UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 11 października 2022 r. (data stempla pocztowego) powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...) Spółka komandytowa w M. wniósł o zasądzenie od pozwanego A. K. kwoty 810,78,- złotych wraz z odsetkami oraz kosztami procesu.

Sąd ocenił i zważył co następuje:

Oceniając materiał dowodowy zgromadzony w sprawie Sąd uznał powództwo za oczywiście nieuzasadnione.

Zgodnie z okolicznościami wskazanymi w pozwie pozwany A. K. miał zawrzeć z firmą (...) sp. z o.o. w B. umowę pożyczki na kwotę 600,- zł. Powód dołączył do akt wydruk zatytułowany „umowa pożyczki”, w której jako pożyczkodawca widnieje (...) sp. z o.o. w B., korzystająca z pośrednictwa kredytowego (...) sp. z o.o. w B.. Data umowy to 24.12.2021r. (k. 20-22). W umowie znajduje się tabela, w której wskazano na udzielenie pożyczki w kwocie 600,- złotych z terminem spłaty określonym na 23.01.2022r. Brakuje na tym dokumencie podpisu pozwanego bądź innej reprezentującej go osoby. Brak w aktach potwierdzenia zawarcia umowy w sposób zdalny, np. przy użyciu przelewu kontrolnego lub w jakikolwiek inny sposób. W pozwie brakuje chociażby oświadczenia, że umowę zawarto np. w sposób zdalny. Pełnomocnik powoda nie poświadczył za zgodność żadnego z dokumentów załączonych do pozwu.

Ponadto powód, zgodnie z twierdzeniem pozwu, miał nabyć wierzytelność wobec pozwanej na podstawie umowy przelewu wierzytelności. Do akt załączono ksero umowy przelewu (nie poświadczonej za zgodność przez pełnomocnika) oraz załącznik, który wymienia umowy, które były przedmiotem przelewu. Widnieje tam numer umowy zgadzający się z numerem zawartym na opisanym wyżej dokumencie.

Żądanie pozwu oparte jest na treści art. 509 § 1 k.c., w myśl którego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Przelew wierzytelności jest umową, mocą której wierzyciel-zbywca przenosi na nabywcę wierzytelność przysługującą mu wobec dłużnika. Przedmiotem przelewu jest wierzytelność, tj. prawo podmiotowe wierzyciela do żądania od dłużnika świadczenia i powinność dłużnika spełnienia świadczenia (art. 353 k.c.). Przy czym co do zasady przedmiotem cesji może być jedynie wierzytelność istniejąca w chwili zawierania umowy, to jest taka, którą cedent może swobodnie rozporządzać oraz wierzytelność oznaczona w sposób dostateczny, zindywidualizowana – poprzez dokładne określenie stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność (zob. J. Mojak (w:) Kodeks (w:) Kodeks cywilny. Komentarz, t. II, pod red. K. Pietrzykowskiego, Warszawa 2009, s. 135; K. Zagrobelny (w:) Kodeks..., s. 918). Przyjmuje się, że oznaczenie wierzytelności to wskazanie stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia. Elementy te w momencie zawierania umowy przelewu powinny być oznaczone lub przynajmniej oznaczalne. Natomiast do chwili przejścia wierzytelności z majątku zbywcy do majątku nabywcy winno nastąpić dokładne sprecyzowanie pozostałych elementów stosunku zobowiązaniowego, w ramach którego istnieje zbywana wierzytelność (wyrok SN z dnia 11 maja 1999 r., III CKN 423/99, B. (...), nr 1, poz. 1). Oznacza to, że do skutecznego zawarcia umowy przelewu wierzytelności konieczne jest, by wierzytelność będąca przedmiotem przelewu była zindywidualizowana.

Należy podkreślić, iż dopiero po spełnieniu wszystkich powyższych przesłanek umowa cesji wierzytelności staje się skuteczna i w rozumieniu art. 509 k.c. przenosi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego. Warunkiem skutecznej cesji wierzytelności i otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 października 2002, IV CKN 1471/00, LEX nr 208425, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 r., V CSK 187/06, M. Praw. 2006, nr 16, s. 849, LEX nr 402304).

W przedmiotowej sprawie nie wykazano istnienia wierzytelności, która w myśl wywodów pozwu miała być przedmiotem przelewu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, iż powództwo jest oczywiście nieuzasadnione, w rezultacie czego zastosowanie w sprawie znajduje przepis art. 191¹ k.p.c. W myśl § 1 tego artykułu jeżeli z treści pozwu i załączników oraz okoliczności dotyczących sprawy, a także faktów, o których mowa w art. 228, wynika oczywista bezzasadność powództwa, stosuje się przepisy § 2-4. § 2 stanowi, że gdyby czynności, które ustawa nakazuje podjąć w następstwie wniesienia pozwu, miały być oczywiście niecelowe, można je pominąć. W szczególności można nie wzywać powoda do usunięcia braków, uiszczenia opłaty, nie sprawdzać wartości przedmiotu sporu ani nie przekazywać sprawy. Jak stanowi § 3 sąd może w takiej sytuacji oddalić powództwo na posiedzeniu niejawnym, nie doręczając pozwu osobie wskazanej jako pozwany ani nie rozpoznając wniosków złożonych wraz z pozwem.

Uzasadnienie wyroku sporządzono na piśmie z urzędu, ponieważ wymaga tego przepis § 4 cytowanego artykułu.

Należy podkreślić, iż zgodnie z obowiązującą procedurą cywilną to nie do Sądu należy inicjatywa dowodowa i to nie Sąd ma zwracać się do stron o złożenie do akt dokumentów pozwalających udowodnić roszczenie, czy też uzupełnić bądź wyjaśnić twierdzenia stron. Innymi słowy Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzania z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności spornych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawiania dowodów spoczywa wyłącznie na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na tej stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne.

Na koniec rozważań nadmienić należy, że w praktyce Sądu Rejonowego w Brzezinach w podobnie nieudokumentowanych sprawach wielokrotnie wydawano wyroki zaoczne oddalające powództwo. Były one co do zasady utrzymywane w mocy w II instancji przez Sąd Okręgowy w Łodzi. Tytułem przykładu wymienić można tu sprawy o sygn. akt: III Ca 1803/20, III Ca 139/21, III Ca 1725/20, III Ca 1727/20, III Ca 2091/22, III Ca 2235/21, III Ca 249/21, III Ca 48/22. W sprawach tych (oraz jeszcze wielu innych, których nie sposób tu wymieniać) uznawano, że oddaleniu powództwa na posiedzeniu niejawnym nie stoi na przeszkodzie przepis art. 339 § 2 k.p.c., nakazujący przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda przytoczonych w pozwie w wypadku wydawania wyroku zaocznego. Przepis ten zawiera bowiem wyjątek od tej zasady, w myśl którego sąd nie przyjmuje twierdzeń powoda za prawdziwe, jeżeli budzą one uzasadnione wątpliwości. Sąd oddalał powództwo na zasadzie istnienia poważnych wątpliwości wystarczających do tego, aby uznać twierdzenia pozwu za niewiarygodne. Argumentację tę podzielał sąd odwoławczy w sytuacjach, w których pozwany był bierny i ograniczał się tylko do odebrania pozwu. W sprawach tych żądania pozwu uznawane były za nieudokumentowane.

Wydaje się, że w ww. sprawach wymiar sprawiedliwości poświęcał zbyt wiele czasu i energii na rozpatrywanie powództw oczywiście niezasadnych w sprawach, w których pełnomocnicy powodów podeszli do swoich obowiązków co najmniej lekko, nie dokumentując należycie twierdzeń pozwów, ewentualnie złożyli powództwa nieudokumentowane nie mając czym ich udokumentować i kierując się jedynie wolą swoich mocodawców (nie wiadomo). Postępowanie takie w ocenie sądu zasługuje na ocenę w trybie cytowanego wyżej przepisu art. 191¹ k.p.c.

Mając na uwadze wszystkie powyższe wywody i powołane przepisy, sąd orzekł jak w sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

ZARZĄDZENIE

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE