UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 lipca 2013 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy Z. K. prawa do emerytury podnosząc, iż wnioskodawca nie udowodnił 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

W odwołaniu od powyższej decyzji, złożonym w dniu 11 września 2013 roku, Z. K. wniósł o przyznanie żądanego prawa z uwagi na to, że przepracował wymagane 15 lat w warunkach szczególnych będąc zatrudnionym w (...) w R., gdzie oprócz pracy montera i brygadzisty wykonywał również pracę kontrolera jakości. Ponadto wniósł przywrócenie terminu do złożenia odwołania od decyzji, uwagi na zły stan jego zdrowia oraz czasochłonne pozyskiwanie odpowiednich dokumentów i zaświadczeń.

Organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania. Podniósł, iż okresy pracy w warunkach szczególnych stwierdza zakład pracy na podstawie dokumentacji w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru. Wnioskodawca za okres zatrudnienia w (...) przedłożył takie świadectwo i organ rentowy wskazany w nim okres zaliczył do okresu pracy w warunkach szczególnych.

Na rozprawie w dniu 6 marca 2014 roku wnioskodawca sprecyzował odwołanie w ten sposób, iż wniósł o zaliczenie do okresu pracy w warunkach szczególnych całego okresu zatrudnienia w (...) w R., a więc okresu od 29 października 1974 roku do 30 kwietnia 1993 roku na stanowiskach montera, brygadzisty i kontrolera jakości, bowiem prace te wykonywał bezpośrednio na hali.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił, co następuje:

Z. K., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 22 maja 2013 roku wniosek o przyznanie prawa do emerytury. Wnioskodawca uprawniony był do renty w tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, przyznanej stałe. Wnioskodawca nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego (dowód: wniosek o emeryturę - k. 1-3 akt emerytalnych).

Na dzień 1 stycznia 1999 r. skarżący udowodnił staż pracy wynoszący 26 lat, 6 miesięcy i 14 dni (dowód: decyzja z dnia 20 czerwca 2013 roku k. 20 akt emerytalnych, decyzja z dnia 30 lipca 2013 roku k. 21 akt emerytalnych).

Do stażu pracy w warunkach szczególnych organ rentowy zaliczył wnioskodawcy 12 lat, 7 miesięcy i 19 dni, tj. okres zatrudnienia w (...) w R. od:

- 29 października 1974 roku do 23 lutego 1977 roku,

- 13 czerwca 1977 roku do 5 lutego 1978 roku,

- 8 marca 1978 roku do 27 maja 1986 roku,

- 22 czerwca 1987 roku do 30 listopada 1988 roku (dowód: decyzja z dnia 20 czerwca 2013 roku k. 20 akt emerytalnych, decyzja z dnia 30 lipca 2013 roku k. 21 akt emerytalnych, odpowiedź na odwołanie k. 4-4a).

W okresie od 29 października 1974 roku do 30 kwietnia 1993 roku wnioskodawca był zatrudniony w (...) w R. na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy. W wystawionym w dniu 30 kwietnia 1993 roku świadectwie wykonywania pracy wskazano, że w okresie zatrudnienia pracował na stanowiskach: monter konstrukcji stalowych, monter konstrukcji-brygadzista oraz kontroler jakości (dowód: świadectwo pracy z dnia 30 kwietnia 1993 r. k-11 oraz k-104 akt rentowych).

(...) w R. wystawiła wnioskodawcy w dniu 12 maja 1994 roku świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, w którym wskazała, że Z. K. w okresie zatrudnienia trwającym od 29 października 1974 roku do 30 kwietnia 1993 roku wykonywał prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowodorowym na stanowisku monter konstrukcji stalowych, wymienione wykazie A dział XIV poz. 12 pkt 6 stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia Nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 roku w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty, w okresie od 29 października 1974 roku do 23 lutego 1977 roku, 13 czerwca 1977 roku do 5 lutego 1978 roku, 8 marca 1978 roku do 27 maja 1986 roku, 22 czerwca 1987 roku do 30 listopada 1988 roku (dowód: świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 12 maja 1994 roku k. 12 oraz k. 103 akt rentowych).

Wnioskodawca w (...) w R. został zatrudniony od 29 października 1974 roku na stanowisku montera konstrukcji stalowych. Do jego obowiązków należało montowanie konstrukcji stalowych dużych gabarytów, zgodnie z rysunkiem technicznym. Przedsiębiorstwo (...) zajmowało się bowiem wytwarzaniem mostów, przęseł, belek i wiaduktów. Wnioskodawca najpierw musiał konstrukcję poskładać, co często wiązało się z koniecznością wyszlifowania, docięcia poszczególnych elementów tak, aby do siebie pasowały. Następnie te poskładane elementy musiał pospawać wstępnie (heftować). Praca ta wykonywana była przez dwie osoby, albowiem jedna z nich musiała trzymać konstrukcję, aby druga mogła ją pospawać wstępnie. Były to prace wykonywane przy konstrukcjach ogromnych rozmiarów.

Wnioskodawca, jako monter konstrukcji stalowych pracował do 23 lutego 1977 roku. Od dnia 24 lutego 1977 roku, w związku z wypadkiem jakiemu uległ w pracy, został przeniesiony najpierw do pracy lekkiej, jako pomoc w biurze planowo-rozdzielczym, a następnie powierzono mu obowiązki robotnika gospodarczego na wydziale (...). W tym charakterze pracował do 12 czerwca 1977 roku (dowód: umowa o pracę z dnia 29 października 1974 roku k. 14, karta przyjęcia do pracy k. 15, angaże z lat 1975-1976 k. 18-20, zalecenia przeniesienia k. 21, 24, 27, pisma o przeniesieniu k. 22,26, 28, oddelegowania k. 23, 25,30).

Od dnia 13 czerwca 1977 do 5 lutego 1978 roku wnioskodawca ponownie pracował, jako monter konstrukcji stalowych (dowód: świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 12 maja 1994 roku k. 12 oraz k. 103 akt rentowych).

Z dniem 6 lutego 1978 roku, w związku z wypadkiem, jakiemu Z. K. uległ w pracy, został on skierowany ponownie do wykonywania pracy lekkiej, tym razem na stanowisko robotnika rozdzielni. Na tym stanowisku pracował do dnia 7 marca 1978 roku ( dowód: zalecenie nr (...)k. 30, skierowanie k. 31, oddelegowanie k. 32).

Od 8 marca 1978 roku do 28 lutego 1983 roku wnioskodawca ponownie pracował jako monter konstrukcji stalowych (dowód: angaże k. 33, 36-39, 42 karty kwalifikacyjne k. 34-35, 40-41).

Z dniem 1 marca 1983 roku wnioskodawcy zostały powierzone dodatkowe obowiązki brygadzisty. Z. K. był tzw. brygadzistą pracującym, tzn. cały czas pracował, jako monter konstrukcji stalowych bezpośrednio na hali (dowód: angaż z dnia 1 marca 1983 roku k. 43, angaże k. 44, 54, zeznania świadka R. P. protokół rozprawy z dnia 6 marca 2014 roku od minuty 13.45 do minuty 18.28 koperta k. 110, zeznania świadka S. B. protokół rozprawy z dnia 6 marca 2014 roku nagranie od minuty 18.43 do minuty 23.38 koperta k. 110, zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 6 marca 2014 roku nagranie od minuty 26.08 do minuty 30.15 w zw. z z nagraniem od minuty 1.05 do minuty 10.01 koperta k. 110).

W okresie od 28 maja 1986 roku do 20 grudnia 1986 roku oraz od 7 lutego 1987 roku do 31 maja 1987 roku wnioskodawca przebywał na budowie eksportowej w Bułgarii, gdzie pracował jako monter – spawacz konstrukcji stalowych, choć w umowie wpisano, iż zatrudniony był na stanowisku ślusarza. Również na tej budowie wnioskodawca pracował przy montażu konstrukcji stalowych na wysokości. Składał te konstrukcje w całość, montował, dopalał, spawał i na koniec szlifował (dowód: umowa o pracę z dnia 18 kwietnia 1986 roku k. 56-59, umowa o pracę z dnia 4 lutego 1987 roku k. 61-64, zeznania świadka S. B. protokół rozprawy z dnia 6 marca 2014 roku nagranie od minuty 18.43 do minuty 23.38 koperta k. 110, zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 6 marca 2014 roku nagranie od minuty 26.08 do minuty 30.15 w zw. z z nagraniem od minuty 1.05 do minuty 10.01 koperta k. 110).

Po zakończeniu budów eksportowych wnioskodawca do pracy w (...) w R. na stanowisko brygadzista – monter konstrukcji stalowych powrócił z dniem 22 czerwca 1987 roku. Do tego czasu korzystał bowiem z urlopów dewizowych, był w delegacji w B. oraz odbierał godziny (dowód: podanie z dnia 2 czerwca 1987 roku k. 65, informacja z dnia 23 czerwca 1987 roku k. 66, karta przyjęcia do pracy k. 67, angaże k. 68, 71, 74-75, 77).

Z dniem 1 grudnia 1988 roku wnioskodawcy zostały powierzone obowiązki kontrolera jakości, do jego obowiązków należała kontrola jakości zespawanego elementu. Z. K. musiał być obecny przy produkcji konstrukcji stalowych, mierzył spoiny, sprawdzał, czy nie mają przerw i innych niedoskonałości i ostatecznie odbierał konstrukcje.

W okresie od dnia 23 września 1991 roku do dnia 30 listopada 1991 roku Z. K. przebywał na urlopie bezpłatnym (dowód: karta obiegowa zmiany k. 78, angaże k. 79-83, wniosek o urlop k. 84, udzielenie urlopu bezpłatnego k. 85, zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 6 marca 2014 roku nagranie od minuty 26.08 do minuty 30.15 w zw. z nagraniem od minuty 1.05 do minuty 10.01 koperta k. 110).

Następnie w okresie od 13 sierpnia 1992 roku do 31 października 1992 roku wnioskodawca korzystał z urlopu bezpłatnego w związku z pracą na budowie eksportowej w Niemczech (dowód: udzielenie urlopu bezpłatnego k. 91, karta obiegowa przyjęcia k. 92, wniosek o skrócenie urlopu bezpłatnego k. 93, zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 6 marca 2014 roku nagranie od minuty 26.08 do minuty 30.15 w zw. z nagraniem od minuty 1.05 do minuty 10.01 koperta k. 110).

Od 7 listopada 1992 roku wnioskodawca został ponownie zatrudniony na stanowisku kontrolera jakości. Na tym stanowisku pracował do końca zatrudnienia tj. do 30 kwietnia 1993 roku (dowód: karta obiegowa przyjęcia k. 92, wniosek o skrócenie urlopu bezpłatnego k. 93, angaż k. 94, pisma o rozwiązaniu umowy pracę k. 95, 96, 97, karta obiegowa zwolnienia z pracy k. 98).

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczę Społecznych ocenił i zważył, co następuje:

odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 (tj. poniżej 65 lat dla mężczyzn). Ustęp 4 art. 32 stanowi zaś, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Stosownie do art. 184 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy – w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1. osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2. ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Wskazać również należy, iż brak wystawienia przez pracodawcę świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych nie stanowi przeszkody w ustaleniu, iż rzeczywiście praca taka była wykonywana.

Spór pomiędzy stronami, w związku z zarzutami podniesionymi przez wnioskodawcę w odwołaniu, ograniczał się do faktu, czy ma on wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu - nie budzi żadnych wątpliwości, iż wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, a w dniu (...) ukończył 60 lat. Organ rentowy uznał, że wnioskodawca nie spełnia przesłanki zatrudnienia w warunkach szczególnych co najmniej przez 15 lat. Wnioskodawca twierdził zaś, że legitymuje się wymaganym okresem pracy w warunkach szczególnych, albowiem pracował w takich warunkach na stanowisku monter konstrukcji stalowych, monter konstrukcji stalowych – brygadzista i kontroler jakości w (...) w R. w okresie od 29 października 1974 roku do 30 kwietnia 1993 roku.

W ocenie Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do uwzględnienia odwołania wnioskodawcy i przyznania mu prawa do emerytury ze względu na wykonywanie pracy w warunkach szczególnych.

Przede wszystkim wskazać należy, iż wnioskodawca dysponuje świadectwem wykonywania pracy w warunkach szczególnych, w którym wskazano, że z całego okresu zatrudnienia tj. okresu od 29 października 1974 roku do 30 kwietnia 1993 roku, Z. K. w szczególnych warunkach pracował tylko w okresach: od 29 października 1974 roku do 23 lutego 1977 roku, 13 czerwca 1977 roku do 5 lutego 1978 roku, 8 marca 1978 roku do 27 maja 1986 roku, 22 czerwca 1987 roku do 30 listopada 1988 roku wykonując prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowodorowym na stanowisku monter konstrukcji stalowych. Powyższe okresy zostały prze organ rentowy zaliczone do okresów pracy w warunkach szczególnych i stanowią one okres 12 lat 7 miesięcy i 19 dni. Nie można uznać za słuszne stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym wykonywał on pracę w warunkach szczególnych w całym okresie zatrudnienia.

Jak wynika bowiem z dokumentów osobowych w okresie od 24 lutego 1977 roku do 12 czerwca 1977 roku oraz w okresie od 6 lutego 1978 roku do 7 marca 1978 roku, wnioskodawca w związku z wypadkiem przy pracy, został przeniesiony do pomocy w biurze, następnie powierzono mu obowiązki robotnika gospodarczego i ostatecznie obowiązki robotnika rozdzielni. Jak wynika z treści zleceń zawartych w aktach sprawy oraz przeniesień wnioskodawca został skierowany do pracy lekkiej z uwagi na zły stan zdrowia. W związku z powyższym nie sposób uznać, aby w tych okresach pracował w warunkach szczególnych, wykonując prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym. Charakter pracy wnioskodawcy w tych okresach, wynika nie tylko z dokumentacji osobowej, ale również z treści zeznań samego Z. K., który potwierdził fakt oddelegowania go do innej pracy w powyższym okresie. Wbrew jego stanowisku mimo, iż również ta praca była wykonywana na hali, to jednak z uwagi na jej rodzaj – praca lekka, nie można uznać, aby była pracą wykonywaną w warunkach szczególnych.

Sąd nie zaliczył również wnioskodawcy do pracy w szczególnych warunkach okresu pracy na budowie eksportowej w Niemczech w okresie od dnia 13 sierpnia 1992 roku do 31 października 1992 roku, albowiem wnioskodawca, mimo spoczywającego na nim ciężaru dowodów, nie przedstawił na tą okoliczność żadnych dowodów, zaś przesłuchani w sprawie świadkowie nie posiadali wiedzy dotyczącej charakteru pracy na tej budowie. W aktach osobowych znajdują się tylko umowy, które potwierdzają fakt pobytu wnioskodawcy na budowie zagranicznej, jego wnioski o urlop i przyjęcie do pracy. Dokumenty te nie pozwalają na ustalenie charakteru świadczonej przez skarżącego pracy. Z tego względu, Sąd odmówił wiary zeznaniom wnioskodawcy w zakresie twierdzenia, iż wykonywał pracę montera konstrukcji metalowych na wysokości podczas pracy na budowie eksportowej, uznając je za gołosłowne. Ustalając okres przebywania na tej budowie, Sąd oparł się na zeznaniach wnioskodawcy, który wskazał, że na Wszystkich Świętych powrócił do domu oraz jego wniosku, skierowanego do pracodawcy z dnia 3 listopada 1992 roku, w którym wnosi o skrócenie urlopu bezpłatnego z powodu zakończenia pracy na budowie zagranicznej (dowód: wniosek o przyjęcie do pracy z dnia 3 listopada 1992 roku k. 93, karta obiegowa przyjęcia do pracy z dniem 7 listopada 1992 roku).

Sąd nie zaliczył również wnioskodawcy do okresu pracy w warunkach szczególnych okresu pracy na stanowisku kontrolera jakości tj. okresu od 1 grudnia 1988 roku do 22 września 1991 roku oraz od dnia 7 listopada 1992 roku do dnia 30 kwietnia 1993 roku (w okresie od 23 września 1991 roku do 30 listopada 1991 roku wnioskodawca przebywał na urlopie bezpłatnym, a w okresie od 13 sierpnia 1992 roku do 31 października 1992 roku na budowie eksportowej), albowiem wnioskodawca nie przedstawił żadnych dowodów na potwierdzenie charakteru wykonywanej przez siebie pracy tj. nie udowodnił, iż jego praca wykonywana była w pełnym wymiarze na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie, jak wymaga pkt 24 Działu XIV, wykazu A stanowiącego załącznik do Rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku. Zgodnie zaś z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Do stażu pracy w warunkach szczególnych ze spornego okresu zatrudnienia, w ocenie Sądu, można zaliczyć jedynie okresy budów eksportowych w Bułgarii tj. okres od 28 maja 1986 roku do 20 grudnia 1986 roku i od 7 lutego 1987 roku do 31 maja 1987 roku kiedy wnioskodawca pracował na stanowisku montera konstrukcji stalowych, wykonując prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym tj. prace wymienione wykazie A dział XIV poz. 12 wykazu A stanowiącego załącznik do Rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku oraz w Dziale III poz. 78 -szlifowanie wyrobów i narzędzi metalowych oraz polerowanie mechaniczne. Świadek S. B. przebywał razem z wnioskodawcą na tych budowach i wykonywał na nich tożsamą pracę jak wnioskodawca tj. prace przy spawaniu i montażu konstrukcji stalowych. Ponadto świadek otrzymał świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych (okazane na rozprawie w dniu 6 marca 2014 roku), z którego wynika, iż cały okres zatrudnienia w przedmiotowym przedsiębiorstwie - w tym okresy pracy zagranicznej w Bułgarii - zostały mu zaliczone do okresów pracy w warunkach szczególnych. Jednakże ten okres stanowi tylko okres 10 miesięcy i 16 dni (6 miesięcy i 22 dni oraz 3 miesiące i 24 dni), zaś wnioskodawcy do wymaganych ustawą 15 lat pracy w warunkach szczególnych brakuje 2 lata, 4 miesiące i 11 dni.

Biorąc pod uwagę powyższe uznać należało, iż w toku procesu wnioskodawca nie wykazał, by spełnił przesłankę wykonywania pracy w warunkach szczególnych w ilości co najmniej 15 lat. Fakt ten skutkował koniecznością przyjęcia, że nie spełnia on wymaganych prawem warunków do uzyskania prawa do emerytury zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477¹⁴§ 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

WYROK

UZASADNIENIE