UZASADNIENIE

W dniu 25 czerwca 2024 roku Agencja Mienia Wojskowego w W. wytoczyła powództwo przeciwko A. B. o zapłatę kwoty 1 062,40 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w okresie od 2005 do 2013 roku pozwany zamieszkiwał w lokalu mieszkalnym nr (...) przy ulicy (...) w O., który to lokal pozostawał w dyspozycji Wojskowej Agencji Mieszkaniowej (obecnie Agencja Mienia Wojskowego). Podstawą zamieszkiwania w lokalu przez pozwanego była decyzja nr (...) Dyrektora Oddziału (...) Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w O. z dnia 26 października 2005 roku. W trakcie zajmowania ww. lokalu przez pozwanego, doszło do powstania uszkodzeń elementów wyposażenia lokalu oraz urządzeń technicznych. Koszt naprawy tych uszkodzeń wyniósł 561,19 złotych i obciąża pozwanego. Pismem z dnia 31 maja 2024 roku powódka wezwała pozwanego do dobrowolnej zapłaty należności w wysokości 1 058,26 złotych, w tym: kwoty 561,19 złotych tytułem należności głównej i kwoty 497,07 złotych tytułem odsetek naliczonych do dnia sporządzenia wezwania. Wezwanie pozostało bezskuteczne.

Powódka wskazała, że podstawę prawną dochodzonego przez nią roszczenia stanowi art. 69 ust. 7 ustawy z dnia 10 lipca 2015 r. o Agencji Mienia Wojskowego w zw. z art. 1a ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o Zakwaterowaniu Sił Zbrojnych.

Pozwany A. B. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości. Podniósł zarzut przedawnienia roszczenia.

Sąd ustalił, co następuje:

Dyrektor Oddziału (...) Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w O. decyzją nr (...) z dnia 26 października 2005 roku, na podstawie przepisów ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o Zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej przyznał A. B. prawo do zamieszkiwania w lokalu mieszkalnym nr (...) przy ulicy (...) w O..

W lokalu powyższym A. B. zamieszkiwał do 2013 roku.

W trakcie zajmowania ww. lokalu przez A. B., doszło do powstania uszkodzeń elementów wyposażenia lokalu oraz urządzeń technicznych. Koszt naprawy tych uszkodzeń wyniósł 561,19 złotych. W dniu 8 listopada 2013 roku Wojskowa Agencja Mieszkaniowa w W. wystawiła notę księgową na ww. kwotę, którą obciążyła A. B.. Termin płatności określono na 14 dni od dnia doręczenia noty adresatowi.

Pismem z dnia 31 maja 2024 roku Agencja Mienia Wojskowego wezwała A. B. do dobrowolnej zapłaty należności w wysokości 1 058,26 złotych, w tym: kwoty 561,19 złotych tytułem należności głównej i kwoty 497,07 złotych tytułem odsetek naliczonych do dnia sporządzenia wezwania. Wezwanie pozostało bezskuteczne.

(okoliczności bezsporne)

Sąd zważył, co następuje:

W myśl art. 117 § 1 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu.

W przedmiotowej sprawie powódka niewątpliwie dochodzi roszczenia majątkowego – domaga się bowiem zasądzenia na jej rzecz od pozwanego kwoty 1 062,40 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie. Zgłoszone przez powódkę roszczenie nie jest objęte żadnym wyjątkiem od zasady przedawniania się roszczeń majątkowych.

Zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba, że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata.

Powyższy przepis został zmieniony w zakresie długości terminu przedawnienia ustawą z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2018.1104), która w art. 5 ust. 1 i 2 stanowi, że do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy kodeksu cywilnego, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą; jeżeli zgodnie z kodeksem cywilnym, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, termin przedawnienia jest krótszy niż według przepisów dotychczasowych, bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy; jeżeli jednak przedawnienie, którego bieg terminu rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, nastąpiłoby przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu przedawnienia wcześniej, to przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu. Ustawa weszła w życie w dniu 9 lipca 2018 roku.

Z poczynionych w sprawie ustaleń, w szczególności z załączonej do pozwu noty księgowej z dnia 8 listopada 2013 roku (k. 10), wynika, że termin przedawnienia przedmiotowego roszczenia powódki rozpoczął swój bieg w listopadzie 2013 roku. Termin 10-letni upływałby zatem w listopadzie 2023 roku, a termin sześcioletni liczony od dnia 9 lipca 2018 roku upływałby w dniu 9 lipca 2024 roku. W sprawie zastosowanie ma zatem art. 125 § 1 k.c. w dotychczasowym brzmieniu, określający 10-letni termin przedawnienia.

Odnośnie terminu, od którego zaczyna biec przedawnienie należy odwołać się do art. 120 § 1 zd. 1 k.c., w myśl którego bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Roszczenia mogą uzyskać przymiot wymagalności w dniu oznaczonym przez ustawę lub przez czynność prawną, albo przez właściwość zobowiązania. W doktrynie określa się wymagalność jako stan, w którym wierzyciel ma prawną możliwość żądania zaspokojenia przysługującej mu wierzytelności. Jest to stan potencjalny, o charakterze obiektywnym, którego początek zbiega się z chwilą uaktywnienia się wierzytelności. Stanowi to początek biegu przedawnienia.

Nie budzi wątpliwości Sądu, że możliwość żądania przez powódkę zaspokojenia przedmiotowej należności głównej z odsetkami za opóźnienie w spłacie, powstała z chwilą upływu 14 dni od dnia doręczenia pozwanemu noty księgowej wystawionej w dniu 8 listopada 2013 roku. Powódka nie przedłożyła dowodu doręczenia ww. noty pozwanemu, więc zważywszy na datę wystawienia noty Sąd przyjął, iż termin jej płatności upłynął w listopadzie 2013 roku.

Zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia.

Bieg przedawnienia przerywa się także przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje. Przerwanie biegu terminu przedawnienia może więc wynikać z zachowania wierzyciela lub dłużnika.

Zgodnie z art. 124 § 1 k.c., po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na owo.

Z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową nie wynika, aby w niniejszej sprawie doszło do przerwania biegu przedawnienia. Również czynność procesowa podjęta przez powódkę, a polegająca na wniesieniu niniejszego pozwu o zapłatę, nie przerwała biegu terminu przedawnienia, gdyż została podjęta już po upływie tegoż terminu.

Przedawnienie jest instytucją prawa bezwzględnie obowiązującego (ius cogens) i regulujące je przepisy nie mogą być uchylone lub zmienione wolą stron – zgodnie z treścią przepisu art. 119 k.c., terminy przedawnienia nie mogą być skracane ani przedłużane przez czynność prawną.

W tym stanie rzeczy, uznając, iż dochodzone przez powódkę roszczenie przedawniło się, Sąd na podstawie powołanych wyżej przepisów powództwo oddalił.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE