UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 grudnia 2013 r. znak (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P. odmówił T. A. prawa do świadczenia przedemerytalnego.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy stwierdził, że wnioskodawca udowodnił do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego rozwiązanie stosunku pracy łącznie 39 lat, 2 miesiące i 28 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Zgodnie z przedłożonymi do wniosku dokumentami (...) – Centrum Usług (...) nie została postawiona w stan likwidacji i brak jest podstaw do przyznania świadczenia przedemerytalnego. Ponadto ZUS stwierdził, że do stażu pracy nie uwzględnił wnioskodawcy urlopów bezpłatnych 17.07.1995 r. – 28.07.1995 r. , 25.09.1995 r. – 29.09.1995 r. oraz przerwy po powrocie z wojska 19.10.1979 – 14.11.1979 r. , w czasie której nie świadczył pracy.

Z decyzją tą nie zgodził się T. A. wnosząc odwołanie.

Wnioskodawca zarzucił organowi rentowemu błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 30.04.2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych podnosząc, iż wbrew wywodom organu rentowego spełnił przesłanki do nabycia tego prawa bowiem jego zakład pracy – Centrum Usług (...) w K. – został zlikwidowany. Do odwołania ubezpieczony dołączył zaświadczenie (...)w K. z dnia 9.01.2014 r.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P. wniósł o oddalenie odwołania podnosząc, że odwołujący był zatrudniony w (...) w K. – Centrum Usług (...) jednak rozwiązanie stosunku pracy nie nastąpiło z powodu likwidacji lub niewypłacalności pracodawcy stąd nie zostały spełnione warunki do nabycia przez odwołującego prawa do świadczenia przedemerytalnego. Załączone do odwołania zaświadczenie potwierdza to stanowisko.

Sąd ustalił i zważył co następuje :

T. A., ur. (...), złożył w dniu 14.11.2013 r. wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego. Do wniosku dołączył świadectwo pracy z dnia 2.04.2013 r. wystawione przez Centrum Usług (...) w W. oraz zaświadczenia (...) w T. z dnia 12.11.2013 r. Ponadto wnioskodawca powołał się na dokumenty złożone przy wniosku o ustalenie kapitału początkowego.

Z przedłożonego świadectwa pracy wynika, że T. A. był zatrudniony :

- w okresie od 02.06.1997 r. do 31.12.1998 r. – (...)w

K. ,

- w okresie od 01.01.1999 r. do 15.06.1999 r. – (...)

w P.,

- w okresie od 16.06.1999 r. do 25.09.2011 r. – (...) w

K.,

- w okresie od 26.09.2011 r. do 31.03.2013 r. – Centrum Usług (...) –

Stacja Obsługi Serwisowej w K.,

w wymiarze pełnego etatu na stanowisku mechanika samochodowego.

Stosunek pracy ustał na podstawie art. 30 § 1 pkt 2 Kp w związku z ustawą o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Z zaświadczenia PUP w T. z dnia 12.11.2013 r. wynika, że wnioskodawca pobierał zasiłek dla bezrobotnych w okresach :

- od 2.03.1994 r. do 28.02.1995 r. ,

- od 11.03.1997 r. do 1.06.1997 r.,

- od 18.04.2013 r. do 31.10.2013 r.

Zasiłek dla bezrobotnych przysługuje ubezpieczonemu do dnia 17.04.2014 r. o ile nie zajdą okoliczności powodujące jego utratę. Ponadto od dnia 10.04.2013 r. odwołujący nie odmówił bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia.

Na podstawie dokumentów dołączonych do wniosku oraz złożonych w sprawie o ustalenie kapitału początkowego organ rentowy ustalił, że ubezpieczony do dnia 31.03.2013 r. udowodnił 37 lat, 11 miesięcy i 16 dni okresów składkowych oraz 1 rok , 6 miesięcy i 12 dni okresów nieskładkowych, łącznie 39 lat, 5 miesięcy i 28 dni.

Decyzją z dnia 28.11.2013 r. ZUS II Oddział w P. odmówił T. A. prawa do świadczenia przedemerytalnego wskazując, iż brak jest podstaw od przyznania prawa bowiem w postępowaniu przed organem rentowym wnioskodawca nie udokumentował wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego wynoszącego co najmniej 40 lat. Do stażu pracy pozwany nie uwzględnił okresów urlopów bezpłatnych 17.07.1995 r. – 28.07.1995 r. , 25.09.1995 r. – 29.09.1995 r. oraz przerwy po powrocie z wojska 19.10.1979 – 14.11.1979 r.

W dniu 4.12.2013 r. wpłynęło do organu rentowego pismo ubezpieczonego , w którym oświadczył, że składając wniosek o świadczenie przedemerytalne miał na uwadze, że jego zakład pracy został zlikwidowany i na dzień 31.12.2012 r. jego staż pracy wynosi ponad 39 lat, co kwalifikuje go do przyznania świadczenia. W związku z powyższym odwołujący domagał się ponownej analizy swojego wniosku. Z dołączonych do ponownego wniosku ubezpieczonego dokumentów (pism Centrum Usług (...)) wynikało, że zdaniem pracodawcy przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę nie może być likwidacja (...) w K. bowiem przedmiotowa (...) ma zostać oddana na powrót do (...) a Centrum Usług (...) nie jest jej właścicielem i nie może nią dowolnie dysponować. Organ rentowy wydając zaskarżoną decyzję uznał, że wnioskodawca wprawdzie posiada do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego rozwiązanie stosunku pracy wymagane 39 lat okresów składkowych jednak jego pracodawca – Centrum Usług (...) – nie została postawiona w stan likwidacji i tym samym brak jest podstaw do przyznania prawa do świadczenia przedemerytalnego na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych.

Odwołujący nie kwestionował przyjętych przez organ rentowy okresów składkowych i nieskładkowych i potwierdzał , iż do dnia rozwiązania stosunku pracy nie posiada co najmniej 40 lat takich okresów. Domagał się natomiast ustalenia prawa do świadczenia przedemerytalnego podnosząc, że stosunek pracy został rozwiązany z powodu likwidacji pracodawcy.

Sporne w przedmiotowej sprawie było więc to jaka była przyczyna rozwiązania umowy o pracę , którą ubezpieczony wykonywał bezpośrednio przed złożeniem wniosku.

Odwołujący podjął pracę w (...) w K. od dnia 2.06.1997 r. Zatrudniony został na stanowisku mechanika samochodowego w Wydziale (...) i wykonywał swoje obowiązki na (...) w K.. W związku z reforma administracji publicznej z dniem 1.01.1999 r. ubezpieczony stał się pracownikiem (...) w P. natomiast od dnia 16.06.1999 r. zaproponowano odwołującemu nowe warunki zatrudnienia w (...)w K., a miejsce wykonywania pracy określono – Wydział (...) K. K.. Nazwa komórki organizacyjnej, w której był zatrudniony odwołujący ulegała zmianie jednak od dnia 28.02.2008 r. nosiła nazwę (...)w K.. Odwołujący cały czas zajmował się naprawą pojazdów samochodowych i wykonywał swoje obowiązki na stacji obsługi pojazdów znajdującej się na terenie(...). Pismem z dnia 25.07.2011 r. (...) w K. poinformował odwołującego o planowanym przejściu (...) (...) w K. w K. do instytucji gospodarki budżetowej pod nazwą Centrum Usług (...) Dotychczasowe miejsce pracy i rodzaj wykonywanej pracy oraz wynagrodzenie nie uległy zmianie.

W dniu 26.09.2011 r. pomiędzy (...) w K. a Centrum Usług (...) z siedzibą w W. zawarte zostało porozumienie dotyczące przekazania T. A. z (...) do (...). Rodzaj umówionej pracy (mechanik samochodowy), miejsce wykonywania pracy (K. ul. (...)) oraz wynagrodzenie nie uległy zmianie. Od dnia 26.09.2011 r. odwołujący został więc przejęty na podstawie art. 23 ^{(

1)} kodeksu pracy przez nowego pracodawcę Centrum Usług (...) ( (...)). Centrum Usług (...) jest instytucją gospodarki budżetowej utworzoną na mocy Zarządzenia Nr 41 Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 9.11.2010 r. (Dz. Urz. MSW z 30.11.2010 r.). Na mocy powyższego aktu (...) przejął m.in. część zasobów jednostek organizacyjnych (...), w tym 12 stacji obsługi pojazdów m.in. także stację obsługi pojazdów zlokalizowana w K.. Jak wynika z § 6 zarządzenia (...) stał się z mocy prawa pracodawcą dla pracowników gospodarstw pomocniczych oraz pracowników jednostek organizacyjnych (...), w tym pracowników stacji obsługi pojazdów zlokalizowanej w K.. Do zadań (...) należy m.in. obsługa techniczna i naprawa sprzętu transportowego.

W dniu 3.12.2012 r. Dyrektor (...) wypowiedział odwołującemu umowę o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia a jako przyczynę wypowiedzenia wskazał :

- zmiany struktury organizacyjnej (...) w następstwie zwrotu (...)w K. (...) powodującej zmniejszenie zatrudnienia .

- niemożność ponoszenia kosztów zatrudnienia pracowników (...) w K. z powodu braku środków finansowych z przyczyn ekonomicznych.

Od tego wypowiedzenia odwołujący nie wnosił odwołania i w związku z tym umowa ta uległa rozwiązaniu z dniem 31.03.2013 r.

Centrum Usług (...) z siedzibą w W. nadal funkcjonuje jednak z dniem 11.01.2013 r. zaprzestało prowadzenia stacji obsługi pojazdów przy ul. (...) w K., a stacja obsługi pojazdów została zwrócona (...) w P. na mocy porozumienia z dnia 10.01.2013 r. pomiędzy (...) (...) w P. a Dyrektorem (...) w W..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach ZUS oraz aktach osobowych odwołującego.

Zgodnie treścią art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U. 2013.170) prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje osobie, która :

1) do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 56 lat - kobieta oraz 61 lat - mężczyzna i posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

2)do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001), zwanej dalej "ustawą o promocji zatrudnienia", w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna oraz posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 30 lat dla kobiet i 35 lat dla mężczyzn, lub

3)do dnia ogłoszenia upadłości prowadziła nieprzerwanie i przez okres nie krótszy niż 24 miesiące pozarolniczą działalność, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o systemie ubezpieczeń społecznych", i za ten okres opłaciła składki na ubezpieczenia społeczne oraz do dnia ogłoszenia upadłości ukończyła co najmniej 56 lat - kobieta i 61 lat - mężczyzna i posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

4)zarejestrowała się we właściwym powiatowym urzędzie pracy w ciągu 30 dni od dnia ustania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, pobieranej nieprzerwanie przez okres co najmniej 5 lat, i do dnia, w którym ustało prawo do renty, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna i osiągnęła okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

5) do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 35 lat dla kobiet i 40 lat dla mężczyzn, lub

6) do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego, z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiadała okres uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej 34 lata dla kobiet i 39 lat dla mężczyzn.

Podkreślić też należy, że w świetle art. 2 ust. 2 powołanej ustawy za okres uprawniający do emerytury, o którym mowa w ust. 1, uważa się okres ustalony zgodnie z przepisami art. 5-9, art. 10 ust. 1 oraz art. 11 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), zwanej dalej "ustawą o emeryturach i rentach z FUS".

Ponadto zgodnie z art. 2 ust. 3 powołanej ustawy świadczenie przedemerytalne przysługuje osobie określonej w ust. 1 po upływie co najmniej 6 miesięcy pobierania zasiłku dla bezrobotnych, jeżeli osoba ta spełnia łącznie następujące warunki:

1)nadal jest zarejestrowana jako bezrobotna;

2)w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia, albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych;

3)złoży wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 6-miesięczny okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych.

Biorąc pod uwagę wiek odwołującego w chwili rozwiązania stosunku pracy (ukończone 55 lat) oraz fakt , iż nie prowadził działalności gospodarczej ani też nie pobierał renty z tytułu niezdolności do pracy istotne było to czy spełnia przesłanki określone w punkcie 5 lub 6 powołanego art. 2 ust. 1. Przepisy te bowiem nie stawiają ubezpieczonym wymogu ukończenia określonego wieku a jedynie (poza okolicznością rozwiązania stosunku pracy z określonych przyczyn) posiadanie jedynie okresu uprawniającego do emerytury. Zgodnie z treścią punktu 5 ustawodawca wymaga by ubezpieczony do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy posiadał okres wynoszący 40 lat w przypadku mężczyzny. Odwołujący nie spełnia powyższego warunku bowiem do dnia 31.03.2013 r. nie udokumentował co najmniej 40 lat okresów składkowych i nieskładkowych posiada bowiem jedynie 39 lat, 5 miesięcy i 28 dni takich okresów. Odwołujący ustaleń tych nie kwestionował wywodził natomiast , że spełnia warunki do nabycia prawa do świadczenia przedemerytalnego określone w punkcie 6 powołanego przepisu. Do dnia 31 grudnia 2012 r., a więc roku poprzedzającego rozwiązanie stosunku pracy posiada 39 lat, 2 miesiące i 28 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Zauważyć jednak należy, że powołany przepis dotyczy jedynie sytuacji gdy rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy.

Z okoliczności sprawy wynika natomiast , że rozwiązanie stosunku pracy odwołującego z Centrum Usług (...) nie nastąpiło z powodu likwidacji pracodawcy ale na skutek zmian organizacyjnych i zwrotu stacji obsługi pojazdów (...)co skutkowało zmniejszeniem zatrudnienia. Stacja obsługi pojazdów w K., gdzie odwołujący wykonywał swoją pracę nie była pracodawcą w rozumieniu art. 3 kodeksu pracy bowiem nie zatrudniała pracowników. Jak wynika z treści zarządzenia Nr 41 MSW z 9.11.2010 r. była ona jednostką organizacyjną (...)i została na mocy tego aktu przejęta przez Centrum Usług (...). Po przejęciu tej jednostki pracodawcą pracowników zatrudnionych w tej jednostce stało się właśnie (...) w W.. W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się , że aby jednostki będące częścią większej struktury mogły być uznane za pracodawcę, muszą spełniać dwa podstawowe warunki, uregulowane w przepisach wewnętrznych określających ich status: w zakresie wyodrębnienia finansowo-organizacyjnego oraz samodzielnego zatrudniania pracowników (upoważnienie do zawierania i rozwiązywania umów o pracę wynikające jedynie z oświadczenia woli kierownika wyższego szczebla jest niewystarczające). Takich cech nie miała natomiast (...) w K. bowiem nie posiadała uprawnień do samodzielnego zatrudniania pracowników ani też zmiany dotychczasowych warunków pracy i płacy osób wykonujących pracę w tej jednostce. Jak wynika z akt osobowych z chwilą przejęcia przez (...) w W. warunki zatrudnienia , zakres obowiązków odwołującego oraz wysokość wynagrodzenia były określane przez Dyrektora Centrum Usług (...), a nie (...) w K..

W wyroku z dnia 22.01.2013 r. sygn. III AUa 638/12 Sąd Apelacyjny w Katowicach stwierdził, że ustawa z 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych warunek rozwiązania stosunku pracy wiąże z podmiotem posiadającym przymiot pracodawcy w rozumieniu art. 3 k.p., tj. jednostką organizacyjną, choćby nie posiadającą osobowości prawnej, jeżeli zatrudnia ona pracowników. Pracodawcą może być jednostka organizacyjna nawet nie odpowiadająca kryterium kwalifikacyjnym uznania jej za przedsiębiorcę, w rozumieniu art. 55¹k.c., jeśli tylko samodzielnie zatrudnia pracowników, natomiast samo wyodrębnienie organizacyjne i finansowe danego ogniwa nie przesądza o jego statusie, jeżeli wyodrębnieniu temu nie towarzyszy dokonywanie we własnym imieniu czynności z zakresu prawa pracy ( LEX nr 1280249).

W tych okolicznościach nie sposób jest przyjąć, że rozwiązanie stosunku pracy z odwołującym nastąpiło na skutek likwidacji pracodawcy.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd, na podstawie art.477 ¹⁴ § 1 kpc oddalił wniesione odwołanie i orzekł jak w wyroku.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art., 98 i 108 kpc w związku z § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U.2013. 490.j.t.).

SSO E. Majewska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE