UZASADNIENIE

Powód B. B. domagał się zasądzenia od pozwanego Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwoty 100.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 września 2018 r. do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatą od pełnomocnictwa oraz zwrotu kosztów wywołanych próbą ugodową w sprawie przed Sądem Rejonowym dla Warszawy – Mokotowa w W. sygn. akt I Co 3481/19, w związku z nieusprawiedliwionym niestawiennictwem pozwanego na posiedzeniu ugodowym w dniu 7 lutego 2020 r.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 31 lipca 1999 r. na trasie P. – O., kierująca samochodem J. L. nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, w ten sposób, że utraciła panowanie nad pojazdem, wskutek czego zjechała na przeciwległy pas ruchu, doprowadzając do zderzenia z prawidłowo jadącym samochodem kierowanym przez A. O.. Na skutek zdarzenia M. B., córka powoda, doznała urazu wielonarządowego, w wyniku czego zmarła. Powód podał, że postępowanie przed Sądem Rejonowym w Giżycku w sprawie o sygn. akt II K 157/00 zakończyło się wyrokiem skazującym sprawcę wypadku J. L. na karę 2 lat pozbawienia wolności w zawieszeniu na 3 lata oraz karę grzywny.

Powód wskazał, że więź łącząca go z córką M. B. była bardzo silna i nigdy nie będzie w stanie zatrzeć w pamięci wspomnień związanych ze śmiercią ukochanej córki. Dalej wskazał, że nie pogodził się ze śmiercią córki, korzystał z pomocy psychiatry, miał depresję, a okres żałoby zmienił się w żałobę patologiczną, z którą nie mógł sobie poradzić. Powód podniósł, że zadośćuczynienie jest roszczeniem o kompensatę doznanej krzywdy i nie ma na celu wyrównywać straty poniesionej przez członków najbliższej rodziny zmarłego, lecz ma pomóc dostosować się do nowej rzeczywistości. Ma także złagodzić cierpienia wywołane utratą osoby najbliższej. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, najbliższemu członkowi rodziny przysługuje zadośćuczynienie na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c., któremu została wyrządzona krzywda, polegająca na zerwaniu szczególnej, bliskiej więzi emocjonalnej łączącej ich z osobą zmarłą. W ocenie strony powodowej, rozważając okoliczności wyznaczające indywidualny rozmiar krzywdy na skutek śmierci osoby najbliższej, dochodzoną kwotę 100.000,00 zł uznać należy za odpowiednią (pozew k. 4-18).

W odpowiedzi na pozew pozwany Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wedle norm oraz kwoty 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, a także ustawowych odsetek za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwany przyznał, że dnia 31 lipca 1999 r. miało miejsce zdarzenie drogowe, w wyniku którego zmarła córka powoda, M. B.. Pozwany zakwestionował roszczenie pozwu w całości, a także wszelkie twierdzenia i wnioski powoda, poza tymi, które zostały przyznane wprost. Zakwestionował jakoby ubezpieczał pojazd, który brał udział w wypadku. W ocenie pozwanego powodowi nie przysługuje roszczenie o wypłatę zadośćuczynienia za śmierć córki, gdyż przepis art. 446 § 4 k.c., umożliwiający przyznanie najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, został dodany na mocy art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 maja 2008 r. o zmianie ustawy kodeks cywilny oraz niektórych ustaw, a do zdarzenia opisanego w pozwie doszło zaś znacznie wcześniej. Pozwany podniósł, że powód nie wskazał jakichkolwiek okoliczności uzasadniających przyjęcie, że powoda i zmarłą córkę łączyła ponadprzeciętnie silna więź. Zdaniem pozwanego brak jest dostatecznych przesłanek, by objąć ochroną przewidzianą w art. 23 i 24 k.c. relacje powoda ze zmarłą córką. Dalej wskazał, że okoliczności zdarzenia świadczą o tym, że zmarła przyczyniła się do odniesionych przez nią obrażeń, bowiem prawdopodobnie nie zapięła pasów bezpieczeństwa, co skutkuje koniecznością stosownego pomniejszenia ewentualnie należnego powodowi zadośćuczynienia oraz odszkodowania. Należy zatem przyjąć 30% przyczynienia się zmarłej do powstania szkody i w przypadku przyjęcia odpowiedzialności pozwanego, ustalone przez Sąd kwoty o ten stopień należy pomniejszyć. Pozwany podniósł, że zadośćuczynienie w kwocie dochodzonej przez powoda uznać należy za rażąco wygórowane, gdyż zostało wniesione po 22 latach od zdarzenia. Pozwany nie kwestionował krzywdy, jaką wywołała u powoda śmierć córki, jednak wskazał, iż zawarte w pozwie twierdzenia dotyczące braku możliwości pogodzenia się z tą śmiercią oraz wystąpienia złego stanu psychicznego pozostają nieudowodnione. W ocenie pozwanego, nie może on ponosić negatywnych – w sensie finansowym – skutków wypadku z 1999 r. skoro powód, z niewiadomych przyczyn, zdecydował się wystąpić dopiero z pozwem (odpowiedź na pozew k. 87-91v.).

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 31 lipca 1999 r. na trasie P. – O. doszło do wypadku komunikacyjnego. Kierująca samochodem marki R. M. S. nr rej. (...), J. L. nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że utraciła panowanie nad pojazdem, wskutek czego zjechała na przeciwległy pas ruchu i zderzyła się z prawidłowo jadącym samochodem marki D. (...) nr rej. (...), kierowanym przez A. O.. W następstwie czego pasażerka samochodu D. T. B. doznała urazu wielonarządowego z rozległym rozerwaniem wątroby na pierwszym miejscu i następowym krwotokiem do jamy otrzewnej, w wyniku czego zmarła.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 5 grudnia 2000 r., w sprawie o sygn. akt II K 157/00, J. L., uznano za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, przy czym ustalono, że naruszyła ona przepisy Prawa o ruchu drogowym określone w art. 3 ust. 1, art. 16 ust. 1 i 2, art. 19 ust 1 i za to na podstawie art. 177 § 2 k.k. skazano ją na karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na okres próby 3 lat. Orzeczono jednocześnie grzywnę w wymiarze 50 stawek dziennych, ustalając że stawka dzienna jest równa kwocie 100 zł oraz orzeczono środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 lat.

Sprawca wypadku korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, na podstawie zawartej umowy z (...) S.A z okresem ochrony gwarancyjnej od 26.11.1998 r. do 25.11.1999 r.

(dowód: odpis skrócony aktu zgonu k. 32, zaświadczenie k. 40-41, kserokopia wyroku SR w Giżycku wraz z uzasadnieniem, sygn. akt II K 157/00 k. 23-29, pismo SR w Giżycku k. 45, książka wydarzeń k. 46-50, pismo Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego z dn. 20.08.2018 r. k. 52, pismo Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego z dn. 21.10.2021 r. k. 141)

Do wypadku doszło na drodze krajowej nr (...). Od strony P. w kierunku O. jechał samochód osobowy marki R. M. S. kierowany przez J. L.. W tym samym czasie po drodze w przeciwnym kierunku jechał samochód osobowy marki D. (...) kierowany przez A. O.. Razem z kierującym podróżowali: B. B., który zajmował miejsce z przodu, M. B., która zajmowała miejsce na tylnym siedzeniu, po prawej stronie oraz A. B., która zajmowała miejsce na tylnym siedzeniu po lewej stronie. Jest wysoce prawdopodobne, że w chwili wypadku M. B. nie korzystała z pasów bezpieczeństwa. O powyższym świadczy fakt, że ciało poszkodowanej znajdowało się poza pojazdem. Podczas zdarzenia poszkodowana doznała licznych obrażeń, tj. seryjnych, obustronnych złamań żeber, złamania mostka, krwawień do jam opłucnowych, pęknięcia wątroby, pęknięcia śledziony, krwiaka zaotrzewnowego, krwotoku do jamy otrzewnej (przyczyna zgonu), stłuczenia płuca prawego, złamania kości promieniowej prawej, złamania przezpanewkowego oraz wstrząsu mózgu. Do obrażeń, w tym śmiertelnych jakich doznała M. B. podczas zdarzenia doszło na skutek działania przedmiotów twardych, tępych tępokrawędzistych godzących z bardzo dużą siłą poprzez uderzanie się w elementy konstrukcyjne pojazdu, a następnie podłoże. Zapięcie pasów bezpieczeństwa nie uchroniłoby M. B. przed doznaniem obrażeń, także śmiertelnych w okolicznościach niniejszego zdarzenia.

(dowód: uzasadnienie wyroku SR w Giżycku z dn. 05.12.2000r. sygn. akt II K 157/00 k. 25-29, opinia biegłego sądowego z z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych i biegłego z zakresu medycyny sądowej - k. 234-248, przesłuchanie powoda – k. 151-152 )

Powód pozostawał w związku małżeńskim z A. B.. Małżonkowie mieli jedno dziecko: M. B. (ur. (...)). A. B. miała córkę z poprzedniego związku: D. O.. Żona powoda zmarła w 2013 r. Powód w 2015 r. podjął leczenie psychiatryczne.

M. B. była ambitną osobą, studiowała w P. i otrzymywała bardzo dobre wyniki. Ukończyła studia licencjackie (kierunek zarządzanie) miesiąc przed wypadkiem. W chwili śmierci była młodą, 23 – letnią kobietą. Powód pozostawał z córką w bardzo bliskich relacjach. Początkowo zawoził ją na studia. Był dla niej oparciem, a ona dla niego. B. B. spędzał z córką dużo wolnego czasu, wspólnie gotowali, jeździli nad jezioro, każde święta spędzali wspólnie. Po śmierci M. B. powód zamknął się w sobie, nie potrafił się cieszyć. Cierpiał na bezsenność. Do 2019 r. pozostawił pokój córki bez zmian. Przechowuje jej mleczne zęby, włosy i lalkę.

Po śmierci córki u powoda wystąpiło wiele trudności w funkcjonowaniu emocjonalnym i społecznym: przygnębienie, obniżenie nastroju, tęsknota, płaczliwość, poczucie winy, poczucie krzywdy i niesprawiedliwości, unikanie kontaktów społecznych, nadmierna koncentracja na pracy. Unikał sytuacji radosnych czy przyjemnych. Okres żałoby u powoda trwał około 5 lat. W dalszym ciągu powód czuje smutek po stracie córki. Jednocześnie śmierć żony przyczyniła się do poczucia osamotnienia,

Powód często odwiedza grób córki. Gwałtowna śmierć córki powoda przyczyniła się do głębokich doświadczeń traumatycznych. Aktualnie powód prowadzi ustabilizowany tryb życia, jest aktywny społecznie i zawodowo. Powód traktuje córkę żony z pierwszego małżeństwa jak własną córkę, a jej dzieci jak swoje wnuki. Ma w nich oparcie i pomoc.

(dowód: odpis skrócony aktu małżeństwa k. 31, dokumentacja fotograficzna k. 33-39, dyplom k. 43, przesłuchanie świadka D. E. k. 150v., przesłuchanie świadka D. O. k. 150v.-151, przesłuchanie powoda k. 151-152, opinia sądowo-psychologiczna k. 211-213 dokumentacja medyczna – k. 76-77)

Powód pismem z dnia 17 sierpnia 2018 r. wezwał pozwanego do zapłaty kwoty nie mniejszej niż 100.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty nie mniejszej niż 40.000,00 zł tytułem pogorszenia się sytuacji życiowej.

W odpowiedzi na powyższe, pozwany pismem z dnia 30 sierpnia 2018 r wezwał powoda do dostarczenia brakującej dokumentacji. Decyzją z dnia 21 listopada 2018 r. ubezpieczyciel odmówił wypłaty świadczenia.

Następnie powód dnia 30 lipca 2019 r. złożył do Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa w W. wniosek o zawezwanie do próby ugodowej. Wobec niestawiennictwa pozwanego do ugody nie doszło.

(dowód: zgłoszenie roszczeń k. 53-55v. potwierdzenie nadania k. 56, pismo pozwanego z dn. 30.08.2018r. k. 57-58, pismo pozwanego z dnia 20.09.2018r. k. 59, decyzja pozwanego z dn. 21.11.2018r. k. 60, wniosek o zawezwanie do próby ugodowej k. 63-67, protokół posiedzenia SR dla Warszawy-M. w W. z dn. 07.02.2020r. w sprawie o sygn. akt I Co 3481/19 k. 72)

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego żądanie powoda zasługuje w całości na uwzględnienie.

Swoje rozstrzygnięcie Sąd oparł na dokumentach, których wiarygodności nie podważyły strony. Sąd uwzględnił zeznania świadka D. O., zeznania powoda co do więzi, jaka łączyła go ze zmarłą M. B., wzajemnych relacji oraz rozmiaru i charakteru cierpień powoda wynikłych w skutek śmierci M. B., w takim zakresie w jakim znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. Ponadto wzięto pod uwagę zeznania świadka D. E., która potwierdziła, że powód po śmierci córki zamknął się w sobie, stał się małomówny oraz że często odwiedza grób córki. Podnieść należy, że zeznania świadka A. O. nie wniosły nic istotnego do sprawy, świadek jest osobą schorowaną (przebył 3 wylewy). Podane przez niego okoliczności zdarzenia (świadek wskazał, że podróżował tylko z M. B., że samochód nie był wyposażony w tylne pasy bezpieczeństwa) były sprzeczne z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Uwzględniono również opinię biegłego psychologa, uznając ją za pełną, jasną i rzetelną.

Ponadto dopuszczono także dowód z opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych w osobie M. K. i medycyny sądowej w osobie P. S.. W ocenie Sądu jest ona pełna i jasna, a biegli przedstawiają rzeczowe argumenty na poparcie swoich końcowych wniosków. Biegli dokonali szczegółowej analizy zdarzenia i obrażeń ciała M. B., biorąc pod uwagę zgromadzony materiał dowodowy w sprawie. Sąd w całości podzielił wnioski zawarte w opinii.

Odnosząc się do samej zasady odpowiedzialności pozwanego należy podkreślić, że zadośćuczynienie za doznaną krzywdę wskutek śmierci osoby najbliższej spowodowanej czynem niedozwolonym uregulowane zostało w art. 446 § 4 k.c., wprowadzonym z dniem 3 sierpnia 2008 r. ustawą z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy Kodeks Cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2008 nr 116 poz. 731). Przed wejściem w życie tego przepisu przyjmowano jednak, że roszczenie o zadośćuczynienie mogło być dochodzone na podstawie art. 446 § 3 k.c. Dyspozycja tego przepisu obejmowała odszkodowanie przysługujące członkom najbliższej rodziny, jeśli w skutek śmierci nastąpiło znaczne pogorszenie ich sytuacji życiowej, rozumianej nie tylko w sensie materialnym, ale także jako niewymierna szkoda niematerialna (tak. SN w wyrokach z dnia 30 listopada 1977 r. w sprawie o sygn. IV CR 458/77, z dnia 15 października 2002 r. w sprawie o sygn. akt II CKN 985/00, czy z dnia 24 października 2007 r. w sprawie IV CSK 192/07).

Orzecznictwo przyjmowało również, że zgodnie z art. 448 k.c. w razie naruszenia dobra osobistego, Sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę pieniężną tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. W ocenie Sądu przepis ten stanowi podstawę dochodzenia rekompensaty krzywdy moralnej, bowiem śmierć osoby najbliższej stanowi naruszenie dobra osobistego, jakim jest więź rodzinna. Jeżeli śmierć nastąpiła wskutek deliktu mającego miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008 r., zadośćuczynienie przysługiwało na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 23 k.c. i art. 24 k.c. (tak SN w uchwale z dnia 22 października 2010 r. w sprawie III CZP 76/10).

Odpowiedzialność ta mieści się natomiast w ramach art. 34 ust. 1 ustawy z 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Potwierdzeniem tego stanowiska jest uchwała Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2012 r. w sprawie III CZP 93/12, zgodnie z którą art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) – w brzmieniu sprzed 11 lutego 2012 r. nie wyłączał z zakresu ochrony ubezpieczeniowej zadośćuczynienia za krzywdę osoby, wobec której ubezpieczony ponosił odpowiedzialność na podstawie art. 448 k.c.

Powyższe w pełni uzasadnia odpowiedzialność pozwanego jako ubezpieczyciela za skutki zdarzenia z dnia 31 lipca 1999 r. Stosownie zaś do art. 822 §1 k.c. oraz art. 9 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…)(Dz.U.2013.392 j.t.) ubezpieczyciel odpowiedzialności cywilnej odpowiada za wszelkie skutki wynikające z czynu niedozwolonego osoby objętej ubezpieczeniem.

Wskazać należy, że niesłuszny okazał się zarzut pozwanego jakoby nie udowodniono jego odpowiedzialności w niniejszej sprawie. Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny, w piśmie z dnia 21 października 2021 r. wskazał, iż na dzień zdarzenia pojazd R. (...) o nr rej. (...), biorący udział w zdarzeniu, objęty był ubezpieczeniem OC w (...) S.A., z okresem ochrony gwarancyjnej od 26 listopada 1998 r. do 25 listopada 1999 r. (zob. k. 141). Wobec powyższego odpowiedzialność pozwanego jest oczywista i nie budzi wątpliwości.

W związku z tym, legitymowaną do wystąpienia z roszczeniem jest osoba która doznała szkody o charakterze niemajątkowym, czyli krzywdy wskutek śmierci członka najbliższej rodziny, która spowodowana została przez osobę ubezpieczoną od odpowiedzialności cywilnej. Powód domagał się z tego tytułu zasądzenia na jego rzecz kwoty 100.000 zł.

Oceniając zasadność powództwa Sąd miał na względzie rozmiar krzywdy powoda w związku ze śmiercią M. B.. W judykaturze przyjmuje się, że na rozmiar krzywdy, rozumianej w tym zakresie również jako naruszenie dóbr osobistych w postaci naruszenia więzi rodzinnych mają wpływ przede wszystkim: wstrząs psychiczny i cierpienia moralne wywołane śmiercią osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki po jej śmierci, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, rola w rodzinie pełniona przez osobę zmarłą, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem śmierci osoby bliskiej, stopień, w jakim pokrzywdzony będzie umiał odnaleźć się w nowej rzeczywistości i zdolność do jej zaakceptowania, wiek pokrzywdzonego (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 10 maja 2013 r., w sprawie I ACa 127/13). Podobnie wskazywał również Sąd Najwyższy, m.in. w wyroku z dnia 7 marca 2014 r., sygn. akt IV CSK 374/13 stwierdzając, że na rozmiar krzywdy mają wpływ przede wszystkim: wstrząs psychiczny i cierpienia moralne, wywołane śmiercią osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki po śmierci, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, rola w rodzinie pełniona przez osobę zmarłą, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem śmierci osoby bliskiej, stopień, w jakim pokrzywdzony będzie umiał odnaleźć się w nowej rzeczywistości i zdolność do jej zaakceptowania, wiek zarówno zmarłego, jak i pokrzywdzonego.

W ocenie Sądu powód doznał krzywdy na skutek śmierci dziecka. Została całkowicie zerwana więź rodzinna z córką. Niewątpliwe jest, że śmierć dziecka jest jedną z najbardziej dotkliwych krzywd, z uwagi na rodzaj i siłę wzajemnych więzi. Krzywdę doznaną w wyniku śmierci osoby bliskiej bardzo trudno ocenić i wyrazić w formie pieniężnej. Każdy przypadek należy traktować indywidualnie z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy, przy czym ocena ta powinna opierać się na kryteriach obiektywnych, a nie na wyłącznie subiektywnych odczuciach pokrzywdzonego. Ocena taka nie ma jednak charakteru dowolnego, musi bowiem uwzględniać rozmiar doznanej przez powoda krzywdy, a także powinna opierać się na ocenie warunków społecznych i majątkowych.

Uwzględniając powyższe rozważania podkreślić należy, że powód wraz z córką byli sobie bardzo bliscy. Nadto zmarła była jedynym dzieckiem powoda. Tym większa była jego krzywda, gdy dowiedział się, że jego córka, zginęła tragicznie w wypadku samochodowym. Niewątpliwie krzywdą powoda jest również to, że powód nie będzie mógł liczyć na wsparcie córki. Gdyby nie doszło do zdarzenia można zakładać, że nadal tworzyliby zżytą rodzinę.

Jak wynika z zeznań przesłuchanych w sprawie świadków oraz opinii biegłego psychologa, powód był związany z córką. W niniejszej sprawie biegły stwierdził, że proces żałoby zakończył się w sposób prawidłowy, nie można jednak pominąć, że trwał on 5 lat. Był to okres cierpienia, bólu. Wprawdzie skutki w części ustąpiły, jednakże wyrokując o wysokości zadośćuczynienia za krzywdę nie można tracić z pola widzenia tej krzywdy, która występuje bezpośrednio po zdarzeniu, kiedy skala negatywnych doznań, cierpienia, jest największa. Niewątpliwie krzywdą powoda jest również to, że nie będzie mógł liczyć na wsparcie córki. Jakkolwiek wskazać należy, że powód ma wsparcie swojej pasierbicy i jej wnuków, którzy to są w chwili obecnej dla powoda jedyną rodziną. Niewątpliwie powód nadal odczuwa smutek po utracie córki.

Oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy, Sąd uznał, że śmierć M. B. doprowadziła do naruszenia dóbr osobistych powoda w postaci prawa do utrzymywania więzi ze zmarłym oraz prawa do opieki i pomocy z jego strony – w stosunku do powoda.

Jest wysoce prawdopodobne, że M. B. w chwili wypadku nie miała zapiętych pasów bezpieczeństwa. Jednakże ten fakt nie przyczynił się do powstania obrażeń ciała poszkodowanej. Jak wynika z opinii biegłych M. K. i P. S. zapięcie pasów bezpieczeństwa przez M. B. najpewniej nie uchroniłoby jej przed doznaniem obrażeń, w tym śmiertelnych. Biegli w sposób przekonujący wyjaśnili jakie informacje zawarte w zgromadzonej dokumentacji dały podstawę do stwierdzenia przez nich z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością, że zapięcie pasów bezpieczeństwa nie uchroniłoby córki powoda od śmierci. Powyższa opinia jest rzetelna i logiczna. Sąd w całości podzielił wnioski biegłych.

W ocenie Sądu doznana przez powoda krzywda uzasadnia przyznanie mu zadośćuczynienia w wysokości 100.000 zł.

Od powyższych kwot należało zasądzić odsetki ustawowe na podstawie art. 817 §1 k.c. w zw. z art. 481 §1 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2013.392). Odsetki zasądzono zgodnie z żądaniem od dnia 30 września 2018 r. tj. po upływu terminu 30 dni od przyjęcia przez pozwanego zgłoszenia roszczenia powoda. Wskazać należy, że roszczenie było sprecyzowane i umotywowane w piśmie z dnia 17 sierpnia 2018 r. Pozwany w piśmie z dnia 20 września 2018 r. wskazał, że nie może zakończyć sprawy w terminie 30 dni z uwagi na brak polisy A. aktualnej na dzień szkody oraz dokumentacji przebiegu leczenia powoda, potwierdzającej pogorszenie stanu zdrowia po śmierci córki. W ocenie Sądu nie istniały żadne przeszkody, aby pozwany w terminie 30 dni ustalił okoliczności sprawy, w tym czy ubezpieczał pojazd, którym kierował sprawca. Ponadto rozmiar krzywdy doznanej przez powoda istniejący w chwili zgłoszenia żądania uzasadniał spełnienie świadczenia przez pozwanego.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie z art. 98 k.p.c. mając na względzie wynik procesu. Koszty procesu obejmują: opłatę sądową od pozwu (5.000 zł), opłatę skarbową od pełnomocnictwa (17 zł), wynagrodzenie pełnomocnika (5.400 zł) oraz wydatki na wynagrodzenie biegłego (697,80 zł). Pozwany przegrał proces i dlatego zobowiązany jest uiścić na rzecz powoda powyższe koszty procesu w łącznej kwocie 11.114,80 zł, o czym orzeczono w pkt II wyroku.

Nadto w pkt III wyroku Sąd na podstawie art. 186 § 2 k.p.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda koszty postępowanie wywołane próbą ugodową, albowiem pozwany nie stawił się na posiedzenie i nie usprawiedliwił swojej nieobecności. Koszty obejmują: opłatę sądową od wniosku 300 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powoda 240 zł i opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Z tych przyczyn orzeczono jak w sentencji wyroku.

sędzia Ewa Oknińska

Przewodniczący:	sędzia Ewa Oknińska
Protokolant:	sekretarz sądowy Dominika Orzepowska,

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE