UZASADNIENIE

W pozwie skierowanym przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w K. , T. S. (1) domagała się zasądzenia kwoty 91 900zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 grudnia 2016r do dnia zapłaty , tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z jej nieruchomości, położonej w Z. przy ul. (...), stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...), za okres od 15 września 2006r do 15 września 2016r oraz obciążenia pozwanej kosztami procesu.

Uzasadniając żądanie twierdziła, iż jest właścicielem wskazanej wyżej nieruchomości , a na jej obszarze została wybudowana przez (...) (...). Umieszczono tam również energetyczne kable zasilające oraz kable sterownicze dla zakładu uzdatniania wody w Z.. Cała ta infrastruktura zajmuje łącznie znaczną część nieruchomości. Jest to bowiem obszar 919 m², a cała nieruchomość ma powierzchnię 1600 m² Czyni to nieruchomość w znacznym stopniu bezużyteczną z punktu widzenia przeznaczenia. W szczególności na nie można jej zabudować.

Powódka podnosiła ponadto , iż postanowieniem z dnia 21 stycznia 2016 r. Sąd Rejonowy w K. , w sprawie o sygnaturze (...) , na tej nieruchomości ustanowił na rzecz strony pozwanej służebność przesyłu za wynagrodzeniem 134.231 zł. Wobec tego , zdaniem T. S. (1), uzasadnionym jest żądanie wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z niej za okres wcześniejszy, objęty pozwem. Kwota dochodzona przez nią odpowiada przy tym wysokości rocznego czynszu dzierżawnego ustalonego z uwzględnieniem stopnia ingerencji pozwanej spółki w prawo jej własności powódki. Jest to iloczyn 10 zł za 1 m^{(
2)} kw., zajętej powierzchni- 919 m^{(
2)}. Odpowiada on sumie 9.190 zł za jeden rok. Zwiększona dziesięciokrotnie odpowiada kwocie określającej wysokość dochodzonego roszczenia. Powódka podniosła również , że w dniu 23 listopada 2016r wezwała pozwaną spółkę do zapłaty tego świadczenia, w terminie tygodniowym . Okazało się ono nieskuteczne.

Odpowiadając na pozew (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K., domagała się oddalenia powództwa i obciążenia powódki kosztami postępowania.

W swoim stanowisku eksponowała to , że w ramach postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem o ustanowieniu na jej rzecz służebności przesyłu , ustalone wówczas wynagrodzenie dla powódki - właścicielki nieruchomości obciążanej uwzględniało nie tylko to obciążenie służebne ale także to , że nieruchomość miała, na skutek umieszczenia w gruncie infrastruktury technicznej / co miało miejsce wcześniej aniżeli data w której powódka nabyła jej własność - uwaga redakcyjna S.A. / zmniejszoną wartość.

(...) zwracały wobec tego uwagę ,iż zważywszy na to , że w tamtym postępowaniu wartość realności T. S. (1) została określona na podstawie opinii biegłego na kwotę 170.280 zł , uwzględnienie jej obecnie zgłoszonego żądania doprowadziłoby do sytuacji w której właścicielka nieruchomości przy ul. (...) w Z. otrzymałaby łącznie sumę przekraczającą ją. To jest zasadnicza przyczyna która powinna prowadzić do oddalenia powództwa.

Ponadto strona pozwana broniła się zarzutem przedawnienia części zgłoszonego roszczenia , obejmującego wynagrodzenie za okres od września 2006r do września 2009r, powołując się na zmianę przepisów kodeksu cywilnego dotyczących instytucji przedawnienia roszczeń , wprowadzonych zmianą ustawową obowiązującą od 9 lipca 2018r.

Wyrokiem z dnia 13 grudnia 2021r, Sąd Okręgowy w Kielcach :

- zasądził strony pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. na rzecz powódki T. S. (1) kwotę 17.808 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 czerwca 2017r do dnia zapłaty[ pkt I ],

- oddalił powództwo w pozostałym zakresie[ pkt II ] ,

- zasądził od powódki T. S. (1) na rzecz strony pozwanej kwotę 2.270,85 zł , tytułem zwrotu kosztów procesu[ pkt III] oraz

-nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Kielcach od powódki kwotę 6.168,81 zł , a od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. kwotę 1.482,90 zł , tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych [ pkt IV sentencji wyroku ]

Sąd Okręgowy ustalił następujące fakty istotne dla rozstrzygnięcia :

T. S. (1) jest właścicielem nieruchomości oznaczonej jako działka ewidencyjna numer (...), położonej w Z. przy ulicy (...), dla której Sąd Rejonowy w K. prowadzi księgę wieczystą (...). Nieruchomość ma powierzchnię 0,16 ha. Jest porośnięta trawą, koszoną w razie potrzeby przez powódkę. W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jest przeznaczona pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną. Ma kształt prostokąta.

Przez całą jej długość – po przekątnej- przebiega w ziemi magistrala wodociągowa ø 800. Po stronie wschodniej magistrali i równolegle do niej, biegnie pięć kabli elektroenergetycznych, a w południowo wschodnim narożniku jest kanalizacja sanitarna. Żadne urządzenie przesyłowe nie jest widoczne na gruncie.

Z uwagi na usytuowanie tej infrastruktury, część realności powódki o powierzchni łącznej 1.195 m² utraciła funkcję przewidzianą w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Teren nieruchomości wolny od elementów sieci przesyłowej wynosi 405 m². Ma kształt trójkąta. Leży on w północno – zachodniej części działki i może być zabudowany budynkiem mieszkalnym.

Powierzchnia pasa służebności uwzględniająca także szerokość strefy ochronnej wynosi 919 m² .Jego zabudowa jest wyłączona. Ten pas gruntu może być przez właścicielkę wykorzystany inaczej , na trawnik , ogródek, bez możliwości sadzenia tam drzew, czy urządzenie podwórka Część nieruchomości o powierzchni 276 m² , znajdująca się między kablami również nie może być zabudowana. Powódka nigdy nie zamierzała nieruchomości zabudowywać . Nie występowała o ustalenie warunków takiej zabudowy.

Wartość całej nieruchomości powódki bez urządzeń infrastruktury opisanych wyżej, wynosi 170.208 zł. Skala obniżenia jej wartości, na skutek wyłączenia spod zabudowy podanej wyżej powierzchni łącznej 1195 m² odpowiada 54,45 %.

Z kolei wartość obciążenia przedmiotu własności powódki wynikającego z upoważnienia strony pozwanej do współkorzystania/ na skutek ustanowienia służebności przesyłu - uwaga redakcyjna S.A. / w pasie o powierzchni 919 m² wynosi 41.549 zł.

Z dalszej części ustaleń wynika , iż postanowieniem z dnia 21 stycznia 2016 r. , wydanym w sprawie o sygnaturze (...), Sąd Rejonowy w K., ustanowił na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K., służebność przesyłu na nieruchomości położnej w Z., oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka numer (...), dla której urządzona jest w Sądzie Rejonowym w K. księga wieczystą (...), stanowiącej obecnie własność powódki, polegającą na znoszeniu istnienia na tej nieruchomość w pasie gruntu o powierzchni 919 m^{(

2)}, oznaczonym punktami o numerach (...), przedstawionym na mapie sporządzonej przez geodetę J. K. i przyjętej do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego Starosty (...) w dniu 5 stycznia 2016 roku za numerem(...), urządzeń przesyłowych w postaci magistrali wodociągowej (...) oraz przewodów zasilających (...) i (...) i prawie korzystania z tej nieruchomości we wskazanym zakresie dla potrzeb konserwacji i remontów tych urządzeń.

Ponadto zasądził na rzecz T. S. (1) od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. tytułem wynagrodzenia za ustanowienie tej służebności kwotę 134.231 zł.

Postanowienie to uprawomocniło się w dniu 15 września 2016r. .

Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z części nieruchomości o powierzchni 919 m² w okresie od 16 lutego 2007 r do 15 września 2016 r wynosi 17.808 zł.

Przeprowadzając ocenę zgromadzonych w sprawie dowodów, Sąd niższej instancji wskazał , że dowody z dokumentów nie były z punktu widzenia ich wiarygodności kwestionowane przez strony. Nie było także innych podstaw odmówienia im walorów dowodowych przez Sąd. Były to , w zakresie rodzaju urządzeń przesyłowych, umiejscowienia w gruncie , przebiegu, powierzchni gruntu zajętej przez nie , szerokości pasa koniecznego do ich eksploatacji i konserwacji dokumenty zgromadzone w postępowaniu o ustanowienie służebności przesyłowej SR wK..

Podstawą dla dokonanych ustaleń, Sąd Okręgowy uczynił również zeznania T. S. (1) w charakterze strony , które zostały pozytywnie zweryfikowane treścią innych dowodów, których wiarygodność nie budziła wątpliwości.

Źródłem tych ustaleń i wniosków w zakresie wysokości należnego powódce wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości przez stronę pozwaną były- poza danymi z prawomocnie zakończonego postępowania o ustanowienie służebności, złożone w postępowaniu opracowania biegłego z zakresu szacowania wartości nieruchomości U. P. (1) / która wydawała opinie także w postępowaniu o ustanowienie służebności przesyłu - uwaga redakcyjna S.A. /

Zdaniem Sądu I instancji zarówno opinie na piśmie jak i ustna mogą być w pełni podstawą ustaleń doniosłych dla rozstrzygnięcia albowiem spełniają proceduralne wymagania dla takich opracowań, a wnioski z nich wynikające są przekonujące. Same opinie są jasne , wewnętrznie spójne i logiczne.

Istotne znaczenie dla ich oceny miało także to , że autorka opracowań ma wieloletnie doświadczenie w opiniowaniu sądowym oraz niekwestionowane kwalifikacje merytoryczne. Opinii tych , w zakresie przydatności dla formułowania na ich podstawie wniosków prowadzących do ustaleń doniosłych dla rozstrzygnięcia wyżej wskazanym zakresie , nie deprecjonuje fakt podniesienia wobec nich przez obie strony, w tym w szczegółowości powódkę zarzutów , tym bardziej , że opiniodawczyni odniosła się do nich, wyjaśniając przyjęte przez siebie stanowisko, w sposób przekonujący dla Sądu Okręgowego

Równocześnie Sąd nie uczynił podstawą dla przyjętych wniosków w zakresie wysokości należnego powódce świadczenia , opracowań drugiego z biegłych tej samej specjalności K. B. (1). Uznał bowiem, iż ten opiniodawca, określając jego rozmiary ilościowe, nie uwzględnił , że już w postępowaniu o ustanowienie służebności przesyłu Sąd Rejonowy w K., określając należne właścicielce nieruchomości wynagrodzenie za obciążenie służebne wziął pod uwagę jako jeden z jego wyznaczników , wpływających na jego wysokość [ podwyższenie ] fakt , że wobec umieszczenia elementów infrastruktury magistrali wodociągowej w gruncie powódki, wartość nieruchomości jako całości , uległa obniżeniu.

Ocenę prawną roszczenia powódki, uznając je usprawiedliwione w części , Sąd Okręgowy oparł na stwierdzeniach i wnioskach, które można podsumować w następujący sposób :

a/ po powołaniu treści art. 224 §1 i 2 oraz art. 225 kc wskazał , że roszczenia uzupełniające dla których wskazane przepisy kodeksu cywilnego są podstawą, przysługują właścicielowi rzeczy tylko wobec posiadacza, który w pewnym okresie, bez podstawy prawnej , faktycznie nią władał. Przy czym obiektywna przesłanka bezprawnego naruszenia prawa własności poprzez pozbawienie władztwa nad rzeczą nie jest wystarczająca do powstania takich roszczeń. Konieczne jest bowiem zaistnienie dodatkowych , o charakterze subiektywnym, które decydują również o ich zakresie. Są to wiedza o wytoczeniu powództwa o wydanie rzeczy oraz zła wiara,

b/ w rozstrzyganej sprawie ma miejsce sytuacja w której władającym nieruchomością jest przedsiębiorstwo przesyłowe, które korzystało z niej w takim zakresie i w taki sposób, w jaki czyniłaby to osoba, której przysługiwałaby służebność gruntowa .

Strona pozwana, eksploatująca urządzenia przesyłowe posadowione na nieruchomości powódki – do czasu uprawomocnienia się postanowienia o ustanowieniu służebności przesyłu na jej rzecz, nie legitymowała się tytułem uprawniającym go do ingerowania w sferę własności powódki dla bieżącego utrzymania tych urządzeń. Tym samym „ (...) „ korzystały z części tej nieruchomości w złej wierze i są zobowiązane , co do zasady ,do świadczenia za to wynagrodzenia właścicielce .

Podstawą ustalenia wysokości tego świadczenia powinna być kwota, którą posiadacz musiałby zapłacić właścicielowi, gdyby jego posiadanie opierało się na prawie. Za podstawę takiego ustalenia przyjmowana jest stawka rynkowa, stosowana za korzystanie z danego rodzaju rzeczy i czas posiadania rzeczy bez tytułu prawnego. W odniesieniu do rzeczy będących przedmiotem najmu lub dzierżawy, wynagrodzenie obejmować powinno to, co właściciel mógłby uzyskać, gdyby oddał rzecz w najem lub dzierżawę .

Sąd Okręgowy, powołując się na judykat SN z dnia 9 września 2020r , sygn. II CSK 404/19 - powołany za zbiorem Lex - wskazał , iż wynagrodzenie takie nie jest uzależnione od tego, czy właściciel w rzeczywistości poniósł jakiś uszczerbek, a posiadacz w sposób efektywny z rzeczy korzystał i odniósł korzyść. O jego rozmiarze decydują wyłącznie kryteria obiektywne w postaci cen rynkowych za korzystanie z danego rodzaju rzeczy oraz czas dysponowania nią przez nie właściciela. Ponadto

ustalając ceny rynkowe miarodajne dla określenia wynagrodzenia za korzystanie z nieruchomości, należy uwzględnić okoliczności konkretnego przypadku. W szczególności należy uwzględniać stopień ingerencji w treść prawa własności oraz jego wartość w kontekście spodziewanych przez właściciela korzyści z uszczuplenia tego prawa. Nie ma znaczenia hipotetyczne założenie możliwego sposobu wykorzystywania nieruchomości przewidziane w planie zagospodarowania przestrzennego lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, tylko faktyczny i prawny sposób korzystania, do którego rzecz – nieruchomość - była ona przeznaczona, przystosowana i wykorzystywana. Równocześnie pamiętać należy , iż wynagrodzenie to nie wyraża się różnicą pomiędzy wartością nieruchomości obciążonej przez urządzenia przesyłowe i pozbawionej tych urządzeń,

c/ odwołując do tych generaliów, Sąd I instancji argumentował , iż zgodnie z ustaleniami faktycznymi poczynionymi w postępowaniu, opisane elementy infrastruktury służące przesyłowi wody w dużym rozmiarze poprzez magistralę ,istniały już na nieruchomości objętej sporem , wcześniej aniżeli dzień w którym T. S. (1) stała się jej właścicielką.

Istotny z rozważanego punktu widzenia , wysokości należnego jej świadczenia jest również fakt, iż od samego początku / kiedy uzyskała do niego tytuł - uzupełnienie redakcyjne S.A. / grunt był obsiany jedynie trawą. Ponadto wprawdzie powierzchnia zajęta pod pas służebności czyli 919 m² [ oraz 276m² powierzchni pomiędzy kablami - uzupełnienie redakcyjne S.A. ] są wyłączone spod możliwości zabudowy, jednakże taki budynek mieszkalny można posadowić na części nieruchomości o powierzchni 405 m^2.

Z takiej możliwości powódka nigdy nawet nie zamierzała skorzystać o czym świadczy nie wystąpienie o warunki zabudowy na przedmiocie jej własności, przyjmując subiektywne założenie, że i tak nie będzie mogła niczego na nieruchomości zbudować. Mimo realnych możliwości wykorzystania nieruchomości w inny sposób , w tym urządzenia na części[ w tym także zajętej przez niewidoczną z zewnątrz infrastrukturę - uwaga redakcyjna S.A.] nieruchomości ogródka również i tego nie uczyniła, ograniczając się jedynie do koszenia porastającej całą realność trawy. Także te okoliczności Sąd I instancji wziął po uwagę przy ustalaniu należnego powódce świadczenia , odwołując się także do judykatu SN z 12 października 2017r , sygn. IV CNP 76/16 powołanego za zbiorem Lex.

Te fakty dotyczące sposobu korzystania z nieruchomości z połączeniu z wnioskami biegłej U. P. (1) określającymi wysokość tego wynagrodzenia daje , zdaniem Sądu I instancji podstawę do uwzględnienie żądania T. S. (1) w zakresie oznaczonym w punkcie I sentencji zaskarżonego wyroku,

d/ oceniając podniesiony przez stronę pozwaną zarzut przedawnienia zgłoszonego roszczenia , Sąd Okręgowy uznał , iż jest on uzasadniony w części.

Argumentował , w odwołaniu się do wyroku SN z dnia 25 września 2019r , sygn. III CSK 232/17 , powołanego za zbiorem Lex , że termin przedawnienia roszczenia uzupełniającego rozpoczyna się z chwilą jego wymagalności , a roszczenie ulega przedawnieniu według terminów określonych w art. 118 k.c., chyba że w czasie jego biegu nastąpi zwrot rzeczy właścicielowi- co w rozstrzyganej sprawie nie ma miejsca.

Roszczenie o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z rzeczy nie jest świadczeniem okresowym i podlega, co do zasady, dziesięcioletniemu terminowi przedawnienia według przepisów obowiązujących w dacie wniesienia pozwu. W tej dacie , zgodnie z brzmieniem przepisu art. 118 k.c. termin przedawnienia wynosił lat dziesięć.

Ustawa z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.z 2018 poz. 1104) zmieniająca m.in. brzmienie tego przepisu i skracająca okres przedawnienia z 10 do 6 lat, wprowadziła istotne normy intertemporalne.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 i 2 do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia jej wejścia w życie nowe przepisy o przedawnieniu w niej określone;

jeżeli zgodnie z ustawą, termin przedawnienia jest krótszy niż według przepisów dotychczasowych, bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się z dniem wejścia w życie ustawy, czyli w przypadku, gdyby przedawnienie rozpoczęte przed dniem wejścia w życie ustawy nastąpiło przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu przedawnienia wcześniej, przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu.

Ponieważ , jak argumentował w dalszym ciągu Sąd Okręgowy, roszczenie T. S. (1) podlegało dziesięcioletniemu okresowi przedawnienia, to w chwili wniesienia pozwu – 16 lutego 2017r przedawnione było roszczenie powódki za okres 10 lat wstecz, a więc za okres od 15 września 2006r do dnia 15 lutego 2007r. . I w odniesieniu do roszczenia o świadczenie za ten okres, zarzut strony pozwanej jest uzasadniony , prowadząc do oddalenia powództwa w tej części. W pozostałym zakresie należy ocenić go jako nieusprawiedliwiony,

e/ Żądanie powódki w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie od dochodzonego świadczenia nie jest uzasadnione w takim kształcie w którym oznaczyła je T. S. (1). Nie wykazała w postępowaniu aby wzywała stronę pozwaną o spełnienie świadczenia dochodzonego pozwem wcześniej , przed wniesieniem pozwu. Powołała się wprawdzie na wezwanie, które miała wysłać pozwanej spółce w dniu 23 listopada 2016r. jednakże brak jest dowodów dających podstawę do ustalenia, że rzeczywiście (...) wezwanie takie otrzymały. Wobec tego za datę wezwania do zapłaty uznać należy datę doręczenia pozwanemu odpisu pozwu, co nastąpiło w dniu 9 czerwca 2017 r.

Strona pozwana pozostawała wobec tego w opóźnieniu w spełnieniu zasądzonego świadczenia od dnia następnego po tej dacie. W pozostałej części Sąd Okręgowy oddalił , jako nieuzasadnioną , także tę część żądania powódki.

Rozstrzygając o kosztach procesu Sąd I instancji zastosował w istocie art. 100 kpc , chociaż powoływał w tym zakresie normę art. 98 §1 i 3 kpc , stosunkowo je pomiędzy stronami rozdzielając i dokonując ich wzajemnej kompensat. Zastosował , jako jego kryterium, proporcję / 19, 38 % : 80,62 % / skali w której powódka wykazała swoje roszczenie , a pozwana spółka skutecznie się przed nim obroniła.

To samo kryterium Sąd zastosował , rozliczając pomiędzy stronami nie uiszczone koszty sądowe - wydatki związane z postępowaniem, szczegółowo przedstawiając elementy składowe tego rozliczenia.

Apelację od tego orzeczenia złożyła tylko powódka i obejmując jej zakresem jego części , w których powództwo zostało oddalone oraz Sąd rozliczył pomiędzy stronami koszty procesu.

We wniosku środka odwoławczego domagała się w pierwszej kolejności wydania przez Sąd Apelacyjny wyroku reformatoryjnego, którym na rzecz T. S. (1), obok świadczenia dotąd zasądzonego, zostanie przyznana z tytułu wynagrodzenia za korzystanie z nieruchomości w Z. kolejna suma w wysokości 18 169 złotych, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 czerwca 2017r , a strona pozwana zostanie obciążona kosztami procesu i postępowania apelacyjnego.

Jako wniosek ewentualny powódka sformułowała żądanie uchylenia wyroku z dnia 13 grudnia 2021r w zaskarżonej części i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Środek odwoławczy został oparty na zarzutach :

- naruszenia prawa procesowego , w sposób mający dla treści zaskarżonego wyroku istotne znaczenie , a to :

a/ art. 233 §1 kpc poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny zgromadzonych dowodów i zastąpienia jej oceną dowolną poprzez uznanie , że opracowania biegłej U. P. (1) mają pełny walor dowodowy i mogą być podstawą wniosków w zakresie ustaleń faktycznych , które okazały się kluczowe dla treści wydanego wyroku.

Zdaniem skarżącej , złożone w postępowaniu opracowania tej opiniodawczyni nie były wzajemnie zgodne [ powódka użyła określenia niestabilne ] i w zakresie sformułowanych wniosków spójne , a U. P. (1) modyfikowała wysokość należnego wynagrodzenia z pierwotnie przyjętej kwoty 38 010 zl do 17 808 zł , ostatecznie uznanej przez Sąd niższej instancji za wyznaczającą wysokość świadczenia należnego apelującej.

Zarzucanego błędu Sądu powódka upatrywała także w tym , iż nie dostrzegł , ani nie ocenił tego , że podczas składania opinii ustnej na rozprawie w dniu 4 października 2021r biegła skorygowała - podnosząc go - tzw. współczynnik k odnoszący się do sposobu współkorzystania z nieruchomości przez właściciela z 0,5 do 0,6 . Jego przyjęcie powinno prowadzić do powiększenia należnego świadczenia w skali w skazanej w motywach zarzutu.

Kolejnym błędem było nie wzięcie przez Sąd Okręgowy pod uwagę wady metodologii przyjętej przez biegłą , którego apelująca upatruje w przyjęciu podstawy do obniżenia należnego jej wynagrodzenia w tym , iż w gruncie znajdują i znajdowały się uprzednio elementy infrastruktury przesyłowej wody. Okoliczność ta powinna być tymczasem , w procesie ustalenia wysokości wynagrodzenia za korzystanie z nieruchomości pominięta, skoro wynagrodzenie takie ma odpowiadać stawkom rynkowym , które nieuprawniony posiadacz , za okres dysponowania nieruchomością, powinien zapłacić zważywszy , że realność była przeznaczona pod zabudowę mieszkalną, i tylko ono wraz ze wskazanym okresem, powinny być wyznacznikami rozmiarów należnego właścicielowi świadczenia.

Kolejna nieprawidłowość wskazywana w ramach tego zarzutu , to pominiecie przez Sąd I instancji , iż nie zostały przez wnioski opracowań biegłej U. P. (1) podważone konkluzje opracowań drugiego z biegłych tej samej specjalności K. B. (1) a one - oparte na odmiennej metodologii – zdaniem skarżącej poprawnej - określały należne wynagrodzenie na kwoty aż o 72 622 zł wyższą aniżeli w konkluzjach stanowiska opiniodawczego biegłej , na których Sąd oparł swoje ustalenia.

Zdaniem apelującej, dowolne jest stanowisko Sądu I instancji , który uznał , że ten opiniodawca nie zapoznał się z opinią złożoną przez U. P. w sprawie o ustanowienie służebności , a przede wszystkim Sąd powinien był opierać się na opiniach tego autora albowiem przyjęta przez niego metodologia wyliczenia wysokości świadczenia należnego powódce, które jak podkreśliła skarżąca nie ma charakteru odszkodowawczego , była poprawna i jest powszechnie aprobowana.

Z motywami powołanymi dla uzasadnienia zarzutu procesowego ściśle wiązał się , w istocie w ten sam sposób uzasadniany, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych , co do tego , iż na części nieruchomości powódki , pomimo zajęcia jej przez infrastrukturę przesyłową można wybudować budynek mieszkalny.

Zdaniem powódki , błąd ten polegał również na tym , że Sąd przyjął jako istotne dla określenia wysokości wynagrodzenia to , w jaki sposób może być zagospodarowana i wykorzystywana przez T. S. pozostała część nieruchomości , chociaż całkowite wyłączenie z możliwości zabudowy dotyczy tylko obszaru 919 m² oraz 276m² – uwaga S.A.- Zdaniem skarżącej , jak wynika z części jej stanowiska na k. 408 akt to, w jaki sposób ta pozostała część może być zagospodarowana nie ma znaczenia dla wysokości wynagrodzenia dochodzonego przez nią. Przyjęcie innego zapatrywania przez Sąd niższej instancji , prowadząc za zarzucanego błędu ustaleń , miało konsekwencje w postaci nieuprawnionego zaniżenia tej wysokości na skutek zastosowania [ przez biegłą U. P. - uwaga redakcyjna SA ] zbyt niskiego – 0,5 współczynnika ingerencji w prawo własności oznaczanego symbolem k-.

Skarżąca nie formułowała żadnych kolejnych wniosków dowodowych ani nie wnosiła , na podstawie art. 380 kpc o dokonanie przez Sąd II instancji kontroli poprawności decyzji procesowych Sądu Okręgowego w szczególności w zakresie przeprowadzonych dowodów z opinii biegłych U. P. (1) i K. B. (1).

Apelacja T. S. (1) została oparta także na zarzucie naruszenia prawa materialnego poprzez nieprawidłowe zastosowanie art. 224§1 i 2 kc, art. 225 kc w zw. z art. 230 kc , w następstwie nieuzasadnionego uznania , że na wysokość należnego wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości wpływa okoliczność , iż jest ona obciążona urządzeniami przesyłowymi. Zdaniem skarżącej wpływ taki jest wykluczony a jedynym miernikiem wyznaczającym tę wysokość / poza czasokresem takiego korzystania z nieruchomości przez nie właściciela/ jest suma jaką musiałby świadczyć mającemu do niej tytuł właścicielski, na podstawie tytułu prawnego.

Odpowiadając na apelację strona pozwana domagała się jej oddalenia jako pozbawionej uzasadnionych podstaw oraz obciążenia powódki kosztami postępowania apelacyjnego.

Rozpoznając apelację , Sąd Apelacyjny rozważył :

Środek odwoławczy T. S. (1) nie jest uzasadniony i podlega oddaleniu.

Rozpoczynając jego ocenę od zarzutów procesowego oraz dotyczącego ustaleń faktycznych , na wstępie przypomnieć należy , iż zarzut formalny jest uzasadniony jedynie wówczas , gdy spełnione zostaną równocześnie dwa warunki.

Strona odwołująca się do niego wykaże , że rzeczywiście sposób postępowania Sądu naruszał indywidualnie oznaczoną normę [ normy ] formalne. Jednocześnie nieprawidłowości te prowadziły do następstw , które miały istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia. Nieco inaczej kwestię tę ujmując, zarzut procesowy jest usprawiedliwiony jedynie wówczas, jeżeli zostanie dowiedzione , że gdyby nie potwierdzone błędy proceduralne Sądu niższej instancji , orzeczenie kończące spór stron miałoby inną treść.

Sąd drugiej instancji, rozpoznający sprawę na skutek apelacji, jest związany zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa procesowego.

Oznacza to, że bez podniesienia w apelacji odpowiedniego zarzutu - nie może rozważać z urzędu- uchybień prawu procesowemu popełnionych przez Sąd pierwszej instancji, choćby miały wpływ na wynik sprawy.

/ por. także , wskazany jedynie dla przykładu , wyrażający również takie stanowisko, judykat Sądu Najwyższego z dnia 20 sierpnia 2020r , sygn. III UK 293/19 powołany za zbiorem Legalis /.

Z kolei skuteczne postawienie tego zarzutu naruszenia art. 233§1 kpc w postaci przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów , [a konsekwencji także ścisłe z nim przez skarżącą - funkcjonalnie - powiązanego i w istocie na podstawie tej samej argumentacji motywowanego , zarzutu błędu ustaleń ] , wymaga od strony wykazania na czym , w odniesieniu do zindywidualizowanych dowodów polegała nieprawidłowość postępowania Sądu, w zakresie ich oceny i poczynionych na jej podstawie faktów relewantnych dla rozstrzygnięcia.

W szczególności strona ma wykazać dlaczego obdarzenie jednych dowodów wiarygodnością czy uznanie, w odróżnieniu od innych, szczególnego ich znaczenia dla dokonanych ustaleń , nie da się pogodzić z regułami doświadczenia życiowego i [lub ] zasadami logicznego rozumowania , czy też przewidzianymi przez procedurę regułami dowodzenia.

Nie oparcie stawianego zarzutu na tych zasadach , wyklucza uznanie go za usprawiedliwiony, pozostając dowolną , nie doniosłą z tego punktu widzenia polemiką oceną i ustaleniami Sądu niższej instancji.

/ por. w tej materii , wyrażające podobne stanowisko , powołane tylko przykładowo, orzeczenia Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2001, sygn. IV CKN 970/00 i z 6 lipca 2005, sygn. III CK 3/05 , obydwa powołane za zbiorem Lex/

Ponadto nie można tracić z pola widzenia również , że swobodna ocena dowodów stanowi jeden z podstawowych elementów składających się na jurysdykcyjną kompetencję Sądu , który dowody bezpośrednio przeprowadza.

Ma to m. in. i takie następstwo , że nawet w sytuacji w której z treści dowodów można , w zakresie ustaleń , wyprowadzić równie logiczne , chociaż przeciwne do przyjętych przez Sąd I instancji wnioski , to zarzut naruszenia normy art. 233 §1 kpc , pomimo to , nie zostanie uznany za usprawiedliwiony.

Dopóty , dopóki ocena przeprowadzona przez Sąd ocena mieści się w granicach wyznaczonych przez tę normę procesową i nie doznały naruszenia wskazane tam jej kryteria , Sąd Odwoławczy obowiązany jest ocenę tę , a co za tym idzie także wnioski z niej wynikające dla ustalań faktycznych , aprobować .

To, w jaki sposób T. S. (1) uzasadnia obydwa zarzuty; procesowy i faktyczny , wyklucza uznanie ich za uzasadnione.

W miejsce rzeczowej, opartej na wskazanych wyżej kryteriach , odniesionej do indywidualnie oznaczonych dowodów [ i opartych na wnioskach z tej oceny ustaleń faktycznych , które przez to miałyby być dotknięte wytykanymi przez apelującą błędami ] , polemiki ze sposobem postępowania Sądu Okręgowego, powódka ogranicza się do przeciwstawienia jej własnej ich wersji , jej zdaniem poprawnej.

Nieprawidłowości Sądu na których zostały oparte - zgodnie z argumentacja apelantki- sprawdzają się do tego ,że nie przyjął on wersji afirmowanej przez powódkę przy której wysokość należnego jej wynagrodzenia nie powinna być limitowana żadnymi elementami faktycznymi dotyczącymi sposobu możliwego zagospodarowania nieruchomości przez właścicielkę pomimo umiejscowienia w gruncie elementów infrastruktury przesyłowej , rzeczywistego jej stanu i faktycznego jej wykorzystywania w okresie objętym żądaniem , a w odniesieniu do przeprowadzonych w sprawie dowodów , rozmiar tego świadczenia powinien być określony na podstawie wniosków sformułowanych w opracowaniu pisemnym i ustnej wypowiedzi opiniodawczej biegłego K. B. (1).

Już stwierdzenie takiego sposobu motywowania stawianych zarzutów wystarcza dla odparcia ich obu.

Wobec tego jedynie dla porządku i dla zapewnienia kompletności i jasności wywodu dodać należy , iż :

a/ w pierwszej kolejności należy zauważyć , że podważając zasadność oparcia przez Sąd Okręgowy tej części ustaleń na ostatecznie skorygowanych wnioskach opinii biegłej U. P. (1) , apelantka nie stawia zarzutu naruszenia przepisów procesowych dotyczących opinii biegłego , w tym sposobu jej przeprowadzania oraz granic jego weryfikacji przez Sad orzekający./ art. 278 i n. kpc / . To zaniechanie z przyczyn o których była już wyżej mowa , pozwalałoby Sądowi II instancji na tym zakończyć odnoszenie się do argumentacji powołanej przez powódkę co do oceny opracowań tej biegłej jak i opinii złożonych przez biegłego K. B. (1),

b/ tym nie mniej , szczególnie , że orzeczenie Sądu Odwoławczego zapadło na posiedzeniu niejawnym, dla zapewnienia stronom czytelności stanowiska Sądu II instancji , w tej zasadniczej dla rozstrzygnięcia materii , trzeba jeszcze dodać , iż powódka nie formułowała , w odwołaniu się do art. 380 kpc postulatu przeprowadzenia kolejnej opinii biegłego tej samej specjalności , co U. P. (1) i K. B. (1), na etapie postępowania apelacyjnego stąd jej krytyczne stanowisko wobec opracowań pierwszego z opiniodawców trudno uznać za konsekwentne a tym bardziej przekonujące. Szczególnie gdy zważyć na opisane niżej następstwa uznania , iż konkluzje drugiego z nich, w zakresie wysokości wynagrodzenia dla powódki są poprawne,

c/ oto bowiem krytykując w ramach obu zarzutów, oparcie się przez Sąd Okręgowy na skorygowanych wobec pierwotnej ich wersji , wnioskach opinii biegłej U. P. (1) / por . 132-158 akt oraz k. 202-205 akt / oraz uznania za niezdatne dla czynienia na ich podstawie ustaleń i formułowania wniosków co do treści rozstrzygnięcia, konkluzji dotyczących wysokości wynagrodzenia , sformułowanych przez biegłego K. B. (1) / por. k.72-83, 108-11246-249,281-283. 359-360 v akt / skarżąca nie dostrzega , że przyjęcie stanowiska drugiego z opiniodawców w tym zakresie , zważywszy na ustaloną w postępowaniu o ustanowienie służebności [ i nie kwestionowaną przez strony obecnie rozstrzyganego sporu wartość nieruchomości powódki jako całości 170 280 zł ], prowadziłoby do tego , że łączna suma świadczeń , które otrzymałaby T. S. od strony pozwanej z tytułu wynagrodzenia za ustanowienie służebności na rzecz pozwanej spółki oraz wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z niej przez (...) byłaby wyższa od tej wartości. Trzeba bowiem pamiętać , że jak wynika z niekwestionowanej części ustaleń, powódka w postępowaniu o ustanowienie służebności przesyłu otrzymała od przedsiębiorstwa wodociągowego kwotę 134 231 zł, a wynagrodzenie ustalone przez K. B. to kwota łączna ponad 90 000 złotych.

Do tego dodać należy , że wymiana poglądów pomiędzy obydwoma opiniodawcami , na rozprawoie w dniu 4 października 2021r na temat zastosowanych przez nich w opracowaniach metod wyliczenia należnego wynagrodzenia , do której sprawdziło się w istocie składanie przez nich ustnych opinii uzupełniających / por. zapis skrócony rozprawy k. 359-363 v akt / potwierdziła , iż biegły B. , przy formułowaniu swoich wniosków , zupełnie nie brał pod uwagę ustaleń dokonanych w postępowaniu o ustanowienie służebności przesyłu prowadzonym przez Sąd Rejonowy w K. w sprawie o sygnaturze (...) w tym w szczególności złożonej tam opinii biegłej U. P. , która ustaliła w niej nie tylko wartość nieruchomości powódki bez obciążenia infrastrukturą ale także wysokość wynagrodzenia za ustanowienie służebności , które , na co Sąd I instancji zwrócił uwagę, zawierało w sobie element obniżenia wartości nieruchomości jako całości , wobec umieszczenia w grunci jej elementów infrastruktury wodociągowej na jej części.

Nie tylko z treści opinii biegłego B. w formie pisemnej ale także z jego wypowiedzi ustnej wynika , że [ wbrew argumentacji apelacyjnej powódki ] , iż opinii tej nie brał pod uwagę albowiem uznał to za zbędne dla wykonania zadania eksperckiego , które postawił przed nim Sąd Okręgowy.

Co więcej wynika z jego opracowań również , że w zupełności nie brał pod uwagę tego, iż infrastruktura nie jest widoczna na zewnątrz , a powódka może także z tej części nieruchomości korzystać a pozostały jej fragment zagospodarować według własnego uznania. Przy tym jak wynika z niekwestionowanych ustaleń, od czasu kiedy stała się jej właścicielką korzysta z niej tylko w ten sposób , iż wykasza na niej , w razie potrzeby trawę , nie ubiegając się o jej zabudowę nawet na fragmencie , który jest wolny od urządzeń przesyłowych.

Opisane niedoskonałości opracowań K. B. (1) , poza zasadniczymi przyczynami uznania obu zarzutów za nieusprawiedliwione, jedynie utwierdzają poprawność wniosku , iż nie mogły one być źródłem ustaleń określających wysokość należnego powódce wynagrodzenia,

d/ jak wskazano wyżej , spór pomiędzy biegłymi w zakresie właściwej metodologii wyliczenia wysokości świadczenia należnego T. S. (1) , Sąd I instancji rozstrzygnął „ na korzyść „ metody zastosowanej przez biegłą U. P. (1). Sąd II instancji ujął to sformułowanie w cudzysłów celowo albowiem ocena metodologii zastosowanej przez biegłego pozostaje poza granicami oceny tego dowodu przez Sąd jako przydatnego bądź nie dla wniosków doniosłych z punktu widzenia rozstrzygnięcia. Granice te wyznaczają :zupełność , zgodności z wymaganiami formalnymi, w tym przejrzystość i poprawność struktury opinii oraz moc przekonywania argumentów powołanych przez eksperta dla uzasadnienia sformułowanych wniosków. Jeżeli z punktu widzenia tych kryteriów , nie nasunie ona Sądowi orzekającemu zastrzeżeń, to może stanowić uzasadnioną podstawę dokonania ustaleń faktycznych i rozstrzygnięcia sprawy.

Uznał jednak , że w ten obrazowy sposób da wyraz ocenie , że uznanie opracowań biegłej U. P. (1) za podstawę ustaleń i wniosków Sądu Okręgowego , nie wykracza poza granice oceny swobodnej.

Szczególnie , że biegła w sposób przekonujący, podczas wypowiedzi na rozprawie w dniu 4 października 2021 , odwołując się także do dotychczas przestawionych opracowań eksperckich swojego autorstwa, wyjaśniła dlaczego skorygowała wniosek opinii pierwotnej w zakresie wysokości wynagrodzenia należnego powódce z kwoty 38 010 zł / k. 158 akt / na sumę łączną 17 808 zł / k. 205 akt / oraz dlaczego przyjęła wskaźnik k w wysokości 0, 5 –/ por. opinię uzupełniającą biegłej z dnia 11 września 2020r k. 259-264 akt, a w szczególności odpowiedź na pytanie 23 k. 264 akt/ dotyczący zakresu ingerencji podmiotu nie mającego tytułu do nieruchomości w uprawnienia właścicielskie dochodzącego wynagrodzenia / we wzorze na którym oparła swoje wyliczenia przyjęła go na poziomie 0, 5 ani inny, w szczególności 1 lub - jak w apelacji podnosi skarżąca 0, 6.

W odniesieniu do tego ostatniej kwestii tylko dla porządku należy wskazać , iż w tej wypowiedzi ustnej biegła stanowczej zmiany tego wskaźnika nie dokonała, mówiąc jedynie , że byłaby do tego potencjalnie skłonna, uwzględniając wszystkie ustalone okoliczności faktyczne , dotyczące rzeczywistego sposobu korzystania ze spornej nieruchomości. Ostatecznie jednak swoją opinię , w zakresie wyliczenia wynagrodzenia przy zastosowaniu wskaźnika k na poziomie 0, 5 podtrzymała , co tym bardziej wyklucza zasadność tego argumentu apelacyjnego powódki.

Uznanie , że zarówno zarzut procesowy , jak ten dotyczący ustaleń faktycznych nie są trafne ma to następstwo , iż ustalenia te , jako poprawne i kompletne dla oceny roszczenia T. S. (1) , Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne.

W ich świetle niezasadny jest także sformułowany przez powódkę zarzut materialny .

Nie powtarzając tych samych albo bardzo zbliżonych do argumentów Sądu I instancji który odwołując się do wybranych i powszechnie aprobowanych w praktyce Sądów powszechnych wypowiedzi orzeczniczych SN, co do charakteru takiego świadczenia oraz kryteriów wyznaczających jego granice , jest to bowiem z przyczyn teleologicznych zbędne, wskazać jedynie należy , iż jest świadczenie nie będące odszkodowaniem ale wynagrodzeniem za korzystanie z rzeczy właściciela, które posiadacz musiałby mu zapłacić, gdyby jego posiadanie oparte było na istniejącej podstawie prawnej.

Inaczej ujmując: wynagrodzenie jest odpowiednikiem tego, co uzyskałby właściciel, gdyby oddał rzecz w odpłatne korzystanie na podstawie ważnego stosunku prawnego.

Natomiast wysokość wynagrodzenia oblicza się, biorąc pod uwagę stawki rynkowe za korzystanie z rzeczy uwzględniając jej rodzaj i charakter oraz rzeczywiste przeznaczenie oraz czas wykonywania posiadania od chwili powstania roszczenia o wynagrodzenie.

Skoro tak do doniosłe dla określenia stawki tego wynagrodzenia jest również to , że obok posiadacza może z niej korzystać sam właściciel , doznając jedynie ograniczenia przez korzystanie innego podmiotu , w możliwości wykorzystywania rzeczy. Oczywiście jej stan / nieruchomości / , jako przedmiotu potencjalnego najmu lub dzierżawy także jest elementem limitującym wysokość takiego świadczenia , które jest należne właścicielowi.

Negując oparcie ustalenia rozmiaru tego świadczenia w rozpoznawanej sprawie na wnioskach opinii biegłej U. P. (1) w ich ostatecznej wersji, skarżąca nie bierze pod uwagę faktów limitujących / ograniczających / rozmiar ilościowy tego wynagrodzenia.

Z ustaleń faktycznych sprawy , które nie były przez właścicielkę nieruchomości składającej się z działki ewidencyjnej nr (...) w Z. kwestionowane, wynika , że już w dacie w której T. S. (1) uzyskała tytuł własności do niej , na podstawie umowy darowizny z dnia 30 maja 1990r , była ona w części zajęta pod tę infrastrukturę zapewniającą przesył wody , a powódka nigdy inaczej z tego gruntu nie korzystała aniżeli wykaszając trawę.

Nie twierdziła , że chce bądź chciała ją zabudować i podjęła w tym celu jakikolwiek kroki , natomiast podnosiła , iż grunt jest podmokły i właściwie nie nadaje się do uprawy.

/ por. treść wpisów w księdze wieczystej prowadzonej dla spornej nieruchomości k. 7-8 akt , zeznanie powódki k. 378-379 akt/

Zatem już wówczas, zarówno ta infrastruktura jak i cechy indywidualne nieruchomości musiałyby być brane pod rozwagę przy określaniu wymiaru czynszu jaki realnie powódka mogłaby uzyskać, będąc już wówczas świadoma tych, opisanych ograniczeń. Sytuacja z tego punktu widzenia nie uległa również w okresie za który T. S. dochodzi wynagrodzenia w rozstrzyganej sprawie, a obydwie wskazane cechy wpływają ograniczająco na jego wymiar należnego jej świadczenia

W tym kontekście powiedzieć należy , iż nie jest uzasadnione stanowisko skarżącej , która podnosi , iż jedynym wyznacznikiem tego wynagrodzenia jest przeznaczenie jej nieruchomości w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Nie sposób uznać , iż bez znaczenia dla wysokości możliwego do uzyskania czynszu za jej wynajęcie lub dzierżawę jest to , że jest zajęta [ i to w dacie nabywania do niej prawa przez obecną właścicielkę ] w części pod infrastrukturę przesyłową która ogranicza przewidzianą w planie możliwość zabudowy , wpływając - co dla Sądu II odwołując się chociażby do reguł doświadczenia życiowego instancji nie budzi wątpliwości , na wartość tej realności jako takiej. Takimi elementami limitującymi należne wynagrodzenie jest także i to że teren jest podmokły ale przede wszystkim , iż pomimo wskazanych ograniczeń, właścicielka może nadal korzystać z tej nieruchomości , chociaż w determinowanym tymi ograniczeniami zakresie , a także jej część zabudować , zgodnie z przeznaczeniem w planie , czego z własnego wyboru, jak dotąd, nie czyni.

Chybiona jest bowiem argumentacja T. S. (1) , że nie jest poprawne stanowisko Sądu I instancji odwołującego się do o możliwości takiej zabudowy oraz do tego , że w ramach wynagrodzenia za ustanowienie służebności , Sąd wówczas orzekający aprobując wnioski opinii biegłej, także wówczas opiniującej U. P. (1) uwzględnił jako element składowy współwyznaczający wysokość przyznanego jej wynagrodzenia za prawo służebne to , w jakim zakresie na skutek istniejącej w gruncie infrastruktury przesyłowej cała nieruchomość T. S. (1) straciła na wartości.

Sąd Rejonowy ustalił , że utrata tej wartości z tego powodu nastąpiła w skali aż o 92 682 zł czyli 54, 45 % , a wyłączenie wykorzystania działki zgodnie z jej przeznaczeniem w planie odnosi się jedynie do powszechni łącznej 1195 m² , wliczając weń pas ochronny , co powoduje , że na powierzchni 405m² jej zabudowa może mieć miejsce.

Sąd przyjął także , że współposiadanie gruntu przez powódkę także na części gruntu zajętej pod infrastrukturę przesyłającą wodę nie jest wyłączone , a jedynie w opisany sposób ograniczone / por. k. 339 akt (...) w załączeniu / Co w więcej , trzeba zwrócić uwagę, że w tamtym postępowaniu T. S. (1) z takim rozstrzygnięciem / oraz wskazanymi ustaleniami faktycznymi / zgodziła się , nie składając apelacji , która wywiodły tylko (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K..

Wszystkie te elementy stanu faktycznego, współwyznaczające rozmiar możliwego do osiągniecia wynagrodzenia za wynajęcie / wydzierżawienie/ nieruchomości przez powódkę w czasie , którego dotyczy spór , Sąd I instancji poprawnie uwzględnił , posługując się wnioskami opracowania biegłej w ich ostatecznej wersji. Dlatego nie można zasadnie mówić , o naruszeniu przezeń powołanych w zarzucie materialnym norm kodeksowych.

Z podanych wyżej powodów, Sąd Apelacyjny orzekł o oddaleniu apelacji na podstawie art. 385 kpc w zw. z art. 224 §1 i 2 oraz 225 kc.

Orzekając o kosztach postępowania apelacyjnego, Sąd II instancji zastosował art. 98 §1 i 3 kpc oraz 99 kpc w zw. z art. 391 §1 kpc i wynikającą z tego przepisu, dla rozliczenia stron z tego tytułu , zasadę odpowiedzialności za wynik sprawy.

Kwota należna wygrywającej spółce od przerywającej powódki , będąc pochodną wartości przedmiotu zaskarżenia , odpowiada wynagrodzeniu zawodowego pełnomocnika (...) - radcy prawnego , ustalonego na podstawie §2 pkt 5 w zw. z §10 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia MS w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 [ jedn. tekst DzU z 2018 poz. 265 ].

Należność ta została zasądzona wraz z odsetkami po myśli art. 98 §1 ¹ kpc o których Sąd Odwoławczy był obowiązany orzec z urzędu.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE