UZASADNIENIE

D. S.został oskarżony o to, że:

I. w dniu 19 lutego 2013r. w L.powiat (...)województwo (...)działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził M. T.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że będąc w posiadaniu dowodu osobistego M. T.o nr (...), posługując się danymi pokrzywdzonego, bez jego wiedzy, wprowadził w błąd (...)Sp. z o.o. co do tożsamości kredytobiorcy i za pośrednictwem Internetu zawarł umowę kredytową z (...)Sp. z o.o. na kwotę 300 zł czym działał na szkodę M. T.,

tj. o czyn z art. 286§1 kk.

II. w dniu 2 kwietnia 2013r. w L.powiat (...)województwo (...)działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził M. T.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że będąc w posiadaniu dowodu osobistego M. T.o nr (...), posługując się danymi pokrzywdzonego, bez jego wiedzy, wprowadził w błąd (...)Sp. z o.o. co do tożsamości kredytobiorcy i za pośrednictwem Internetu zawarł umowę kredytową z (...)Sp. z o.o. na kwotę 500 zł czym działał na szkodę M. T.,

tj. o czyn z art. 286§1 kk.

III. w dniu 16 lutego 2013r. w L.powiat (...)województwo (...)działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić M. T.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że będąc w posiadaniu dowodu osobistego M. T.o nr (...), posługując się danymi pokrzywdzonego, bez jego wiedzy, wprowadził w błąd (...)Sp. z o.o. co do tożsamości kredytobiorcy i za pośrednictwem Internetu usiłował zawrzeć umowę kredytową z (...)Sp. z o.o. na kwotę 500 zł lecz zamierzonego celu nie osiągnął wobec odrzucenia wniosku kredytowego przez kredytodawcę, czym działał na szkodę M. T.,

tj. o czyn z art. 13§2 kk w zw. z art. 286§1 kk.

IV. w dniu 16 lutego 2013r. w L.powiat (...)województwo (...)działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić M. T.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że będąc w posiadaniu dowodu osobistego M. T.o nr (...), posługując się danymi pokrzywdzonego, bez jego wiedzy, wprowadził w błąd (...)Sp. z o.o. co do tożsamości kredytobiorcy i za pośrednictwem Internetu usiłował zawrzeć umowę kredytową z (...)Sp. z o.o. na kwotę 300 zł lecz zamierzonego celu nie osiągnął wobec odrzucenia wniosku kredytowego przez kredytodawcę, czym działał na szkodę M. T.,

tj. o czyn z art. 13§2 kk w zw. z art. 286§1 kk.

V. w dniu 30 marca 2013r. w L.powiat (...)województwo (...)działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić M. T.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że będąc w posiadaniu dowodu osobistego M. T.o nr (...), posługując się danymi pokrzywdzonego, bez jego wiedzy, wprowadził w błąd (...)Sp. z o.o. co do tożsamości kredytobiorcy i za pośrednictwem Internetu usiłował zawrzeć umowę kredytową z (...)Sp. z o.o. na kwotę 1500 zł lecz zamierzonego celu nie osiągnął wobec odrzucenia wniosku kredytowego przez kredytodawcę, czym działał na szkodę M. T.,

tj. o czyn z art. 13§2 kk w zw. z art. 286§1 kk.

VI. w dniu 1 kwietnia 2013r. w L.powiat (...)województwo (...)działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić M. T.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że będąc w posiadaniu dowodu osobistego M. T.o nr (...), posługując się danymi pokrzywdzonego, bez jego wiedzy, wprowadził w błąd (...)Sp. z o.o. co do tożsamości kredytobiorcy i za pośrednictwem Internetu usiłował zawrzeć umowę kredytową z (...)Sp. z o.o. na kwotę 1000 zł lecz zamierzonego celu nie osiągnął wobec odrzucenia wniosku kredytowego przez kredytodawcę, czym działał na szkodę M. T.,

tj. o czyn z art. 13§2 kk w zw. z art. 286§1 kk.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze VIII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Kamiennej Górze wyrokiem z dnia 26 lipca 2013r. w sprawie VIII K 454)13:

1. oskarżonego D. S.uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt I i II części wstępnej wyroku stanowiącego występek z art. 286§1 kk i za to na podstawie art. 286§1 kk wy mierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności,

2. D. S.uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punktach od III do VI części wstępnej wyroku, stanowiącego występek z art 13§2 kk w zw. z art. 286 kk i za to na podstawie art. 286§1 kk wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności,

3. na podstawie art. 91§2 kk orzekł wobec D. S.karę łączną w wysokości 1 roku pozbawienia wolności,

4. na podstawie art. 69§1 i 2 kk i art. 70§1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej wobec D. S.kary pozbawienia wolności zawiesił; warunkowo na okres próby wznoszący 3 lata, ó

5. na podstawie art. 73§1 kk oddał D. S.w okresie próby pod dozór kuratora sądowego,

6. na podstawie art. 72§2 kk zobowiązał D. S.do naprawienia wyrzą

dzonej przestępstwem szkody , poprzez zapłacenie na rzecz M. T. kwotę 800 złotych w terminie 6 miesięcy od uprawomocnienia wyroku,

7. na podstawie art. 6241 kpk i art. 17 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych i nie wymierzył opłaty.

Od powyższego wyroku wniósł apelację Prokurator Rejonowy zarzucając wyrokowi Sądu I instancji:

a) obrazę przepisu prawa materialnego tj., a rt.91 kk poprzez jego niezastosowanie jako elementu kwalifikacji prawnej oraz podstawy prawnej wymiaru kary orzeczonej względem oskarżonego D. S.za przypisane mu ciągi przestępstw z art. 286§ kk oraz art. 13§1 kk w zw.z art. 286§1 kk w pkt 1 i 2 części dyspozytywnej wyroku, pomimo, że okoliczność wymierzenia przez Sąd pojedynczej kary za kilka przestępstw w każdym ze wskazanych punktów wyroku oraz późniejsze orzeczenie kary łącznej w oparciu o treść art. 91§2 kk jednoznacznie przesądza o potraktowaniu tych czynów- zgodnie z uprzednim uzgodnieniem zawartym między prokuratorem a oskarżonym – jako dwa ciągi przestępstw, co wymagało powołania wskazanej normy prawnej;

b) obrazę przepisu prawa materialnego tj. art. 14§1 kk poprzez jego niezastosowanie jako elementu podstawy prawnej wymiaru kary orzeczonej względem oskarżonego D. S.za ciąg przestępstw przypisany mu w pkt 2 części dyspozytywnej wyroku pomimo, iż wskazany ciąg stanowiły czyny z art. 13§2 kk w zw. z art. 286§1 kk, a zatem podstawa wymiaru kary za czyn polegający na usiłowaniu popełnienia oszustwa winna zostać uzupełniona o wskazany przepis warunkujący zakres możliwej do wymierzenia kary.

Podnoszący powyższy zarzut prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uzupełnienie w pkt 1 jego części dyspozytywnej, iż wskazane w jego treści czyny stanowiły ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91§1 kk, a a jako podstawy prawnej orzeczonego wymiaru kary art. 286§1 kk w zw. z art. 91 kk , a w pkt 2 jego części dyspozytywnej, iż wskazane w jego treści czyny stanowiły ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91§ 1 kk, a jako podstawy prawnej orzeczonego wymiaru kary art. 14§1 kk w zw. z art. 286§1 kk i w zw. z art. 91§1 kk i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy w pozostałej jego części.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wniesiona przez oskarżyciela publicznego, co do zasady zasługuje na uwzględnienie.

Nie sposób odmówić racji prokuratorowi, gdy zarzuca Sądowi pierwszej instancji, iż ten dopuścił się obrazy prawa materialnego wymagającej ingerencji w zapadłe rozstrzygnięcie i dokonanie korekty zaskarżonego wyroku. Trafnie bowiem autor apelacji zwraca uwagę naruszenie art. 91 § 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie. Zważyć jednak trzeba, iż w realiach sprawy należało przyjąć, ze czyny zarzucane oskarżonemu D. S.w, a opisane w pkt od I do VI części wstępnej wyroku zostały popełnione w ramach jednego, nie zaś dwóch, czego nie dostrzegł skarżący, ciągu przestępstw. Wprawdzie zachowania oskarżonego stanowiły przestępstwa popełnione w formie dokonania (pkt I i II wyroku) i usiłowania (pkt III – VI wyroku), co z tego de facto powodu skutkowało zapewne przypisaniem oskarżonemu D. S.przez Sąd pierwszej instancji dwóch odrębnych czynów (ciągów przestępstw, choć nie znalazło to odzwierciedlenia w podstawie prawnej skazania i wymiaru kary, a co było przedmiotem zarzutu apelacji prokuratora) to – wbrew skarżonemu rozstrzygnięciu – mogą one wchodzić w skład jednego ciągu przestępstw w rozumieniu art. 91 § k.k. ( vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2000 r., I KZP 17/00, OSNKW 2000/7-8/56, identycznie Sąd Apelacyjny w Katowicach z dnia 30 grudnia 2009 r., II AKa 324/09, LEX nr 574474, wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 29 grudnia 2008 r., II AKa 290/08, KZS 2009/2/51).

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy dokonał zmiany skarżonego orzeczenia w kierunku wskazanym w niniejszym uzasadnieniu, tj. ustalając, iż mamy do czynienia z jednym ciągiem przestępstw obejmującym wszystkie zarzucane oskarżonemu czyny, przyjmując, jako podstawę skazania treść art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., zaś, jako podstawę wymiaru orzeczonej kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku (ta została wymierzona zgodnie ze złożonym przez oskarżyciela publicznego wnioskiem – art. 335 k.p.k.), art. 286 § 1 k.k.

Tak dokonana korekta wyroku wymagała uchylenia rozstrzygnięcia o karze łącznej z pkt 3 części dyspozytywnej wyroku.

Sąd Okręgowy w pozostałej części zaskarżony wyrok, jako prawidłowy utrzymał w mocy.

Wady prawne wyroku Sądu I instancji przesądzające o uznaniu zasadności apelacji prokuratora i skutkujące dokonanymi zmianami zaskarżonego wyroku, spowodowane zostały przez Sąd Rejonowy. Mając zatem na uwadze względy słuszności (art. 624 § 1 k.p.k in fine), Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego i obciążył nimi Skarb Państwa.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE