Ponieważ wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko oskarżonego O. K. (1), sąd ograniczył uzasadnienie do części wyroku dotyczącej tego oskarżonego.

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 307/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

O. K. (1)

pomiędzy 1 a 2 maja 2022 r. w C. przy ul. (...), wspólnie i w porozumieniu z D. Ł. (1), włamali się do samochodu R. (...) w ten sposób, że przełamali jego fizyczne zabezpieczenie dostając się do jego wnętrza skąd zabrali w celu przywłaszczenia elektronarzędzia w postaci zakrętarki, wkrętarki, niwelatora laserowego, młoto-wiertarki, szlifierki kątowej, piły tarczowej oraz przedłużacza o łącznej wartości 10.000,00zł, czym działali na szkodę B. M.,

tj. przestępstwo z art. 279 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

S. K. (1) będąc pracownikiem B. M. użytkował jego samochód marki R. (...), w którym przewoził i przechowywał różnego rodzaju sprzęt do szeroko rozumianych prac budowlanych. Samochód ten zaparkował w dniu 30 kwietnia 2022 r. w okolicy ulicy (...) w C., zamykając wszystkie jego drzwi na klucz. W dniu 3 maja 2022 r. poszedł do samochodu i ujawnił brak znajdujących się tam wcześniej elektronarzędzi. W nocy 1 maja 2022 r. albo 2 maja 2022 r. D. Ł. (1) spotkał O. K. (1). Poszli na Wodną, potem na K., gdzie O. zszedł do piwnicy swojej babci, a potem udali się w stronę ul. (...) w rejon parkingu przy P.. Tam D. Ł. (1) stanął na czatach przy śmietniku, a O. K. (1) podszedł do samochodu R. (...) i coś grzebał przy zamku od tylnych drzwi, a po ich otwarciu zaczął wyciągać elektronarzędzia. Mężczyźni zabrali z pojazdu elektronarzędzia w postaci zakrętarki, wkrętarki, niwelatora laserowego, młoto-wiertarki, szlifierki kątowej, piły tarczowej oraz przedłużacza o łącznej wartości 10.000,00 zł. Razem zanieśli to do piwnicy babci O., przy czym D. Ł. (1) zabrał stamtąd do siebie m.in. niwelator i wkrętarkę, które chciał następnie sprzedać za pośrednictwem portalu F.. Po pewnym czasie zgłosił się do niego pracownik okradzionej firmy pokrzywdzonego M. R., kazał mu oddać skradziony sprzęt i wziął posiadane przez D. Ł. (1) narzędzia. Pozostały sprzęt S. K. (1) odzyskał z ogólnodostępnej części piwnicy babci O. K. (1) przy ul. (...) jakiś czas po kradzieży. Ostatecznie nie udało się odzyskać jedynie młotowiertarki oraz przedłużacza o wartości 2.000 zł.

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. Ł. (k. 11-12, 19);

- zeznania świadka S. K. (1) (k. 3-4, 23, 28, 144v-145v);

- częściowo zeznania świadka M. K. (1) (k. 125v-126),

- częściowo zeznania świadka M. K. (2) (k. 126-126v),

- zeznania świadka U. K. (k. 126v)

O. K. (1) ma 19 lat (ur. (...)), kawaler, bezdzietny, wykształcenie podstawowe, bez zawodu, obecnie nie jest nigdzie zatrudniony, jest na utrzymaniu rodziców, na utrzymaniu nie ma nikogo, bez majątku większej wartości, psychiatrycznie ani odwykowo nie leczony, nie był karany sądownie.

- wyjaśnienia oskarżonego O. K. (1) (k. 20, 123v),

- dane o karalności (k. 34, 54-55, 99, 197);

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.

Wyjaśnienia D. Ł. (1)

Oskarżony przesłuchany w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia zgodnie z ustalonym wyżej stanem faktycznym. Wyjaśnił, co zrobił, kto mu towarzyszył, jaki był podział ról. W ocenie Sądu wyjaśnienia te były spontaniczne, a oskarżony po zatrzymaniu nie miał czasu, aby swą linię obrony dopasować do oczekiwanego efektu w postaci uniknięcia odpowiedzialności. Wiarygodność jego wyjaśnień znajdowała potwierdzenie w innych dowodach odnośnie do tego, że skradzione przedmioty zostały faktycznie odzyskane ze wskazanych przez niego miejsc, o czym zeznał też świadek S. K. (m.in. z piwnicy na ul. (...), „tam gdzie klasztor i osada”), do której dostęp był ogólnodostępny). Na rozprawie przed Sądem natomiast oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, ale przyznał się, że tam był z O. K. (1), gdy O. wyciągał elektronarzędzia z samochodu. Wyjaśnił, że samochód był otwarty, a on nie miał świadomości, że właśnie uczestniczy w kradzieży. Nie potrafił przy tym wytłumaczyć powodu powstania różnicy w treści swoich wyjaśnień.

Przy ustaleniu stanu faktycznego Sąd uwzględnił wyjaśnienia oskarżonego w ich pierwotnym brzmieniu, gdyż są one zgodne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Sąd natomiast nie dał oskarżonemu wiary w zakresie, w którym odwołał on swoje wcześniejsze przyznanie się i pewne szczegóły wyjaśnień złożonych w toku postępowania przygotowawczego i twierdził, że on mówił co innego i nie wie, dlaczego zostało to inaczej zaprotokołowane. W ocenie Sądu późniejsze wyjaśnienia D. Ł. (1) są w tej części niewiarygodne i w żadnym wypadku nie odpowiadają prawdzie, stanowią natomiast odzwierciedlenie przyjętej na tym etapie linii obrony, mającej na celu umniejszenie swojego udziału w przestępstwie i również zminimalizowanie stopnia społecznej szkodliwości poprzez wykazanie, że to była zwykła kradzież, a nie kradzież w włamaniem (oskarżony skazywany był za jedno i drugie i z pewnością przekalkulował sobie do momentu rozprawy, za którą wersję odpowiedzialność karna jest surowsza).

W wyjaśnieniach D. Ł. znamiennym było, że już na samym początku jako współsprawcę przestępstwa podał O. K. (1) (a mógł kogokolwiek innego), z którym nie miał żadnego konfliktu i wobec którego nie miał żadnych powodów, by bezpodstawnie go pomówić.

W tej sytuacji złożenie przez niego odmiennych wyjaśnień na rozprawie Sąd ocenił jako po prostu niewiarygodne, gdyż późniejsza wersja oskarżonego kłóci się z zasadami logiki i rozsądku. Tak naprawdę dopiero późniejsza kalkulacja i uświadomienie sobie, że za popełnione przestępstwo grozi mu do 10 lat pozbawienia wolności, doprowadziła oskarżonego do zmiany wyjaśnień i odwołania przyznania się do popełnienia czynu w ogóle.

Późniejsze wyjaśnienia oskarżonego są delikatnie mówiąc nielogiczne, wykrętne, stanowią przyjętą przez oskarżonego linię obrony, a ponadto pozostają w sprzeczności z tą częścią materiału dowodowego, który Sąd przyjął za podstawę rozstrzygnięcia, w szczególności z zeznaniami S. K..

1.1

Zeznania S. K. (1)

Sąd w całości podzielił zeznania świadka S. K. (1) co do okoliczności popełnionego przez O. K. (1) i D. Ł. (1) czynu, uznając je za spójne, logiczne, rzeczowe i konsekwentne w toku całego postępowania. W szczególności należy zwrócić uwagę, że zeznania tego świadka były zgodne co do faktu zamknięcia samochodu na klucz oraz tego, że część skradzionych przedmiotów zostało odzyskanych z ogólnodostępnej części piwnicy przy ul. (...), co do której nie ma wątpliwości, że lokalizacyjnie odpowiada co najmniej pomieszczeniu piwnicznemu, którego jedną z części stanowi piwnica należąca do U. K. – babci O. K. (1). Rzeczywiście świadek zaprzeczył, by w toku pierwszego przesłuchania w tym przedmiocie podał, że rzeczy były przechowywane „w piwnicy babci O. K. (1)”, gdyż nie znał tego nazwiska, stąd istotnie w tym zakresie można przyjąć, że zawarte w protokole sformułowanie stanowi sugestię przesłuchującego policjanta. Jednak na rozprawie świadek określił piwnicę, z której odzyskał sprzęty w sposób pozwalający zidentyfikować ją jako miejsce, w którym znajduje się piwnica należąca do dziadków O. K. (1) („Resztę odzyskałem w piwnicy na K., nie, tam gdzie klasztor, gdzie osada. To leżało w jakiejś piwnicy, nie wiem w jakiej, tam leżało wszystko pootwierane. R. powiedział mi gdzie to jest. Poszedłem tam osobiście. Tam było z 5 czy 6 piwnic, ale nie wiem, w której to było. To już dawno było, każdy o tym zapomniał. Nie wiem z czyjej to było brane piwnicy.”).

1.1

Zeznania M. K. (1) i M. K. (2)

Do zeznań rodziców O. K. (1), tj. M. K. (1) i M. K. (2) należało podejść z dużą ostrożnością z racji najbliższego stopnia pokrewieństwa z oskarżonym. Nie sposób również nie zauważyć, że w momencie popełnienia przestępstwa oskarżony był jeszcze niepełnoletni (miał 17 lat), więc jego rodzice mogli być żywotnie zainteresowani uniknięciem odpowiedzialności za szkodę spowodowaną przez swoje dziecko.

Zadaniem rodziców O. K. (1) było przede wszystkim zapewnienie mu alibi na noc z 30 kwietnia na 1 maja 2022 r. Zgodnie twierdzili, że O. całą noc był w domu i nie ma możliwości, aby wymknął się z niego niezauważony. W świetle zasad doświadczenia życiowego jest jednak mało prawdopodobnym, by rodzice 17-letniego chłopaka byli w stanie czuwać calutką noc w sposób całkowicie uniemożliwiający wymknięcie się dziecka, szczególnie, że wychodzenie syna w nocy z domu nie było dla nich niczym nienormalnym (oboje twierdzili, że następnego dnia nad ranem O. wychodził na ryby).

Nawet jednak jeśli uwierzyć zapewnieniom rodziców O. co do faktu pozostawania przez niego w domu w nocy na 1 maja, to już w nocy na 2 maja bezspornie z domu na ryby wychodził. Tymczasem moment kradzieży można równie dobrze określić na noc z 1 na 2 maja 2022 r., albowiem na podstawie dostępnego materiału dowodowego wiadomo na pewno tyle, że do kradzieży doszło w okresie pomiędzy 30 kwietnia 2022 r. około godziny 16:00 a 3 maja 2022 r. około godz. 12:00, tj. w okresie podanym przez S. K. (1) jako pozostawienie samochodu i powrót do niego połączony z ujawnieniem kradzieży z włamaniem. D. Ł. (1) również nie podał dokładnej daty czynu, wyjaśniając w dniu 13 maja 2022 r.: „Pamiętam, że było to chyba 01 maja 2022 r. około godziny 3.00 jak spotkałem się z O. K. (1)”.

Zeznania świadka U. K.

Zeznania babci O. K. (1) co do zasady należało uznać za wiarygodne, gdyż twierdziła ona, że klucz do jej piwnicy posiada jedynie dziadek. Depozycje te nie mogą jednak ekskulpować O. K. (1), skoro ustalono, że odzyskane przedmioty znajdowały się w części ogólnodostępnej pomieszczenia piwnicznego, gdzie zdaniem świadka S. K. (1) „wszystko było pootwierane”, a każdy mógł tamtędy swobodnie przechodzić.

1.1 i 1.2

Dokumenty

Sąd uwzględnił dokumenty zgromadzone w sprawie, nie znajdując podstaw dla podważenia waloru ich wiarygodności, albowiem wystawione zostały one przez osoby lub instytucje do tego uprawnione z zachowaniem przewidzianych ku temu procedur, a ich treść nie była w toku postępowania kwestionowana przez strony.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia

dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt

1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1

Wyjaśnienia

oskarżonego

O. K. (1)

Oskarżony przesłuchany w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Na rozprawie złożył wyjaśnienia, w których również nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia, w których zaprzeczył, jakoby spotkał się z D. Ł. w nocy z 30 kwietnia na 1 maja 2022 r. Wyjaśnił: „1 M. byłem w domu i 2 M. o godzinie 6.00 rano szedłem na ryby spotkałem Ł. który chciał iść ze mną na te ryby i poszliśmy do niego do domu po wędkę i pokazał mi wkrętarkę i zapytał się czy pomogę mu sprzedać więcej takich rzeczy ja się nie zgodziłem i Ł. zeszedł do piwnicy po wędkę.” Następnie w swoich wyjaśnieniach skupił się na kradzieży wędki swojego wujka, dokonanej z innego samochodu i w innych okolicznościach rzekomo przez D. Ł.. Wyjaśnił również, że do piwnicy jego babci nie ma kłódki, jest tylko zasuwka i każdy kto przechodził, mógł tam wejść oraz równocześnie, że konkretnie drzwi do piwnicy babci są zamknięte na kłódkę, do której babcia ma klucze. Przyznał, że nie znajduje powodu, dla którego D. Ł. go pomawia, znają się od dziecka.

W ocenie Sądu wyjaśnienia złożone przez O. K. (1) na rozprawie stanowią jedynie nieudolną próbę uniknięcia odpowiedzialności.

D. Ł. (1) od razu wskazał jego i był w tym zakresie konsekwentny. Nie było między nimi żadnego konfliktu, nie sposób było znaleźć żadnego racjonalnego wytłumaczenia, dlaczego akurat jego D. Ł. miałby bezpodstawnie pomawiać.

Ponadto mając na uwadze ilość skradzionych elektronarzędzi i ich domniemywaną wagę należy przyjąć, że do dokonania ich zaboru potrzeba było współdziałania dwóch osób. Logicznym jest zatem, że druga osoba musiała z D. Ł. współdziałać.

Wreszcie część narzędzi została odzyskana z pomieszczeń piwnicznych, w których również znajduje się piwnica babci, co zdaniem Sądu w tej sprawie nie było przypadkowe.

Zeznania I. Ł. i K. Ł.

Zeznania tych świadków w większości nie stanowiły podstawy do poczynienia ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie, gdyż po pierwsze jako najbliższa rodzina oskarżonego D. Ł. wyraźnie mu sprzyjali, a co najważniejsze nie mieli oni wiedzy o zachowaniu oskarżonego O. K.. Odnośnie natomiast udziału w popełnieniu czynu swojego syna podawali oni wersję pochodzenia ujawnionych u niego elektronarzędzi, jaką przedstawił im ich syn (że pożyczył to z działki od O.), podczas gdy takiej wersji procesowo nawet sam D. Ł. nie zaprezentował. Bezspornym było natomiast, że zdecydowana większość sprzętów została odzyskana, w tym ich część przez pracownika pokrzywdzonego, który odebrał narzędzia bezpośrednio od D. Ł. (1). Nie było powodu, żeby rodzicom oskarżonego i oskarżonemu nie uwierzyć w zakresie, w jakim twierdzili oni, że osobą, która od nich z domu odbierała sprzęty był M. R. (co potwierdził także świadek S. K.). Okoliczność ta pozostawała jednak bez wpływu na ustalenia co do winy i sprawstwa O. K. (3).

Zeznania M. R.

Zeznania tego świadka nie stanowiły podstawy do poczynienia ustaleń faktycznych odnośnie winy i sprawstwa oskarżonego O. K. (1).

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia

z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna

skazania albo warunkowego

umorzenia postępowania

zgodna z zarzutem

I

O. K. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zachowaniem swym O. K. (1) wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. Działanie oskarżonego polegało na tym, że wspólnie i w porozumieniu z D. Ł. (1), włamali się do samochodu R. (...) w ten sposób, że przełamali jego fizyczne zabezpieczenie dostając się do jego wnętrza skąd zabrali w celu przywłaszczenia elektronarzędzia w postaci zakrętarki, wkrętarki, niwelatora laserowego, młoto-wiertarki, szlifierki kątowej, piły tarczowej oraz przedłużacza o łącznej wartości 10.000,00zł, czym działali na szkodę B. M.. Występek z art.279 § 1 kk polega na tym, że sprawca zabiera mienie w celu przywłaszczenia w następstwie usunięcia przeszkody materialnej, będącej częścią konstrukcji pomieszczenia zamkniętego lub specjalnym zabezpieczeniem chroniącym dostęp do mienia (por. wyrok SN z dn. 3.02.1999 r., V KKN 566/98). Występek ten jest przestępstwem kierunkowym znamiennym celem sprawcy, którym jest dokonanie zaboru mienia po pokonaniu przeszkody, mamy więc do czynienia z przestępstwem dwuaktowym. Na podstawie wyżej ustalonego stanu faktycznego Sąd nie miał wątpliwości co do tego, że czyn oskarżonego wyczerpał znamiona kradzieży z włamaniem. Oskarżeni działali wg ustalonego podziału ról: D. Ł. (1) stał na czatach, podczas gdy O. K. (1) włamał się do zamkniętego samochodu, skąd razem zabrali elektronarzędzia, a następnie podzielili się łupami.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego należało przyjąć, że mamy do czynienia z kradzieżą z włamaniem, albowiem świadek S. K. (1) konsekwentnie zeznał, że wszystkie drzwi do samochodu były przez niego zamknięte. Brak śladów włamania nie pozwala wykluczyć, że oskarżony wszedł do środka przy wykorzystaniu dopasowanego klucza albo wytrychu (wg wyjaśnień D. Ł. (1) „majstrował przy zamku”).

Sąd zmienił ustalenie odnośnie do daty popełnienia czynu, albowiem – jak już była mowa powyżej moment kradzieży można równie dobrze określić na noc z 1 na 2 maja 2022 r. Na podstawie dostępnego materiału dowodowego wiadomo na pewno tyle, że do kradzieży doszło w okresie pomiędzy 30 kwietnia 2022 r. około godziny 16:00 a 3 maja 2022 r. około godz. 12:00, tj. w okresie podanym przez S. K. (1) jako pozostawienie samochodu i powrót do niego połączony z ujawnieniem kradzieży z włamaniem. D. Ł. (1) również nie podał dokładnej daty czynu, wyjaśniając w dniu 13 maja 2022 r.: „Pamiętam, że było to chyba 01 maja 2022 r. około godziny 3.00 jak spotkałem się z O. K. (1)”.

3.2. Podstawa prawna

skazania albo warunkowego

umorzenia postępowania

niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.3. Warunkowe umorzenie
postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

O. K. (1)

II - V

II-V

Sąd zastosował przepisy k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 października 2023 r., na mocy art. 4 § 1 k.k. Sąd miał tu na uwadze, że przepisy k.k. w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2022 poz. 2600), która weszła w życiu w dniu 1 października 2023 r., są mniej względne dla oskarżonego już choćby w tym zakresie, że nie przewidują przy wymiarze kary stosowania przesłanki wychowawczego oddziaływania kary (tylko odwet i represja). Sąd:

II.  uznał oskarżonego O. K. (1) za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, z tym ustaleniem, że do jego popełnienia doszło pomiędzy 1 a 2 maja 2022 r., tj. występku z art. 279 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

III.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 2 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego O. K. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata,

IV.  na podstawie art. 73 § 2 k.k. oddał oskarżonego O. K. (1) w okresie próby pod dozór kuratora sądowego,

V.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 8 k.k. zobowiązał oskarżonego O. K. (1) do podjęcia stałej pracy zarobkowej w terminie 3 (trzech) miesięcy od uprawomocnienia się wyroku.

W konsekwencji uznania O. K. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, mając na uwadze całokształt okoliczności sprawy oraz istnienie uzasadnionych podstaw do uwzględnienia zasady preferencji kar nieizolacyjnych Sąd na podstawie art. 279 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat tytułem próby.

Przepis art. 53 k.k. stanowił, że sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu. Przy tym, okoliczności wpływające na wymiar kary uwzględnia się tylko co do osoby, której dotyczą.

W zasadzie jedyną okolicznością łagodzącą w niniejszej sprawie była dotychczasowa niekaralność oskarżonego i to, że jest on sprawcą młodocianym. Natomiast oskarżony nigdy nie przyznał się do winy, nie wyraził skruchy, działał wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, a stopień winy i społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu były znaczne.

Podstawową przesłanką stosowania warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary określoną w art. 69 § 1 kk jest przekonanie Sądu, iż kara w tej postaci jest wystarczająca do osiągnięcia jej celów wobec sprawcy, a przede wszystkim dla zapobieżenia jego powrotowi do przestępstwa. Taki cel w zakresie prewencji indywidualnej spełni wobec O. K. (1) kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, przede wszystkim z uwagi na jego dotychczasową niekaralność. Tym bardziej, że został orzeczony obowiązek naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego, (solidarnie z drugim oskarżonym), który pozwoli mu odczuć dolegliwość wiążącą się z efektywnym wykonywaniem orzeczonej kary. Okres, na jaki sprawca będzie poddany próbie odnośnie przestrzegania porządku prawnego został wyznaczony na 3 (trzy) lata, a to pozwoli na ewentualną weryfikację trafności przyjętej wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej, w szczególności po oddaniu go pod dozór kuratora sądowego. Okres próby ustalono na dłuższy od minimalnego, mając na uwadze, że w chwili popełnienia czynu oskarżony miał zaledwie 17 lat (obecnie ma 19 lat), a to rodzi konieczność dłuższego wychowawczego oddziaływania na oskarżonego. Obecność i kontrola kuratora powinna dodatkowo zmobilizować i zmotywować oskarżonego do poprawnego zachowania, z drugiej strony kurator winien być dla oskarżonego pomocą i wsparciem w wywiązywaniu się z obowiązków próby. Aby dodatkowo zmotywować oskarżonego do wywiązania się z finansowych konsekwencji orzeczonych w niniejszej sprawie, Sąd na podstawie art. 72 § 1 pkt 8 k.k. zobowiązał oskarżonego do podjęcia stałej pracy zarobkowej w terminie 3 (trzech) miesięcy od uprawomocnienia się wyroku.

O.K.

VI

VI

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. Sąd zobowiązał oskarżonych D. Ł. (1) i O. K. (1) solidarnie do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego B. M. kwoty 2.000,- zł (dwa tysiące złotych), tj. w kwocie odpowiadającej deklarowanej i niekwestionowanej wartości tych sprzętów, których pokrzywdzonemu nie udało się odzyskać.

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VII

Uznając, że sytuacja materialna oskarżonego nie jest dobra, gdyż nie posiada on żadnego majątku ani własnych dochodów, Sąd uznał za uzasadnione zwolnienie go od uiszczenia opłaty sądowej i nieobciążenie go wydatkami poniesionymi w postępowaniu przez Skarb Państwa. Podstawą prawną do zwolnienia oskarżonego od kosztów sądowych w postępowaniu był przepis art. 624 § 1 k.p.k., zaś zwolnienie od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej nastąpiło na podstawie art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych - Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 ze zm.).

8. PODPIS