UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 19 listopada 2020 roku (data nadania) K. G. i A. G., reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika, wnieśli o ustalenie w stosunku do obu powodów, iż umowa kredytu hipotecznego nr (...) o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych (...) waloryzowany kursem (...) z dnia 1 czerwca 2007 roku, zawarta pomiędzy powodami K. G. i A. G. a pozwanym (...) S.A. jest objęta sankcją kredytu darmowego określoną w art. 15 ustawy o kredycie konsumenckim z 2001 roku lub że jest nieważna. Ponadto powodowie wnieśli o zasądzenie od pozwanego na ich rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powodów wskazał, że pozwany bank nie dochował warunków określonych w art. 4 ust. 2 i 3 ustawy o kredycie konsumenckim, co poskutkowało skutecznym skorzystaniem przez powodów z sankcji kredytu darmowego. Niedochowanie warunków przejawia się m.in. w braku informacji o spreadzie stosowanym przy przeliczeniu wg Tabeli kursów banku kupna (wypłata kredytu) i sprzedaży (spłata kredytu) (...), jako iż spread winien być przez bank uwzględniony jako koszt kredytu w rozumieniu art. 4 ust. 2 pkt 5 jako „oraz inne koszty związane z uwzględnieniem kredytu”; braku uwzględnienia kosztu spreadu w całkowitym koszcie kredytu oraz rzeczywistej rocznej stopie oprocentowania, a tym samym podanie owych informacji błędnie; braku jakiejkolwiek informacji o łącznej kwoty wszystkich kosztów, opłat i prowizji, do których zapłaty jest zobowiązany konsument, które to wymaganie wskazano w § 4 ust. 2 pkt 9 uk.k. Pełnomocnik powodów podniósł również, że zawarta przez strony umowa zawiera abuzywne klauzule indeksacyjne do waluty (...) w rozumieniu art. 385¹ k.c.

(pozew, k. 2-10)

W piśmie procesowym z dnia 19 grudnia 2020 r. (data nadania) powodowie rozszerzyli żądanie pozwu, wnosząc dodatkowo o zasądzenie od pozwanego na ich rzecz łącznie kwoty 5.407,20 (...) wraz z odsetkami od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty, a także zasądzenie na ich rzecz zwrotu kosztów procesu i kosztów zastępstwa procesowego także od rozszerzonego powództwa.

W uzasadnieniu powodowie wskazali, że z tytułu pobranych od powodów przez pozwanego nienależnie rat kapitałowo-odsetkowych, przysługuje im w stosunku do pozwanego banku roszczenie w wysokości 21.592,92 (...) oraz 15.516,15 (...), które to roszczenie powodowie potrącili z roszczeniem pozwanego z tytułu wypłaconego kredytu w wysokości 65.000 (...), z przyjęciem kursu (...) w wysokości 4,1307, tj. kursu średniego NBP z dnia 23 listopada 2020 roku.

(pismo procesowe k. 22-31)

W odpowiedzi na pozew (...) S.A. z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o oddalenie powództwa w całości, również w zakresie wskazanym w piśmie procesowym z dnia 19 grudnia 2020 roku oraz o zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany zakwestionował powództwo w całości, co do jego zasadności, jak i wysokości, jak i podniósł zarzut przedawnienia roszczenia.

(odpowiedź na pozew, k. 69-105v.)

Na rozprawie w dniu 8 listopada 2021 roku pełnomocnik powodów cofnął powództwo w zakresie ustalenia, że zawarta przez strony postępowania umowa z dnia 1 czerwca 2007 roku jest nieważna.

(protokół rozprawy, k.274-74v., nadto pismo procesowe, k. 282-285)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 maja 2007 roku A. G. i K. G. złożyli w (...) S.A. w W. (uprzednio (...) Bank S.A. w W.) wniosek kredytowy na formularzu, wnosząc o udzielenie kredytu. Wnioskowana kwota kredytu wynosiła 65.000 (...), zaś okres kredytowania 20 lat. Jako walutę kredytu wskazano (...), zaś jako wariant spłaty malejące raty kapitałowo – odsetkowe. Proponowanym terminem spłaty kredytu wskazanym przez wnioskodawcę był 5 dzień każdego miesiąca. Przedmiotem kredytowania zgodnie z wnioskiem miało być prawo własności działki gruntu nr (...), położonej w B., dla której prowadzona jest księga wieczysta o nr (...).

(dowód: wniosek o udzielenie kredytu wraz z oświadczeniami, k.131-135)

Decyzją kredytową z dnia 28 maja 2007 roku (...) S.A. w W. (uprzednio (...) Bank S.A. w W.) przyznał A. G. i K. G. kredyt w wysokości 65.000 (...), jako walutę waloryzacji określając (...).

(dowód: decyzja kredytowa, k. 145-147)

W dniu 1 czerwca 2007 roku A. G. i K. G., występujący jako konsumenci, zawarli z (...) S.A. w W. (uprzednio (...) Bank S.A. w W.), działającym jako przedsiębiorca, umowę nr (...) o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych (...) waloryzowany kursem (...).

Jako cel kredytu w umowie wskazano zakup nieruchomości stanowiącej niezabudowaną działkę gruntu o numerze ewidencyjnym (...) położonej w miejscowości B. gm. W. (kwota 63.125 (...)) oraz finansowanie opłat związanych z uruchomieniem kredytu (kwota 1.875 (...)) (§ 1 ust. 1).

Kwota kredytu opiewała na 65.000 (...) (§ 1 ust. 2). Jako walutę waloryzacji kredytu wskazano (...) (§ 1 ust. 3). Okres kredytowania miał wynosić 240 miesięcy, tj. od dnia 1 czerwca 2007 roku do dnia 31 maja 2027 roku (§ 1 ust. 4). Jako wariant spłaty kredytu wskazano malejące raty kapitałowo-odsetkowe (§ 1 ust. 5). Termin spłaty kredytu miał przypadać na 5. dzień każdego miesiąca (§ 1 ust. 6). Kwota kredytu wyrażona w walucie waloryzacji na koniec dnia 25 maja 2007 roku według kursu kupna waluty z tabeli kursowej banku wyniosła 28.838,90 (...). Kwota niniejsza wedle treści postanowienia umowy miała charakter informacyjny i nie stanowiła zobowiązania banku. Wartość kredytu wyrażona w walucie obcej w dniu uruchomienia kredytu mogła być różna od ww. (§ 1 ust. 3A).

Nieruchomość będąca przedmiotem hipoteki miała stanowić własność kredytobiorców. Jako adres tejże nieruchomości wskazano B., gm. W., działka gruntu o nr ewidencyjnym (...). Wartość nieruchomości opiewała na kwotę 73.125 (...) (§ 2 ust. 1 – 5).

Spłata kredytu miała następować na podstawie nieodwołalnego, przez czas trwania umowy, zlecenia dokonywania przelewu z rachunku wskazanego w ust. 3. (§ 6 ust. 1 i 3).

W § 7 ust. 1 i 2 umowy wskazano, że całkowity koszt kredytu, który zobowiązany jest pokryć kredytobiorca, łącznie z opłatami i prowizjami, stanowi wysokość 25.094,93 (...) (ust. 1). Rzeczywista roczna stopa oprocentowania dla kredytu wynosiła 5,63% i była obliczona zgodnie ze wzorem matematycznym wskazanym w Załączniku do Ustawy z 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U. nr 100 z 18.09.2001 r., poz. 1081 z późniejszymi zmianami) (ust. 2).

Kredyt oprocentowany został według zmiennej stopy procentowej, która
w dniu wydania decyzji kredytowej ustalona została w wysokości określonej w § 1 ust. 8 (§ 10 ust. 1). Wysokość zmiennej stopy procentowej w dniu wydania decyzji kredytowej ustalona została jako stawka bazowa LIBOR 3M z dnia 2007-04-27 wynosząca 2,35%, powiększona o stałą w całym okresie kredytowania marżę banku w wysokości 1,35% (§ 10 ust. 2). Bank miał co miesiąc dokonać porównania aktualnie obowiązującej stawki bazowej ze stawką bazową ogłaszaną przedostatniego dnia roboczego poprzedniego miesiąca i miał dokonać zmiany wysokości oprocentowania kredytu w przypadku, gdy stawka bazowa zmieni się o co najmniej 0,10 punktu procentowego (§ 10 ust. 3). Zmiany wysokości oprocentowania kredytu bank miał dokonać najpóźniej piątego dnia roboczego miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonana została zmiana stawki bazowej (§ 10 ust. 4).

Kredytobiorca zobowiązywał się do spłaty kapitału wraz z odsetkami miesięcznie w ratach kapitałowo-odsetkowych określonych § 1 ust. 5, w terminach i kwotach zawartych w harmonogramie spłat (§ 11 ust. 1). Harmonogram spłat kredytu stanowił załącznik nr 1 i integralną część umowy i miał być doręczany kredytobiorcy listem poleconym, w terminie 14 dni od daty uruchomienia kredytu. Harmonogram spłat miał być sporządzany w (...) (§ 11 ust. 2). Raty kapitałowo-odsetkowe płatne miały być w dniu określonym w § 1 ust. 6, z tym, że pierwsza rata kapitałowo-odsetkowa płatna była, po co najmniej 28 dniach od daty uruchomienia kredytu, nie później jednak niż po 61 dniach od daty uruchomienia kredytu (§ 11 ust. 3).

Raty kapitałowo-odsetkowe oraz odsetkowe spłacane miały być w (...) po uprzednim ich przeliczeniu wg kursu sprzedaży (...) z tabeli kursowej banku obowiązującego na dzień spłaty z godziny 14:50 (§ 11 ust. 4). Jeżeli termin spłaty raty kredytu przypadał na dzień ustawowo wolny od pracy lub sobotę, upływał on w najbliższym, następującym po nim dniu roboczym (§ 11 ust. 5). Bank pobierał odsetki za okres od dnia powstania zadłużenia do dnia poprzedzającego spłatę kredytu. W przypadku wcześniejszej spłaty bank pobierał odsetki za okres wykorzystania kredytu do dnia poprzedzającego wcześniejszą spłatę kredytu (§ 11 ust. 6). Odsetki naliczane miały być w okresach miesięcznych, licząc od dnia uruchomienia kredytu, przyjmując, iż rok liczy 365 dni (§ 11 ust. 7).

Kredytobiorca zlecał i upoważniał bank do pobierania środków pieniężnych na spłatę kapitału i odsetek z tytułu udzielonego kredytu z rachunku (...) określonego w § 6 ust. 3. Niniejsze zlecenie było nieodwołalne i wygasało po całkowitym rozliczeniu kredytu. Kredytobiorca zobowiązany był zapewnić na rachunku (...) określonym w § 6 ust. 3, w terminach zawartych w harmonogramie spłat, środki odpowiadające wysokości wymagalnej raty kapitału i odsetek (§ 12B ust. 1 i 2).

Wcześniejsza spłata całości kredytu lub raty kapitałowo-odsetkowej, a także spłata przekraczająca wysokość raty miała powodować, że kwota spłaty jest przeliczana po kursie sprzedaży (...), z tabeli kursowej Banku, obowiązującym na dzień i godzinę spłaty (§ 13 ust. 5).

Z chwilą wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego/od dnia wytoczenia powództwa o zapłatę wierzytelności (...) z tytułu umowy kredytowej, Bank miał dokonać przeliczenia wierzytelności na (...) po kursie sprzedaży (...) z tabeli kursowej Banku z dnia wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego lub wytoczenia powództwa (§ 15 ust. 6).

(dowód: umowa kredytu, k.11-16)

W harmonogramie spłat kredytu z dnia 12 czerwca 2007 roku wskazano, że walutą kredytu jest (...), kwota kredytu wynosi 28.722,94 (...), oprocentowanie nominalne kredytu wynosi 5,3200000%, okres kredytowania wynosi 238 miesięcy, okresowość kapitału 1 miesiąc, okresowość odsetek 1 miesiąc.

(dowód: załącznik do umowy kredytowej- harmonogram spłat kredytu, k. 149)

W dniu 5 listopada 2020 roku A. G. i K. G. wystosowali do (...) S.A. z siedzibą w W. oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego przewidzianej w art. 15 ustawy o kredycie konsumenckim z dnia 20 lipca 2001 roku, z uwagi na niezachowanie warunków art. 4 ust. 2 i 3 ustawy o kredycie konsumenckim w odniesieniu do umowy nr (...) o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych (...) waloryzowany kursem (...) z dnia 1 czerwca 2007 roku. Jednocześnie powodowie oświadczyli, że w związku ze złożonym oświadczeniem, dokonują całkowitej przedterminowej spłaty przedmiotowej umowy.

(dowód: oświadczenie, k.17-18)

W dniu 7 grudnia 2020 roku A. G. i K. G. wystosowali do (...) S.A. z siedzibą w W., oświadczenie o potrąceniu przeciwnych wymagalnych należności wynikających z tytułu świadczeń nienależnych wobec skutecznego skorzystania z sankcji kredytu darmowego i przedterminowej całkowitej spłaty kredytu, a także z tytułu potencjalnego potwierdzenia w toku sprawy sądowej nieważności ww. umowy kredytu. Do potrącenia powodowie przedstawili swoje wierzytelności w kwocie 21.592,92 (...) i 15.516,15 (...), stanowiące sumy pobranych nienależnie tytułem rat kapitałowo-odsetkowych, które zaliczyli na wierzytelność banku z tytułu wypłaty kwoty umowy kredytu w kwocie 65.000 (...) lub odpowiadającej środkom wypłaconym tytułem nieważnej umowy. Po zastosowaniu kursu 4,1307, powodowie wskazali, że do zwrotu na ich rzecz pozostaje kwota 5.007,74 (...) wraz z wpłatami za październik-grudzień 2002 r., wnosząc o natychmiastowy zwrot ww. kwot na ich konto. Powyższe pismo wpłynęło do pozwanego w dniu 7 grudnia 2020 roku.

(dowód: oświadczenie o potrąceniu, k.35-36)

Strony podpisały aneks do umowy kredytu nr (...), którego przedmiotem była możliwość dokonywania spłaty rat kredytu bezpośrednio w walucie waloryzacji.

(dowód: aneks k. 151-155)

Umowa nr (...) o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych (...) waloryzowany kursem (...), stanowiła standardowy wzorzec umowny stosowany przez pozwany bank, który nie podlegał negocjacjom, a powodowie A. G. i K. G. nie mieli wpływu na treść umowy kredytu. Pracownicy pozwanego banku nie poinformowali powodów, w jaki sposób bank ustala kursy (...), jak również w jaki sposób ustalany jest spread walutowy. Powodowie zostali poinformowani, że wraz ze zmianą kursu (...) zmieni się również wysokość raty kredytu, ale doradca banku wskazywał, że możliwa jest jedynie delikatna zmiana.

(dowód: zeznania powódki K. G., k. 274-274v., zeznania powoda A. G., k.274v.)

Tytułem spłaty rat kapitałowo-odsetkowych kredytu, powodowie wpłacili na rzecz pozwanego m.in. następujące kwoty:

- 21.592,92 (...) w okresie od 06.08.2007 r. do 05.09.2011 r.,

- 15.516,15 (...)w okresie od 05.10.2011 r. do 07.09.2020 r.,

- 133,30 (...) w dniu 5.10.2020 r.,

- 133,30 (...) w dniu 5.11.2020 r.,

-132,86 (...) w dniu 7.12.2020 r.

(dowód: zaświadczenie, k. 287-299, lista operacji, k.37, lista operacji, k.38)

Stan faktyczny został ustalony na podstawie wskazanych wyżej dowodów.

Dokumenty stanowiące podstawę dla ustalenia stanu faktycznego i znajdujące się w aktach niniejszej sprawy zostały sporządzone przez kompetentne osoby w ramach wykonywanych przez nie czynności, a strony w toku postępowania nie kwestionowały ich prawdziwości; również sąd dokonując ich kontroli od strony formalnej i zawartości merytorycznej nie dopatrzył się uchybień ani śladów wskazujących na ich fałszowanie przez podrabianie lub przerabianie.

Dano wiarę zeznaniom powódki K. G. i powoda A. G., gdyż były one szczere, spójne i logiczne, a przede wszystkim znajdują potwierdzenie w dokumentach, bądź ich kserokopiach, które zostały przedstawione przez strony niniejszego postępowania.

Odnosząc się do dokumentu pt. „Regulamin udzielania kredytów i pożyczek hipotecznych dla osób fizycznych - w ramach (...)”, stanowiącego załącznik do odpowiedzi na pozew, należało wskazać, że dokument ten nie miał znaczenia w niniejszej sprawie, gdyż strona pozwana nie udowodniła, że przedmiotowy Regulamin został powodom doręczony, bądź że powodowie mieli możliwość zapoznania się z tymże dokumentem, przed zawarciem umowy kredytu. Sądowi z urzędu, z faktu orzekania w analogicznych sprawach, wiadomym jest, że większość umów o kredyt hipoteczny waloryzowany kursem (...), zawieranych przez (...) S.A. z siedzibą w W. z kredytobiorcami, zawiera zapis, zgodnie z którym ww. Regulamin stanowi integralną część umowy kredytu oraz zapis, że kredytobiorcy przed podpisaniem umowy zapoznali się z jego treścią i uznają jego wiążący charakter. W niniejszej sprawie, takich zapisów w umowie kredytu zawartej z powodami brak, przy czym z pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, że treść ww. Regulaminu była powodom przed podpisaniem umowy znana, że godzili się na jego treść oraz że wiązała ona powodów.

Sąd dopuścił dowód z zeznań świadka M. D., jako dowód z dokumentu – protokołu przesłuchania z innej sprawy (k.121-123v.). Należy jednakże wskazać, iż dowód ten został przeprowadzony na okoliczności ustalenia ogólnych procedur udzielania kredytu klientom (...) i sposobu funkcjonowania kredytu waloryzowanego, ale nie na okoliczności związane w sposób bezpośredni z procesem zawierania umowy kredytu przez pozwanego z powodami K. G. i A. G.. Natomiast z racji właściwego i szerokiego ukazania procedur i mechanizmów, uzasadnione i przydatne było w ocenie Sądu, dopuszczenie powołanego dowodu.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do podniesionego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia roszczeń powodów, Sąd uznał, że nie zasługiwało ono na uwzględnienie. Należy bowiem wskazać, że żądania ustalenia prawa lub stosunku prawnego oparte na art. 189 k.p.c. nie ulegają przedawnieniu. Jak wskazuje się w orzecznictwie, przy roszczeniach wskazanych w art. 189 k.p.c. przedawnienie roszczenia w ogóle nie wchodzi w rachubę - roszczenie powoda w takiej sytuacji nie jest kierowane do strony (strony stosunku materialnoprawnego), a do sądu powszechnego. Poszukujący ochrony domaga się zatem, nie określonego zachowania pozwanego, a tego aby sąd powszechny ustalił wskazany fakt prawnie istotny - nawet jeżeli to ustalenie ma wpływ na sposób wykonywania wzajemnych zobowiązań stron. Tego rodzaju roszczenie nie podlega zaś w ogóle przedawnieniu. (zob. wyrok SA w Warszawie z 17.05.2022 r., VI ACa 1050/20, LEX nr 3394499, wyrok SA w Warszawie z 17.05.2022 r., V ACa 691/21, LEX nr 3370736.)

Oceniając zasadność zarzutu przedawnienia w stosunku do roszczenia obejmującego zasądzenie na rzecz powodów kwoty 5407,20 (...) należy przywołać, że niniejsze postępowanie zostało zainicjowane przez konsumentów poszukującycg przed Sądem ochrony w związku z umową zawartą z przedsiębiorcą. Konieczność zapewnienia konsumentom rzeczywistej ochrony przemawia za uznaniem, że dla rozpoczęcia biegu terminu przedawnienia roszczeń przysługujących konsumentom decydujące znaczenie ma, kiedy konsument dowiedział się o abuzywnym charakterze zapisów umowy łączącej go z przedsiębiorcą, bądź z łatwością mógł się tego dowiedzieć. Stosowanie bowiem terminu przedawnienia rozpoczynającego bieg w chwili zawarcia umowy, czy nawet w chwili dokonania przez konsumenta wpłat na rzecz przedsiębiorcy na podstawie postanowienia uznanego za niedozwolone niezależnie od tego, czy konsument miał lub mógł mieć, rozsądnie rzecz ujmując, świadomość nieuczciwego charakteru tego warunku – może czynić praktycznie niemożliwym lub nadmiernie utrudnionym korzystanie z praw przyznanych mu przez dyrektywę 93/13, a w konsekwencji naruszać zasadę skuteczności w związku z zasadą pewności prawa (tak m.in: Wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 16 lipca 2020 r., C-224/19). Podobnie wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości w stanowisku zawartym w wyroku z dnia 9 lipca 2020 roku w sprawie C-698/18 wskazując, że termin przedawnienia roszczenia przysługującego konsumentowi wobec przedsiębiorcy, tytułem zwrotu kwot nienależnie zapłaconych na podstawie nieuczciwego warunku w umowie zawartej między konsumentem a przedsiębiorcą, rozpoczyna swój bieg dopiero z chwilą, w której konsument powziął wiedzę lub powinien był powziąć wiedzę o nieuczciwym charakterze warunku lub warunków tej umowy. Ocenił bowiem, że z uwagi na gorsze położenie konsumenta niż przedsiębiorcy, bieg terminu przedawnienia roszczenia konsumenta biegnący od wykonania przez niego umowy nie może zapewnić konsumentowi skutecznej ochrony, ponieważ termin ten może upłynąć, zanim konsument poweźmie wiedzę o nieuczciwym charakterze warunku zawartego w tej umowie. Taki bieg terminu czyni zatem nadmiernie utrudnionym wykonywanie praw przyznanych konsumentowi przez dyrektywę 93/13. Również w podobnym duchu wypowiedział się Rzecznik Generalny w opinii przedstawionej w dniu 3 września 2020 r. do sprawy C-485/19. W ocenie Sądu powyższe rozważania winny mieć zastosowanie również w niniejszej sprawie, mimo że nie dotyczy ona zawarcia w umowie łączącej strony niedozwolonych postanowień umownych, a niedochowania przez pozwanego obowiązków informacyjnych, właśnie ze względu na szczególną ochronę interesów konsumentów. Skoro o tym, że w umowie kredytu pozwany zastosował mechanizm spreadu walutowego, w związku z czym powodowie ponosili dodatkowe koszty kredytu i wobec braku informacji spreadzie walutowym jako kosztu kredytu, powodowie dowiedzieli się, jak zeznał powód, dopiero w 2019 roku, to w ocenie Sądu bieg przedawnienia roszczenia powodów z tytułu niedochowania obowiązków informacyjnych, należy liczyć dopiero od 2019 roku. W przeciwnym wypadku ochrona interesów konsumentów byłaby iluzoryczna. W przedmiotowej sprawie, na podstawie art. 118 k.c. w zw. z art. 5 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r. poz. 1104), należało stosować 10-letni termin przedawnienia roszczenia powodów, które dotyczyło zwrotu nadpłaty świadczenia spełnianego ratalnie, a więc nie miało charakteru okresowego. W dniu 19 listopada 2020 roku powodowie złożyli w niniejszej sprawie pozew, zaś w dniu 19 grudnia 2020 roku rozszerzyli żądanie pozwu o żądanie zasądzenia kwoty 5407,20 (...), zatem należało ocenić, że miało to miejsce jeszcze przed upływem terminu przedawnienia roszczenia.

Przechodząc do analizy przedmiotowej sprawy, w pierwszej kolejności podkreślenia wymaga, iż w niniejszej sprawie zastosowanie mają przepisy ustawy z dnia 20 lipca 2001 roku o kredycie konsumenckim (Dz.U. nr 100, poz. 1081), gdyż na podstawie przepisu przejściowego obecnie obowiązującej ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz.U. z 2011 r., nr 126, poz.715 ze zm.), tj. art. 66 ust. 1, do umów zawartych przed dniem wejścia w życie ww. ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe. Ustawa z dnia 12 maja 2011 roku weszła w życie z dniem 18 grudnia 2011 roku, natomiast umowa o kredyt hipoteczny waloryzowany kursem (...), została przez strony niniejszego procesu zawarta w dniu 1 czerwca 2007 roku. Jednocześnie, na podstawie art. 1 i 2 oraz art. 3 ustawy z dnia 20 lipca 2001 roku o kredycie konsumenckim, ustawa ta ma zastosowanie m.in. do umów kredytu w rozumieniu przepisów prawa bankowego, o wysokości nie większej niż 80.000 (...) albo równowartości tej kwoty w innej walucie niż waluta polska. Mając na uwadze ww. przepis przejściowy, jak o okoliczność, że zawarta między stronami umowa kredytu opiewała na kwotę 65.000 (...), należało uznać, że w niniejszej sprawie mają zastosowanie właśnie przepisy ustawy o kredycie konsumenckim z dnia 20 lipca 2001 roku. W dalszej części uzasadnienia Sąd będzie posługiwał się skrótem „u.k.k.”, co oznacza ustawę z dnia 20 lipca 2001 roku o kredycie konsumenckim.

Zgodnie z art. 189 k.p.c., powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny.

Sąd zważył, że powodowie bez wątpienia mieli interes prawny w żądaniu ustalenia, że zawarta przez nich umowa kredytu hipotecznego nr (...) waloryzowanego kursem (...) z dnia 1 czerwca 2007 roku jest objęta sankcją kredytu darmowego, określoną w art. 15 u.k.k. Sąd ocenił, że powyższe żądanie miało na celu wyeliminowanie niepewności, czy powodowie byli obowiązani do uiszczenia na rzecz pozwanego kosztów oprocentowania i innych kosztów kredytu w związku z naruszeniem przez kredytodawcę przepisów zawartych w u.k.k. Zasadność powyższego żądania miała bezpośredni związek z zasadnością dokonania przez powodów potrącenia przysługujących im wierzytelności z wierzytelnością pozwanego, co z kolei doprowadziło do wygaśnięcia wierzytelności pozwanego wobec powodów z tytułu wypłaty kwoty kredytu oraz do stwierdzenia zasadności żądania zasądzenia na rzecz powodów od pozwanego kwoty 5.407,20 (...), stanowiącej część roszczenia powodów, które nie pozostało po potrąceniu wzajemnych wierzytelności stron.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.k.k., w przypadku naruszenia przez kredytodawcę postanowień art. 4-7 treść zawartej umowy o kredyt konsumencki ulega zmianie w ten sposób, że konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, obowiązany jest do zwrotu kredytu bez oprocentowania i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy, z zastrzeżeniem ust. 3, w terminie i w sposób ustalony w umowie. Jeżeli umowa nie określa sposobu spłaty kredytu, konsument obowiązany jest do jego zwrotu w równych ratach, płatnych co miesiąc od dnia zawarcia umowy. Jeżeli umowa nie przewiduje terminu spłaty kredytu, konsument obowiązany jest do jego zwrotu w terminie pięciu lat.

W myśl art. 4 ust. 2 pkt 5, pkt 6 i pkt 9 u.k.k., umowa kredytu konsumenckiego powinna zawierać opłaty i prowizje oraz inne koszty związane z udzieleniem kredytu, w tym opłatę za rozpatrzenie wniosku kredytowego oraz przygotowanie i zawarcie umowy kredytowej, zwaną dalej "opłatą przygotowawczą", będące elementem całkowitego kosztu kredytu, oraz warunki ich zmiany (pkt 5), informację o całkowitym koszcie kredytu i rzeczywistej rocznej stopie oprocentowania, o których mowa w art. 7 ust. 1 i 2 (pkt 6) oraz informację o łącznej kwocie wszystkich kosztów, opłat i prowizji, do których zapłaty zobowiązany jest konsument (pkt 9).

W myśl art. 4 ust. 3 u.k.k., jeżeli nie jest możliwe podanie kosztów, do których poniesienia zobowiązany jest konsument, należy określić ich szacunkową wysokość oraz okoliczności, od których zależy ich ostateczna wysokość i obowiązek zapłaty przez konsumenta.

Stosownie do art. 7 ust. 1 u.k.k., całkowity koszt kredytu oznacza wszystkie koszty wraz z odsetkami i innymi opłatami i prowizjami, które konsument jest zobowiązany zapłacić za kredyt, z wyjątkiem kosztów:

1) które ponosi konsument w związku z niewykonaniem swoich zobowiązań wynikających z umowy o kredyt konsumencki,

2) które w związku z nabyciem rzeczy lub usługi ponosi konsument, niezależnie od tego, czy nabycie następuje z wykorzystaniem kredytu,

3) prowadzenia rachunku, z którego realizowane są spłaty, oraz kosztów przelewów i wpłat na ten rachunek, chyba że konsument nie ma prawa wyboru podmiotu prowadzącego rachunek, a koszty te przekraczają koszty dla rachunków oszczędnościowych stosowane przez podmiot prowadzący rachunek,

4) ustanowienia, zmiany oraz związanych z wygaśnięciem zabezpieczeń i ubezpieczenia, z wyjątkiem kosztów ubezpieczenia spłaty kredytu - wraz z oprocentowaniem i pozostałymi kosztami - na wypadek śmierci, inwalidztwa, choroby lub bezrobocia konsumenta,

5) wynikających ze zmiany kursów walut.

Przywołany art. 15 ust. 1 ustawy określa sankcję za naruszenie obowiązków informacyjnych określonych w art. 4-7 ustawy o kredycie konsumenckim. Konsekwencją naruszenia przez kredytodawcę nałożonych na niego obowiązków informacyjnych jest modyfikacja istniejącego między stronami stosunku prawnego poprzez przekształcenie się z mocy prawa zawartej umowy w - określany w literaturze przedmiotu - kredyt darmowy, gratisowy, tj. zwrotowi podlega wyłącznie kwota kredytu bez oprocentowania i innych kosztów, z wyjątkiem kosztów zabezpieczenia i ubezpieczenia kredytu. Przy czym, z uwagi na jednoznaczną treść przepisu, sankcja kredytu darmowego aktualizuje się bez względu na przyczynę, jak i wystąpienie winy kredytodawcy w naruszeniu obowiązku informacyjnego.

Niekorzystne dla kredytodawcy konsekwencje naruszenia obowiązków informacyjnych miały i mają służyć ochronie praw konsumenta i zagwarantowania przejrzystości i jednoznaczności treści umowy o kredyt konsumencki. Podkreślenia wymaga, że ustawa o kredycie konsumenckim z dnia 20 lipca 2001 r., regulująca po raz pierwszy w krajowym systemie prawnym umowy o kredyt udzielane konsumentom, stanowi implementację Dyrektywy 87/102/EWG (Dz.U. L 42 z 12 lutego 1987 r., str. 48), celem której była ochrona konsumentów przed niekorzystnymi postanowieniami umów kredytowych, co do których, udzielające kredytów instytucje finansowe, nie spełniły spoczywających na nich obowiązków informacyjnych.

W zawartej przez strony postępowania umowie kredytu z dnia 1 czerwca 2007 roku zawarto § 7, w którym wskazano, że całkowity koszt kredytu, który zobowiązany jest pokryć kredytobiorca, łącznie z opłatami i prowizjami wynosi 25.094,93 (...), natomiast rzeczywista stopa oprocentowania dla kredytu wynosi 5,63% i jest obliczona zgodnie ze wzorem matematycznym, wskazanym w Załączniku do u.k.k. Powodowie podnosili, iż w treści przedmiotowego paragrafu (jak i w treści całej umowy) nie zawarto informacji o spreadzie walutowym, stosowanym przy przeliczeniu wg Tabeli kursów kupna i sprzedaży, stosowanej przez pozwany bank, który w ocenie powodów, winien być uwzględniony jako koszt kredytu. Nie ulega wątpliwości Sądu, że pozwany bank w umowie kredytu nie uwzględnił spreadu walutowego jako kosztu kredytu, gdyż na podstawie treści umowy, a w szczególności treści § 7 umowy, nie można takiego wniosku wysnuć.

Pozwany nie określił nadto szacunkowej wysokości tego kosztu oraz okoliczności, od których zależy jego ostateczna wysokość i obowiązek zapłaty przez konsumentów. Nie ulegało również wątpliwości, że powodowie w istocie ponosili koszt spreadu walutowego, wynikającego ze stosowania przez pozwany bank kursu kupna i kursu sprzedaży (...), wg tabeli kursowej sporządzanej przez pozwany bank. Podkreślenia przy tym wymaga, że niższy kurs, tj. kurs kupna został zastosowany przy przeliczeniu kwoty kredytu ze (...) (65.000 (...)) na (...) (na dzień 25.05.2007 r. kwota 28.838,90 (...); na dzień 12.06.2007 r. kwota 28.722,94 (...)), natomiast wyższy kurs, tj. kurs sprzedaży, był stosowany do przeliczenia rat kapitałowo-odsetkowych płatnych przez kredytobiorców (§ 11 ust. 4 umowy kredytu), do przeliczenia kwoty wcześniejszej spłaty całości kredytu, raty kapitałowo-odsetkowej lub spłaty przekraczającej wysokość raty (§ 13 ust. 5 umowy kredytu), czy przeliczenia wierzytelności banku z chwilą wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego/z chwilą wytoczenia powództwa (§ 16 ust. 6 umowy kredytu). W tym momencie należy wskazać, że tzw. „klauzula waloryzacyjna”, zawarta m.in. w treści § 11 ust. 4 umowy z dnia 1 czerwca 2007 roku jest obecnie powszechnie uznawana przez Sądy za niedozwolone postanowienie umowne. Wspomnieć przy tym należy, że postanowienie wzorca umowy o nazwie "umowa o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych (...) waloryzowany kursem (...)", zawarty w § 11 ust. 5 o treści: "Raty kapitałowo-odsetkowe oraz raty odsetkowe spłacane są w (...) po uprzednim ich przeliczeniu wg kursu sprzedaży (...) z tabeli kursowej (...) Banku S.A. obowiązującego na dzień spłaty z godziny 14:50", zostało w wyroku z dnia 27 grudnia 2010 r. wydanym w sprawie o sygn. akt XVII AmC 1531/09 uznane przez Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów za niedozwolone postanowienie umowne, w rezultacie czego zostało wpisane do rejestru postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone pod pozycją 5743. Tutejszy Sąd w całości podziela pogląd o abuzywności klauzuli waloryzacyjnej stosowanej przez pozwany bank, natomiast nie będzie szczegółowo przytaczał motywów leżących u podnóża tego stanowiska, gdyż zgłoszone w niniejszej sprawie żądania, nie wywodzą się z niedozwolonego charakteru klauzuli waloryzacyjnej w rozumieniu art. 385^{(

1)} § 1 k.p.c., lecz z przepisów ustawy o kredycie konsumenckim oraz z dokonanego przez powodów potrącenia wierzytelności. Niemniej Sąd nie traci z pola widzenia, że roszczenie powodów w zakresie zasądzenia na ich rzecz kwoty 5.407,20 (...), byłoby zasadne również w związku z zastosowaniem przez pozwanego niedozwolonych postanowień umownych i w konsekwencji stwierdzenia nieważności umowy kredytu.

Powracając do wcześniejszych rozważań należy wskazać, iż w ocenie Sądu koszty spreadu walutowego stanowią koszty udzielenia kredytu, o których mowa w art. 4 ust. 2 pkt 5 u.k.k., co zostało wielokrotnie potwierdzone w orzecznictwie (m.in. wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie - XXVII Wydział Cywilny Odwoławczy z dnia 17 września 2021 r., sygn. akt XXVII Ca 622/21, wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie - XXVII Wydział Cywilny Odwoławczy z dnia 26 stycznia 2021 r., sygn. akt XXVII Ca 460/19). To, że koszty spreadu walutowego stanowią koszty udzielenia kredytu można po pierwsze wywieść z samej treści art. 7 ust. 1 u.k.k., w którym wskazano, że całkowity koszt kredytu oznacza wszystkie koszty wraz z odsetkami i innymi opłatami i prowizjami, które konsument jest zobowiązany zapłacić za kredyt, z wyjątkiem kosztów m.in. wynikających ze zmiany kursów walut. Skoro ustawodawca posłużył się negatywnym katalogiem kosztów, które nie wchodzą w skład kosztów kredytu, to należy uznać, że pojęcie „kosztów kredytu” należy rozumieć szeroko, w przeciwieństwie do wymienionych wyjątków. Skoro ustawodawca w art. 7 pkt 5 u.k.k. wskazał, że kosztem nie wchodzącym w skład całkowitego kosztu kredytu są zmiany kursów walut, to nie sposób z tego uregulowania wyinterpretować, że wyłączenie to obejmuje także spread walutowy. Różnice między kursem kupna, a sprzedaży waluty zawsze występują w obrocie dewizowym niezależnie od zmian kursu samej waluty (zob. wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie - XXVII Wydział Cywilny Odwoławczy z dnia 17 września 2021 r., sygn. akt XXVII Ca 622/21). Po drugie, nie budzi wątpliwości Sądu, że koszt spreadu walutowego stanowi koszt kredytu, gdyż spread walutowy w niniejszej sprawie powodował zysk po stronie banku i jednoczesną konieczność poniesienia tego kosztu przez kredytobiorców. Jak już wskazano, to powodowie w istocie ponosili koszt spreadu walutowego, wynikającego ze stosowania przez pozwany bank kursu kupna i kursu sprzedaży (...), wg sporządzanej przez siebie tabeli kursowej, gdyż wyższy kurs był stosowany, gdy to kredytobiorcy dokonywali płatności, a niższy, gdy chodziło o wypłatę kredytu przez pozwany bank. Sąd nie tracił z pola widzenia również tego, że w przypadku udzielonego powodom kredytu w rzeczywistości nie dochodziło do faktycznych transakcji wymiany waluty, gdyż zarówno kwota kredytu, jak i spłata rat nastąpiły w (...) polskich, natomiast (...) został przyjęty jedynie jako waluta waloryzacji poszczególnych rat i służył jedynie za wskaźnik do czynności technicznych, jakimi były obliczenia, a do obrotu walutą obcą nie dochodziło. W konsekwencji, różnica między kursami waluty, tj. tzw. spread walutowy stanowił czysty dochód pozwanego banku, przy czym jego wysokość była ustalana arbitralnie przez pozwanego, w tworzonych przez niego tabelach kursowych. Powyższe jest szczególnie widoczne przy założeniu, że kredyt zaciągnięty w polskich (...), waloryzowany kursem (...) zostałby spłacony w tym samym dniu, w którym nastąpiła jego wypłata – kwota kredytu zostałaby przeliczona na walutę (...) wg kursu kupna, tj. kursu niższego, natomiast aby go spłacić, kredytobiorcy musieliby wpłacić kwotę wyższą, aniżeli kwota wypłacona. Należy zwrócić uwagę, że koszty wynikające ze zmiany kursów walut, o których stanowi wyłączenie art. 7 ust. 1 pkt 5 u.k.k., stanowią koszty wynikające z czynników obiektywnych, niemożliwych do przewidzenia i oszacowania, natomiast istotą tzw. spreadu walutowego jest działanie banku, a celem zastosowania różnicy pomiędzy ceną zakupu a ceną sprzedaży waluty jest uzyskanie przez bank wynagrodzenia z pośrednictwa wymiany walut. (zob. wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie - XXVII Wydział Cywilny Odwoławczy z dnia 17 września 2021 r., sygn. akt XXVII Ca 622/21).

W niniejszej sprawie Sąd miał na uwadze, że nie zawsze możliwe jest precyzyjne określenie kosztów, do poniesienia których konsument jest obowiązany w związku z zawarciem umowy o kredyt konsumencki, i tak w ocenie Sądu było w przypadku spreadu walutowego. Jednocześnie Sąd zważył, że w takiej sytuacji pozwany bank winien był, zgodnie z art. 4 ust. 3 u.k.k., określić choćby szacunkową wysokość kosztu związanego ze spreadem walutowym oraz okoliczności, od których zależy jego ostateczna wysokość i obowiązek zapłaty przez konsumenta. W stosunku umownym łączącym go z powodami, pozwany nie tylko nie wskazał spreadu walutowego jako kosztu kredytu, ale również nie wskazał przybliżonej wysokości związanego z tym kosztu, który będą ponosić kredytobiorcy.

W niniejszej sprawie Sąd uznał, zgodnie z twierdzeniem strony powodowej, że pozwany nie dopełnił wobec powodów obowiązków informacyjnych, wynikających z art. 4 ust. 2 i 3 u.k.k., nie zawierając w umowie kredytowej z dnia 1 czerwca 2007 r. informacji o spreadzie walutowym stosowanym przez pozwany bank w związku z przeliczeniami dokonywanymi wg Tabeli kursów banku, uwzględnieniu go jako kosztu kredytu, w tym w całkowitym koszcie kredytu oraz rzeczywistej rocznej stopie oprocentowania. Wobec powyższego, mając na uwadze złożenie pozwanemu przez powodów oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego, należało uznać, że w niniejszej sprawie wypełniły się przesłanki zastosowania art. 15 u.k.k. Z tego względu Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku.

Zgodnie z art. 498 § 1 i 2 k.c., gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym (§ 1). Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej (§ 2).

W myśl art. 499 k.c., potrącenia dokonywa się przez oświadczenie złożone drugiej stronie. Oświadczenie ma moc wsteczną od chwili, kiedy potrącenie stało się możliwe.

W ocenie Sądu, powodowie w sposób prawidłowy dokonali potrącenia należnych im wierzytelności z tytułu uiszczenia na rzecz pozwanego rat kapitałowo-odsetkowych kredytu, z wierzytelnością pozwanego z tytułu wypłaty kwoty kredytu, składając pozwanemu w tym zakresie oświadczenie o potrąceniu z dnia 7 grudnia 2020 roku.

W okresie od dnia 6.08.2007 r. do dnia 07.09.2020 r., tytułem rat kapitałowo-odsetkowych kredytu, pozwany bank pobrał od powodów łączną kwotę 21.592,92 (...) oraz łączną kwotę 15.516,15 (...). Z ww. tytułu pozwany pobrał od powodów również łączną kwotę 399,46 (...) pobraną w okresie od 5.10.2020 r. do 5.12.2020 r. Powyższe wierzytelności w kwotach 21.592,92 (...) oraz 15.516,15 (...) powodowie potrącili z wierzytelnością banku z tytułu wypłaty kredytu w wysokości 65.000 (...). Potrącenie to wyglądało następująco: od kwoty 65.000 (...) powodowie odjęli kwotę 21.592,92 (...) i tak uzyskaną kwotę (43.407,08 (...)) przeliczyli na kwotę 10.508,40 (...), wg kursu 4,1307, tj. średniego kursu NBP z dnia 23.11.2020 r. (tj. z dnia wymagalności roszczenia, którego pozwany nie kwestionował).

W ocenie Sądu powodowie prawidłowo, na podstawie art. 358 § 2 k.c., zastosowali kurs średni NBP z dnia wymagalności roszczenia. Kolejno, od kwoty wierzytelności powodów w wysokości 15.516,15 (...), powodowie odjęli ww. kwotę 10.508,40 (...), otrzymując kwotę 5.007,14 (...). Na podstawie powyższych obliczeń doszło do częściowego potrącenia wierzytelności pozwanego z wierzytelnością powodów, przy czym należna powodom od pozwanego kwota wierzytelności, która nie uległa umorzeniu, wynosi 5.007,14 (...). Powodom należy się od pozwanego również zwrot łącznej kwoty 399,46 (...), na którą złożyły się kwoty 133,30 (...), 133,30 (...) oraz 132,86 (...), pobrane odpowiednio w dniu 5.10.2020 r., 5.11.2020 r. oraz 5.12.2020 r. Mając na uwadze powyższe, w punkcie II wyroku Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwotę 5.407,20 (...) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 25 stycznia 2021 roku do dnia zapłaty.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia w przedmiocie odsetek za opóźnienie stanowią art. 481 § 1 i § 2 k.c. i art. 455 k.c. W okolicznościach niniejszej sprawy skuteczne wezwanie pozwanego do spełnienia dochodzonego świadczenia w kwocie 5.007,74 (...) nastąpiło wraz z doręczeniem pozwanemu oświadczenia o potrąceniu z dnia 7 grudnia 2020 r., w którym wezwano pozwanego do zwrotu powodom ww. kwoty. Powyższe pismo wpłynęło do pozwanego w dniu 7 grudnia 2020 roku, a zatem co do zasady w opóźnieniu w spełnieniu na rzecz powodów świadczenia w kwocie 5.007,74 (...) pozwany pozostawał od dnia 8 grudnia 2020 roku. Mając jednak na uwadze, że pozwany żądał zasądzenia odsetek od ww. kwoty (podobnie jak od kwoty 399,46 (...)) od dnia doręczenia pozwu pozwanemu, odsetki za opóźnienie od kwoty 5.007,74 (...) Sąd zasądził właśnie od tego dnia, tj. od dnia 25 stycznia 2021 r. Mając na względzie, że wezwanie pozwanego do zapłaty kwoty 399,46 (...) nastąpiło wraz z doręczeniem pozwu i tak też zostało określone żądanie odsetkowe co do tej kwoty, od kwoty 399,46 (...) Sąd również zasądził odsetki od dnia 25 stycznia 2021 roku.

Zgodnie z art. 108 § 1 k.p.c. sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji. Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu (w związku z przegraną pozwanego) w niniejszej sprawie stanowi przepis art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Powództwo w niniejszej sprawie zostało uwzględnione w całości, zatem to pozwany jest stroną przegrywającą sprawę i to on jest obowiązany zwrócić przeciwnikom poniesione przez nich koszty procesu. Z tego względu w pkt. III wyroku, Sąd zasądził od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powodów łączną kwotę kosztów procesu w wysokości 6517 (...), na którą złożyły się: 1000 (...) tytułem opłaty sądowej od pozwu, 5.400 (...) tytułem wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika (obliczone na podstawie § 2 pkt. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1804 z późn. zm.), 100 (...) tytułem opłaty sądowej od sporządzenia uzasadnienia oraz doręczenia postanowienia z dnia 8 stycznia 2021 roku wraz z uzasadnieniem oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowyej od pełnomocnictwa.

Na podstawie art. 98 § 1¹ k.p.c., od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu Sąd zasądził na rzecz powodów od pozwanego odsetki ustawowe za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Zgodnie z art. 25b ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, opłatę stałą w kwocie 100 (...) pobiera się od wniosku o doręczenie orzeczenia albo zarządzenia z uzasadnieniem zgłoszonego w terminie tygodnia od dnia ogłoszenia albo doręczenia tego orzeczenia albo zarządzenia. W myśl ust. 2 tego artykułu, w przypadku wniesienia środka zaskarżenia opłatę uiszczoną od wniosku o doręczenie orzeczenia albo zarządzenia z uzasadnieniem zalicza się na poczet opłaty od środka zaskarżenia. Ewentualna nadwyżka nie podlega zwrotowi.

W niniejszej sprawie powodowie złożyli wniosek o uzasadnienie postanowienia z dnia 8 stycznia 2021 roku i doręczenie postanowienia wraz z uzasadnieniem, opłacając go kwotą 100 (...). Następnie od powyższego postanowienia powodowie złożyli zażalenie, w związku z czym kwotę opłaty od wniosku o uzasadnienie, zaliczono na poczet opłaty od zażalenia w kwocie 30 (...). Powodowie wnieśli dodatkową opłatę od zażalenia w kwocie 30 (...), w związku z czym należało ją im zwrócić, na podstawie art. 80 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE