UZASADNIENIE

Pozwem z 8 lipca 2019 roku (data prezentaty – k. 3) złożonym przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej (...) w W. powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. wniósł o:

1. nakazanie pozwanemu przywrócenia stanu zgodnego z prawem i zakazanie dalszych naruszeń prawa własności części działki ew. nr (...) z obrębu (...) położonej w W. przy ul. (...) objętej księgą wieczystą nr (...) oraz części działki ew. nr (...) z obrębu (...) położonej w W. przy ul. (...) objętej księgą wieczystą nr (...), w ten sposób, aby zobowiązać pozwanego do usunięcia z wymienionych wyżej działek gruntu urządzeń w postaci ogrodzenia z siatki stalowej i kostki brukowej, którą wyłożona jest droga znajdująca się na powołanych działkach, które to urządzenia naruszają realizację przysługującego powodowi prawa własności;

2. zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kwoty 90 000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z ww. nieruchomości przez pozwanego w okresie od dnia 1 stycznia 2013 roku do dnia 31 grudnia 2018 roku.

Dodatkowo powód wniósł o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych (pozew – k. 3-5).

Pismem z dnia 7 sierpnia 2019 roku złożonym w ramach uzupełnienia braków formalnych powód doprecyzował, że zakaz dalszych naruszeń ma polegać na zaprzestaniu dalszego korzystania z zajmowanych obecnie przez pozwanego części przedmiotowych działek poprzez powstrzymanie się od przechodzenia i przejeżdżania przez przedmiotowe działki po uprzednim usunięciu z działek przez pozwanego siatki stalowej oraz kostki brukowej (pismo – kk. 34-35).

W odpowiedzi na pozew z 13 stycznia 2019 roku Wspólnota Mieszkaniowa (...)w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jej rzecz zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwana Wspólnota wskazała, że kwestionuje twierdzenie powoda, jakoby wskazane urządzenia (fragment drogi i fragment ogrodzenia) stanowiły własność pozwanej wspólnoty, gdyż urządzenia te stanowią współwłasność właścicieli lokali mieszkalnych, w związku z czym brak jest legitymacji biernej po stronie pozwanej Wspólnoty. Pozwany podniósł także, że doszło do nabycia przez właścicieli lokali tworzących Wspólnotę własności przedmiotowych części działek przez zasiedzenie. Co do roszczenia pieniężnego, pozwany wskazał, że powód nie wykazał w żaden sposób dochodzonego roszczenia co do wysokości (odpowiedź na pozew – kk. 70-71v.).

Zarządzeniem z dnia 14 lutego 2020 roku tut. Sąd zwrócił odpowiedź na pozew z uwagi na jej braki formalne. Następnie w dniu 27 lutego 2020 roku została ona wniesiona ponownie i skutecznie (pismo przewodnie – k. 81; odpowiedź na pozew – kk. 82-83v.).

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 25 listopada 2020 roku Sąd skierował sprawę do mediacji. Następnie postanowieniem z dnia 15 kwietnia 2021 roku Sąd przedłużył mediację do 25 kwietnia 2021 roku. Kolejno postanowieniem z dnia 9 września 2021 roku Sąd przedłużył mediację do dnia 25 czerwca 2021 roku (postanowienie z 25.11.2020 – k. 134; postanowienie z 15.04.2021 – k. 146; postanowienie z 9.09.2021 – k. 152).

Pismem z dnia 11 stycznia 2023 pełnomocnik powoda oświadczył, że mediacja zakończyła się niepowodzeniem. Ponadto pełnomocnik poinformował, że spółka (...) sp. z o.o. z dniem 29 czerwca 2021 roku została przekształcona w (...) sp. z o.o. (pismo – k. 173; odpis KRS – kk. 174-197)

Sąd Okręgowy w Warszawie ustalił następujący stan faktyczny.

Spór między stronami dotyczy nieruchomości stanowiących działki ew. nr (...) z obrębu(...) położonej w W. przy ul. (...) objętej księgą wieczystą nr (...) oraz części działki ew. nr (...) z obrębu (...) położonej w W. przy ul. (...) objętej księgą wieczystą nr (...). Na części ww. działek o łącznym obszarze 155 m^{(

2)} (dla działek nr (...) wynoszącym odpowiednio 92 m^{(

2)} i 63 m^{(

2)}) znajdują się urządzenia w postaci drogi wyłożonej kostką brukową oraz ogrodzenia z siatki stalowej, które zostały posadowione oraz są używane przez właścicieli lokali mieszkalnych i niemieszkalnych wchodzących w skład Wspólnoty Mieszkaniowej (...)w W.. Są to lokale (w liczbie 122) znajdujące się w W., na działkach ew. nr (...) i (...), przy ul. (...) oraz ul. (...), dla których Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...). Wspólnota Mieszkaniowa Osiedla (...) w W. funkcjonuje natomiast od (...) roku.

W dniu 15 grudnia 2016 roku została zawarta umowa sprzedaży w formie aktu notarialnego Rep. (...) nr (...), zgodnie z którą (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. nabył nieruchomość stanowiącą działkę nr (...) z obrębu (...) o obszarze 798 m^{(

2)} położonej w W. przy ul. (...) objętej księgą wieczystą nr (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie VI Wydział Ksiąg Wieczystych, oraz nieruchomość stanowiącą działkę nr (...) z obrębu (...) o obszarze 755 m^{(

2)} położonej w W. przy ul. (...) objętej księgą wieczystą nr (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie VI Wydział Ksiąg Wieczystych (wydruki z ksiąg wieczystych nr (...) wg stanu na dzień 1 lipca 2019 roku – kk. 6-9; mapa – k. 10; zdjęcia – kk. 11-12; mapa – k. 76; wydruk z księgi wieczystej nr (...) – kk. 329-342; dokumentacja wspólnoty – uchwały, protokoły – kk. 86-97; opinia biegłego – kk. 263v.).

W dniu 28 sierpnia 1998 roku została zawarta umowa zlecenie w przedmiocie powierzenia Agencji Ochrony (...) Spółce z o.o. w W. obowiązków związanych z ochronę fizyczną osiedla mieszkaniowego (...) (umowa z 28.08.1998 – kk. 290-292).

Nadto od 1998 roku były zawierane umowy ustanowienia odrębnej własności lokali mieszkalnych znajdujących się na przedmiotowych nieruchomościach, a następnie umowy sprzedaży tych lokali, wraz z udziałem we własności działek gruntu oraz wszelkich częściach budynku i innych urządzeń, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali.

Aktem notarialnym rep. (...) nr (...) z dnia 20 października 1998 roku ustanowiono odrębną własność lokalu mieszkalnego nr (...) usytuowanego na parterze budynku(...) znajdującego się na nieruchomości położonej w W. przy ul. (...), stanowiącej działki nr ew. (...) o pow. 4968 m^{(

2)} i (...) o pow. 1329 m^{(

2)}, wraz z udziałem we własności działek gruntu oraz wszelkich częściach budynku i innych urządzeń, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali wynoszącym 0,0032 części. . Na mocy aktu notarialnego Rep. (...) nr (...) z dnia 23 października 1998 roku oświadczono, że została zawarta przedmiotowa umowa ustanowienia odrębnej własności lokalu i jego sprzedaży. Właścicielem przedmiotowej nieruchomości zabudowanej stanowiącej opisane działki nr (...) była spółka (...) S.A., zaś zarząd nieruchomością wspólną został powierzony M. B., która obecnie jest członkiem zarządu pozwanej Wspólnoty (umowa z 20.10.1998 – kk. 319-322; oświadczenie z 23.10.1998 – k. 323).

Aktem notarialnym Rep. (...) nr (...) z dnia 20 października 1998 roku ustanowiono odrębną własność lokalu mieszkalnego nr (...) usytuowanego na pierwszym piętrze budynku D znajdującego się na nieruchomości położonej w W. przy ul. (...), stanowiącej działki nr ew. (...) i (...). Oświadczeniem z dnia 23 października 1998 roku zawartego w formie aktu notarialnego Rep. (...) nr (...) potwierdzono zawarcie ww. umowy (umowa z 20.10.1998 – kk. 324; oświadczenie z 23.10.1998 – k. 327-328).

Aktem notarialnym Rep. (...) nr (...) z dnia 21 czerwca 1999 roku ustanowiono odrębną własność lokalu mieszkalnego nr (...) usytuowanego na pierwszym piętrze budynku(...) znajdującego się na ww. nieruchomości (umowa z 21.06.1999 – kk. 98-101).

Jezdnia z kostki brukowej oraz ogrodzenie znajdują się na przedmiotowych działkach nr (...) od lat 1997-1998. Po raz pierwszy w dokumentacji geodezyjnej urządzenia te pojawiają się na szkicach polowych z pomiarów wykonanych 5 maja i 1 czerwca 1998 roku. Służą one mieszkańcom w obrębie pozwanej Wspólnoty – przedmiotowa droga stanowi jedyne dojście komunikacyjne do posesji, w tym jedyną drogę pożarową, zaś pod drogą znajduje się kanalizacja na użytek mieszkańców Wspólnoty. Ogrodzenie zaś stanowi konieczny, nieodłączny element osiedla w sferze bezpieczeństwa (zeznania świadek R. C. – kk. 133-134; zeznania świadek E. S. – kk. 293-294; zeznania świadek R. T. – kk. 295-296; zeznania członka zarządu pozwanej M. B. – kk. 312v.-313v.; opinia biegłego – kk. 263v.).

Pismem nadanym w dniu 17 kwietnia 2019 roku (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. wezwał Wspólnotę Mieszkaniową(...) w W. do zapłaty kwoty 90 000 zł tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości w postaci części działek nr (...) o łącznym obszarze 152 m^{(
2)} oraz do wydania ww. nieruchomości w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania (pismo wraz z potwierdzeniem nadania – kk. 24-25). Żądanie nie zostało zrealizowane (bezsporne).

Spółka (...) sp. z o.o. z dniem 29 czerwca 2021 roku została przekształcona w (...) sp. z o.o. (odpis KRS – kk. 174-197).

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie ww. dokumentów złożonych w niniejszej sprawie. W znacznej części prawdziwość i rzetelność owych dowodów nie była kwestionowana przez strony i nie budziła wątpliwości Sądu. Sąd uznał, że wszystkie przedłożone dokumenty mogły stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie, jako wiarygodne i niebudzące wątpliwości co do ich autentyczności i prawdziwości.

Sąd ustalił stan faktyczny również posiłkowo na podstawie przesłuchania pozwanego (członka zarządu pozwanej M. B.) oraz zeznań wymienionych świadków, którzy wskazali, że w ich ocenie sporny teren jest zajęty pod ogrodzenie i drogę od lat 1997-1998. Przede wszystkim jednak Sąd oparł się w tym zakresie na opinii biegłego z zakresu geodezji. Biegły nie był w stanie ustalić, kiedy dokładnie zostały wykonane te urządzenia, natomiast ustalił, że wymienione urządzenia zostały uwzględnione po raz pierwszy w dokumentach geodezyjnych z 1998 roku. Była to kluczowa okoliczność w kontekście ustalenia, czy rzeczywiście doszło do nabycia spornej nieruchomości przez członków Wspólnoty przez zasiedzenie i to od tego roku należało liczyć termin posiadania określony w art. 172 k.c. Biegły sądowy sporządził opinię zgodnie z poleceniem Sądu, a kwalifikacje i metodologia przyjęta w opinii nie budziły zastrzeżeń Sądu. W odpowiedzi na zastrzeżenia stron biegły złożył opinię uzupełniającą (kk. 308-309v.) oraz wydał ustną opinię uzupełniającą (kk. 312-312v.), które również nie budziły wątpliwości Sądu co do ich merytoryczności i spójności.

Z uwagi zaś na ustalenie ww. okoliczności, które posłużyły do obliczenia biegu terminu zasiedzenia przedmiotowej nieruchomości (licząc najpóźniej od 1998 roku), Sąd pominął jednocześnie dowód z opinii biegłego z zakresu wyceny nieruchomości, opinii biegłego z zakresu budownictwa, z dokumentów z akt KW (...) i z aktów notarialnych, o które należałoby się zwrócić do Wydziału Ksiąg Wieczystych, uznając je za oczywiście nieprzydatne w kontekście końcowego rozstrzygnięcia i zmierzające jedynie do przedłużenia postępowania.

Sąd Okręgowy w Warszawie zważył, co następuje.

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Strona powodowa wnosiła o nakazanie pozwanemu przywrócenia stanu zgodnego z prawem i zakazanie dalszych naruszeń prawa własności części określonych działek poprzez zobowiązanie pozwanego do usunięcia z wymienionych wyżej działek gruntu urządzeń w postaci ogrodzenia z siatki stalowej i kostki brukowej, którą wyłożona jest droga znajdująca się na powołanych działkach, oraz zaprzestaniu dalszego korzystania z zajmowanych obecnie przez pozwanego części przedmiotowych działek poprzez powstrzymanie się od przechodzenia i przejeżdżania przez przedmiotowe działki. Nadto domagała się zapłaty od pozwanego kwoty 90 000 zł wraz ze stosownymi odsetkami tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Pozwana Wspólnota wniosła o oddalenie powództwa w całości z uwagi na fakt, że powód nie jest właścicielem spornych nieruchomości, gdyż członkowie Wspólnoty nabyli ich własność przez zasiedzenie. Pozwana Wspólnota wskazywała, że osoby te pozostawały w dobrej wierze, a zatem nie przysługuje powodowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem (w myśl art. 222§2 k.c.) oraz wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy.

W ocenie Sądu należało się do argumentacji strony pozwanej przychylić.

Zgodnie z art. 222 i następne k.c. ochrona własności przysługuje właścicielowi rzeczy. Podstawę prawną roszczenia o bezumowne korzystanie z nieruchomości w niniejszej sprawie stanowią zaś przepisy art. 224§2 k.c. i art. 225 k.c.

Zgodnie z art. 224§1 k.c. samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy. A contrario tego przepisu posiadacz samoistny w złej wierze jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy. Potwierdza to również treść §2 ww. przepisu, zgodnie z którym od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy. Ponadto zgodnie z treścią art. 225 k.c. obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Przy czym, art. 230 k.c. precyzuje, że przepisy dotyczące roszczeń właściciela przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy stosuje się odpowiednio także do stosunku między właścicielem rzeczy a posiadaczem zależnym, o ile z przepisów regulujących ten stosunek nie wynika nic innego.

Zgodnie zaś z art. 172§1 k.c. posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Zgodnie z §2, po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

Upływ ustawowego terminu zasiedzenia oraz władanie nieruchomością jako posiadacz samoistny to obligatoryjne przesłanki zasiedzenia zgodnie z art. 172 k.c. Osoba faktycznie władająca rzeczą jak właściciel może być uznana za posiadacza samoistnego. Chwila objęcia nieruchomości w posiadanie decyduje przy ocenie dobrej wiary u jej posiadacza. Nie ma znaczenia późniejsza zmiana świadomości posiadacza i nie uzasadnia ona przedłużenia terminu zasiedzenia do lat 30 (postanowienie SN z 25.06.2003 r., III CZP 35/03, LEX nr 83981).

Dobra wiara – zgodnie z utrwalonym poglądem – to usprawiedliwione w danych okolicznościach przekonanie posiadacza, że przysługuje mu prawo własności. Dobrą wiarę wyklucza nie tylko wiedza pozytywna o braku tytułu do władania nieruchomością, ale i sytuacja, w której przy dołożeniu tej staranności posiadacz powinien wiedzieć, że prawo własności mu nie przysługuje.

Przy ocenie spełnienia przesłanki posiadania samoistnego pomocne jest zaś domniemanie z art. 339 k.c. Domniemanie samoistności posiadania przewidziane w art. 339 k.c. oznacza, że ten, kto rzeczą włada, jest posiadaczem – a nie np. dzierżycielem – i że posiadanie to ma charakter posiadania samoistnego. Osoba, która powołuje się na swoje posiadanie, musi więc udowodnić tylko fakt władania rzeczą i nie musi udowadniać, że jest to posiadanie samoistne. Domniemanie samoistności posiadania ma charakter usuwalny, co oznacza, że osoba zainteresowana (najczęściej uczestnik postępowania w sprawie o zasiedzenie) może je obalić, dowodząc, że faktyczne władanie jest posiadaniem zależnym lub dzierżeniem (postanowienie SN z.02.1998 r., I CKN 484/97, LEX nr 50540; postanowienie SN z 29.05.2014 r. V CSK 386/13, LEX nr 1491140). Oczywiste jest przy tym, że przesłanka samoistności posiadania odnosi się do całego okresu posiadania wymaganego do nabycia własności przez zasiedzenie, a nie tylko do chwili objęcia nieruchomości w posiadanie (postanowienie SN z 7.04.1994 r. III CRN 18/94, LEX nr 137701).

Oceniając, czy doszło do nabycia własności danej nieruchomości przez zasiedzenie, uwzględnić również należy – działające na korzyść posiadacza – domniemanie ciągłości posiadania, wypływające z zasady, że niemożność posiadania wywołana przez przeszkodę przemijającą nie przerywa posiadania (w myśl art. 340 k.c.).

Biorąc pod uwagę powyższe, należy uznać, że na korzyść posiadacza przemawiają trzy domniemania: dobrej wiary, samoistności posiadania oraz ciągłości posiadania. W ocenie Sądu powód nie obalił żadnego z nich.

Bez wątpienia od 1998 roku w posiadanie lokali mieszkalnych, które obejmował zarząd pozwanej Wspólnoty, wchodziły osoby, które nabywały od dewelopera (...) S.A. owe lokale mieszkalne wraz ze stosownymi udziałami w nieruchomości wspólnej. Jak ustalono, na części terenu stanowiącego przedmiotową nieruchomość wspólną, znajdowała się droga oraz ogrodzenie. Kwestią sporną było natomiast, komu przysługuje tytuł prawny do tego spornego terenu, skoro stanowił on część działek nabytych przez stronę powodową na mocy umowy z dnia (...) roku. Rozpatrując zaś kwestię tego, czy mieszkańcy poszczególnych lokali mieszkalnych mieli wiedzę i świadomość o spornym charakterze tych terenów, tj. że obszar nieruchomości objęty zarządem przez pozwaną Wspólnotę wykracza poza granice nieruchomości wytyczone w oficjalnej ewidencji, należy z pełnym przekonaniem uznać, że mieszkańcy nie mieli obowiązku tego badać. Brak jest bowiem podstaw do uznania, by osoby te musiały na własny rachunek skorzystać z pomocy geodety celem ustalenia, czy granice przedmiotowej nieruchomości rzeczywiście są granicami nieruchomości widocznymi w terenie, skoro nabywały one lokale mieszkalne (wraz ze stosownymi udziałami we własności działek gruntu oraz wszelkich częściach budynku i innych urządzeń, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali) u profesjonalnego podmiotu będącego deweloperem. Miały one prawo sądzić, że faktyczne granice obejmują granice oficjalnie odnotowane w ewidencji gruntów i budynków i nie można od nich wymagać, by zdawały sobie sprawę, że przedmiotowe ogrodzenie i droga znajdują się na nieruchomości sąsiedniej. Bezsprzecznie to wystarczy by uznać, że osoby te były posiadaczami w dobrej wierze. W konsekwencji do stwierdzenia nabycia tej części nieruchomości przez zasiedzenie wystarczy termin 20 lat.

W żaden sposób w ocenie Sądu nie zaprzeczono również samoistności posiadania spornych działek. Sporny teren, jako część nieruchomości wspólnej, objęty był w posiadanie przez mieszkańców posiadających tytuły prawne do poszczególnych lokali mieszkalnych i było to normalne, standardowe korzystanie z nieruchomości i znajdujących się tam urządzeń – przedmiotowa droga stanowi bowiem jedyne dojście komunikacyjne do obejmującej teren wspólnoty posesji, w tym jedyną drogę pożarową, jak również ogrodzenie stanowi konieczny, nieodłączny element osiedla w sferze bezpieczeństwa. Brak było podstaw do uznania, by przedmiotowa droga i ogrodzenie miały być traktowane inaczej niż przedmiot współwłasności, np. jako przedmiot posiadania zależnego. Nie podlegała wątpliwości również ciągłość posiadania, skoro teren ten nieprzerwanie, najpóźniej od 1998 roku był objęty zarządem pozwanej Wspólnoty.

Mając powyższe na uwadze należało uznać, że termin 20 lat, liczony najpóźniej od 1998 roku (z uwzględnieniem również reguły wynikającej z art. 176§1 k.c.), upłynął najpóźniej z końcem 2018 roku. Z uwagi zaś na fakt, że pozew w niniejszej sprawie został złożony w dniu 8 lipca 2019 roku należało uznać, że w dacie wniesienia pozwu powód nie był właścicielem spornego terenu, w związku z czym w oczywisty sposób powództwo obejmujące żądanie oparte na art. 222§2 k.c. podlegało oddaleniu.

W konsekwencji nie mogło podlegać uwzględnieniu także żądanie zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Skoro bowiem uznano, że posiadacze samoistni nieruchomości posiadali ją w dobrej wierze, to brak było podstaw do uwzględnienia żądania opartego na art. 224§2 i art. 225 k.c. skoro w myśl ww. przepisów takiego wynagrodzenia można żądać od posiadacza w złej wierze, zaś w dobrej wierze – dopiero od dnia, w którym posiadacz dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Sąd ponadto podziela pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 września 2013 r., (sygn. I CSK 700/12, LEX nr 1388637), zgodnie z którym „osobie, która utraciła własność rzeczy na skutek zasiedzenia przez samoistnego posiadacza, nie służy wobec aktualnego właściciela nieruchomości roszczenie o zapłatę wynagrodzenia za korzystanie z niej bez tytułu prawnego za okres poprzedzający datę zasiedzenia.” Owe rozważania przesądzają o niezasadności żądania zapłaty wskazanej w pozwie kwoty pieniężnej.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, powództwo w całości podlegało oddaleniu, o czym należało orzec jak w punkcie I wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II wyroku na podstawie art. 98§1 i §3 k.p.c. Na koszty procesu złożyły się: wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości jednej stawki minimalnej w kwocie 5 400 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

W przedmiocie kosztów sądowych Sąd orzekł jak w punkcie III wyroku na podstawie art. 98§1 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 u.k.s.c. Na kwotę 4 120,30 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych złożyły się kwoty wypłacone tymczasowo ze środków Skarbu Państwa biegłemu sądowemu tytułem wynagrodzenia za sporządzenie opinii w sprawie (postanowienie z 25.07.2023 – kk. 285-286; postanowienie z 23.11.2023 – k. 349).

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE