UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 88/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 17 listopada 2021 r., sygn. akt II K 1549/16

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

K. P.

Popełnienie zarzucanych oskarżonemu czynów w punktach od 1do 307 aktu oskarżenia przez świadka M. W..

Zeznania świadka M. W.,

wyjaśnienia oskarżonego złożone podczas rozprawy odwoławczej.

k. 7896-7897,

k. 8129-8132 i 8133.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Pkt 2.1.2 fakt 1

Zeznania świadka M. W. (k. 7896-7897),

wyjaśnienia oskarżonego złożone podczas rozprawy odwoławczej (k. 8129-8132 i 8133v).

Zdaniem sądu odwoławczego, zeznania wskazanego obok świadka obliczone były jedynie na to, aby oskarżony uniknął grożącej mu odpowiedzialności karnej; świadek ten twierdził, iż pracował w firmie oskarżonego zdalnie – miał dostęp do komputerów i telefonów K. P., urządzenia te były podłączone i można było pracować w dowolnym miejscu, świadek przechowywał na komputerze oskarżonego dane wykorzystywane przy wyłudzeniu pożyczek (k. 7896v-7897); powołanym zeznaniom nie można dać wiary, w szczególności z tej przyczyny, iż najobszerniejsze bazy danych związana z osobami, na których nazwiska oskarżony wyłudził pożyczki od dwóch pokrzywdzonych firm znajdowała się na pendrivie 4GB T. zabezpieczonym podczas przeszukania w miejscu zamieszkania oskarżonego (protokół przeszukania k. 26-37, protokół oględni i dalsze wydruki k. 289-615), z zeznań świadka nie wynika, aby miał dostęp do takich urządzeń jak pendrivy należące do K. P., zdalnie – poprzez sieć internet – mógł mieć dostęp jedynie do komputerów i telefonów; ponadto sam oskarżony zarówno przed sądem I instancji, jak i sądem II instancji potwierdził, iż ściągnął bazę danych pożyczkobiorców, znajdującą się na pendrivie (VIDE: k. 7744v), „posiadałem bazę danych na swoim pendrivie co pobrałem z internetu” (k. 6782); dopiero podczas ostatniego terminu rozprawy apelacyjnej w dniu 7 czerwca 2024 r. oskarżony stwierdził, iż w jednym z pism podał, że bazy pobrał z internetu, ale chodzi o bazę ze sprawy II K 4/18 Sądu Rejonowego w Koninie (k. 8133v), wyjaśnienia te były całkowicie niewiarygodne, albowiem wcześniej dwukrotnie, stanowczo i jednoznacznie oskarżony składał wyżej cytowane wyjaśnienia, nie chodzi tu o treść jego pism, wyjaśnienia były złożone w niniejszej sprawie, nie w żadnej innej; generalnie ostatnie wyjaśnienia oskarżonego przedstawione na ww. terminie rozprawy apelacyjnej w dużej części nie były bezpośrednio związane z niniejszą sprawą, w powołanym wyżej fragmencie były niewiarygodne, zmierzały do dalszego przedłużenia niniejszego procesu, podobnie jak i zeznania świadka M. W. (kolegi oskarżonego), który ujawniony został dopiero po wydaniu wyroku przez sąd I instancji, blisko sześć lat po złożeniu aktu oskarżenia w niniejszej sprawie; częściowo jednak na podstawie zeznań ww. świadka można odtworzyć mechanizm popełnienia przez oskarżonego zarzucanych mu przestępstw: przechwytywanie baz danych osób, na które składano wnioski kredytowe i jednocześnie zakładanie kont bankowych za pośrednictwem sieci internet, z których wykonywano przelewy weryfikacyjne, a następnie, na które wpływały wyłudzone środki pieniężne;

dodać wreszcie trzeba, że wbrew twierdzeniom świadka M. W., o sprawstwie i winie oskarżonego świadczyły nie tylko dane ujawnione na komputerach (oraz ww. pendrivie), ale także inne dowody wskazane szczegółowo i skrupulatnie przez sąd meriti: ramki kart SiM i karty SIM do telefonów komórkowych, z których numerów logowano się na strony pokrzywdzonych i które podawane były we wnioskach pożyczkowych, dane dotyczące kont bankowych, z których wynika chociażby, że na rachunek, na który wpłynęła wyłudzona pożyczka dokonano opłaty za przesyłkę firmy (...).

. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego:

1. naruszenie prawa procesowego mające wpływ na treść orzeczenia tj.

a. art. 167 k.p.k., art. 366§1 k.p.k., art. 170§1 pkt 2 i 5 k.p.k. – w zakresie niewyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy przez sąd pierwszej instancji – w szczególności poprzez zaniechanie inicjatywny dowodowej w zakresie możliwych do przeprowadzenia dowodów w sprawie, w szczególności, iż w niniejszej sprawie nie został wyjaśniony szereg okoliczności takich jak m.in. geolokalizacja urządzeń, kto, kiedy oraz na jakim urządzeniu wygenerował zabezpieczone dokumenty, nie ustalono również, czy plik znajdujący się na komputerze oskarżonego był na nim stworzony, czy tylko przechowywany, zaniechano również ustaleń z jakich urządzeń oraz z jakich adresów IP i za pośrednictwem jakiego komputera oraz z jakiej lokalizacji założono i zarządzano kontami bankowymi służącymi do przelania pożyczek, jak również kto i kiedy korzystał z wyżej wskazanych urządzeń – w sytuacji gdy realizacja wniosków obrony zmierzała do weryfikacji zgromadzonych dowodów, których wiarygodność budziła więcej niż uzasadnione wątpliwości;

b. art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 424§1 k.pk., poprzez:

⚫: poczynienie ustaleń sądu w sposób ogólnikowy i oparcie ustaleń faktycznych jedynie na fragmentach materiału dowodowego i to świadczącego wyłącznie na niekorzyść oskarżonego, nie przeprowadzenie wnikliwej i wszechstronnej analizy materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, która mogłaby zweryfikować wersję obciążającą skarżonego, co skutkowało przyjęciem przez sąd, iż oskarżony jest winny zarzucanych mu przestępstw,
⚫: przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, dokonanie jej wbrew zasadom prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczeni życiowego i nieoparcie orzeczenia na wszystkich okolicznościach ujawnionych w toku postępowania, której wynikiem jest błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy dał podstawę do uznania K. P. winnym zarzucanego mu czynu, a w szczególności:

w zakresie w jakim sąd nie dokonał własnej oceny rzeczowego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w szczególności nie wskazując, dlaczego odmówił wiarygodności dowodom świadczącym na korzyść oskarżonego;

c. art. 174 k.p.k. w zw. z art. 175 k.p.k. poprzez dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z notatki urzędowej z dnia 10.05.2012 r. (k. 3972-3989), co doprowadziło do błędnego ustalenia, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów;

d. art. 167 k.p.k., art. 170§1 k.p.k., art. 74§1 k.p.k., art. 5§1 k.p.k. poprzez:

⚫: oddalenie wniosków dowodowych jako niemających znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, co w konsekwencji skutkowało nie wyjaśnieniem wszystkich okoliczności niezbędnych do wyjaśnienia sprawy, jak również do zweryfikowania wersji wydarzeń oskarżonego, gdyż de facto został on w ten sposób pozbawiony prawa do obrony poprzez uniemożliwienie mu udowodnienia jego twierdzeń;

e. art. 4, art. 5§2, art. 7, art. 410 k.p.k. polegającą na uznaniu oskarżonego winnym przypisanego mu czynu mimo braku bezpośrednich podstaw i obiektywnych dowodów w tym zakresie, a nadto oparcie ustaleń sądu na dowodach, których jakość jest wysoce wątpliwa – co w konsekwencji skutkuje dowolnością oceny materiału dowodowego;

f. art. 74§1 k.p.k. zgodnie, z którym oskarżony nie ma obowiązku dowodzenia swej niewinności ani obowiązku dostarczania dowodów na swoją niekorzyść, poprzez niezastosowanie się do w/w przepisu;

***

zarzuty podniesione w apelacji oskarżonego:

1) „naruszenie prawa do obrony tj. art.. 6 k.p.k. oraz art. 399§1 i 2 k.p.k. wobec braku uprzedzenia przez sąd rejonowy o zakwalifikowaniu zarzutów zmieniając ich kwalifikację na ciąg przestępstw (art. 91 k.k.) oraz przeprowadzenie rozpraw na których obecny był substytut obrońcy (zastępstwo) mimo, że nie wyrażałem na to zgody co wskazuje treść z kart 6998 i 7411, zaś w czasie ostatnich rozpraw przebywałem na leczeniu za granicami Polski i tym samym pozbawiono mnie prawa do realnej i rzeczywistej obrony z możliwością odniesienia się co do złożonych wniosków dowodowych i zmiany kwalifikacji czynu na ciąg przestępstw co uważam za rażące naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na treść orzeczenia;

2) rażące naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na treść orzeczenia polegające na podwójnym (zdublowanym) skazaniu za te same czyny, czyn nr 32 to ten sam co nr 33, czyn nr 73 to ten sam co nr 74, czyn nr 75 to ten sam co nr 76, czyn nr 144 to ten sam co nr 145, czyn nr 141 to ten sam co nr 142, czyn nr 174 to ten sam co 175, czyn nr 261 to ten sam co 262, czyn nr 269 to ten sam co 270, ponadto przy czynach nr 161 i 162 wskazano ten sam nr pożyczki;

3) naruszenie prawa materialnego o istotnym wpływie na treść orzeczenia polegające na skazaniu za wszystkie czyny przyjmując jako podstawę wymiaru kary do każdego z nich art. 286§1 k.k. w zw. z art. 91 k.k. eliminując etap usiłowania (art. 13§1 k.k.) do ponad 150 zarzutów, co doprowadziło do skazania za 307 czynów uznając je za dokonane – wszystkie;

4) naruszenie art. 41§1 k.p.k. wobec zaistnienie okoliczności uzasadniających wątpliwość co do bezstronność sędziego powstałe w toku postępowania przed sądem polegające na wypowiedziach i zachowaniu się sędziego, które wskazują, że zajął on już określone stanowisko w postępowaniu jeszcze przed zakończeniem postępowania dowodowego; sędzia jeszcze przed zakończeniem postępowania dowodowego wypowiedział się już w sposób twierdzący o mojej winie, wskazując dokonanie, a nie prawdopodobieństwo czy podejrzenie i tak:

a. pismo sądu k. 7433 z dnia 11.10.2021 r. zawierające sformułowanie twierdzące: {oskarżony doprowadził …, zmodyfikowanymi i podrobionymi danymi posługiwał się K. P.},

b. protokół rozprawy z 04.11.2021 r., pkt 2 postanowienia w przedmiocie wniosków dowodowych – wers 10 treści w pkt 2 stwierdzający – cytuję: {oskarżony wykorzystywał ich dane personalne},

c. protokół rozprawy z 14.09.2021 r., pkt 3 postanowienia w przedmiocie wniosków dowodowych – wers 8-14, w którym sąd odrzuca mój wniosek z uwagi na okoliczności: {dokumentacja przedłożona przez osk… nie wiadomo kiedy została wytworzona, przez kogo, kiedy oraz kto miał do niej dostęp…},

następnie skazując mnie na podstawie tej samej bazy, wskazując przy tym, że powyższe okoliczności nie mają znaczenia…

d. marginalnie należy podnieść, że w sprawie występują 22 osoby o nazwisku K. z czego przesłuchano tylko połowę

5) rażącą obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść orzeczenia wobec całkowitego pominięcia i nierozpoznania moich wniosków dowodowych złożonych kilka lat temu do akt k. 6749- (...) oraz (...)- (...), zawartych w pismach przewodnich wraz z wyjaśnieniami, a patrząc przez pryzmat treści zawartej w tych pismach naruszono szereg przepisów w tym brak było dążenia do ustalenia rzeczywistego stanu faktycznego o odpowiedniej inicjatywy dowodowej, wykluczając przy tym analizę danych;

6) naruszenie zasady obiektywizmu i rażąco dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego (art. 4 i 7 k.p.k.) wobec – jak w/w – i w związku z notorycznie oddalanymi wnioskami dowodowymi jak wynika z treści postanowienia o oddaleniu na podstawie, że dotychczasowe dowody wykazały domniemanie przeciwieństwa tego co chciałem udowodnić, i tak:

a. na rozprawie w dniu 14.09.2021 r pkt 1 postanowieni w przedmiocie wniosków dowodowych sąd oddalił wniosek dot. nr IP adresów e-mail powołując się na prawo telekomunikacyjne podczas gdy okres 12 miesięcy dot. jedynie danych retencyjnych, a adresy IP jako przydzielane dynamicznie i stale mogą być zarchiwizowane przez operatora przez nieokreślony czas; tym bardziej w przypadku zapytania organów ścigania w okresie 12 miesięcy dane te mogły zostać zarchiwizowane, a zważywszy na fakt, że firmy pożyczkowe – według akt – udzielały wiele odpowiedzi różnym organom ściągania na terenie całej Polski od do tych czynów, to istnieje duże prawdopodobieństwo zarchiwizowania i zapisania tych danych; ponadto sąd I instancji nie ustalił czy adresy IP były stałe czy dynamiczne i czy dane te są danymi retencyjnymi czy ogólnymi niepodlegającymi pod okres 12 miesięcy; również ustaleń adresów IP ze skrzynek e-mail uniemożliwia dokonanie porównania zbieżności tych adresów z adresami nadesłanymi przez firmę (...) – tym samym oddalenie wniosku przez sąd uważam za błędne i przedwczesne,

b. na tej samej rozprawie co pkt „a” w pkt 2 post. sądu odnośnie darknetu sąd poprzestał na wydrukowaniu definicji w W. odnoszącej się do semantycznego rozumienia słowa darknet, nie wyjaśniającego praktycznego znaczenia i możliwości sieci tor tylko potocznie zwanej darknet:

- czym jest tor,

- czym są strony .onion,

- czym są strony np. (...) B. (...),

- kto może korzystać i jak uzyskać dostęp,

powyższe ma ogromne znaczenie w kontekście faktu, że po wielu latach mogłem pobrać z sieci dane z bazy danych z tej sptawy, wskazując dokładnie z jakiej strony sieci tor (darknet) je pobrano i gdzie są dostępne i od kiedy (t. 36 akt sprawy),

c. punkt 3 tego samego post. sądu z 14.09.2021 r. sąd oddalił wniosek na podstawie art. 170§1 pkt 4 k.p.k., co oznacza, że uznał, że dowodu nie da się przeprowadzić co jednak nie znajduje odzwierciedlenia w treści ów post. sądu;

ponadto owa treść tego post. gołosłownie wskazuje na przedłużenie postępowania, które i tak zostało odroczone, a sama istota dowodu została zepchnięta na boczny tor; argumentacja sądu, że biegły wypowiadał się już na temat możliwości uzyskania danych ze stron internetowych nijak ma się do moich dokładnych wskazań, gdzie uwypukliłem gdzie ta baza jest dostępna do pobrania nawet po dziś dzień; nadto nie przedstawiono biegłemu tych wydruków;

najbardziej nietrafnym argumentem sądu było stwierdzenie, że sprawa została oparta na podstawie danych z bazy danych, która była podana opinii biegłego, podczas gdy biegły nie wydawał opinii w tej sprawie, zaś w sprawie w której ją wydawał brak było tej bazy danych!

co więcej myli się sąd I instancji, twierdząc, że dowodu nie da się przeprowadzić, albowiem nie wskazano miejsca gdzie baza miałaby się znajdować, podczas gdy wskazałem gdzie się znajduje na końcu załączonych wydruków (t. 36), a nadto sąd rejonowy nie jest biegłym i nie on powinien decydować czy brak jest możliwości ustalenia kto miał do niej dostęp,

d. na rozprawie w dniu 04.11.2022 r. sąd ponownie oddalił kolejne wnioski dowodowe wbrew przepisom ustawy; w pkt 1 oddalił wniosek stwierdzając, że nie ma on znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, wskazując, że osoba z powołanego we wniosku postępowania miała popełnić przestępstwo o zupełnie innym charakterze; trudno zgodzić się z taką tezą jeszcze przed sprawdzeniem tych okoliczności, w dodatku przywołane we wniosku portale wskazywały serwisy pożyczkowe, które przywoływałem w sprawie,

e. na rozprawie w dniu 04.11.2022 r. sąd w pkt 2 postanowienia w przedmiocie wniosków oddalił również wniosek o przesłuchanie świadków na których dane wyłudzano pożyczki, uzasadniając, że osoby te nie miały ze mną jakiegokolwiek kontaktu, a także, że nie byli świadomi, że wykorzystywano ich dane personalne i uznano za wystarczające odczytanie ich zeznań

- niestety wniosek okazuje się zasadny i powinien być przeprowadzony, albowiem zważywszy na fakt, że w innych postępowaniach występowały te same osoby co z przedmiotowego a/o, a świadkowie nie byli zapytani w ilu postępowaniach, kiedy i kto był przesłuchiwany (o czym w dalszej części apelacji), nie tylko w okręgu PR T., tym samym nie można wykluczyć zakończenia innych postępowań o te same czyny;

- ponadto w sprawie wraz z postępowaniem przygotowawczym przesłuchano zaledwie połowę osób, których dane rzekomo wykorzystano, a jaka jest pewność, że żadna z tych osób sama osobiście nie składała wniosku o pożyczkę?

f. na rozprawie w dniu 04.11.21 r. sąd w pkt 3 postanowienia w przedmiocie wniosków oddalił również bezzasadnie moje wnioski o ustalenie:

1 – kiedy powstały i kiedy były modyfikowane pliki będące podstawą oskarżenia oraz na jakim urządzeniu,

2 – przeprowadzenie dowodu z mojego pobytu w Tunezji;

powyższe okoliczności mają ogromne znaczenie w sprawie, a sąd I instancji, chyba nie dostrzegł, że w sprawie ustalono adresy IP, z których składano wnioski pożyczkowe, a nie ustalono do jakich urządzeń należały, jednak adresy IP nadesłane przez firmy (...) należą do polskich operatorów i niemożliwe było ich wygenerowanie w Tunezji (o czym dalej we wnioskach dowodowych);

ponadto pliki odnalezione na pendrivie nie były badane przez biegłego – nie wiadomo kto, kiedy i na jakich urządzeniach z nich korzystał;

również argumentacja sądu, że ustalenie powyższego nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy wprost pozbawia mnie prawa do obrony i wykazania niemożliwości popełnienia tych czynów, chociażby udowadniając, że nie byłem w miejscu i czasie, w których składano wnioski pożyczkowe lub też nie byłem autorem ani użytkownikiem tych plików;

powyższe ma ogromne znaczenie w kontekście okoliczności z wniosków w dalszej części apelacji;

kończąc i wskazując doniosłość tych wniosków, należy zauważyć, że według sądu czyny ostały popełnione w K., co nijak ma się do argumentacji sądu, że będąc za granicą można było popełnić te czyny…

7) naruszenie art. 5§2 k.p.k. wobec przypisania winy za zarzucane a/o czyny mimo, że:

a. nie ustalono urządzeń, z których składano wnioski o te pożyczki

[uzasadnienie wyroku str. 113 – dwa ostatnie wersy i kontynuacja na str. 114]

a to właśnie moment wypełnienia treścią wniosku o pożyczkę fałszywymi danymi jest kluczowym elementem, znamieniem wprowadzenia w błąd – bez tego ustalenia nie wyczerpano znamion art. 286§1 k.k.,

b. nie ustalono urządzeń, którym przypisano adresy IP, z których składano wnioski poż.,

c. nie ustalono geolokalizacji urządzeń i nr telefonów używanych do wyłudzenia pożyczek, tj. gdzie logowały się te urządzenia w czasie wnioskowania o pożyczki,

d. nie ustalono kto dokonał przelewów weryfikacyjnych służących do otwarcia rachunków bankowych, na które wyłudzono pożyczki oraz kto był ich właścicielem i realnym dysponentem,

e. nie porównano zgodności i zbieżności adresów IP z wniosków pożyczkowych z tymi z banków,

f. nie sprawdzono kto i dokąd oraz w jaki sposób (przelew, wypłata z banku czy płatność kartą) rozporządzał środkami pochodzącymi z pożyczek,

g. nie ustalono, wobec braku przesłuchania 148 osób, czy pożyczki te w ogóle wyłudzono lub próbowano wyłudzić;

nie przesłuchano osób z czynów nr 2 i 3, 5, 8, 12, 13, 14, 15, 17 i 18, 22 i 23, 25 i 26, 30-35, 38 i 39, 41 i 42, 44-48, 51-52, 54, 56, 57, 59, 63, 65, 67, 69, 70, 73, 74, 76, 78, 81-83, 85, 87, 92, 94, 96, 97, 108, 110 , 112, 114, 115, 120, 124, 125, 132-134, 138, 140, 142-146, 148, 155, 156, 159, 160, 163-165, 170, 172, 174, 175, 177, 178, 180, 812, 183, 190, 192, 194, 197, 200, 205, 207, 208, 210, 213, 219, 221, 223, 228, 231, 233, 238-249, 251, 253-259, 262, 264, 269, 273, 276, 277, 282, 284-288, 290, 293-295, 298-300, 303-306,

h. nie ustalono historii 166 rachunków bankowych i nie wiadomo czy w ogólne próbowano lub wyłudzono i czy w ogóle wypłacono pożyczki oraz czy w ogóle dokonano przelewów weryfikacyjnych do tych pożyczek:

10, 11, 13, 14, 18, 20-22, 29-30, 32, 34, 37, 42-44, 46, 63 (na k. 3473 wskazanej przez sąd znajduje się historia innego rachunku), 65-66, 73, 75, 76, 79, 82, 85-90, 93, 95, 99 (na k. 3738 brak historii tego rachunku), 100,105, 107-111, 113, 114 (brak w aktach płyty na k. 3428)), 122, 124-126, 129-133, 135, 138, 140-142, 144-146, 148, 152, 154, 156, 160, 161-166 (na k. 3927 brak jest płyty), 167-169, 170 (brak płyty), 171-173 (brak płyty), 174-177, 178, 179, 180, 181 (brak płyty), 182-185 (brak płyty) 196-199 (brak płyty), 206-208 (brak płyty), 210-212 (brak płyty), 213, 214, 217, 219 (brak płyty), 220, 222-225 (brak płyty), 227-229, 231-233, 235, 237 (brak płyty), 239, 242, 246, 248, 249, 251, 257-259, 261, 262, 264-270, 272-276, 280-286, 301, 302;

8) szereg błędów w ustaleniach faktycznych, przyjętych za postawę orzeczenia, mające istotny wpływ na jego treść, gdyż:

a. brak przesłuchania wszystkich świadków, nawet w postępowaniu przygotowawczym (w szczególności osób wymienionych w pkt 7g apelacji)

- brak przesłuchania tych osób uniemożliwia odpowiedzieć na pytanie, czy któraś z nich rzeczywiście nie składała wniosku o pożyczkę i czy w ogóle mamy do czynienia z przestępstwem,

- ponadto brak jest informacji czy osoby te nie były już przesłuchiwane w innych postępowaniach o te same czyny,

b. bark ustaleń historii wszystkich rachunków bankowych (brakujące wskazano w pkt 7h apelacji) uniemożliwia ustalić czy dokonano w ogóle wypłaty tych środków lub czy dokonano opłaty weryfikacyjnej, czy też np. od niej odstąpiono, kto był dysponentem tych rachunków,

c. sąd wskazał – str. 112 uzasadnienia wyroku, że:

{przyznano pożyczki i przelewano pożyczki, kwoty pieniężne na numery kont wskazane we wnioskach…}

[VIDE: wers 22-23, str. 112 uzasadnienia]

- podczas gdy brak jest dowodu wypłaty wszystkich pożyczek (brak potwierdzeń przelewów lub historii rachunków bankowych), co wyżej wykazałem w apelacji,

- powyższe rzutuje na naprawienie szkody (ustalenia jej wysokości) oraz rzeczywistą odpowiedzialność karną,

d. sąd wskazał – cytuję:

{udzielenia pożyczek osobom, które de facto nie istniały w rzeczywistości}

[VIDE: uzasad. wyroku, str. 113, wers 1-2]

- podczas gdy żaden dowód nie wskazuje, że udzielono pożyczki osobom nieistniejącym, a gdyby tak było, to zgodnie z polityką firm pożyczkowych pożyczki nie mogły być udzielone ani nawet zagrożone wyłudzeniem,

e. sąd wskazał – cytuję:

{niewątpliwym jest, iż w toku śledztwa mimo zabezpieczonych komputerów i laptopów w domu oskarżonego – należących do niego nie zdołano ustalić, którego z nich K. P. używał do logowania się na strony internetowe firm (...)}

[VIDE: uzasad. str. 113, wers dwa ostatnie, str. 114, wers 1-2]

- podczas, gdy w toku śledztwa nawet nie zbadano zabezpieczonych urządzeń pod tym kątem,

- brak dowodu, że dowodu, że wszystkie urządzenia miałyby należeć do mnie, w pełnym protokole z przeszukania wskazano innego właściciela!

- ponadto bak jest dowodów, że którykolwiek z komputerów miałby służyć do logowania się na strony internetowe firm pożyczkowych W. i V.!

f. Sąd wskazał – cytuję:

{danych zapisanych przez oskarżonego na sprzęcie komputerowym}

[VIDE: uzasad. wyr. str. 114, wer 4-5]

- brak jest dowodu abym zapisywał, modyfikował czy w inny sposób używał „te” dane, na co we wcześniejszych i późniejszych wersach sąd I instancji sam sobie zaprzeczył wskazując, że to jest nieistotne i tego nie ustalono (czym też bezzasadnie odrzucił mój wniosek),

- biegły również nie wykazał kto był autorem danych!

g. Sąd wskazał – cytuję:

{faktu odnalezienia u niego kart sim oraz ramek od kart”

[VIDE: uzasad. wyr. str. 114, wers 7-8]

- podczas, gdy odnaleziono jedynie 3 karty i ramki należące i używane przeze mnie w firmie i pracowników, gdyż nigdy nie posiadałem kart z zarzucanych czynów, a to właśnie na nie przychodziły (...)y kodami SMS!

h. Sąd wskazał – cytuję:

{danych logowania na strony internetowe}

[VIDE: uzasad. wyr. str. 114, wers 10]

- podczas, gdy sąd zaprzeczył sobie 9 wersów wyżej, że nie ustalono tych logowań,

- brak jest dowodu logowań na strony firm pożyczkowych,

i. Sąd wskazał – cytuję:

{jednocześnie na sprawstwo oskarżonego wskazuje fakt, że na sprzęcie komputerowym ujawniono dane, którymi posłużono się do złożenia wniosku o pożyczkę…}

- po pierwsze: do sprzętu komputerowego miało dostęp wiele osób i wszyscy pracownicy,

- po drugie: brak jest jakiegokolwiek dowodu kto i kiedy i w jaki sposób korzystał z tej bazy danych,

- po trzecie: brak jest jakiegokolwiek dowodu abym miał używać tej bazy do wyłudzania pożyczek!

j. Sąd wskazał – cytuję:

{nadto ujawniono rzekome potwierdzenie przekazu wynagrodzenia na rzecz M. J. … S.}

[VIDE: uzasad.wyr. str. 114, wers 58 do końca]

- nie ustalono jakiego M. J. dotyczy to potwierdzenie, albowiem w sprawie występuje ich kilku, a z potwierdzenia nie wynika jakim nr PESEL posługiwał się te konkretny,

- ponadto potwierdzenie przelewu miało dotyczyć firmy (...), która zgodnie ze swoją polityką prywatności nie wymaga oświadczenia, ani nawet zaświadczenia o zatrudnieniu, co samo przez się eliminuje związek potwierdzenia z pożyczką,

- firma (...) również nie potwierdziła, aby otrzymała czy wymagała owe potwierdzenie,

k. Sąd wskazał – cytuję:

{wartość dowodowa … nie była kwestionowana przez K. P.}

[VIDE: uzasad. wyr. str. 115, wers 2-8]

- po pierwsze: przeszukanie dotyczyło innego postępowania o sygn.. 1 Ds. 734/14 PR T. i w tym postępowaniu wartość dowodowa była bardzo wyraźnie kwestionowana, co jako potwierdzone znajduje się w aktach sprawy 1 Ds. 734/14 (II K 34/15 SO Konin),

l. Sąd wskazał – cytuję:

{niezwykle istotną okolicznością … zatrzymano ramkę od karty sim … powyższe wskazuje, że to oskarżony używając w/w numeru telefonu logował się na stronę V.}

[VIDE: uzasad. wyr. str. 115, wers 9-21]

- po pierwsze: u mnie znajdowała się jedynie ramka od karty sim i to w prawie pół roku później! – czyn miał miejsce 06.04.2014 r.., zaś ramkę odnaleziono 09.09.2014 r.,

- po drugie: dlaczego nikt nie zapytał mnie o tę ramkę?

- po trzecie: brak jest jakiegokolwiek dowodu, gdzie ta karta znajdowała się 06.04.2014 r. i kto ją posiadał, jej używał i kto miał do niej dostęp w czasie gdy popełniono czyn!

- po czwarte: w końcowych wnioskach dowodowych przedstawię dowód na tę okoliczność,

m. Sąd wskazał – cytuję:

{co więcej na sprzęcie … prowadzone przez niego zapiski … których danymi K. P. posługiwał się przy popełnieniu przestępstw … oskarżony gromadził dane … e-mail}

[VIDE: uzasad. wyr. str. 115, wers 22-28]

- po pierwsze: brak jest jakiegokolwiek dowodu abym to ja „prowadził” czy też „posługiwał”, czy „gromadził” wskazane dane,

- po drugie: nawet biegły w przywołanej z innej sprawy opinii nie stwierdził, aby to oskarżony „prowadził” czy „posługiwał się” tymi zapiskami z komputera,

- po trzecie: nie ustalono kto był autorem tych plików, czy ktoś je modyfikował i kto ich używał,

- po czwarte: tej bazy danych nie badał nawet biegły i brak jest metadanych tych plików,

n. Sąd wskazał – cytuję:

{… to samo konto zostało w dniu … użyte do opłaty za przesyłkę od firmy (...)}

[VIDE: uzasad. wyr. str. 120, wers 5-9]

- po pierwsze: nie wiadomo czego dotyczyła ta opłata – jakiej przesyłki,

- po drugie: przywołana transakcja to wpływ od (...), ale nie z naszego konta bankowego – wskazany nr nadawcy nie należy do firmy (...)!,

- po trzecie: z historii rachunku bankowego na które rzekomo wpłynęła opłata od (...) nie wynika kto dokonał tej płatności i do kogo rzeczywiście należy ten nr rachunku oraz czego dotyczyła transakcja,

o. Sąd wskazał – cytuję:

{na koniec sąd zauważa … fakt wskazujący na sprawstwo oskarżonego … w jego komputerowych notatkach … wskazuje, iż odnotował on sobie okoliczności …}

[VIDE: uasad. Wyr. str. 122, wers 9-14]

- po pierwsze: brak jest dowodu kto był autorem plików!!!

- o jakie notatki chodzi??

- sąd sam wielokrotnie podnosił, że nie ustalono tych informacji więc na jakiej podstawie stwierdzono, że to ja odnotowywałem te „okoliczności”???

p. Sąd wskazał – cytuję:

{to samo konto zostało użyte w dniu 15.04.14 r. do doładowania telefonu … podczas przeszukania zatrzymano ramkę do karty sim do tego właśnie telefonu komórkowego}

[VIDE: uzasad. wyr. str. 123, wers 39 do końca]

- po pierwsze: nie ustalono kto, kiedy i gdzie używał tego nr telefonu w czasie zlecenia doładowania,

- po drugie: nie ustalono kto doładował lub zlecił doładowanie tego numeru,

- po trzecie: nie zweryfikowano kto logował się do tych kont bankowych w dniach doładowań, gdyż doładowywano telefony również w innych dniach, w których uzyskano tabele logowań z adresami IP, i tak:

k. 976 – spis logowań do banku (...) na konto J., z którego doładowywano również tel. Zarejestrowany na R. P. tj. 603-719-313, a do tego konta w dniach doładowań logowano się z IP:

46.250.168.183 należący do A. D. os. (...), (...)-(...) P. – k. 1197-1200 i k. 991

oraz

193.200.227.4 – należący do firmy (...) sp. z o.o., ul. (...) W-wa

- tym samym należy ustalić kto i kiedy miał dostęp do tych kont bankowych oraz kto przyjął zlecenie doładowań telefonów oraz kto je wykonał,

- numery dostępne w firmie były używane przez pracowników i przez ich zarządzane; na powyższe doładowania uwagę zwrócił również SR:

{nadto z analizy … (...) … wynika także … użyte do doładowania nr (...)}

[VIDE: uzasad. wyr. str. 124, wers 1-10]

Jednak jak wyżej wskazano, sąd rejonowy zupełnie pominął fakt kto i kiedy się logował do tego rachunku, tym bardziej, że ustalono adresy właścicieli tych adresów IP!!

- ponadto zważywszy na fakt, że numery telefonów często były doładowywane on-line (kuponami z allegro, blue media, e-doładowania, przelewem i kartą płatniczą) lub kartami zdrapkami z kiosków, to należałoby zadać sobie z logicznego punktu widzenia pytanie – jaki byłby sens wykonania takiego doładowania bezpośrednio z konta bankowego o przestępczym charakterze i to na tak drobne kwoty,

- wielce prawdopodobnym jest, że któryś z pracowników mógł zlecić doładowanie np. kupując je na aukcji allegro; należałoby ustalić kto je zrealizował,

r. Sąd wskazał – cytuję:

{z zapisów rachunków bankowych wynika, że rzekomym pożyczkobiorcą był J. Z. (1)}

[VIDE: uzasad. wyr. str. 126, wers dwa ostatnie]

- po pierwsze: nie przesłuchano J. Z. (1), a jedynie J. Z. (2) k. 6859-6859,

- po drugie: w niepewności w/w faktu sąd powoływał się już jedynie skrótowo na J. Z. (uzasad. wyr. str. 127, wers 13),

tym samym brak jest dowodu, czy J. Z. (1) sam nie składał wniosku o pożyczkę;

ten sam protokół wykorzystano do tezy dowodowej przy czynie nr 306, mimo że to dwie różne osoby;

odnosząc się do czynów W.:

s. Sąd wskazał – cytuję:

{w przypadku czynów 12-34 numery PESEL należały do osób nazywających się K. K. (2)}

[VIDE: uzasad. wyr. str. 129, wers 9-10]

- po pierwsze: w aktach powinny być 23 protokoły przesłuchania K. K. (2), jednak wszystkich nie przesłuchano, i tak:

- do czynów 12-15 przesłuchano jedną i tą samą osobę (k. 5234), mimo 4 różnych numerów (...),

- do czynu nr 17 nie przesłuchano nikogo,

- do czynów nr 16 i 18 przesłuchano jedną osobę (k 5352) mimo różnych nr PESEL,

- do czynów 21, 22 przesłuchano jedną osobę (k. 4935, 4964) mimo 2 różnych nr PESEL,

- do czynów 23, 25, 26, 30-34 nikogo nie przesłuchano,

t. Sąd wskazał – cytuję:

{na koniec sąd zauważa … na sprawstwo oskarżonego … iż w jego komputerowych notatkach … te prywatne notatki …}

[VIDE: uzassad. wyr. str. 129 ostatni wers – str. 130 od początku]

jaki dowód wskazuje, że ja stworzyłem ten plik i notatki??? – żaden!

nawet biegły tak nie wykazał!

u. odnośnie pożyczek nr 35-64 te składano na dane 30 różnych osób o danych K. B.,

- po pierwsze: w aktach znajdują się protokoły przesłuchań zaledwie 9 osób o danych K. B. (VIDE: uazsad. wyr. str. 15-25!

- po drugie: nie wiadomo czy ktoś z pozostałych osób osobiście nie składał tych wniosków dowodowych lub czy nie jest właścicielem rachunku bankowego,

słowem podsumowania brak jakiegokolwiek dowodu kto składał te wnioski, nie wiadomo z jakich urządzeń, kto logował się do rachunków bankowych i wykonywał przelewy weryfikacyjne (o ile w ogóle), brak nr tel. podanych we wnioskach, brak historii rachunków bankowych, brak e-maili i logowań do tych skrzynek!

w. odnośnie pożyczek nr 65-82 z wykorzystaniem danych K. L. (1):

- po pierwsze: na 17 różnych K. L. przesłuchano tylko 7,

x. odnośnie pożyczek na dane K. M. (1) o nr 83-117:

- po pierwsze: na 34 osoby o danych K. M. (1) przesłuchano tylko 17 (uzasad. wyr. str. 31-43),

y. odnośnie czynów nr 118-130 z wykorzystaniem danych K. M. (2):

- po pierwsze na 13 różnych K. M. (2) przesłuchano tylko 9 (uzasad. wyr. str. 43-48),

z. odnośnie czynów nr 131-160 z wykorzystaniem danych K. M. (3):

- po pierwsze: na 29 różnych K. M. (4) przesłuchano tylko 14 (uzasad. wyr. str. 48-57),

aa. odnośnie czynów nr 161-178 z wykorzystaniem danych K. M. (5):

- po pierwsze: na 17 różnych K. M. (5) przesłuchano tylko 10 (uzasad. wyr. str. 57-63),

bb. odnośnie czynów 179-200 z wykorzystaniem danych K. K. (2):

- po pierwsze: na 21 różnych K. K. (3) przesłuchano tylko 13 (uzasad. wyr. str. 63-71),

cc. odnośnie czynów nr 201-214 z wykorzystaniem danych K. K. (4):

- po pierwsze: na 13 różnych K. K. (4) przesłuchano tylko 9 (uzasad. wyr. str. 71-76),

dd. odnośnie czynów nr 215-238 z wykorzystaniem danych K. K. (5):

- po pierwsze: na 23 różnych K. K. (5) przesłuchano tylko 14 (uzasad. wyr. str. 76-84),

ee. odnośnie czynów nr 239-248 z wykorzystaniem danych K. S.:

- po pierwsze: na 9 różnych K. S. przesłuchano 0 osób! (uzasad. wyr. str. 84-87),

ff. odnośnie czynów 249-259 z wykorzystaniem danych M. J.:

- po pierwsze: na 10 różnych M. J. przesłuchano tylko 3 (uzasad. wyr. str. 87-91),

gg. odnośnie czynów nr 264-270 z wykorzystaniem danych K. N.:

- po pierwsze: na 7 różnych K. N. przesłuchano tylko 2 (uzasad. wyr. str. 93-95),

hh. odnośnie czynów nr 271-273 na dane K. K. (6) (PESEL (...)) z jego zeznań wynika, że pomogłem mu uzyskać pożyczki, jednak:

– po pierwsze: nie pamiętał ile i jakie dokładnie, dlaczego więc tego nie weryfikowano jakie?

- po drugie: pożyczki dla K. K. (7) (jak i dla siebie) składałem wyłącznie na portalu pożyczkoland.pl! używając wyłącznie prawdziwych danych!

- po trzecie: od początku tłumaczyłem, że firma pożyczkoland.pl to był pośrednik kredytowy, w którym jednak złożony wniosek miał być kierowany do wielu firm, jak się później okazało była to firma oszukańcza o czym głośno było wówczas w internecie,

- po czwarte: pożyczki uzyskane przez K. K. były osobiście przez niego pobierane w bankomacie i placówce banku w miejscu jego zamieszkania, co wynika z historii rachunku bankowego!

ii. w przypadku pożyczek z wykorzystaniem moich danych, tj. K. P. jedyne co mogę dodatkowo podkreślić to to, że sąd ani razu nie zapytał mnie na tę okoliczność, zresztą na żadną inną również,

pożyczki składałem wyłącznie z wykorzystaniem swoich prawdziwych danych i nr PESEL (...) ba stronie: pożyczkoland.pl,

to, iż oni wykorzystywali i modyfikowali m.in. moje dane stało się wiadome dopiero później!

Dlaczego dowody, które by wykazały moją niewinność, tj. adresy IP logowań, które nie należą do mnie, prokuratura i policja nie ustaliła ich na czas, od zabezpieczenia sprzętu i danych mieli prawie rok czasu!!

Również na zabezpieczonych komputerach nie wykazano bym składał te wnioski pożyczkowe!

jj. sąd wskazał – cytuję:

{po drugie … nie gromadził w swoim miejscu zamieszkania umów pożyczkowych …}

[VIDE: uzasad. wyr. str. 205-206]

- po pierwsze: jest to tak nielogiczny i nietrafiony argument, gdyż nie mając umów jaki byłby sens robienia rzekomych notatek?

kk. odnosząc się do argumentacji sądu zaczynającej się {po trzecie} – uzasad. str. 206 nikt nie zapytał od kiedy mam tę bazę a raczej gdzie ją można było zdobyć,

– czy ktoś sprawdził, czy po moim zatrzymaniu ktoś kontynuował proceder dalej wyłudzając pożyczki z W. lub V.?

Pewnie nie bo po co …

ll. odpowiadając na pytanie sądu (które w czasie procesu nie zostało mi zadane …)

{zadać sobie należy w tym przypadku pytanie po co oskarżony posiadałby te bazy danych wraz z adnotacjami …}

[VIDE: uzasad. wyr. str. 206, wers 29-31]

- po pierwsze: po co ktoś kto wyłudza pożyczki miałby takie adnotacje robić?

- po drugie: czy wchodząc w posiadanie bazy danych należy wpierw wybrać pliki, które zostawić, a które nie?

- po trzecie: po co usuwać umowy pożyczek, a zostawiać zapiski i wiele innych dokumentów?

- po czwarte: nie jest dziwne, że na zabezpieczonych komputerach nie składano tych wniosków pożyczkowych, a znajdowały się dane o nich?

mm. odpowiadając na {po czwarte} (uzasad. wyr. str. 207)

- po pierwsze: nie jest dziwnym, że zabezpieczono u mnie wiele kart, komputerów i innych urządzeń, co było związane z prowadzoną działalnością gospodarczą i jej profilem oraz oferowanymi e-usługami, niestety nikt o to nie zapytał,

- po drugi: dlaczego na 307 pożyczek odnaleziono u mnie dwie ramki po kartach sim użytych pół roku wcześniej? Nie wiadomo przez kogo i gdzie oraz w jakim celu?

Wskazanie sądu, że rzekomo wykorzystywałem konto, na które wyłudzono pożyczki do operacji finansowych z kontem firmy mojej mamy (...) nie wytrzymuje słów krytyki,

jest to dowolna interpretacja sądu nie poparta dowodami, oparta na błędnych ustaleniach faktycznych bez badania tej okoliczności,

szerzej o tej kwestii w pkt 8-N apelacji,

nn. odpowiadają na {po piąte} (uzasad. wyr. str. 208)

- po pierwsze: sąd bez wiedzy bankowej odrzucił moje zarzuty dot. ustalenia kto zakładał konto bankowe służące do tych wyłudzeń, twierdząc, że były zakładane przez internet,

sad stracił z pola widzenia jednak fakt, że zgodnie z prawem bankowym, konto bankowe można otworzyć przez internet wyłącznie wykorzystując inne konto bankowe, w którym wcześniej potwierdzono tożsamość z wzorem podpisu!!

Sąd przy odrobinie dobrej woli mógł to ustalić,

oo. odpowiadając na {po szóste} (uzasad. wyr. str. 209)

- po pierwsze: ani przez chwilę nie wykazywałem, że baza pochodzi z tej strony, a że do niej (pożyczkoland.pl) należała,

- po drugie: ani razu nie wskazywałem, że została pobrana bezpośrednio ze strony pożyczkoland.pl,

- po trzecie: powołanie się na webarchive miało na celu wyłącznie wykazanie istnienia strony poyczkoland.pl w tamtym czasie!

- po czwarte: odrzucenie złożonych dokumentów z darknet, bo szata graficzna się różni to jakaś kpina!!! – czy był w ogóle jakiś wzór aby było można dokonać porównania? Na tę okoliczność w dalszej części przedstawię dowody obalające sąd;

9) rażące naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. wobec oparcia orzeczenia na szeregu notatek urzędowych nie mających waloru dowodowego, albowiem nie dowodzą one (notatki) niczego innego jak tylko tego, że określona osoba sporządziła ową notatkę, podając w niej określone informacje, a nie, że wskazane tam okoliczności rzeczywiście miały miejsce i wyglądały w opisany w notatce sposób,

10) rażące naruszenie art. 194 k.p.k. w zw. z art. 318 k.p.k. wobec braku postanowienia i informacji o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego sporządzonej w innej sprawie, tj. 1 Ds. 734/14 PR T. i przedstawionej w formie kopii i braku postanowienia w tym przedmiocie, jednocześnie wielokrotnie wskazując, że opinia została wydana w tym postępowaniu,

11) rażące naruszenie art. 207§1 k.p.k. w zw. z art. 143§1 pkt 3 i 6 k.p.k. wobec dokonania niejasnych, niezrozumiałych i błędnych proceduralnie oględzin z kart: 118, 289, (...), albowiem:

- nie dookreślono, który to konkretnie pendrive zabezpieczony podczas przeszukania (brak nr seryjnego w protokole oględzin mimo wyraźnych zapisów nr seryjnego w protokole przeszukania!), brak również wskazania pozycji z protokołu przeszukania,

ponadto przede wszystkim art. 207§1 k.p.k. dopuszcza dokonanie oględzin rzeczy przez organ procesowy, zaś przywołany na powyższych kartach protokół sporządzony zgodnie z art. 143§1 pkt 3 k.p.k. dopuszcza wyłącznie dokonanie oględzin rzeczy, a nie danych informatycznych w rozumieniu art. 143§1 pkt 6 k.p.k.

w sprawie nie sporządzono protokołu z przeszukania systemu i danych informatycznych oraz ich dalszego zabezpieczenia,

- po drugie: nie przekazano pendrivów do biegłego informatyka,

- po trzecie: brak dowodu, że poddane oględzinom pendrive to te zabezpieczone w toku przeszukania,

- po czwarte: brak dowodu czy wydrukowane rzekomo z pendrive pliki rzeczywiście tam odnaleziono,

- po piąte: brak metadanych plików, tj. autora, ścieżki dostępowej, daty utworzenia, daty modyfikacji, daty odtworzenia, dziennika używalności, kiedy je wgrano na pendrive i skąd!

12) naruszenie art. 170§1 pkt 1 k.p.k. wobec dopuszczenia dowodów z niewiadomego pochodzenia w postaci:

a. wydruków z kart 289-615 oraz 1338-1365, albowiem:

- załączone wydruki pochodzą z nieznanego źródła, gdyż brak jest protokołu przeszukania systemu informatycznego (art. 143§1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 236a k.p.k.),

- brak ustaleń autora plików, co uniemożliwia zweryfikowanie, czy nie są objęte tajemnicą i zakazami dowodowymi,

b. wszystkich notatek urzędowych, gdyż te nie stanowią dowodu,

13) naruszenia art. 2§1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 17§1 pkt 1 k.p.k. wobec skazania za szereg czynów z art. 286§1 k.k. mimo niewyczerpania wszystkich jego znamion, albowiem jest brak jakiegokolwiek dowodu, kto i jak wprowadził firmy pożyczkowe w błąd, gdyż moment wprowadzenia w błąd to moment wypełnienia treścią wniosku pożyczkowego, używając nie swoich danych, następnie składając ten wniosek poprzez użycie przycisku [złożył wniosek]lub [wyślij], następnie potwierdzając ów wniosek przelewem weryfikacyjnym – co odpowiada i jest zgodne z instrukcją, regulaminem oraz polityką prywatności firm (...),

dopiero wykonanie tych czynności można uznać za wprowadzenie w błąd w myśl brzmienia i treści art. 286 k.k.

w sprawie nie ustalono kto i z jakich urządzeń składał te wnioski pożyczkowe, a tym samym nie można przypisać wprowadzenia w błąd,

14) naruszenie szeregu przepisów postępowania wobec nie wykonania niezbędnych czynności przez PR T. w postaci niezabezpieczenia i nieustalenia adresów IP urządzeń, z których składano rzekomo wnioski pożyczkowe, mimo iż dowiedziawszy się o zaistnieniu czynów miały organy ścigania blisko rok czasu, tym samym pozbawiono mnie prawa do obrony i dowiedzenia swej niewinności”;

***

zarzut podniesiony w apelacji prokuratora:

rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego kary 3 lat pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki za równoważną kwocie 20 złotych za przypisane mu przestępstwa z punktów 1-307 aktu oskarżenia, popełnione w ramach ciągu przestępstw, która to kara nie uwzględnia wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynów oskarżonego oraz znacznego stopnia jego zawinienia, na które wpływa łączna wartość wyłudzonego mienia wynosząca 124830 zł, wielokrotność i uporczywość działania oskarżonego polegającego na dokonaniu łącznie 161 oszustw i 146 usiłowań oszustw, działanie w zamiarze bezpośrednim, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, a ponadto nie uwzględnienie okoliczności podmiotowych dotyczących oskarżonego, zwłaszcza jego uprzedniej karalności i działania w warunkach powrotu do przestępstwa, co sprawia, że orzeczona kara nie spełnia celów kary w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej wynikającej z potrzeby oddziaływania zapobiegawczego i wychowawczego w stosunku do oskarżonego, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty zawarte w apelacjach obrońcy i oskarżonego w zakresie w jakim częściowo się powtarzają zostaną omówione łącznie.

Przede wszystkim należy podkreślić, iż sąd odwoławczy w toku kontroli apelacyjnej nie dopatrzył się uchybień w ocenie dowodów, którą przeprowadził Sąd I instancji. Ocena dowodów przeprowadzonych w toku postępowania pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.), gdyż została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.). Sąd wydał wyrok na podstawie analizy całokształtu ujawnionych w toku postępowania okoliczności, mających znaczenie dla przedmiotowego rozstrzygnięcia, wobec czego ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie uchybia treści art. 410 k.p.k.

Sąd odwoławczy uwzględniając częściowo zarzuty i wnioski oskarżonego i obrońcy uzupełnił postępowanie dowodowe podczas rozprawy apelacyjnej, po pierwsze poprzez przesłuchania ww. świadka M. W., po drugie odebranie dodatkowych wyjaśnień od oskarżonego, które to dowody zostały omówione wyżej, po trzecie poprzez dokonanie zwrotu sprawy prokuratorowi w celu uzupełnienia postępowania dowodowego zgodnie z wnioskami wyżej wskazanych skarżących.

Odnośnie więc zarzutu apelacyjnego obrońcy podniesionego w pkt 1a (k. 7691 akt) oraz zarzutów i wniosków oskarżonego (k. 7735,7735v) i dołączonego przez niego pisma rzekomo pochodzącego od (...) sp. z o.o., stwierdzającego, że wskazane adresy IP były generowane przez maszty (...) w W. i O. oraz nie ma możliwości wygenerowania adresu IP polskiego operatora będąc za granicą (k. 7743), sąd odwoławczy usiłował w myśl tych wywodów uzupełnić materiał dowodowy i ustalić geolokalizację urządzeń wykorzystanych do złożenia wniosków pożyczkowych oraz zweryfikować wyżej wskazane informacje (k. 7898v).

Zgromadzony dodatkowo materiał dowodowy jedynie potwierdził słuszność ustaleń sądu meriti i trafność wydanego przez niego wyroku.

Z informacji (...) Sp. z o.o. w W. wynika bowiem, iż:

po pierwsze potwierdzono po raz kolejny, iż nie ma możliwości dokonania ustaleń wskazywanych przez oskarżonego i obrońcę (zarzut 1 apelacji), zgodnie bowiem z obowiązującymi przepisami prawa (art. 180a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne Dz. U. z 2004 r., nr 171, poz. 1800 ze zm.) dane o połączeniach przechowywane są przez okres 12 miesięcy (k. 7927); dane logowań do poszczególnych (...) przechowywane są w systemach operatora przez okres 12 miesięcy, a potem zgodnie z przepisami są z nich usuwane (k. 7932);

ponadto przydział adresów IP wskazywanych przez oskarżonego ma charakter dynamiczny, adresy z wymienionej grupy są przydzielane danemu użytkownikowi usług na czas trwania sesji przydział danego adresu IP do danego numeru (...) nie jest permanentny i w dłuższym okresie czasu (począwszy od kilkudziesięciu sekund) z tego samego adresu IP mogą korzystać różni użytkownicy usługi transmisji danych; stąd też podane zakresy pul adresów IP nie są przydzielane geograficznie do danego BTSa lub obszaru jak wskazano w okolicy W. i O.. (k. 7931-7932);

wreszcie dokument przedłożony przez oskarżonego w toku postępowania odwoławczego, pochodzący wg jego twierdzeń od ww. firmy, został podrobiony (k. 7938).

Dodać trzeba, iż wyżej cytowane informacje (...) w W. znajdują potwierdzenie w treści przedłożonej przez obrońcę opinii prywatnej, sporządzonej przez eksperta informatyki śledczej M. C.. Autor tego dokumentu wskazał bowiem, iż w 2014 r. wielu operatorów telekomunikacyjnych, w tym (...), korzystało z technologii przydzielania adresów IP dla swoich klientów, w przypadku sieci komórkowych identyfikacja geograficzna na podstawie adresów IP była zazwyczaj utrudniona, a przydzielania adresów IP odbywało się dynamicznie/losowo w przypadku wielu sieci komórkowych, poszczególne maszty (BTSy) miały przypisane pewne pule adresów IP, które były przydzielane klientom podłączającym się do danego masztu. Jednakże sama struktura adresu IP nie musi wskazywać jednoznacznie na lokalizację masztu czy geograficzną lokalizację. Pule adresów IP mogą być dynamicznie przypisywane w zależności od obciążenia sieci, lokalizacji geograficznej czy innych czynników. Należy zaznaczyć, że zgodnie z obowiązującym prawem telekomunikacyjnym operatorzy telekomunikacyjni mają prawo przechowywać dane w tym dane adresacji wyłącznie przez okres 12 miesięcy, po tym czasie dane muszą zostać skasowane. Autor ten wskazał też, że szczegółowych danych na temat przydzielonych adresów IP w 2014 r. może udzielić Naukowa i Akademicka Sieć Komputerowa – Państwowy Instytut (...). Ponadto z wyżej cytowanej prywatnej opinii wynika, iż standardowo, gdy korzystamy za granicą z usług roamingu internetowego oferowanego przez polskiego operatora, nasz ruch internetowy przechodzi przez infrastrukturę tego operatora. Oznacza to, że będziemy używać polskiego adresu IP przydzielonego przez polskiego operatora, gdy korzystamy z internetu mobilnego w ramach roamingu (k. 2873-2976).

Wobec takiej treści przedłożonej przez obrońcę prywatnej opinii nie jest zrozumiałe dalsze kwestionowanie przez oskarżonego i jego obrońcę treści danych przesłanych przez (...) Sp. z o.o., a w szczególności okresu przez jaki mogą być przechowywane dane i obowiązku ich kasowania. Dodać należy, że z pism oskarżonego składanych jeszcze przed sądem I instancji wynika, że w pełni zdawał on sobie z tego sprawę, a powielanie przez niego kolejnych wniosków dowodowych, których nie da się przeprowadzić jest obliczone jedynie na przewleczenie niniejszego postępowania karnego w nieskończoność i niewydanie prawomocnego wyroku. Nie jest przecież celem postępowania karnego wydawania jakiś naukowych opracowań dotyczących darknetu, niezwiązanych z przedmiotem niniejszego postępowania karnego albo opracowań przez wskazany wyżej instytut badawczy, który nie może posiadać przecież danych geolokalizacynych, które zgodnie z prawem musiały być usunięte.

Wobec powyższego oczywiście niezasadne były zarzuty odwoławcze podniesione przez obrońcę w punkcie 1a, 1d apelacji, w uzasadnieniu na str. 4, 5 i 7 tego środka odwoławczego oraz przez oskarżonego w punkcie 6 a-f jego apelacji (k. 7772-7774).

Także zarzut 1b apelacji obrońcy oskarżonego (k. 7692) był niezasadny i nie znajdował uzasadnienia w katach niniejszego postępowania.

Sad I instancji dokonał bowiem szczegółowych, obszernych ustaleń, który w odniesieniu do każdego czynu szczegółowo, przekonująco, skrupulatnie uargumentował. Odnosząc się i dokonując analizy całokształtu ujawnionych w toku postępowania materiału dowodowego i okoliczności. Tym samym ocena dowodów i ustalenia sądu rejonowego muszą pozostawać pod ochroną art. 7 k.p.k., nie mogą być zakwestionowane przez polemiczne apelacje oskarżonego i jego obrońcy, przy czym zarzut ogólnikowości można postawić w zasadzie jedynie w odniesieniu do ostatniego z wymienionych środków odwoławczych. Obrońca w szczególności nie próbował nawet wykazać jakim to dowodom świadczącym na korzyść oskarżonego sąd meriti odmówił wiarygodności. Wskazał jedynie na fakturę VAT potwierdzającą datę zakupu komputera, na którym zabezpieczono dane, które w ocenie sądu, mają świadczyć o winie oskarżonego. Sąd rejonowy nie ustalił jednak, że to ten komputer służył do popełnienia przestępstw, a po wtóre najobszerniejsze i najistotniejsze bazy danych dotyczące przedmiotowych czynów znajdowały się nie na komputerze, a na pendrivie T., przy czym oskarżony potwierdził, że ściągnął te bazy danych zabezpieczone na przedmiotowym pendrivie (k. 6782 i 7744v), wskazywano na to wyżej w punkcie 2.2.2 niniejszego uzasadnienia.

Odnoszą się do zarzutu 1c apelacji obrońcy wskazać należy, iż obrońca podniósł zarzut obrazy art. 174 k.p.k. w zw. z art. 175 k.p.k., które to przepisy mówią o zakazie zastępowania wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadka treścią pism, zapisków lub notatek urzędowych, polegający na przeprowadzeniu dowody z notatki urzędowej z 10.05.2012 r. (k. 3972-3989). Zauważyć jednak należy, że na powołanych kartach akt znajduje się nie jedna notatka urzędowa, a 18 notatek z 16.03.2016 r., każda z nich dotyczy jednego z zarzucanych oskarżonemu czynów, a łącznie w aktach znajduje się tych notatek tyle ile przedmiotowych zarzutów (VIDE: k. 3211-3250, 3842-3853, 3929-4006, 4197-4700, 5182-5196 i 5950-5963). Notatki te nie zastępują jednak wyjaśnień oskarżonego ani zeznań świadków, stanowią one jedynie analizę danych pochodzących z firm pożyczkowych (nr pożyczki, imię i nazwisko pożyczkobiorcy, nr tel., e-mail, pesel, nr dowodu osobistego, pracodawca, miejsce zamieszkania, to czy pożyczka została przyznana, czy nie przyznana, data i godzina aplikacji, kwota pożyczki, nr rachunku bankowego), następnie dane te w notatkach tych zostały porównane z danymi pochodzącymi z wyżej już wskazywanego pendriva T. (np. k. 3967 wszystkie dane dot. imienia i nazwiska K. B., nr telefonu, adresu mailowego, numeru pesel i dowodu osobistego, pracodawcy, adresu zamieszkania, nr rachunku bankowego znajdują się na ww. pendrivie, ponadto pod danymi zawarto adnotację wonga.pl – 750zł, ponadto w omawianej notatce wskazano wydruk z historii rachunku bankowego przesłanego przez A. Bank, z którego wynika wpływ pożyczki 18.08.2014 r. – k. 3594).

Rację mają więc skarżący obrońca, ale także i oskarżony, który postawił podobny bardziej szczegółowo sformułowany zarzut, iż przedmiotowe notatki urzędowe nie stanowią dowodów. Jednakże nie doszło tu do obrazy art. 174 k.p.k. i art. 175 k.p.k., ponieważ notatki te nie zastąpiły wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków, stanowiły one jedynie analizę rzeczywistych dowodów: danych nadesłanych z firm pożyczkowych, danych zgromadzonych przez oskarżonego na pendrivie marki T. (co sam przyznał zarówno przed sądem I, jak i II instancji) oraz danych nadesłanych z banków prowadzących rachunki bankowe, na które wpłynęły wyłudzone środki. Dodać trzeba, że w przypadkach kiedy pożyczki nie zostały przyznane oskarżony dokonywał zapisów nazwy firmy pożyczkowej bez wskazywania kwot (np. k. 3972, 3973, 3982).

Sąd meriti mógł więc oprzeć się na ww. dowodach, które stanowią rzeczowy, obiektywny materiał dowodowy, zgromadzony podczas przeszukania miejsca zamieszkania oskarżonego i oględzin ww. pendriva. Sąd I instancji dokonał bezstronnej i prawidłowej analizy tych dowodów, a omawiane notatki wobec dużej ilości zarzutów i materiału dowodowego pozwalały jedynie na przyspieszenie i ułatwienie pracy polegającej na analizie przedmiotowych dowodów.

Tym samym niezasadny był także zarzut 1e apelacji obrońcy. Nie można bowiem uznać, iż jakość dowodów, na których oparł się sąd rejonowy była wątpliwa. Sąd oparł się głównie na rzeczowym materiale dowodowym, a więc obiektywnym. Na to, iż bazy danych zgromadzone przez oskarżonego potwierdzają jednoznacznie na jego sprawstwo w zakresie zarzucanych mu czynów wskazują wyżej powołane zapisy, w których wskazano nazwę pokrzywdzonego pożyczkodawcy i wysokość udzielonej pożyczki, zgodnie z danymi tychże pożyczkodawców. Zapisy te mógł sporządzić jedynie sprawca przedmiotowych w niniejszej sprawie czynów. W ocenie sądu odwoławczego, nie może więc budzić wątpliwości, iż skarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów, nie doszło więc do obrazy art. 5§2 k.p.k. ani pozostałych przepisów wskazanych w środku odwoławczym wywiedzionym przez obrońcę.

Ponadto przepisy art. 2 k.p.k. czy art. 4 k.p.k. nie mogą stanowić samodzielnej podstawy odwoławczej, gdyż w tych przepisach sformułowano generalne zasady rządzące procesem karnym, które znajdują następnie konkretyzację w części szczegółowej kodeksu; zatem treścią zarzutu może stać się jedynie naruszenie tych konkretnych, szczegółowo wskazanych przepisów, nie zaś zasad generalnych; z przyczyn wyżej już wskazanych sąd meriti nie dopuścił się też obrazy art. 7 k.p.k., w szczególności dokonał w pełni przekonującej i zgodnej z powołanym wyżej przepisem oceny materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie.

Sąd ten nie dopuścił się więc jakiejkolwiek obrazy art. 5§2 k.p.k. skoro poczynił pewne ustalenia, nie powziął jakichkolwiek wątpliwości, ponieważ zostały one usunięte w drodze prawidłowego zastosowania art. 7 k.p.k.

Autor powołanej apelacji nie wskazał też na czym miała polegać obraza art. 74§1 k.p.k., której miał dopuścić się sąd I instancji. Trudno więc odnieść się do tak ogólnikowo sformułowanego zarzutu (1f).

Dodać jedynie należy, iż sąd odwoławczy w pełni podziela stanowisko sądu I instancji, iż zarzuty i wnioski, podnoszone również przez oskarżonego, dotyczące przesłuchiwania kilkuset świadków, zamieszkujących na terenie całego kraju, nie mających żadnej wiedzy na temat działalności oskarżonego ani jego osoby, obliczone były jedynie na dalsze przewleczenie niniejszego postępowania karnego, a nie ustalenia jakiejkolwiek istotnej okoliczności w niniejszej sprawie.

***

Odnośnie zarzutów podniesionych w apelacji oskarżonego wskazać należy, iż powyższe uwagi odnoszą się również w całej rozciągłości do tego środka odwoławczego.

Co do zarzutu obrazy art. 399§1 k.p.k. oskarżony zarzucił sądowi rejonowemu, iż nie uprzedził o możliwości zastosowania art. 91§1 k.k. – uznania, iż zarzucone czyny popełnione zostały w ramach ciągu przestępstw. Oskarżony ma rację, iż sąd rejonowy powinien dokonać takiego pouczenia na podstawie art. 399§1 k.k., jednakże skuteczne postawienie tego zarzutu wymaga wykazania, że to uchybienie mogło mieć wpływ na treść wyroku. Nie w każdej więc sytuacji naruszenie komentowanego przepisu może mieć wpływ na treść wyroku. Jednak z uwagi na treść art. 437 § 2 zdanie drugie w jego brzmieniu obowiązującym od 1.07.2015 r. należy z perspektywy tego przepisu spojrzeć na konsekwencje naruszenia art. 399 § 1. Artykuł 437 § 2 zdanie drugie stanowi wyraźnie, że uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art. 439 § 1, art. 454 lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości. Nowe brzmienie tego przepisu łączy się z przyjęciem koncepcji szerszego merytorycznego orzekania przez sąd odwoławczy. W konsekwencji należy uznać, że naruszenie art. 399 § 1 nie stanowi podstawy uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Uchybienie to może zostać konwalidowane na etapie postępowania odwoławczego przez przedstawienie w apelacji lub na rozprawie apelacyjnej stanowiska skarżącego co do zmienionej przez sąd pierwszej instancji kwalifikacji prawnej czynu (tak też SA w Warszawie w wyroku z 8.07.2021 r., II AKa 302/20, LEX nr 3215215). Wobec tego zarzut odwoławczy powinien zostać nakierowany na prawo materialne, tj. co do przyjętej kwalifikacji prawnej czynu, nie na uchybienie formalne, tj. naruszenie art. 399. Istota uchybienia, którego stwierdzenie może doprowadzić do uwzględnienia apelacji, sprowadza się do oceny prawidłowości przyjętej przez sąd pierwszej instancji kwalifikacji prawnej czynu, a nie do kwestii formalnej, tj. braku uprzedzenia (VIDE: komentarz do art. 399 k.p.k. pod. red. Dariusza Świeckiego, teza 31). Oskarżony winien więc podnosząc ww. zarzut wykazać, iż sąd meriti dopuścił się obrazy praw materialnego stosując art. 91§1 k.k. i wówczas to uchybienie podlegałoby konwalidacji przez sąd odwoławczy. Jednak oskarżony ani jego obrońca nie podnieśli zarzutu obrazy art. 91§1 k.k. poprzez jego zastosowanie. W istocie nie wiadomo bowiem, czy oskarżony uważa, iż powinno być wymierzonych 307 kar – bez stosowania art. 91§1 k.k. i orzeczona następnie kara łączna. Takie rozwiązanie byłoby jednak kuriozalne i w ocenie sądu odwoławczego niekorzystne dla oskarżonego. Postawienie omawianego zarzutu było więc obliczone tylko na próbę podważenia właściwego rozstrzygnięcia sądu meriti.

Przechodząc następnie do zarzutu obrazy art. 6 k.p.k. polegającego na prowadzeniu rozprawy, gdy obecni na niej byli pełnomocnicy substytucyjni obrońcy, stwierdzić należy jego oczywistą bezzasadność. Obrońca ma bowiem obowiązek zgodnie z art. 37 a ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze (t.j. Dz. U. z 2009 roku, Nr 146, poz. 1188 ze zm.): „adwokat wykonujący zawód w kancelarii adwokackiej obowiązany jest zapewnić zastępstwo w przypadku urlopu lub innej przemijającej przeszkody tak, aby prowadzone przez niego sprawy nie doznały uszczerbku”. Ponadto z upoważnienia do obrony nie wynika, aby konieczne było uzyskiwanie zgody oskarżonego na ustanowienie substytuta (k. 23), przy czym co znamienne w tym samym dniu (09.09.2014 r.), w którym oskarżony udzielił pełnomocnictwa do obrony, obrońca jednocześnie ustanowił substytuta w osobie apl. adw. B. Ż. (VIDE: k. 24). Następnie oskarżony w toku prawie całego procesu nie sprzeciwiał się aby pełnomocnik substytucyjny brał udział w rozprawie głównej (VIDE: k. 6581, 6595, 6620, 6638, 6673, 6714, 6737, 6760, 6791, 6828, 6997). Dopiero w dniu 22 lutego 2021 r. obrońca oskarżonego wniósł o zniesienie terminu rozprawy wyznaczonego na ten sam dzień w powodu swojej choroby oraz z uwagi na fakt, iż klient nie wyraża zgody na zastępstwo substytucyjne (k. 6998 i 7411). Na terminie tym oskarżony nie wyraził zgody na prowadzenie rozprawy pod nieobecność obrońcy, w rezultacie rozprawa została przerwana do dnia 29 marca 2021 r. (k. 7410). Nie zostały więc w tym zakresie naruszone jakiekolwiek prawa oskarżonego. Dodać też przy tym trzeba, że w niniejszej sprawie nie zachodziła sytuacja tzw. obrony obligatoryjnej, chociaż nienależnie od tego sąd prowadził rozprawę zawsze z udziałem obrońcy. Dodać należy, że kolejny termin rozprawy nie doszedł do skutku z powodu nieobecności oskarżonego (k. 7416), podobnie następny – 12 kwietnia 2021 r. (k. 7418) i kolejny 26 kwietnia 2021 r. (k. 7420). Na termin rozprawy 14 września 2021 r. oskarżony ponownie nie stawił się bez usprawiedliwienia i w tej sytuacji sąd rejonowy był w pełni uprawniony do prowadzenia wówczas postępowania (k. 7426-7427). Podobna sytuacja miała miejsce w dniu 4 listopada 2021 r. (k. 7444), kiedy to doszło do zamknięcia przewodu sądowego i następnie w dniu 17 listopada 2021 r. wydania wyroku. Dodać trzeba, że na ostatnim terminie był obecny obrońca oskarżonego a nie jego substytut. Twierdzenia oskarżonego o rzekomym naruszeniu jego prawa do obrony są więc oczywiście bezzasadne i stanowią w zasadzie nadużycie tegoż prawa do obrony, polegające na uporczywym przewlekaniu procesu karnego przy wykorzystaniu gwarancji procesowych przysługujących oskarżonemu.

Niezasadny był również zarzut 2 apelacji oskarżonego. Wskazane w nim bowiem czyny nie zostały zdublowane, i tak: odnośnie zarzutów 32 i 33 oskarżony dwukrotnie (o różnych godzinach) usiłował dokonać wyłudzenia posługując się danymi K. K. (9) PESEL (...) podając różne numery rachunków bankowych (k. 6152), odnośnie zarzutów 73 i 74 maiły miejsce również dwa czyny, przy czym jeden w formie stadialnej usiłowania, a drugi dokonania (k. 6152), w przypadku zarzutów 75 i 76 również miały miejsce dwie aplikacje, w których podano inne numery rachunku bankowego (k. 6152), w przypadku czynów 144 i 145 również złożono dwie aplikacje wniosku pożyczkowego o różnych godzinach, a więc miały miejsce dwa czyny (k. 6151), podobna sytuacja miała miejsce odnośnie zarzutów 141 i 142, przy czym w dwóch aplikacjach podano dwa różne numery rachunku bankowego (k. 6151), analogiczna sytuacja miała miejsce w odniesieniu do zarzutów 174 i 175 (k. 6151), 261 i 262 (k. 6150), 269 i 270 (k. 6150).

Oczywiście bezzasadny był zarzut nr 3, z treści wyroku jego pkt I części rozstrzygającej jasno wynika, że oskarżonemu przypisano czyny w formie stadialnej usiłowania (art. 13§1 k.k. w zw. z art. 286§1 k.k.) i dokonania (art. 286§1 k.k.), podstawą wymiaru kary w takiej sytuacji zawsze jest przepis przewidujący karę za dokonanie (art. 14§1 k.k.).

Nie można też uznać, aby doszło do obrazy art. 41§1 k.p.k. (zarzut 4 apelacji oskarżonego), skoro oskarżony nie zgłaszał wniosku o wyłączenie sędziego. Nie można też podzielić twierdzeń oskarżonego jakoby sędzia w piśmie z dnia 11 października 2021 r. wypowiedział się o jego (K. P.) winie, z pisma tego jasno wynika, że został nim poinformowany pełnomocnik K. K. (5) o treści aktu oskarżenia, z której nie wynika, aby mógł on (K. K.) występować jako oskarżyciel posiłkowy, odnośnie postanowienia sądu z 4 listopada 2021 r. (k. 7444v) cytat powołany w apelacji został wyrwany z kontekstu, ponadto już przed sądem rejonowym oskarżony przyznał przecież, iż pobrał bazę danych z internetu i posiadał ją na swoim pendrivie (k. 6782), odnośnie zarzutu dotyczącego postanowienia wydanego przez sąd rejonowy w dniu 14 września 2021 r. – wywody te są dla sądu okręgowego niezrozumiałe. Ponadto w punkcie 4d oskarżony uczynił prawdopodobnie przytyk do nazwiska sędziego, co należy całkowicie odrzucić, nie ma jakichkolwiek podstaw, aby łączyć sędziego w ten sposób, ze świadkami występującymi w niniejszej sprawie.

Odnośnie zarzutu 5 apelacji oskarżonego: wnioski dowodowe znajdujące się w jego piśmie z 1 października 2018 r. sformułowane zostały w sposób niejasny (k. 6744-6751), oskarżony wskazał tam co należy ustalić, ale bez jednoznacznego zawnioskowania konkretnych dowodów, następnie na rozprawie w dniu 29 listopada 2018 r. przedkładając to pismo również nie wniósł o przeprowadzenie konkretnych dowodów, w ogóle nie złożył wniosków dowodowych, a stwierdził, że jego pismo zawiera wyjaśnienia (k. 6753), co można poczytywać jako obrazę art. 174 k.p.k., na który to przepis w swojej apelacji powołał się obrońca oskarżonego. Generalnie jednak z uwagi na wyżej już omawiane okresy przechowywania danych przez operatorów telekomunikacyjnych ustaleń wskazanych w powołanym wyżej piśmie nie da się przeprowadzić (art. 170§1 pkt 4 k.p.k.). Analogiczna sytuacja ma miejsce w odniesieniu do wniosków dowodowych zawartych w piśmie oskarżonego z dnia 15 lutego 2019 r. (k. 6776-6781). W ocenie sądu, nawet nie rozpoznanie ww. wniosków przez sąd meriti nie miało więc wpływu na treść zakażonego wyroku, dodać przy tym trzeba, że wnioski dowodowe były przez oskarżonego wielokrotnie powielane i w dniu 14 września 2021 r. sąd rejonowy rozpoznał jego wnioski o podobnej treści złożone w dniu 28 maja 2019 r. (k. 6789-6792 i 7426v – pkt 1 postanowienia).

Odnośnie zarzutów 6a, 6b, 6c, 6d, 6e i 6f sąd wypowiadał się już omawiając treść apelacji obrońcy oskarżonego, powtórzyć można, że części dowodów nie da się przeprowadzić (pkt 6a), część dowodów nie ma żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawie i wnioski ich dotyczące zmierzają jedynie do przedłużenia postępowania do nieznanych odległych terminów (pkt 6b, 6c, 6d, 6e i 6f).

Odnosząc się do zarzutu 7 apelacji oskarżonego: wyżej już wskazano, iż sąd I instancji nie dopuścił się jakiejkolwiek obrazy art. 5§2 k.p.k. skoro poczynił pewne ustalenia, nie powziął jakichkolwiek wątpliwości, ponieważ zostały one usunięte w drodze prawidłowego zastosowania art. 7 k.p.k., w tym zakresie sąd meriti dysponował wystarczającym materiałem dowodowym, który poddał logicznej i przekonującej ocenie. Nie ustalenie okoliczności wskazanych przez oskarżonego (urządzeń, z których wysłano wnioski) nie powoduje, iż naruszono art. 5§2 k.p.k. Zresztą oceniając treść apelacji oskarżonego, jego pism procesowych i wyjaśnień, można dojść do wniosku, iż nawet w razie ustalenia tych urządzeń twierdziłby on, że to nie on wysłał wnioski, zrobili to jego pracownicy lub inne nieustalone osoby. Oskarżony dążąc do uniknięcia odpowiedzialności karnej, pomimo pojawia się nowych okoliczność, np. tej iż do apelacji dołączył podrobione pismo spółki (...), przedkłada kolejne wnioski i w dalszym ciągu dąży do prowadzenia postępowania i przeprowadzania dowodów, których w istocie nie da się przeprowadzić. Dodać należy, iż na karcie 3428 akt brak jest płyty pochodzącej z A. Banku, jednakże na kolejnych do karty 3796 znajdują się wydruki z rachunków prowadzonych przez ten bank. Natomiast na karcie 3927 znajduje się płyta CD, zgodnie z wykazem aktu oskarżenia. Ponadto nie mogły być przesłuchane wszystkie osoby, których dane zostały wykorzystane do popełnienia przedmiotowych czynów (zarzut 7g), na co odpowiedzi udziela sam oskarżony cytując uzasadnienie zaskarżonego wyroku – (zarzut 8d) duża część tych osób po prostu nie istniała, np. czyn 2, w którym wykorzystano nieprawidłowy PESEL, nie figurujący w bazach, nr dowodu osobistego pochodzący od innej osoby (VIDE: k. 3220-3221), podobnie zarzut 3 – karta 3222 akt.

Zarzut 8 apelacji oskarżonego sprowadza się natomiast do polemiki z prawidłowymi ustaleniami sądu I instancji. Odnoszą się szczegółowo do tego zarzutu (8a-c) oraz jednocześnie zarzutu 7f-h, wskazać należy, że kwestia wypłaty pożyczek wynika nie tylko z dokumentów bankowych, ale i danych nadesłanych przez pokrzywdzone firmy oraz wyżej wskazanych notatek zapisanych na pendrivie T. zabezpieczonym u oskarżonego.

Odnośnie zarzutu 8d wyżej już do niego się odniesiono.

Sad nie kwestionuje, iż brak jest dowodów, że którykolwiek z komputerów zabezpieczonych w domu oskarżonego służył do logowania się na strony internetowe firm pożyczkowych W. i V. (zarzut 8e). Nie wpływa to jednak na trafność zaskarżonego orzeczenia.

Co do zarzutu 8f: już kilkukrotnie podkreślano w niniejszym uzasadnieniu, że sam oskarżony potwierdził, że zapisał i posiadał na pendrivie T. przedmiotowe dane.

Zarzut 8g stanowi kolejną próbę podważenia materiału dowodowego potwierdzającego sprawstwo i winę oskarżonego, albowiem nie tylko ww. bazy danych na powołanym pendrivie potwierdzają to sprawstwo, ale także powołane w tym zarzucie karty sim i ramki od kart sim.

Co do zarzutu 8h sąd pierwszej instancji sobie nie zaprzeczył ponieważ wskazał, że nie ustalono, którego komputera oskarżony używał do logowań, natomiast same dane z logowań zostały szczegółowo podane przez pokrzywdzonych i powiązane z bazami danych na pendrivie T. zabezpieczonym u oskarżonego, który to (oskarżony) przyznał, że zgromadził i posiadał te właśnie bazy.

Odnośnie zarzutów 8i wielokrotnie wyżej już się wypowiadano i zbyteczne jest powtarzanie tych wywodów.

Zarzut 8j – kolejna nieudolna próba polemiki z obiektywnym, rzeczowym materiałem dowodowym.

Zarzut 8k – niezrozumiały o tyle, że nie jest jasne, czy oskarżony kwestionuje protokół przeszukania, czy fakt zabezpieczenia konkretnych przedmiotów w miejscu jego zamieszkania, ponadto wymieniony co najmniej dwukrotnie (na co już wskazywano) w swoich wyjaśnieniach przyznał, iż ściągnął bazę danych i posiadał ją na pendrivie.

Co do ramki od karty sim telefonu, z którego sprawca logował się na stronę V. to jest to kolejny dowód rzeczowy i obiektywny wskazujący na winę i sprawstwo oskarżonego, zarzut 8L stanowi zaś ponownie nieudolną i częściowo niezrozumiałą dla sądu odwoławczego próbę zakwestionowania tego dowodu.

Co do zarzutu 8m – istnieje dowód, iż to oskarżony prowadził i gromadził wskazane dane – są to wyżej cytowane już wielokrotnie wyjaśnienia samego oskarżonego.

Zarzut 8n stanowi kolejną niezrozumiała polemikę z prawidłowymi ustaleniami sądu meriti, nie jest bowiem istotne czego dotyczyła opłata dokonana z konta bankowego, istotne jest to, iż rachunek, na który wpłynęły wyłudzone pieniądze był wykorzystywany przez firmę prowadzoną przez matkę oskarżonego; stanowi to kolejny dowód potwierdzający winę i sprawstwo oskarżonego, ilość tychże rzeczowych i obiektywnych dowodów jest tak wielka, iż zarzuty apelacyjne zarówno obrońcy, jak i oskarżonego nie mogły by w najmniejszym stopniu uwzględnione.

Zarzut 8o należy ocenić podobnie jak powyższe, dodać należy, że wskazane w uzasadnieniu sądu rejonowego dowody ujawniono podczas oględzin zabezpieczonych u oskarżonego pendriva marki sandisk (k. 1350) oraz przez biegłego z zakresu informatyki na zapieczonych u wymienionego komputerach (k. 2953).

Zarzut 8p – stanowi polemikę podobną do zawartej w zarzucie 8n.

Przechodząc do zarzutu 8r: osoby o danych J. Z. (1) pesel (...) oraz pesel (...) (zarzuty 9 i 306) nie istnieją więc nie mogły być przesłuchane, dane takie zostały natomiast zabezpieczone na pendrivie T. zabezpieczonym w miejscu zamieszkania oskarżonego; twierdzenie oskarżonego jakoby to sama nieistniejąca osoba składała wniosek pożyczkowy można potraktować więc jako próbę manipulacji, a nie tylko polemikę z prawidłowymi ustaleniami sądu rejonowego.

Odnośnie zarzutu 8s: osoba wymieniona w zarzucie15 nie istnieje, dane pozostałych osób K. K. (2) – wykorzystanych do wyłudzenia pożyczek, niezgodne są z rzeczywistymi ich miejscami zamieszkania oraz numerami dowodów osobistych.

Zarzut 8t – podobna polemika jak w przypadkach 8n, 8o, 8p.

Zarzuty 8u, 8w, 8x, 8y, 8z, 8aa, 8bb, 8cc, 8dd, 8ee, 8ff, 8gg analogiczne jak w przypadku zarzutu 8s.

Zarzut 8hh: w przypadku zarzutu nr 271 aktu oskarżenia wykorzystano dane K. K. (7) o nr pesel (...), który nie zna oskarżonego i nie prosił go (K. Pode) o jakąkolwiek pomoc w zakresie uzyskania jakiejkolwiek pożyczki, oskarżony wykorzystał natomiast dane osoby o ww. imieniu i nazwisku i nr pesel (...), w tym zakresie sąd odwoławczy w pełni podziela wywody sądu I instancji (k. 7599v-7600v); dane osoby o ww. nr pesel wykorzystane zostały również w przypadku zarzutu 272, przy czym w tym przypadku doszło do realizacji formy stadialnej usiłowania, podobnie jak w przypadku zarzutu 273, w którym posłużono się numerem pesel i numerem dowodu osobistego należącymi do dwóch różnych osób, ale nie K. K. (k. 7601).

Odnośnie zarzutu 8ii: oskarżony miał prawo do składania wyjaśnień, czynił to wielokrotnie, w tym składał dużą liczbę najróżniejszych pism procesowych, jak utrzymywał, również wyjaśnień na piśmie, dodatkowo pytania mógł mu zadawać jego obrońca ustanowiony z wyboru. Ponadto twierdzenie wymienionego, iż jacyś bliżej nieokreśleni „oni” zmodyfikowali jego dane i następnie je wykorzystali stanowi gołosłowne, niepoparte żadnymi dowodami twierdzenie K. P.. Oskarżony w tym zakresie popada zresztą w sprzeczność, co dodatkowo czyni niejasnymi jego wywody apelacyjne, nie wiadomo bowiem, czy został on wykorzystany przez M. W., czy przez jakieś osoby tworzące stronę pożyczkoland.pl. (...) nie może natomiast wypowiadać się dlaczego policja i prokuratura nie wykonała wskazanych przez oskarżonego czynności, w tym zakresie sąd okręgowy nie posiada żadnej wiedzy.

Odnośnie zarzutu 8jj notatki czyniono aby zachować rozeznanie w skierowanych wnioskach pożyczkowych, właśnie z tej przyczyny, że nie gromadzono umów. Zapisów tych (notatek) dokonywać mógł jedynie sprawca przedmiotowych występków.

Zarzut 8kk – odnośnie bazy danych już wielokrotnie było to omawiane, co do wyłudzeń po zatrzymaniu oskarżonego nie ma to znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy i może jedynie powodować nieuzasadnioną przewlekłość przedmiotowego postępowania, które i tak toczy się już wiele lat, chociażby z tej przyczyny, iż oskarżony przez ponad rok zapoznawał się z materiałem dowodowym w areszcie śledczym, w tym danymi zawartymi na płytach CD.

Odnośnie zarzutu 8LL wyżej już odnoszono się do analogicznych kwestii.

Zarzut 8mm: odnośnie kart sim, ramek kart sim, konta firmy matki oskarżonego – są to wszystko dowody potwierdzające sprawstwo oskarżonego, a niniejszy i pozostałe zarzuty stanowią bezskuteczną próbę podważenia tego rzeczowego materiału dowodowego.

Zarzut 8nn: dane dotyczące kont bankowych w zakresie niezbędnym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy zostały zgromadzone w toku śledztwa przez prokuratora. Wskazać należy, iż oskarżony wykorzystywał rachunki bankowe otwierana online, otwarte np. na nazwisko wyżej wskazanego K. K. (7) pesel (...).

Zarzut 8oo apelacji oskarżonego: okoliczności podniesione w tym zarzucie nie mają żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Przechodząc do zarzutu 9 omawianej apelacji wskazać trzeba, iż sąd odnosił się do problemu notatek urzędowych omawiając apelację obrońcy oskarżonego.

Zarzut nr 10 jest całkowicie chybiony, ponieważ opinia biegłego została wydana w niniejszej sprawie, która posiadała sygnaturę 1 Ds. 734/14, następnie z tej sprawy zostały wyłączone materiały objęte aktem oskarżenia wniesionym do Sądu Rejonowego w Koninie w sprawie II K 1549/16, po wyłączeniu nadano sygnaturę 3 Ds. 462/16 – zob. tom I akt pierwsze karty bez numeracji.

Niezasadnymi okazały się również zarzuty 11 i 12 pow. apelacji dotyczące oględzin i wydruków z pendrivów, w szczególności 4GB T.. Po pierwsze bowiem protokoły oględzin pendrivów zostały przeprowadzone w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami – art. 207§1 k.p.k., po drugie z dokumentów tych jasno wynika czego dotyczą, i tak: protokół znajdujący się na karcie 118 akt pendriva koloru pomarańczowego z napisem 16G. E. G. – nie ulega wątpliwości, iż takie urządzenie zostało zabezpieczone podczas przeszukania miejsca zamieszkania oskarżonego w dniu 9 września 2014 r., przy czym nie ujawniono wówczas – wbrew twierdzeniom apelującego – żadnego nr seryjnego tego pendriva (k. 34), co do pendriva 4 GB T. zapisano nr w protokole przeszukania (k. 34), w protokole oględzin wskazano na pendrive koloru białego 4GB T., w ocenie sądu, nie ulega wątpliwości, iż dotyczy to wskazanego na karcie 34 akt urządzenia, podczas ww. przeszukania zabezpieczano bowiem jeszcze tylko jeden pendrive S. (...) o wskazanym w protokole na k 34 numerze, protokół jego oględzin znajduje się na karcie 1338-1339 akt. Po trzecie w ocenie sądu odwoławczego, dla weryfikacji i wydruku zawartości ww. pendrivów nie są wymagane żadne wiadomości specjalne, zbyteczne było więc przekazywanie pendrivów biegłym informatykom. Po czwarte wielokrotnie już w niniejszym uzasadnieniu podkreślano, iż oskarżony przyznał, że zgromadził, pobrał z internetu i przechowywał na pendrivie bazę danych pożyczkobiorców (k. 6782 i 7744v). Po piąte metadane wskazane przez oskarżonego nie maja żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, po szóste z uwagi na powyższe nie ulega wątpliwości, iż wydruki znajdujące się na kartach 289-615 i 1338-1365 pochodzą z wyżej wskazanych pendriwów, nie zachodziła w tym przypadku sytuacja uzasadniająca zastosowanie art. 236a k.p.k., komentowany przepis odnosi się bowiem do przeszukania na odległość, przez co należy rozumieć czynności związane z zapoznaniem się przez organ procesowy z treściami określonych zapisów cyfrowych dostępnych za pośrednictwem internetu w celu ujawnienia śladów oraz dowodów popełnienia przestępstwa (komentarz do art. 236a k.p.k. pod red. D. Świeckiego, WKP 2024, teza 2).

Odnośnie zarzutu 13 apelacji oskarżonego, sąd odwoławczy nie w pełni rozumie ten zarzut, nie jest bowiem jasne, czy oskarżony domaga się dowodu w postaci odcisku palca lub filmu pokazującego kto używa przycisku komputerowego uruchamiający proces wysłania wniosków pożyczkowych. Takich dowodów oczywiście nie ma, ale jest szereg innych dowodów, drobiazgowo omówionych przez sąd rejonowy, których analiza przy użyciu zasad logicznego rozumowania, uwzględnieniu zasad wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzi jednoznacznie do wniosku, że aplikacje te złożył oskarżony K. P., a wiec to on doprowadził lub usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem pokrzywdzone firmy pożyczkowe. Wyczerpał wiec wszystkie znamiona przestępstw z art. 286§1 k.k. i art. 13§1 k.k. w zw. z art. 286§1 k.k.

Zarzut 14 stanowi powtórzenie uchybienia opisanego w zarzucie 8ii na karcie 7785v.

***

Sąd uznał również za niezasadny zarzut podniesiony w apelacji prokuratora. Kontrola instancyjna nie wykazała, by wymierzona oskarżonemu K. P. kara była karą rażącą niesprawiedliwą, tj. zbyt surową lub zbyt łagodną. Sąd orzekający wziął pod uwagę przy wymiarze kary wszystkie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k., w tym również okoliczności dotyczące oskarżonego, tak łagodzące, jak i obciążające, prokurator zdaje się pomijać fakt, iż kwota 124.830 złotych – jak wskazał łączna wartość wyłudzonego mienia, nie może być jednak uznana za znaczną, chociażby przy uwzględnieniu treści przepisu art. 115§5 k.k., ponadto orzeczona kara pozbawienia wolności stanowi sześciokrotność minimalnego ustawowego zagrożenia za przestępstwo z art. 286§1 k.k., nie może być więc uznana za rażąco niewspółmiernie łagodną. Dodać też trzeba, że działanie w zamiarze bezpośrednim, w celu osiągniecia korzyści majątkowej, to znamiona strony podmiotowej ww. przestępstwa, nie mogą być więc potraktowane jednocześnie jako okoliczności obciążające wpływające na wymiar kary.

Wniosek

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie kary 5 lat pozbawienia wolności oraz 450 stawek dziennych grzywny po 30 złotych jedna stawka (wniosek apelacji prokuratora),

- uniewinnienie oskarżonego ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania (wnioski apelacji obrońcy i oskarżonego).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych we wszystkich apelacjach zarówno w zakresie dotyczącym ustaleń faktycznych (winy i sprawstwa oskarżonego), jaki orzeczonych kar i środków kompensacyjnych.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wina i sprawstwo oraz orzeczone kary i środki kompensacyjne.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wina i sprawstwo oskarżonego nie budzą wątpliwości, także wymierzone kary pozbawienia wolności i grzywy są w pełni adekwatne do stopnia jego winy oraz stopnia społecznej szkodliwości zarzucanych mu czynów.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1

xxx

Zwięźle o powodach zmiany

xxx

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwalniając oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa tych należności, uwzględniając jego sytuację majątkową oraz orzeczoną karę bezwzględną pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 633 k.p.k. w zw. z art. 636§2 k.p.k. w 1/3 części koszami sądowymi obciążono Skarb Państwa.

7. PODPIS

Karol Skocki R.R. Kwieciński Agata Wilczewska