UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) Bank (...) S.A. pozwem przeciwko stronie pozwanej M. P. i G. P. domagała się zasądzenia od nich solidarnie na swoją rzecz kwoty 234.876,79 zł wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia 21.11.2023 r. do dnia zapłaty tytułem zwrotu świadczenia w postaci kapitału kredytu wypłaconego stronie pozwanej (jako świadczenia nienależnego), a ponadto strona powodowa wniosła o zmianę wysokości (ukształtowanie) dochodzonego przez powoda w w/w świadczenia w walucie polskiej w kwocie 234.876,79 zł poprzez poddanie należności Banku od strony pozwanej z tytułu rozliczenia nieważności bądź bezskuteczności umowy nr (...) z dnia 25.05.2006 r. waloryzacji sądowej w ten sposób, że poza roszczeniem o zwrot środków wypłaconych przy uruchomieniu kredytu w ich nominalnej wysokości powodowi przysługuje dodatkowe świadczenie w postaci kwoty 73.326,12 zł wynikające z istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza. Strona powodowa wniosła o zasądzenie od pozwanych na swoją rzecz kwoty 73.326,12 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty stanowiącą dodatkową kwotę o którą należy zwaloryzować roszczenie o zwrot świadczenia w postaci kredytu wypłaconego stronie pozwanej (jako świadczenia nienależnego).

Strona powodowa wniosła również o zasądzenie solidarnie od pozwanych na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powództwa powód podał, iż strony zawarły w dniu 25.05.2006 r. umowę kredytu denominowaną do (...). Bank wypłacił w wykonaniu umowy kwotę 234.876,79 zł stronie pozwanej, pozwana zakwestionowała mechanizm denominacji jako zawierający w swej treści niedozwolone postanowienia umowne w rozumieniu art. 385^{(

1)} kc, wystąpiła przeciwko Bankowi z powództwem a Sąd Okręgowy w (...) w sprawie I C 216/21 wydał w dniu 26.07.2022 r. wyrok, w którym zasądził od (...) SA na rzecz G. P. kwotę 84.416,50 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 czerwca 2021 r. do dnia zapłaty oraz na rzecz M. P. kwotę 84.416,50 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 czerwca 2021 r. do dnia zapłaty, ponadto ustalił nieistnienie pomiędzy G. P. i M. P. a (...) SA nieważnej umowy kredytu nr(...) z dnia 25 maja 2006 r. Oddalił dalej idące powództwo i zasądził Banku na rzecz kredytobiorców koszty procesu. Na skutek apelacji pozwanego Sąd Apelacyjny we(...) wyrokiem z dnia 27.06.2023 r. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że: w punktach I i II oddala powództwo, w punkcie V znosi wzajemnie między stronami koszty postępowania, oddala apelację w pozostałym zakresie i znosi wzajemnie między stronami koszty postępowania apelacyjnego.

Powód podniósł, iż w przypadku przyjęcia, iż wskutek abuzywności klauzul denominacyjnych umowa kredytu łącząca strony jest nieważna w całości (trwale bezskuteczna) podstawą roszczenia o zwrot wypłaconego kapitału w wartości nominalnej jest art. 405 kc w związku z art. 410 kc. W konsekwencji zastosowania teorii dwóch kondykcji Bank może dochodzić od konsumenta zwrotu wypłaconej kwoty kredytu w całości. Powód podał, iż pozwani nie zwrócili mu dotychczas wypłaconego kapitału.

Bank uzasadnił także żądanie waloryzacji swojego roszczenia. Podkreślił, iż jego roszczenia nie są przedawnione. Podał, iż zgodnie z poglądem Sądu Najwyższego co do zasady termin przedawnienia roszczeń restytucyjnych Banku może rozpocząć bieg dopiero po podjęciu przez kredytobiorcę – konsumenta wiążącej decyzji w tym względzie. Do chwili kiedy poinformowany przez sąd konsument odmówi zgody na związanie niedozwolonymi postanowieniami umownymi trwa stan zawieszenia, kredytodawca nie może ani domagać się spełnienia uzgodnionych w umowie świadczeń ani żądać zwrotu spełnionego świadczenia nienależnego, a zatem kredytodawca nie może postawić swych roszczeń restytucyjnych w stan wymagalności zgodnie z art. 455 kc, więc rozpoczęcie biegu ich przedawnienia nie wchodzi w rachubę.

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych kosztów postępowania według norm przepisanych tj. opłat skarbowych od pełnomocnictw oraz kosztów zastępstwa procesowego w wysokości dwukrotności stawki minimalnej przewidzianej w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwani podnieśli zarzut zawyżenia wysokości co do żądania zwrotu kwoty nominalnie odpowiadającej kwocie wypłaconego kapitału kredytu oraz zarzut przedawnienia roszczenia strony powodowej co do żądania zwrotu kwoty nominalnej odpowiadającej kwocie wypłaconego kapitału kredytu jak również zarzut potrącenia co do żądania zwrotu kwoty nominalnej odpowiadającej kwocie wypłaconego kapitału kredytu. Pozwani podnieśli, iż w tej sprawie istnieje stan związania oceną prawną wyrażoną w powołanym przez powoda prawomocnie zakończonym postępowaniu. Tym samym doszło także do prekluzji materiału faktycznego sprawy, dlatego też w niniejszym postępowaniu istnieje stan związania ustaleniami faktycznymi dokonanymi w zakończonym postępowaniu.

Pozwani nie zgodzili się z koncepcją tzw. bezskuteczności zawieszonej podnosząc, iż (...) w wyroku z dnia 7 grudnia 2023 r. w sprawie C-140-22 wyeliminował koncepcję składania oświadczeń przez konsumenta potwierdzających wolę unieważnienia umowy, zaś w wyroku z dnia 14 grudnia 2023 r. w sprawie C -28/22 wskazał, że bieg terminu przedawnienia roszczeń banku nie może zaczynać się dopiero od momentu wydania wyroku przez sąd krajowy ani też bieg ten nie może zaczynać się później niż moment biegu terminu przedawnienia roszczeń konsumenta. Nawet gdyby przyjąć, iż bieg terminu przedawnienia roszczeń restytucyjnych banku rozpoczyna się z chwilą zanegowania przez kredytobiorcę prawnej skuteczności postanowień umowy kredytu to i tak roszczenie strony powodowej jest przedawnione. Pozwani wskazali na swoje pismo z dnia 30.10.2019 r. będące wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej, w którym wyrażona została wola konsumentów zakwestionowania skuteczności postanowień umownych, należy przyjąć, iż bank otrzymał odpis wniosku i najpóźniej w dniu posiedzenia sądu (1.06.2020 r) dysponował pełnymi informacjami, co do roszczeń kredytobiorców, także podstaw prawnych roszczenia i tę datę należy uznać za początek biegu terminu przedawnienia roszczeń strony powodowej, jako przedsiębiorcy, który to upłynął z końcem 31.12.2023 r., zgodnie z treścią art. 118 kc w związku z art. 5 ust 1 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy – kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw. W razie uznania przez sad, iż wierzytelność strony powodowej nie jest przedawniona pozwani wskazali, iż powództwo powinno zostać oddalone z uwagi na to że wierzytelność uległa umorzeniu na skutek złożonego przez stronę pozwaną oświadczenia o potrąceniu, co miało miejsce przed sporządzeniem pozwu, zaś na jego podstawie doszło do rozliczenia się stron z kwoty odpowiadającej kwocie nominalnej wypłaconego kredytu. Pozwani podali, iż przedstawili do potrącenia wierzytelności niezasądzone wyrokiem w pierwotnym procesie sądowym tj. 64.795,53 zł oraz 36.368,22 CHF przeliczone na kwotę 170.083,26 zł po kursie średnim NBP z dnia jej wymagalności tj. z dnia 25.08.2023 r.

Pismem z dnia 6 lutego 2024 r. strona powodowa cofnęła pozew w zakresie żądania zawartego w pkt II i III petitum pozwu tj. w zakresie roszczenia waloryzacyjnego i wniosła o umorzenie postępowania w zakresie żądania z pkt II i III petitum pozwu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwani G. P. i M. P. zawarli ze stroną powodową (...) Bankiem (...) S.A. z/s w W. w dniu 25.05.2006 r. umowę kredytu (...)(spłacanego w ratach annuitetowych, udzielonego w walucie wymienialnej). Kwota kredytu została określona w wysokości 24.921,08 CHF.

Dowód: - umowa kredytu (...) z dnia 25.05.2004 r., k. 20

W wykonaniu umowy kredytu Bank wypłacił kredytobiorcom kwotę 234.876,79 zł.

Dowód: informacja Banku z dnia 17.11.2023 r., k. 29,

W związku z wykonywaniem umowy kredytu pozwani G. i M. P. spłacili stronie powodowej kwotę 290.411,69 zł oraz 50.054,03 CHF.

Dowód: - informacja Banku z dnia 17.11.2023 r., k. 29,

Pismem z dnia 30 października 2019 r. G. P. i M. P. złożyli do Sądu Rejonowego dla (...)wniosek o zawezwanie do próby ugodowej przez zapłatę przez (...) SA łącznie na rzecz wnioskodawców tytułem zwrotu wszystkich świadczeń otrzymanych dotąd od wnioskodawców w okresie od 2 listopada 2009 r. do dnia 2 września 2019 r. na podstawie umowy kredytu, jako świadczeń nienależnych z uwagi na całkowitą nieważność tej umowy kwoty 152.435,89 zł bądź 26.932,20 zł i 34.027,30 CHF wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia następującego po dniu doręczenia odpisu wniosku uczestnikowi do dnia zapłaty.

Dowód: wniosek o zawezwanie do próby ugodowej, k.79,

Na posiedzeniu Sądu Rejonowego dla (...) w dniu 1 czerwca 2020 r. stawił się pełnomocnik wnioskodawców a za uczestnika – (...) SA nie stawił się nikt mimo prawidłowego zawiadomienia.

Dowód: protokół posiedzenia sądu, k. 87,

Wyrokiem z dnia 26 lipca 2022 r. Sąd Okręgowy w (...) w punkcie I zasądził od pozwanego (...) SA na rzecz powoda G. P. kwotę 84.416,50 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 czerwca 2021 ro do dnia zapłaty, w punkcie II zasądził od pozwanego na rzecz powódki M. P. kwotę 84.416,50 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 czerwca 2021 r. do dnia zapłaty, zaś w puncie III ustalił nieistnienie pomiędzy G. P. i M. P. a (...) Bank (...) SA w W. nieważnej umowy kredytu nr (...)z dnia 25 maja 2006 r., w punkcie IV oddalił dalej idące powództwo, zaś w punkcie V zasądził koszty procesu.

Dowód: odpis wyroku Sądu Okręgowego wraz z uzasadnieniem, k. 39,

Na skutek apelacji pozwanego banku Sąd Apelacyjny we (...) wyrokiem z dnia 27 czerwca 2023 r. zmienił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w ten sposób, że w punktach I i II: oddala powództwo o zapłatę, w punkcie V: znosi wzajemnie między stronami koszty postępowania. Oddalił apelację w pozostałym zakresie i zniósł wzajemnie między stronami koszty postępowania apelacyjnego.

Dowód: odpis wyroku Sądu Apelacyjnego z uzasadnieniem, k. 45,

Pismami z dnia 6.10.2023 r. (...) wezwał pozwaną oraz pozwanego do zapłaty kwoty 234.876,79 zł w terminie 1 miesiąca od doręczenia pisma, w związku z prawomocnym unieważnieniem umowy kredytu.

Dowód: pisma z dnia 6.10.2023 r., k. 32 -33,

Pismem z dnia 11 sierpnia 2023 r. pozwani wezwali (...) SA do zapłaty w terminie 7 dni od otrzymania pisma kwoty 64.793,53 zł oraz 5.054,03 CHF tytułem nienależnie pobranych świadczeń w okresie od dnia 01.07.2006 r. do dnia 03.07. 2023 r. w związku z ustaleniem nieistnienia stosunku prawnego w postaci umowy kredytu z dnia 25.05.2006 r. zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 27.06.2023 r.

Dowód: wezwanie do zapłaty z 11 sierpnia 2023 r. , k. 88,

Pismem z dnia 16.11.2023 r. kierowanym do powoda pozwani złożyli oświadczanie o potrąceniu kwoty 234.876,79 zł tytułem nienależnie pobranych przez bank świadczeń na podstawie umowy kredytu w okresie od dnia 01.06.2006 r. do dnia 03.07.2023 r. objętej wezwaniem do zapłaty z dnia 11.08.2023 r. z wierzytelnością Banku o zwrot wypłaconego kapitału kredytu w kwocie 234 876,79 zł objętej wezwaniem Banku do zapłaty z dnia 6.10.2023 r.

Pozwani wskazywali w piśmie, iż po dokonanym potrąceniu wierzytelności pozostała do zapłaty przez Bank na ich rzecz kwota w wysokości 13.685,80 CHF, którą należy przekazać w terminie 7 dni od otrzymania oświadczenia.

Dowód: oświadczenie o potrąceniu, k. 91,

śledzenie przesyłek, k. 93,

Sąd zważył, co następuje:

W okolicznościach niniejszej sprawy poza sporem pozostawało, że strona powodowa zawarła ze stroną pozwaną umowę kredytu opisaną w pozwie.

Stosunek prawny kredytu wynikający z tej umowy nie istniał z uwagi na niedozwolone klauzule umowne zawarte w tej umowie a stwierdzone to zostało wyrokiem Sądu Okręgowego w (...) z dnia 26.07.2022 r. oraz wyrokiem Sądu Apelacyjnego we (...) wyrokiem z dnia 27.06.2023 r.

Zgodnie z art. 365 § 1 k.p.c. Orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby.

W tym miejscu zwrócić należy uwagę na Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2023 r. sygn. akt I USK 64/23 zgodnie z którym wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami. Natomiast moc wiążąca orzeczenia (art. 365 § 1 k.p.c.) może być rozważana jedynie wtedy, gdy rozpoznawana jest inna sprawa niż ta, w której wydano poprzednie orzeczenie oraz gdy kwestia rozstrzygnięta innym wyrokiem stanowi zagadnienie wstępne. Moc wiążąca prawomocnego orzeczenia Sądu charakteryzuje się dwoma aspektami. Pierwszy z nich odnosi się tylko do faktu istnienia prawomocnego orzeczenia. Ten aspekt występuje, gdy w poprzednim postępowaniu, w którym zapadło prawomocne orzeczenie, nie brała udziału choćby jedna ze stron nowego postępowania, a nie jest ona objęta prawomocnością rozszerzoną. Nie można bowiem takiej strony obciążać dalszymi skutkami wynikającymi z prawomocnego orzeczenia. Drugi aspekt mocy wiążącej prawomocnego orzeczenia jest określony jako walor prawny rozstrzygnięcia (osądzenia) zawartego w treści orzeczenia. Jest on ściśle związany z powagą rzeczy osądzonej (art. 366 § 1 k.p.c.) i występuje w nowej sprawie pomiędzy tymi samymi stronami, choć przedmiot obu spraw jest inny. W nowej sprawie nie może być wówczas zastosowany negatywny (procesowy) skutek powagi rzeczy osądzonej, polegający na niedopuszczalności ponownego rozstrzygania tej samej sprawy. Występuje natomiast skutek pozytywny (materialny) rzeczy osądzonej przejawiający się w tym, że rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym orzeczeniu (rzecz osądzona) stwarza stan prawny taki, jaki z niego wynika. Sądy rozpoznające między tymi samymi stronami nowy spór muszą przyjmować, że dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak przyjęto to w prawomocnym, wcześniejszym wyroku, a więc w ostatecznym rezultacie procesu uwzględniającym stan rzeczy na datę zamknięcia rozprawy. Taka jest treść prawomocnego orzeczenia, o którym stanowi art. 365 § 1 k.p.c., a więc treść wyrażonej w nim indywidualnej i konkretnej normy prawnej. W kolejnym postępowaniu, w którym pojawia się ta sama kwestia, nie może być ona już ponownie badana. Związanie orzeczeniem oznacza zatem zakaz dokonywania ustaleń sprzecznych z uprzednio osądzoną kwestią, a nawet niedopuszczalność prowadzenia w tym zakresie postępowania dowodowego.

Zasadą jest, że sąd rozpoznający sprawę między tymi samymi stronami zobowiązany jest przyjąć, że dana kwestia prawna kształtuje się tak jak to wynika z wcześniejszego prawomocnego wyroku zapadłego między tymi samymi stronami (wyrok SN z dnia 15.02.2007 r., II CSK 452/06, wyrok SN z dnia 08.06.2005 r., V CK 702/04, wyrok z dnia 12.05.2006 r., V CSK 59/06, wyrok SN z dnia 13.04.2005 r. , IV CK 663/04, wyrok SN z dnia 18.06.2009 r., II CSK 12/09, wyrok SN z dnia 11.02.2014 r., I UK 329/13, post. SN z dnia 29.10.2020 r., III UK 490/19). W tym miejscu zwrócić należy uwagę na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 czerwca 2016 r., V CNP 55/15 w którym przyjęto, że w przypadku tożsamości przedmiotowej pomiędzy dwoma postepowaniami – to w zakresie kwestii mającej charakter prejudycjalny, rozstrzygniętej już w prawomocnym wyroku – dokonywanie samodzielnych ocen prawnych przez kolejny s ad powszechny jest bezprzedmiotowe. W tych samych, nie zmienionych okolicznościach sprawy, kolejny sąd powszechny nie ma możliwości dokonywania odmiennej oceny prawnej (por. wyrok SN z 20.01.2014 r., V CSK 6/14 i wyrok SN z 23.01.2015 r., V CSK 192/14). Skutkiem ukształtowanej w orzecznictwie tezy jest stwierdzeni, ze w niniejszej sprawie istnieje stan związania oceną prawną wyrażoną w powoływanym, prawomocnie zakończonym postępowaniu. Ponadto sąd jest związany nie tylko ocena prawną dokonaną w prawomocnie zakończonym postępowaniu lecz również ustaleniami faktycznymi. Z chwilą wydania prawomocnego wyroku doszło bowiem do prekluzji materiału faktycznego sprawy. Wobec tego zakazanym jest możliwość prowadzenia postępowania dowodowego co do kwestii, o której sąd wypowiedział się w innym prawomocnym wyroku, uznając, że konsekwencja takiego charakteru tego orzeczenia jest także ograniczenie dowodzenia faktów które zostały już ustalone por. wyrok SN z dnia 08.03.2010, II PK 258/09, wyrok SN z dnia 12.03.2011 r., I PK 193/10, wyrok SN z dnia 28.03.2012 r., II UK 327/11). Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż w niniejszym postępowaniu istnieje stan związania ustaleniami faktycznymi dokonanymi w prawomocnie zakończonym postępowaniu.

W niniejszej sprawie strona powodowa dochodziła zapłaty solidarnie od pozwanych kwoty 234.876,79 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21.11.2023 r. tytułem zwrotu świadczenia w postaci kapitału wypłaconego stronie pozwanej.

Strona pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia powoda o zapłatę, które zostało sformułowane w pkt I pozwu. Ponadto strona pozwana podniosła ewentualny (na wypadek nieuwzględnienia zarzutu przedawnienia) zarzut potrącenia kwoty 234.876,79 zł – wierzytelności pozwanych z tytułu zwrotu nienależnych świadczeń w postaci spłat rat kredytu z wierzytelnością powoda w kwocie 234.876,79 zł stanowiącą roszczenie o zapłatę dochodzoną w niniejszej sprawie z tytułu zwrotu kapitału udostępnionego pozwanym w wykonaniu umowy kredytu, przy czym część spłat rat kredyty dokonanych przez pozwanych w walucie szwajcarskiej została przeliczona na złote polskie według średniego kursu NBP przypadającego na dzień wymagalności.

W tym miejscu wskazać należy, iż zarzut przedawnienia nie jest zasadny. Brak jest podstaw do ustalenia, że doszło do przedawnienia roszczeń kondykcyjnych strony powodowej. Trafnie wskazała strona pozwana, że Uchwały SN w sprawach III CZP 11/20 i III 6/21 w zakresie w jakim wskazują, że bieg terminu przedawnienia roszczeń banku rozpoczyna się po złożeniu przez konsumenta, w toku postępowania sądowego oświadczenia o żądaniu ustalenia nieważności mowy są sprzeczne z Dyrektywą 93/13. Właściwym momentem dla podjęcia przez kredytodawcę czynności wymaganych przez art. 120 §1 k.c. w zw. z art. 455 k.c. jest sformułowanie przez kredytobiorcę w stosunku do banku żądania uznania umowy za nieważną. W niniejszej sprawie toczyło się już w 2020 r. postępowanie przed Sądem Rejonowym dla (...) z wniosku kredytobiorców o zawezwanie do próby ugodowej. Posiedzenie sądu odbyło się w dniu 1 czerwca 2020 r., przy czym Bank został o nim powiadomiony a zatem odpis wniosku i zawiadomienie o posiedzeniu zostało doręczone przed dniem 1.06.2020 r., jednak dokładna data nie została ustalona. We wniosku kredytobiorcy podnosili, iż umowa kredyt jest nieważna, wskazywali na konkretne zapisy umowy będące postanowieniami niedozwolonymi i domagali się zwrotu od Banku wszystkich świadczeń otrzymanych dotąd od kredytobiorców na podstawie umowy kredytu. Zatem z chwilą otrzymania wniosku o zawezwanie do próby ugodowej rozpoczął się bieg terminu przedawnienia roszczeń obu stron umowy kredytu a wynikających z tej umowy. Uwzględniając bowiem orzecznictwo (...) wskazać należy, iż moment otrzymania przez bank wezwania kredytobiorcy, w którym kredytobiorca powołuje się na nieważność wyznacza początek biegu terminu przedawnienia. Nie ulega wątpliwości, że roszczenie strony powodowej jest roszczeniem związanym z prowadzoną działalnością gospodarczą i jako takie ulega trzyletniemu terminowi przedawnienia. Termin ten mijał w dniu 31.12.2023 r. w oparciu o przepisy art. 118 kc oraz art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy –Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, jak słusznie wskazała strona pozwana.

Pozew w niniejszej sprawie został złożony do Sądu w dniu 14.12.2023 r. (data nadania w urzędzie pocztowym), a zatem przed upływem terminu przedawnienia. Ten zarzut pozwanych okazał się bezzasadny, jednakże za zasadny uznać należy zarzut potrącenia. Nie ulega wątpliwości, że pozwanym przysługuje kwota pieniężna, którą przedstawiono do potrącenia a stanowiąca równowartość spłaconego zobowiązania wynikającego z przedmiotowej umowy kredytu. Ponadto zarzut został złożony przy pierwszej czynności procesowej – w odpowiedzi na pozew. Dopuszczalne jest również w orzecznictwie zgłoszenie zarzutu potrącenia jako zarzutu ewentualnego.

Wobec powyższego, Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku, oddalając żądanie główne – o zasądzenie.

Pismem z dnia 6 lutego 2024 r. powód cofnął powództwo w zakresie żądania w przedmiocie waloryzacji świadczenia wypłaconego pozwanym tytułem kapitału kredytu tj. żądania zawartego w pkt II i III pozwu. Wobec powyższego w pkt II wyroku Sąd umorzył postępowanie w części dotyczącej żądania waloryzacji i zasądzenia kwoty 73.326,12 zł.

Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W myśl przepisu art. 98 § 3 kpc do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata , koszty sadowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Natomiast według przepisu art. 99 kpc stronom reprezentowanym przez radcę prawnego, rzecznika patentowego lub Prokuratorię Generalną Rzeczypospolitej Polskiej zwraca się koszty w wysokości należnej według przepisów o wynagrodzeniu adwokata.

Na podstawie § 15 ust. 1 i 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości. z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. poz. 1804) zasądzając opłatę od czynności radcy prawnego z tytułu zastępstwa prawnego, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład jego pracy, a także charakter sprawy i wkład pracy w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. Podstawę zasądzenia opłaty, o której mowa w ust. 1, stanowią stawki minimalne określone w rozdziałach 2-4. Opłata ta nie może być wyższa niż sześciokrotna stawka minimalna ani przekraczać wartości przedmiotu sprawy.

Jak wynika z § 2 pkt 6 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, stawka minimalna przy wartości przedmiotu sporu powyżej 200.000 zł do 2.000.000 zł wynosi 10.800 zł. W ocenie Sądu, nakład pracy pełnomocnika pozwanych uzasadniał przyznanie mu wynagrodzenia w wysokości jednokrotności stawki minimalnej.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd zasądził więc od strony powodowej, jako przegrywającej proces na rzecz pozwanych kwotę 10.834 zł, na którą składa się kwota 10.800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, 34 zł jako zwrot uiszczonych przez pozwanych opłat skarbowych od pełnomocnictwa (punkt III sentencji wyroku).

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE