikacja prawna czynów z pkt 3 i 4 zaskarżonego wyroku uzupełniona została o art. 64 § 1 k.k., co było dokładnie omawiane w podpunkcie 3.4. niniejszego uzasadnienia. Przepis art. 64 § 1 k.k. daje natomiast sądowi możliwość wymierzenia kary w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Granice zagrożenia karą, w ramach których miarkowany był rodzaj i wysokość kary wymierzanej oskarżonym, pozostały zatem takie same.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie z dnia 4 maja 2022 roku, sygn. akt III K 5/18, w pozostałym zakresie, tj. poza zmianami opisanymi w podpunkcie 5.2.1. oraz poza uchyleniem wyroku w zakresie rozstrzygnięcia zawartego w pkt 1 i 2, omówionym w podpunkcie 5.3.1.4.1. niniejszego uzasadnienia.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Argumentacja podniesiona w apelacji oskarżonego M. Z. (1) oraz w apelacji obrońcy oskarżonego T. K., a także apelacja prokuratora w części dotyczącej zarzutu nieustalenia przez Sąd Rejonowy, że oskarżeni z przestępczego procederu uczynił sobie stałe źródło dochodu oraz w części dotyczącej zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 45 § 1 k.k,, nie mogły podważyć słusznych i prawidłowo uzasadnionych wniosków wywiedzionych przez Sąd Rejonowy. Wnioskowanie sądu I instancji w tym zakresie było bowiem logiczne, konsekwentne, zgodne z dyrektywami oceny dowodów określonymi w art. 7 k.p.k., a ponadto zostało w przekonujący sposób uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Z tego względu, zarzuty oskarżonego M. Z. (1), zarzuty obrońcy oskarżonego T. K., a także zarzuty prokuratora w części przedstawionej powyżej uznano za niezasadne, a wyrok w tym zakresie utrzymano w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- w pkt 3 przyjął, że oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dopuszczając się czynu w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, wyeliminował z kwalifikacji prawnej czynu przypisanego, podstawy skazania i podstawy wymiaru kary art. 91 § 1 k. w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 roku, a także uzupełnił kwalifikację prawną przypisanego czynu uzupełnił o art. 64 § 1 k.k.;

- w pkt 4 przyjął, że oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dopuszczając się czynu w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, wyeliminował z kwalifikacji prawnej czynu przypisanego, podstawy skazania i podstawy wymiaru kary art. 91 § 1 k. w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 roku, a także uzupełnił kwalifikację prawną przypisanego czynu uzupełnił o art. 64 § 1 k.k.;

- w pkt 5 przyjął, że oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dopuszczając się czynu w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, a także uzupełnił kwalifikację prawną czynu przypisanego o art. 64 § 1 k.k.

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiana zaskarżonego wyroku nastąpiła z przyczyn omówionych w podpunktach 3.4. oraz 4.1. niniejszego uzasadnienia

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie z dnia 4 maja 2022 roku, sygn. akt III K 5/18, w zakresie rozstrzygnięcia zawartego w pkt 1 i 2.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Sąd Rejonowy zmienił kwalifikację prawną czynów zarzucanych w akcie oskarżenia I. F. oraz A. G., przyjmując, że czyny te stanowiły występek z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii. Jako że ww. czyn zabroniony zagrożony jest karą pozbawienia wolności do lat 3, jego karalność, zgodnie z art. 101 § 1 pkt 4 k.k., ustaje z upływem 5 lat od czasu jego popełnienia. W związku z powyższym, a także biorąc pod uwagę to, że przepis art. 102 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 marca 2016 roku umożliwiał przedłużenie przedawnienia karalności wtedy, gdy w okresie, o którym mowa w art. 101 k.k., postępowanie przygotowawcze zostało wszczęte przeciwko osobie, tj. weszło w fazę in personam, Sąd Rejonowy postępowanie przeciwko I. F. i A. G. umorzył na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. Przywołany przepis stanowi bowiem, że wszczęte postępowanie umarza się, gdy nastąpiło przedawnienie karalności.

Zgodzić należy się co prawda z Sądem Rejonowym, że zgromadzony materiał dowodowy nie pozwala na przypisanie I. F. i A. G. udziału w obrocie środkami odurzającymi, a jedynie na przypisanie ww. oskarżonym posiadania takich środków. Jednakże, kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku doprowadziła do wniosku, że zasadny jest zarzut prokuratora w zakresie błędnego ustalenia przez Sąd Rejonowy ilości narkotyków, posiadanie których przypisane zostało oskarżonym, a także w zakresie kwalifikacji prawnej przypisanego im czynu. Wobec tego, sąd II instancji uwzględnił wniosek apelującego i zakwalifikował czyny zarzucane I. F. i A. G. z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii. Przestępstwo stypizowane w ww. przepisie zagrożone jest natomiast karą pozbawienia wolności od roku do lat 10, a zatem, zgodnie z art. 101 pkt 2a k.k., jego karalność ustaje z upływem lat 15 od czasu jego popełnienia. W tym przypadku zastosowanie znajdzie już ponadto przepis art. 102 k.k., przedłużający okres przedawnienia karalności w niniejszej sprawie o kolejne 10 lat.

Z powyższego wynika, że karalność przestępstwa przypisanego I. F. oraz przestępstwa przypisanego A. G. jeszcze nie ustała. Umorzenie przez sąd I instancji postępowania przeciwko ww. oskarżonym na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. uznać należy zatem za niezasadne.

Zgodnie z art. 454 § 1 k.p.k., sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony w pierwszej instancji lub co do którego w pierwszej instancji umorzono postępowanie. W związku zatem z poczynionymi powyżej uwagami, zaskarżony wyrok w zakresie rozstrzygnięcia zawartego w pkt 1 i 2 należało uchylić i przekazać sprawę sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Sąd Okręgowy uchylił wyrok w zakresie rozstrzygnięcia zawartego w pkt 1 i 2
i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie. Zdaniem bowiem Sądu Okręgowego, wszechstronnie oceniony materiał dowodowy zgromadzony w przedmiotowej sprawie daje podstawy do przyjęcia kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych I. F. i A. G. z art. 62 ust. 2 tejże ustawy. Konsekwencją ww. zmiany jest konstatacja, że karalność przestępstw przypisanych ww. oskarżonym nie uległa jeszcze przedawnieniu, a co za tym idzie - w sprawie nie została zrealizowana ujemna przesłanka procesowa z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k.

W ocenie Sądu Okręgowego, zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy jest kompletny i nie wymaga uzupełnienia. Jednakże, sąd I instancji, przy ustalaniu stanu faktycznego przedmiotowej sprawy w zakresie czynów zarzucanych I. F. oraz A. G., a dokładniej - w zakresie ilości narkotyków nabytych przez podsądne - niezasadnie przyznał walor wiarygodności zeznaniom P. F. złożonym w toku postępowania sądowego, w których to zeznaniach świadek ten intencjonalnie starał się zaniżyć ilość środków nabytych przez A. G., pomijając w tym zakresie depozycje ww. świadka z etapu śledztwa. Rzetelna, kompleksowa, zgodna z dyrektywami płynącymi z art. 7 k.p.k., ocena zeznań P. F. pozwolić winna na dokonanie prawidłowych ustaleń faktycznych Szczegółowe rozważania w powyższym przedmiocie poczynione zostały w podpunkcie 3.3. niniejszego uzasadnienia. Sąd Rejonowy, ponownie rozpoznając sprawę, winien owe okoliczności wziąć pod uwagę przy dokonywaniu ustaleń faktycznych. Postępowanie dowodowe winno być ograniczone do dowodów istotnych w przedmiocie odpowiedzialności I. F. i A. G..

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonych T. K. i M. Z. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 800 złotych tytułem opłat oraz kwoty po 30 złotych tytułem zwrotu wydatków za postępowanie odwoławcze.

Wysokość opłaty obliczona została na podstawie art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, zgodnie z którym w razie nieuwzględnienia apelacji wniesionej na korzyść oskarżonego, zwróconej przeciwko rozstrzygnięciu o winie lub karze zasadniczej, sąd wymierza za postępowanie odwoławcze opłatę w wysokości należnej za pierwszą instancję. Przepis art. 2 ust. 1 pkt 5 powyższego aktu prawnego stanowi natomiast, że skazany w pierwszej instancji na karę pozbawienia wolności do 5 lat, obowiązany jest uiścić opłatę w wysokości 400 złotych. Przepis art. 3 ww. ustawy dodaje przy tym, że skazany w pierwszej instancji na karę grzywny obowiązany jest uiścić opłatę w wysokości 10 %, nie mniej jednak niż 30 zł, a w razie orzeczenia grzywny obok kary pozbawienia wolności - w wysokości 20 % od kwoty wymierzonej grzywny.

W ocenie Sądu Okręgowego, możliwości finansowe T. K. i M. Z. (1) nie uzasadniają zwalniania ich z ponoszenia kosztów procesu, zwłaszcza że instytucja zwolnienia z kosztów ma charakter wyjątkowy i jest odstępstwem od zasady ponoszenia owych kosztów przez stronę.

7.  PODPIS

SSO Michał Bukiewicz SSO Ludmiła Tułaczko SSR (del.) Małgorzata Nowak-Januchta

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony M. Z. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego T. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w części co do winy

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana