Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 235/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

P. C.

W dniu 5 sierpnia 2022 roku w T., na ul. (...), przy skrzyżowaniu z ul. (...), poprzez świadome kopnięcie nogą w drzwi pojazdu marki V. (...)! o nr rej. (...) dokonał ich umyślnego uszkodzenia, powodując zarysowanie karoserii i czyniąc straty w wysokości 1045 zł na szkodę K. L.,

tj. o czyn z art. 288 § 1 kk.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

K. L. był właścicielem pojazdu mechanicznego marki V. (...)! o nr re. (...).

W dniu 5 sierpnia 2022 roku, około godziny 12:50, pokrzywdzony poruszał się swoim pojazdem po ulicy (...), prawy pasem, mijając most, w stronę W.. Na wysokości (...) dalej poruszał się prawym pasem. Wtedy z terenu stacji paliw do ruchu włączył się motocyklista, którym później okazał się być P. C.. Oskarżony prowadził jednoślad o nr rej. (...). Motocyklista wyjeżdżając ze stacji, zajął pas ruchu, który służył do umożliwienia pojazdom płynne włączenie się do ruchu odbywającego się po ulicy (...). Następnie zmienił pas na ten, którym poruszał się K. L.. P. C. wykonał manewr w taki sposób, że nie ustąpił pierwszeństwa, przez co spowodował, że pokrzywdzony musiał zmniejszyć prędkość, a następnie przestraszony możliwością zderzenia, odbił swoim samochodem, zajmując lewy pas jezdni. Kierowca V. wyprzedził motocyklistę i z powrotem zajął prawy pas ruchu, znajdując się przed P. C.. Do tego momentu nie doszło do żadnego kontaktu między oboma pojazdami.

Dojeżdżając do skrzyżowania ulicy (...) i ulicy (...) zmienił pas ruchu na skrajnie lewy, celem zmiany kierunku jazdy. Zatrzymał się przed sygnalizatorem świetlnym, który wyświetlał światło koloru czerwonego. W tym czasie podjechał i zrównał się z nim P. C.. Stanął obok i próbował zwrócić na siebie uwagę K. L., który na to nie zareagował. Oskarżony uderzył swoją noga w prawe drzwi samochodu pokrzywdzonego. W efekcie takiego zachowania powierzchnia lakiernicza drzwi samochodu V. (...)! została uszkodzona. Dodatkowo P. C. kilkukrotnie uderzył pięścią w szybę drzwi, by doprowadzić kierowcę V. do interakcji. Gdy światło sygnalizatora zmieniło się na zielone, motocyklista odjechał.

Koszt naprawy - lakierowania drzwi wyniósł 1045 zł.

wyjaśnienia P. C.;

44-45, 50-51, 123v

zeznania K. L.;

2, 2-4, 13-14, 124

zapis nagrań z rejestratora -płyta CD i protokół oględzin nagrań; notatka urzędowa;

5, 22-26, 124v

protokoły oględzin z płytą CD;

7-12, 28-30, 124v

dokumentacja fotograficzna;

48-49, 124v

opinia sądowo-psychiatryczna dot. P. C.;

60-60v, 124v

faktura VAT;

15, 124v

P. C. nie był uprzednio karany sądownie.

karta karna;

53, 120, 124v

1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

wyjaśnienia P. C.;

W toku prowadzonego dochodzenia P. C. przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i skorzystał z prawa do złożenia wyjaśnień.

Oskarżony potwierdził, że wyjechał z terenu (...) przy ulicy (...), prowadząc motocykl marki B. o nr rej. (...). Stwierdził, że kierowca samochodu marki V. zajechał mu drogę i to go zdenerwowało. Pojechał za nim do momentu, w którym obaj zatrzymali się na czerwonym świetle przed skrzyżowaniem. P. C. tłumaczył swoją złość podobną sytuacją, która miała miejsce w nieodległym czasie. Chciał zwrócić uwagę kierowcy V., ale ten nie zareagował na jego obecność obok. Oskarżony "zapukał" więc w szybę drzwi przednich samochodu - od strony pasażera. Kierowca dalej nie reagował, więc motocyklista zapukał ponownie - bez reakcji. P. C. kopnął w drzwi V., ale ten gest również nie wzbudził widocznego zainteresowania ze strony K. L.. Gdy zaświeciło się zielone światło, obaj odjechali w swoją stronę.

Oskarżony przyznał, że kopnął świadomie, chociaż jak twierdził, wydawało mu się, że siła tego czynu nie była duża. Następnie wykazał żal i skruchę. Nadmienił, że mógł zachować się w inny sposób, a jego reakcja wynikała z nerwów i obawy, że któryś z uczestników ruchu drogowego w końcu "faktycznie zrzuci go z motoru poprzez takie zajechanie drogi". Wyraził chęć dobrowolnego poddania się karze albo skorzystania z możliwości warunkowego umorzenia przeciwko niemu postępowania karnego.

Po tych wydarzeniach oskarżony próbował porozumieć się z pokrzywdzonym. Mężczyźni byli skłonni do ugody. Warunkiem postawionym przez K. L. była zapłata kwoty 3000 zł, którego oskarżony nie był w stanie spełnić.

Na rozprawie głównej P. C. ponownie przyznał się do popełnienia występku z art. 288 § 1 kk. Wyjaśnił, że jego intencją nie było uszkodzenie samochodu pokrzywdzonego, a jedynie zwrócenie uwagi jego kierowcy. Dodał, że był roztrzęsiony, ponieważ sytuacja, w której zajechano mu drogę była już którąś z kolei. Uznał jednak przed Sądem, że nie było to usprawiedliwieniem dla jego zachowania.

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne, bowiem znajdowały odzwierciedlenie z zebranym materiale dowodowym w sprawie. Jego wersja wydarzeń była jasna i logiczna, oskarżony przyznał się do winy i wyraził skruchę.

zeznania K. L.;

Sąd uznał zeznania pokrzywdzonego K. L. za wiarygodne, ponieważ w całości odpowiadały pozostałemu zebranemu w sprawie materiałowi dowodowemu.

opinia sądowo-psychiatryczna dot. P. C.;

Sąd podzielił opinię biegłych, w której wskazano, że P. C. nie przejawiał ostrych objawów choroby psychicznej, natomiast dało się zauważyć u oskarżonego zaburzenia depresyjne i zaburzenia osobowości. Sąd przyznał dowodowi z opinii biegłych walor wiarygodności, bowiem opinia ta została sporządzona przez osoby kompetentne i w sposób rzetelny, na podstawie dostępnych akt sprawy oraz jednorazowej obserwacji badanego.

Notatka urzędowa, dokumentacja fotograficzna, nagrania wideo – płyty CD, protokoły oględzin rzecy, faktura VAT;

Sąd dał wiarę wszelkim przeprowadzonym w sprawie dowodom z dokumentów. Sąd nie znalazł podstaw, aby podważyć ich wiarygodność, ponieważ zostały sporządzone przez odpowiednie i kompetentne osoby. Żadna ze stron ze zgłaszała w tym zakresie zastrzeżeń.

Sąd ocenił wszystkie dołączone do akt sprawy nagrania, jako wiarygodne, ponieważ swoją treścią przedstawiały wydarzenia z okresu objętego aktem oskarżenia. Treść tych nagrań, w połączeniu z wyjaśnieniami oskarżonego i zeznaniami pokrzywdzonego, nie pozostawiała wątpliwości Sądu, co do sprawstwa P. C..

1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

P. C.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przechodząc do rozważań prawnych, należy wskazać, iż zgodnie z art. 288 § 1 kk karze podlega ten kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku. Typem uprzywilejowanym tego przestępstwa jest wypadek mniejszej wagi (art. 288 § 2 kk). Zniszczenie, uszkodzenie lub uczynienie rzeczy niezdatną do użytku skutkujące szkodą majątkową nieprzekraczającą obecnie 800 zł stanowi wykroczenie z art. 124 kw. Czyny stypizowane w art. 288 kk mogą być popełnione tylko umyślnie, w obu postaciach zamiaru i są przestępstwami powszechnymi, co oznacza że może popełnić je każdy. Ściganie przestępstwa określonego w art. 288 § 1 i 2 kk następuje na wniosek pokrzywdzonego.

W niniejszej sprawie doszło do uszkodzenia przez P. C. drzwi samochodu, należącego do K. L.. W ocenie Sądu oskarżony działał umyślnie w zamiarze ewentualnym, chcąc uderzyć pojazd, jednocześnie przewidywał i godził się na to, że może uszkodzić powłokę lakierniczą samochodu. Drzwi pojazdu zostały uszkodzone, tj. P. C. naruszył ich substancję, jednak bez jej unicestwienia (zniszczenia).

Kluczowe w niniejszej sprawie było ustalenie, czy szkoda po stronie K. L. wyniosła ponad 800 zł. Przyjęcie niższej wartości skutkowałoby odpowiedzialnością P. C. jedynie za wykroczenie. Ta kwestia nie stanowiła wątpliwości Sądu, ponieważ wysokość szkody została udokumentowana w sprawie w sposób należyty i wyniosła 1045 zł.

Należy wskazać, że granicę pomiędzy wykroczeniem a przestępstwem w przypadku uszkodzenia rzeczy wyznacza wysokość szkody, a nie wartość uszkodzonej rzeczy (zob. wyrok SN z dnia 22 października 1998 roku, III KKN 146/97, Lex nr 35103). Może zdarzyć się tak, że wartość szkody oraz wartość uszkodzenia rzeczy będą się pokrywały. Przez szkodę na gruncie art. 288 § 1 k.k. należy rozumieć zarówno rzeczywisty uszczerbek, jak i korzyść spodziewaną, a utraconą w wyniku przestępnego zachowania.

Nie ulegało wątpliwości Sądu, że P. C. swoim zachowaniem wypełnił znamiona występku z art. 288 § 1 kk. Oskarżony w toku postępowania przyznał się do popełnienia czynu i potwierdził fakt, że kopnął swoją nogą samochód pokrzywdzonego, co skutkowało porysowaniem powłoki lakierniczej pojazdu marki V. (...)! o nr rej. (...). W konsekwencji tego zachowania pokrzywdzony musiał dokonać naprawy drzwi samochodu i poniósł odpowiednie koszty.

Sąd zdecydował o warunkowym umorzeniu postępowania przeciwko oskarżonemu w związku z przypisanym mu czynem z art. 288 § 1 kk. W takiej sytuacji ustawa przewiduje możliwość zastosowania wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie należało rozważyć czy stopień społecznej szkodliwości czynu nie był znaczny. Celem zapewnienia jednolitej wykładni pojęcia społecznej szkodliwości czynu kodeks karny wskazuje okoliczności, które należy brać pod uwagę przy ocenie jej stopnia, rodzaj i charakter naruszonego lub zagrożonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia (art. 115 § 2 kk). Są to okoliczności zarówno o charakterze przedmiotowym, jak i podmiotowym, co oznacza, że ustawa daje zasadniczo wyraz ujęciu kompleksowemu.

W każdym przypadku obowiązkiem sądu stojącego przed wyborem środka reakcji karnej na przestępstwo jest rozważenie czy sięganie po karę jest konieczne, czy wystarczające nie będzie zastosowanie warunkowego umorzenia (art. 66 § 1 kk).

Stosując instytucję warunkowego umorzenia postępowania Sąd uznał ją za wystarczającą dla osiągnięcia celów postępowania wobec oskarżonego. Zdaniem Sądu, w świetle zebranego materiału dowodowego w sprawie w postaci wyjaśnień oskarżonego P. C., zeznań pokrzywdzonego K. L. i dokumentów zebranych w sprawie, okoliczności czynu i wina sprawcy nie budziły wątpliwości. Należy dodać, że oskarżony w toku procesu karnego wyraził skruchę. Sąd uznał, że wina i społeczna szkodliwość czynu w tych okolicznościach nie były znaczne, nie zachodziła więc konieczność zastosowania kary wobec sprawcy. P. C. był osobą niekaraną.

W ocenie Sądu okoliczności sprawy pozwalały przyjąć zasadność zastosowania warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec oskarżonego. Sąd wyrokując, dał szansę i zaufał niejako oskarżonemu, że ten pomimo umorzenia postępowania karnego będzie w przyszłości przestrzegał porządku prawnego i nie popełni żadnego przestępstwa.

Umarzając warunkowo postępowanie Sąd stosuje wobec sprawcy okres próby wynoszący od roku do 3 lat. W niniejszej sprawie Sąd uznał, że 2 rok okresu próby jest adekwatny i wystarczający, by zapobiec popełnieniu nowego przestępstwa przez P. C. w przyszłości i uświadomi mu konsekwencje oraz nieopłacalność takiego zachowania.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

P. C.

II

I

Sąd na mocy art. 67 § 3 kk zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego K. L. kwotę 1045 zł tytułem naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem. Orzeczenie wobec P. C. obowiązku naprawienia szkody w tym przypadku było obligatoryjne.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Na podstawie § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2023r., 1964 tj.) Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz K. L. kwotę 3000 zł tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej z wyboru pokrzywdzonemu.

IV

Oskarżony korzystał z pomocy obrońcy z urzędu, o którego wynagrodzeniu orzeczono na podstawie § 17 ust. 2 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2024 r., poz. 763).

V

Sąd, w myśl art. 624 § 1 kpk w zw. z 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 2023r., poz. 123 t.j.), zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej, a wydatkami poniesionymi obciążył Skarb Państwa, ponieważ uznał, że obciążenie oskarżonego kosztami postępowania, byłoby dla niego zbyt uciążliwe. Oskarżony ma stałych dochodów, utrzymuje się z wykonywania prac dorywczych. Ponadto, wyrokiem został zobowiązany do naprawienia szkody i zwrotu kosztów pomocy prawnej, poniesionych w procesie przez pokrzywdzonego.

Podpis