Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 272/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w P. z dnia (...)( (...) )

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I.  Rażące naruszenie przepisów postępowania, która miały wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj.:

1.  art.410 kpk w zw. z art.7 kpk poprzez pominięcia, iż wnioskodawca wyraźnie wskazał, że:

a)  nie miał wiedzy o rocznym terminie do złożenia wniosku o zadośćuczynienie,

b)  w powyższym zakresie nie otrzymał żadnego pouczenia ani ze strony organów wydających postanowienie kończące sprawę, ani ze strony reprezentującego go wówczas prawnika,

2.  art.31 ust. 1 Konstytucji R. w zw. z art.41 ust. 5 Konstytucji R. oraz art.5 ust. 5 EKPC, zgodnie z którym „każdy, kto został pokrzywdzony przez niezgodne z treścią tego artykułu zatrzymanie lub aresztowanie, ma prawo do odszkodowania”, zgodnie z którym wolność człowieka podlega ochronie prawnej zaś każdy bezprawnie pozbawiony wolności ma prawo do odszkodowania, które nie powinno zawierać ograniczenia czasowego w przypadku braku wiedzy zainteresowanego i stosownych pouczeń ze strony Państwa, które winno stać na straży ochrony obywateli R.,

3.  art.322 a contrario kpk w zw. z art.410 kpk w zw. z art.555 kpk poprzez pominięcie, iż postanowienie o umorzeniu postępowania karnego doręczonego S. N. nie zawierało żadnego pouczenia o terminach do skorzystania z uprawnienia do dochodzenia zadośćuczynienia za krzywdę związaną z oczywiście niesłusznym tymczasowym aresztowanie, zaś sam wnioskodawca nie może ponosić negatywnych konsekwencji tego, że jego obrońca w postępowaniu (...) Prokuratury Okręgowej w P. nie pouczył go o przedmiotowym fakcie.

II.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku a sprowadzający się do mylnego uznania, że:

1.  skutecznie podniesiono zarzut przedstawienia ( tak w oryginale – dop (...) ), choć prokurator nie jest do tego uprawnionym,

2.  podniesienie zarzutu przedawnienia, w postępowaniu karnym nie narusza art.5 kc, w sytuacji gdy wnioskodawca nigdy nie by pouczony o terminie do złożenia wniosku, a zatem wykorzystanie tego faktu i podniesienie tegoż zarzutu przez prokuratora, który nie może być traktowany jako statio fisci Skarbu Państwa uznać należy za jawne naruszenie wspomnianego przepisu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja pełnomocnika wnioskodawcy z dnia (...) okazała się bezzasadna w stopniu oczywistym.

Mając na uwadze treść apelacji wypada przypomnieć, że w myśl art.555 kpk roszczenia przewidziane w rozdziale 58 przedawniają się po upływie roku od daty uprawomocnienia się orzeczenia dającego podstawę do odszkodowania i zadośćuczynienia, w wypadku tymczasowego aresztowania - od daty uprawomocnienia się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, w razie zaś zatrzymania - od daty zwolnienia. Nie budziło wątpliwości, że sąd meriti prawidłowo ustalił, że istotne dla sprawy postanowienie Prokuratora o umorzeniu postępowania z dnia (...) uprawomocniło się(...)Od tego też dnia sąd ten liczył termin przedawnienia wskazany powyżej, trafnie przyjmując, że upłynął on w dniu (...) Niesporne było też i to, że wniosek o zadośćuczynienie datowany (...) (vide: k.4). Oznacza to, że czynność ta miała miejsce 5 miesięcy i 29 dni (180 dni) po terminie wskazanym w art.555 kpk.

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że fakt, iż wnioskodawca nie miał dostatecznej wiedzy lub błędne wyobrażenia co do rzeczywistego terminu przedawnienia jego roszczenia nie mają jakiegokolwiek znaczenia dla sprawy. Uwaga ta odnosi się także do zastrzeżeń skarżącego
o braku pouczenia ww. w tym zakresie. Oczywistym jest zatem, że zarzut rzekomego naruszenia przepisów postępowania ( pkt I.1-3 apelacji ) nie mógł znaleźć akceptacji sądu odwoławczego. Sąd Apelacyjny bynajmniej nie kwestionuje prawa do odszkodowania (analogicznie zadośćuczynienia) określonego zarówno w Konstytucji R., czy też w EKPC, jednakże nie ma ono charakteru bezwzględnego i podlega ograniczeniom. Wbrew twierdzeniom pełnomocnika żaden przepis prawa nie nakłada na organ prowadzący postępowanie karne obowiązku informowania podejrzanego o terminach przedawnienia roszczeń odszkodowawczych. Także wskazany w apelacji art.322 kpk. Przepis ten jednoznacznie stanowi, że jeżeli postępowanie nie dostarczyło podstaw do wniesienia aktu oskarżenia, a nie zachodzą warunki określone w art.324 kpk, umarza się śledztwo bez konieczności uprzedniego zaznajomienia z materiałami postępowania i jego zamknięcia ( § 1 ). Ustawodawca wskazał kategorycznie, że postanowienie o umorzeniu śledztwa powinno zawierać, oprócz danych wymienionych w art.94 kpk, dokładne określenie czynu i jego kwalifikacji prawnej oraz wskazanie przyczyn umorzenia ( § 2 ). Jeżeli umorzenie następuje po wydaniu postanowienia o przedstawieniu zarzutów albo przesłuchaniu osoby w charakterze podejrzanego, postanowienie o umorzeniu powinno zawierać także imię
i nazwisko podejrzanego oraz w razie potrzeby inne dane o jego osobie ( § 3 ). W tej sytuacji czynienie zarzutu braku pouczenia oczekiwanego przez pełnomocnika nie znajduje akceptacji, zwłaszcza że wnioskodawca posiadał w tym czasie obrońcę zapewniającego fachową pomoc prawną. Jak już wspomniano powyżej prawo do odszkodowania i zadośćuczynienia jest ograniczone m.in. przez terminy przedawnienia. Odmienny pogląd skarżącego wyrażony w pkt I.2 apelacji nie jest więc słuszny. Wynika to m.in. z treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 11.10.2012r. (SK 18/10), który wskazywał, że przewidziane w art.555 kpk terminy zgłoszenia roszczeń odszkodowawczych są cywilnoprawnymi terminami przedawnienia i mają do nich zastosowanie rozwiązania przewidziane w art.117 kc […] Roszczenia przewidziane
w art.552 kpk mają charakter cywilnoprawny. Wynika z tego, że termin przedawnienia nie może być skracany ani przedłużany przez jakąkolwiek czynność prawną (art.119 kc) […] Konstytucyjny charakter prawa do odszkodowania za bezprawne pozbawienie wolności (art.41 ust.5 Konstytucji) nie zwalnia uprawnionych z powinności respektowania przepisów regulujących sposób realizacji tego prawa, począwszy od terminowego dochodzenia roszczenia, które ulega przedawnieniu, ciężaru dowodzenia itd. Dochodząc tych roszczeń, uprawniony powinien stosować się do całości regulacji prawnych, a nie może poprzestać na twierdzeniu,
że odszkodowanie mu się należy, zatem powinien je otrzymać, zaś rzeczą organów państwa jest znaleźć sposób, by to wykonać ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 16.06.2003r., sygn. akt II AKa 137/03 ). Prawo do odszkodowania za niesłuszne aresztowanie nie ma charakteru absolutnego, a zatem po spełnieniu wymogów wynikających z zasady proporcjonalności (art.31 ust. 3 Konstytucji) istnieje możliwość, by ustawodawca uregulował sposób korzystania z tego prawa i ograniczył korzystanie z niego. Ograniczenie takie musi spełnić test określoności i nie może naruszać istoty prawa do odszkodowania. Trybunał Konstytucyjny, oceniając termin przedawnienia uregulowany w art.555 kpk, stwierdził, że ustawodawca spełnił wymóg formalny zasady proporcjonalności przez wprowadzenie terminu przedawnienia roszczenia w formie ustawy. Rozwiązanie takie realizuje konstytucyjny cel, jakim jest stabilność systemu. Wprowadzony termin przedawnienia nie jest nadmiernie uciążliwy. […] Wykładnia taka, aprobowana przez Sąd Najwyższy i sądy powszechne, jest w zgodzie
z Konstytucją”. Stanowisko to Sąd Apelacyjny w P. w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę w pełni podziela i akceptuje. Uwaga ta odnosi się także do utrwalonych w orzecznictwie okoliczności uzasadniających przekroczenie terminu przedawnienia z art.555 kpk. Rację ma niewątpliwie Sąd Apelacyjny w G., który w uzasadnieniu wyroku z dnia (...)( (...) ) przekonywująco przedstawił, że do tego typu okoliczności można przykładowo zaliczyć: długotrwałą obłożną chorobę, całkowity upadek sił powodujący konieczność zapewnienia opieki osoby trzeciej w sprawach codziennej egzystencji, chorobę psychiczną, ubezwłasnowolnienie, długotrwały pobyt za granicą, połączony z niemożnością nawiązania kontaktu z krajem, a zatem okoliczności całkowicie niezależne od woli wnioskodawcy (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22.10.2014r., sygn. V KK 194/14), natomiast sam fakt podniesienia zarzutu przedawnienia może być uznany za nadużycie prawa zupełnie wyjątkowo, w szczególnie uzasadnionych przypadkach (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27.06.2001r., sygn. II CKN 604/00). Do takich okoliczności natomiast nie można zaliczyć np. przekroczenia terminu do wystąpienia z roszczeniem z powodu braku wiedzy o nim, braku informacji w tym zakresie ze strony sądu (za wyjątkiem sytuacji, w których doszło do błędnego pouczenia ze strony organu procesowego), braku wykształcenia prawniczego, czy inaczej - nieznajomości prawa. Nawet
z treści uzasadnienia apelacji pełnomocnika nie wynika by, którakolwiek z ww. sytuacji miała miejsce w realiach niniejszej sprawy. Przeczą im także zeznania samego wnioskodawcy na k.31-33, który przyznał, że miał w tym zakresie błędne wyobrażenia: „… ja byłem przekonany, że mam 3 lata na złożenie wniosku […] dostałem taką książkę do przeczytania i nawet tego nie przeczytałem […] ja myślałem, że w związku z tym, że w tym samym czasie odbywałem karę to mi nic nie przysługuje. Potem w zakładzie karnym dowiedziałem się, że kolega dostał takie odszkodowanie i też wystąpiłem”. Pełnomocnik pozostaje też w błędzie dowodząc, że w realiach niniejszej sprawy nie doszło do skutecznego podniesienia zarzutu przedawnienia. Pogląd ten jest błędny z dwóch powodów. Swoje stanowisko skarżący oparł na negacji uprawnień procesowych prokuratora, wywodząc, że prawo takie przysługuje wyłącznie Skarbowi Państwa. Z treści art.554 § 2a kpk wynika, że stronami postępowania w przedmiocie odszkodowania lub zadośćuczynienia są wnioskodawca, prokurator oraz Skarb Państwa. Fakt, że prokurator nie jest przedstawicielem Skarbu Państwa (vide: art.554 § 2b kpk) nie świadczy jeszcze, że nie ma możliwości podniesienia istotnego dla sprawy zarzutu. Jest on rzecznikiem interesu społecznego, którego zadaniem jest m.in. „reprezentowanie interesu społecznego
w kształtowaniu sprawiedliwego i trafnego rozstrzygnięcia” ( vide: uzasadnienie projektu ustawy nowelizującej art.554 kpk). Jego uprawnienia procesowe wynikają także z art.2 i 5 ustawy
o prokuraturze. Ten ostatni przepis wprost określa, że prokurator może uczestniczyć na prawach strony w każdym postępowaniu prowadzonym przez organy władzy i administracji publicznej, sądy i trybunały, chyba że ustawy stanowią inaczej. Także w doktrynie dominuje stanowisko,
że „ zważywszy na fakt, że obecnie prokurator jest stroną procesową, to także może podnieść zarzut przedawnienia, niezależnie od tego, czy uczyni to również podmiot reprezentujący Skarb Państwa” ( vide: Dudka Katarzyna (red.), Kodeks postępowania karnego. Komentarz, wyd. III, Opublikowano: WKP 2023, analogicznie także Świecki Dariusz (red.), Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz aktualizowany, Opublikowano: LEX/el. 2024 ). Sąd Apelacyjny nie miał więc żadnych wątpliwości, że prokurator mógł w dniu 26.06.2023r. ( vide: k.32 ) tego rodzaju zarzut podnieść. W trakcie postępowania odwoławczego Sąd Apelacyjny dostrzegł nadto, że sąd I instancji zawiadamiając Skarb Państwa naruszył dyspozycję art.554 § 2b pkt 1 kpk. W myśl cyt. przepisu organem reprezentującym Skarb Państwa jest prezes sądu, w którym wydano ostatnie orzeczenie kończące postępowanie w przedmiocie odpowiedzialności karnej, stosowania środka zapobiegawczego, środka zabezpieczającego lub zatrzymania. W realiach niniejszej sprawy ostatnim orzeczeniem dot. stosowania środka zapobiegawczego było jednak niewątpliwie postanowienie Sądu Apelacyjnego w P. z dnia (...)( (...)), którym utrzymano w mocy zaskarżone postanowienie Sądu Okręgowego w P. z dnia (...) W pełni zgodzić się należy z poglądami doktryny,
że „ ostatnim orzeczeniem wydanym w przedmiocie środka zapobiegawczego , o którym mowa w art.554 § 2b pkt 1 kpk, jest niesłuszne tymczasowe aresztowanie (art.552 § 4 kpk), gdy ten środek zapobiegawczy nie został zaliczony na poczet kary w związku z wydaniem prawomocnego wyroku uniewinniającego lub umarzającego, lub warunkowo umarzającego postępowanie albo gdy umorzono postępowanie przygotowawcze. W takim układzie procesowym o „właściwości” prezesa sądu nie decyduje orzeczenie kończące postępowanie, bo nie stanowi ono podstawy dochodzenia odszkodowania, ale ostatnie prawomocne postanowienie o zastosowaniu albo przedłużeniu tymczasowego aresztowania; gdy wydał je sąd pierwszej instancji i nie zostało poddane kontroli odwoławczej – wówczas organem reprezentującym jest prezes tego sądu, a gdy orzekał sąd drugiej instancji i tymczasowe aresztowanie nie zostało uchylone, wówczas organem reprezentującym jest prezes tego sądu” (vide: Świecki Dariusz (red.), Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz aktualizowany. Opublikowano: LEX/el. 2024). Oznacza to, że organem, o którym mowa w cyt. przepisie powinien być w rozpoznawanej sprawie Prezes Sądu Apelacyjnego w P. a nie Prezes Sądu Okręgowego w P.. Mając powyższe na uwadze sąd odwoławczy – zgodnie z treścią art.554 § 3 kpk – zawiadomił właściwego przedstawiciela Skarbu Państwa. Na rozprawie w dniu (...) podniósł on (w ślad za analogicznym wnioskiem prokuratora) zarzut przedawnienia roszczenia wnioskodawcy (vide: k.225v). Ustawodawca nie ograniczył bynajmniej możliwości podniesienia tego rodzaju zarzutu wyłącznie do postępowania przed sądem I instancji. Oznacza to, że mógł on skutecznie zostać podniesiony także przed sądem odwoławczym. Jest to więc drugi powód, dla którego zarzut zawarty w pkt II.1 apelacji pełnomocnika jest chybiony.
Nie można podzielić także dywagacji apelującego wyrażonych w pkt II.2 co do naruszenia art.5 kc poprzez uwzględnienie zarzutu przedawnienia. Wbrew twierdzeniom pełnomocnika żadnych przekonywujących okoliczności uzasadniających zastosowanie art.5 kc wnioskodawca nie przedstawił. Uwaga ta odnosi się także do samego skarżącego. Próżno ich także szukać
w uzasadnieniu apelacji z dnia (...) W tym zakresie należy odwołać się do wytycznych zawartych w uzasadnieniu postanowienia Sądu Najwyższego z dnia (...) że ewentualne zastosowanie art.5 kc w razie zgłoszenia przez prokuratora lub organ reprezentujący Skarb Państwa zarzutu przedawnienia ma dopiero otworzyć drogę do merytorycznego zbadania wniosku, nie przesądzając o wyniku sprawy, a nie ją kończyć. Sygnalizowana przez stronę niewątpliwa niesłuszność tymczasowego aresztowania, poczucie krzywdy czy niesprawiedliwości nie stanowią wystarczających przesłanek do uznania,
że podniesiony przez prokuratora zarzut przedawnienia roszczenia o odszkodowanie za niewątpliwe niesłuszne tymczasowe aresztowanie jest sprzeczny z zasadami współżycia społecznego (...). W przeciwnym wypadku, jak podkreślał to już Sąd Najwyższy, sama zasadność wniosku o odszkodowanie lub zadośćuczynienie musiałaby zawsze skutkować uznaniem zgłoszonego przez prokuratora zarzutu przedawnienia jako naruszającego zasady współżycia społecznego ( vide: np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8.11.2007r., IV KK 406/07 ). Ku temu brak jest natomiast podstaw w obowiązujących przepisach prawa.
W orzecznictwie sądowym od lat już wskazuje się, że do okoliczności usprawiedliwiających uchybienie terminowi wskazanemu w art.555 kpk zalicza się takie, które są całkowicie niezależne od woli wnioskodawcy : długotrwałą obłożną chorobę, całkowity upadek sił powodujący konieczność zapewnienia opieki osoby trzeciej w sprawach codziennej egzystencji, chorobę psychiczną, ubezwłasnowolnienie, długotrwały pobyt za granicą połączony z niemożnością nawiązania kontaktu z krajem. Sąd Apelacyjny w P.
w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę w pełni podziela też pogląd wyrażony m.in.
w uzasadnieniu cyt. powyżej postanowienia, że podniesienie zarzutu przedawnienia jest korzystaniem przez prokuratora (lub reprezentanta Skarbu Państwa) z przysługującego mu prawa. Twierdzenie wnioskodawcy, iż skorzystanie z tego prawa jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, wymaga wskazania, jakie konkretne zasady współżycia społecznego zostały przez to naruszone oraz udowodnienia faktów uzasadniających ten zarzut. Nie wystarczy, zatem ogólne i lakoniczne powołanie się na naruszenie powyższej normy i odesłanie do ogólnych zasad słuszności. W realiach niniejszej sprawy zarówno S. N., jak i jego pełnomocnik takich ekstraordynaryjnych okoliczności nie wskazali. Autor apelacji nie podołał
( vide: s.4 ) obowiązkowi wykazania jakie zasady współżycie społecznego w niniejszej sprawie miałyby zostać naruszone i na czym miałoby to polegać. S. N. swoje roszczenie zgłosił dopiero w dniu (...)a więc po upływie aż 5 miesięcy i 29 dni od dnia,
w którym upłynął już istotny dla sprawy termin ustawowy. Swoje roszczenie winien zgłosić maksymalnie do (...) W takich okolicznościach, jak prawidłowo wskazał Sąd Okręgowy, aby móc uznać, że zgłoszenie przez prokuratora zarzutu przedawnienia nastąpiło w warunkach określonych w art.5 kc, muszą zachodzić szczególne okoliczności po stronie wnioskodawcy, których wystąpienie powoduje, że podniesienie zarzutu przedawnienia nie może korzystać
z ochrony prawnej. Nie można ich sprowadzać do tego, czego zdaje się oczekiwać autor apelacji i osoba przezeń reprezentowana, że wystarczy, iż samo roszczenie wnioskodawcy jest subiektywnie zasadne, a oddalenie wniosku spowoduje, że ewentualna szkoda lub krzywda związana ze stosowanym wobec wnioskodawcy środkiem zapobiegawczym nie zostaną naprawione. Powyższej oceny nie zmienia także to, że organy rozpoznające sprawę karną wnioskodawcy nie informowały go o terminie przedawnienia, zwłaszcza, że jak uprzednio już wskazano miał zapewnioną pomoc prawną. Brak udzielenia takiej informacji na zakończenie postępowania karnego nie stanowi przeszkody w złożeniu wniosku o odszkodowanie lub zadośćuczynienie ( vide: np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.07.2002r., IV KK 172/02; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 3.08.2016r., II AKa 134/16 ). Z powyższych powodów podniesiony przez prokuratora a następnie przez organ reprezentujący Skarb Państwa zarzut przedawnienia nie mógł być uznany za naruszający zasady współżycia społecznego.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz S. N. kwoty 100.000 zł; z tytułu oczywiście niesłusznego tymczasowego aresztowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak skutecznych zarzutów apelacji i okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wyrok Sądu Okręgowego w P. z dnia (...) ((...))

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak skutecznych zarzutów apelacji i okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art.554 § 4 kpk, obciążając nimi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

P. G. M. Ś. P. M.