UZASADNIENIE

E. (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W. wytoczył powództwo przeciwko P. S. (2) o zapłatę kwoty 24 240,89 złotych wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dniu wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że wierzytelność powstała w związku z zawarciem przez pozwanego z wierzycielem pierwotnym w dniu 23 kwietnia 2019 roku umowy bankowej oznaczonej numerem (...). Pozwany nie wywiązał się z obowiązku spłaty zobowiązania w terminie oznaczonym w umowie w związku z czym roszczenie z niej wynikające stało się wymagalne w całości z dniem 11 września 2020 roku.

Następnie na mocy umowy cesji z dnia 16 sierpnia 2022 roku oraz aneksu do umowy cesji wierzyciel pierwotny dokonał przelewu wierzytelności na rzecz (...) (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W..

Łączna wartość zadłużenia pozwanego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie obliczonymi na dzień wniesienia pozwu wynosiła 24 240,89 złotych, na które składały się:

- kwota 19 196,12 złotych – tytułem niespłaconego kapitału umowy,

- kwota 5 044,77 złotych – tytułem niezaspokojonych odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych od kwoty niespłaconego kapitału od dnia następnego po dniu wymagalności do dnia wystawienia wyciągu z ksiąg rachunkowych Funduszu.

Pozwany nie zajął stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 339 § (...) k.p.c. Sąd może wydać wyrok zaoczny na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany w wyznaczonym terminie nie złożył odpowiedzi na pozew. Pozwany P. S. (1) nie złożył w niniejszej sprawie odpowiedzi na pozew, tak więc Sąd uprawniony był do wydania wyroku zaocznego na posiedzeniu niejawnym.

Zgodnie z treścią art. 339 § 2 k.p.c., w przypadku wydania wyroku zaocznego na posiedzeniu niejawnym, przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o faktach zawarte w pozwie lub pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed posiedzeniem, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Twierdzenia pozwu uznaje się za budzące uzasadnione wątpliwości, m.in. w sytuacji, gdy dowody i twierdzenia przedstawione przez powoda są niekompletne, pozostawiają wątpliwości co do okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sporu, nie przedstawiają pełnego obrazu rzeczywistości. W takiej sytuacji wydając wyrok sąd nie może oprzeć się wyłącznie na twierdzeniach powoda i należy przeprowadzić postępowanie dowodowe celem wyjaśnienia powstałych wątpliwości (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 sierpnia 1972 r. w sprawie III CR 153/72).

Zgodnie z treścią art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Tak więc w niniejszej sprawie na powodzie spoczywał obowiązek udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a ponadto w myśl art. 232 k.p.c., ciążył na nim obowiązek wskazywania dowodów, z których wywodził skutki prawne. Nadto powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika był zobowiązany zgodnie z art. 458¹⁵ kpc do wskazania wszystkich dowodów i twierdzeń już w pozwie.

Należy podkreślić, iż powód nie przedłożył Sądowi żadnych dokumentów, które potwierdzałyby, że strony łączyła powołana w pozwie umowa pożyczki z której warunków pozwany się nie wywiązał. Powód skupił się w niniejszej sprawie jedynie na wykazaniu swojej legitymacji procesowej. Brak jest jednak dowodu czy umowa, na którą powołuje się powód, została zwarta. Do zamknięcia rozprawy powód, zastąpiony przez profesjonalnego pełnomocnika, nie przedstawił żadnych dokumentów potwierdzających zasadność roszczenia. Brak jest potwierdzenia, że pozwany złożył oświadczenie woli o zawarciu umowy kredytowej czy też, że kwota wskazana w pozwie została wypłacona pozwanemu. Dowodem na istnienie roszczenia nie jest bowiem przedsądowe wezwanie do zapłaty oraz zawiadomienie o przelewie wierzytelności, tym bardziej, że brak jest potwierdzenia wymienionych pism pozwanemu.

Brak jakichkolwiek dowodów uniemożliwia poczynienie przez Sąd ustaleń co do treści ewentualnej umowy zawartej przez pozwanego, ustalenia daty początkowej odsetek, wysokości odsetek oraz charakteru roszczeń i ich wymagalności. Powód nie wykazał, iż roszczenie nie jest przedawnione.

Odnośnie inicjatywy dowodowej Sąd Rejonowy w Piszu w pełni podziela utarte orzecznictwo Sądu Najwyższego wyrażające się w tezie: „Rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).” (vide wyrok Sądu Najwyższego z 17.12.1996r. w sprawie I CKU 45/96, podobnie również wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 21 .10.2003r. w sprawie I A Ca 516/03; wyrok Sądu Najwyższego z 07.10.1998r. w sprawie II UKN 244/98). Z całą pewnością ciężar dowodu spoczywa na przedsiębiorcy, który pozywa konsumenta.

W tym stanie rzeczy, uznając roszczenie za nieudowodnione, Sąd powództwo oddalił.

Na podstawie art. 80 ust. 1 w zw. z art. 84 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 959 z późn. zm.), Sąd zwrócił powodowi E. (...) Niestandaryzowanemu Funduszowi Inwestycyjnemu Zamkniętemu Wierzytelności z siedzibą w W. kwotę 2 500 złotych tytułem niewykorzystanej zaliczki na wynagrodzenie kuratora zapisanej pod pozycją (...).

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE