UZASADNIENIE |
|||
|
Formularz UK 2 |
Sygnatura akt |
II AKa 58/24 |
|
|
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: |
2 |
||
|
1CZĘŚĆ WSTĘPNA |
|||
|
0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji |
|
Wyrok Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 4 kwietnia 2023 roku w sprawie IV K 19/23 |
|
0.11.2. Podmiot wnoszący apelację |
|
☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
|
☐ oskarżyciel posiłkowy |
|
☐ oskarżyciel prywatny |
|
☒ obrońca oskarżonego G. N. |
|
☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
|
☐ inny |
|
0.11.3. Granice zaskarżenia |
|
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||
|
☒ na korzyść ☒ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||
|
☒ w części |
☒ |
co do winy |
||
|
☒ |
co do kary |
|||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||
|
0.11.3.2. Podniesione zarzuty |
||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k.
– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||
|
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||
|
☐ |
||||
|
☐ |
brak zarzutów |
|||
|
0.11.4. Wnioski |
|
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|
1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy |
|
0.12.1. Ustalenie faktów |
|
0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione |
|||||
|
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
|
|
0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione |
|||||
|
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
|
|
0.12.2. Ocena dowodów |
|
0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
||
|
Lp. faktu z pkt 2.1.1 |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu |
|
0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
||
|
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
|
1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków |
||
|
Lp. |
Zarzut |
|
|
n |
Apelacja prokuratora Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że nie zachodzi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy działaniem oskarżonego w dniu 13 maja 2022 roku polegającym na popychaniu, przewracaniu, biciu, kopaniu po tułowiu i głowie oraz skakaniu po głowie a zgonem pokrzywdzonego w dniu 10 października 2022 roku w (...)Szpitalu Specjalistycznym w C., co skutkowało niesłusznym wyeliminowaniem z kwalifikacji i opisu zarzucanego mu czynu znamion opisanych w art. 156§3 k.k. w sytuacji, gdy z opinii Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej (...) w L. z dnia 27 marca 2023 roku wynika, że stan zdrowia pokrzywdzonego, wynikający z doznanych ciężkich obrażeń predysponował do rozwinięcia się u niego zapalenia płuc, co uzasadnia przyjęcie adekwatnego związku przyczynowo skutkowego pomiędzy doznanymi obrażeniami ciała a jego zgonem. Apelacja obrońcy oskarżonego I Obraza przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. 1. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny materiału dowodowego polegającej na przyjęciu, że stopień rozwoju intelektualnego oskarżonego dawał mu wszelkie możliwości do podjęcia decyzji o zachowaniu zgodnym z prawem, mimo faktu, że według uznanej za wiarygodną opinią sądowo-psychiatryczną oskarżony nie mógł przewidzieć skutków spożycia alkoholu oraz tego jak się zachowa po jego spożyciu, co skutkowało niesłusznym przyjęciem stopnia rozwoju sprawcy jako okoliczności obciążającej go; 2. art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie istotnych faktów i dowodów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, tj. pominięcie faktu , że G. N. miał w czasie popełnienia czynu w znacznym stopniu ograniczoną zdolność do pokierowania swoim postępowaniem według opinii sądowo-psychiatrycznej; II Błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść tj. : 1. przyjęcie, że rozwój intelektualny oskarżonego dawał mu wszelkie możliwości do podjęcia decyzji o zachowaniu zgodnym z prawem, mimo faktu, że według uznanej za wiarygodną opinią sądowo- psychiatryczną oskarżony nie mógł przewidzieć skutków spożycia alkoholu i tego jak w wyniku jego spożycia się zachowa, co skutkowało przyjęciem stopnia rozwoju sprawcy jako okoliczności obciążającej go i tym samym wymierzeniem surowej kary pozbawienia wolności w stosunku do winy oskarżonego, 2. niezastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary wobec oskarżonego mimo faktu, że według opinii sądowo-psychiatrycznej miał on w znacznym stopniu ograniczoną zdolność do pokierowania swoim postępowaniem w chwili popełnienia czynu co skutkowało wymierzeniem oskarżonemu kary pozbawienia wolności w wymiarze, który może uchodzić za zbyt surową w stosunku do winy oskarżonego. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||
|
Odnośnie apelacji prokuratora Niezasadny jest zarzut zawarty w w/w apelacji - błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że nie zachodzi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy działaniem oskarżonego w dniu 13 maja 2022 roku polegającym na popychaniu, przewracaniu, biciu, kopaniu po tułowiu i głowie oraz skakaniu po głowie a zgonem pokrzywdzonego w dniu 10 października 2022 roku w (...)Szpitalu Specjalistycznym w C. aczkolwiek nie do końca z przyczyn wskazywanych przez skarżącego. Zauważyć w tym miejscu należy, iż zarówno Sąd I instancji w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku jak i skarżący w treści apelacji są właściwie zgodni co do interpretacji treści art. 156§3 k.k. Zgodnie bowiem stwierdzają , iż warunkiem odpowiedzialności za czyn określony w art. 156§3 k.k. jest ustalenie , iż sprawca działając z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym spowodował obrażenia ciała określone w art. 156§1 pkt. 2 k.k. a następstwo w postaci śmierci pokrzywdzonego co najmniej mógł przewidzieć – skutek ten nie jest objęty zamiarem sprawcy ( czy to bezpośrednim czy też ewentualnym ). Co więcej , zarówno Sąd I instancji w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, jak i autor apelacji zgodnie stwierdzają , iż dla odpowiedzialności sprawcy przestępstwa stypizowanego w tym przepisie nie jest konieczne aby zachowanie sprawcy było jedyną przyczyną śmierci ofiary natomiast konieczne jest ustalenie związku przyczynowego pomiędzy zachowaniem sprawcy a co najmniej jedną z przyczyn zgonu ofiary. Z tym ostatnim poglądem w pełni zgadza się Sąd Apelacyjny w Lublinie w składzie orzekającym w niniejszej sprawie ( podobnie Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 3 czerwca 2014 roku w sprawie II AKa 102/14 – LEX nr 1488649 oraz Sąd Apelacyjny w Białym stoku w wyroku z dnia 31 stycznia 2019 roku w sprawie II AKa 215/18 – LEX nr 2669468). Idąc dalej – Sąd I instancji stwierdza , iż takowego związku przyczynowego między działaniem oskarżonego a skutkiem w postaci śmierci pokrzywdzonego nie ma wskazując , iż śmierć ta nastąpiła w wyniku obustronnego ropnego zapalenia płuc , które należy traktować jako typowe, praktycznie niemożliwe do uniknięcia powikłanie u osoby , która pozostaje leżąca w stanie średnio ciężkim oraz podnosząc , iż w międzyczasie stan pokrzywdzonego uległ poprawie ( pisemne motywy zaskarżonego wyroku ). Natomiast autor apelacji wskazywał, iż obrażenia jakich doznał pokrzywdzony nie były bezpośrednią przyczyną zapalenia płuc ale były przyczyną jego ciężkiego stanu ogólnego , który predysponuje między innymi do zakażenia dróg oddechowych i zapalenia płuc – wskazywał , iż uzasadnia to przyjęcie adekwatnego związku przyczynowo- skutkowego pomiędzy doznanymi obrażeniami ciała a jego zgonem. Innymi słowy różnica stanowisk sprowadzała się do odpowiedzi na pytanie czy można przyjąć adekwatny związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy doznanymi przez pokrzywdzonego obrażeniami ciała a jego zgonem przy czym nie musiała być to jedyna przyczyna tego zgonu lecz musiała być co najmniej jedna z tych przyczyn. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie , na podstawie zebranych w sprawie dowodów, takiego związku przyczynowego nie można stwierdzić. W celu rozstrzygnięcia tego problemu należy dokonać analizy opinii Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej w L. ( k – 372 – 379 ). Zarówno bowiem Sąd I instancji, jak i skarżący nie nadali należytej wagi ustaleniom zawartym w treści tej opinii na karcie 378. Biegli stwierdzają bowiem jednoznacznie : „ Odpowiedź na pytanie o związek przyczynowo- skutkowy między doznanymi obrażeniami ciała a zgonem H. K. jest w tym przypadku trudna, głównie ze względu na długi czas przeżycia pacjenta ( około 5 miesięcy ) oraz na poprawę jego stanu zdrowia po operacji. Ustalenie takiego związku opiera się w tego typu wątpliwych przypadkach przede wszystkim na wynikach badań mikroskopowych wycinków narządów wewnętrznych pobranych podczas sekcji zwłok. Zabezpieczenie materiału do dalszych badań mikroskopowych jest standardem przy wykonywaniu sekcji poszpitalnych czego jednak nie zrobiono podczas sekcji zwłok H. K. „, i dalej na karcie 379 po opisie stanu pokrzywdzonego podczas pobytu w szpitalu : „ Podczas sekcji zwłok H. K., wykonanych ok. 5 miesięcy po zdarzeniu nie stwierdzono żadnych uchwytnych makroskopowo pozostałości po obrażeniach opisywanych w szpitalu. Ze zmian chorobowych stwierdzono obustronne ropne zapalenie płuc. W związku z powyższym, opierając się tylko na obecnie dostępnych informacjach ( brak badania mikroskopowego uniemożliwia jednoznaczna weryfikację ustaleń sekcyjnych ) można przyjąć , że przyczyna zgonu H. K. było obustronne ropne zapalenie płuc, które w tym przypadku należy traktować jako typowe, praktycznie niemożliwe do uniknięcia powikłanie u osoby , która pozostaje leżąca w stanie średnio/ciężkim. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie z wyżej cytowanych fragmentów powyższej opinii, której treść nie była przez strony kwestionowana, jednoznacznie wynika, iż brak jest jakichkolwiek dowodów do pozytywnego potwierdzenia związku przyczynowo – skutkowego między doznanymi przez pokrzywdzonego w wyniku działań oskarżonego obrażeń ciała a jego zgonem. Biegli wprost to stwierdzają wskazując jednocześnie na przyczynę, która nie pozwala na poczynienie bardziej precyzyjnych ustaleń w tym przedmiocie, tj. nie wykonanie badań mikroskopowych wycinków narządów wewnętrznych pokrzywdzonego. Wobec braku materiału do badań w tym zakresie nie jest możliwe uzupełnienie w tym kierunku materiału dowodowego. Reasumując : biegli stwierdzają , iż jedyną przyczyną zgonu pokrzywdzonego było obustronne ropne zapalenie płuc, które w tym przypadku należy traktować jako typowe, praktycznie niemożliwe do uniknięcia powikłanie u osoby , która pozostaje leżąca w stanie średnio/ciężkim. Biegli dalej opiniują : „Taki stan H. K. można u niego wiązać z doznanymi kilka miesięcy wcześniej ciężkimi obrażeniami wewnątrzczaszkowymi co uzasadnia przyjęcie adekwatnego związku przyczynowo- skutkowego między doznanymi obrażeniami ciała a zgonem „ ( opinia k – 379). I to właśnie twierdzenie jest podstawą zarzutu apelacji prokuratora. Tymczasem nie zwrócił on uwagi na treść tego sformułowania i użycie wyrażenia „ można wiązać „. Teza powyższa zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie nie jest tezą stanowczą a raczej swoistym domniemaniem – skoro pokrzywdzony doznał obrażeń w wyniku działania oskarżonego, które spowodowały jego pobyt w szpitalu co z kolei wywołało chorobą w postaci ropnego zapalenia płuc, która była przyczyną jego zgonu to pomimo braku podstaw do przypisania związku przyczynowego pomiędzy doznanymi obrażeniami przez pokrzywdzonego a jego zgonem należy domniemywać, iż ten związek istniał w opisany pośredni sposób. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie na podzielenie takowego rozumowania i dokonanie takich ustaleń nie pozwala treść art. 5§2 k.p.k. zawierającego zasadę „ in dubio pro reo„ W sprawie bowiem istnieją istotne dla rozstrzygnięcia wątpliwości , których nie można rozstrzygnąć z powodu nie zabezpieczenia dowodów w postaci wycinków organów wewnętrznych pokrzywdzonego a w efekcie braku możliwości ustalenia bądź nie związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy obrażeniami doznanymi przez pokrzywdzonego w wyniku działania oskarżonego a zgonem pokrzywdzonego. Możemy jedynie domniemywać ten związek ale domniemanie w prawie karnym są niedopuszczalne. Brak tychże dowodów nie pozwala na podzielenie rozumowania, iż skoro skutkiem doznania obrażeń przez pokrzywdzonego był jego długi pobyt w szpitalu a z kolei to było skutkiem obustronnego zapalenia płuc , które doprowadziło do jego zgonu to pomiędzy tymi obrażeniami a zgonem istnieje związek przyczynowo skutkowy. Zwrócić powtórnie należy uwagę na sformułowanie „ można wiązać „ użyte przez biegłych , które wskazuje na ich rozumowanie , iż skoro pokrzywdzony leżał w szpitalu w stanie średnio ciężkim to można przyjąć , że było to wynikiem tych doznanych obrażeń. Jest to kolejne domniemanie a nie stwierdzenie pewne, w szczególności jeśli weźmie się pod uwagę stwierdzoną w międzyczasie poprawę zdrowia pokrzywdzonego o czym biegli też piszą. Reasumując : brak jest podstaw do przyjęcia związku przyczynowo –skutkowego pomiędzy doznanymi w wyniku działań oskarżonego obrażeniami ciała u pokrzywdzonego a jego zgonem. Oczywiście można stwierdzić, iż jest duże prawdopodobieństwo , że skutkiem doznania obrażeń przez pokrzywdzonego w wyniku działań oskarżonego był jego długi pobyt w szpitalu a z kolei to było skutkiem obustronnego zapalenia płuc , które doprowadziło do jego zgonu lecz nawet duże prawdopodobieństwo nie jest wystarczające do przypisania oskarżonemu winy co do tego czynu. Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego G. N. Ad I podpunkt 1 i 2 / apelacji obrońcy oskarżonego G. N. Jeśli chodzi o zarzut zawarty w puncie 1 apelacji obrońcy G. N. , tj. obrazy przepisów postępowania a to art. 7 i 410 k.p.k. mającej wpływ na treść orzeczenia , to stwierdzić należy , że skarżący faktycznie najpierw podnosi pominięcie przez Sąd I instancji faktu w postaci tego, że G. N. miał w czasie popełnienia czynu w znacznym stopniu ograniczoną zdolność do pokierowania swoim postępowaniem oraz pominięcie dowodu na to wskazującego , tj. opinii sądowo –psychiatrycznej a następnie dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny tegoż dowodu poprzez przyjęcie , że stopień rozwoju intelektualnego oskarżonego dawał mu wszelkie możliwości do podjęcia decyzji o zachowaniu zgodnym z prawem mimo, że według tejże opinii nie mógł przewidzieć skutków spożycia alkoholu oraz tego jak się zachowa po jego spożyciu. Zauważyć należy, iż zarzut ten jest nieuzasadniony. W żadnym bowiem razie nie można stwierdzić , że Sąd I instancji dowód w postaci opinii sądowo –psychiatrycznej i wynikający z niej fakt, że G. N. miał w czasie popełnienia czynu w znacznym stopniu ograniczoną zdolność do pokierowania swoim postępowaniem pominął. Przecież dowód ten w trakcie postępowania został ujawniony a w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku ( k – 595v) Sąd I instancji wprost wskazuje , jako ustalony fakt , iż oskarżony G. N. w chwili czynu miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność pokierowania swoim postępowaniem. Podnieść w tym miejscu należy, iż mając ograniczoną w stopniu znacznym zdolność do pokierowania swoim postępowaniem miał on jednocześnie jedynie nieznacznie ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia swojego czynu ( opinia sądowo-psychiatryczna k – 353-362). Tak więc powyższy dowód i wynikające zeń ustalenia odnośnie ograniczonej zdolności oskarżonego do pokierowania swoim postępowaniem pozostawały w polu widzenia Sądu I instancji. Natomiast rzeczywiście, jako częściowo dowolne, należy uznać przyjęcie przez Sąd I instancji przy wymiarze kary , jako okoliczności obciążającej, rozwoju intelektualnego oraz faktu , iż społeczne funkcjonowanie oskarżonego dawało mu wszelkie możliwości do podjęcia decyzji o zachowaniu zgodnym z prawem w świetle treści opinii sądowo-psychiatrycznej ( k – 353-362). W świetle bowiem tej opinii stan zdrowia psychicznego oskarżonego, w tym organiczne zaburzenia osobowości i zachowania oraz uzależnienie od alkoholu oraz laków przeciwbólowych i uspokajających, skutkujący ograniczoną w znacznym stopniu możliwością pokierowania swoim postępowaniem winien być rozważony przez Sąd I instancji jako okoliczność łagodząca. W tej sytuacji jako częściowo uzasadniony ( co do faktu a nie co do wymierzonej kary) wydaje się zarzut skarżącego z punktu II podpunkt 1 , tj. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść tj. przyjęcie, że rozwój intelektualny oskarżonego dawał mu wszelkie możliwości do podjęcia decyzji o zachowaniu zgodnym z prawem, mimo faktu, że według uznanej za wiarygodną opinią sądowo- psychiatryczną oskarżony nie mógł przewidzieć skutków spożycia alkoholu i tego jak w wyniku jego spożycia się zachowa, co skutkowało przyjęciem stopnia rozwoju sprawcy jako okoliczności obciążającej go. Natomiast nie można się zgodzić z tezą skarżącego zawartą w tymże zarzucie, iż ten błąd w ustaleniach faktycznych spowodował wymierzenie oskarżonemu zbyt surowej kary pozbawienia wolności w stosunku do stopnia winy oskarżonego. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie kara wymierzona oskarżonemu przez Sąd I instancji jest prawidłowo ukształtowana w oparciu o przesłanki zawarte w art. 53§1 i 2 k.k. ( na co zresztą wskazuje także Sąd I instancji w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku ). Należy bowiem wskazać na okoliczności przedmiotowe – błahy motyw, niezwykle brutalny sposób działania oskarżonego, skutek w postaci ciężkich obrażeń ciała pokrzywdzonego. W tej sytuacji okoliczności dotyczące oskarżonego, tj. iż w momencie czynu miał on w znacznym stopniu ograniczoną zdolność do pokierowania swoim postępowaniem ( ale tylko w nieznacznym stopniu ograniczoną zdolność do rozpoznania jego znaczenia ), fakt przyznania się do popełnienia zarzucanego czynu i wyrażenie skruchy nie mogą być skuteczna przeciwwagą w szczególności w świetle faktu, iż działał on w warunkach powrotu do przestępstwa. Oskarżony dopuścił się czynu zakwalifikowanego z art. 156§1 pkt. 2 k.k. czyli zbrodni zagrożonej minimalną karą 3 lat pozbawienia wolności. W tej sytuacji trudno uznać wymierzoną mu kare 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, czyli karę w wymiarze zbliżonym w znacznie bliższym stopniu do dolnej granicy zagrożenia ustawowego niż do górnej granicy za zbyt surową nawet przy częściowym podzieleniu zarzutów skarżącego ( wcześniejsza część uzasadnienia ). Całkowicie bezzasadny jest zarzut zawarty w punkcie II podpunkt 2 apelacji , tj. niezastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary wobec oskarżonego mimo faktu, że według opinii sądowo-psychiatrycznej miał on w znacznym stopniu ograniczoną zdolność do pokierowania swoim postępowaniem w chwili popełnienia czynu. Przede wszystkim zauważyć należy, iż zastosowanie instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, o której mówi art. 60§1 k.k. jest fakultatywne nawet wówczas , gdyby ustalić , iż zachodzi jedna z podstaw do podjęcia takiej decyzji zgodnie z art. 60§2 k.k. Nie zastosowanie tej instytucji nie może zatem obciążać rozstrzygnięcia Sądu I instancji jeśli jego orzeczenie realizuje zasady i dyrektywy wynikające z art. 53§1 k.k. ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 2022 roku w sprawie V KK 69/21 – LEX nr 3402616 ). Przepis art. 60 § 2 k.k. zawiera wskazanie trzech przesłanek, które w szczególności uzasadniają zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary na określonej w nim podstawie. Są nimi: 1) pojednanie się pokrzywdzonego ze sprawcą, naprawienie szkody lub uzgodnienie sposobu naprawienia szkody; 2) postawa sprawcy, zwłaszcza jego starania o naprawienie szkody lub zapobieżenie jej; 3) w sytuacji gdy miało miejsce przestępstwo nieumyślne – fakt poniesienia przez sprawcę lub jego najbliższego uszczerbku w związku z popełnionym przestępstwem. Wymienione trzy przesłanki mają wyłącznie charakter przykładów. Możliwe jest zaistnienie również innych okoliczności uzasadniających przekonanie, że nawet najniższa kara wymierzona sprawcy byłaby niewspółmiernie surowa. Zauważyć w tym miejscu należy , że szczególnie uzasadniony wypadek w rozumieniu art. 60§2 k.k. zachodzi wtedy, gdy istnieją liczne okoliczności łagodzące w samym czynie, właściwości zaś i warunki osobiste sprawcy, jego sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu zasługują na szczególnie pozytywną ocenę (wyrok SN z 12.05.1978 r., V KR 72/78, OSNPG 1979/2, poz. 19). Przy ocenie, czy zachodzi „szczególnie uzasadniony wypadek", należy zatem brać pod uwagę dyrektywy wymiaru kary określone w przepisie art. 53 k.k. Zgodnie z art. 53§ 2. K.k. wśród okolicznościami, które uwzględnia sąd wymierzając karę są , oprócz okoliczności przedmiotowych dotyczących samego czynu i względów prewencji ogólnej , właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie w trakcie postępowania oraz po jego popełnieniu. Zważyć bowiem należy, iż : - oskarżony G. N. działał w warunkach powrotu do przestępstwa, - jego sposób działania był niezwykle brutalny, - skutkiem jego czynu były wielorakie, rozległe obrażenia pokrzywdzonego, - w trakcie postępowania w sprawie G. N. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyraził skruchę, - oskarżony działał z błahego powodu, - w chwili popełnienia czynu oskarżony miał w nieznacznym stopniu ograniczoną zdolność do rozpoznania jego znaczenia zaś w stopniu znacznym ograniczona zdolność do pokierowania swoim postępowaniem. W tej sytuacji Sąd Apelacyjny w Lublinie rozważając wszystkie okoliczności sprawy uznał, iż brak jest jakichkolwiek podstaw do zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary wobec oskarżonego G. N.. Wprawdzie apelacja obrońcy oskarżonego G. N. formalnie nie zawiera zarzutu rażącej niewspółmierności kary wymierzonej oskarżonemu niemniej jednak wskazując na inne podstawy odwoławcze wywodzi , że oskarżonemu wymierzono zbyt surową karę w stosunku do stopnia jego winy. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie kary wymierzonej oskarżonemu jednak w żadnym razie nie można uznać za rażąco niewspółmiernie surową. Przypomnieć w tym miejscu należy , że z rażącą niewspółmiernością kary za określone przestępstwo mamy do czynienia wówczas , gdy na podstawie wszystkich okoliczności mających wpływ na jej wymiar można ustalić , że zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji , a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej przy prawidłowym zastosowaniu dyrektyw wymiaru kary zawartych w art. 53 k.k. i dalszych ( wyrok Sądu Najwyższego z 14 grudnia 1973 roku w sprawie III KR 254\73 – OSNPG 3-4\1974 poz. 51 , wyrok Sądu Najwyższego z 2 lutego 1995 roku w sprawie II KRN 198\94 – OSN Prok. i Pr. 6\1995 poz.18). Nie chodzi w tej sytuacji o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary , ale o różnicę zasadniczą , która powodowałaby , iż karę wymierzoną dotychczas należałoby traktować jako rażąco niewspółmierną , z uwagi na jej łagodność lub surowość. W sprawie niniejszej podkreślić należy , iż Sąd I instancji w sposób prawidłowy ustalił , zarówno stopień winy G. N. , jak i stopień społecznej szkodliwości jego czynu. Sąd ten ferując wyrok w tym przedmiocie wziął pod uwagę wszelkie mające znaczenie okoliczności zarówno obciążające oskarżonego ( wysoki stopień winy, wysoki stopień społecznej szkodliwości, uprzednia karalność oskarżonego) jak i te o łagodnej dla niego wymowie ( przyznanie się do popełnienia czynu, wyrażenie skruchy).. Jasno i logicznie uzasadnił dlaczego kara pozbawienia wolności o takim a nie innym wymiarze będzie spełniać wymogi prewencji ogólnej i szczególnej, będzie wychowawcza dla oskarżonego a przede wszystkim będzie kara sprawiedliwą. Reasumując : w żadnym razie , zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie , kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu G. N. nie można uznać za rażąco niewspółmiernie surową. |
||
|
Wniosek |
||
|
Wnioski apelacji prokuratora o : 1 zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie I poprzez uznanie, że czyn zarzucany oskarżonemu G. N. wypełnia również znamiona czynu z art. 156§3 k.k. a tym samym uznanie G. N. winnego tego, że w dniu 13 maja 2022 roku w C. województwa (...), działając z zamiarem bezpośrednim, popchnął i przewrócił H. K. na podłogę, bił go i kopał po tułowiu i głowie a nadto skakał po głowie leżącego pokrzywdzonego, w wyniku czego H. K. doznał obrażeń głowy i twarzy, w tym rany lewego łuku brwiowego, obrzęku lewej połowy twarzy, rany tłuczonej górnej wargi, pęknięcia śluzówki w przedsionku jamy ustnej po lewej stronie, a nadto krwiaka podtwardówkowego, wymagającego przeprowadzenia zabiegu neurochirurgicznego, wynaczynienia krwi do przestrzeni podpajęczej a także obustronnego złamania kości nosa, złamania ścian zatoki szczękowej lewej i zatoki klinowej prawej oraz wylewów krwawych w tkance podskórnej lewej strony twarzy i okolicy czołowo-ciemieniowej, powodując tym u pokrzywdzonego ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, w następstwie którego H. K. zmarł w dniu 10 października 2022 roku w (...) Szpitalu Specjalistycznym w C., przy czym zarzucanego czynu dopuścił się będąc uprzednio skazany w warunkach określonych w art. 64§1 k.k., w okresie 5 lat od odbycia łącznie co najmniej roku kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Chełmie z dnia 23 września 2016 roku ( sygn. akt VII K 275/16 ) za umyślne przestępstwo rozboju, przy czym jednocześnie miał on ograniczoną w stopniu znacznym zdolność pokierowania swoim postępowaniem, przy nieznacznie ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynu tj. czynu z art. 156§3 k.k. w zw. z art. 156§1 pkt. 2 k.k. w zw. z art. 64§2 k.k. w zw. z art. 31§2 k.k., 2 wymierzenie oskarżonemu za przypisany czyn kary 12 lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 46§1 k.k. orzeczenie od oskarżonego na rzecz M. D. zadośćuczynienia w wysokości 40 000 złotych. Wnioski apelacji obrońcy oskarżonego G. N. o zmianę zaskarżonego wyrokupoprzez : - zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary z uwagi na to, że oskarżony miał w czasie popełnienia czynu w znacznym stopniu ograniczoną zdolność do pokierowania swoim postępowaniem w rozumieniu art. 31§2 k.k.; -wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w łagodniejszym wymiarze. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||
|
Wnioski niezasadne w świetle argumentacji przedstawionej przy omawianiu zarzutów obydwu apelacji ( wcześniejsza część uzasadnienia). |
||
|
1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU |
|
|
Brak |
|
|
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności |
|
|
1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO |
|
|
0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji |
|
|
0.11. |
Przedmiot utrzymania w mocy |
|
0.1Sąd Apelacyjny w Lublinie utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie |
|
|
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy |
|
|
W związku z nieuwzględnieniem apelacji obrońcy oskarżonego G. N. i prokuratora w jakimkolwiek zakresie Sąd Apelacyjny w Lublinie orzekł jak wyżej. |
|
|
0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji |
|
|
0.0.11. |
Przedmiot i zakres zmiany |
|
Zwięźle o powodach zmiany |
|
|
0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji |
|||
|
0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia |
|||
|
1.1. |
|||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
|
2.1. |
Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości |
||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
|
3.1. |
Konieczność umorzenia postępowania |
||
|
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia |
|||
|
4.1. |
|||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
|
0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania |
|||
|
0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku |
|||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
||
|
II |
Sąd Apelacyjny w Lublinie na podstawie art. 63§1 k.k. zaliczył na poczet orzeczonej wobec G. N. kary pozbawienia wolności okres jego tymczasowego aresztowania również od dnia 13 maja 2022 roku od godziny 18:50 do dnia 30 listopada 2023 roku. |
||
|
1Koszty Procesu |
|||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|
Punkt IV |
Sąd zwolnił oskarżonego G. N. od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i ustalił, że wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa w oparciu o przepis art. 624§1 k.p.k. uznając , iż jego sytuacja materialna nie pozwala na uiszczenie tych należności . |
|
1PODPIS |
|
Mariusz Młoczkowski Jacek Michalski Stanisław Olchowy |
|
0.11.3. Granice zaskarżenia |
||||||
|
Kolejny numer załącznika |
1 |
|||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
Prokurator |
|||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
Uznanie oskarżonego winnym przestępstwa z art. 156§1 pkt. 2 k.k. i wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności |
|||||
|
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||
|
☐ na korzyść ☒ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||||
|
☐ w części |
☒ |
co do winy |
||||
|
☐ |
co do kary |
|||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||
|
0.11.3.2. Podniesione zarzuty |
||||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||
|
☐ |
||||||
|
☐ |
brak zarzutów |
|||||
|
0.11.4. Wnioski |
||||||
|
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|||
|
0.11.3. Granice zaskarżenia |
||||||
|
Kolejny numer załącznika |
2 |
|||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
Obrońca oskarżonego G. N. |
|||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
Wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności |
|||||
|
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☐ w całości |
|||||
|
☒ w części |
☐ |
co do winy |
||||
|
☒ |
co do kary |
|||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||
|
0.11.3.2. Podniesione zarzuty |
||||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||
|
☐ |
||||||
|
☐ |
brak zarzutów |
|||||
|
0.11.4. Wnioski |
||||||
|
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|||