Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 328/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

M. P. (1)

w dacie bliżej nie ustalonej nie później jednak niż do dnia 9 lutego 2023 roku w miejscowości (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z I. M. (1) dokonali uśmiercenia 2 sztuk bydła o niezidentyfikowanych numerach kolczyków, dokonując ich nielegalnego uboju tj. poza rzeźnią oraz z naruszeniem przepisu art. 34 ust 3 Ustawy o ochronie zwierząt, nakazującego ubój domowy przez przyuczonego ubojowca, czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 25 pkt. 3 ustawy z dnia 16 grudnia 2005r o produktach pochodzenia zwierzęcego oraz z art. 35 ust 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r o ochronie zwierząt w zw z art. 11 § 2 kk

2.

I. M. (1)

w okresie od daty bliżej nieustalonej nie wcześniej jednak niż od dnia 1 lutego 2023 roku do dnia 9 lutego 2023 roku w miejscowości (...), woj. (...), dopuściła się znęcania nad zwierzęciem w postaci sztuki bydła o nr kolczyka PI-, (...) w ten sposób, że w sytuacji, gdy zwierzę było chore, niezdolne do samodzielnego poruszania się pozostawiła je bez leczenia i należytej opieki weterynaryjnej, czym wyczerpała znamiona przestępstwa z art. 35 ust 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o ochronie zwierząt

w dacie bliżej nie ustalonej nie później jednak niż do dnia 9 lutego 2023 roku w miejscowości (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. P. (1) dokonali uśmiercenia 2 sztuk bydła o niezidentyfikowanych numerach kolczyków, dokonując ich nielegalnego uboju tj. poza rzeźnią oraz z naruszeniem przepisu art. 34 ust 3 Ustawy o ochronie zwierząt, nakazującego ubój domowy przez przyuczonego ubojowca, czym wyczerpała znamiona przestępstwa z art. 25 pkt. 3 ustawy z dnia 16 grudnia 2005r o produktach pochodzenia zwierzęcego oraz z art. 35 ust 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r o ochronie zwierząt w zw. z art. 11 § 2 kk

w okresie bliżej nie ustalonym nie później jednak niż do dnia 9 lutego 2023 roku w miejscowości (...), woj. (...), prowadząc działalność nadzorowaną nie spełniła wymagań weterynaryjnych przewidzianych dla zakresu tej działalności w ten sposób że, nie dokonała zgłoszenia uboju oraz w przechowywała mięso z ubitych zwierząt w sposób nieprawidłowy, powodując tym niewłaściwą jakość produktów, czym wyczerpała znamiona przestępstwa z art. 77 pkt 1 i 5 ustawy z dnia 11 marca 2004r o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczania chorób zakaźnych zwierząt

3.

M. P. (2)

w okresie od daty bliżej nieustalonej nie wcześniej jednak niż od dnia 25 stycznia 2023 roku do dnia 9 lutego 2023 roku w miejscowości (...), woj. (...), dopuścił się znęcania nad zwierzęciem w postaci sztuki bydła o nr kolczyka (...), w ten sposób, że w sytuacji, gdy zwierzę było chore, niezdolne do samodzielnego poruszania się pozostawił je bez leczenia i należytej opieki weterynaryjnej, czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 35 ust 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r o ochronie zwierząt

w dniu 15 lutego 2023 roku w miejscowości (...), woj. (...), przewożąc 8 sztuk bydła środkiem transportu przywiązał je za rogi do elementów wewnętrznych środka transportu, jak również nie odseparował samic od samców, przez co nie zapewnił transportowanym zwierzętom warunków, o których mowa w załączniku I do Rozporządzenia Rady (WE) 1/2005 z dnia 22 grudnia 2004 roku, czym wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 37b ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r o ochronie zwierząt

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.1.1.

I. M. (1) jest rolnikiem. Prowadzi gospodarstwo rolne w miejscowości S. nr 75, gm. (...).

Pod w/w adresem I. M. (1) prowadzi dwa rodzaje działalności nadzorowanej przez Inspekcję Weterynaryjną:

- chów i hodowlę bydła (nr siedziby stada zarejestrowany pod tym adresem: (...)),

- firmę handlowo-usługową (...) – pośrednik bez obiektu (nr siedziby stada zarejestrowany pod tym adresem: (...)-002), w ramach której prowadzi kupno i sprzedaż bydła.

Wraz z I. M. (1) chowem i hodowlą zajmują się jej bracia: M. P. (1) i M. P. (2).

Pod tym samym adresem (S. nr 75, gm. (...)) M. P. (2) prowadzi działalność jako pośrednik z obiektem w zakresie obrotu bydłem – numer siedziby stada zarejestrowany pod tym adresem: (...)-003, Weterynaryjny Numer Identyfikacyjny (...).

M. P. (1) pomaga rodzeństwu w pracach związanych z prowadzeniem przez nich w/w działalności.

Protokół oględzin miejsca

k. 10-11

Protokół kontroli nr (...) Inspekcji Weterynaryjnej

k. 57-68

1.1.2.

W bliżej nieustalonej dacie grudnia 2022 roku do Inspekcji Weterynaryjnej w J. wpłynęło anonimowe zgłoszenie telefoniczne odnośnie nieprawidłowości w gospodarstwie rolnym pod adresem (...), gm. (...). Ze skargi telefonicznej wynikało, że w tym gospodarstwie odbywa się nielegalny ubój bydła – w różne dni tygodnia, w specjalnie do tego przygotowanym pomieszczeniu, które znajduje się w stodole na tej posesji. Ponadto zostały zgłoszone nieprawidłowości w zakresie oznakowania hodowanego tam bydła.

W dniu 9 lutego 2023 roku inspektorzy Inspekcji Weterynaryjnej w J. udali się do miejscowości (...), gm. (...). Korzystali wówczas z asysty funkcjonariuszy policji z KPP w J..

Inspektorzy weterynarii dokonali obejścia gospodarstwa, w tym pomieszczeń w których przetrzymywane jest bydło. Na posesji, podczas kontroli obecni byli oskarżeni I. M. (1), M. P. (1) i M. P. (2).

Tego dnia czynności w tym gospodarstwie wykonywali: T. C., P. B. (1), G. Ł., A. K. (1), K. O., P. Z..

Zeznania T. C.

k. 3-5, 237-238

Zeznania P. B. (1)

k. 45-46, 238v-239

Zeznania A. K. (1)

k. 86-87, 239-239v

Zeznania K. O.

k. 247v

1.1.3.

Podczas kontroli stwierdzono, że w stodole znajdującej się na w/w posesji przechowywane jest mięso pochodzące z uboju dokonanego w dacie bliżej nieustalonej nie później jednak niż do dnia 9 lutego 2023 roku. Uboju tego dokonali I. M. (1) i M. P. (1) działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą Dokonali oni uboju 2 sztuk bydła w sposób nielegalny tj. poza rzeźnią oraz z naruszeniem przepisu art. 34 ust 3 Ustawy o ochronie zwierząt, nakazującego ubój domowy przez przyuczonego ubojowca. Żadna z osób kontrolowanych nie posiadała uprawnień do uboju zwierząt. Ponadto brak było możliwości ustalenia numerów identyfikacyjnych ubitych zwierząt.

Wyjaśnienia M. P. (1)

k. 180-181, 235v-236

Wyjaśnienia I. M. (1)

k. 129-130, 160, 236-236v

Zeznania T. C.

k. 3-5, 237-238

Zeznania P. B. (1)

k. 45-46, 238v-239

Zeznania A. K. (1)

k. 86-87, 239-239v

Zeznania K. O.

k. 247v

Protokół oględzin miejsca

k. 10-11

Protokół kontroli nr (...) Inspekcji Weterynaryjnej

k. 35-39

Dokumentacja fotograficzna do protokołu oględzin

k. 24-30

1.1.4.

I. M. (1) w okresie bliżej nie ustalonym nie później jednak niż do dnia 9 lutego 2023 roku w miejscowości I., woj. (...) prowadząc działalność nadzorowaną nie spełniła wymagań weterynaryjnych przewidzianych dla zakresu tej działalności w ten sposób, że nie dokonała zgłoszenia powyższego uboju.

Ponadto I. M. (1) przechowywała mięso z ubitych zwierząt w sposób nieprawidłowy – mięso leżało na betonie, bez żadnej izolacji od podłoża, obok sprzętu rolniczego, zanieczyszczone sianem, bez zachowania podstawowych zasad higieny dla żywności, powodując tym niewłaściwą jakość produktów.

Wyjaśnienia I. M. (1)

k. 129-130, 160, 236-236v

Zeznania T. C.

k. 3-5, 237-238

Zeznania P. B. (1)

k. 45-46, 238v-239

Zeznania A. K. (1)

k. 86-87, 239-239v

Zeznania G. Ł.

k. 247-247v

Zeznania K. O.

k. 247v

Protokół oględzin miejsca

k. 10-11

Protokół kontroli nr (...) Inspekcji Weterynaryjnej

k. 35-39

Dokumentacja fotograficzna do protokołu oględzin

k. 24-30

Decyzja Inspekcji Weterynaryjnej z dnia 9 lutego 2023 roku nr (...)

k. 40-41

Zawiadomienie o wszczęciu postępowania administracyjnego

k. 42-43

1.1.5.

I. M. (1) i M. P. (2) przetrzymywali także w stodole po jednej sztuce bydła należącego do nich. Zwierzęta były chore, odizolowane od stada.

Jednym z nich był byk (buhaj) o nr kolczyka PI, (...), który został zgłoszony przez I. M. (1) za pośrednictwem aplikacji IRZplus jako zakupiony przez nią w dacie 1 lutego 2023 roku. Zwierzę było niezdolne do samodzielnego poruszania się. Oskarżona posiadała o tym wiedzę, albowiem już w dniu zakupu od H. S. zwierzę kulało, o czym była informowana przez sprzedającego. Zwierzę z kulawizną winno być przeznaczone na ubój z konieczności.

Drugą sztuką bydła było zwierzę (krowa) o numerze identyfikacyjnym (...) (numer kolczyka) zgłoszona za pośrednictwem aplikacji IRZplus w dniu 25 stycznia 2023r. jako zakupiona przez M. P. (2). Krowa o takim numerze kolczyka była zakupiona od M. M. (1). W trakcie kontroli inspektorzy uzyskali informację, że krowa o takim numerze kolczyka została w dniu 4 lutego 2023 roku przyjęta z pełną dokumentacją do ubojni w D..

Zwierzę znajdujące się w stodole było niezdolne do samodzielnego poruszania się. Krowa leżała, nie była w stanie samodzielnie się podnieść.

Oskarżeni nie podejmowali prób leczenia należących do nich zwierząt i nie zapewniali im należytej opieki weterynaryjnej.

Obie sztuki bydła przebywały w takim stanie do dnia kontroli inspekcji weterynaryjnej.

Z uwagi na dobrostan tych zwierząt Lekarze z Inspekcji Weterynaryjnej zdecydowali o poddaniu ich eutanazji. Wezwano urzędowego lekarza weterynarii G. W., który dokonał badania zwierząt, a następnie przeprowadził procedurę farmakologicznej eutanazji.

Na miejsce wezwany został także zakład (...), który przetransportował do utylizacji ujawnione w tym gospodarstwie mięso wołowe oraz dwie sztuki bydła poddane eutanazji.

Wyjaśnienia I. M. (1)

k. 129-130, 160, 236-236v

Zeznania T. C.

k. 3-5, 237-238

Zeznania M. M. (1)

k. 149, 238-238v

Zeznania P. B. (1)

k. 45-46, 238v-239

Zeznania A. K. (1)

k. 86-87, 239-239v

Zeznania H. S.

k. 146, 239v

Zeznania G. W.

k. 247

Zeznania G. Ł.

k. 247-247v

Zeznania K. O.

k. 247v

Protokół kontroli nr (...) Inspekcji Weterynaryjnej

k. 57-68

Protokół kontroli nr (...) Inspekcji Weterynaryjnej

k. 71-80

1.1.6.

W dniu 15 lutego 2023 roku inspektorzy weterynarii przeprowadzili rekontrolę gospodarstwa pod adresem (...), gm. (...).

Gdy przyjechali na w/w posesję zastali tam samochód do transportu bydła, należący do M. P. (2), w którym znajdowało się 8 sztuk bydła, zakupionych przez oskarżonego od Ł. U..

Bydło to było transportowane z gospodarstwa sprzedającego do gospodarstwa oskarżonego samochodem przystosowanym do transportu bydła, jednak przed transportem zwierząt M. P. (2) przywiązał każdą sztukę bydła za rogi do elementów wewnętrznych środka transportu, jak również nie odseparował samic od samców, przez co nie zapewnił transportowanym zwierzętom warunków, o których mowa w załączniku I do Rozporządzenia Rady ( WE ) 1/2005 z dnia 22 grudnia 2004 roku.

W trakcie rekontroli stwierdzono ponadto, że uchybienia w zakresie oznaczania zwierząt, ich utrzymania oraz poddania leczeniu zostały naprawione przez I. M. (1).

Zeznania A. K. (1)

k. 86-87, 239-239v

Zeznania Ł. U.

k. 246v

Zeznania J. W.

k. 246v

Protokół kontroli nr 5/15/02/2023 Inspekcji Weterynaryjnej

k. 81-84

1.1.7.

I. M. (1) nie była uprzednio karana.

M. P. (1) był uprzednio karany.

M. P. (2) nie był uprzednio karany.

Informacja z K. dot. I. M.

k. 131

Informacja z K. dot. M. P. (1)

k. 118-119

Informacja z K. dot. M. P. (2)

k.120

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.OCena DOWOdów

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.3.

Wyjaśnienia M. P. (1)

Oskarżony M. P. (1) (w toku postępowania sądowego) oraz oskarżona I. M. (1) przyznali się do popełnienia zarzucanych im czynów w zakresie ubicia wspólnie i w porozumieniu dwóch sztuk bydła. M. P. (1) podniósł, że zarzut stawiany mu w pkt I i II aktu oskarżenia dotyczy dwóch tych samych sztuk bydła, co zostało potwierdzone w zgromadzonym materiale dowodowym. Przedstawili także dodatkowe okoliczności, mające jednak znaczenie uboczne dla ustaleń czynionych w sprawie.

W tym zakresie sąd dał im wiarę.

1.1.3.

1.1.4.

1.1.5.

Wyjaśnienia I. M. (1)

1.1.2.

1.1.3.

1.1.4.

1.1.5.

Zeznania T. C.

Świadek jest Powiatowym Lekarzem Weterynarii w J.. Wraz z innymi inspektorami przeprowadzała kontrolę w gospodarstwie w (...), gm. (...). Wskazała, że przyczyną podjęcia kontroli było anonimowe zgłoszenie z grudnia 2022 roku dotyczące nieprawidłowości w w/w gospodarstwie, w tym nielegalnego uboju, jaki się ma tam odbywać w specjalnie przygotowanym do tego miejscu w stodole. Podniosła, że w związku z tym zawiadomieniem wraz z innymi pracownikami udała się w dniu 9 lutego 2023 roku pod wskazany powyżej adres. Zeznała, że na miejscu zastano M. P. (2), I. M. (1) i M. P. (1).

Odnośnie czynu przypisanego w pkt 1, 5 i 7 wyroku: świadek zeznała, że w trakcie obejścia posesji ujawniono w stodole dwie sztuki ubitego bydła - tuszy wołowych, które były już poporcjowane, leżały bezpośrednio na posadzce przykryte plandeką. Podniosła, że ubój uznali za nielegalny, albowiem nie zostały spełnione wymagane procedury. Podała, że przed dokonaniem uboju na własne potrzeby (tzw. ubój domowy) należy na 48 godzin wcześniej zgłosić taki zamiar lekarzowi weterynarii, wskazując dane identyfikacyjne takiego zwierzęcia. Trzeba też wskazać kto będzie dokonywał takiego uboju, gdyż do przeprowadzenia takiego uboju konieczne są odpowiednie kwalifikacje, które można nabyć przez udział w szkoleniu organizowanym przez Powiatowy Inspektorat Weterynarii, a żadna z osób kontrolowanych takich kwalifikacji nie posiadała. W związku z uznaniem uboju za nielegalny zdecydowali o przekazaniu mięsa do utylizacji. Dodała, że I. M. (1) jako właścicielka ubitych sztuk okazała im paszporty tych zwierząt, ale trudno było stwierdzić, czy one faktyczne pochodzą od tego ubitego bydła. Odnośnie wieku bydła ubitego nadmieniła, że jedno z ubitych zwierzą mogło nie mieć ukończonych 12 miesięcy, a drugie było powyżej tego wieku. Podniosła, że z uwagi na niezgłoszenie uboju nie byli w stanie jednoznacznie stwierdzić wieku sztuk poddanych ubojowi, zaś w kwestii wieku ubitych sztuk były to jedynie przypuszczenia dr Z. na podstawie posiadanej przez niego wiedzy.

W zakresie czynu przypisanego w pkt 11 wyroku: świadek zeznała, że w drugiej części stodoły zastali 2 sztuki bydła - krowę i buhaja. W ich ocenie krowa (należąca do M. P. (2)) była w stanie agonalnym. Po sprawdzeniu w bazie danych (...) ustalili, że została ona zakupiona przez M. P. (2) 25 stycznia 2023 roku. W toku dalszej weryfikacji okazało się, że krowa o takim numerze kolczyka została sprzedana w dniu 2 lutego 2023 roku, a następnie 4 lutego 2023 roku ubita w ubojni (...) z pełną dokumentacją i kolczykami. Natomiast krowa ujawniona w stodole miała tylko jeden kolczyk (a powinno mieć dwa kolczyki). Świadek podała, że krowa była w złym stanie: nie wstała, była wychudzona, widoczna była linia kręgosłupa i żeber, brak tkanki mięśniowej, widoczne guzy kulszowe i biodrowe, zapadnięte gałki oczne, nie kontaktowała, nie reagowała na bodźce zewnętrzne. Zdecydowali wówczas o zakończeniu jej cierpienia poprzez poddanie jej eutanazji przy użyciu środka farmakologicznego. Właściciel nie przedstawił żadnej karty z leczenia, podczas gdy krowa powinna być poddana takiemu leczeniu.

Odnośnie czynu przypisanego w pkt 11 wyroku: świadek wskazała, że w stodole obok krowy był buhaj, który również leżał. Przy próbie jego podniesienia wstał, ale utrzymywał się na trzech nogach. Nie opierał się na przedniej prawej nodze. Na podstawie bazy danych ustalili, że został zakupiony przez I. M. (1) w dniu 1 lutego 2023 roku. Doktor B. zadzwonił do poprzedniego właściciela buhaja, który poinformował, że zdecydował się na sprzedaż tego byczka ze względu na jego kulawiznę. Lekarz weterynarii – dr B. po przeprowadzonym badaniu palpacyjnym u buhaja złamanie nogi. Świadek podkreśliła, że w przypadku bydła ze złamaną kończyną nie stosuje się leczenia, tylko zachodzi wskazanie do uboju z konieczności. Podała, że w tym przypadku także zdecydowali o eutanazji z użyciem środka farmakologicznego. Świadek zeznała, że ubite sztuki zwierząt oraz zwierzęta poddane eutanazji zostały przekazane do utylizacji wezwanej na miejsce firmie (...).

Odnośnie czynu przypisanego w pkt 15 wyroku: świadek zeznała, że nie była obecna podczas kontroli w dniu 15 lutego 2023 roku. Posiada jednak wiedzę, że podczas tej kontroli stwierdzono, że na samochodzie do transportu bydła, należącego do M. P. (2) znajdowały się sztuki bydła, które były powiązane za rogi, co stanowi złamanie przepisów, które zakazuje transportu zwierząt w taki sposób.

Świadek złożyła obszerne, a przy tym rzeczowe, konsekwentne i logiczne zeznania. Sąd odnosząc się do poszczególnych kwestii wypunktował je w zakresie przypisanych czynów, by ich treść była bardziej przejrzysta z uwagi na obszerną problematykę i stawiane oskarżonym zarzuty. Analiza treści zeznań znajduje odzwierciedlenie w treści protokołów z kontroli, dokumentacji fotograficznej, a także zeznaniach innych świadków m.in. P. B., A. K.. Świadek jest osobą obcą dla oskarżonych, wiedzę o okolicznościach ważkich dla sprawy powzięła wykonując czynności służbowe. Wobec powyższego brak jest okoliczności dla których świadek miałaby przedstawiać posiadane przez siebie informacje w sposób niekorzystny dla któregokolwiek z oskarżonych. Wobec powyższego w całości dał im wiarę.

1.1.2.

1.1.3.

1.1.4.

1.1.5.

Zeznania P. B. (1)

P. B. (1) jest lekarzem weterynarii zatrudnionym w Inspektoracie Weterynarii w J.. Jego zeznania były spójne z zeznaniami T. C., wobec czego sąd odstąpił od przytaczania treści tych zeznań, które przywołał przy we wcześniejszym fragmencie uzasadnienia. Świadek dodatkowo zeznał że w trakcie kontroli I. M. (1) przekazała, że bydło zostało zabite na potrzeby własne. Do uboju przyznała się I. M. (1) i jej brat M. P. (1). Podał, że po wyglądzie mięsa nie jest w stanie stwierdzić wieku ubitych sztuk. Do oceny wieku służą przede wszystkim informacje wskazane w paszporcie bydła. Podniósł, że w trakcie kontroli przekazano im paszporty i kolczyki zwierząt, twierdząc, ze dotyczą tych ubitych sztuk, natomiast takiej pewności nie ma, gdyż oskarżeni posiadają dużo zwierząt, więc dokumenty te mogły dotyczyć innego bydła. Świadek zeznał także, że osobiście badał buhaja lezącego na klepisku w stodole. W rozmowie telefonicznej z poprzednim właścicielem zwierzęcia ustalił, że byczek został zakupiony przez I. M. (1) w dniu 1 lutego 2023 roku i w tej dacie miał już uraz nogi (kulał). Oskarżona nie przedstawiła żadnych dokumentów z leczenia w/w zwierzęcia, ani konsultacji weterynaryjnej w celu ewentualnego uboju z konieczności /zeznania co do czynu z pkt przypisanego w pkt 3 wyroku/. Odnośnie krowy leżącej w stodole świadek wskazał, że krowa była oznakowana tylko jednym kolczykiem, a jej właścicielem był M. P. (1). Podkreślił, że w trakcie czynności ustalono, że krowa o takim numerze kolczyka została już sprzedana i ubita w ubojni w D. z pełną dokumentacją i oznakowaniem. Zeznał, że ta krowa, która znajdowała się w stodole była w stanie krytycznym, w stanie znacznego wychudzenia, znajdowała się w pozycji leżącej z głową opartą o podłoże, nie reagowała na próby zgonienia. Nie okazano im żadnej dokumentacji z leczenia tego zwierzęcia. Świadek stwierdził, że wyklucza, aby dzień przed kontrolą krowa jeszcze normalnie jadła, stała, a w dniu kontroli była w tak fatalnym stanie. W jego ocenie krowa nie pobierała karmy od co najmniej kilku dni , występowało u niej charłactwo. Nie stwierdził u tego zwierzęcia odleżyn, ale krowa miała już rany i otarcia. Świadek dodał, że to zwierzę było niezidentyfikowane, albowiem z ich bazy danych wynikało, że kilka dni wcześniej zostało już ubite. / zeznania dotyczące czynu przypisanego w pkt 11 wyroku/ Świadek nie posiadał wiedzy odnośnie rekontroli w tym gospodarstwie oraz przewozu zwierząt przez M. P. (2).

Zeznania świadka były rzeczowe, logiczne i składne. W sposób syntetyczny świadek przedstawił posiadane przez siebie informacje. Cechował je obiektywizm i brak dążenia do dodatkowego obciążenia oskarżonych. Nie próbował przypisywać któremukolwiek z oskarżonych zachowań, których się nie dopuścili.

1.1.2.

1.1.3.

1.1.4.

1.1.5.

1.1.6.

Zeznania A. K. (1)

Podobnie – jak powyżej - sąd ocenił zeznania A. K. (1) (również lekarza weterynarii w Powiatowym Inspektoracie Weterynarii w J.). Świadek podała, że przyjechała na miejsce kontroli wraz z P. B. (1), gdy okazało się podczas kontroli, że w gospodarstwie pod adresem (...) istnieją nieprawidłowości. Zeznała, że pod tym adresem były zarejestrowane trzy siedziby stada - dwie należące do I. M. (1) i jedna do M. P. (2). Na miejscu było około 108 sztuk bydła, z czego 49 było niezidentyfikowanych, tj. nie posiadało żadnych kolczyków, a 59 sztuk miało po jednym lub dwa kolczyki (każde zwierzę powinno mieć dwa kolczyki). I. M. (1) i M. P. (2) nie potrafili wskazać, które zwierzęta należą do poszczególnego stada. Podała, że w stodole były dwie sztuki bydła w stanie skrajnego zaniedbania: krowa i byczek. Jak ustalono krowa należała do M. P. (2). Okazało się, że krowa o tym samym numerze kolczyka była poddana już ubojowi w dniu 4 lutego 2023 roku w ubojni w D.. Podniosła, że każdy osobnik posiada swój indywidualny numer kolczyka i indywidualny numer paszportu. Nie jest możliwe, żeby więcej niż jedna sztuka posiadała taki sam numer. Ubita krowa w rzeźni musiała posiadać paszport który zakwalifikował ją do uboju. M. P. (2) podczas kontroli nie przedstawił paszportu odnośnie tej krowy, która znajdowała się w stodole. Zdaniem świadka krowa ewidentnie była chora i nie była to kwestia dwóch ostatnich dni. B. natomiast był już zakupiony z kulawizną. Ani krowa ani byk nie posiadały dokumentacji z ich leczenia przez oskarżonych. / zeznania w zakresie czynów przypisanych w pkt 3 i 11 wyroku/

Świadek zeznała także, że przeprowadzała kontrolę oskarżonego P. (M.) w zakresie transportu zwierząt. Podała, że na samochodzie stało bydło, które było uwiązane za rogi, co nie jest zgodne z prawem. Nadmieniła, że nie mają uprawnień, by zatrzymać samochód z transportem zwierząt w ruchu. / zeznania co do czynu z pkt 15 wyroku/

Zeznania świadka nie wzbudziły wątpliwości sądu.

1.1.2.

1.1.3.

1.1.4.

1.1.5.

Zeznania K. O.

Zeznania świadka miały marginalne znaczenie. Świadek uczestniczyła w kontroli w dniu 9 lutego 2023 roku. Wskazała, że zajmowała się identyfikacją i liczeniem zwierząt. Podała, że zwierzęta powinny posiadać po dwa kolczyki – po jednym w każdej małżowinie usznej. Część zwierząt nie była prawidłowo oznakowana. Nadmieniła, że nie uczestniczyła w innych czynnościach. Widziała jednak dwie sztuki zwierząt lezących w stodole oraz mięso z ubitych zwierząt, znajdujące się w budynku z maszynami. Mięso leżało bezpośrednio na podłożu, betonowej wylewce.

1.1.5.

Zeznania M. M. (1)

Zeznania świadka wiarygodne. Świadek zeznał, że w dniu 25 stycznia 2023 roku sprzedał M. P. (2) krowę o numerze kolczyka (...). Podał, że podczas sprzedaży krowa była zdrowa. Weszła na pojazd do transportu o własnych siłach. Nie była wcześniej leczona, ani nie przejawiała oznak choroby.

1.1.5.

Zeznania H. S.

Zeznania świadka były wiarygodne. Świadek sprzedał byczka I. M. (1). Wskazał, że powodem jego sprzedaży było to, że byczek zaczął kuleć. Podał, że nabywca wiedział o tym fakcie. W momencie sprzedaży byczek wszedł samodzielnie na samochód. Świadek zeznał, że byczek był badany przez lekarza weterynarii, który wskazał, że najlepszym wyjściem będzie sprzedaż byczka na ubój. Nadmienił, że zdecydowali się na sprzedaż, bowiem sami nie dokonują uboju.

1.1.5.

Zeznania G. W.

Świadek jest lekarzem weterynarii. Zeznał, że dokonywał eutanazji zwierząt na zlecenie Powiatowej Inspekcji Weterynarii. Odnośnie stanu tych zwierząt stwierdził, że „ rzadko coś takiego się widzi, albo w ogóle”. Doprecyzował, że krowa była wychudzona, kości miała praktycznie na wierzchu, zaległa, nie mogła wstać, nie było u niej mięśni. Byk natomiast był w lepszym stanie niż krowa, ale miał złamaną nogę, też był wychudzony, miał trudności ze wstaniem. Świadek podkreślił, że decyzję o eutanazji podejmowali lekarze z inspekcji, a on z nią nie polemizował, bo sam podjąłby taką samą decyzję. Podkreślił, że w jego ocenie oba zwierzęta cierpiały.

Zeznania świadka były rzetelne i przekonujące. Świadek przedstawił zapamiętany przebieg zdarzenia w sposób wyważony, logiczny i składny.

1.1.4.

1.1.5.

Zeznania G. Ł.

Zeznania świadka miały jedynie pomocnicze znaczenie. Podał, że sprawdzał jedynie kolczyki u zwierząt podczas kontroli. Po okazaniu świadkowi dokumentacji złożonej na rozprawie w dniu 6 grudnia 2023 roku świadek zeznał, że dwie sztuki z okazanych kolczyków są kompletne, natomiast dwie pozostałe nie, numery kolczyków zgadzają się z okazanymi mu paszportami. Nadmienił, że widział na miejscu, że mięso ubitych zwierząt było przechowywane w niewłaściwy sposób. Widział także dwie sztuki zwierząt, które nie były leczone. Podał, że nie badał tych zwierząt, ale wizualnie nie były w dobrej kondycji, obie sztuki były leżące.

1.1.6.

Zeznania Ł. U.

Zeznania świadka miały uboczne znaczenie / co do czynu przypisanego oskarżonego w pkt 15 wyroku/. Świadek zeznał, że sprzedawał bydło M. P. (2), który przyjeżdżał po nie samochodem przystosowanym do transportu zwierząt. Wskazał, że samochód jest wyposażony w windę z wagą. Jego rola kończyła się każdorazowo na wprowadzeniu zwierzęcia na wagę. Podniósł, że nie wie w jaki sposób zwierzęta były wiązane na czas transportu. Podał, że przed wprowadzeniem zwierzęcia na wagę zakłada mu się kantar (specjalna uprząż zakładana na głowę i szyję), do tego zapinany jest postronek za które zwierzę jest prowadzone. Ta uprząż omija rogi. Świadek zaznaczył, że zapięcie za rogi jest stosowane tylko w przypadku konieczności ujarzmienia zwierzęcia, które jest szczególnie niebezpieczne. Sąd nie znalazł powodów, by podważyć wiarygodność tych depozycji.

1.1.6.

Zeznania J. W.

Podobnie – jak zeznania Ł. U. – sąd ocenił zeznania tego świadka. J. W. zeznał także, że współpracował z M. i M. P. (1), sprzedając im bydło. Gdy przyjeżdżali po bydło, to w oborze miało zakładane uzdę, podobną do końskiej. Ta uzda była zakładana na głowę, pod brodą było kółko do którego przyczepiało się postronek. W taki sposób zwierzę jest prowadzone na windę. Nadmienił, że nie był nigdy w środku przestrzeni ładunkowej samochodu do transportu bydła. Widział z zewnątrz wydzielone boksy. Zeznał, że nie widział, aby zwierzę było wiązane za rogi.

1.1.1.

1.1.4.

Protokół oględzin miejsca

Dowód sporządzony rzetelnie.

1.1.1.

1.1.5.

Protokół kontroli nr (...) Inspekcji Weterynaryjnej

Dowód sporządzony rzetelnie przez uprawnione do tego osoby. Brak jest podstaw do podważenia jego autentyczności i wiarygodności. Zapisy protokołów kontroli wespół z zeznaniami inspektorów (lekarzy weterynarii z Powiatowego Inspektoratu Weterynarii w J.) stanowiły cenny materiał dowodowy, wzajemnie korespondujący ze sobą.

1.1.4.

Dokumentacja fotograficzna do protokołu oględzin

Dowód sporządzony rzetelnie.

1.1.4.

Decyzja Inspekcji Weterynaryjnej z dnia 9 lutego 2023 roku nr (...)

Dowód wiarygodny.

1.1.3.

1.1.4.

Protokół kontroli nr (...) Inspekcji Weterynaryjnej

Dowód sporządzony rzetelnie przez uprawnione do tego osoby. Brak jest podstaw do podważenia jego autentyczności i wiarygodności. Zapisy protokołów kontroli wespół z zeznaniami inspektorów (lekarzy weterynarii z Powiatowego Inspektoratu Weterynarii w J.) stanowiły cenny materiał dowodowy, wzajemnie korespondujący ze sobą.

1.1.4.

Zawiadomienie o wszczęciu postępowania administracyjnego

Dowód wiarygodny.

1.1.5.

Protokół kontroli nr (...) Inspekcji Weterynaryjnej

Dowód sporządzony rzetelnie przez uprawnione do tego osoby. Brak jest podstaw do podważenia jego autentyczności i wiarygodności. Zapisy protokołów kontroli wespół z zeznaniami inspektorów (lekarzy weterynarii z Powiatowego Inspektoratu Weterynarii w J.) stanowiły cenny materiał dowodowy, wzajemnie korespondujący ze sobą.

1.1.6.

Protokół kontroli nr 5/15/02/2023 Inspekcji Weterynaryjnej

Dowód sporządzony rzetelnie przez uprawnione do tego osoby. Brak jest podstaw do podważenia jego autentyczności i wiarygodności. Zapisy protokołów kontroli wespół z zeznaniami inspektorów (lekarzy weterynarii z Powiatowego Inspektoratu Weterynarii w J.) stanowiły cenny materiał dowodowy, wzajemnie korespondujący ze sobą.

1.1.7.

Informacja z K. dot. I. M. (1)

Dokumenty bezsporne.

Informacja z K. dot. M. P. (1)

Informacja z K. dot. M. P. (2)

2.2.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Wyjaśnienia M. P. (1)

Podczas pierwszego przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego oskarżony nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i skorzystał z prawa do odmowy złożenia wyjaśnień. W toku postępowania sądowego zmienił jednak swoje stanowisko, składając wyjaśnienia w części zgodne z ustalonym przez sąd stanem faktycznym.

Oskarżony twierdził, że ubite przez niego i siostrę dwie sztuki bydła posiadały kolczyki. Nie zgodził się z tą częścią zarzutu, z której wynikało, że dokonali uśmiercenia 2 sztuk bydła o niezidentyfikowanych numerach kolczyków. Natomiast sąd nie podzielił tej części wyjaśnień oskarżonego. Okoliczność, że podczas kontroli zostały pokazane inspektorom określone dokumenty nie oznacza samo przez się, że rzeczywiście pochodziły od tych ubitych zwierząt. Z uwagi na to, że zwierzęta nie były uprzednio zgłoszone do uboju funkcjonariusze nie byli w stanie ustalić, czy okazane im kolczyki i paszporty faktycznie należały do ubitych sztuk. Przedmiotowe kolczyki i paszporty, zostały złożone do akt w postępowaniu sądowym, przy czym G. Ł. zeznał, że wśród nich jest tylko jeden pełny komplet dokumentacji (kolczyki + paszport)

Wyjaśnienia I. M. (1)

I. M. (1) (podobnie jak jej brat M. P. (1)) twierdziła – co do zarzutu z pkt V aktu oskarżenia, że ubite przez nich zwierzęta były zakolczykowane i posiadały paszporty.

Do tych wyjaśnień sąd odniósł się analogiczne jak powyżej.

Wyjaśnienia I. M. (1)

Oskarżona nie przyznała się do czynu z pkt III aktu oskarżenia, tj. tego, by miała znęcać się nad należącym do niej zwierzęciem (byczkiem). Zdaniem sądu jest to przyjęta przez oskarżoną linia obrony. I. M. (1) wiedziała bowiem, że kupuje buhaja z kulawizną. Zresztą sam sprzedający zeznał, że taki powód był sprzedaży byczka, gdyż lekarz weterynarii, który badał zwierzę uznał, że kwalifikuje się on do uboju z konieczności, o czym informował kupującą. Sprzedający dodał, że nie wykonał tego uboju z uwagi na to, że nie zajmuje się tym. Zdecydował się na sprzedaż, a w związku z kulawizną cena sprzedaży byczka została oskarżonej obniżona. Pomimo posiadanej wiedzy o stanie zwierzęcia I. M. (1) po przywiezieniu go do swojego gospodarstwa nie wezwała lekarza weterynarii w celu zbadania zwierzęcia. Pozostawiła byczka chorego w stodole, bez leczenia i należnej mu opieki weterynaryjnej.

Wyjaśnienia I. M. (1)

Co do czynu z pkt IV, V i VI aktu oskarżenia oskarżona wyjaśniła, że nie jest dla niej jasny ten zarzut, albowiem nie wie jakich wymagań sanitarnych miała nie dopełnić.

Nie może to być jednak argument, który zwalniałby oskarżoną z odpowiedzialności. Po pierwsze zgodnie z podstawową zasadą prawa „ Ignorantia iuris nocet” (nieznajomość prawa szkodzi), oskarżona nie może zasłaniać się brakiem wiedzy w zakresie obowiązywania danych przepisów prawa. Zaznaczyć należy, że oskarżona wskazała, że pracowała wcześniej w gospodarstwie rodziców zanim zaczęła prowadzić działalność samodzielnie. Podniosła „ja jedynie ze słyszenia słyszałam, że fakt uboju trzeba zgłosić, ale nie pogłębiałam tej wiedzy i nie czytałam przepisów”. Skoro oskarżona prowadziła działalność nadzorowaną przez inspekcję weterynaryjną, powinna była zapoznać się z obowiązującymi ją przepisami, a w przypadku wątpliwości w danym zakresie skonsultować się z odpowiednimi służbami , czego jednak całkowicie zaniechała. Mięso po uboju było przez nią przechowywane w sposób urągający jakimkolwiek warunkom sanitarnym. Nie trzeba posiadać specjalistycznej wiedzy, by wiedzieć, że w taki sposób mięso nie powinno być nigdy przechowywane.

Wyjaśnienia M. P. (2)

W zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt VII wyroku: nie były wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w jakim podnosił, że zwierzę (należąca do niego krowa) zachorowała dzień przed kontrolą. Jak wskazali lekarze weterynarii w dniu kontroli krowa znajdowała się w stanie agonalnym, była wychudzona, widać było jej kręgosłup, nie reagowała, nie podnosiła się, co świadczy o tym, iż najmniej od kilku dni nie pobierała paszy. Ponadto, jako nielogiczne jawią się wyjaśnienia oskarżonego dotyczące transportu zwierząt, wskazujące że postronki na rogi przełożył po przybyciu na posesję, celem sprowadzenia zwierzęcia z samochodu. Wskazać bowiem należy, że przywiązane w ten sposób było nie tylko zwierzę, które znajdowało się najbliżej wyjścia z naczepy, ale każde zwierzę każde z ośmiu tam się znajdujących. Nie sposób uznać, że oskarżony po przyjechaniu na posesję wszedł do naczepy (mając na względzie sposób rozmieszczenia zwierząt w naczepie), by każdemu z nich zmienić sposób uwięzi z szyi na rogi. Zasady logicznego rozumowania podpowiadają, że wygodniejsze i bezpieczniejsze jest zakładanie postronka na rogi temu zwierzęciu, które znajduje się najbliżej wyjścia i po jego sprowadzeniu z przyczepy, postępowanie w identyczny sposób z każdym następnym. Dzięki temu nie ma konieczności wchodzenia pomiędzy transportowane zwierzęta, które mogą faktycznie zachować się w sposób nieprzewidywalny.

W zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt VIII wyroku: jak wykazało postępowanie dowodowe M. P. (2) transportował już uprzednio wielokrotnie zwierzęta. Jak wskazali świadkowie zakładał im kantary, uprzęże. Jednakże świadkowie wskazywali, ze ich rola kończyła się na doprowadzeniu zwierzęcia na wagę do samochodu. Wobec czego nie przekonały sądu wyjaśnienia oskarżonego, iż transport zwierząt odbywał się w kantarach, uprzężach.

Zeznania B. R.

Sąd nie dał wiary zeznaniom tego świadka. Jego zeznania były tendencyjne, zmierzające do chęci pomocy oskarżonym. Co warte zaznaczenia – w zakresie znęcania się nad zwierzętami świadek wskazał, że „ był to wymysł inspekcji weterynaryjnej”.

3.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1.Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

3, 7

I. M. (1)

15

M. P. (2)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Co do czynu przypisanego I. M. (1) w pkt 3 wyroku :

Na wstępie wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 35 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o ochronie zwierząt karze pozbawienia wolności do lat 3 podlega ten kto znęca się nad zwierzęciem. Dla zaistnienia przesłanek znęcania nad zwierzętami sprawca nie musi mieć chęci spowodowania u zwierzęcia bólu lub cierpienia i do tego dążyć. Wystarczy, że zamiarem swoim sprawca obejmuje jedną lub wiele z czynności sprawczych takich jak np. zaniechanie podjęcia koniecznego leczenia. Wystarczy w takich sytuacjach wykazanie, że to zachowanie było niehumanitarne, a więc nieuwzględniające potrzeb zwierzęcia lub niezapewniające mu opieki czy też ochrony.

Zdaniem sądu I. M. (1) od daty bliżej nieustalonej nie wcześniej jednak niż od dnia 1 lutego 2023 roku (dzień wskazany jako dzień zakupu byczka) do dnia 9 lutego 2023 roku w miejscowości I., woj. (...), dopuściła się znęcania nad zwierzęciem w postaci sztuki bydła o nr kolczyka PI-, (...) w ten sposób, że w sytuacji, gdy zwierzę było chore, niezdolne do samodzielnego poruszania się pozostawiła je bez leczenia i należytej opieki weterynaryjnej. Oskarżona posiadała wiedzę w jakim stanie jest w/w zwierzę, co zostało jej przekazane przez sprzedającego. Mimo tego, przez okres od dnia zakupu do dnia kontroli nie wezwała lekarza weterynarii do buhaja.

Nadmienić przy tym należy, że oskarżyciel publiczny zarzucił oskarżonej popełnienie czynu z art. 35 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r o ochronie zwierząt, podczas, gdy z opisu czynu zarzucanego w pkt III aktu oskarżenia I. M. (1) wynika, że miała się dopuścić czynu „ze szczególnym okrucieństwem”, co stanowi przestępstwo opisane w art. 35 ust. 2 w/w ustawy. Sąd nie przyjął jednak za oskarżycielem, aby do I. M. (1) dopuściła się znęcania nad sztuką bydła opisaną w zarzucie działając ze szczególnym okrucieństwem. Wskazać należy na różnice pomiędzy znęcaniem się nad zwierzęciem a znęcaniem się ze szczególnym okrucieństwem, które wyrażają się w natężeniu dolegliwości zadawanych konkretnemu zwierzęciu, ich okrutności, długotrwałości, a także wyrafinowaniu - w negatywnym tego słowa znaczeniu. Dolegliwości te muszą być przy tym nie tylko okrutne, ale to okrucieństwo musi być kwalifikowane - czyli szczególne. Jak zauważył Sąd Apelacyjny w Krakowie: "pojęcie "szczególnego okrucieństwa" ma charakter ocenny. Winno być odnoszone do zachowania wyjątkowo drastycznego i odrażającego, przy czym znamieniem kwalifikującym jest nie samo "okrucieństwo" (zwykłe okrucieństwo), lecz okrucieństwo "szczególne", które jest określeniem stopniowalnym tego znamienia" (zob.: wyrok SA w Krakowie z dnia 11 lipca 2012 r., II Aka 99/12, Lex; Marek Mozgawa - Komentarz do art. 35 ust. 1a ustawy o ochronie zwierząt, Lex).

Sąd uznał, że okres znęcania się był krótki, nadto nie charakteryzowało się drastycznością i okrucieństwem, wobec czego z opisu przypisanego oskarżonej wyeliminował stwierdzenie stanowiące o powyższym.

Co do czynu przypisanego I. M. (1) w pkt 7 wyroku :

Uwagi co do kwalifikacji prawnej: zgodnie z art. 77 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczania chorób zakaźnych zwierząt kto: prowadząc działalność nadzorowaną, nie spełnia wymagań weterynaryjnych przewidzianych dla określonego rodzaju i zakresu tej działalności, powodując przez to zagrożenie epizootyczne lub epidemiczne lub niewłaściwą jakość zdrowotną produktów, albo prowadzi taką działalność bez stwierdzenia spełniania wymagań weterynaryjnych, pkt 5 - umieszcza zwierzęta w gospodarstwie lub transportuje je bez zachowania lub z naruszeniem wymagań weterynaryjnych obowiązujących w tym zakresie - podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy nie ulega wątpliwości, że I. M. (1) prowadząc działalność nadzorowaną (w rozumienie w/w ustawy) przez inspekcję weterynaryjną była zobowiązana do spełnienia określonych wymagań weterynaryjnych w zakresie tej działalności. Oskarżona bowiem w okresie bliżej nie ustalonym nie później jednak niż do dnia 9 lutego 2023 roku w miejscowości I., woj. (...) nie dokonała zgłoszenia uboju bydła, mimo, że miała taki obowiązek, nawet gdy ubój zwierząt - jak twierdzi oskarżona - odbywał się na potrzeby własne. Ponadto, mięso z ubitych zwierząt oskarżona przechowywała w sposób nieprawidłowy, bowiem mięso zalegało bezpośrednio na betonowej, brudnej posadzce, nie było niczym oddzielone od podłoża, mięso leżało obok maszyn rolniczych, było zanieczyszczone sianem. Uchybienie tym wszystkim rygorom w zakresie wymagań weterynaryjnych skutkowało niewłaściwą jakością produktów.. Powyższym zachowaniem oskarżona zatem wyczerpała znamiona przestępstwa z art. 77 pkt 1 i 5 ustawy z dnia 11 marca 2004r o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczania chorób zakaźnych zwierząt.

Co do czynu przypisanego M. P. (2) w pkt 15 wyroku :

Stosownie do treści art. 37b ust. 1 pkt 4 - kto, będąc przewoźnikiem w rozumieniu art. 2 lit. x rozporządzenia nr 1/2005: nie zapewnia transportowanym zwierzętom warunków, o których mowa w załączniku I do rozporządzenia nr 1/2005 podlega karze aresztu lub grzywny.

M. P. (2) swoim zachowaniem wypełnił znamiona powyższego wykroczenia. M. P. (2) w dniu 15 lutego 2023 roku w miejscowości I., woj. (...) przewoził 8 sztuk bydła przystosowanym do ich transportu środkiem. Jednakże w trakcie przewożenia tego bydła, było ono przywiązane za rogi do elementów wewnętrznych środka transportu. Ponadto, przed transportem tych zwierząt M. P. (2) nie odseparował samic od samców. Tym samym powyższym nie zapewnił transportowanym zwierzętom warunków, o których mowa w załączniku I do Rozporządzenia Rady (WE) 1/2005 z dnia 22 grudnia 2004 roku (zgodnie z zapisami w/w rozporządzenia: zwierzęta muszą być transportowane w warunkach gwarantujących im brak zranień lub niepotrzebnego cierpienia, zwierzęta nie mogą być przywiązywane za rogi, zwierzęta powinni być transportowane oddzielnie –z rozdzieleniem samców od samic).

☒

3.2.Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

1

M. P. (1)

5

I. M. (1)

11

M. P. (2)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Co do czynu przypisanego M. P. (1) w pkt 1 wyroku

i przypisanego I. M. (1) w pkt 5 wyroku:

Uwagi ogólne: Zgodnie z art. 25 pkt 3 ustawy z dnia 16 grudnia 2005r o produktach pochodzenia zwierzęcego „kto poddaje ubojowi zwierzęta poza rzeźnią, wbrew przepisom art. 17 - podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.” Wskazany art. 17 stanowi, że: niedopuszczalny jest ubój poza rzeźnią:

1)bydła i zwierząt jednokopytnych oraz

2)innych zwierząt w zakresie nieuregulowanym w przepisach rozporządzenia nr 853/2004 oraz w przepisach Unii Europejskiej wydanych w trybie tego rozporządzenia, jeżeli mięso pozyskane z tych zwierząt ma być wprowadzone na rynek.

Dopuszcza się ubój na terenie gospodarstwa bydła do dwunastego miesiąca życia, świń, owiec, kóz, drobiu, zajęczaków oraz zwierząt dzikich utrzymywanych w warunkach fermowych w celu produkcji mięsa na użytek własny. Przepisu ust. 1 pkt 2 nie stosuje się do małych ilości drobiu lub zajęczaków poddanych ubojowi przez producenta w gospodarstwie w celu sprzedaży bezpośredniej. Przepisów ust. 1 nie stosuje się w przypadku poddawania ubojowi z konieczności domowych zwierząt kopytnych.

Natomiast, zgodnie z art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r o ochronie zwierząt „kto zabija, uśmierca zwierzę albo dokonuje uboju zwierzęcia z naruszeniem przepisów art. 6 ust. 1, art. 33 lub art. 34 ust. 1-4 podlega karze pozbawienia wolności do lat 3”. Sąd Najwyższy stoi jednoznacznie na stanowisku, że do bytu przestępstwa znęcania się nad zwierzętami nie jest konieczne dążenie sprawcy wprost do zadania zwierzęciu cierpienia. Jakkolwiek w swoich judykatach podkreślał, że co prawda przestępstwo znęcania się nad zwierzętami w swojej konstrukcji wymaga zaistnienia po stronie sprawcy winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim, to zamiar ten badać należy w odniesieniu do samej czynności sprawczej, nie zaś do woli sprawcy zadania bólu lub cierpienia zwierzęciu. Ból lub cierpienie zwierzęcia mają charakter zobiektywizowany i ich rzeczywisty byt jest niezależny od tego, czy sprawca wprost do nich dążył. Przedmiotem ochrony ustawowej jest bowiem ochrona zwierząt przed cierpieniem i bólem, zaś na ich doznanie nie ma w praktyce wpływu motywacja sprawcy (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 13 grudnia 2016 r., II KK 281/16, LEX nr 2237277; z dnia 16 listopada 2009 r., V KK 187/09, LEX nr 553896).

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy po pierwsze wskazać należy, że czyn przypisany M. P. (1) w pkt 1 i czyn przypisany I. M. (1) w pkt 5 wyroku został przez nich popełniony wspólnie i w porozumieniu, wobec czego sąd postanowił omówić je łącznie. Po drugie, wskazać należy, że sąd zmienił opis czynu i kwalifikacje prawna czynu przypisanego M. P. (1) i I. M. (1) poprzez przyjęcie, że w ramach czynów im zarzucanych (co do M. P. w zakresie pkt 1 i 2 aktu oskarżenia, a co do I. M. (1) w zakresie pkt 4 i 5 aktu oskarżenia) oskarżeni dopuścili się jednego czynu w kumulatywnej kwalifikacji, o czym poniżej.

Niewątpliwe jest bowiem, że M. P. (1) i I. M. (1) w dacie bliżej nie ustalonej nie później jednak niż do dnia 9 lutego 2023 roku w miejscowości Imielno, woj. (...), dokonali uśmiercenia 2 sztuk bydła. Zwierzęta te nie były zgłoszone do uboju do inspekcji weterynaryjnej. Podczas kontroli inspektorów z inspekcji weterynaryjnej nie byli oni jednoznacznie ustalić, czy okazane im kolczyki i paszporty należą do ubitych zwierząt. W toku postępowania sądowego na rozprawie w dniu 6 grudnia 2023 roku zostały przedłożone kolczyki oraz paszporty. Jak wynika z zeznań G. Ł. z okazanych kolczyków dwie sztuki są kompletne, natomiast dwie pozostałe - nie, numery kolczyków zgadzają się z okazanymi mu paszportami. Przy czym świadek P. B. (1) słusznie zwrócił uwagę, że oskarżeni posiadają dużo zwierząt, więc dokumenty te mogły dotyczyć innego bydła. Wobec tego sąd przyjął za oskarżycielem publicznym, że bydło ubite było o niezidentyfikowanych numerach kolczyków. M. P. (1) i I. M. (1) dokonali nielegalnego uboju działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą. Ubój przez nich dokonany był nielegalnie, albowiem odbywał się poza rzeźnią oraz z naruszeniem przepisu art. 34 ust 3 Ustawy o ochronie zwierząt, nakazującego ubój domowy przez przyuczonego ubojowca. Natomiast żaden z oskarżonych – o czym zeznali lekarze weterynarii - nie posiadał uprawnień do prowadzenia uboju. Uprawienia te określają odpowiednie przepisy prawa (rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 9 września 2004 r. w sprawie kwalifikacji osób uprawnionych do zawodowego uboju oraz warunków i metod uboju i uśmiercania zwierząt).

Czyn oskarżonych wyczerpał znamiona dwóch przepisów ustawy (znamiona przestępstwa z art. 25 pkt. 3 ustawy z dnia 16 grudnia 2005r o produktach pochodzenia zwierzęcego oraz z art. 35 ust 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r o ochronie zwierząt), wobec czego zgodnie z normą z art. 11 § 2 k.k. przestępstwo popełnione przez w/w podlegało kumulatywnej kwalifikacji prawnej.

Co do czynu przypisanego M. P. (2) w pkt 11 wyroku:

Uwagi ogólne – jak co do czynu przypisanego I. M. w pkt 3 wyroku (opisane w pkt 3.1 uzasadnienia).

M. P. (2) w okresie od daty bliżej nieustalonej nie wcześniej jednak niż od dnia 25 stycznia 2023 roku (datę zakupu krowy) do dnia 9 lutego 2023 roku (dnia kontroli) w miejscowości (...), woj. (...), dopuścił się znęcania nad zwierzęciem w postaci sztuki bydła o nr kolczyka (...), w ten sposób, że w sytuacji, gdy zwierzę było chore, niezdolne do samodzielnego poruszania się pozostawił je bez leczenia i należytej opieki weterynaryjnej. Oskarżony nie przedstawił żadnej dokumentacji z leczenia zwierzęcia. Zwierzę już na „pierwszy rzut oka” było chore, o czym spójnie zeznawali lekarze weterynarii. Poza tym, jak wskazali nie sposób uznać, że zwierzę dzień wcześniej wstawało i jadło – jak twierdził oskarżony. P. B. (1) podnosił, że z uwagi na stan krowy musiała ona nie pobierać karmy od kilku dni. Analogicznie wypowiedziała się o stanie zwierzęcia A. K. (1) wskazując, że krowa ewidentnie była chora i nie była to kwestia dwóch ostatnich dni. Uboczną kwestię stanowiło to, że krowa o takim samym numerze kolczyka została ubita kilka dni wcześniej w ubojni w D., a zatem nie sposób ustalić, czy jest to krowa (dokładnie ta), która została zakupiona od gospodarza w dniu 25 stycznia 2023 roku. Z zeznań sprzedawcy wynika, iż krowa została sprzedawana zdrowa. Nawet rozstrzygając tą wątpliwość na korzyść oskarżonego nie zmienia to faktu, iż w dniu kontroli krowa zastana w stodole, a należąca do stada oskarżonego była w agonalnym stanie i wymagała poddania jej eutanazji z uwagi na jej dobrostan.

Odnośnie działania ze szczególnym okrucieństwem, rozważania dotyczące I. M. (1) zachowują aktualność także w odniesieniu do M. P. (2). Okres przez jaki oskarżony dopuścił się znęcania nad krową oraz sposób tego znęcania tj. gdy zwierzę było chore, niezdolne do samodzielnego poruszania się oskarżony pozostawił je bez leczenia i należytej opieki weterynaryjnej nie uzasadnia zdaniem sądu przyjęcia kwalifikacji z art.35 ust. 2 ustawy o ochronie zwierząt i tym samym realizacji znamienia działania ze szczególnym okrucieństwem.

Wobec powyższego, sąd zmienił opis czynu i kwalifikację prawną, uznając, że M. P. (2) swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 35 ust 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r o ochronie zwierząt.

☐

1.1.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.1.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.2.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. P. (1)

I. M. (1)

1

5

1

5

Jako, że tożsame okoliczności dotyczą czynu przypisanego w pkt 1 M. P. (1) i w pkt 5 I. M. (1), sąd omówi je łącznie.

Za przypisane oskarżonym w/w wskazane czyny sąd wymierzył im kary po 4 miesiące pozbawienia wolności. Podstawę prawną stanowił art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r o ochronie zwierząt w zw. z art. 11 § 3 k.k.

Sąd miał na względzie:

- stopień społecznej szkodliwości i stopień winy, który został uznany za znaczny;

- szczególny rodzaj dobra naruszonego przez zachowanie oskarżonych jakim jest humanitarne traktowanie zwierząt;

- popełnieniem przestępstwa z zamiarem bezpośrednim,

- popełnienie czynu wspólnie i w porozumieniu ze sobą;

- nie zachodziły żadne okoliczności wyłączające bezprawność lub winę;

- fakt wypełnienia znamion dwóch przepisów ustawy w ramach kumulatywnej kwalifikacji prawnej czynu;

- fakt, iż oskarżeni przyznali się do ubicia zwierząt;

- jako okoliczność obciążającą wobec M. P. (1) sąd przyjął fakt, że oskarżony wchodził już w konflikt z prawem,

- natomiast jako okoliczność łagodzącą wobec I. M. (1), że nie była uprzednio karana.

Mając na uwadze powyższe kwestie, a także zważając, aby kara była współmierna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, a także, aby zrealizowała cele zapobiegawcze i poprawcze w stosunku do oskarżonych oraz wytyczne w zakresie prewencji ogólnej, sąd wymierzył im karę po 4 miesiące pozbawienia wolności.

2 (wobec M. P.)

6 (wobec I. M.)

1

5

Sąd na podstawie art. 35 ust. 5 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r o ochronie zwierząt -w związku ze skazaniem za czyn z art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r o ochronie zwierząt- orzekł od oskarżonego M. P. (1) i od I. M. (1) na rzecz (...) Fundacja (...) ul. (...) w K. nawiązki w kwocie po 1500 złotych na cele związane z ochroną zwierząt. Nawiązka ma charakter obligatoryjny. Została wymierzona w kwocie realnie dolegliwej dla każdego z oskarżonych, jednakże utrzymanej w dolnym przedziale przewidzianym przez ustawodawcę /sąd mógł wymierzyć nawiązkę w wysokości od 1000 zł do 100 000 zł / .

I. M. (1)

M. P. (2)

3 (wobec I. M.)

11 (wobec M. P.)

3

11

Jako, że tożsame okoliczności dotyczą czynu przypisanego w pkt pkt 3 I. M. (1) i w pkt 11 M. P. (2), sąd omówi je łącznie.

Za przypisane oskarżonym w/w wskazane czyny sąd wymierzył im kary po 6 miesiące pozbawienia wolności. Podstawę prawną stanowił art. 35 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r o ochronie zwierząt.

Sąd miał na względzie:

- stopień społecznej szkodliwości i stopień winy, który został uznany za bardzo wysoki;

- szczególny rodzaj dobra naruszonego przez zachowanie oskarżonych jakim jest humanitarne traktowanie zwierząt;

- popełnieniem przestępstwa umyślnie z zamiarem bezpośrednim,

- nie zachodziły żadne okoliczności wyłączające bezprawność lub winę;

- długotrwałość ich zachowania;

- to, że oskarżeni zaniechali leczenia ich zwierząt mających wyraźne symptomy choroby, utrudniającej zwierzęciu nawet poruszanie się,

- jako okoliczność łagodzącą wobec I. M. (1) i M. P. (2) sąd przyjął to, że nie byli uprzednio karani.

Mając na uwadze powyższe kwestie, a także zważając, aby kara była współmierna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, a także, aby zrealizowała cele zapobiegawcze i poprawcze w stosunku do oskarżonych oraz wytyczne w zakresie prewencji ogólnej, sąd wymierzył im karę po 6 miesiące pozbawienia wolności

4 (wobec I. M.)

14 (wobec M. P.)

3

14

Sąd na podstawie art. 35 ust. 5 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r o ochronie zwierząt -w związku ze skazaniem za czyn z art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r o ochronie zwierząt- orzekł od oskarżonego od I. M. (1) (w pkt 4 wyroku) i M. P. (2) (w pkt 12 wyroku) na rzecz (...) Fundacja (...) ul. (...) w K. nawiązki w kwocie po 1500 złotych na cele związane z ochroną zwierząt. Nawiązka ma charakter obligatoryjny . Została wymierzona w kwocie realnie dolegliwej dla każdego z oskarżonego, jednakże utrzymanej w dolnym przedziale przewidzianym przez ustawodawcę /sąd mógł wymierzyć nawiązkę w wysokości od 1000 zł do 100 000 zł / .

I. M. (1)

7

7

Czyn jakiego dopuściła się oskarżona jest w wysokim stopniu szkodliwy społecznie. Oskarżona naruszyła normy w zakresie uboju i przechowywania żywności, których celem jest zagwarantowanie poprzez określenie wymagań i procedur, bezpieczeństwa żywności i żywienia, którym oskarżona uchybiła.

Wina oskarżonej jest znaczna. Oskarżona popełniła czyn umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Miała świadomość obowiązujących ją procedur jako osoby prowadzącej nadzorowaną działalność przez inspekcję weterynaryjną w zakresie uboju zwierząt oraz procedur jakie winny spełniać przed dokonaniem uboju zwierzęcia oraz w zakresie jego przechowywania, mimo to dopuściła się przypisanego jej czynu.

Jako okoliczność łagodzącą sąd przyjął, że oskarżona nie wchodziła uprzednio w konflikt z prawem.

Za przypisany oskarżonej w pkt 7 wyroku czyn sąd wymierzył jej karę 3 miesięcy pozbawienia wolności. Podstawę zasądzonej kary stanowił art. 77 pkt 1 i 5 ustawy z dnia 11 marca 2004r o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczania chorób zakaźnych zwierząt. Kara w powyższym rozmiarze stanowić będzie w życiu oskarżonej odpowiedni czas na refleksję, ma ona szanse odcisnąć na niej na tyle dobitne piętno, by w przyszłości nie popełniała ona więcej tego typu przestępstw i nabrała szacunku do obowiązujących przepisów prawa.

8

1,3,5,7

Sąd na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk w miejcie orzeczonych wobec oskarżonej I. M. (1) kar jednostkowych pozbawienia wolności wymierzył jej karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Na wymiar orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności wzgląd miał: związek podmiotowy między zbiegającymi się przestępstwami - popełnienie czynów umyślnie z zamiarem bezpośrednim, bliski odstęp czasowy ich popełnienia, oraz prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji ogólnej i indywidualnej. Brak natomiast było zbieżności przedmiotowej – przestępstwa naruszają różne dobra prawne. Zdaniem Sądu kara łączna 10 miesięcy pozbawienia wolności pozwoli na uświadomienie oskarżonej potrzeby i konieczności przestrzegania porządku prawnego, a przy tym spełni swoje zadanie na polu społecznego oddziaływania. Kara łączna została wymierzona w dolnych granicach. Kara w takim wymiarze jest w pełni współmierna do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonej, zdaniem sądu w pełni spełnia zarówno cele zapobiegawcze w stosunku do oskarżonej, jak i potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Konieczne jest bowiem, by osoby znające oskarżoną, uświadomiły sobie surowość negatywnych konsekwencji wchodzenia w kolizję z prawem. Z uwagi na granicę, do której karę łączną można orzec (w granicach powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy) wymiar orzeczonej wobec skazanego kary jest łagodniejszy, aniżeli w sytuacji sumy wskazanych kar. Wymierzenie oskarżonej kary w powyższym wymiarze skutkowało także tym, że sąd mógł zastosować do niej środek probacyjny w postaci warunkowe zawieszenia wykonania tej kary, o czym poniżej.

9

8

Sąd jednocześnie warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności wobec I. M. (1) - po myśli art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 2 k.k. Skorzystanie z dobrodziejstwa instytucji probacji stanowić ma dla oskarżonej szansę na zmianę swojego postępowania. Sąd miał przy tym na względzie fakt, że nie była ona uprzednio karana. Oskarżona nie jest jeszcze sprawcą tak silnie zdemoralizowanym, że jej resocjalizacja skutecznie powieść może się tylko w warunkach izolacji. Zdaniem Sądu należy dać szansę oskarżonej do zmiany swojego postępowania i do tego, by zrozumiała ona negatywne konsekwencje swego postępowania. Należy zatem poddać ją próbie w celu zweryfikowania, czy w warunkach zagrożenia ewentualnego zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności, powstrzyma się od popełnienia kolejnych przestępstw w przyszłości. Sąd wziął pod uwagę także fakt, że w trakcie rekontroli uchybienia, które zostały wykryte przez inspekcję weterynaryjną zostały naprawione przez oskarżoną. Trafność założonej pozytywnej prognozy kryminologicznej właściwe pozwoli zweryfikować 2 – letni okres próby, uznając go za właściwy a przy tym uzasadniony okolicznościami sprawy. Sąd doszedł do przekonania, że orzeczenie wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia byłoby zbyt surowe i niesłuszne. Zdaniem Sądu tak ukształtowana kara wpłynie na oskarżoną wychowawczo i zapobiegnie popełnieniu ponownych czynów w przyszłości, dając jej tym samym wyraźny sygnał dla braku pobłażliwości przy dalszemu wchodzeniu przez niego w konflikt z prawem.

10

9

Sąd na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk zobowiązał oskarżoną I. M. (1) do informowania kuratora o przebiegu okresu próby poprzez składanie informacji na piśmie co 4 miesiące. Realizacja tego obowiązku stanowić będzie w stosunku do oskarżonej mechanizm kontrolny i mobilizacyjny.

M. P. (2)

12

11

Sąd jednocześnie warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności - po myśli art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 2 k.k. Skorzystanie z dobrodziejstwa instytucji probacji stanowić ma dla oskarżonego szansę na zmianę swojego postępowania. Sąd miał przy tym na względzie fakt, że nie był on na datę popełnienia czynu karany. Oskarżony nie jest jeszcze sprawcą tak silnie zdemoralizowanym, że jego resocjalizacja skutecznie powieść może się tylko w warunkach izolacji. Zdaniem Sądu należy dać szansę oskarżonemu do zmiany swojego postępowania i do tego, by zrozumiał on negatywne konsekwencje swego postępowania. Należy zatem poddać go próbie w celu zweryfikowania, czy w warunkach zagrożenia ewentualnego zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności, powstrzyma się od popełnienia kolejnych przestępstw w przyszłości. Trafność założonej pozytywnej prognozy kryminologicznej właściwe pozwoli zweryfikować 2 – letni okres próby, uznając go za właściwy a przy tym uzasadniony okolicznościami sprawy. Sąd doszedł do przekonania, że orzeczenie wobec oskarżonego M. P. (2) kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia byłoby zbyt surowe i niesłuszne. Zdaniem Sądu tak ukształtowana kara wpłynie na oskarżonego wychowawczo i zapobiegnie popełnieniu ponownych czynów w przyszłości, dając mu tym samym wyraźny sygnał dla braku pobłażliwości przy dalszemu wchodzeniu przez niego w konflikt z prawem.

13

12

Celem motywowania oskarżonego do zmiany swojego dotychczasowego zachowania, sąd na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk zobowiązał oskarżonego M. P. (2) do informowania kuratora o przebiegu okresu próby poprzez składanie informacji na piśmie co 4 miesiące.

M. P. (2)

15

15

Wymierzając obwinionemu karę Sąd miał na względzie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 33 k.w. Winę M. P. (2) Sąd ocenił jako znaczną, albowiem mimo świadomości bezprawności swojego zachowania nie powstrzymał się przed nim w sposób oczywisty łamiąc przepisy o których mowa w załączniku I do Rozporządzenia Rady ( WE ) 1/2005 z dnia 22 grudnia 2004 roku w zakresie transportu zwierząt.

O społecznej szkodliwości czynu świadczy rodzaj dobra prawnego naruszonego przez obwinionego, które mają przecież służyć ochronie zwierząt przed cierpieniem.

W tym stanie rzeczy Sąd wymierzył obwinionemu karę 3000 złotych grzywny. Będzie to adekwatna do społecznej szkodliwości przypisanego czynu, a przy tym dostateczna dolegliwość, dla uświadomienia mu naganności jego postępowania i skłonienia go do przestrzegania w przyszłości przepisów związanych z ochroną zwierząt. Wymiar orzeczonej kary grzywny odpowiada możliwościom zarobkowym M. P. (2). Kara w w/w rozmiarze posiada dostateczny walor wychowawczy wobec powyższego i stanowić będzie stosowną przestrogę dla niego na przyszłość.

5.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

16

Sąd na podstawie art. 627 kpk i art. 2 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 23.06.1973r.o opłatach w sprawach karnych ( Dz.U. z 1983r. Nr 49 poz. 223) zasądził od oskarżonego M. P. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące wydatki w kwocie 70 złotych i opłatę w kwocie 120 zł. Oskarżony został uznany za winnego czynów w zakresie mu zarzucanych, winien zatem ponieść ciężar kosztów procesu.

17

Sąd na podstawie art. 627 kpk i art. 2 ust.1 pkt. 3 ustawy z dnia 23.06.1973r.o opłatach w sprawach karnych ( Dz.U. z 1983r. Nr 49 poz. 223) zasądza od oskarżonej I. M. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące wydatki w kwocie 70 złotych i opłatę w kwocie 180 złotych. Obciążenie oskarżonej tymi kosztami było konsekwencją uznania ją winną zarzucanych jej czynów. Jest osobą zdrową, młodą, posiadającą możliwości majątkowe i zarobkowe by podołać ich uiszczeniu.

18

Sąd na podstawie art. 627 kpk i art. 2 ust.1 pkt. 2 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r.o opłatach w sprawach karnych ( Dz.U. z 1983r. Nr 49 poz. 223) zasądza od oskarżonego M. P. (2) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące wydatki w kwocie 70 złotych i opłatę w kwocie 420 złotych. Jest osobą młodą, uzyskuje wynagrodzenie w wysokości 6000 zł brutto miesięcznie, toteż ma możliwość uzyskania dochodów koniecznych dla opłacenia kosztów procesu.

8.Podpis