UZASADNIENIE+

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 165/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

I

II

IV

M. K. (1)

M. K. (1)

J. G.

w dniu 27 października 2020 r., na terenie (...) Szpitala (...) w O., podczas dyżuru jako lekarz (...) na Oddziale (...) dokonała zaboru w celu przywłaszczenia środka odurzającego w postaci ampułki morfiny (Morphini sulfas) 20 mg, czym działała na szkodę wspomnianego Szpitala, tj. występek z art. 64 ust. 1 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2022.763 z p. zm.)

w dniu 27 października 2020 r., na terenie (...) Szpitala (...) w O., wbrew obowiązkowi zachowania trzeźwości, podczas dyżuru jako lekarz (...) na oddziale (...) znajdowała się w stanie po użyciu środka odurzającego morfiny (Morphini sulfas) 20 mg i podejmowała w tym stanie czynności zawodowe tj. czyn z art. 70 § 2 k.w.

w okresie od dnia 28 października 2020 roku do dnia 18 stycznia 2021 r. w nieustalonym miejscu ukrył dokument, którym nie miał prawa wyłącznie dysponować, a mający zainicjować złożenie zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa oraz zainicjować ewentualne postępowanie dyscyplinarne wobec lekarza w postaci notatki służbowej (...) (...) Szpitala (...) w
O. (...) M. M. (2) z dnia 28 października 2020 roku adresowanej do p.o. zastępcy (...) (...) Szpitala (...) w O., następnie podrobił ten dokument w celu użycia za autentyczny, poprzez naniesienie odręcznej dyspozycji odsunięcia od realizacji umowy cywilnoprawnej opatrzonej pieczęcią „Dyrektor (...) Szpitala (...) w O. (...) A. B. (1)” tj. występek z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. W 2020 roku, M. K. (1) była zatrudniona w (...) Szpitalu (...) w O. (dalej: (...) w O.) na stanowisku lekarza (...). Funkcję Ordynatora na Oddziale (...) w tymże szpitalu pełnił (...) M. M. (2), który był bezpośrednim przełożonym M. K. (1). M. K. (1) już od pewnego czasu była osobą uzależnioną od środków psychoaktywnych, pozostawała pod opieką specjalistów.

2. W sierpniu 2020 r. w (...) w O. stwierdzono niezgodności stanu leków opioidowych (opioidów), wynikających z danych zawartych w systemie operacyjnym w stosunku do danych zawartych w dyżurce lekarskiej dot. bloku operacyjnego. Ze względu na to, że rozbieżność ta ustawicznie rosła, 16 października 2020 r. M. M. (2) poinformował za pośrednictwem komunikatora lekarzy oddziału, że na dzień 16 października 2020 brakuje 53 ampułek fentanylu, oraz zgłosił ten fakt przełożonemu, p.o. Zastępcy (...), (...) J. G.. Z kolei w toku kontroli z 27 października 2010 r. wykryto brak następujących środków odurzających: Fentanylu 50 mcg/ml 2 ml amp – 277 sztuk, Mirphini sulfas 20 mg – 2 szt., Oxycodyne Kalceks 10 mg amp. – 8 szt. oraz Ketelar 500 mg fiolki – 1. Niemniej jednak przy okazji kontroli 21 grudnia 2020 ustalono, że w głównej mierze były to nieścisłości wynikające z bałaganu spowodowanego pandemią COVID-19. Niemniej, ostatecznie, na skutek kontroli dyżurki lekarskiej pionu anestezjologicznego, wykonanej 23 grudnia 2020 r., stwierdzono w dalszej kolejności brak 69 ampułek fentanylu. W przypadku, gdy pacjenta chorego na COVID-19 znieczulano fentanylem, wówczas zużycie fentanylu na jednego pacjenta wynosiło 25-50 ampułek na dobę i nie zawsze sumiennie odnotowywano jego zużycie.

3. W dniu 27 października 2020 r., M. K. (1) pełniła dyżur na Oddziale (...) (...) w O.. Był to czas, kiedy pandemia COVID-19 nabierała gwałtownego rozpędu, w związku
z czym na Oddziale (...) (dalej: (...)) przebywały równocześnie dwie, w pełni odizolowane od siebie grupy pacjentów: chorzy na COVID-19 oraz osoby niechorujące z powodu tego wirusa. Do obu grup pacjentów był wydzielony oddzielny personel lekarski i pielęgniarski. M. K. (1) zajmowała się pacjentami niechorującymi na COVID-19. Łącznie na (...) przebywało 8 pacjentów, z czego 5 było chorych na COVID-19 a 3 nie było zarażonych wirusem, tj. E. N., L. Ś. i Z. C.. Wszyscy wymienieni byli w stanie ciężkim, wymagali wielokierunkowego leczenia ze wspomaganiem oddechu i stosowaniem farmakoterapii, byli w stanie bezpośredniego zagrożenia życia, niemniej jednak ich stan był stabilny i w ciągu dyżuru M. K. (1) nie zachodziła konieczność interwencji przy nich. M. K. (1) rozpoczęła dyżur o godzinie 07:30 i miała go pełnić do godz. 07:30 dnia następnego. Od godz. 15:00 M. K. (1) była jedynym lekarzem (...) wykonującym pracę (...), skierowanym do opieki nad niechorującymi na COVID-19. W trakcie pełnionego dyżuru, M. K. (1) zachowywała się nietypowo – wykonywała nieskoordynowane ruchy rękoma i ciałem, była ponadto pobudzona nieadekwatnie do sytuacji, wręcz hiperaktywna, rozkojarzona, ponadto co 10-15 minut wychodziła z oddziału do toalety. Między godz. 14:00 a godz. 16:30 B. S. znalazła w łazience przeznaczonej dla personelu szpitala puste opakowanie po lekarstwie „Plofet”. Pielęgniarki zauważyły ponadto w toalecie dla personelu zakrwawione chusteczki papierowe ze śladami świeżej krwi. Personel pielęgniarski zawiadomił oddziałową B. B. (1), która z kolei niezwłocznie, ok. godz. 18:00 zawiadomiła telefonicznie o zaistniałej sytuacji M. M. (2). Wcześniej M. K. (1) dokonała zaboru z apteczki oddziału (...) ampułki morfiny (Morphini Sulfas), którą z kolei się odurzyła i co, w połączeniu z innymi przyjętymi w tym czasie środkami, wywołało u niej stan zaobserwowany przez personel pielęgniarski.

4. M. M. (2), zawiadomiony przez personel oddziału o wspomnianej sytuacji przyjechał do szpitala i spotkał się z M. K. (1). Do M. K. (1) udali się również anestezjolodzy: Z. G. (1), która przyjechała na miejsce spoza szpitala i obecny w szpitalu (...). M. K. (1) w momencie spotkania z lekarzami miała spowolnione reakcje psychoruchowe, sprawiała wrażenie przestraszonej, siedziała skulona na kanapie, płakała. Wówczas M. K. (1), przyznała się przed obecnym personelem medycznym do zażycia morfiny, równocześnie zaprzeczając zażyciu innych leków opioidowych. Od M. K. (1) pobrano krew i mocz, w celu przeprowadzenia badań. Pobrany materiał został natychmiast przewieziony do laboratorium Wojewódzkiego Szpitala (...) w O.. M. M. (2) podjął decyzję o natychmiastowym odsunięciu M. K. (1) od wykonywanych czynności, która została zawieziona do domu przez Z. G. (1).

5. Niezwłocznie po zdarzeniu, M. M. (2) sporządził adresowaną do J. G. notatkę służbową, którą zgodnie z zasadami drogi służbowej, 28 października 2020 r. złożył w sekretariacie szpitala za potwierdzeniem odbioru. M. M. (2) zawarł w niej informację o podejrzeniu wykonywania pracy przez M. K. (1) pod wpływem substancji psychoaktywnych w dniu poprzednim oraz zwrócił się o dalsze instrukcje postępowania oraz pilne spotkanie w wymienionej sprawie. Tego samego dnia J. G. przedzwonił do M. M. (2), mówiąc, że „sprawa jest delikatna” i że przed podjęciem dalszych kroków niezbędne jest dokonanie analizy sprawy z nim i dyrektorem szpitala. 29 października M. M. (2) otrzymał kserokopię notatki służbowej z odręczną adnotacją dyrektora B., opatrzoną jego podpisem, zawierającą polecenie odsunięcia dr K. od dalszego wykonywania umowy cywilnoprawnej. W listopadzie 2020 r. M. M. (2) konsekwentnie przypominał się J. G. o sprawie, pytając o to, czy w sprawie M. K. (1) zapadły jakiekolwiek dalsze decyzje. Na te pytania J. G. nie udzielał jasnych odpowiedzi. 27 listopada 2020 r. M. M. (2) otrzymał od Szpitala (...) w O. wypowiedzenie stosunku umowy o świadczenie usług bez podania przyczyny.

6. Sporządzona przez M. M. (2) notatka, w rzeczywistości nie została przekazana dalej, do Dyrektora Szpitala (...), zaś widniejąca na niej dekretacja i widniejący pod nią podpis nie zostały w rzeczywistości sporządzone przez
A. B. (1), lecz przez J. G.. Przesłuchany w dniu 3 lutego 2022 r. oświadczył, że dokument z rzekomo własną dekretacją widzi pierwszy raz, i że pierwszy raz słyszy o zdarzeniu z udziałem M. K. (1), mającym miejsce w dniu 27 października 2020 r. Notatka opatrzona podrobioną dekretacją A. B. (1) została wyniesiona
ze szpitala i ukryta w nieustalonym miejscu – dopiero 18 stycznia została ona ujawniona organom ścigania.

7. Oskarżeni w okresie popełnienia przypisanych im czynów pozostawali osobami niekaranymi.

1.1. zeznania M. M. (2)

2.1. zeznania M. M. (2)

2.2. Protokoły kontroli stanu środków odurzających: 14.09.2020 r., 15.12.2020 r., 27.10.2020 r., 21.12.2020 r.

3.1. plan pracy (...) na X 2020

3.2. zeznania B. S.

3.3. zeznania M. P.

3.4. Informacja (...) w O. z 29.06.2023 r.

3.5. opinia sądowo-lekarska

3.6. Informacja (...) w O. z 8.10.2023 r.

3.7. Protokół kontroli z 27 października 2023

3.8. wyniki badań laboratoryjnych

4.1. zeznania M. M. (2)

4.2. zeznania Z. G. (1)

4.3. zeznania P. S.

4.4. opinia biegłego z zakresu toksykologii

5.1. zeznania M. M. (2)

5.2. notatka służbowa

5.3. Umowa o świadczenie usług miedzy (...) w O. a M. M. (2)

6.1. zeznania A. B. (1)

6.2. opinia biegłego z zakresu pisma ręcznego

6.3 wyjaśnienia J. G.

6.4. protokół zatrzymania rzeczy;

6.5. zeznania L. K.

7.1. karta karna

1.1. k. 139-143, 821-822v;

2.1. k. 139-143, 821-822v;

2.2. k. 847-851

3.1. k. 80;

3.2. k. 323-324, 820 – 820v;

3.3. k. 318-319, 822v;

3.4. k. 789-789v;

3.5. k. 660-666;

3.6. k. 863;

3.7. k. 850

3.8. k. 86-86v

4.1. 139-143, 821-822v;

4.2. k. 328-324, 826-827;

4.3. k. r, 827;

4.4. k. 748-754;

5.1. k. 139-143, 821-822v;

5.2. k. 679;

5.3. k. 803-805v

6.1. k. 487-488;

6.2. k. 643-654;

6.3. k. 698-698v, 815-816;

6.4. k. 37-40;

6.5. k. 107v-108, 476-477;

7.1. 674, 719;

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

I.

II.

III.

M. K. (1)

M. K. (1)

J. G.

w krótkich odstępach czasu w okresie od dnia 2 września 2020 roku do dnia 27 października 2020 roku na terenie (...) Szpitala (...) w O., w wykonaniu z góry powziętego zamiaru będąc funkcjonariuszem publicznym lekarzem (...), pełniącym dyżur na Oddziale (...) (...), poprzez przekroczenie uprawnień, dokonała zaboru w celu przywłaszczenia środków odurzających z grupy I-N w postaci: 346 ampułek 2 ml Fentanylu 50 mcg/ml, 2 ampułek Morphini sulfas 20 mg oraz 8 ampułek Oxydocyne Kalceks 10 mg oraz substancji 10 mg oraz substancji psychotropowej z grupy II-P w postaci 1 fiolki Ketalar 500 mg czym działała na szkodę interesu publicznego, tj. przestępstwo z art. 231 § 1 k.k. i art. 64 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

w dniu 27 października 2020 roku na terenie (...) Szpitala (...) w O., będąc funkcjonariuszem publicznym lekarzem (...), pełniąc dyżur na Oddziale (...), na której ciążył obowiązek opieki nad osobami narażonymi na niebezpieczeństwo, poprzez przekroczenie uprawnień oraz niedopełnienie obowiązków, działając w okolicznościach szczególnie niebezpiecznych, będąc pod wpływem substancji psychoaktywnych w postaci morfiny oraz benzodiazepiny, sprowadziła niebezpieczeństwo dla życia i zdrowia wielu osób, pacjentów w/w oddziału: Z. C., J. C., M. L., E. N., S. O., B. P., L. Ś. oraz R. W., czym działałą na szkodę interesu prywatnego w/w pokrzywdzonych oraz publicznego, tj. przestępstwo z art. 231 § 1 k.k. i art. 165 § 1 pkt 5 k.k. i w zw. z art. 11 § 2 k.k.

w okresie od dnia 28 października 2020 roku do dnia 18 stycznia 2021 r. w nieustalonym miejscu, będąc funkcjonariuszem publicznym p.o. zastępcy (...) (...) Szpitala (...) w O., nie dopełnił obowiązku, poprzez zaniechanie nadania biegu dokumentowi, którym nie miał prawa wyłącznie rozporządzać, w postaci notatki służbowej (...) (...) Szpitala (...) w O. (...) M. M. (2) z dnia 28 października 2020 r. adresowanej do p.o. zastępcy (...) (...) Szpitala (...) w O. oraz przekroczył uprawnienia ukrywając wspomniany dokument, podrabiając go następnie w celu użycia za autentyczny, poprzez naniesienie odręcznej dyspozycji odsunięcia od realizacji umowy cywilnoprawnej, opatrzonej pieczęcią „Dyrektor (...) Szpitala (...) w O. (...) A. B. (1)”, czym działał na szkodę interesu publicznego, tj. przestępstwo z art. 231 § 2 k.k. i art. 276 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

W świetle przeprowadzonych dowodów, nie sposób przypisać M. K. (1) dokonania kradzieży wszystkich wymienionych w zarzucie środków odurzających w warunkach działania w z góry podjętym zamiarze, w okresie od 2 września 2020 r. do 27 października 2020 r. Bowiem, co wynika z protokołów kontroli stanu środków odurzających oraz zeznań M. M. (2), odnotowane braki większości środków odurzających wynikały z faktu nierzetelnego prowadzenia dokumentacji przez personel szpitala i po przeprowadzonych, późniejszych kontrolach stan ten w większości okazywał się być zgodny. W czasie pandemii, która była szczególnie ciężkim wyzwaniem zwłaszcza dla personelu szpitala, w pierwszej kolejności skupiano się na ratowaniu zdrowia i życia pacjentów, a prowadzenie dokumentacji przekładano na czas dogodniejszy.

W realiach tej sprawy można udowodnić jedynie, że M. K. (1) ukradła w dniu 27 października jedną ampułkę morfiny i ją zażyła, zaś nie można wykluczyć, że ostatecznie brakujące 69 ampułek fentantylu, mogło zostać zużyte na potrzeby szpitala i nie zostało właściwie odnotowane w dokumentacji – był to środek bardzo często używany do znieczulania pacjentów chorych na COVID-19, w razie jego stosowania, dobowo zużywano 25-50 ampułek na dobę na pacjenta. Stąd też przypisanie kradzieży tego środka M. K. (1) w świetle poczynionych ustaleń faktycznych nie znajduje potwierdzenia w materiale dowodowym.

Wprawdzie wynik laboratoryjne pobranych próbek od oskarżonej na benzodiazepinę był dodatki, niemniej jednak zachowanie M. K. (1), wg opisu świadków, nie wskazywało na występowanie objawów charakterystycznych dla działania tej substancji (senność i redukcja lęku), lecz przeciwnie – M. K. (1) była najpierw pobudzona i energiczna, a później wystraszona i płaczliwa. Ponadto nie przyznała się do zażycia tej substancji przed lekarzami, lecz jedynie do morfiny. Nie znaleziono też opakowania po takim środku.

3. Pod opieką M. K. (1) nie pozostawało ośmiu pacjentów przebywających na (...), a jedynie trzech. Pacjenci ci byli podzieleni na 2 grupy – chorych na COVID-19 i niezakażonych wirusem, do których był przydzielony oddzielny personel, w tym lekarz. M. K. (1) pełniąc dyżur była odpowiedzialna jedynie za 3 niezarażonych pacjentów na COVID-19, tj. E. N., L. Ś. i Z. C..

1.1. Zeznania M. M. (2);

1.2. Protokoły kontroli stanu środków odurzających: 14.09.2020 r., 15.12.2020 r., 27.10.2020 r., 21.12.2020 r.

2.1. Zeznania M. M. (2).

2.2. zeznania B. S.

2.3. zeznania M. P.

2.4. zeznania Z. G. (1)

2.5. zeznania P. S.;

2.6. opinia biegłego z zakresu toksykologii

2.7. wyniki badań laboratoryjnych

3.1. Informacja (...) w O. z 29.06.2023 r.

3.2. Informacja (...) w O. z 8.10.2023 r.

1.1. k. 139-143, 821-822v;

1.2. k. 847-851;

2.1. k. 139-143, 821-822v;

2.2. k. 323-324, 820 – 820v;

2.3.318-319, 822v;

2.4. k. 328-324, 826-827;

2.5. k. 333-334, 827;

2.6.. k. 748-754;

2.7. k. 86-86v

3.1. k. 789-789v;

3.2. k. 863;

2.OCena DOWOdów

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

I-IV

I-II

IV

I-IV

I-II

I-II

IV

I-IV

I-II

I-IV

I-IV

Zeznania M. M. (2)

Zeznania: B. S., M. P., Z. G. (1) i P. S.

Zeznania świadka L. K.

Zeznania świadków

Opinia sądowo-lekarska

Opinia biegłego z zakresu toksykologii

Opinia biegłego z zakresu pisma ręcznego

Opinia biegłego z zakresu informatyki

Wyjaśnienia M. K. (1)

dane o karalności

dowody z dokumentów

Sąd dał wiarę zeznaniom M. M. (2) i uznał ich wartość dowodową, ponieważ w logiczny i wyczerpujący sposób opisał on współpracę z M. K. (1), okoliczność wcześniejszych rozmów dotyczących jej problemu narkotykowego, zaś opis zdarzenia z 27 października 2020 r. pokrywał się i uzupełniał z opisem pozostałego personelu medycznego. M. M. (2) nie miał żadnego personalnego konfliktu z M. K. (1), który obniżałby wartość jego zeznań. Jego zeznania korespondowały również z wyjaśnieniami samej oskarżonego. Jego zeznania w zakresie dotyczącym czynu J. G. również należy uznać za pełnowartościowe, gdyż J. G., pomimo nacisków ze strony M. M. (2), nie podjął żadnych działań w przedmiocie ujawnienia czynu M. K. (1), co stało się dopiero po zawiadomieniu organów ścigania o podejrzeniu kradzieży środków odurzających ze szpitala. Wprawdzie (...) w O. wypowiedział mu umowę o świadczenie usług niedługo po zdarzeniu z 27 października 2020 r., niemniej, nawet jego potencjalna niechęć do J. G. z tego powodu nie obniża waloru jego zeznań, gdyż korespondują z nimi zeznania A. B. (1) w zakresie, w jakim Sąd je uznał za wiarygodne. Ponadto zasady doświadczenia życiowego wskazują, że „zniknięcie” notatki służbowej opatrzonej adnotacją J. G. miało na celu uniemożliwienie wszczęcia dyscyplinarnego lub karnego wobec M. K. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom B. S., M. P., M. Z. (1) i P. S., ponieważ były one logiczne, spójne i wiarygodne, a ponadto uzupełniały się ze sobą w logiczną całość, tworząc kompletny i niesprzeczny obraz sytuacji z dnia 27 października 2020 r. Osoby te nie miały żadnego konfliktu z M. K. (1), a zatem nie miały jakiegokolwiek interesu w składaniu zeznań obciążających koleżankę z pracy. W sposób logiczny i konsekwentny opisywały one ciąg zdarzeń z 27 października 2020 r.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka L. K., ponieważ były one spójne, logiczne i wiarygodne oraz korespondowały z zeznaniami M. M. (2), wskazując jednoznacznie na fakt, że zgłoszona przez M. M. (2) sprawa nie otrzymała dalszego biegu. L. K. nie miała jakiegokolwiek interesu w obciążaniu J. G..

Sąd dał wiarę zeznaniom nast. świadków: B. B. (1), R. M., J. S., B. Ż., M. Z. (2), P. D., J. S., B. M., T. M., A. G., P. M. (1), M. K. (2), P. Opieli, S. G., P. M. (2), G. R., M. B., Z. G. (2), E. K., B. D., K. W., R. S., A. K., R. F., K. P., I. U., P. H. – zeznania te były szczere, logiczne, spójne i wiarygodne, w pełni korespondowały z zeznaniami świadków, będącymi bezpośrednimi świadkami zaistniałych zdarzeń.

Sąd dał wiarę opinii sądowo-lekarskiej i przyznał jej pełną wartość dowodową, ponieważ została ona sporządzona przez uprawniony do tego podmiot we właściwej formie, w sposób wyczerpujący odpowiadała na postawione tezy dowodowe, starannie określając stan zdrowia pacjentów znajdujących się na (...) (...) w O. w dniu 27 października 2020 r.

Sąd dał wiarę opinii biegłego z zakresu toksykologii i przyznał jej pełną wartość dowodową, ponieważ została ona sporządzona przez uprawniony do tego podmiot we właściwej formie, w sposób wyczerpujący odpowiadała na postawione tezy dowodowe, określając w precyzyjny sposób możliwy sposób zachowania osób będących w stanie po użyciu morfiny i benzodiazepiny.

Sąd dał wiarę opinii biegłego z informatyki i przyznał jej pełną wartość dowodową, ponieważ została ona sporządzona przez uprawniony do tego podmiot we właściwej formie, w sposób wyczerpujący odpowiadała na postawione tezy dowodowe, wskazując, że adnotacja zawarta na notatce M. M. (2) została sporządzona przez J. G..

Sąd dał wiarę opinii biegłego z informatyki i przyznał jej pełną wartość dowodową, ponieważ została ona sporządzona przez uprawniony do tego podmiot we właściwej formie, w sposób wyczerpujący odpowiadała na postawione tezy dowodowe, wskazując, że adnotacja zawarta na notatce M. M. (2) została sporządzona przez J. G..

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom M. K. (1), ponieważ szczerze przyznała, że zmaga się z problemem uzależnienia od narkotyków oraz przyznała się do zaboru ampułki z morfiną i zażycia zawartej w niej substancji. Jej wyjaśnienia były spójne z zeznaniami pozostałych świadków

Sąd dał wiarę danym o karalności ponieważ nie budziły one wątpliwości Sądu, a żadna ze stron ich nie zakwestionowała

Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów w postaci: protokołów: zatrzymania osoby, przeszukania, oględzin, pobrania materiału porównawczego, wyników badań laboratoryjnych, regulaminu (...) w O., pisemnych informacji przesyłanych od szpitali, pisma B. S., zaświadczeń lekarskich, notatki służbowej M. M. (2), protokołów kontroli środków odurzających - wszystkie wyżej wymienione dowody nie budziły wątpliwości sądu, a nadto nie zostały zakwestionowane przez strony.

2.2.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

IV

IV

Wyjaśnienia J. G.

A. B. (1)

Sąd w przeważającej mierze nie dał wiary wyjaśnieniom J. G., uznając je wyłącznie za linię obrony oskarżonego. Oskarżony wprawdzie sam przyznał, że sporządził własnoręcznie adnotację na notatce służbowej sporządzonej przez M. M. (2), niemniej jednak miał to uczynić za jego zgodą. Wyjaśnienia te pozostają sprzeczne za zeznaniami M. M. (2), L. K. i A. B. (1), w tym zakresie, w jakim zostały one uznane przez Sąd za wiarygodne. W pierwszych zeznaniach A. B. (1) kategorycznie stwierdził, że widzi pierwszy raz notatkę sporządzoną przez M. M. (2), i że dopiero w trakcie przesłuchania dowiaduje się o zdarzeniu z 27 października 2020 r.

Sąd nie dał wiary zeznaniom A. B. (1) złożonym na rozprawie głównej. Stanowiły one wręcz zaprzeczenie zeznań złożonych w toku postępowania przygotowawczego. Całkowicie niewiarygodne jest twierdzenie A. B. (1), jakoby podczas tej czynności nie kontrolował swoich wypowiedzi i przestraszył się prokuratora – nie ulega bowiem wątpliwości, że osoba pełniąca wówczas funkcje dyrektora dużego szpitala (obecnie pełni funkcje kierownicze w innym szpitalu) posiadała doświadczenie życiowe i predyspozycje osobiste, żeby racjonalnie i świadomie uczestniczyć w tej czynności procesowej, złożyć rzetelne zeznania po otrzymaniu pouczenia o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, ewentualnie zasygnalizować prowadzącemu przesłuchanie, że czuje się niekomfortowo i nie jest w stanie się skupić. Podkreślić należy, że przesłuchanie A. B. (1) w toku postępowania przygotowawczego było jego pierwszym przesłuchaniem w sprawie i nie pozwoliło mu na przygotowanie się do niego, lecz wywołało u niego spontaniczną reakcje, jaką było złożenie wiarygodnych zeznań. Natomiast zeznania złożone na rozprawie, w ocenie Sądu nie polegają na prawdzie i są wynikiem chęci udzielenia pomocy swojemu byłemu współpracownikowi aby mógł uniknąć ewentualnej odpowiedzialności karnej. Podczas rozprawy świadek ten niemal „mechanicznie” wygłosił wyuczone oświadczenie, a nie zeznania. Podczas tego przesłuchania nie był w stanie racjonalnie wytłumaczyć powodu zmiany zeznań, a mowa jego ciała wskazywała, że był wystraszony, niechętnie odpowiadał na pytania lub wręcz odpowiedzi unikał, unikał także kontaktu wzrokowego z osobami zadającymi mu pytania. W ocenie Sądu, zmiana tych zeznań nastąpiła na skutek i po rozmowie z J. G. - fakt odbycia takiej rozmowy (po przesłuchaniu A. B.) obaj potwierdzili.

3.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1.Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

3.2.Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

I

IV

M. K. (1)

J. G.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

pkt I wyroku

Przypisując M. K. (1) dokonanie zarzucanego jej w pkt I czynu, Sąd dokonał daleko idących modyfikacji, wynikających z poczynionych ustaleń faktycznych oraz dokonanej oceny prawnej. Wątpliwości sądu nie budził fakt, że oskarżona ukradła ampułkę morfiny, i że ją zażyła w trakcie pełnionego dyżuru, oraz że pod jej wpływem wykonywała czynności służbowe. Niemniej jednak – w kontekście art. 231 § 1 k.k. M. K. (1), pełniąc jako lekarz dyżur na oddziale szpitalnym nie była funkcjonariuszem publicznym w rozumieniu art. 115 § 13 k.k..

Art. 115 § 13 k.k. enumeratywnie określa, kto jest funkcjonariuszem publicznym. Nie wskazuje przy tym jako funkcjonariusza publicznego lekarza. Wprawdzie art. 44 pkt. 2 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1516 z późn. zm.) stanowi, że lekarzowi wykonującemu zawód w podmiocie wykonującym działalność leczniczą, który zawarł umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, w związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w tym podmiocie przysługuje ochrona prawna należna funkcjonariuszowi publicznemu, niemniej jednak oznacza to jedynie tyle, że wykonywanie zawodu w wyżej określonych warunkach wiąże się z pewnym przywilejem, polegającym na zwiększonym stopniu ochrony. Stąd też, lekarz wykonujący zawód w takich warunkach może być np. pokrzywdzonym na gruncie art. 224 lub 226 k.k., ale nie spełniając przesłanek, o jakich mowa w art.115 § 13 k.k., nie będzie już sprawcą przestępstwa z art.231 § 1 k.k.

Co istotne, obowiązujący kodeks karny nie przyjął rozwiązania, które miało miejsce na gruncie kodeksu karnego z 1969 r., zgodnie z którym status funkcjonariusza publicznego przysługiwał osobom objętym z mocy przepisów pozakodeksowych ochroną prawną właściwą funkcjonariuszom publicznym (art. 120 § 1 k.k.).

Oskarżyciel publiczny wywodził, że lekarze zastępujący na dyżurze ordynatora, ordynator oraz dyrekcja szpitala w związku z wykonywanymi obowiązkami administracyjnymi powinni być traktowani jako osoby zajmujące kierownicze stanowisko w innej instytucji państwowej lub samorządu terytorialnego w myśl art. 115 § 13 pkt 4 i 6 k.k.. Przyjąwszy, że osoby takie wykonują w mniejszym (lekarz dyżurujący) lub większym (dyrektor i ordynator) zakresie obowiązki administracyjne w placówce służby zdrowia, należy wskazać, że żaden z powyższych nie może być zaliczony do grona osób z art. 115 § 13 pkt. 4 i 6 k.k.. Wynika to z tego, że celem publicznych i niepublicznych placówek służby zdrowia jest udzielanie świadczeń zdrowotnych i nie zostały one uznane za inne instytucje państwowe w rozumieniu art. 115 § 13 pkt 4 i 6 k.k., natomiast irrelewantne jest to, czy organem założycielskim takiej placówki jest samorząd terytorialny czy organ administracji rządowej.

Wobec powyższego, z opisu kwalifikacji prawnej czynu określonego w pkt I aktu oskarżenia wyeliminowano art. 231 § 1 k.k., ponieważ objęcie lekarki M. K. (1) ochroną prawną właściwą funkcjonariuszom publicznym, czy nawet wykonywanie przez nią czynności administracyjnych w szpitalu nie stanowi o tym, że stała się przez to funkcjonariuszem publicznym w myśl art. 115 § 13 k.k. – a zatem nie mogła wówczas popełnić przestępstwa z art. 231 § 1 k.k..

Niemniej jednak, czyn zarzucany w pkt I aktu oskarżenia w rzeczywistości wyczerpał dyspozycję art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu o narkomanii (dalej: u.p.n.), tj. zaboru w celu przywłaszczenia środka odurzającego. Bowiem morfina jest środkiem odurzającym, zaś M. K. (3) zabrała ją w celu przywłaszczenia (ukradła) z apteczki szpitalnej i następnie ją zażyła, w czasie trwania jej dyżuru, czym wyczerpała znamiona art. 64 ust 1 .u.p.n. Z pewnością nie była to znaczna ilość takich środków w rozumieniu art.64 ust.2 u.p.n., ale i nie zachodził przy tym wypadek mniejszej wagi, opisany w art. 64 ust. 4 u.p.n. Co prawda, ilość skradzionej substancji była nieznaczna i na własne potrzeby, niemniej jednak pozostałe okoliczności sprawy uniemożliwiają uznanie tego za wypadek mniejszej wagi. M. K. (3) ukradła i zażyła środek odurzający w czasie pełnienia dyżuru na oddziale (...) ((...)), czyli w sytuacji, kiedy jako lekarka była odpowiedzialna za bezpieczeństwo swoich pacjentów, którymi są zawsze osoby w stanie realnego zagrożenia życia, którzy najczęściej nie są przytomni, ich stan może ulec gwałtownemu pogorszeniu, stąd wymagają stałego monitorowania ich funkcji życiowych i natychmiastowego reagowania w sytuacji nagłego pogorszenia ich stanu zdrowia. W porównaniu do personelu medycznego na innych oddziałach szpitalnych wykonywanie obowiązków na (...) zawsze wiąże się ze wzmożoną gotowością do natychmiastowego i bezzwłocznego reagowania na zmiany w stanie zdrowia pacjenta, a oskarżona tego dnia swoje obowiązki rażąco zaniedbała.

pkt IV wyroku

Skazując J. G. za czyn z pkt III aktu oskarżenia, Sąd wyeliminował z opisu i kwalifikacji prawnej czynu art. 231 § 1 k.k. Wynika to z tego, że J. G. co prawda pełnił funkcję administracyjną Zastępcy (...), ale pełniąc tę funkcję nie był funkcjonariuszem publicznym w myśl art. 115 § 13 k.k. Uzasadnienie, dlaczego również i w tym przypadku niezbędna była zmiana kwalifikacji czynu, zostało zawarte w części dot. pkt I wyroku - opisie powodów przyjętej kwalifikacji prawnej w pkt I wyroku. Argumenty tam podniesione mają pełne zastosowanie wobec J. G. - osoby pełniącej w chwili czynu obowiązki Zastępcy (...) wspomnianego szpitala.

Odnosząc się do przyjętej kwalifikacji prawnej należy poczynić na wstępie uwagi, że dokumentem w myśl art. 115 § 14 k.k. jest każdy przedmiot lub inny zapisany nośnik informacji, z którym jest związane określone prawo, albo który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne. Notatka sporządzona przez ordynatora M. M. (2) była, w ocenie Sądu takim dokumentem, ponieważ stanowiła niewątpliwie dowód okoliczności mającej znaczenie prawne – stanowiła zawiadomienie do przełożonego o zaistniałym przestępstwie, popełnionym przez lekarkę M. K. (1). Docelowo ordynator w ten sposób chciał poinformować dyrektora placówki - A. B. (1) o zaistniałym zdarzeniu, a następnie doprowadzić do podjęcia dalszych czynności przez dyrektora szpitala, w tym i zawiadomienia organów ścigania o fakcie popełnienia przestępstwa. Zgodnie z zasadą drogi służbowej, w pierwszej kolejności notatka miała przejść przez ręce bezpośredniego przełożonego M. M. (2), czyli J. G., a następnie trafić do A. B. (1).

Uznając notatkę M. M. (2) za dokument w myśl art. 115 § 14 k.k., należy stwierdzić, że J. G. nie przekazał tej notatki (dokumentu) A. B. (1), lecz ukrył notatkę (dokument) w nieznanym miejscu, następnie sporządził na tej notatce (na tym dokumencie) adnotację podając się za A. B. (1), przybił pieczątkę A. B. (1) i podrobił jego podpis.

W ocenie Sądu, J. G. celowo ukrył dokument, którym nie miał prawa wyłącznie dysponować, dlatego, że notatka miała być przeznaczony docelowo dla A. B. (1) (ówczesnego dyrektora szpitala) i była dowodem okoliczności mającej znaczenie prawne, tj. faktu kradzieży środków odurzających przez M. K. (1) i wykonywania przez nią czynności służbowych po zażyciu tych środków. Dyrektor szpitala nie mógł zignorować takich doniesień i był zobowiązany do podjęcia działań administracyjnych, w tym zawiadomienia organów ścigania. Oskarżony natomiast zabrał ten dokument i ukrył go w nieustalonym miejscu, licząc na to, że sprawa może nie ujrzy światła dziennego, zwłaszcza, że M. M. (2) został wkrótce zwolniony z pracy. Dopiero, nie mając już innego wyjścia, w dniu 18 stycznia 2021 r. po wezwaniu go do przekazania wspomnianej notatki policji, przekazał ją organom ścigania. Wcześniej J. G. zbywał M. M. (2), który usilnie domagał się nadania sprawie dalszego biegu służbowego.

Po ukryciu dokumentu, J. G. naniósł na niego adnotację wraz z podpisem opatrzonym pieczątką A. B. (1). Działanie to stanowiło z kolei podrobienie dokumentu, ponieważ zawierało skierowaną do M. M. (2) fałszywą informację o podjętych przez A. B. (1) dalszych krokach co miało niewątpliwie znaczenie prawne – M. M. (2), będąc przekonanym, że sprawie został nadany dalszy tok, nie podjął samodzielnych działań. Stąd też podrobienie podpisu i adnotacji A. B. (1) na notatce M. M. (2) wyczerpało znamiona art. 270 § 1 kk

Mając powyższe na uwadze, w tej sprawie zachodził zbieg kumulatywny z art. 270 § 1 w zw. z art. 276 § 1 w zw. z art. 13 § 2 k.k.

☐

3.3.Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☒

3.4.Umorzenie postępowania

II

M. K. (1)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

Z opisu czynu z pkt II aktu oskarżenia należało wyeliminować art. 231 § 1 k.k., z dokładnie tego samego powodu jak przy czynie I – bowiem M. K. (1) nie była funkcjonariuszem publicznym.

Do bytu przestępstwa z art. 165 § 1 pkt 5 k.k. niezbędne jest sprowadzenie niebezpieczeństwa dla życia lub zdrowia wielu osób lub mienia w wielkich rozmiarach, działając w inny sposób w okolicznościach szczególnie niebezpiecznych.

M. K. (1) w sposób świadomy, pełniąc dyżur na (...) zażyła skradzioną wcześniej morfinę i była pod działaniem tego środka. W ten sposób świadomie osłabiła swoje zdolności intelektualno-motoryczne, które są niezbędne dla lekarza pełniącego tak odpowiedzialną funkcję. W razie nagłej zmiany parametrów zdrowotnych pacjentów, na M. K. (1) spoczywał obowiązek podjęcia odpowiednich decyzji, mających na celu ratowanie życia bądź zdrowia powierzonych jej pacjentów. W ocenie Sądu niewątpliwie taki lekarz wykonuje swoje obowiązki w okolicznościach szczególnie niebezpiecznych.

Zatem lekarz, który świadomie doprowadza się do stanu, w którym nie może (nie powinien) pełnić obowiązków wobec pacjentów znajdujących się w stanach szczególnie niebezpiecznych sprowadza na takich pacjentów niebezpieczeństwo dla ich zdrowia i życia. Jednakże w realiach tej sprawy chociaż mamy do czynienia ze sprowadzeniem przez lekarza niebezpieczeństwa dla życia i zdrowia pacjentów na oddziale (...), ale tego dnia było ich zaledwie trzech i nie sposób w tych warunkach uznać, że to sprowadzenie niebezpieczeństwa dla życia lub zdrowia dotyczyło wielu osób, w rozumieniu art.165 § 1 pkt 5 k.k. (poza sporem jest, że nie mieliśmy do czynienia z sytuacją sprowadzenia niebezpieczeństwa dla mienia w wielkich rozmiarach). Na etapie postępowania sądowego ustalono, że M. K. (1) była odpowiedzialna za trzech a nie ośmiu pacjentów, bowiem pacjenci przebywający na (...) byli podzieleni na dwie grupy – chorych na COVID i niezakażonych, zaś do obu grup był przydzielony oddzielny personel medyczny. Ale nawet gdyby tych pacjentów było ośmiu, to w tym przypadku, w ocenie Sądu, nadal moglibyśmy mówić o zaledwie „kilku” osobach, a nie „wielu”.

W ocenie Sądu, nie wychodząc poza granice oskarżenia nie można opisanego powyżej zachowania M. K. (1) zakwalifikować jako inne przestępstwo, według przepisów Kodeksu karnego. Pomimo tego, że na M. K. (1) spoczywał obowiązek podjęcia niezbędnych działań medycznych w przypadku zmian parametrów życiowych pacjentów, zachowanie jej, polegające na zażyciu morfiny, skutkujące osłabieniem jej zdolności intelektualno-motorycznych niewątpliwie narażało na niebezpieczeństwo nawet utraty życia jej pacjentów, gdyby doszło do nagłego pogorszenia stanu zdrowia któregoś z tych pacjentów. Jednakże do takiej sytuacji nie doszło, zatem nie mieliśmy do czynienia z bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu któregokolwiek z pacjentów, którzy pozostawali pod opieką oskarżonej. Stan pacjentów w czasie, kiedy doszło do zdarzenia był ciężki, ale stabilny. W trakcie pełnienia przez M. K. (1) dyżuru nie zaszła konieczność podjęcia przez nią działań jako lekarz wobec pacjentów. Pozostawanie przez nią w takim stanie nie stwarzało samo przez się bezpośredniego zagrożenia dla życia czy zdrowia pacjentów. Stąd też, opisane zachowanie oskarżonej M. K. (1) nie wyczerpuje wszystkich ustawowych znamion przestępstwa z art. 160 § 1 lub § 2 k.k., jak i z art.162 § 1 k.k..

Nie oznacza to jednak, że naganne etycznie i szkodliwe społecznie zachowanie M. K. (1) nie jest penalizowane przez ustawodawcę. Zgodnie z art. 70 § 2 k.w., kto wbrew obowiązkowi zachowania trzeźwości znajduje się w stanie po użyciu środka odurzającego, podejmując w tym stanie czynności zawodowe podlega karze aresztu lub grzywny. Nie ulega wątpliwości, że M. K. (1), po dobrowolnym zażyciu morfiny znalazła się w takim stanie. M. K. (1) wykonywała dnia 27 października 2020 r. czynności
(...) dyżurnego, których wykonywanie po spożyciu środka odurzającego stwarzało zagrożenie życia i zdrowia dla powierzonych jej pacjentów. Wykroczenie to zostało
popełnione 27 października 2020 r. Zgodnie z art. 45 § 1 kw, karalność wykroczenia ustaje
po upływie 3 lat od dnia popełnienia czynu, wówczas gdy postępowanie o ten czyn wszczęto w okresie 1 roku od dnia jego popełnienia. Stąd też, w dniu orzekania, karalność przypisanego oskarżonej wykroczenia uległa przedawnieniu. Wobec powyższego, zważywszy na negatywną przesłankę procesową z art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. w postaci przedawnienia orzekania postępowanie w przedmiocie tego czynu należało umorzyć.

☐

3.5.Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. K. (1)

M. K. (1)

J. G.

I

III

IV

I

I

IV

M. K. (1) wymierzono grzywnę w wymiarze 200 stawek dziennych, ustalając wysokość stawki dziennej na 50 zł. Stopień szkodliwości popełnionego czynu był znaczny – z jednej strony kradzież dotyczyła niewielkiej dawki środka odurzającego, niemniej jednak jego szkodliwość była spotęgowana przez fakt, że zostało to dokonane przez lekarza na dyżurze. Okoliczności łagodzącej nie stanowi fakt, że czyn ten został dokonany w czasie pandemii COVID-19, ponieważ oskarżona jest lekarzem i jej działanie było rażąco wręcz nieprofesjonalne i godne potępienia.
Niemniej jednak M. K. (1) w czasie popełnienia czynu pozostawała osobą niekaraną, zaś w toku postępowania
przyznała się do popełnienia przestępstwa.
Co istotne, oskarżona wyraziła szczery żal za swoje zachowanie. Okoliczności te wskazują na fakt, że wymierzona przez sąd kara zrealizuje w pełni cele zapobiegawcze, jakie ma ona osiągnąć wobec oskarżonej. Dolegliwość ta nie przekracza zarazem stopnia winy - oskarżona działała umyślnie i z premedytacją, zaś 200 stawek dziennych grzywny nie stanowi w żadnym stopniu wygórowanej kary. Przeciwnie, przestępstwo to jest zagrożone karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5 i samo zastosowanie art. 37a § 1 k.k., a w konsekwencji wymierzenie kary grzywny wobec oskarżonej stanowi o tym, że dolegliwość wymierzonej kary w pełni odpowiada zarazem okolicznościom łagodzącym jak i obciążającym oskarżoną. Wysokość stawki dziennej została ustalona w odniesieniu do stanu majątkowego oskarżonej – jest ona właścicielką domu w O. i osobą posiadająca wyższe wykształcenie i wysokie kompetencje, co stanowi o jej relatywnie dużych możliwościach zarobkowych. Stąd też Sąd uznał za adekwatną stawkę dzienną 50 zł.

Na podstawie art. 41 § 1 k.k. Sąd orzekł wobec M. K. (1) zakaz wykonywania zawodu lekarza na okres 4 lat. Zgodnie z art. 43 § 1 k.k. zakaz ten orzeka się od roku do 15 lat. Sąd dostrzegł żal i szczerą skruchę oskarżonej, niemniej jednak w przypadku jej wyuczonego, jakże odpowiedzialnego zawodu lekarza dobro pacjentów jest najwyższym dobrem, zaś waga popełnionego czynu w warunkach uzależnienia świadczy o konieczności orzeczenia zakazu na odpowiednio długi czas. Pozwoli to również oskarżonej uporać się z problemem uzależnienia od środków psychoaktywnych, zanim w pełni bezpiecznie będzie mogła wrócić do zawodu.

J. G. wymierzono grzywnę w wymiarze 150 stawek dziennych, ustalając wysokość stawki dziennej na 50 zł. Stopień szkodliwości popełnionego czynu był średni – oskarżony chciał bowiem ukryć istotny dokument mający na celu wszczęcie ewentualnego postępowania karnego lub dyscyplinarnego oraz podrobił dokument, którego celem było poinformowanie przełożonego oskarżonej o przejęciu sprawy i podjęciu odpowiednich kroków. J. G. działał wprawdzie w
subiektywnym przekonaniu o słuszności swojego działania, którym miała być

lojalność wobec swoich pracowników i pomoc w uniknięciu przez nich kłopotów. Nie stanowi to jednak okoliczności łagodzącej, wręcz przeciwnie, oskarżony wykorzystując swoją pozycję służbową w strukturze administracyjnej tej placówki służby zdrowia próbował ukryć zachowania patologiczne swojego personelu. Od tak doświadczonej osoby wymaga się profesjonalizmu w działaniu, a także dbania o dobro pacjentów, które zostało zagrożone działaniem M. K. (1). Pobłażanie i pozostawianie bezkarnym takich zachowań przyczynić się może do powstawania wręcz systemowych patologii w służbie zdrowia. Oskarżony działał z premedytacją i w sposób przemyślany. Stąd też uznano, że cele kary zostaną zrealizowane przy wymierzeniu adekwatnie surowej grzywny. Dla rodzaju i wysokości kary miał znaczenie fakt, że J. G. był dotychczas osobą niekaraną, która przez długie lata nienagannie wykonywała zawód lekarza i swoje obowiązki administracyjne w służbie zdrowia.

5. 1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VI. i VII

Z uwagi na umorzenie z pkt II na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. w tej części koszty procesu ponosi Skarb Państwa.

Na podstawie art.624 § 1 k.p.k. oskarżeni są w stanie pokryć koszty sądowe w zasądzonej części.

6. 1Podpis