UZASADNIENIE

Powód K. N. w pozwie z dnia 14 marca 2022 r. wnosił o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na swoją rzecz kwoty 5.600,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 11 marca 2021 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych powiększonymi o odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego naliczane od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda podał, że w dniu (...)r. w miejscowości Ż. kierujący pojazdem osobowym marki C. o nr rej. (...) wymuszając pierwszeństwo uderzył w prawidłowo poruszający się pojazd marki F. o nr rej. (...), który był kierowany przez powoda. W wyniku wypadku powód doznał obrażeń ciała.

Pozwany Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew z dnia 19 kwietnia 2022 r. wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono do dnia zapłaty zgodnie z treścią art. 98 § 1¹ k.p.c.

Pełnomocnik pozwanego podał, że w toku postępowania likwidacyjnego pozwany po wnikliwym i należytym przeanalizowaniu dokumentacji, mając na uwadze wszystkie okoliczności sprawy uznał swoją odpowiedzialność za skutki przedmiotowego zdarzenia i wypłacił na rzecz poszkodowanego kwotę 400,00 zł tytułem zadośćuczynienia.

Wyrokiem z dnia 14 grudnia 2023 r. Sąd Rejonowy w Opocznie zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.600,00 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 9 kwietnia 2022 r. do dnia zapłaty (pkt 1); oddalił powództwo w pozostałym zakresie (pkt 2); zasądził od pozwanego na rzecz powoda K. N. kwotę 3.015,77 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty (pkt 3).

Podstawę powyższego wyroku stanowiły następujące ustalenia faktyczne:

W dniu (...) r. w miejscowości Ż. kierujący pojazdem osobowym marki C. o nr rej. (...) wymuszając pierwszeństwo przejazdu uderzył w prawidłowo poruszający się pojazd marki F. o nr rej. (...), który był kierowany przez powoda K. N.. W wyniku zdarzenia powód doznał obrażeń ciała. Na miejsce zdarzenia została wezwana Policja, Straż Pożarna i Zespół (...), którzy udzielili niezbędnej pomocy uczestnikom zdarzenia.

Pojazd sprawcy kolizji w dacie zdarzenia był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej w Towarzystwie (...) S.A. z siedzibą w W..

Po zdarzeniu z upływem czasu u powoda K. N. zaczęły występować zawroty głowy, mroczki oraz nudności. W związku z tym powód udał się na (...) Szpitala (...) w O., gdzie po przeprowadzonych badaniach zdiagnozowano u niego powierzchowny uraz głowy, zalecono leki przeciwbólowe oraz unikanie dalszego wysiłku. Powód K. N. ze względu na utrzymywanie się dolegliwości bólowych oraz ograniczeń ruchomości w obrębie kręgosłupa szyjnego oraz barku udał się do specjalisty z zakresu ortopedii, gdzie po przeprowadzonych badaniach zdiagnozowano u niego zwichnięcie, skręcenie i naderwanie stawów i wiązadeł na poziomie szyi. Wobec tego lekarz prowadzący skierował powoda na badanie MR kręgosłupa szyjnego. Przedmiotowe badanie odbyło się w dniu 25.08.2021 r. i wykazało u powoda zniesienie lordozy szyjnej, wydłużenie zwyrodnieniowe na przednich krawędziach trzonów C5-C7, na poziomie C5/C6, C6/C7 tylne wypukliny krążków modelujące worek oponowy o cechach niewielkiej dehydratacji krążków.

Powód K. N. z punktu widzenia ortopedycznego w wyniku zdarzenia komunikacyjnego z dnia (...) r. doznał urazu skrętnego odcinka szyjnego przy gwałtownym ruchu głowy oraz powierzchownego urazu kolana prawego.

W wyniku badania przeprowadzonego w dniu 14 grudnia 2022 r. nie stwierdzono u powoda żadnych odchyleń przedmiotowych, tj. zniekształceń i ograniczeń ruchomości w obrębie kręgosłupa i kolana prawego. U powoda nie stwierdzono radiologicznie zmian pourazowych w obrębie odcinka szyjnego. Powód został skierowany na zabiegi rehabilitacyjne, obecnie nie wymaga leczenia ortopedycznego.

Z powodu braku ograniczeń ruchowych i zmian pourazowych w obrębie narządu ruchu nie ma podstaw do stwierdzenia długotrwałego bądź trwałego uszczerbku na zdrowiu, w myśl pozycji 89 tabeli Rozporządzenia Ministra. Po urazie mogły wystąpić przejściowe ograniczenia o charakterze bólowo – korzeniowym pourazowym. Stopień cierpień fizycznych był umiarkowany przez okres do ok. 30 dni.

W zakresie ortopedii i traumatologii narządu ruchu powód z powodu naruszenia sprawności kręgosłupa szyjnego mógł wymagać pomocy osób trzecich przez okres 3 tygodni ok. 2 godziny dziennie. W zakresie ortopedii i traumatologii narządów ruchu rokowania są pomyślne, nie należy spodziewać się istotnych zmian (pogorszenia) w związku z przedmiotowym urazem. Obecnie nie stwierdza się obniżenia aktywności życiowej powoda.

Konsekwencje przedmiotowego zdarzenia nałożyły się na istniejące zmiany chorobowe, które istniały u powoda przed zdarzeniem, o obecności których powód nie miał wiedzy. Nie można wykluczyć, że uraz zwiększył zespół bólowy. Powód mógł potrzebować leków przeciwbólowych, rozkurczowych i osłonowych – koszt terapii to 50,00 zł. Diety nie wymagał i nie wymaga.

Powód K. N. w następstwie wypadku z dnia (...) r. doznał powierzchownego urazu głowy i urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego. Dolegliwości bólowe powoda dotyczące kręgosłupa szyjnego w związku ze zdarzeniem z dnia (...) r. były istotnie nasilone przez pierwszy tydzień, stopniowo zmniejszały się przez okres miesiąca do nieznacznych. Uraz głowy był powierzchowny i nie pozostawił następstw neurologicznych. Obecne dolegliwości są objawem choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa szyjnego. U powoda nie wystąpił długotrwały neurologiczny uszczerbek na zdrowiu. Aktywność powoda i angażowanie się w sytuacje życiowe, takie jak podejmowanie pojedynczych zadań, realizowanie dziennego rozkładu zajęć, poruszanie się, prowadzenie pojazdu, mycie się, przygotowanie posiłków, jedzenie, wykonywanie pracy zarobkowej były ograniczone w zmiennym (malejącym) stopniu przez około 2 tygodnie do maksymalnie miesiąca. Proces leczenia powoda przebiegał prawidłowo.

W wyniku zdarzenia pierwotna struktura anatomiczna dotkniętych urazami narządów nie została trwale naruszona, nie stwierdza się zatem nieodwracalności następstw urazu kręgosłupa szyjnego. Obecnie w badaniu neurologicznym nie stwierdza się żadnych odchyleń od stanu prawidłowego, dlatego rokowania na przyszłość, biorąc pod uwagę uraz kręgosłupa szyjnego są dobre.

Po zdarzeniu powód K. N. miał problemy ze snem, nie wysypiał się. Poza tym zmuszony był do zrezygnowania z aktywności fizycznej, tj. zajęć na siłowni, na którą przed zdarzeniem chodził 5 – 6 razy w tygodniu. Przed zdarzeniem nie leczył się na dolegliwości kręgosłupa. Ma obawy przed prowadzeniem auta, nie chce prowadzić przy większym natężeniu ruchu. Bezpośrednio po zdarzeniu nie wykonywał żadnych obowiązków domowych, jego obowiązki przejęła partnerka, z którą mieszka. Powód po zdarzeniu korzystał z rehabilitacji, a także masaży, za które płacił 120,00 zł. W dniu zdarzenia powód korzystał z urlopu wypoczynkowego. Pracował wówczas jako operator wózka widłowego. Nie korzystał ze zwolnienia lekarskiego, jeszcze tydzień po zdarzeniu był na urlopie wypoczynkowym. Po zdarzeniu już nie wykonywał swojej pracy zawodowej. Przed zdarzeniem udzielał się w OSP w D., jednakże po zdarzeniu już tego nie robił.

Powód był na dwóch wizytach u lekarza ortopedy w przychodni (...) w Ł.. Pierwsza wizyta była prywatna, druga w ramach NFZ. Nie korzystał z pomocy psychologa ani psychiatry.

Pismem z dnia 12 lutego 2021 r. powód K. N. zgłosił szkodę pozwanemu Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W..

Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, decyzją z dnia 10 marca 2021 r. Ubezpieczyciel przyznał na rzecz K. N. zadośćuczynienie w kwocie 400,00 zł.

Pismem z dnia 30 listopada 2021 r. skierowanym do pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. powód K. N. zgłosił wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. Pismem z dnia 3 grudnia 2021 r. pozwany podał, że nie uznał reklamacji.

Sąd Rejonowy wyjaśnił, że powyższy stan faktyczny ustalił w oparciu powołane dowody, które są w przekonaniu Sądu zasługujące na wiarę.

Sąd uznał, że powództwo zasługuje na uwzględnienie w przeważającej części.

Zważył, że w myśl art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Zgodnie z przepisem art. 436 § 1 k.c. samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch tegoż środka. W świetle art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Przesłankami odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń wobec poszkodowanego są zatem z jednej strony przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej sprawcy szkody, z drugiej zaś strony – istnienie ważnej umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. W razie zaistnienia owych przesłanek, ubezpieczyciel odpowiada w zakresie odpowiedzialności sprawcy szkody.

Sprawca zdarzenia z dnia (...) r. był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w Towarzystwie (...) S.A. z siedzibą w W., co implikuje odpowiedzialność pozwanego na podstawie wyżej przytoczonych przepisów.

W ocenie Sądu pierwszej instancji naprawienie szkody majątkowej na osobie reguluje art. 444 k.c. który w § 1 stanowi, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. W wypadkach przewidzianych w powyższym artykule Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (art. 445 § 1 k.c.). Odnośnie zadośćuczynienia wynikającego z art. 445 § 1 k.c. Sąd podkreślił, że w przepisach obowiązującego prawa ustawodawca nigdzie nie sprecyzował sposobu ustalenia wysokości zadośćuczynienia, odwołując się do sędziowskiego uznania, opartego na całokształcie okoliczności sprawy. Przeprowadzona w ten sposób analiza konkretnego przypadku ma doprowadzić do wyliczenia „odpowiedniej sumy”, to jest takiej kwoty, która odpowiada krzywdzie, ale nie jest wygórowana na tle stosunków majątkowych społeczeństwa. Przez krzywdę należy rozumieć cierpienia fizyczne w postaci bólu i innych dolegliwości oraz cierpienia psychiczne polegające na ujemnych doznaniach przeżywanych w związku z cierpieniami fizycznymi i następstwami, zwłaszcza trwałymi lub nieodwracalnymi, uszkodzeniami ciała lub rozstroju zdrowia. Przy czym w pojęciu krzywdy mieszczą się nie tylko cierpienia fizyczne i psychiczne już doznane, ale również te, które mogą powstać w przyszłości (na tym polega całościowy charakter zadośćuczynienia). W orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że ocena rozmiarów krzywdy wymaga uwzględnienia nasilenia cierpień, długotrwałości choroby, rozmiary kalectwa, trwałości następstw zdarzenia oraz konsekwencji uszczerbku na zdrowiu w dziedzinie życia osobistego i społecznego (patrz, np. wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 681/98, opubl. OSNAP 16/00, poz.626). Nie ulega wątpliwości, że zdrowie ludzkie jest dobrem szczególnie cennym i zasługującym na ochronę pod każdym względem, a w przypadku jego utraty, czy uszczerbku na zdrowiu, należne z tego tytułu zadośćuczynienie powinno być godziwe co nie oznacza wygórowane. Zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny. Wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty sumy symbolicznej, lecz musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie zadośćuczynienie powinno być utrzymane w rozsądnych granicach, nawiązując do warunków i przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa. W żadnym razie zadośćuczynienie nie może prowadzić do wzbogacenia, albowiem stoi to w sprzeczności z kompensacyjnym charakterem tego świadczenia (vide : wyrok SN z 30.01.2004 r. I CK 131/03 OSNC 2005 nr 2 poz. 40).

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego – a w szczególności z opinii biegłego sądowego lekarza ortopedy-traumatologa oraz neurologa, które w ocenie Sądu są pełne oraz miarodajne, wynika jednoznacznie długotrwałość i stopień dolegliwości oraz cierpień powoda K. N. po zdarzeniu z dnia (...) r. Jak wynika z opinii biegłego sądowego lekarza ortopedy traumatologa oraz z opinii biegłego sądowego specjalisty neurologa powód w związku ze zdarzeniem nie doznał trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Dolegliwości bólowe powoda dotyczące kręgosłupa szyjnego w związku ze zdarzeniem z dnia (...) r. były istotnie nasilone przez pierwszy tydzień, stopniowo zmniejszały się przez okres miesiąca do nieznacznych. W zakresie ortopedii i traumatologii narządu ruchu powód z powodu naruszenia sprawności kręgosłupa szyjnego mógł wymagać pomocy osób trzecich przez okres 3 tygodni ok. 2 godziny dziennie. Ponadto aktywność powoda i angażowanie się w codzienne sytuacje życiowe, takie jak podejmowanie pojedynczych zadań, realizowanie dziennego rozkładu zajęć, poruszanie się, prowadzenie pojazdu, mycie się, przygotowanie posiłków, jedzenie, wykonywanie pracy zarobkowej były ograniczone w zmiennym (malejącym) stopniu przez około 2 tygodnie do maksymalnie miesiąca. W zakresie ortopedii i traumatologii narządów ruchu, a także w zakresie neurologii rokowania co do stanu zdrowia powoda są pomyślne, nie należy spodziewać się istotnych zmian (pogorszenia) w związku z przedmiotowym urazem. Uwzględniając zakres cierpień powoda K. N. związanych z doznanym urazem, konieczność odbywania konsultacji lekarskich, korzystania z zabiegów rehabilitacyjnych oraz dyskomfort związany z utrudnieniami w wykonywaniu codziennych czynności w początkowym okresie po urazie, a także fakt, iż powód jest osobą bardzo młodą, aktywną fizycznie, a doznany uraz aktywność tę czasowo ograniczył np. w przypadku ulubionej aktywności fizycznej, tj. treningów na siłowni Sąd przyjął, że przyznane powodowi zadośćuczynienie w kwocie 400,00 zł jest zdecydowanie za niskie i w okolicznościach przedmiotowego stanu faktycznego Sąd uznał, iż odpowiednią sumą zadośćuczynienia jest kwota 6.000,00 zł. Z tego względu, biorąc pod uwagę wypłaconą w toku postępowania likwidacyjnego przez stronę pozwaną kwotę 400,00 zł tytułem zadośćuczynienia, Sąd zasądził na rzecz powoda K. N. kwotę 5.600,00 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 9 kwietnia 2022 r., tj. dnia następnego po dniu doręczenia stronie pozwanej odpisu pozwu (art. 481 § 1 i § 2 k.c.) – pkt 1. sentencji wyroku. W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo nie znajdując podstaw do zasądzenia odsetek zgodnie z żądaniem pozwu, tj. od dnia następnego po dniu wydania pierwszej decyzji w procesie likwidacji szkody mając na uwadze fakt, że w zgłoszeniu szkody powód nie wskazał kwoty roszczenia, która wskazana została dopiero w pozwie – punkt 2. sentencji wyroku. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., na które złożyły się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 400,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika strony powodowej według norm przepisanych w kwocie 1.800,00 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł i wynagrodzenie biegłych w kwocie 798,77 zł tj. łącznie 3.015,77 zł – punkt 3. sentencji wyroku. O odsetkach od w/w kwoty kosztów postępowania Sąd orzekł w oparciu o treść art. 98 § 11 k.p.c., który stanowi, że od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany zaskarżając go w części:

a. w zakresie pkt 1 wyroku co do kwoty 3.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 kwietnia 2022 r. do dnia zapłaty;

b. w zakresie w pkt 3 wyroku - w całości.

Wskazanemu wyżej orzeczeniu zarzucił:

1. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy:

a. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez dowolną i fragmentaryczną ocenę materiału dowodowego, w szczególności w postaci opinii biegłych wydanych w toku przedmiotowego postępowania, co skutkowało nienadaniem znaczenia okoliczności, że:

- powód nie doznał ani trwałego, ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, zaś biegły ortopeda i biegły neurolog stwierdzili brak wystąpienia u powoda nieodwracalnych następstw, zniekształceń i ograniczeń ruchomości w obrębie kręgosłupa i kolana prawego;

- podjęte leczenie przebiegało prawidłowo, obecnie powód nie wymaga dalszego leczenia i rehabilitacji, a zgłaszane dolegliwości są następstwem objawów choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa szyjnego.

b. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 299 k.p.c. poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego w postaci przesłuchania powoda, w szczególności nienadanie znaczenia okoliczności, że zgłaszane przez powoda dolegliwości bólowe mają charakter subiektywny i nie jest możliwa ocena stopnia cierpień faktycznie występujących, zwłaszcza w przypadku istnienia u powoda choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa szyjnego; co w konsekwencji doprowadziło do wyolbrzymienia zakresu krzywdy powoda, który nie znajduje odzwierciedlenia w materiale dowodowym, które to naruszenia skutkowały błędnymi ustaleniami faktycznym Sądu I instancji w zakresie ustalenia stopnia krzywdy powoda, co łącznie skutkowało zasądzeniem zadośćuczynienia przekraczającego zakres doznanej przez powoda krzywdy;

2. naruszenie przepisów prawa materialnego:

a. art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. poprzez błędną wykładnię pojęcia „odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę” i składowych, które należy wziąć pod uwagę ustalając ową sumę odpowiednią bez uwzględnienia czynników obiektywnych w postaci czasu trwania oraz stopnia intensywności cierpień fizycznych i psychicznych, nieodwracalności skutków urazu, rodzaju wykonywanej pracy, szans na przyszłość, wieku poszkodowanego, a także czynników subiektywnych, jak poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową co skutkowało orzeczeniem wygórowanego zadośćuczynienia za doznana krzywdę, podczas gdy powództwo powinno zostać uwzględnione jedynie co do kwoty 2.600 zł, aby łącznie wypłacone zadośćuczynienie wynosiło 3.000 zł.,

b. art. 361 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 445 § 1 k.c. poprzez ich nieprawidłową wykładnię polegającą na zasądzeniu tytułem zadośćuczynienia kwoty rażąco przekraczającej rzeczywisty zakres krzywdy doznanej przez powoda.

W konsekwencji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu przed Sądem I instancji a także o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wydania orzeczenia, w którym je zasądzono, do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Wydając zaskarżone orzeczenie Sąd Rejonowy nie naruszył art. 233 § 1 k.p.c. Ustalenie faktyczne jakie przyjął za podstawę rozstrzygnięcia zostały uwzględniają całokształt materiału dowodowego. Wbrew twierdzeniom zawartym w skardze apelacyjnej, Sąd I instancji uwzględnił okoliczności wynikające opinii biegłych. Podkreślić należy, że to iż powód nie doznał trwałego, ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu nie pozbawiało go możliwości domagania się zadośćuczynienia. Warunkiem przyznania tego świadczenia nie jest przy tym wystąpienie nieodwracalnych następstw wypadku. Nie jest również prawdą, że dokonując oceny dochodzonego roszczenia Sąd Rejonowy nie uwzględnił ustalenia, iż u powoda występuje choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa szyjnego. Ocena, czy nadał ustalonym w toku postępowania wskazanym wyżej okolicznością odpowiednie znaczenie wiąże się natomiast z zastosowaniem przepisów prawa materialnego – art. 445 k.c.

Reasumując, wydając zaskarżone orzeczenie Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, ustalenia te Sąd Okręgowy przyjmuje za własne i wskazuje jako podstawę swojego rozstrzygnięcia.

Przy wydaniu zaskarżonego orzeczenia nie doszło również do naruszenia przepisów prawa materialnego. W przedmiotowej sprawie nie sposób podzielić argumentacji pozwanego, że zasądzone zadośćuczynienie jest rażąco zawyżone w stosunku do skutków wypadku.

Formułując w uzasadnieniu apelacji zarzut naruszenia art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 361 § 1 i 2 k.c., skarżący zaprezentował kompleksową wykładnię powyższego przepisu, wskazując na elementy jakie należy wziąć pod uwagę przy ustaleniu wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Sąd Okręgowy w pełni podziela tą wykładnię. Jak już wskazano powyżej brak stwierdzonego uszczerbku na zdrowiu z pewnością warunkuje wysokość zadośćuczynienia ale nie uzasadnia odmowy przyznania tego świadczenia. Uszczerbek na zdrowiu ma bowiem jedynie orientacyjny charakter, a nie może stanowić jedynego kryterium wyznaczającego wysokość zadośćuczynienia. Wskazać również należy, że warunkiem jego przyznania nie jest również stwierdzenie „ponad normalnych cierpień związanych z wypadkiem”, co zdaje się sugerować skarżący. Oznacz to, że poszkodowanemu w rozumieniu art. 444 § 1 k.c. należy się zadośćuczynienie również wtedy gdy konsekwencją uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia są „zwykłe, normalne” cierpienia.

Oczywistym pozostaje również, że przewidziana w art. 445 § 1 k.c. możliwość przyznania przez sąd odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za krzywdę nie zakłada dowolności sądu w tym zakresie. W przedmiotowej sprawie zgłoszone przez powoda roszczenie nie było zawyżone. Przyjmując jego zasadność, Sąd pierwszej instancji uwzględnił wszystkie okoliczności. Podkreślić należy, że stłuczenia jakich doznał powód niewątpliwie były źródłem kilkutygodniowych cierpień, co z kolei powodowało ograniczenia życiowe. Powód doznał powierzchownego urazu głowy i urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego, które co prawda nie spowodowały u niego uszczerbku na zdrowiu, lecz wiązały się ze dolegliwościami bólowymi. Podkreślić również należy, na co słusznie zwrócił uwagę powód w odpowiedzi na apelację, że fakt powrotu do zdrowia poszkodowanego nie jest okolicznością eliminującą wypłatę zadośćuczynienia.

W tych okolicznościach ustalona, tytułem zadośćuczynienia kwota 6000,- zł. nie jest zawyżona i z pewnością nie prowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia poszkodowanego. Jednocześnie podnieść należy, że uwzględnienie stanowiska skarżącego i obniżenie zadośćuczynienia o połowę prowadziłoby do sytuacji, w której utraciłoby ono odczuwalną, realną wartość majątkową. Niższe, niż zasądzone przez Sąd pierwszej instancji zadośćuczynienie utraciłoby tym samym swoją kompensacyjną funkcję, kształtując się poniżej rozsądnych granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa.

W uzupełnieniu powyższych uwag wyjaśnić należy, że w ocenie Sądu Okręgowego, apelacja strony pozwanej jest pozbawiona rzeczowej argumentacji nawiązującej w sposób bezpośredni do przedmiotowego rozstrzygnięcia. Powołując niekwestionowane poglądy dotyczące zasad stosowania powołanego przepisu pozwany nie zaprezentował argumentów, na podstawie których należałoby uznać, że doszło do naruszenia tych zasad. Wobec powyższego uznać należało, że wywiedziona apelacja sprowadza się wyłącznie do polemiki z prawidłowym zastosowaniem przez Sąd pierwszej instancji przepisów prawa materialnego.

Reasumując, wydając zaskarżone orzeczenie, Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy zastosował powołany na wstępie przepis art. 445 § 1 k.c.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł o oddaleniu apelacji.

O kosztach procesu w drugiej instancji, Sąd Okręgowy orzekł zgodnie z wyrażoną w art. 98 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy, zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 450 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Kwota ta została ustalona na podstawie § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust 1 pkt 1 rozporządzenia w sprawie opłat za czynności adwokackie.

Paweł Hochman

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Przewodniczący	Sędzia Paweł Hochman