Sygn. akt: II C 3358/23
Wyroku z dnia 21 marca 2024 r.
Pozwem z dnia 19 października 2023 r. (data nadania) powód- D. P. wniósł o zasądzenie od pozwanego- P. P. S.A. w W. kwoty 11 954 zł tytułem częściowej zapłaty wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 27 września 2023 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych oraz kosztów opłaty skarbowej uiszczonej od pełnomocnictwa.
Uzasadniając roszczenie powód wskazał, że 05 kwietnia 2022 r. strona pozwana zawarła z konsumentem D. P. umowę kredytu konsumenckiego nr (...). Umowa została zawarta na okres 96 miesięcy. Całkowita kwota kredytu wynosiła 55 000 zł, zaś kwota udzielonego kredytu wynosiła 71 781,92 zł i służyła sfinansowaniu także kosztów zaliczonych do całkowitego kosztu kredytu. Całkowita kwota do zapłaty wynosiła 110 475,92 zł. Udostępnienie kwoty kredytu konsumenckiego konsumentowi nastąpiło na zasadach wskazanych w treści umowy, zaś odsetki pobierane były także od kredytowanych kosztów kredytu. Powód wskazał również, że jako konsument złożył oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darowego, wzywając pozwanego do zapłaty kwoty spornej w terminie 30 dni od daty odebrania reklamacji, pozwany nie znalazł podstaw do uznania zgłoszenia. Powód podniósł, że podstawą dochodzonych roszczeń stanowi art. 45 ust. 1-5 u.k.k. zarzucając, iż w umowie stwierdzono naruszenie art. 30 ust. 1 pkt 7 i 10 u.k.k., a w szczególności poprzez:
Błędne wskazanie rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania oraz całkowitej kwoty do zapłaty w związku z doliczeniem do całkowitego kosztu kredytu odsetek od kwoty niewypłaconej kredytobiorcy, bowiem odsetki umowne pobierać można wyłącznie od kwoty rzeczywiście wypłaconej kredytobiorcy, niedopuszczalne jest przy tym pobieranie odsetek od kredytowanych kosztów kredytu oraz
Nieokreślenie w umowie kredytu warunków, na jakich koszty kredytu mogą ulec zmianie, w szczególności zastrzeżenie przez kredytodawcę na swoją rzecz możliwości jednostronnej i niejasnej zmiany oprocentowania opłat i prowizji.
Podniósł przy tym, że w ocenie powoda umowa kredytu nie została jeszcze wykonana, bowiem kredyt jest wciąż spłacany przez kredytobiorcę, dlatego nie upłynął jeszcze termin na złożenie oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego. Wskazał , że na wartość przedmiotu sporu składają się zapłacone przez kredytobiorcę koszy prowizji uiszczonej przez konsumenta wyliczonej proporcjonalnie w stosunku do spłaconego kapitału kredytu określonego na dzień wydania zaświadczenia w wysokości 259,98 zł oraz spłacone odsetki od kredytu w zakresie czasowym od dnia zawarcia umowy do dnia 05 lipca 2023 r. w kwocie 11 694,02 zł.
(pozew- k. 1- 5)
W odpowiedzi na pozew z dnia 10 stycznia 2024 r. (data nadania), pozwany P. b. P.S.A. z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych wraz z opłatą od pełnomocnictwa, a to wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.
W uzasadnieniu pozwany wskazał, iż złożone przez powoda oświadczenie nie jest skuteczne z uwagi na upływ rocznego terminu na jego złożenie, wskazując, że umowa pożyczki została zawarta 05 kwietnia 2022 r., termin na złożenie oświadczenia upłynął zatem w dniu 05 kwietnia 2023 r. Bank podniósł także, iż w jego ocenie nie doszło do naruszenia obowiązków informacyjnych z art. 30 u.k.k., na które powód powoływał się powód w pozwie.
(odp. na pozew- k. 37-50)
W toku dalszego postępowania strony pozostały na swoich stanowiskach.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
05 kwietnia 2022 r. D. P. zawarł z P. B. S.A. w W. umowę pożyczki nr(...) z ubezpieczeniem ochrona dla ciebie.
Zgodnie z § 1 umowy, Bank udzielił pożyczki w kwocie 71 781,92 zł na 96 miesięcy. Na pożyczkę składało się: 1) całkowita kwota pożyczki- 55 000 zł, 2) koszt związany z udzieleniem pożyczki- 16 781,92 zł, czyli: a) prowizja: 2 888,64 zł, b) składki ubezpieczeniowe: 13 893,28 zł. Całkowity koszt pożyczki wynosił 55 475,81 zł, całkowita kwota do zapłaty wynosiła 110 475,81 zł. Odsetki za cały okres kredytowania- wyliczone na 06 kwietnia 2022 r. wynosiły 38 693,89 zł. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania wynosiła 21,67%. Do obliczania ww. kwot, przyjęto, że: 1) umowa będzie obowiązywać przez czas, na który zawarto umowę, 2) strony będą wypełniać obowiązki, które wynikają z tej umowy, 3) wysokość oprocentowania z dnia zawarcia umowy będzie obowiązywać przez cały okres jej trwania, 4) obowiązują pozostałe założenia z pkt. 3 załącznika nr 4 do u.k.k.
Pożyczka miała być wypłacona jednorazowo do 30 dni od 06 kwietnia 2022 r. przelewem na wskazany w umowie nr konta (§ 3 ust. 1).
Oprocentowanie pożyczki było zmienne. W dniu zawarcia umowy oprocentowanie wynosiło 11,50 % w skali roku. Kwota pożyczki to 71 781,92 zł (§ 4 ust.1). Zmiana oprocentowania pożyczki w trakcie umowy zależała od zmiany wysokości stopy referencyjnej NBP w wyniku decyzji Rady Polityki Pieniężnej. Jeśli Rada Polityki Pieniężnej podwyższy stopę referencyjną NBP, Bank podwyższy oprocentowanie pożyczki. Jeśli Rada Polityki Pieniężnej obniży stopę referencyjną NBP- Bank obniży oprocentowanie pożyczki (§ 4 ust.2). W dniu zawarcia umowy stopa referencyjna NBP wynosiła 3,50%. Aby zmienić oprocentowanie pożyczki w trakcie umowy, Bank wykonuje następujące działania: 1) sprawdzi wysokość stopy referencyjnej NBP obowiązującej 31 stycznia, 30 kwietnia, 31 lipca i 30 października każdego roku: a) kiedy Bank sprawdzi wysokość stopy referencyjnej NBP pierwszy raz, porówna ją ze stopą referencyjną NBP z dnia, w którym zawarto umowę, b) kiedy Bank sprawdzał wysokość stopy referencyjnej NBP kolejny raz, porównywał ją z ostatnią sprawdzoną wysokością stopy referencyjnej NBP (z 31 stycznia, 30 kwietnia, 31 lipca, 30 października), 2) jeśli w dniu sprawdzenia (31 stycznia, 30 kwietnia, 31 lipca, 30 października) stopa referencyjna NBP nie zmieni się w porównaniu do jej wysokości z poprzedniego sprawdzenia- oprocentowanie pożyczki także się nie zmieni- do dnia kolejnego sprawdzenia. Wyjątkiem była sytuacja, którą opisano w ust. 4, 3) jeśli w dniu sprawdzenia stopa referencyjna NBP zmieni się w porównaniu do jej wysokości z poprzedniego sprawdzenia, Bank przeliczał oprocentowania pożyczki: obniżano je lub podwyższano o wartość zmiany stopy referencyjnej NBP- zgodnie z kierunkiem tej zmiany. Zmiana obowiązywała od 1 lutego, 1 maja, 1 sierpnia, 31 października- w zależności od tego, kiedy wypadł dzień sprawdzenia (§ 4 ust. 3). Jeżeli wysokość oprocentowania pożyczki ustalonego zgodnie z zasadami z ust. 3 przekroczyła wysokość odsetek maksymalnych, którą podaje kodeks cywilny, Bank przez okres przekroczenia miał pobierać odsetki w wysokości odsetek maksymalnych. Odsetki maksymalne na dzień zawarcia umowy zgodnie z kodeksem cywilnym były równe dwukrotności sumy stopy referencyjnej NBP i 3,5 punktów procentowych (§ 4 ust. 4). W przypadku zmiany oprocentowania pożyczki Bank miał powiadomić pożyczkobiorcę o: 1) zmiennym oprocentowaniu, 2) dacie wejścia w życie tej zmiany (§ 4 ust. 5). W trakcie trwania umowy Bank mógł zmienić sposób ustalania oprocentowania- jednak tylko wtedy, gdy zmieniają się przepisy prawa w tym zakresie (§ 4 ust. 6). Zmiana wysokości oprocentowania powodowała odpowiednio wzrost lub obniżenie wysokości raty pożyczki (§ 4 ust. 10).
Pożyczkobiorca miał obowiązek spłacić pożyczkę razem z odsetkami do terminu spłaty ostatniej raty z tabeli. Pożyczka miała być spłacona w 96 miesięcznych równych ratach kapitałowo- odsetkowych. Pierwsza i ostatnia rata są tzw. ratami wyrównującymi (§ 5 ust. 1). Zgodnie z tabelą spłaty, pierwsza rata miała wynosić 1 464,15 zł, druga rata i kolejne 1 147,52 zł, a ostatnia rata 1 144,78 zł (§ 5 ust. 2). Wysokość rat lub terminy ich spłaty mogą się zmienić, jeśli wystąpi któraś z poniższych sytuacji: 1) zmieni się oprocentowanie pożyczki lub oprocentowanie zadłużenia przeterminowanego, 2) pożyczkobiorca dokona częściowej spłaty pożyczki przed terminem, 3) pożyczkobiorca spłaci ratę pożyczki po terminie i Bank naliczy odsetki od zadłużenia przeterminowanego, 4) Bank rozpatrzy pozytywnie wniosek pożyczkobiorcy o zmianę warunków umowy- jeśli wpływa to na wysokość rat lub terminy spłaty (§ 5 ust. 3). Pierwsza i ostatnio rata są ratami wyrównującymi, czyli mogą być: 1) w wyższej wysokości niż pozostałe raty, jeśli rata obejmuje okres dłuższy niż miesiąc, ale nie dłuższy niż dwa miesiące, 2) w niższej wysokości niż pozostałe raty, jeśli rata obejmuje okres krótszy niż miesiąc (§ 5 ust. 4). Wpłaty na konto osobiste pożyczkodawcy lub rachunek do spłat zaliczano na poczet poniższych należności- w kolejności: 1) opłaty i prowizje, 2) odsetki od zadłużenia przeterminowanego, 3) zaległe odsetki, 4) zadłużenie przeterminowane z tytułu pożyczki, 5) odsetki bieżące, 6) bieżące raty pożyczki (§ 5 ust. 6).
Pożyczkobiorca miał prawo przed terminem spłacić całość lub część pożyczki. Wcześniejsza spłata miała być rozliczana zgodnie z dyspozycją pożyczkobiorcy. Wcześniejsza częściowa spłata powodowała, że raty były niższe, ale nie skracano okresu kredytowania. Jeśli nastąpi wcześniejsza płata pożyczki, całkowity koszt pożyczki obniży się o koszty dotyczące okresu, o który skrócił się czas obowiązywania umowy. Wcześniejszą spłatę zaliczano na spłatę pożyczki w następującej kolejności: 1) zaległe opłaty i prowizje, 2) odsetki od zadłużenia przeterminowanego, 3) zaległe odsetki, 4) zadłużenie przeterminowane z tytułu pożyczki, 5) odsetki bieżące, 6) pożyczka (kapitał pożyczki). Pożyczka miała być rozliczona w terminie 14 dni od dnia dokonani wcześniejszej spłaty w całości (§ 6)
W przypadku braku zapłaty całej raty od następnego dnia: 1) niezapłaconą kwotę traktowano jako zadłużenie przeterminowane i wymagalne oraz 2) naliczano od niezapłaconej kwoty (z wyłączeniem kwoty naliczonych odsetek) odsetki od zadłużenia przeterminowanego. Odsetki od zadłużenia przeterminowanego naliczano według zmiennego oprocentowania zadłużenia przeterminowanego. Jest to wartość odsetek maksymalnych za opóźnienie, które podaje kodeks cywilny. W dniu zawarcia umowy było to 18,00% w skali roku. Odsetki maksymalne za opóźnienie na dzień zawarcia umowy zgodnie z kodeksem cywilnym są równe dwukrotności sumy stopy referencyjnej NBP i 5,5, punktów procentowych (§ 7 ust. 1-3).
(dowód: umowa pożyczki nr (...)
Pożyczka w dalszym ciągu jest spłacana przez D. P.. Na dzień 06 lipca 2023 r. wysokość spłaconego kapitału wynosiła 6 198,65 zł, wysokość spłaconych odsetek wynosiła 11 694,02 zł, wysokość spłaconych odsetek skapitalizowanych wynosiła 0,00 zł, wysokość spłaconych odsetek karnych wynosiła 0,00 zł
(dowód: zaświadczenie- k. 19)
W piśmie z dnia 18 sierpnia 2023 r., stanowiącym reklamację wraz z oświadczeniem o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego wraz z wezwaniem do zapłaty, D. P. wezwał P. B.S.A do zapłaty 14 582,66 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie tytułem zwrotu wszystkich uiszczonych kwot z tytułu odsetek, prowizji oraz kosztów okołokredytowych w terminie 30 dni od dnia otrzymania wezwania. Pismo zostało odebrane przez Bank 25 sierpnia 2023 r.
(dowód: reklamacja wraz z potwierdzeniem nadania przesyłki- k.21-23, śledzenie przesyłki- k.24)
W odpowiedzi na złożoną reklamację, w piśmie z dnia 27 sierpnia 2023 r., P. B. S.A. wskazał, iż nie ma podstaw do uznania zgłoszenia.
(dowód: pismo z dn. 27.08.2023 r.- k. 25-25v)
Powyższy stan faktyczny- zasadniczo bezsporny między stronami- Sąd ustalił na podstawie wskazanych powyżej dokumentów i kserokopii dokumentów złożonych przez strony postępowania. Żadna ze stron nie poddawała w wątpliwość wiarygodności i mocy dowodowej złożonych dokumentów, również i Sąd nie dopatrzył się w nich niczego, co poddawałoby wiarygodność ww. dokumentów w wątpliwość.
Czyniąc ustalenia faktyczne, Sąd uwzględnił także fakty przyznane przez strony postępowania (art. 229 k.p.c.) oraz twierdzenia strony, którym przeciwnik nie przeczył w trybie art. 230 k.p.c.
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo podlegało oddaleniu
W przedmiotowej sprawie powód wywodził swoje roszczenia z umowy kredytu konsumenckiego, do której zastosowanie znajdują zapisy ustawy z dnia12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, a dokładniej art. 45 u.k.k., zgodnie z którym w przypadku naruszenia przez kredytodawcę art. 29 ust. 1, art. 30 ust. Pkt 1-9,10,11,14-17, art. 31-33, art. 33a i art. 36a-36c konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie (ust.1). Wymienione uprawnienie wygasa po upływie roku od dnia wykonania umowy (ust.5).
Pozwany podniósł w związku z powyższym szereg zarzutów, wskazując, iż oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego zostało złożone po terminie i nie znajdowało zastosowania w niniejszej sprawie.
Odnosząc się do zarzutu dotyczącego terminu na złożenie przedmiotowego oświadczenia o skorzystaniu z kredytu darmowego, wskazać należy, że na skorzystanie z powyższego uprawnienia wymieniony przepis przewiduje roczny termin, liczony od dnia wykonania umowy. Podobnie jak inne wypadki posłużenia się instytucją prekluzji, zmierza on przede wszystkim do podporządkowania i stabilizacji obrotu z wykluczeniem sytuacji, w których możliwość powoływania się na sankcję kredytu darmowego i zmiana tym samym treści zobowiązania, trwałaby nieskończenie długo, pozbawiając kredytodawców/pożyczkodawców pewności co do kształtu ich relacji łączącej z konsumentem.
Brak jest przy tym jakichkolwiek podstaw dla podzielenia stanowiska prezentowanego przez powoda, iż termin ten nie zaczyna biec z uwagi na fakt braku spłaty pożyczki. W doktrynie ugruntował się pogląd, iż termin określony w ust. 5 omawianego przepisu rozpoczyna się od dnia zawarcia umowy. Po jego upływie kształtujące uprawnienie konsumenta gaśnie. Obliczanie terminu prekluzyjnego a tempore facti, nie zaś a tempore scientiae - od chwili, w której konsumentowi można byłoby przypisać wiedzę o naruszeniu obowiązku informacyjnego, upraszcza zarazem sam sposób kalkulowania terminu, odnosząc go do daty możliwej do stwierdzenia w oczywisty sposób. Równocześnie biorąc pod uwagę charakter obowiązku podlegającego sankcjonowaniu, regulacji ustawowej, objętej fikcją powszechnej znajomości, w typowych sytuacjach fatum oraz scientia (jako możliwość przypisania wiedzy, nie zaś wiedza rzeczywista), będą istniały w tej samej chwili (vide: M. Grochowski, Komentarz do art. 45 Ustawy o kredycie konsumenckim, w: K. Osajda (red) Ustawa o kredycie konsumenckim, Komentarz, Legalis, wyrok SO w Poznaniu z dnia 13 czerwca 2018 r., sygn. akt XIV C 1375/17, Legalis). W doktrynie szeroko podkreśla się, iż przez wykonanie umowy kredytu/pożyczki (w stosunku do umów będących w realizacji) należy rozumieć datę jej zawarcia, tj. uruchomienia kredytu lub pożyczki. O wykonaniu kredytu/pożyczki można mówić wtedy, gdy kredytobiorca/pożyczkobiorca uzyskał na własność przedmiot kredytu/pożyczki bądź, gdy stworzono mu prawną możliwość wykorzystania przedmiotu kredytu/pożyczki tak jak może to czynić właściciel rzeczy. Kwestia przeniesienia własności przedmiotu umowy stanowi element wykonania zawartej już umowy (vide: wyrok SA w Warszawie – VII Wydział Gospodarczy z dnia 10 stycznia 2019 r., sygn. akt VII Aga 1176/18, Legalis). Warto ponadto dodać, że sankcja kredytu darmowego jest sankcją przysługującą kredytobiorcy przeciwko kredytodawcy. W tej sytuacji to kredytobiorca jest beneficjentem sankcji, a kredytodawca zobowiązany jest do poddania się skutkom prawokształtującego oświadczenia konsumenta. Podobnie jak w przypadku innych oświadczeń prawokształtujących (np. prawa odstąpienia) ograniczenie terminu musi być więc wyraźne i jednoznaczne, gdyż jest to konieczne dla stabilizacji ryzyka gospodarczego i bezpieczeństwa obrotu. W przypadku gdy to konsument jest beneficjentem sankcji, przyznanie mu zarazem uprawnienia do przedłużania terminu do skorzystania z niej, np. przez nienależyte wykonanie zobowiązania – uchybianie terminom zapłaty rat lub np. przez ubieganie się o wakacje kredytowe, lub np. przez zmianę harmonogramu płatności w porozumieniu z kredytodawcą – stanowiłoby nieproporcjonalne i bezprecedensowe w systemie prawnym rozwiązanie. Stąd w ocenie sądu termin wykonanie umowy należy rozumieć jako termin a tempore facti – od dnia udostępnienia środków pożyczkobiorcy.
Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że umowa pożyczki nr (...) (...) została zawarta i wykonana 05 kwietnia 2022 r. Termin zawity na złożenie oświadczenia upływał bezskutecznie w dniu 05 kwietnia 2023 r. Oświadczenie zostało złożone 18 sierpnia 2023 r., a zatem w chwili, gdy termin już upłynął.
Odnosząc się do zgłaszanych przez pozwanego naruszeń w umowie pożyczki w zakresie art. 30 ust. 1 pkt 7 i 10, wskazać należy, że w sprawie nie skrystalizowały się materialne przesłanki warunkujące możliwość skutecznego skorzystania z sankcji kredytu darmowego. Sąd nie podziela argumentów powoda, że w analizowanej umowie pożyczki doszło do naruszeń wymienionych w pozwie, które pozwalałyby na skuteczne złożenie oświadczenia, o którym mowa w art. 45 ust. 1 u.k.k.
Kluczową kwestią w tym kontekście jest wykładnia art. 45 ust. 1 u.k.k., a w szczególności użytego w nim zwrotu „naruszenie”. W ocenie Sądu zwrot ten należy rozumieć wyłącznie jako zupełny brak zamieszczenia w umowie kredytu konsumenckiego konkretnych informacji lub postanowień wymienionych w ust. 1 lub określenie ich w sposób wadliwy, nieprawidłowy, co aktualizować będzie się w zakresie określenia wysokości poszczególnych elementów (np. wysokości stóp oprocentowania, wysokości odsetek dziennych, całkowitego kosztu kredytu). Wskazuje na to w pierwszej kolejności literalne brzmienie art. 45 ust. 1 u.k.k., który wylicza postanowienia, które umowa powinna określać. Należy zatem wywnioskować, iż jego naruszenie może polegać tylko na sytuacji, gdy w danej umowie nie zamieszczono któregoś z tych postanowień lub postanowienie to zostało błędnie określone.
Zauważyć należy przy tym, iż zgodnie z art. 29 ust. 3 u.k.k., umowa powinna być sformułowana w sposób jednoznaczny i zrozumiały. Z art. 45 ust. 1 u.k.k. nie wynika zaś, by naruszenie art. 29 ust. 3 u.k.k. przez kredytodawcę łączyło się z możliwością zastosowania sankcji kredytu darmowego. Oczywiście Sąd miał na uwadze, iż treść stosunku prawnego winna być przez strony ukształtowana w sposób jednoznaczny i zrozumiały jednak istotne było, czy w przypadku niejasności postanowień umowy czy jej niejednoznaczności możliwe jest zastosowanie sankcji – w tym przewidzianej w art. 45 u.k.k.
W ocenie Sądu sankcja kredytu darmowego nie powstaje, gdy kredytodawca naruszył obowiązek, którego źródłem jest przepis niewymieniony w art. 45 ust. 1 u.k.k., tj. inne postanowienie ustawy, zasady współżycia społecznego lub ustalone zwyczaje. Katalog przepisów określonych w art. 45 ust. 1 u.k.k. ma charakter zamknięty i ze względu na wyjątkowy, sankcyjny charakter regulacji, nie podlega wykładni rozszerzającej ani wnioskowaniu per analogiam.
W efekcie stwierdzić należy, iż nawet, gdy dane postanowienia umowy wymienione w art. 30 u.k.k. są zredagowane w sposób niejasny i budzący wątpliwości, to nie ma podstaw, aby stosować sankcję z art. 45 ust. 1 u.k.k., chyba że stopień niepewności, czy niejasności wyklucza możliwość uznania, że dane uregulowanie umowne niesie za sobą w ogóle jakąkolwiek informację.
Stosownie do treści art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k. umowa powinna określać rzeczywistą roczną stopę oprocentowania oraz całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta ustaloną w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki wraz z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia. W umowie pożyczki w § 1 zawarta została informacja dotycząca rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania oraz całkowitej kwoty do zapłaty. Informacje te zostały przedstawione w sposób prawidłowy i zrozumiały. W tym zakresie pozwany nie naruszył zatem obowiązku informacyjnego. Z regulacji zawartych w u.k.k. nie wynika obowiązek podawania precyzyjnie w umowie założeń opisanych w ust. 3 pkt 4 i 5 załącznika nr 4 do u.k.k.
Dodatkowo niezasadne są zarzuty w świetle których zakazane jest pobieranie odsetek od części kapitału przeznaczonej na sfinansowanie kosztów. W ocenie Sądu zasadnym jest pogląd, zgodnie, z którym jeżeli umowa nie określa przeznaczenia pożyczki, konsument może, część kapitału pożyczki dobrowolnie przekazać na pokrycie kosztów związanych z umową o kredyt konsumencki. Przywołać należy również definicję terminu „stopa oprocentowania kredytu” zawartą w art. 5 pkt 10 u.k.k., zgodnie z którą stopa oprocentowania to wyrażona jako stałe lub zmienne oprocentowanie stosowane do wypłaconej kwoty na podstawie umowy o kredyt w stosunku rocznym. W ocenie Sądu pojęcie wypłaconej kwoty, o której mowa w art. 5 pkt 10 u.k.k., obejmuje także część kapitału kredytu przeznaczoną na sfinansowanie koszów związanych z tym kredytem. Jak słusznie wskazuje się w doktrynie za powyższym wnioskiem przemawia wykładnia językowa omawianego przepisu. Przepis ten nie wymaga, aby wypłata nastąpiła do rąk konsumenta. Wypłata może być zatem dokonana również w celu pokrycia zobowiązań konsumenta, w tym także zobowiązań do zapłacenia kosztów związanych z zaciągniętym kredytem. Wniosek ten jawi się jako uprawniony również w oparciu o wykładnię systemową. Zauważyć należy, że na tle przepisów o kredycie bankowym przyjmuje się, że odsetki nalicza się od całości kapitału kredytu, niezależnie od sposobu wypłacenia tego kapitału. (zob. T. Czech [w:] Kredyt konsumencki. Komentarz, wyd. II, Warszawa 2018, art. 5.).
W dalszej kolejności wypada stwierdzić, że pozwany prawidłowo sformułował przesłanki jednostronnej zmiany przez Bank kosztów kredytu, nie naruszając w ten sposób art. 30 ust. 1 pkt. 10 u.k.k. Warunki te zostały szczegółowo opisane w § 4 wiążącej strony umowy pożyczki.
W świetle powyższych ustaleń, powództwo podlegało oddaleniu co do zasady, o czym sąd orzekł w punkcie pierwszym wyroku.
O kosztach procesu sąd orzekł w punkcie drugim sentencji wyroku, na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Powód w całości przegrał sprawę i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu ciążył na nim obowiązek zwrotu kosztów poniesionych przez pozwanego w wysokości 3 617 zł, na które złożyły się: opłata skarbowa od dokumentu pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w osobie adwokata w wysokości 3 600 zł, ustalone zgodnie z § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. O odsetkach ustawowych za opóźnienie od zasądzonych kosztów procesu za okres od dnia uprawomocnienia orzeczenia do dnia zapłaty Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 1 k.p.c.
Mając powyższe na względzie, Sąd orzekł jak w sentencji.
Sędzia Małgorzata Wert