Sygn. akt IX Ka 242/14
Dnia 9 maja 2014 roku
Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący: SSO Adam Kabziński
Sędziowie: SSO Andrzej Ślusarczyk (spr.)
SSO Marcin Chałoński
Protokolant: st.sekr.sądowy Dorota Ziółkowska
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Jerzego Kraski
po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2014 roku
sprawy W. K.
oskarżonego o przestępstwo z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k.
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w Busku Zdroju X Zamiejscowy Wydział Karny
z siedzibą w Pińczowie
z dnia 13 grudnia 2013 roku sygn. akt X K 343/13
I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację za oczywiście bezzasadną;
II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokat M. Ś. kwotę 619,92 (sześćset dziewiętnaście 92/100) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym;
III. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym.
Sygn. akt IX Ka 242/14
W. K. oskarżony został o to, że:
w dniu 14 kwietnia 2013r. w L. w powiecie (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że znajdując się w stanie nietrzeźwości przy stwierdzonym stężeniu alkoholu we krwi w ilości 3,02 promila i nie posiadając uprawnień do kierowania pojazdami, kierując samochodem osobowym m-ki (...) o nr rej. (...) jadąc w terenie zabudowanym z niedozwoloną i nadmierną prędkością około 100 km/h na skutek błędnej techniki jazdy polegającej na wykonywaniu nieuzasadnionego gwałtownego manewru skrętu doprowadził do utraty stateczności ruchu pojazdu, na skutek czego pasażer pojazdu M. Ć. (1) doznał dwustronnego złamania żeber, złamania mostka, złamania kręgosłupa piersiowego, rozerwania worka osierdziowego, stłuczenia i rozerwania miąższu obu płuc, rozerwania ciągłości aorty, rozerwania wątroby i krwotoku w jamie otrzewnej, skutkujących jego śmiercią, zaś M. K. doznał uszkodzeń ciała w postaci złamania kompresyjnego trzonu kręgu L 1, zwichnięcia kręgosłupa na poziomie C6-C7, złamania wyrostków stawowych 6 kręgu szyjnego obustronnego, porażenia wiotkiego czterokończynowego, rany tłuczonej głowy okolicy czołowej, złamania żebra VIII po stronie lewej skutkujących ciężkim uszczerbkiem jego zdrowia w postaci innego ciężkiego kalectwa , tj. o przestępstwo z art. 177 § 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk.
Wyrokiem z dnia 13 grudnia 2013r. Sąd Rejonowy w Busku-Zdroju X Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Pińczowie orzekł:
I. oskarżonego W. K. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu stanowiącego występek z art. 177 § 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk i za to na podstawie art. 177 § 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk skazał go na karę 7 lat pozbawienia wolności;
II. na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu W. K. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 14.04.2013 roku do 17.04.2013r.
III. na podstawie art. 42 § 2 kk w zw. z art. 43 § 1 kk orzekł wobec W. K. środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 10 lat;
IV. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. Ś. 619,60 złotych tytułem kosztów obrony z urzędu;
V. na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów procesu.
Apelację od wyroku wywiódł obrońca oskarżonego zaskarżając go w części dotyczącej orzeczenia o karze zarzucając:
- rażącą niewspółmierność (surowość) kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu wynikającą z nadmiernego eksponowania okoliczności obciążających, w tym m.in. uprzedniej karalności, znacznego stanu nietrzeźwości, przy niedostatecznym uwzględnieniu okoliczności obciążających, w tym m.in. uprzedniej karalności, znacznego stanu nietrzeźwości, przy niedostatecznym uwzględnieniu okoliczności łagodzących występujących po stronie oskarżonego, w szczególności okazanie skruchy, szczerego przyznania się do zarzucanego mu czynu, właściwości i warunków osobistych oskarżonego, jego zachowania po popełnieniu przestępstwa, co ostatecznie winno skutkować orzeczeniem wobec niego kary w wymiarze znacznie łagodniejszym.
Podnosząc powyższe zarzuty na podstawie art. 427 § 1 i art. 437 § 2 kpk wnosił
o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez wymierzenie oskarżonemu W. K. kary pozbawienia wolności znacznie łagodniejszej.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.
Brak jest podstaw do tego, aby uznać, że orzeczona przez Sąd I instancji kara jest karą rażąco niewspółmierna (surową).
Sąd I instancji prawidłowo postąpił, uwzględniając przy jej wymiarze szereg okoliczności obciążających. Trudno bowiem bagatelizować znaczny stopień nietrzeźwości oskarżonego, który można określić - mianem opilstwa, umyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, brak uprawnień do kierowania pojazdami, tragiczne i poważne skutki wypadku, oraz fakt uprzedniej karalności oskarżonego. Wszystkie te okoliczności były okolicznościami poważnie obciążającymi oskarżonego przy wymiarze kary i słusznie postąpił Sąd nadając im priorytetowe znaczenie. Stopień winy oskarżanego jest tak duży, że samo przyznanie się i skrucha nie mogły spowodować złagodzenie orzeczonej kary, która jest karą w pełni do niego adekwatną. Niezależnie od tego uznać trzeba, że orzeczona kara jest także adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu, który jest wysoki, jeśli uwzględni się skutki wypadku oraz naruszenie przez oskarżonego elementarnych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym.
Sam wypadek – jego przebieg budzi odrazę dla przeciętnego obserwatora właśnie z uwagi na stan upojenia alkoholowego oskarżonego, który stanowił wyłączną przyczynę wypadku oraz jego tragiczne skutki.
Poprzez swoje zachowanie oskarżony doprowadził do złamania podstawowych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym oraz śmierci i kalectwa dwóch pasażerów samochodu, którym kierował, za których bezpieczeństwo jako kierowca ponosił odpowiedzialność.
W ustalonym stanie faktycznym trudno uznać, aby kara siedmiu lat pozbawienia wolności była karą dla oskarżonego krzywdzącą.. Nie można tracić z pola widzenia rozmiaru krzywdy jaką wyrządził oskarżony swojemu bratu i rodzinie zmarłego M. Ć..
Obrońca w swojej apelacji powołuje się wyłącznie na dwie okoliczności, tj. przyznanie się oraz skruchę. Trudno uznać aby okoliczności te były tego rodzaju , że ich uwzględnienie powodowało konieczność złagodzenia orzeczonej kary. W tym konkretnym przypadku nie można nadawać im przesadnego znaczenia. Nie stanowią one takiej przeciwwagi w stosunku do okoliczności obciążających, aby mogły zasadniczo wpłynąć na treść orzeczenia w zakresie kary.
Kara na jaką oskarżony został skazany jest karą sprawiedliwą i nie nosi w sobie cech rażącej niewspółmierności. Spełnia ona zadanie prewencji indywidualnej i generalnej. Z tego powodu na zasadzie art. 437 § 1 kpk, zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.
O wynagrodzeniu dla obrońcy ustanowionego z urzędu orzeczono na podstawie § 14 rozp. Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej Świadczonej z urzędu.
Na zasadzie art. 624 § 1 kpk zwolniono oskarżonego od kosztów sadowych za II instancję.
SSO Adam Kabziński SSO Andrzej Ślusarczyk SSO Marcin Chałoński