Sygnatura akt II K 1017/13
Dnia 27 stycznia 2014 roku
Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Jarosław Staszkiewicz
Protokolant: Joanna Szmel
przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze Włodzimierza Leonczuka oraz Inspektora Kontroli Skarbowej W. J.
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 15 X i 14 XI 2013 roku oraz 21 I 2014 roku sprawy
D. C.,
syna T.,
urodzonego w dniu (...),
oskarżonego o to, że:
1. prowadząc w 2009 roku działalność gospodarczą pod nazwą (...) w J. ul. (...) nie złożył w 2010 roku do Urzędu Skarbowego w J. deklaracji PIT-28 za 2009 rok tj. zeznania wysokości uzyskanego przychodu na łączną kwotę brutto 53.924 zł i narażenia na uszczuplenie należności w podatku dochodowym od przychodów ewidencjonowanych na kwotę 13.859 złotych,
tj. o czyn z art. 54 § 2 k.k.s.
2. prowadząc w 2008 i 2009 roku działalność gospodarczą pod nazwą (...) w J. ul. (...) wystawił i wprowadził do obrotu gospodarczego 5 faktur VAT numer (...) dokumentujących sprzedaż usług budowlanych na ogólną wartość brutto 120.800 złotych, które nie zostały wykonane,
tj. o czyn z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.
I. oskarżonego D. C. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie 1 części wstępnej wyroku przy przyjęciu, iż kwota uszczuplenia była małej wartości, to jest występku z art. 54 § 2 k.k.s. i za to, na podstawie art. 54 § 2 k.k.s., wymierza mu karę 75 ( siedemdziesięciu pięciu ) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 75 ( siedemdziesiąt pięć ) złotych;
II. uniewinnia oskarżonego D. C. od popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie 2 części wstępnej wyroku;
III. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych;
IV. na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 V 1982 roku prawo o adwokaturze oraz § 14 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1, a także § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 IX 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. Z. kwotę 756 złotych wraz z kwotą 173,88 złotych jako podatek VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu oskarżonego.
Od 2006 do 2009 roku D. C.prowadził w J.działalność gospodarczą pod firmą (...). W 2008 i 2009 roku wystawił 5 faktur VAT o numerach (...)na sprzedaż usług w postaci prac budowlanych dla R. N., prowadzącego w J.przedsiębiorstwo pod firmą „(...)”. Dotyczyły one faktycznie wykonanych robót i należnego za nie wynagrodzenia.
Choć w 2009 roku D. C. prowadził faktycznie działalność gospodarczą, nie złożył za ten rok w 2010 roku w Urzędzie Skarbowym w J. deklaracji PIT-28 dotyczącej rozliczenia uzyskanego przychodu w łącznej wysokości 53.924 złotych. Naraziło to podatek dochodowy od przychodów ewidencjonowanych na uszczuplenie w wysokości 13.859 złotych.
( dowód: zeznania M. K. k. 17-18 i 96,
zeznania J. L. k. 21-23 i 96-97,
zeznania A. B. k. 24-27 i 97,
zeznania R. N. k. 30-33 i 97,
zeznania M. M. k. 19-20 i 97-98,
zeznania Z. S. k. 28-29 i 98,
zeznania T. C. k. 40-41 i 98,
zeznania G. T. k. 38-39 i 98,
zeznania M. G. k. 113,
protokół kontroli k. 1-8,
kopie faktur k. 9-11,
kopia decyzji k. 42-47,
kopia wyników kontroli k. 55 )
D. C. był dotąd raz skazany za przestępstwo.
( dowód: dane o karalności k. 74 )
Sąd za wiarygodne uznał zeznania świadków przesłuchanych w toku postępowania. Wszyscy oni podawali znane sobie okoliczności dotyczące wykonywania przez oskarżonego prac na różnych obiektach w ramach współpracy z R. N.. Świadkowie ograniczali się do przytoczenia faktów, które sami obserwowali lub o których słyszeli od innych osób. Nie ukrywali też, że pewne szczegóły mogły zostać przez nich zapomniane z uwagi na upływ czasu od ich zaistnienia do przesłuchania. Niektóre informacje podawali oni zgodnie, co dodatkowo potwierdza ich wiarygodność. Brak jest przy tym dowodów sprzecznych z ich twierdzeniami.
Do ustaleń faktycznych wykorzystano również dowody z dokumentów – kopii dokumentacji postępowania podatkowego oraz danych o karalności oskarżonego. Zostały one w oryginałach sporządzone przez uprawnione podmioty, w przewidzianej prawem formie. Poza fakturami, wystawianymi przez D. C., nikt nie kwestionował rzetelności tych dokumentów.
Z dowodów wynika, iż oskarżony nie złożył w 2010 roku deklaracji PIT-28 za 2009 rok, dotyczącej jego działalności gospodarczej, a także wystawił w 2008 i 2009 roku pięć faktur VAT o numerach (...). Sprawstwo D. C. w tym zakresie nie budziło wątpliwości.
Sąd ustalił, iż w 2010 roku oskarżony nie złożył w Urzędzie Skarbowym w J. deklaracji PIT-28 za 2009 rok, co do wysokości przychodu uzyskanego z prowadzonej działalności gospodarczej. Składał je we wcześniejszych latach, wiedział zatem o ciążącym na nim obowiązku. Nie uzyskano żadnych informacji, aby jego zaniechanie wynikało z przyczyn od niego niezależnych – nie wskazywał na nie ojciec oskarżonego, zorientowany w ogólnym obrazie działalności syna. Uchybienie obowiązkowi było więc ze strony D. C. zachowaniem umyślnym. Wypełniało ono znamiona z art. 54 § 2 k.k.s. Wysokość osiągniętego wówczas przychodu ustalono na podstawie faktur, wystawionych przez oskarżonego, odpowiednio wyliczono też wysokość podatku dochodowego, który narażono na uszczuplenie.
Z ustaleń Sądu wynika, iż roboty, których dotyczyły faktury o numerach (...), wystawione w 2008 i 2009 roku przez oskarżonego, faktycznie były przez niego wykonane. Przesłuchiwani świadkowie opisywali udział D. C. w pracach na poszczególnych obiektach, przy braku dowodów przeciwnych należało na tej podstawie ustalić, iż wykonał on prace, których dotyczyły kwestionowane faktury. Jednoznacznie pozytywnie ocenili rzetelność tych dokumentów A. B. i R. N.. Kategorycznie zaprzeczyli oni możliwości przyjmowania i rozliczania faktur dotyczących niewykonanych prac. Żaden inny, przedstawiony dowód nie dostarcza potwierdzenia dla takiej tezy. Z pewnością nie są nimi twierdzenia świadków, czy zapisy umowy, na które powołano się w protokole kontroli ( k. 1-8 ). Z zeznań świadków korzystano w tym ostatnim opracowaniu wybiórczo. Zapis umowy o wykonanie prac w J. przy ulicy (...) nie przesądza jeszcze, iż faktycznie R. N. nie postąpił odmiennie. Świadkowie twierdzili, że oskarżony wykonywał prace na obiektach opisanych w analizowanych fakturach. Skoro nie można aktualnie sprecyzować, jakie to były roboty, należało w myśl art. 5 § 2 k.p.k. przyjąć, że odpowiadały one ilości i jakości opisanych w fakturach.
Należało zatem ustalić, jak wspomniano wcześniej, iż wspomniane faktury dokumentowały faktycznie wykonane roboty budowlane. Zachowanie oskarżonego, polegające na ich wystawieniu i wykorzystywaniu było więc zgodne z prawem, nie wypełniało znamion żadnego czynu zabronionego. W tym zakresie trzeba było zatem uniewinnić oskarżonego od popełnienia zarzucanego czynu.
Oskarżony w odniesieniu do zaniechania złożenia deklaracji PIT-28 za 2009 rok nie znajdował się w sytuacji lub stanie, które wyłączałyby jego swobodę działania lub podejmowania decyzji. Jego zawinienie w tym zakresie nie budziło wątpliwości Sądu.
Z tego powodu Sąd uznał oskarżonego za winnego tego, że prowadząc w 2009 roku działalność gospodarczą pod nazwą (...) w J. ul. (...) nie złożył w 2010 roku do Urzędu Skarbowego w J. deklaracji PIT-28 za 2009 rok tj. zeznania wysokości uzyskanego przychodu na łączną kwotę brutto 53.924 zł i narażenia na uszczuplenie należności w podatku dochodowym od przychodów ewidencjonowanych na kwotę 13.859 złotych, co było kwotą małej wartości, to jest przestępstwa skarbowego z art. 54 § 2 k.k.s.
Społeczną szkodliwość przestępstwa skarbowego z art. 54 § 2 k.k.s. oceniono jako przeciętną. Zwiększa ją całkowite zaniechanie przez oskarżonego wypełniania obowiązków związanych z rozliczeniami podatkowymi za 2009 rok i później. Zmniejsza natomiast niewysoka wartość uszczuplonego podatku.
Okolicznością obciążającą dla oskarżonego była jego wcześniejsza karalność. Należało przy tym jednak wziąć pod uwagę, iż dotyczyła ona czynu odmiennego rodzajowo, a przy tym o niewielkiej wadze, skoro wymierzono za niego karę grzywny. Nadto za występek ten oskarżonego skazano już po popełnieniu obecnie ocenianego czynu, a więc w 2010 roku był on osobą niekaraną, niepoddawaną jeszcze oddziaływaniu sankcji karnych.
Z podanych powodów Sąd wymierzył oskarżonemu karę 75 stawek dziennych grzywny, aby oddać wagę czynu sprawcy oraz uwzględnić jego dotychczasowy tryb życia. Wysokość jednej stawki ustalono na 75 złotych, biorąc pod uwagę, że nie ujawniono, by D. C. uzyskiwał znaczące dochody, posiadał istotny majątek.
Ze względu na taką sytuację majątkową oskarżonego, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwolniono go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.
Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 V 1982 roku prawo o adwokaturze oraz § 14 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1, a także § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 IX 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. Z. kwotę 756 złotych wraz z kwotą 173,88 złotych jako podatek VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu oskarżonego.