UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Nowym Sączu zaskarżonym wyrokiem z dnia 14 kwietnia 2022 r. sygn. akt I C 1002/21:

I. orzekł rozwód małżeństwa powódki J. G. z pozwanym T. G. - z winy pozwanego;

II. wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnim dzieckiem stron M. G. ur. (...) powierzył obydwojgu rodzicom, przy ustaleniu miejsca pobytu małoletniej przy matce J. G.;

III. ustalił kontakty pozwanego T. G. z małoletnią córką stron;

IV. obowiązkiem utrzymania małoletniej córki stron obciążył obojga rodziców i zasądził od pozwanego na rzecz małoletniej M. G. alimenty w kwotach po 1.500 zł miesięcznie, płatne z góry do rąk powódki J. G. do 10 - tego każdego kolejnego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie na wypadek uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat;

V. zasądził od pozwanego na rzecz powódki alimenty w kwotach po 500 zł miesięcznie płatne z góry do 10 - tego każdego kolejnego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie na wypadek uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat;

VI. dalej idące żądania w zakresie alimentów oddalił;

VII. nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Nowym Sączu kwotę 481,28 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

VIII. zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.337 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W rozważaniach prawnych Sąd Okręgowy przedstawił m.in. następujące motywy swego rozstrzygnięcia:

Pomiędzy stronami nastąpił zupełny i trwały rozkład pożycia małżeńskiego stron, a nie zachodzą negatywne przesłanki orzeczenia rozwodu, co uzasadnia orzeczenia rozwodu.

Jak stanowi przepis art. 57 § 1 kro, orzekając rozwód sąd orzeka także, czy i który z małżonków ponosi winę rozkładu pożycia. Przepis ten wiąże się z uregulowaniem zawartym w przepisie art. 23 kro, zgodnie z którym małżonkowie mają równe prawa i obowiązki w małżeństwie; są obowiązani do wspólnego pożycia, do wzajemnej pomocy i wierności oraz do współdziałania dla dobra rodziny, którą przez swój związek założyli.

W ocenie Sądu winę w rozkładzie pożycia małżeńskiego stron ponosi wyłącznie pozwany. Przyczyną rozkładu pożycia małżeńskiego było zachowanie pozwanego polegające na nawiązaniu bliższej relacji z A. M.. Pozwany oszukiwał żonę, był nieszczery wobec niej. Złamał obowiązek wierności, który zobowiązuje małżonków do utrzymywania stosunków płciowych wyłącznie ze sobą oraz do powstrzymywania się od kontaktów seksualnych z inną osobą. W orzecznictwie SN wyrażono pogląd, że nie tylko fakt cudzołóstwa stanowi naruszenie wierności, ale także zachowanie się małżonka stwarzające pozory naruszenia tego obowiązku (orz. SN z dn. 19.12.1950 r. C322/50, PiP 1951 nr 11 o.803). Pozwany zatem poprzez systematyczne spotkania nawet tylko towarzyskie z A. M. w parku z dziećmi przez określony czas, stwarzał pozory naruszenia obowiązku wierności.

Wysoce nagannie należy ocenić postępowanie pozwanego dotyczące de facto pozbawienia powódki pracy w firmie prowadzonej przez pozwanego. Pozwany oświadczając powódce aby nie przychodziła już do pracy pozbawił powódkę źródła dochodu. Powódka z uwagi na samodzielną opiekę nad niepełnosprawną córką, brak pomocy rodziny, która mieszka na drugim krańcu kraju ma problemy ze znalezieniem pracy dostosowanej do opieki nad córką. Powódka nie posiada wyuczonego zawodu, niemal przez cały okres małżeństwa wspomagała pozwanego w prowadzeniu firmy.

Pozwany nie wykazał aby powódka w jakimkolwiek stopniu przyczyniła się do rozkładu pożycia. W małżeństwie stron występowały nieporozumienia jak w każdym małżeństwie. Nie były one na tyle drastyczne aby stanowiły podstawę rozpadu małżeństwa. Dotyczyły bieżących spraw życia rodzinnego. Małżeństwo stron funkcjonowało przez dłuższy czas, strony nadal stanowiły wspólnotę małżeńską. Wszystko to zniweczył pozwany nawiązując bliższe relacje z A. M. i wyprowadzając się od żony. Przeprowadzone postępowanie nie wykazało – jak wskazano powyżej - aby pozycja pozwanego sprowadzała się tylko do dostarczania środków finansowych skoro powódka wspierała go w prowadzonej działalności, pracowała przez całą ciążę, do pracy powróciła po 4 miesiącach po urodzeniu dziecka. Pozwany nie miał zarzutów co do prowadzenia domu i wychowywania dziecka przez powódkę. Pozwany nie wykazał także aby strony żyły ponad stan. Decyzje finansowe były podejmowane wspólnie, pozwany wg powódki dokonał wybielenia uzębienia, wykonał tatuaż, uczęszczał na siłownie, wychodził na imprezy.

W ocenie Sądu w rozpatrywanej sprawie winę za rozkład pożycia małżeńskiego ponosi wyłącznie pozwany.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w punkcie I sentencji wyroku.

Na podstawie art. 58 k.r.o. w wyroku orzekającym rozwód w wyroku orzekającym rozwód Sąd orzeka o władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem obojga małżonków i kontaktach rodziców z dzieckiem oraz orzeka, w jakiej wysokości każdy z małżonków jest obowiązany do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania dziecka. Sąd uwzględnia pisemne porozumienie małżonków o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie, jeżeli jest ono zgodne z dobrem dziecka. Rodzeństwo powinno wychowywać się wspólnie, chyba że dobro dziecka wymaga innego rozstrzygnięcia. W braku porozumienia, o którym mowa w § 1, sąd, uwzględniając prawo dziecka do wychowania przez oboje rodziców, rozstrzyga o sposobie wspólnego wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie. Sąd może powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka, jeżeli dobro dziecka za tym przemawia - art. 58 § 1a kro. Na zgodny wniosek stron sąd nie orzeka o utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem - art. 58 § 1b kro.

W ocenie Sądu strony w ocenie sądu są w stanie współpracować na płaszczyźnie rodzicielskiej.

Dlatego też w tym zakresie sąd orzekł jak w pkt II wyroku.

Kwestia kontaktów nie była pomiędzy stronami sporna. Sąd zatem uregulował kontakty pozwanego z małoletnią córką jak w pkt III.

Zgodnie z art. 133 § 1 kro rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie. Zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego.

Obowiązek alimentacyjny ustala się uwzględniając usprawiedliwione potrzeby uprawnionego oraz zarobkowe i majątkowe możliwości obowiązanego (art.135§1 kro). Wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie samodzielnie się utrzymać, może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o jego utrzymanie lub wychowanie (art.135 § 2 kro). Obowiązek alimentacyjny spoczywa na obojgu rodzicach (art.133 § 1 kro).

W przedmiotowej sprawie Sąd uznał, iż biorąc pod uwagę usprawiedliwione potrzeby córki stron, iż pozwany powinien partycypować w bieżących kosztach jej utrzymania kwotami po 1.500 zł. miesięcznie.

Małoletnia córka stron M. ma niespełna (...) lat, uczęszcza do przedszkola i nie jest w stanie samodzielnie się utrzymać.

Obowiązek alimentacyjny spoczywa na obojgu rodzicach. Powódka wypełnia go w znaczącej części poprzez osobiste, codzienne starania, takie jak chociażby przyrządzanie posiłków, pranie, sprzątanie, zapewnienie ubioru, nadzór nad zdrowiem i higieną córki. Wszystkie te czynności mają określoną wartość, co również musi być brane pod uwagę przy ustalaniu obowiązku alimentacyjnego drugiego z rodziców, z którym dziecko na co dzień nie mieszka.

Powódka przedstawiła kwoty, jakie jej zdaniem składają się na usprawiedliwione potrzeby małoletniej, dołączyła do pozwu dowody potwierdzające ponoszenie wydatków na zakup odzieży, zakup leków, suplementów diety, środków higieny osobistej, środków czystości. Pomimo, że nie przedłożyła dowodów potwierdzających ponoszenie stałych wydatków na zakup odzieży, zakup leków, suplementów diety, środków higieny osobistej, środków czystości na wskazane przez siebie kwoty, to na chwilę obecną zasadnym jest przyjęcie, że przy uwzględnieniu zakresu wydatków wskazanych przez powódkę, że koszty utrzymania małoletniej córki stron oscylują w granicach ok. 2.100 zł miesięcznie.

Na powyższą kwotę składają się wydatki na zakup żywności - 400 zł, ubrania, obuwie po ok. - 250,00 zł, środki czystości, kosmetyki ( małoletnia jest leczona z powodu atopowego zapalenia skóry o ciężkim przebiegu ) – po 200 zł, wizyty kontrolne u stomatologa, laryngologa, pediatry oraz leki i witaminy, leczenie w przypadku choroby ( małoletnia jest leczona także z powodu astmy oskrzelowej, przerostu III migdała – co powoduje częste infekcje, przyjmuje na stałe laki ) – ok. 500,00 zł, opłaty za przedszkole – 380zł. czesne i opłata za wyżywienie 9 zł. dziennie – ok. 600zł, koszty wyprawki i opłat – ok. 50 zł, koszty paliwa – 100 zł, rozrywka, zabawki – ok. 100zł, zajęcia dodatkowe 42 zł – łącznie ok. 1.900 zł. uwzględniając, że małoletnia nie uczęszcza do przedszkola przez pełny miesiąc, za okres wakacyjny przy wcześniejszym zgłoszeniu nie ponosi się opłat.

Powódka zawyżyła koszty utrzymania córki w zakresie wyżywienia zważywszy na to, że córka uczęszcza do przedszkola, gdzie ma także zapewnione wyżywienie, koszty zakupu odzieży i obuwia, gdy dziecko w tym wieku szybko rośnie i wymaga częstej zmiany odzieży i obuwia i niezasadnym jest zakup tak dużej ilości odzieży i obuwia, koszty przedszkola gdy córka jak wskazano nie uczęszcza do niego codziennie w skali miesiąca z uwagi na stan zdrowia, paliwa w sytuacji gdy małoletnia często choruje i nie uczęszcza do przedszkola systematycznie, koszty wyprawki, które nie są tak wysokie, a opłaty na ubezpieczenie i komitet rodzicielski ponoszone są jednorazowo. Podobnie należy ocenić koszty rozrywki i zakupu zabawek.

Do powyższych kwot należy doliczyć koszty utrzymania mieszkania, które wynoszą – ok. 700zł. miesięcznie ( opłata za mieszkanie ok. 500 zł, opłaty za prąd, telefon, Internet ok. 200zł. ). Należy jednak zważyć, że w kwocie alimentów należy uwzględnić jedynie ryczałtowo koszty wynikające ze zużycia wody, prądu czy ogrzania wody użytkowej dla dziecka, jednak koszt utrzymania mieszkania obciąża rodzica, któremu powierzono wykonywanie władzy rodzicielskiej i zobowiązany jest zapewnić dla siebie takie mieszkanie, które umożliwia pobyt w nim dziecka (por. wyrok SA w Krakowie z dnia 23.03.2016 r. I ACa 1755/15 i 19.12.2016 r. I ACz 2273/16). Pozostałe koszty związane z mieszkaniem winna ponieść powódka, zwłaszcza, że pozwany spłaca kredyt na jego zakup. Dlatego też zasadnym jest przyjęcie z tego tytułu kwoty 200zł. miesięcznie. Łączne zatem koszty utrzymania małoletniej M. wynoszą ok. 2.100zł. miesięcznie.

Sąd wziął pod uwagę ponoszone wydatki zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego oraz aktualną sytuację majątkową powódki.

Udział zatem finansowy pozwanego w kosztach utrzymania córki kwotą 1.500zł. miesięcznie nie stanowi wygórowanej kwoty. Sąd wysoko ocenił możliwości zarobkowe pozwanego. Pozwany prowadzi dochodową działalność gospodarczą. Od grudnia 2020r., co miesiąc przesyłał powódce kwotę 2.500zł. miesięcznie – co wynika z wydruku z konta bankowego ( k. 84 ). Za 2021r. jego przychód wyniósł: 585.543,71zł., koszty uzyskania przychodu 476.836,16zł, dochód 108.707,55zł. Za okres od 1.01.2022r. do 31.03.2021r. jego przychód wyniósł: 129.123,87zł., koszty uzyskania przychodu 116.497,60zł, dochód 12.626,27zł. System księgowania dochodów i wydatków umożliwia wykazanie niewielkich dochodów czy nawet strat. Pozwany posiada oszczędności po sprzedaży majątku otrzymanego od matki.

Na marginesie powyższych rozważań należy zauważyć, że stosownie do art. 135 § 3 k.r. i o. w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 10 czerwca 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 1177), która weszła w życie 20 sierpnia 2016 r., na zakres świadczeń alimentacyjnych nie wpływa m.in. świadczenie wychowawcze, o którym mowa w ustawie z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (Dz. U. poz. 195 i 1579 oraz z 2017 r. poz. 60 i 245). Oznacza to więc, że świadczenie wychowawcze 500+ nie ma wpływu na wysokość zasądzanych przez sąd alimentów. Zgodnie bowiem z art. 4 ust. 1 wymienionej ustawy, celem świadczenia wychowawczego jest częściowe pokrycie wydatków związanych z wychowywaniem dziecka, w tym z opieką nad nim i zaspokojeniem jego potrzeb życiowych. Sądy określając zakres obowiązku alimentacyjnego nie powinny zatem uwzględniać świadczenia wychowawczego. Zobowiązanie rodziców wobec dziecka jest fundamentalne i nie ma możliwości zwolnienia ich z tego obowiązku. A zatem, zmniejszenie wysokości alimentów z powodu uprawnienia do świadczenia wychowawczego, będącego świadczeniem dodatkowym, finansowanym ze środków publicznych, jest nieuprawnione. Nie mniej jednak powódka pobiera takie świadczenie oraz zasiłek pielęgnacyjny, które to winne być wydatkowane na potrzeby córki, jej leczenie, przyjemności.

Dlatego też orzeczono jak w pkt IV i VI wyroku.

Zgodnie z art. 60 § 2 k.p.c. jeżeli jeden z małżonków został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia, a rozwód pociąga za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego, sąd na żądanie małżonka niewinnego może orzec, że małżonek wyłącznie winny obowiązany jest przyczyniać się w odpowiednim zakresie do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego, chociażby ten nie znajdował się w niedostatku.

Z mocy tego przepisu, prawo do żądania alimentów przyznano rozwiedzionemu małżonkowi, chociażby nie znajdował się w niedostatku. Prawo to przysługuje tylko małżonkowi niewinnemu w stosunku do małżonka wyłącznie winnego powstania rozkładu pożycia, gdy rozwód pociąga za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego. W takich wypadkach sąd może orzec, że małżonek wyłącznie winny obowiązany jest przyczyniać się w odpowiednim zakresie do zaspokojenia usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego. Przesłanką, od której jest zależne powstanie obowiązku alimentacyjnego małżonka wyłącznie winnego rozpadu pożycia małżeńskiego, jest spowodowanie przez rozwód istotnego pogorszenia sytuacji materialnej małżonka niewinnego (patrz wyrok SN z dnia 7 maja 1998 r. III CKN 186/1998 LEX nr 83804). Przy orzekaniu o alimentach na podstawie art. 60 § 2 k.r.o. należy porównać sytuację, w jakiej małżonek niewinny znajdzie się po rozwodzie, z sytuacją, w jakiej by się znajdował, gdyby pożycie małżonków funkcjonowało normalnie (tak SN w orzeczeniu z dnia 28 października 1980 r., III CRN 222/80, PiP 1982, z. 5-6, s. 147 i n. z glosą A. Szpunara).

Sąd uznał, że orzeczenie rozwodu pociągnie za sobą istotne pogorszenie sytuacji majątkowej powódki. Aktualnie powódka nie pracuje. Z uwagi na opiekę nad córką nie jest w stanie podjąć zatrudnienia na cały etat. Wcześniej powódka pracowała razem w pozwanym w jednej firmie zarejestrowanej na pozwanego, której dochody stanowiły źródło utrzymania rodziny. Powódka mogła także liczyć na pomoc pozwanego, w tym w opiece nad córką. Powódka powinna zatem uzyskać alimenty od pozwanego.

Ustalając wysokość kwoty zasądzonej od pozwanego tytułem alimentów na rzecz powódki Sąd, kierując się kryteriami wyznaczonymi treścią art. 60 kro, przede wszystkim wziął pod uwagę możliwości zarobkowe i majątkowe stron. Jak to zostało już powyżej wyeksponowane możliwości pozwanego są zdecydowanie większe od możliwości powódki. Powódka nie osiąga dochodu, zaś pozwany jest w stanie uzyskać dochód pozwalający na łożenie miesięcznie kwoty 500zł. tytułem alimentów przy posiadanych zobowiązaniach. Kwota alimentów w wysokości 500 zł jest wystarczająca biorąc pod rozwagę standard życia powódki w trakcie trwania małżeństwa. Zasądzona kwota alimentów pozwoli powódce pokryć przynajmniej częściowo koszty utrzymania, które wynoszą: wyżywienie 500zł, zakup odzieży i obuwia 200zł, zakup kosmetyków i środków czystości 100zł. – łącznie ok. 800zł. ubezpieczenie samochodu 500zł, wymiana opon 300zł, przegląd 100zł. Powódka winna także zaktywizować się zawodowo podejmując się pracy dorywczej czy zdalnej, tym bardziej, że to pozwany spłaca także w całości ratę kredytu w kwocie ok. 1.250zł. pobranego na zakup mieszkania w którym mieszka powódka wraz z córką.

Ponadto pozwany posiada zobowiązania wobec swojej matki w związku z przepisaniem na niego całego majątku, ponosi koszty utrzymania mieszkania, w którym mieszka z matką. W ocenie sądu posiada on jednak oszczędności po sprzedaży majątku. Nie wykazał aby pozostałą kwotę 280.000 zł. zużył w całości na bieżące utrzymanie.

W ocenie Sądu pozwany jest w stanie płacić alimenty na rzecz żony w kwotach po 500 zł miesięcznie.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w punkcie V i VI wyroku.

O kosztach procesu sąd orzekł mając na uwadze wynik procesu, na zasadzie art. 98 k.p.c.

Niniejszy wyrok apelacją zaskarżyły obie strony.

Pozwany zaskarżył niniejszy wyrok w części, tj. odnośnie punku I (w zakresie winy), IV ( w zakresie wysokości alimentów), V (co do zasady), VII ( co do zasady), VII (co do zasady) wyroku, zarzucając:

I. naruszenie przepisu prawa materialnego, a to z art. 57 § 1 k.r.o. poprzez błędne uznanie, że winę za rozwiązanie małżeństwa stron ponosi wyłącznie pozwany, co wynika z naruszenia przez Sąd I instancji przepisu prawa procesowego, a to art. 233 k.p.c. polegającego na dowolnej, a nie zgodnej z zasadami wiedzy i logiki ocenie materiału dowodowego, w tym w szczególności zeznań następujących świadków L. P., A. T. (1), A. M., K. M. oraz oceny nagrania z rozmowy pomiędzy pozwanym a K. M..

II. naruszenie przepisów postępowania tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną i sprzeczną z zasadami logiki ocenę dowodów w sprawie i w konsekwencji błędne przyjęcie, że:

- pozwany nawiązał bliską relację z A. M., z którą złamał obowiązek wierności, co stało się główną, zdaniem Sądu I instancji, przyczyną rozpadu małżeństwa stron, w sytuacji gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie wskazuje na to, a ponadto w sytuacji gdy Sąd I instancji sam ma wątpliwości w tym zakresie, bowiem w uzasadnieniu podaje, że zachowanie pozwanego mogło stwarzać pozory naruszenia obowiązku wierności;

- spotykanie się pozwanego z A. M. w parku z dziećmi przez określony czas stwarzało pozory naruszenia obowiązku wierności, w sytuacji gdy spotkania pozwanego z A. M. w parku miały wyłącznie na celu opiekę nad dziećmi, ponadto nie raz uczestniczył w nich mąż A. M., z którym pozwany nawiązał relacje, które doprowadziły do wspólnych wyjazdów i spotkań;

- pozwany pozbawił powódkę możliwości pracy w swojej firmie , co spowodowało, że została ona bez środków do życia, w sytuacji gdy pozwany począwszy od zaprzestania pracy przez powódkę w jego firmie przelewał powódce regularnie wystarczające środki pieniężne na życie jej i dziecka , mimo, że powódka miała faktyczną możliwość podjęcia zatrudnienia, czego nie czyniła (pozwany zabezpieczył byt powódki i dziecka);

- pozwany ma wysokie możliwości zarobkowe, bowiem prowadzi dochodową działalność gospodarczą, w sytuacji gdy z przedłożonych przez pozwanego dokumentów księgowych, w tym PIT -ów, wynika, że sytuacja finansowa pozwanego prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą jest zła, dochody są przeciętne, w istocie pozwany wydaje więcej niż zarabia, a niekiedy pozostaje wręcz na stracie; Sąd wskazuje na dochód pozwanego w poszczególnych okresach bez pomniejszenia wpłacanej przez pozwanego miesięcznej składki ZUS, która obecnie oscyluje w kwocie ok. 1 600,00 zł. miesięcznie;

- system księgowania dochodów i wydatków umożliwia wykazanie niewielkich dochodów czy nawet strat, co nie zostało w żaden sposób potwierdzone jakimkolwiek dowodem w sprawie, a pozwany przedłożył dokumenty księgowe, w tym PIT-y, przedłożone do urzędu skarbowego w roku 2019, 2021 i 2022 , które to dokumenty nie zostały w żaden sposób zakwestionowana przez powódkę i nie ma wątpliwości co do ich autentyczności. Sąd bez jakichkolwiek podstaw podaje, że system księgowy umożliwia wykazanie zaniżonych dochodów i strat, odnosząc się tym twierdzeniem do sytuacji majątkowej pozwanego, jego możliwości zarobkowych i czyniąc na tej podstawie ustalenia;

- orzeczenie rozwodu pociągnie za sobą istotne pogorszenie sytuacji majątkowej powódki bowiem aktualnie powódka nie pracuje, zaś z powodu opieki nad córką nie jest w stanie podjąć zatrudnienia na cały etat, w sytuacji gdy świadek A. T. (1)pozostająca w analogicznej sytuacji jak powódka ( żyjąca z rozłące z ojcem swojego dziecka, dziecko świadka jest w zbliżonym wieku do córki stron, uczęszcza do tego samego przedszkola co córka stron) pracuje na cały etat, godzi opiekę nad dzieckiem z pracą, co umożliwia jej między innymi opieka przedszkolna jaką otrzymuje jej dziecko, taka sama opieka jaką otrzymuje córka stron. Córka stron i dziecko świadka A. T. (1) uczęszczają do tego samego przedszkola niepublicznego. Ponadto powódka od września 2020r. nie podjęła w zasadzie żadnego zatrudnienia, co świadczy o jej niechęci do pracy, a to wobec upływu do dnia orzekania, od dnia zaprzestania pracy w firmie pozwanego, niemal półtora roku. Nieakceptowalne jest to zwłaszcza w okolicznościach, iż powódka jest osobą zdrową, a na rynku pracy panuje bardzo niska stopa bezrobocia, co oznacza, że więcej jest pracodawców poszukujących pracowników, niż pracowników poszukujących zatrudnienia. Sytuacja jest korzystna dla osób poszukujących pracy. Pozwany z takiego zachowania powódki nie może ponosić negatywnych konsekwencji.

- z treści nagrania rozmowy pomiędzy pozwanym a świadkiem K. M. wynika, że pozwany przyznał się do zdrady , w sytuacji kiedy z treści rozmowy nie można wyinterpretować takiego przyznania , a pozwany w sposób logiczny, konsekwentny wyjaśnił okoliczności przeprowadzanej rozmowy;

a ponadto

- dokonanie oceny zeznań pozwanego odnoszących się do okoliczności i przyczyn nagrania przez świadka K. M. rozmowy z nim, w której rzekomo przyznał się do romansu z świadkiem A. M. w oparciu o dowód nie udostępniony stronom i nie zalegający w aktach sprawy, a to opinii OZSS wydanej w sprawie rozwodowej państwa M.; Sąd I instancji mógł posłużyć się tym dowodem jeżeli dopuściłby dowód z akta sprawy rozwodowej toczącej się pomiędzy państwem M..

II naruszenie przepisu prawa materialnego, a to:

- art. 135 § 1 k.r.o. polegające na błędnym przyjęciu, iż możliwości zarobkowe i majątkowe pozwanego pozwalają mu, bez uszczerbku w podstawowych kosztach utrzymania siebie, łożyć na małoletnią córkę stron alimenty w kwocie 1500,00 zł. miesięcznie oraz naruszenie tego przepisu poprze pominięcie, iż pozwany niezależnie od ponoszonych alimentów, w znacznej części ponosi koszty utrzymania małoletniej, miedzy innymi poprzez spłatę kredytu mieszkaniowego stron, w którym obecnie mieszka wyłącznie powódka z małoletnią.

- art. 60 k.r.o. i w skutek tego nieprawidłowe orzeczenie Sądu zakresie nałożenia na pozwanego obowiązku alimentacyjnego względem powódki , w sytuacji kiedy z zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz zgodnie z zarzutem nr I, nie prawidłowe jest przyjęcie przez Sąd I instancji, że pozwany jest wyłącznie winny rozkładowi małżeństwa stron, a rozwód pociąga za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej powódki. Z zeznań powódki wynika, że w trakcie małżeństwa nie miała ona samodzielności finansowej, pozwany wydzielał jej pieniądze, jej sytuacja była zła. Po wyprowadzce pozwanego, pozwany regularnie zaczął przelewać powódce pieniądze na utrzymania jej i małoletniej ( w dalszej kolejności wydane zostało przez Sąd zabezpieczenie na czas toczenia się procesu w przedmiocie utrzymania rodziny, które pozwany regularnie realizował i realizuje) , ponadto nadal uiszczał i uiszcza ratę kredytu na zakup mieszkania w którym obecnie mieszka powódka z małoletnią;

W związku z powyższym pozwany wniósł o zmianę orzeczenia Sądu I instancji:

- w pkt I wyroku, poprzez rozwiązanie przez rozwód małżeństwa stron z winy wyłącznej powódki (zmiana w zakresie winy, pozwany przyznaje, że pomiędzy stronami doszło do trwałego i zupełnego rozpadu małżeństwa);

- w pkt IV wyroku, poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz małoletniej córki storn alimentów w kwocie 900 zł miesięcznie (zgodnie z odpowiedzią na pozew);

- w pkt V wyroku, poprzez oddalenie w całości żądania w zakresie zasądzenia od pozwanego na rzecz powódki alimentów, z ostrożności procesowej, ewentualnie o obniżenie zasądzonej kwoty tytułem alimentów do kwoty 200 zł. miesięcznie;

- w pkt VII i VIII poprzez obciążenie powódki kosztami procesu wobec żądań zmiany orzeczenia w pkt I, IV, V;

ewentualnie, o:

- uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji;

Jednocześnie wniósł o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa przez profesjonalnego pełnomocnika.

Powódka zaskarżyła wyrok w części, tj. w pkt VI w całości oraz konsekwentnie w pkt IV i V, zarzucając:

1. sprzeczność ustaleń ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, polegającą na przyjęciu, iż:

a) łączne koszty utrzymania małoletniej M. wynoszą ok. 2.100 zł miesięcznie, podczas gdy z podliczenia wydatków na zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb dziecka w wysokości ustalonej przez Sąd wynika, że potrzeby te wynoszą znacznie więcej, bo 2.567 zł miesięcznie;

b) obciążenie pozwanego obowiązkiem alimentacyjnym wobec dziecka na poziomie 1.500 zł miesięcznie pozwoli powódce na pokrycie podstawowych usprawiedliwionych potrzeb małoletniej M., chociaż koszty utrzymania dziecka są wysokie z uwagi na ponadstandardowe wydatki na leczenie, a powódka nie ma obecnie możliwości podjęcia stałej pracy i uzyskania w ten sposób dodatkowych środków utrzymania;

c) kwota alimentów zasądzona na rzecz powódki w wysokości 500 zł jest wystarczająca, biorąc od uwagę standard życia powódki w trakcie trwania małżeństwa, podczas gdy kwota ta nie odpowiada wsparciu finansowemu, jakie powódka otrzymywała od męża w trakcie trwania małżeństwa, ani też nie uwzględnia ograniczonych możliwości zarobkowych powódki spowodowanych pozbawieniem jej pracy przez pozwanego czy ciążącego również na powódce obowiązku spłaty połowy raty kredytu zaciągniętego na zakup mieszkania małżonków, która wynosi obecnie 1.200 zł miesięcznie i nie ma żadnej gwarancji, by pozwany w dalszym ciągu spłacał ją w całości;

d) miesięczny koszt utrzymania powódki wynosi ok. 800 zł miesięcznie, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynikało, że koszty te wynoszą 2.000 zł miesięcznie, uwzględniając obowiązek spłaty przypadającej na powódkę części raty kredytu mieszkaniowego w kwocie 600 zł miesięcznie;

2. naruszenie przepisu prawa procesowego, a to art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przyjęcie, że pozwany winien partycypować w bieżących kosztach utrzymania małoletniej M. kwotami po 1.500 zł miesięcznie, jak również powódki kwotami po 500 zł miesięcznie, łącznie 2.000 zł miesięcznie, podczas gdy:

- kwoty te nie pozwalają powódce na pokrycie pozostałych usprawiedliwionych potrzeb własnych i małoletniej M.;

- kwoty te nie odpowiadają faktycznie dokonywanym dotychczas przez pozwanego wpłatom na utrzymanie rodziny i mieszkania;

- powódka ma ograniczone możliwości zarobkowania, ponieważ do chwili rozstania stron wyłącznie elastyczny czas pracy w firmie pozwanego pozwalał jej na pogodzenie obowiązków rodzicielskich z opieką nad dzieckiem, i choć powódka poszukiwała innej pracy od dnia faktycznego rozstania małżonków i pozbawienia jej przez pozwanego dotychczasowego zatrudnienia, a nawet ją podejmowała, to jednak z pracy tej musiała rezygnować, bowiem nie mogła pogodzić obowiązków zawodowych z opieką nad często chorującym dzieckiem;

3. naruszenie przepisu prawa materialnego, a to art. 60 § 2 k.r.o. poprzez jego błędną wykładnię i ograniczenie wysokości obowiązku alimentacyjnego małżonka wyłącznie winnego za rozpad związku małżeńskiego ze względu na możliwość aktywizacji zawodowej małżonka niewinnego, przez co nie zostały wzięte pod uwagę warunki materialne powódki jako małżonka niewinnego, jakie miałaby, gdyby pozwany jako drugi z małżonków spełniał należycie swoje obowiązki i gdyby małżonkowie kontynuowali pożycie, mianowicie brak możliwości podjęcia stałej pracy w związku z opieką nad często chorującym dzieckiem.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, powódka wniosła o:

1) zmianę wyroku w pkt IV poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz małoletniej córki stron alimentów w kwotach po 2.000 zł miesięcznie oraz w pkt V poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki alimentów w kwotach po 1.000 zł miesięcznie, jak również uchylenie pkt VI wyroku;

a także o:

2) zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm prawem przepisanych, a to wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie na wypadek uchybienia terminowi płatności od dnia prawomocności orzeczenia do dnia zapłaty.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Na wstępie wskazać trzeba, że Sąd Apelacyjny w pełni podziela ustalenia faktyczne Sądu I instancji i poczynione na ich podstawie rozważania prawne, uznając je za własne. Tym samym - co do zasady - brak jest podstaw do uwzględnienia apelacji obu stron, z przyczyn wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Przechodząc do szczegółowej oceny wniesionych apelacji, w pierwszej kolejności należy odnieść się do podniesionego w apelacji obu stron zarzutu naruszenia prawa procesowego, koncentrującego się one na szeroko rozbudowanej argumentacji naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. oraz łączącego się z tym zarzutem, zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych, poprzez naruszenie obowiązku wszechstronnego rozważenia całości materiału dowodowego i dokonanie ustaleń faktycznych jedynie na podstawie dowodów korzystnych dla jednej zez stron, z pominięciem korzystnych dla drugiej strony.

W tym kontekście należy wskazać, iż w orzecznictwie Sądu Najwyższego podnosi się, iż „dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie można poprzestać na stwierdzeniu, że dokonane ustalenia faktyczne są wadliwe, odnosząc się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Niezbędne jest wskazanie przyczyn, które dyskwalifikują postępowanie sądu w zakresie ustaleń. Skarżący powinien zwłaszcza wskazać, jakie kryteria oceny zostały naruszone przez sąd przy analizie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im taką moc przyznając" (zob. postanowienie SN z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, Lex nr 52753; wyrok SN z dnia 6 lipca 2005 r., III CK 3/05, Lex nr 180925). Ponadto Sąd Najwyższy wielokrotnie w swoim orzecznictwie wskazywał, że „jeżeli wnioski wyprowadzone przez sąd orzekający z zebranego materiału dowodowego są logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, ocena tego sądu nie narusza przepisu art. 233 § 1 k.p.c. i musi się ostać, choćby z materiału tego dawały się wysnuć również wnioski odmienne. Tylko wówczas, gdy brakuje logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych związków przyczynowo-skutkowych, przeprowadzona przez sąd orzekający ocena dowodów może być skutecznie podważona "(Zob. m.in. wyrok SN z 7.10.2005 r., IV CK 122/05, LEX nr 187124).

Należy zatem stwierdzić, iż skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 233 § 1 k.p.c. wymaga nie polemiki, lecz wskazania, że Sąd ten uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd doniosłości (wadze) poszczególnych dowodów, ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu pierwszej instancji.

W ocenie Sądu Apelacyjnego zarzuty obu apelacji, w tym także zarzut błędu w ustaleniach k.p.c., nie mają żadnego merytorycznego uzasadnienia, a jedynie charakter polemiki z oceną dokonaną przez Sąd I instancji.

W związku z faktem, że wnioski apelacji obu stron oparte były na zakwestionowaniu ustaleń stanu faktycznego, a następnie na tej podstawie konstruowano zarzuty naruszenia prawa materialnego, konsekwencją bezzasadności tych zarzutów, jest braku podstaw do uwzględnienia obu apelacji także z tego powodu.

Tak więc, w ocenie Sądu Apelacyjnego, przekonywujące są ustalenia Sądu I instancji dotyczących przyczyn rozkładu pożycia stron, skutkują zasadnym przypisaniem winy w rozkładzie pożycia pozwanemu. Natomiast w realiach stanu faktycznego pozwany nie wykazał by powódka przyczyniła się do tego rozkładu. W konsekwencji wręcz irracjonalnym jest uwzględnienie wniosku apelacji pozwanego o orzeczenie rozwodu z wyłącznej winy powódki.

Tak więc konsekwencją oddalenia apelacji w zakresie zakwestionowania orzeczenie co do braku winy pozwanego oraz co do przypisania winy powódki w rozkładzie pożycia małżeńskiego stron, jest przyjęcia trafności wyroku co do orzeczenia rozwodu z winy pozwanego. Fakt ten z kolei determinuje zakres odpowiedzialności alimentacyjnej pozwanego wobec powódki opartej na korzystniejszej dla powódki podstawie z art. 60 § 2 k.r.o., zgodnie z którym, jeżeli jeden z małżonków został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia, a rozwód pociąga za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego, sąd na żądanie małżonka niewinnego może orzec, że małżonek wyłącznie winny obowiązany jest przyczyniać się w odpowiednim zakresie do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego, chociażby ten nie znajdował się w niedostatku.

W tym kontekście wskazać jednak należy, że porównanie zakresu obowiązku alimentacyjnego pomiędzy małżonkami określonego w art. 27 k.r.o. na zasadzie tzw. równej stopy, do tego obowiązku pomiędzy byłymi małżonkami określonego w art. 60 § 2 k.r.o. w granicach istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego wynikającego z faktu orzeczenia rozwodu wskazuje, że zakres tego obowiązku z art. 27 k.r.o. jest szerszy, niż wynika to z art. 60 § 2 k.r.o.

Kolejną istotna okolicznością w sprawie jest fakt, że rozstrzygnięcie w przedmiocie alimentów zawarte w wyroku rozwodowym, zarówno na rzecz byłego małżonka, czy też na rzecz małoletnich dzieci stron, odnosi się do świadczeń z tego tytułu za okres od daty prawomocności tego wyroku. Dlatego zasadnym jest zatem dokonanie pewnych dodatkowych ustaleń aktualizujących stan faktyczny na datę orzekania przez Sąd II instancji.

W realiach niniejszej sprawy, dla oceny zasadności apelacji obu stron w zakresie obowiązku alimentacyjnego pozwanego na rzecz byłej małżonki na podstawie art. 60 § 2 k.r.o. oraz na rzecz małoletniej córki stron na podstawie art. 133 § 1 k.r.o. i art. 135 § 1 § 2 k.r.o., koniecznym jest nadto porównanie aktualnej sytuacji z stanem faktycznym, będącym podstawą postanowienia Sądu I instancji z dnia 30.08.2021 r. o udzieleniu zabezpieczenia na czas trwania niniejszej sprawy o rozwód, zasądzającego od pozwanego na rzecz powódki tytułem kosztów utrzymania rodziny na podstawie art. 27 k.r.o. kwotę 2.500 zł miesięcznie. Istotnym jest to, że powódka domagając się łącznego zasądzenia kwoty 3.000 zł, jw. podstawie faktycznej tego żądania wskazała kwotę 2.000 zł na rzecz córki i kwotę 1.000 zł na siebie. Sąd I instancji uwzględniając to żądanie do łącznej kwoty po 2.500 zł miesięcznie ustalił, że koszt utrzymania córki stron kształtuje się na poziomie około 1.800 zł miesięcznie, zaznaczając, że sprawowanie pieczy nad dzieckiem, nie zwalnia powódki od łożenia finansowo na jej utrzymanie choćby częściowo. Zażalenie obu stron od tego orzeczenia, kwestionujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne, zostało oddalone postanowieniem Sądu Okręgowego w Nowym Sączu z dnia 29.11.2021 r.

W tym miejscu, co istotne, należy odnieść się do charakteru postępowania o udzieleniu zabezpieczenia w zakresie alimentów, czy też kosztów utrzymania rodziny, w sprawie o rozwód. wydawanych w trybie art. 445 k.p.c.

W uzasadnieniu uchwały z dnia 20 października 2010 r., III CZP 59/10, OSNC 2011, Nr 5, poz. 52, Sąd Najwyższy wskazał, poddanie rozpoznawanych w postępowaniu odrębnym spraw o rozwód ogólnym regułom postępowania zabezpieczającego nie może prowadzić do eliminacji celu tego postępowania, wykraczającego poza sam tylko interes małżonków. Wykładnia przepisów o zabezpieczeniu w odniesieniu do postępowania w sprawach o rozwód powinna uwzględniać zatem, w stopniu niezbędnym do zachowania jego celów i zasad, odrębność tego postępowania, wyrażającą się w zakresie zabezpieczenia kosztów utrzymania rodziny, w szczególnym charakterze postanowienia o jego udzieleniu, jako postanowienia merytorycznego, rozstrzygającego ostatecznie na czas procesu o objętym nim przedmiocie.

Zdaniem Sądu Najwyższego postanowienie to odrywa się od kończącego sprawę o rozwód wyroku i nie podlega w nim weryfikacji, a jego kontrola odbywa się w ramach postępowania zabezpieczającego.

W procesie o rozwód nie chodzi o zabezpieczenia roszczenia z art. 27 k.r.o. - nie jest ono przedmiotem rozstrzygnięcia w sprawie o rozwód - lecz o wydanie orzeczenia w tej kwestii na czas trwania procesu. Jest to rozstrzygnięcie merytoryczne, które nie wiąże się z przeprowadzeniem jakiegokolwiek innego postępowania w tej sprawie. Postanowienie w tej kwestii nie zabezpiecza więc roszczenia, lecz nakłada w sposób definitywny obowiązek świadczenia. Ma w pełni byt samoistny, nie akcesoryjny.

Analogiczny pogląd wyrażony został w przez Sąd Najwyższy w uzasadnieniu Postanowienia z dnia 24 listopada 2016 r. III CZP 73/16.

W związku z powyższym podstawą prawną wydania w sprawie o rozwód postanowienia o zaspokojeniu potrzeb rodziny na czas trwania postępowania nie mogą być przepisy o postępowaniu zabezpieczającym, a w szczególności art. 753 k.p.c.

System Prawa Procesowego Cywilnego, red. nacz. T. Ereciński, Postępowanie Zabezpieczające, tom V, s. 160 - 173, W-wa 2016,Wolters Kluwer.

Powyżej przedstawiona ocena prawna, analogicznie odnosi się także do oceny charakteru postępowania o udzielnie zabezpieczenia alimentów na rzecz małoletnich dzieci rozwodzących się stron, odnośnie roszczeń za czas trwania tego postępowania, tj. od daty jego wszczęcia do daty jego prawomocnego zakończenia.

Konsekwencją powyższego, przy ocenie zasadności apelacji pozwanej od zaskarżonego wyroku w sprawie o rozwód w części kwestionującej wysokość alimentów na rzecz małoletniej córki stron, koniecznym jest odniesienie się do tzw. zmiany stosunków w rozumieniu art. 138 k.r.o. pomiędzy datą wydania postanowienia w przedmiocie udzielenia zabezpieczenia alimentów na czas trwania procesu o rozwód, a datą wydania wyroku w tej sprawie przez Sąd II instancji. Podkreślić bowiem należy, że rozstrzygnięcie w przedmiocie alimentów zawarte w wyroku rozwodowym odnosi się do świadczeń od daty prawomocności tego wyroku, natomiast zawarte w postanowienia o udzielenia zabezpieczenia, zgodnie z art. 445 § 1 k.p.c., rozstrzyga merytorycznie ostatecznie o tym roszczeniu co do świadczeń za okres trwania tego procesu.

Dlatego przechodząc do oceny zmiany stosunków w rozumnemu art. 138 k.r.o. w tym zakresie podkreślić należy, że Sąd Apelacyjny, czując się związany ustaleniami i oceną Sądu I instancji w wdanym postanowieniu z dnia 30.08.2021 r., zaaprobowanym przez Sąd Odwoławczy postanowieniem z dnia 29.11.2021 r. w wyniku oddalenia zażaleń poziomych, w ramach zmiany stosunków, uwzględnił obiektywny stały wzrost potrzeb dziecka oraz rosnące ceny.

Z drugiej jednak strony z zeznań powódki złożonych w toku rozprawy apelacyjnej, które w tej części nie zostały zakwestionowane przez pozwanego, wynika, że stan zdrowia córki stron uległ pewnej poprawie, co obniża koszty leczenia córki, że obecnie córka stron zaczęła uczęszczać do szkoły, z czym wiążą się znacznie niższe koszty, niż związane z odpłatnością za przedszkole.

Odnosząc się do sytuacji powódki uwzględnić należy fakt, że powódka podjęła stała pracę, co zresztą postulowane w uzasadnieniach w/w orzeczeń wydawanych w przedmiocie udzielenia zabezpieczenia, a fakt poprawy zdrowia córki stron, w mniejszym stopniu niż poprzednio ogranicza możliwości zarobkowe powódki.

Okoliczność ta ma znaczenie nie tylko w kontekście rozłożenia ciężaru obowiązku alimentacyjnego stron na rzecz ich małoletniej córki, ale także w zakresie wymiaru obowiązku alimentacyjnego pozwanego na rzecz powódki. W tym miejscu należy jedynie przypomnieć o opisywanym powyżej porównaniu niższego zakresu obowiązku alimentacyjnego na zasadzie art. 60 § 2 k.r.o. w stosunku do art. 27 k.r.o.

Przechodząc do oceny sytuacji materialnej i możliwości zarobkowej pozwanego, wskazać należy, że w ocenie Sądu Apelacyjnego, przedstawiane wnioski dowodowe w toku rozprawy apelacyjnej, nie zmieniają oceny dokonanej w tym zakresie w/w orzeczeniach wydawanych w przedmiocie udzielenia zabezpieczenia.

W tych realiach, pomimo że zaskarżony wyrok wydany został w dniu 14 kwietnia 2022 r., dokonana w nim ocena w zakresie wysokości obowiązku alimentacyjnego pozwanego względem małoletniej córki stron oraz względem powódki, zachowuje aktualność na chwilę obecną.

W ocenie Sądu Apelacyjnego brak jest podstaw do uwzględnienia apelacji powódki co do podwyższenia tych kwot, jak i apelacji pozwanego, co do ich obniżenia.

Dlatego w tej części Sąd Apelacyjny orzekł jak w pkt 1 sentencji na mocy art. 385 k.p.c. i dlatego orzekł jak w pkt 2 sentencji.

Wobec faktu, że w sprawie o rozwód, rozstrzygnięcie o winie stron decyduje o wyniku sprawy, dlatego też co do zasady powódkę należy traktować w tych kategoriach jako wygrywająca postępowanie apelacyjne.

Dlatego kosztach o kosztach postępowania apelacyjnego pomiędzy stronami orzeczono jak w pkt 2 sentencji według zasady odpowiedzialności za wynik postępowania określonej w art. 98 § 1 k.p.c., w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., a co do wysokości odnośnie zwrotu kosztów zastępstwa, zgodnie z stawkami określonym w § 4 ust. 1 pkt 1 oraz § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości 3 października 2016 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2016 r. poz. 1668).

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE