UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. decyzją z 24 lipca 2023 r., wydaną na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz art. 81 ust. 2, 2b - 2d ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. oświadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. stwierdził, że B. O. jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą ma obowiązek opłacać składkę na ubezpieczenie zdrowotne, w przypadku: rocznej podstawy wymiaru składki - jako dochód z działalności gospodarczej ustalony zgodnie z art. 81 ust. 2 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, miesięcznej podstawy wymiaru składki - dochód z działalności gospodarczej uzyskany w miesiącu poprzedzającym miesiąc, za który opłacana jest składka, ustalony zgodnie z art. 81 ust. 2 c ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

B. O. złożyła odwołanie od tej decyzji. Powołując się na stanowisko Krajowej Rady Komorniczej z 20 maja 2022 r., która zakwestionowała podstawę wyliczenia składki zdrowotnej na podstawie prawnej przyjętej przez organ rentowy, wniosła ostatecznie o uznanie, że podstawą wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne jako osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą od lutego 2022 r. stanowi kwota przeciętnego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw w IV kwartale roku poprzedniego włącznie z wypłatami z zysku. Wskazała, że wobec niej jako płatnika składek będącą komornikiem sądowym, przy ustalaniu wysokości składki na ubezpieczenie zdrowotne za kolejne miesiące 2022 -2023 r. ma zastosowanie dyspozycja art. 79 ust. 1 w zw. z art. 81 ust. 2 za ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce wyrokiem z 5 grudnia 2023 r. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że ustalił, że postawa wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne B. O. jako osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą od lutego 2022 r. stanowi kwota przeciętnego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw w IV kwartale roku poprzedniego włącznie z wpłatami z zysku.

Sąd pierwszej instancji ustalił, B. O. jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność – Komornik Sądowy, została zgłoszona od 1 stycznia 2002 r. do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i do ubezpieczenia zdrowotnego.

Pismem z 18 maja 2023 r. B. O. zwróciła się do ZUS z prośbą o wydanie decyzji w sprawie wysokości podstawy naliczania składki na jej ubezpieczenie zdrowotne jako Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Ostrołęce. W piśmie tym wskazała, że dostrzega istotną wątpliwość co do podstawy określenia składki zdrowotnej w 2022 r. i poprosiła o potwierdzenie swojego stanowiska, że przy ustalaniu wysokości składki na ubezpieczenie zdrowotne za kolejne miesiące 2022 r. płatnik powinien zastosować dyspozycję art. 79 ust. 1 w związku z art. 81 ust. 2 za ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Na potwierdzenie powyższego przedłożyła stanowisko Krajowej Rady Komorniczej z 20 maja 2022 r.

25 maja 2023 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. zawiadomił B. O. o wszczęciu postępowania w sprawie ustalenia wysokości podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne jako osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą w 2022 r.

Organ rentowy ustalił, że w miesięcznych dokumentach rozliczeniowych od lutego 2022 r. do stycznia 2023 r. jako formę opodatkowania B. O. wskazała zasady ogólne - podatek liniowy oraz rozliczała składkę na ubezpieczenie zdrowotne od dochodu uzyskanego za miesiąc poprzedni. W dokumencie rozliczeniowym za kwiecień 2023 r. (roczne rozliczenie składki na ubezpieczenie zdrowotne) jako formę opodatkowania wskazała również zasady ogólne - podatek liniowy. Natomiast w dokumentach rozliczeniowych za kwiecień 2023 r. w bloku dotyczącym rocznego rozliczenia składki na ubezpieczenie zdrowotne za 2022 r., przekazanych 17 maja 2023 r., wykazała kwotę dochodu osiągniętego z działalności gospodarczej w roku, którego dotyczy roczne rozliczenie z podatku dochodowego, stosując zasady ogólne - podatek liniowy w wysokości 394.968,61 zł. Urząd Skarbowy w O. poinformował, że płatnik wybrał formę opodatkowania - podatek liniowy.

Mając to na uwadze organ rentowy uznał, że przepisem determinującym zasady ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne i ich wysokość w stosunku do komorników sądowych jest art. 33 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych, który stanowi, że do komornika stosuje się przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, dotyczące osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą. Nieistotne jest zaś, że komornicy sądowi nie są osobami prowadzącymi działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy Prawo przedsiębiorców. Uznano również, że począwszy od 1 stycznia 2022 r. ustawodawca w istotny sposób zróżnicował zasady ustalania podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne dla osób prowadzących pozarolniczą działalność, dla prawidłowego jej określenia ważne jest więc odpowiednie zastosowanie nowych regulacji prawnych ustalonych dla tej grupy ubezpieczonych a brzmienie art. 33 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych nie zostało zmienione. Nie zostały też wprowadzone odrębne przepisy, określające zasady ustalania podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne dla komorników. Tym samym należy rozumieć, że ustawodawca świadomie utrzymał stosowanie do komorników znowelizowanych przepisów w tym zakresie, obowiązujących osoby prowadzące działalność gospodarczą. W konsekwencji ZUS wydał zaskarżoną decyzję.

Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, że odwołująca jest komornikiem sądowym. Pełni służbę na mocy powołania przez Ministra Sprawiedliwości. Podlega nadzorowi sądu rejonowego oraz prezesowi sądu rejonowego przy którym działa. Komornikowi za pełnioną służbę przysługuje wynagrodzenie prowizyjne proporcjonalne do wysokości uzyskanych opłat egzekucyjnych, natomiast opłata egzekucyjna stanowi nieopodatkowaną należność budżetową o charakterze publicznoprawnym, pobieraną za określone czynności wymienione w ustawie z dnia 28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych.

Sąd odwołał się do treści art. 33 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych (Dz. U. z 2022 r. poz. 1168) oraz wskazał, że z punktu widzenia podatkowego odwołująca traktowana jest jako osoba osiągająca przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych). Odwołująca wybrała formę opodatkowania, określoną w art. 30c ustawy podatkowej, tj. podatek liniowy. Odwołująca jako komornik nie jest podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wykonującym samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zdaniem Sądu, kwestią sporną w niniejszej sprawie była interpretacja przepisów wprowadzonych od 1 stycznia 2022 r. przez ustawę z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105), która m.in. składkę zdrowotną uzależnia od tego, w jaki sposób osoby prowadzące działalność ustalają podatek dochodowy od osób fizycznych. Sąd odwołując się do treści art. 79a ust. 1 i 2, art. 81 ust. 2 oraz art. 81 ust. 2za ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2021 r, poz. 1285 z późn. zm.), podzielił stanowisko odwołującej, iż komornicy powinni być traktowani z punktu widzenia ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej jak pozostałe osoby prowadzące działalność pozarolniczą, o których mowa w art. 81 ust. 2za. Podkreślił, że przepisy ustawy o komornikach sądowych jednoznacznie stwierdzają, iż komornik nie jest przedsiębiorcą. Komornicy nie mieszczą się w żadnej z grup, wymienionych w art. 81 ust. 2 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, nie są przedsiębiorcami w rozumieniu przepisów ustawy o przedsiębiorcach. Komornik nie jest także osobą wymienioną w art. 8 ust. 6 punkt 1, 3, 4, 5 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Jedynie z punktu widzenia istnienia tytułu ubezpieczenia komornicy sądowi traktowani są jako osoby prowadzące działalność gospodarczą. Komornik jest funkcjonariuszem publicznym, wykonującym określone zadania wynikające z ustawy o komornikach sądowych. Jest organem państwa powołanym do wykonywania orzeczeń sądowych oraz innych czynności określonych w ustawach, posiadającym w tym zakresie, władcze kompetencje wobec innych podmiotów. Celem działania komornika sądowego nie jest prowadzenie działalności gospodarczej rozumianej jako zorganizowana działalność zarobkowa wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły. Nie jest to także działalność podporządkowana regułom zysku i opłacalności, zasadzie racjonalnego działania i uczestnictwu w obrocie gospodarczym. Natomiast ryzyko finansowe związane z funkcjonowaniem kancelarii obciąża komornika, uzyskującego środki na ten cel z opłat pobieranych przy wykonywaniu czynności urzędowych, jednakże nie jest to działalność podporządkowana regułom zysku i opłacalności, gdyż po spełnieniu warunków przez uprawniony podmiot, komornik sądowy nie może odmówić dokonania określonych czynności urzędowych, a opłata za nie, nie może być określona inaczej, niż jedynie według zasad określonych w przepisach prawa.

Sąd również zwrócił uwagę na ratio legis zmian, wprowadzanych od 1 stycznia 2022 r. Z uzasadnienia projektu do ustawy z 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw wynika, że ustawodawca zmierzał do odejścia w stosunku do przedsiębiorców od określania podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne jako stałej opłaty ryczałtowej na rzecz uzależnienia jej od rzeczywistych dochodów przedsiębiorcy. Ustawodawca zmierzał więc do określenia w inny niż dotychczas, sposobu określenia podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne co do przedsiębiorców, którymi komornicy sądowi nie są. Sąd podkreślił, że w zakresie podlegania ubezpieczeniu społecznemu przez komornika, ustawodawca odsyła do stosowania przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w zakresie przepisów osób prowadzących działalność gospodarczą, nie oznacza, iż następuje zmiana charakteru prawnego podmiotu ubezpieczonego. Podobnie okoliczność, że w zakresie opodatkowania komornika sądowego traktuje się jak osobę prowadzącą działalność gospodarczą, nie oznacza, iż następuje zmiana charakteru tego podmiotu. Sposób opodatkowania przychodów w ustawie podatkowej nie kreuje samodzielnie ani podstawy działania danego podmiotu, ani jego charakteru, czy tytułu ubezpieczenia.

Zdaniem Sądu, konstrukcja art. 81 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, tj. wprowadzenie zasady zróżnicowania sposobu obliczania składki na ubezpieczenie zdrowotne wskazuje na to, że ustawodawca zakładał, iż grupa podmiotów podlegających składce zdrowotnej z tytułu działalności gospodarczych lub traktowanych pod niektórymi względami jak prowadzący działalność gospodarczą, jest zróżnicowana. Ustawodawca przewidział, iż oprócz osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców, osób uważanych za prowadzących działalność gospodarczą, istnieje grupa opisana art. 81 ust. 2za ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej. Dlatego też, z przepisu art. 81 ust. 2za ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej wynika, że ustawodawca z punktu widzenia obliczenia podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne, przewiduje istnienie podmiotów określonych jako pozostałe osoby prowadzące działalność gospodarczą, w tym osoby współpracujące z osobami prowadzącymi działalność gospodarczą.

Sąd meriti podzielił stanowisko Sądu Apelacyjnego w Łodzi, zawarte w wyroku z 28 września 2023 r. w sprawie III AUa 230/23, Legalis nr 3010339, które dotyczyło tożsamego rozstrzygnięcia.

Z tych względów, Sąd Okręgowy, na mocy art. 477¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego złożył organ rentowy.

Zaskarżając wyrok w całości zarzucił mu naruszenie prawa materialnego, tj. art. 81 ust. 2, ust. 2c ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. z 2022 r. poz. 2561, z późn. zm.) w związku z art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o komornika sądowych (Dz.U. z 2022 r. poz. 2224 z późn. zm.) poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne B. O. jako osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą od lutego 2022 r. stanowi kwota przeciętnego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw w IV kwartale roku poprzedzającego włącznie z wpłatami z zysku.

Wskazując na powyższe zarzuty, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie odwołania i zasądzenie od odwołującej na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu. Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń i wydał trafne, odpowiadające prawu rozstrzygnięcie. Sąd Apelacyjny podziela ustalenia faktyczne i ocenę prawną dokonaną przez Sąd pierwszej instancji, wobec czego nie istnieje konieczność ich ponownego szczegółowego przytaczania.

Spór w rozpoznawanej sprawie dotyczy interpretacji obowiązujących przepisów. Sprowadzała się do rozstrzygnięcia, czy do ustalenia wysokości składki zdrowotnej, którą powinna uiścić B. O. jako komornik sądowy, ma zastosowanie art. 81 ust. 2za ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

W myśl art. 79a ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2021 r, poz. 1285 z późn. zm.), który stanowi, iż składka na ubezpieczenie zdrowotne osób prowadzących działalność gospodarczą wymienioną w art, 8 ust. 6 punkt 1, 3, 4, 5 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych i art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców opłacających podatek dochodowy na zasadach wymienionych w art. 30c ustawy o podatku dochodowym stanowi 4,9% podstawy wymiaru, jednak nie mniej niż kwota odpowiadająca 9% minimalnego wynagrodzenia obowiązującego w pierwszym dniu roku składkowego, o którym mowa w art. 81 ust. 2, w przypadku składki obliczonej od miesięcznej podstawy jej wymiaru, iloczynu liczby miesięcy w roku składkowym, o którym mowa w art. 81 ust. 2 i minimalnego wynagrodzenie obowiązującego w pierwszym dniu tego roku składkowego, w przypadku składki obliczonej od rocznej podstawy jej wymiaru. Przepis ust. 1 stosuje się również w przypadku, gdy ubezpieczony, o którym mowa w ust. 1 opłaca w tym samym roku kalendarzowym podatek dochodowy na zasadach określonych w art. 30ca ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 79a ust. 2).

W myśl art. 81 ust. 2 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych roczną podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne osób prowadzących działalność pozarolniczą, o których mowa w art. 8 ust. 6 pkt 1, 3, 4 i 5 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz w art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców, opłacających podatek dochodowy na zasadach określonych w art. 27, art. 30c lub art. 30ca ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi dochód z działalności gospodarczej ustalony za rok kalendarzowy jako różnica między osiągniętymi przychodami, a poniesionymi kosztami uzyskania tych przychodów. Podstawa wymiaru składki w nowej wysokości obowiązuje od 1 lutego danego roku do 31 stycznia roku następnego.

Status komorników sądowych określa art. 33 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych (Dz. U. z 2022 r. poz. 1168), zgodnie z którymi komornik nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów regulujących podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej a do komornika stosuje się przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, dotyczące osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą. Komornik sądowy nie podlega wpisowi do centralnej ewidencji i informacji o działalności gospodarczej.

Należy podkreślić, iż komornik jest funkcjonariuszem publicznym, który wykonuje działania wynikające z ustawy o komornikach sądowych. Ustawa ta w sposób niebudzący wątpliwości statuuje pozycję komornika sądowego jako organu władzy publicznej, który jest powołany do wykonywania orzeczeń sądowych oraz innych czynności określonych w ustawach, posiadającym w tym zakresie, władcze kompetencje wobec innych podmiotów. Nie jest natomiast przedsiębiorcą. Celem działania komornika sądowego nie jest prowadzenie działalności gospodarczej rozumianej jako zorganizowanej działalność zarobkowej wykonywanej we własnym imieniu i w sposób ciągły. Nie jest to także działalność podporządkowana regułom zysku i opłacalności oraz zasadzie racjonalnego działania i uczestnictwu w obrocie gospodarczym. Co prawda komornik działa na własny rachunek, gdyż ryzyko finansowe związane z funkcjonowaniem kancelarii obciąża wyłącznie komornika, jednak nie ma on dowolności w kształtowaniu zasad swojego wynagrodzenia, gdyż te są ustalane tylko i wyłącznie w oparciu o zasady wynikające z określonych przepisów prawa. Nie może on również odmówić dokonania określonych czynności urzędowych, co do prowadzenia których jest właściwy, nawet gdy posiada wiedzę, że prowadzenie konkretnej spraw nie tylko nie przyniesie jakiegokolwiek dochodu, a nawet spowoduje po jego stronie stratę. Podlegają oni nadzorowi sądu oraz nadzorowi prezesa sądu, przy którym działają.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy trafnie uznał, iż przyjęcie przez ustawodawcę form opodatkowania komorników sądowych, tak jak osób prowadzących działalność gospodarczą, nie oznacza, iż następuje zmiana charakteru tego podmiotu, bowiem sposób opodatkowania przychodów w ustawie podatkowej nie kreuje samodzielnie ani podstawy działania danego podmiotu ani jego charakteru czy tytułu do ubezpieczenia.

Również okoliczność, iż przepisy ustawy o komornikach sądowych w art. 33 ust. 3 odsyłają do przepisów ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, dotyczących osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą, nie jest równoznaczne ze zmianą charakteru prawnego komornika sądowego jako ubezpieczonego.

Analizując treść art. 8 ust. 6 pkt 1, 3, 4, 5 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych należy wskazać, iż komornika sądowego nie można zakwalifikować jako którykolwiek z podmiotów tam wymienionych, bowiem nie jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą, nie jest przedsiębiorcą, nie jest osobą prowadzącą działalność w zakresie wolnego zawodu, nie może być wspólnikiem w spółce, jak też nie jest osobą prowadzącą publiczną lub niepubliczną szkołę, inną formę wychowania przedszkolnego, placówkę lub ich zespół, na podstawie przepisów ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe.

Sąd Apelacyjny w pełni podziela stanowisko Sądu Okręgowego, iż komornicy sądowi nie mieszczą się w dyspozycji art. 81 ust. 2 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Jedynie z punktu widzenia istnienia tytułu ubezpieczenia komornicy sądowi są traktowani jako osoby prowadzące działalność pozarolniczą. W art. 81 ust. 2za ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych została przewidziana regulacja dla grupy osób określonych jako pozostałe osoby prowadzące działalność gospodarczą, w tym osób współpracujących z osobami prowadzącymi działalność gospodarczą. Podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne osób prowadzących działalność pozarolniczą wymienionych w art. 8 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, innych niż wskazane w ust. 2, 2e, 2zaa, stanowi kwota przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw w czwartym kwartale roku poprzedniego, włącznie z wypłatami z zysku, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.

Zatem podmioty wskazane w art. 81 ust. 2za ww. ustawy to podmioty wszystkie inne niż wskazane w art. 81 ust. 2, 2e, 2. Zauważyć należy, że komornik sądowy nie należy do którejkolwiek z grup wymienionych w art. 81 ust. 2, 2e, 2, a tym samym jest podmiotem innym niż wskazany w tym przepisie.

Wobec powyższego, interpretacja obowiązujących przepisów prawa, przedstawiona w apelacji przez organ rentowy, oparta na literalnej wykładni art. 33 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych, polegająca na założeniu, że do komorników sądowych traktowanych na gruncie przepisów ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych jako osoby prowadzące działalność gospodarczą, należy ustalać wysokość podstawy wymiaru składki zdrowotnej zgodnie z art. 81 ust. 2 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej, nie jest prawidłowa.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, zasadnie Sąd pierwszej instancji przyjął, że komornicy, a tym samym odwołująca, ze względu na swoją wyjątkową pozycję zawodową, powinni być traktowani z punktu widzenia ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej jako pozostałe osoby prowadzące pozarolniczą działalność, o których mowa w art. 81 ust. 2za ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. oświadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, a tym samym Sąd ten nie naruszył przepisów prawa materialnego, tj. art. 81 ust. 2, ust. 2c ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych w zw. z art. 33 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych.

W tym stanie rzeczy, apelacja podlegała oddaleniu, na mocy art. 385 k.p.c.

Dorota Elżbieta Zarzecka

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE