Przewodniczący:

Sędzia SO Grażyna Jaszczuk

Sędziowie:

SO Karol Troć (spr.)

SO Agnieszka Karłowicz

Protokolant:

st. sekr. sądowy Beata Defut-Kołodziejak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 413/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 26 marca 2024 r. w sprawie II K 708/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny – kurator małoletniej oskarżycielki posiłkowej

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------

---------------

----------------------------------------------------------------------

------------------------

--------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----------

-----------------

---------------------------------------------------------------------

------------------------

---------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------

-------------------------------

-------------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-----------------------

----------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

I. Obraza przepisów prawa karnego procesowego mająca wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. polegająca na wadliwej ocenie wyjaśnień P. K. oraz zeznań J. W. złożonych na rozprawie w dniu 26 marca 2024 r., a także obdarzeniem depozycji A. Z. i M. D. walorem wiarogodności jedynie co do relacji o stanie emocjonalnym świadków i emocjonalnych relacji uczestników zdarzenia, co skutkowało przyjęciem że inkryminowanie zachowanie oskarżonego polegało jedynie na nieostrożnym odłożeniu dziecka na kanapę, podczas gdy z zeznań J. W. złożonych w toku postępowania przygotowawczego oraz depozycji A. Z. i M. D., opisujących przebieg zdarzenia z relacji K. I., a także z zapisów dokumentacji medycznej z przeprowadzonego wywiadu lekarskiego wynika, że zachowanie P. K. polegało na tym, że znajdując się w stanie nietrzeźwości co najmniej upuścił z rąk swoją czteromiesięczną córkę G. K. na podłogę;

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść a polegający na uznaniu, że wina i społeczna szkodliwość czynu P. K. nie są znaczne, podczas gdy rodzaj zagrożonego dobra prawnego - zdrowie czteromiesięcznej córki, okoliczności popełnienia czynu, w tym znajdowanie się P. K. w stanie znacznej nietrzeźwości, sposób zachowania sprawcy - upuszczenie dziecka z wysokości około 1 metra na podłoże oraz bezpośrednio poprzedzająca zdarzenie agresywna postawa oskarżonego wobec matki dziecka, powodują iż stopień winy i społecznej szkodliwość czynu nie uzasadnia zastosowania wobec oskarżonego instytucji warunkowego umorzenia postępowania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie wskazać należy, że pomimo braku wniosku oskarżyciela publicznego o sporządzenie i nadesłanie uzasadnienia wyroku odwoławczego, celowym było rozważenie wniesionej apelacji, albowiem podniesione w niej zarzuty stanowiły podstawę do dokonania zmian w zaskarżonym wyroku.

Sąd Okręgowy po dokonaniu analizy akt postępowania, w świetle złożonego środka odwoławczego, dopatrzył się uchybień przepisów proceduralnych, których dopuścił się Sąd Rejonowy w postaci nieprawidłowo ocenionego materiału dowodowego i następnie błędnie ustalonego na jego podstawie stanu faktycznego, skutkujących koniecznością poczynienia zmian w zaskarżonym wyroku w zakresie zmodyfikowania treści przypisanego oskarżonemu czynu. Niemniej jednak, zdaniem Sądu II instancji, właściwie już oceniony materiał dowodowy i prawidłowo ustalony na jego podstawie stan faktyczny, nie wpłynął istotnie na postrzeganie stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu oraz na pozostałe przesłanki stosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania i tym samym nie uzasadniał uwzględnienia apelacji w tym zakresie.

Rozpoczynając rozważania w niniejszej sprawie przyznać rację należy skarżącemu, iż fakt odmówienia składania zeznań przez K. I. nie dyskwalifikuje możliwości i zasadności uwzględnienia materiału dowodowego w postaci zeznań świadków, w celu ustalenia okoliczności, o których K. I. relacjonowała bezpośrednio do nich w trakcie przeprowadzanej interwencji, opierając się na jej przekazach. W takim przypadku o uwzględnieniu dowodów i określeniu wartości depozycji decyduje ich jasność, logiczność, korelacja z pozostałym materiałem dowodowym oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego, zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, wyrażoną w art. 7 k.p.k. Przyznać rację należało Sądowi, że K. I. znajdowała się w sytuacji niezwykle emocjonalnej, jednakże nie należało z racji tego lekceważyć wiarygodności opisu sytuacji, który przekazała A. Z. i M. D., albowiem odbyło się to spontanicznie, a co najważniejsze, miało swoje odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym. A. Z. wypowiedział się jasno i szczegółowo na temat informacji, jakie wówczas uzyskał od matki dziecka na temat przyczyny upadku dziecka na podłogę. Podobne informacje pochodzą od świadka M. D. – funkcjonariuszki Policji, która spójnie i wiarygodnie wskazała o zrelacjonowanym jej przebiegu zdarzenia przez J. W. oraz samego oskarżonego. Co prawda, wspomina także o podawanym przez K. I. fakcie rzucenia dziecka na podłogę przez P. K., jednakże właśnie ten fragment zeznań należało poczytywać jako wyraz dynamiki stresogennej sytuacji i niemożliwości obiektywnego przekazania wszystkich informacji przez matkę dziecka, a tym samym nieobdarzenie tego twierdzenia walorem wiarygodności, było właściwe. Wskazać należy, że A. Z. i M. D. w swych zeznaniach byli wiarygodni także z tego względu, że mogli oceniać sytuację obiektywnie, albowiem nie byli stronami konfliktu pomiędzy K. I. a oskarżonym. Odnosząc się zaś do zeznań J. W. – matki K. I., zauważyć należało ich niejasność i niekonsekwencję w zakresie, w jakim wskazywała na przyczynę upadku dziecka na podłogę, w kontekście spowodowania tego zachowaniem oskarżonego. Z zeznań złożonych na etapie postępowania przygotowawczego wynika, że dziecko upadło na podłogę w wyniku wypadnięcia z rąk oskarżonego będącego w pozycji stojącej bądź oskarżony nim rzucił, a następnie podniósł z podłogi i rzucił na kanapę (k. 8). W przesłuchaniu przed Sądem zaś świadek zeznała, iż oskarżony położył dziecko na łóżku, po czym ono zsunęło się na podłogę, bo to było nisko (k. 197). Z całokształtu tych zeznań jednoznacznie wynika, że J. W. w późniejszym etapie postępowania starała się minimalizować winę oskarżonego, podkreślając przy tym kilkakrotnie poprawę jego zachowania i jego rolę związaną ze wsparciem finansowym K. I. oraz małoletniej oskarżycielki posiłkowej, co zwiększało wymaganą ostrożność przy ich analizie. Wersja wydarzeń przedstawiana przez J. W. podczas drugiego przesłuchania, a którą również próbował forsować oskarżony świadcząca o tym, że małoletnia oskarżycielka posiłkowa miałaby po wcześniejszym odłożeniu spaść z kanapy, nie zasługiwała na uwzględnienie. Takiemu przebiegowi zdarzenia przeczą powyższe ustalenia, wynikające także z dokumentacji medycznej z (...) Szpitala Wojewódzkiego w S. oraz SPZOZ w Ł., gdzie w wywiadzie umieszczono informację o rzuceniu dziecka na podłogę, natomiast brak jest jakichkolwiek informacji o upadku z łóżka. Na względzie mieć należy, co wynika również z zeznań J. W. w odniesieniu do małoletniej oskarżycielki posiłkowej, że czteromiesięczne dziecko nie jest w stanie dynamicznie, samodzielnie wykonywać ruchów na boki, mogących skutkować niekontrolowanym przekręcaniem się na bok i upadkiem z łóżka. Zgodnie z depozycjami tego świadka, dziecko miało znajdować się w pozycji równoległej do brzegu kanapy, a więc w takiej sytuacji tylko ruch na bok mógł spowodować upadek (k. 198). Sąd Okręgowy zważył, że w części określenia przyczyny upadku dziecka na podłogę, na uwzględnienie zasługiwały te depozycje świadka z postępowania przygotowawczego w zakresie, w jakim J. W. zeznała, że oskarżony upuścił dziecko, albowiem te zeznania były szczere, logiczne i korespondowały z przytoczonym powyżej materiałem dowodowym. Z uwagi na to co już wskazano wcześniej, negatywnie należało ocenić także wyjaśnienia oskarżonego, którego podawana wersja wydarzeń nie mogła się ostać, albowiem była sprzeczna z wiarygodnymi ustaleniami, o których już wyczerpująco wypowiedziano się powyżej i stanowiła jedynie przyjętą linię obrony. Oskarżony przyznał się do wcześniejszego spożywania alkoholu i krytycznie ocenił swoje naganne zachowanie, jednakże jego wyjaśnienia nie pozwoliły na ustalenie stanu faktycznego, dotyczącego samego przebiegu upadku dziecka na podłogę.

Drugi z podniesionych zarzutów związany jest z oceną winy i społecznej szkodliwości czynu, którą dokonał Sąd meriti, a które wraz z pozostałymi przesłankami z art. 66 § 1 i 2 k.k. umożliwiały skorzystanie z dobrodziejstwa instytucji warunkowego umorzenia postępowania. Sąd Okręgowy pomimo dokonanej zmiany w opisie czynu przypisanemu oskarżonemu nie dopatrzył się okoliczności, które mogłyby mieć wpływ na zasadność poczytywania winy i społecznej szkodliwości czynu jako znacznych. Działanie oskarżonego nie cechowało się celowością, choć niewątpliwie miało związek ze znajdowaniem się przez niego w stanie nietrzeźwości, co oczywiście zasługuje na potępienie. Obrażenia jakich doznała małoletnia oskarżycielka posiłkowa fortunnie nie okazały się poważne – odniosła ogólne potłuczenia oraz stłuczenie głowy. Na względzie mieć należało, że oskarżony dostrzegł naganność swego zachowania, które miało charakter incydentalny, wyraził skruchę i podjął się terapii odwykowej. W kwestionariuszu wywiadu środowiskowego sporządzonym przez kuratora sądowego znajdują się informacje, które pozwalają na wyciągnięcie wniosków o pozytywnej prognozie kryminologicznej wobec oskarżonego. Oskarżony prowadzi ustabilizowany tryb życia, a po przedmiotowym zdarzeniu jego zachowanie kształtuje się właściwie, poczuwa się do obowiązku pomocy względem swojej konkubiny i małoletniej córki, o czym zeznawała także J. W.. Ponadto okoliczności, o których wspomina skarżący, dotyczą przede wszystkim wydarzeń poprzedzających inkryminowany czyn i odnoszą się w swej istocie do relacji oskarżonego z jego konkubiną. Wobec oskarżonego zachodzą pozostałe przesłanki wskazane w art. 66 § 1 i 2 k.k., w tym dotychczasowa niekaralność, czego w sprawie nie kwestionowano. Zdaniem Sądu Okręgowego, oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego, a orzeczony wobec niego maksymalny – 3 letni okres próby oraz wskazane w pierwszoinstancyjnym wyroku środki probacji, zapewnią należytą tego gwarancję.

Wniosek

Oskarżyciel publiczny podczas rozprawy apelacyjnej zmodyfikował wniosek apelacji w ten sposób, że wniósł o skazanie oskarżonego na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat tytułem próby z pozostawieniem orzeczonych środków ze wskazaniem innej ich podstawy. Wniósł również o orzeczenie nawiązki na rzecz małoletniej w wyższej kwocie, wskazanej przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty apelacyjne oskarżyciela publicznego okazały się częściowo słuszne, jednakże w zakresie, który nie uzasadniał uwzględnienia sformułowanego wniosku. W odniesieniu do wnioskowanego orzeczenia wyższej kwoty nawiązki, Sąd wypowiedział się w części odpowiadającej apelacji kuratora małoletniej oskarżycielki posiłkowej.

Lp.

Zarzut

2.

I. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść polegający na niesłusznym uznaniu, iż wina i społeczna szkodliwość czynu zarzucanego oskarżonemu P. K. nie jest znaczna - co stanowiło podstawę do warunkowego umorzenia postępowania karnego, w sytuacji gdy całokształt okoliczności mających wpływ na ocenę stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, w tym przede wszystkim sposób i okoliczności popełnienia czynu, postać zamiaru, motywacja sprawcy, sposób zachowania się oskarżonego, umyślność oraz motywy jego działania, rodzaj naruszonego dobra chronionego prawem, winny doprowadzić do uznania, iż stopień społecznej szkodliwości czynu i wina są znaczne, a w konsekwencji należało skazać oskarżonego na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania;

II. rażąca niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego nawiązki na rzecz pokrzywdzonej w kwocie 1000 zł, w sytuacji, gdy kwota ta jest rażąco za niska i nie stanowi dla oskarżonego żadnej dolegliwości i nie stanowi dla pokrzywdzonej jakiegokolwiek realnego zadośćuczynienia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kurator oskarżycielki posiłkowej podniosła zarzut tożsamy z zarzutem oskarżyciela publicznego, który co do istoty poruszał te same kwestie i dotyczył błędu w ustaleniach faktycznych, które miały znaczenie przy określeniu winy i społecznej szkodliwości inkryminowanego czynu, uzasadniającemu warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonego. Ze względu na zachowanie przejrzystości niniejszego uzasadnienia, niecelowym byłoby powielanie tożsamej treści. W rubryce 3.1. Sąd Okręgowy wyczerpująco opisał przesłanki, jakimi kierował się utrzymując w mocy wyrok Sądu meriti w przedmiotowym zakresie, uwzględniając dodatkowo poczynioną zmianę w opisie czynu. Niemniej jednak zwrócić uwagę można na to, że argumentacja zastosowana przez skarżącą opiera się głównie na polemice i nie uzasadnia dostatecznie przytoczonych przez skarżącą tez. Dla przykładu można podać negowanie incydentalnego charakteru zdarzenia, a także wątpliwości związane z uświadomieniem sobie przez oskarżonego naganności jego zachowania. Skarżąca na poparcie swego stanowiska nie przedstawia żadnych konkretnych dowodów, a wysunięte przez nią tezy stoją wręcz w sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, opisanym w rubryce 3.1.

Drugiego z podniesionych zarzutów, tj. zarzutu rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego nawiązki na rzecz pokrzywdzonej w kwocie 1000 zł, również nie można uznać za słuszny. Za rażącą niewspółmierność można uznać taką, która jest istotna, wyraźna i ewidentnie dostrzegalna w zwyczajowym odbiorze, czego nie można dopatrzeć się w zaskarżonym rozstrzygnięciu. W przedmiotowej sprawie, uwzględniając wagę wyrządzonej szkody, a także możliwości zarobkowe oskarżonego, nieposiadanie przez niego znaczącego majątku, a przede wszystkim fakt, że utrzymuje on konkubinę K. I. oraz małoletnią oskarżycielkę posiłkową, niecelowym byłoby obciążenie oskarżonego środkiem kompensacyjnym w większej wysokości. Ponadto zauważyć należy, że wysokość nawiązki jest adekwatna do okoliczności sprawy, odpowiada wyrządzonej przez oskarżonego szkodzie, stanowi dla niego wymierną dolegliwość i tym samym nie można jej postrzegać jako rażąco łagodnej, co czyni zarzut skarżącej chybionym.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności zarzutów podniesionych przez kuratora małoletniej oskarżycielki posiłkowej, wniosek apelacyjny nie zasługiwał na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 26 marca 2024 r. w sprawie II K 708/23 za wyjątkiem rozstrzygnięcia wskazanego w rubryce 5.2.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wskazano w rubrykach 3.1. oraz 3.2. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających rozpatrzeniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 26 marca 2024 r. w sprawie II K 708/23 w zakresie ustalenia w opisie przypisanego czynu, że oskarżony P. K. w dniu 14 października 2023 roku w Ł., w woj. (...), naraził swą niespełna czteromiesięczną, urodzoną (...), córkę G. K., co do której ciążył na nim obowiązek opieki, na bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w ten sposób, że znajdując się w stanie nietrzeźwości i trzymając ją na rękach, upuścił ją na podłogę z wysokości co najmniej metra, wskutek czego małoletnia doznała ogólnego potłuczenia oraz stłuczenia głowy

Zwięźle o powodach zmiany

Taki zakres zmiany uzasadnił częściowo uwzględniony zarzut oskarżyciela publicznego, który został rozważony w rubryce 3.1.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

--------------------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------------

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III, IV.

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k., Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. P. 1033,20 zł (w tym 193,20 zł podatku VAT) za reprezentowanie małoletniej oskarżycielki posiłkowej G. K. z urzędu w postępowaniu odwoławczym, na podstawie art. 99 ³ § 3 kro, zgodnie ze stawkami określonymi w § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

W związku z zaistnieniem przesłanek określonych w art. 624 k.p.k., Sąd Okręgowy zwolnił oskarżycielkę posiłkową G. K. od opłaty za II instancję i przypadającej na nią części wydatków postępowania odwoławczego stwierdzając, że ponosi je Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Kurator małoletniej oskarżycielki posiłkowej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana