UZASADNIENIE

(...) spółka jawna wytoczył powództwo przeciwko (...) Spółce Akcyjnej o zapłatę kwoty 3 668,80 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 28 lutego 2023 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 8 lutego 2023 roku doszło do zdarzenia, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód S. (...). Sprawca szkody objęty był ochroną ubezpieczeniową OC u strony pozwanej, stąd poszkodowany dokonał zgłoszenia szkody bezpośrednio u niej.

Koszty naprawy uszkodzonego pojazdu wyniosły 9 426,37 złotych brutto. Powód nabył wierzytelność na podstawie umowy cesji. Pozwany w toku postępowania likwidacyjnego dokonał weryfikacji kosztorysu i faktury VAT i wypłacił powodowi bezsporną kwotę odszkodowania z tytułu naprawy pojazdu uszkodzonego w łącznej wysokości 5 757,57 złotych.

Nakazem zapłaty z dnia 25 października 2023 roku wydanym w sprawie I Nc 215/23 Sąd Rejonowy w Piszu zasądził od pozwanego na rzecz powoda całość dochodzonego roszczenia wraz z kosztami postępowania.

Pozwany w terminie wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty, uznał powództwo do kwoty 1 393,24 złotych oraz wniósł o oddalenie powództwa w pozostałej części.

W uzasadnieniu sprzeciwu od nakazu zapłaty pozwany wskazał, że odszkodowanie na naprawę auta obliczone zostało na podstawie zweryfikowanego kosztorysu powoda. W ocenie pozwanego wysokość zapłaconego odszkodowania była wystarczająca do przeprowadzenia naprawy w jednym z zakładów naprawczych współpracującym z pozwanym z zachowaniem jej wymogów technologicznych.

Pozwany podkreślił, że poszkodowanego poinformowano o możliwości naprawy auta w jednym z warsztatów zrzeszonych w sieci naprawczej (...) S.A. z rozliczeniem jej kosztów w formie bezgotówkowej i z udzieleniem gwarancji jakości wykonanej naprawy. Zastrzeżono też, że w przypadku podjęcia naprawy w warsztacie innym, niż wskazany przez pozwanego wysokość kosztów naprawy będzie zaakceptowana tylko do kwoty kosztów naprawy w warsztacie (...) S.A.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 8 lutego 2023 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki S. o numerze rejestracyjnym (...). Sprawca w dacie zdarzenia objęty był ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) Spółce Akcyjnej.

(okoliczności bezsporne)

W dniu 8 lutego 2023 roku pomiędzy P. J., a (...) spółką jawną została zawarta umowa przelewu wierzytelności, na mocy której P. J. przelał swoją wierzytelność względem (...) Zakładu (...) w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 8 lutego 2023 roku w pojeździe S. (...) o numerze rejestracyjnym, (...).

W tym samym dniu P. J. upoważnił (...) spółkę jawną do odbioru odszkodowania za wynajem auta zastępczego oraz naprawę pojazdu.

(dowód: umowa przelewu wierzytelności k. 11-12, upoważnienie k. 25v-26)

W dniu 24 lutego 2023 roku (...) spółka jawna wystawiła fakturę za naprawę uszkodzonego pojazdu. Koszt naprawy samochodu marki S. wyniósł 9 426,37 złotych brutto.

(dowód: faktura VAT k. 21-21v, kalkulacja naprawy k. 22-25)

Ubezpieczyciel wszczął postępowanie likwidacyjne szkody, uznał swoją odpowiedzialność i decyzją z dnia 28 lutego 2023 roku przyznał i wypłacił (...) Spółce Jawnej odszkodowanie w kwocie 6 057,57 złotych za naprawę pojazdu.

(dowód: decyzja z 28.02.2023r. k. 26v-27)

Szacunkowy koszt naprawy uszkodzeń pojazdu marki S. nr rej. (...), z użyciem oryginalnych części zamiennych wynoszą 9 027,68 złotych brutto przy stawce dla warsztatu nieautoryzowanego oraz kwotę 10 046,12 złotych brutto przy stawce dla (...) S..

(dowód: opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej P. A. wraz z opinią uzupełniającą k. 78-101, k. 128-131)

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

W świetle art. 34 ust. 1 i art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, odpowiedzialnością ubezpieczyciela co do zasady rządzą reguły dotyczące odpowiedzialności odszkodowawczej posiadacza pojazdu lub kierującego pojazdem, w tym ogólne przepisy o wynagrodzeniu szkody (zwłaszcza art. 361-363 k.c.), z tą jednak istotną różnicą, że w ramach odpowiedzialności z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych wyłącznym sposobem naprawienia szkody jest odszkodowanie pieniężne.

Przywrócenie stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu wiąże się z reguły z koniecznością wymiany niektórych jego elementów, które uległy zniszczeniu. Ze względu na okoliczność, że niejednokrotnie części pojazdu, uszkodzonego w trakcie zdarzenia wyrządzającego szkodę, były eksploatowane już przez określony czas, dłuższy lub krótszy, powstaje kwestia, na czym ma polegać przywrócenie do stanu sprzed wyrządzenia szkody. W szczególności, czy przywrócenie do stanu poprzedniego uzasadnia użycie nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu.

Zagadnienie to było przedmiotem rozpoznania, na wniosek Rzecznika Ubezpieczonych, przez skład powiększony Sądu Najwyższego, który uchwałą z dnia 12 kwietnia 2012 r. w sprawie III CZP 80/11 rozstrzygnął, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi.

Sąd Najwyższy uznał w wyniku wykładni art. 361 § 2 i art. 363 § 2 k.c., że ubezpieczyciel, w ramach umowy o odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu, powinien ustalić odszkodowanie w kwocie, która zapewnia przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę jako całości. Przywrócenie do takiego stanu oznacza, że pojazd ma być sprawny technicznie i zapewnić poszkodowanemu komfort jazdy w takim stopniu jak przed zdarzeniem. Jeżeli w tym celu należy wymienić uszkodzoną część, to niewątpliwie jest to normalne następstwo działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. Zakładając, że nie da się jej naprawić w taki sposób, aby przywrócić ją do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę, część ta musi zostać zastąpiona inną nową częścią. W takiej sytuacji zakład ubezpieczeń powinien ustalić wysokość odszkodowania z uwzględnieniem cen części nowych, skoro bowiem chodzi o przywrócenie do stanu poprzedniego pojazdu jako całości, to nie ma, co do zasady znaczenia, że w miejsce części starych wmontowano części nowe. W szczególności nie ma żadnych podstaw prawnych, aby zawsze odrębnie oceniać wartość części i jeżeli części stare były już w chwili wypadku częściowo zużyte, z tego powodu obniżać należne odszkodowanie za przywrócenie do stanu poprzedniego całego pojazdu.

Kwestia odpowiedzialności pozwanego za szkodę powstałą w pojeździe marki S. (...) o nr rej. (...) była bezsporna.

Spór koncentrował się na ustaleniu kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu i w konsekwencji na ustaleniu wysokości należnego powodowi odszkodowania.

Powołany na wniosek stron biegły sądowy z zakresu techniki samochodowej, P. A., w sporządzonej na piśmie opinii stwierdził jednoznacznie, że wysokość kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu, uszkodzonego w wyniku zdarzenia z dnia 8 lutego 2023 roku, wynosi 10 046,12 złotych brutto przy zastosowaniu stawek dla (...) S. oraz 9 027,68 złotych brutto przy zastosowaniu stawek dla warsztatów nieautoryzowanych. Naprawa pojazdu odbyła się w Autoryzowanej Stacji Obsługi S., stąd należy przyjąć, że koszt naprawy pojazdu wynosi 10 046,12 złotych brutto.

W opinii uzupełniającej biegły w sposób jasny i rzeczowy odniósł się do zarzutów pełnomocnika strony pozwanej, podtrzymując swoją opinię podstawową.

Sąd w pełni podziela opinię podstawową i opinie uzupełniającą biegłego, bowiem spełniały one stawiane im wymogi, odzwierciedlały staranność i wnikliwość w badaniu zleconego zagadnienia, odpowiadały w sposób wyczerpujący i zrozumiały na postawione pytanie, a przytoczona na ich uzasadnienie argumentacja jest w pełni przekonująca. Zauważyć należy, iż opinia biegłego podlega, jak i inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 k.p.c, lecz odróżniają je szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotowe opinie sporządzone zostały przez biegłego P. A. zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą specjalną. Biegły przy wydawaniu opinii dysponował całokształtem materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, dla odpowiedzialności ubezpieczyciela nie ma znaczenia, jakim kosztem i czy w ogóle poszkodowany dokonał naprawy pojazdu. Roszczenie o świadczenia należne w ramach ustawowego ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej (OC) z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego, jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została już dokonana. Wysokość świadczeń obliczać należy na podstawie ustaleń co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych sposobów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów niezbędnych materiałów i robocizny według cen z daty ich ustalenia (vide wyrok Sądu Najwyższego z 27.06.1988r., I CR 151/88, Legalis; uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 15.11.2001r., III CZP 68/01, OSNC 2002, nr 6, poz. 74 i powoływane tam orzeczenia). Niezależnie zatem od tego, czy poszkodowany naprawił uszkodzony pojazd, należy mu się od zakładu ubezpieczeń odszkodowanie ustalone według zasad art. 363 § 2 k.c. w zw. z art. 361 § 2 k.c., co oznacza, że jego wysokość ma odpowiadać kosztom usunięcia opisanej wyżej różnicy w wartości majątku poszkodowanego, a ściślej – kosztom przywrócenia pojazdowi jego wartości sprzed zdarzenia powodującego szkodę.

Należy również podnieść, iż poszkodowany nie miał obowiązku skorzystania z oferty pozwanego ubezpieczyciela i dokonania naprawy w warsztacie współpracującym z pozwanym. Poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania warsztatu oferującego usługi najtańsze. Poszkodowanemu przysługuje wybór odpowiedniego warsztatu naprawczego, któremu powierzy on dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu. W praktyce będą to zazwyczaj autoryzowane warsztaty naprawcze związane z określoną marką samochodu i prowadzące obsługę serwisową pojazdu. Wybierając takie warsztaty, poszkodowany może się kierować m.in. ich fachowością, rzetelnością technicznej obsługi i poziomem prac naprawczych oraz określonymi niekiedy profitami połączonymi ze stałą obsługą serwisową. Co więcej, wybranemu warsztatowi naprawczemu poszkodowany mógłby powierzyć naprawę kompleksową, jeżeli obejmowałaby ona kilka różnych fragmentów uszkodzonego pojazdu (tak, m.in. uchwała Sądu Najwyższego z 13.06.2003r., III CZP 32/03, Legalis). W interesie poszkodowanego leży przede wszystkim naprawa umożliwiająca przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody, a niezbędnymi kosztami naprawy są koszty wynikające ze stawek obowiązujących w warsztacie, któremu powierzył on wykonanie naprawy.

Reasumując, w oparciu o wyliczenia biegłego i na podstawie powołanych wyżej przepisów, mając na uwadze kwotę wypłaconą już powodowi tytułem odszkodowania, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki dochodzoną pozwem kwotę 3 668,80 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 28 lutego 2023 roku do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł według norm przepisanych w oparciu o przepis § 2 pkt 3) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie i art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W tym przypadku jest to kwota 900 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, kwota 34 zł tytułem zwrotu opłaty od udzielonego pełnomocnictwa, kwota 200 zł tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu i kwota 812 zł tytułem zwrotu zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego.

Na podstawie art. 80 ust. 1 w zw. z art. 84 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, Sąd zwrócił powodowi (...) Spółce jawnej kwotę 204 złotych tytułem niewykorzystanej zaliczki na opinię biegłego.

Na podstawie art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Piszu kwotę 76 złotych tytułem zwrotu wydatków na opinię biegłego, które tymczasowo wyłożone zostały przez Skarb Państwa.

Wyrokowi w punkcie I. do kwoty 1 393,24 złotych Sąd nadał rygor natychmiastowej wykonalności na podstawie art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c., wobec uznania roszczenia przez pozwanego.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Przewodniczący:	sędzia Anna Gajewska