UZASADNIENIE

do pkt III i IV wyroku

We wstępie rozważań zaznaczyć należy, że zawężenie wniosku pełnomocnika o uzasadnienie rozstrzygnięcia wyłącznie do dwóch postanowień - o kosztach postępowania kasacyjnego i apelacyjnego – oczywiście w pełni uprawnione w świetle art. 328 § 3 k.p.c. – nie pozwala na całkowite pominięcie wskazania przesłanek merytorycznych rozstrzygnięcia, a w szczególności tych okoliczności, które wiążą się ze sposobem rozpoznania sprawy przez Sąd Najwyższy. Miało to bowiem istotny wpływ także na dalsze rozstrzygnięcia o kosztach.

Tak też istotą postępowania było roszczenie wnioskodawcy o zobowiązanie organu rentowego do podjęcia wypłaty emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych zawieszonej z uwagi na zbieg prawa do więcej niż jednego świadczenia wobec uznania, że może być wypłacane tylko jedno świadczenie - wyższe lub wybrane przez ubezpieczonego.

Sąd Okręgowy zmienił decyzję organu rentowego i zobowiązał Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. do podjęcia zawieszonej emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i jej wypłaty wnioskodawcy poczynając od dnia 1 stycznia 2020 r. Wobec oddalenia apelacji przez Sąd Apelacyjny, pozwany organ rentowy wywiódł od tego orzeczenia skargę kasacyjną, uwzględnioną przez Sąd Najwyższy, który wyrokiem z dnia 14 lutego 2023 r. w sprawie sygn. akt II USKP 244/21 uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Apelacyjnemu w Gdańsku do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.

. Stosownie do art. 398²⁰ zd. 1 k.p.c. Sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Sąd Najwyższy. Związanie wykładnią Sądu Najwyższego w rozumieniu ww. przepisu oznacza, że sąd, któremu sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania, nie może przepisów prawa interpretować odmiennie niż to wynika z uzasadnienia orzeczenia Sądu Najwyższego wydanego w rozpoznawanej sprawie. (por.: wyrok SN z dnia 13.01.2010r. w sprawie II CSK 374/09)

Powinno to oznaczać, że w świetle wykładni przepisów ustawy emerytalnej przedstawionej przez Sąd Najwyższy – opartej na szeroko przywołanych rozważaniach poczynionych w uchwale Sądu Najwyższego w składzie siedmiu sędziów z 15 grudnia 2021 roku (III UZP 7/21, LEX nr 3274620) - brak jest przesłanek do przyjęcia, że w sytuacji, kiedy występuje brak możliwości obliczenia emerytury wojskowej przy uwzględnieniu „cywilnego” stażu emerytalnego, ubezpieczony ma możliwość pobierania dwóch świadczeń emerytalnych z odrębnych systemów ubezpieczeniowego i zaopatrzeniowego.

Użycie w powyższym akapicie słowa „powinno” jest nieprzypadkowe. Nie trzeba wyjaśniać, że Sąd obowiązany jest działać w granicach obowiązującego prawa. Również stosowanie przepisów procedury cywilnej musi się odbywać z uwzględnieniem brzmienia obwiązującej ustawy – Kodeksu postępowania cywilnego. Nieobojętne jest jednak dla właściwego zastosowania prawa orzecznictwo, tak Sądu Najwyższego, jak też europejskich Trybunałów – (Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej – (...) i Europejskiego Trybunału Praw Człowieka – ETPCz).

Z tej perspektywy w tym miejscu należy przywołać w pierwszym rzędzie treść uchwały Sądu Najwyższego w składzie połączonych I.: Cywilnej, Karnej oraz Pracy i (...) z dnia 23.01.2020 r. w sprawie (...) I-4110-1/20 https://forumfws.eu/aktualnosci/2020/01/23/sn-uchwala/ , której Sąd Najwyższy nadał moc zasady prawnej. Zgodnie z tezami tejże uchwały (cyt. w zakresie niezbędnym z perspektywy niniejszego uzasadnienia):

1. (…) sprzeczność składu sądu z przepisami prawa w rozumieniu art. 379 pkt 4 k.p.c. zachodzi także wtedy, gdy w składzie sądu bierze udział osoba powołana na urząd sędziego Sądu Najwyższego na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa ukształtowanej w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 3).

(…)

3. Wykładnia (…) art. 379 pkt 4 k.p.c. przyjęta w punktach 1 (…) niniejszej uchwały nie ma zastosowania do orzeczeń wydanych przez sądy przed dniem jej podjęcia (…).

4. Punkt 1 niniejszej uchwały ma zastosowanie do orzeczeń wydanych z udziałem sędziów I. Dyscyplinarnej utworzonej w Sądzie Najwyższym na podstawie ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym (Dz.U. z 2018 r., poz. 5 ze zm.) bez względu na datę wydania tych orzeczeń.

W składzie Sądu Najwyższego rozpoznającym sprawę II USKP 244/21 wzięło udział dwóch sędziów powołanych na urząd sędziego Sądu Najwyższego na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa ukształtowanej w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 3). Są to sędziowie L.B. i J.S., przy czym J.S. został powołany na urząd sędziego w Izbie Dyscyplinarnej, jako odrębnej jednostce organizacyjnej powołanej w ramach Sądu Najwyższego, która nigdy nie spełniała przymiotów „niezawisłego i bezstronnego sądu ustanowionego ustawą” w rozumieniu art. 6 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności oraz art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a więc także art. 45 ust. 1 Konstytucji RP.

(por.: uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego jak wyżej, ale także:

- wyrok (...) z dnia 19 listopada 2019 w sprawach połączonych C‑585/18, C‑624/18 i C‑625/18:

https://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid= (...)&pageIndex=0&doclang=pl&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid= (...) ;

- wyrok (...) z dnia 22 lipca 2021 r. w sprawie 43447/19 R. p-ko Polsce:

https://forumfws.eu/aktualnosci/2021/07/22/etpcz-reczkowicz/ ;

- wyrok (...) z dnia 8 listopada 2021r. w sprawie 49868/19 i 57511/19 D.-F. i O. p-ko Polsce:

https://forumfws.eu/aktualnosci/2021/11/08/etpc-dolinska-ozimek/ ;

wyrok (...) z dnia 6.10.2022 r. w sprawie 35599/20 J. p-ko Polsce:

https://forumfws.eu/aktualnosci/2022/10/06/juszczyszyn-zawieszenie/;

czy choćby ostatnio (co szczególnie istotne z uwagi na udział w wydaniu orzeczenia sędziego J.S.):

- wyrok (...) z dnia 6.10.2022 r. w sprawach połączonych (...) i (...) T. p-ko Polsce:

https://forumfws.eu/aktualnosci/2023/07/06/tuleya-postepowanie-dyscyplinarne/;

- wyrok (...) z 13.07.2023 r. w sprawach połączonych C‑615/20 i C‑671/20:

https://forumfws.eu/aktualnosci/2023/07/13/id-brak-kompetencji/. )

(por. także:

- postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 4 maja 2020 r. o powołaniu L.B. do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego https://monitorpolski.gov.pl/MP/rok/2020/pozycja/539 oraz uchwała Krajowej Rady Sądownictwa nr (...) niedostępna w bazie (...) https://bip.krs.pl/art,127,uchwaly-krajowej-rady-sadownictwa-w-przedmiocie-wniosku-o-powolanie-do-pelnienia-urzedu-na-stanowisku-sedziowskim;

- postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 4 maja 2020 r. o powołaniu J.S. do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego https://monitorpolski.gov.pl/MP/rok/2020/pozycja/535 oraz uchwała Krajowej Rady Sądownictwa nr (...) w bazie (...) https://bip.krs.pl/art,89,uchwaly-krajowej-rady-sadownictwa-w-przedmiocie-wniosku-o-powolanie-do-pelnienia-urzedu-na-stanowisku-sedziowskim )

W świetle naprowadzonego orzecznictwa nie może budzić wątpliwości, że sąd z udziałem wadliwie powołanych sędziów L.B. i J.S. nie spełnia wymogów „niezawisłego i bezstronnego sądu ustanowionego ustawą” w rozumieniu art. 6 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności oraz art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji RP. W tej sytuacji otwiera się w pierwszej kolejności pytanie o skutki takiego orzeczenia. W ocenie Sądu Apelacyjnego w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę, nie sposób było uznać takiego orzeczenia za niebyłe, czy też nieistniejące. Dla właściwej oceny skutków orzeczenia wydanego w wadliwym składzie, w naturalny sposób należy sięgnąć do naprowadzonej uchwały Sądu Najwyższego w składzie połączonych I.: Cywilnej, Karnej oraz Pracy i (...) z dnia 23.01.2020 r. w sprawie (...) I-4110-1/20. Uchwała ta w tezie 1. wskazuje wprost, że takie orzeczenie należy traktować jako orzeczenie wydane w warunkach sprzeczności składu sądu z przepisami prawa w rozumieniu art. 379 pkt 4 k.p.c. – co (stosownie do przywołanego przepisu) przekłada się wprost na nieważność postępowania, którą Sąd musiał brać pod uwagę z urzędu (art. 378 § 1 k.p.c.) O ile jednak w odniesieniu do orzeczenia kontrolowanego – orzeczenia Sądu I instancji – okoliczność taka skutkowałaby koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku, zniesienia postępowania w zakresie dotkniętym nieważnością i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania (art. 386 § 2 k.p.c.), o tyle nie ma żadnej prawnej drogi do wyeliminowania z obrotu prawnego wyroku Sądu Najwyższego przez sąd powszechny. Takiej możliwości w praktyce nie ma żaden sąd w Rzeczypospolitej, w tym Sąd Najwyższy, który wprawdzie dysponuje możliwością dokonania stosownej oceny w ramach skargi nadzwyczajnej stosownie do art. 89 ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym, ale zważywszy na właściwość I. Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych (...), która składa się wyłącznie z sędziów wadliwie powołanych (na analogicznej zasadzie jak L.B. i J.S.), możliwość skorzystania z tej instytucji na potrzeby niniejszej sprawy jest iluzoryczna.

W konsekwencji więc takie orzeczenie – wprawdzie dotknięte nieważnością postępowania – pozostaje w mocy i wywołuje przewidziane w jego sentencji skutki w postaci uchylenia poprzedniego wyroku Sądu Apelacyjnego. W przekonaniu jednak Sądu Apelacyjnego, pomimo jednoznacznej treści art. 398²⁰ zd. 1 k.p.c., uchybieniem byłoby poprzestanie tego Sądu na dokonanej przez Sąd Najwyższy wykładni oraz wytycznych zawartych w uzasadnieniu wyroku, czy też jakiekolwiek oparcie się na tej wykładni bez samodzielnych rozważań materii prawnej. W praktyce bowiem organ nie spełniający wymogów „niezawisłego i bezstronnego sądu ustanowionego ustawą” nie tylko wyeliminowałby z obrotu poprzednie orzeczenie Sądu Apelacyjnego, ale też gdyby dokonując wykładni odmiennej od zawartej w tym orzeczeniu miał związać nią Sąd Apelacyjny w składzie obecnym, w praktyce wyeliminowałby swobodną ocenę kontrolowanego orzeczenia w ramach dwuinstancyjnego postępowania.

Przepis art. 176 ust. 1 Konstytucji RP stanowi, że postępowanie sądowe jest co najmniej dwuinstancyjne. Godzi się wskazać, że prawo do skutecznego środka prawnego, jakie gwarantuje zarówno prawo Unii, jak i prawo wynikające z EKPCz, nie wymaga wprowadzenia dwuinstancyjnego postępowania sądowego. Jeśli jednak takie dwuinstancyjne postępowanie jest przewidziane, wówczas tak sąd I instancji, jak też sąd odwoławczy muszą spełniać wymogi „niezawisłego i bezstronnego sądu ustanowionego ustawą”. Związanie sądu odwoławczego – stosownie do art. 398²⁰ zd. 1 k.p.c. – kasatoryjnym orzeczeniem Sądu Najwyższego wydanym w warunkach opisanych w tezie 1 uchwały Sądu Najwyższego w składzie połączonych I.: Cywilnej, Karnej oraz Pracy i (...) z dnia 23.01.2020 r. w sprawie (...) I-4110-1/20, a więc w warunkach nieważności postępowania z uwagi na wadliwość składu nie spełniającego wymogu „niezawisłego i bezstronnego sądu ustanowionego ustawą”, powodowałoby w konsekwencji iluzoryczność całego postępowania sądowego (wobec ukształtowania ostatecznego rozstrzygnięcia przez organ pozbawiony atrybutów sądu), co w naturalny sposób otwierałoby stronie drogę do poszukiwania skutecznej ochrony przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka, a w dalszej perspektywie ryzyko odpowiedzialności odszkodowawczej Rzeczypospolitej za naruszenie art. 6 Konwencji.

Takie konsekwencje rozpoznania sprawy z udziałem sądu obsadzonego w sposób wadliwy, nie dający rękojmi „niezawisłego i bezstronnego sądu ustanowionego ustawą” dotyczyły już orzeczenia zapadłego przy udziale tego samego sędziego J.S. - wyroku wydanego w Izbie Dyscyplinarnej SN w dniu 18 listopada 2020 r. w sprawie II DO 74/20 - http://www.sn.pl/orzecznictwo/SitePages/Baza_orzeczen.aspx?DataWDniu=2020-11-18 (...)=Izba%20Dyscyplinarna . Skutkowało to naprowadzonym wyżej wyrokiem Europejskiego Trybunału Praw Człowieka zasądzającym na rzecz strony odszkodowanie w kwocie 30.000 Euro oraz koszty postępowania przy jednoczesnym stwierdzeniu naruszenia m.in. art. 6 EKPCz.

W tej sytuacji – celem realnego zapewnienia wnioskodawcy faktycznego postępowania dwuinstancyjnego – Sąd Apelacyjny zdecydował się na dokonanie samodzielnej wykładni obowiązujących przepisów z odwołaniem się do utrwalonych już poglądów judykatury, w tym prezentowanych zarówno w orzecznictwie Sądu Najwyższego, jak i Sądu Apelacyjnego w Gdańsku (tak np. niepublikowane orzeczenia w sprawach III AUa 2330/21 – wyrok z dnia 24 kwietnia 2023 r., III AUa 1512/20 - wyrok z dnia 15 lutego 2022 r., III AUa 823/21 – wyrok z dnia 3 listopada 2022 r.)

Nadto, Sąd Apelacyjny szeroko odwołał się do motywacji Sądu Najwyższego przedstawionej w analogicznej sprawie ( (...) 13/22). Wyrok w tej sprawie, (wydany przez Sąd Najwyższy w składzie spełniającym wszelkie gwarancje procesowe) Sąd Najwyższy wydawał w zbliżonym okresie (8 lutego 2023 r.), a także do uchwały Sądu Najwyższego w składzie siedmiu sędziów z 15 grudnia 2021 roku (III UZP 7/21, LEX nr 3274620). W konsekwencji pełnej aprobaty dla powyższej oceny wyrażanej także przez Sąd Najwyższy przy rozpoznawaniu wielu tożsamych spraw, Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego stosownie do art. 386 § 1 k.p.c. i oddalił odwołanie wnioskodawcy.

Rozstrzygając o kosztach procesu w postepowaniu kasacyjnym Sąd Apelacyjny uznał, że istnieją przesłanki do zastosowania dobrodziejstwa z art. 102 k.p.c. i nie obciążył wnioskodawcy także tymi kosztami. Stosownie do art. 102 k.p.c. W wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami.

W bogatym orzecznictwie Sądu Najwyższego zwraca się uwagę na możliwość skorzystania z dobrodziejstwa art. 102 k.p.c. wówczas, gdy system skomplikowanych norm prawnych lub wysoce skomplikowany stan faktyczny wpływa na subiektywne przekonanie wnioskodawcy o swej racji pomimo zachowania należytej staranności przy wyrobieniu oceny zagadnienia oraz własnych szans procesowych (por. postanowienie SN z 7 stycznia 1982 roku, II CZ 191/81; wyrok SN z 1 października 1974 roku, II PR 207/74; postanowienie SN z 4 lipca 1974 roku, I CZ 88/74). Podobnie z tego dobrodziejstwa można skorzystać gdy przeciwnik procesowy swym niesumiennym i niewłaściwym zachowaniem wywołał koszty procesu (por. postanowienie SN z 5 sierpnia 1981 roku, II CZ 98/81, OSNC 1982/2-3/36; wyrok SN z 18 kwietnia 1975 roku, II PR 250/74; wyrok SN z 4 kwietnia 1975 roku, I PR 4/75, OSNC 1976/2/35; wyrok Sn z 25 lutego 1975 roku, II PR 302/74). Z innym wreszcie przypadkiem zasadności zastosowania wynikającego z art. 102 k.p.c. całkowitego nieobciążania kosztami procesu możemy mieć do czynienia w sytuacji, gdy wytoczenie powództwa było jedynym sposobem prawnego wyjaśnienia określonych kwestii (zob. postanowienie SN z 9 października 1967 roku, I CR 81/67 OSNC, 1968/4/72; postanowienie SN z 25 marca 1970 roku, II CZ 14/70, OSNC 1970/11/211). Dodatkowo trzeba wskazać, że za zastosowaniem regulacji z art. 102 k.p.c. mogą też przemawiać takie okolicznością jak podstawa oddalenia żądania, zgodność zamiarów stron w sprawach dotyczących stosunku prawnego, który może być ukształtowany tylko wyrokiem, szczególną zawiłość lub precedensowy charakter sprawy albo subiektywne przekonanie powoda, co do zasadności zgłoszonego roszczenia, a ponadto sposób prowadzenia procesu przez stronę przegrywającą albo niesumienne lub oczywiście niewłaściwe postępowanie strony wygrywającej, która w ten sposób wywołała proces i koszty połączone z jego prowadzeniem.

Oczywiście tak w poglądach judykatury, jak i doktryny prawa próżno jest szukać pewnego wzorca dla zastosowania art. 102 k.p.c. w sytuacji, gdy przedmiotem oceny z perspektywy wskazanej normy miały być koszty postępowania przeprowadzonego w warunkach nieważności przez organ nie spełniający wymogu „niezawisłego i bezstronnego sądu ustanowionego ustawą”. Wynika to z tego, że demontaż wymiaru sprawiedliwości nie ma bogatych tradycji w demokratycznym państwie prawa. Nie budziło jednak wątpliwości Sądu Apelacyjnego, że samo postępowanie przed takim organem stwarza wypadek szczególnie uzasadniający, by strona nie ponosiła ciężaru kosztów tego postępowania. Rozstrzygnięcie o kosztach procesu w części obejmującej koszty postępowania kasacyjnego - gdyby strona była obciążana kosztami wadliwie przeprowadzonego postępowania w warunkach jego nieważności - kolidowałoby w przekonaniu Sądu Apelacyjnego - w świetle naprowadzonych przesłanek rozstrzygnięcia - z zasadą sprawiedliwości w demokratycznym państwie prawa. Trudno jest zresztą sobie wyobrazić sensowne uzasadnienie dla obciążenia strony kosztami postępowania przeprowadzonego przez Sąd w warunkach nie gwarantujących rozpoznania sprawy przez „niezawisły i bezstronny sąd ustanowiony ustawą”.

Ta konstatacja pozwoliła na nieobciążanie wnioskodawcy kosztami postępowania kasacyjnego stosownie do art. 102 k.p.c. (pkt IV)

W konsekwencji zaś dokonania przez Sąd Apelacyjny samodzielnej kontroli orzeczenia Sądu I instancji z pominięciem wykładni, jaką przedstawił Sąd Najwyższy - Sąd Apelacyjny niejako „wrócił do punktu wyjścia” tj. do tej oceny, jaka powinna być zaprezentowana przy pierwotnym rozpoznaniu apelacji pozwanego. W takiej zaś sytuacji Sąd Apelacyjny właśnie wobec istotnych wątpliwości orzeczniczych, także zmieniając wyroki sądów okręgowych korzystne dla ubezpieczonych, sięgał do art. 102 k.p.c. i nie obciążał wnioskodawców jako stron przegrywających kosztami postępowania. Jak wskazywał wielokrotnie Sąd Apelacyjny (choćby w przywołanej sprawie III AUa 1149/20): „Oczywiście wnioskodawca mógł odwołanie wycofać także na etapie postępowania apelacyjnego. W sytuacji jednak, gdy zapadł korzystny dla wnioskodawcy wyrok przed Sądem I instancji i sprawa zawisła przed Sądem Apelacyjnym z apelacji pozwanego, nie można oczekiwać od strony, by była ona obowiązana do rezygnacji z uzyskania stanowiska przez ten Sąd, który sprawę rozstrzyga na etapie postępowania apelacyjnego tym bardziej, że pogląd Sądu I instancji korzystny dla wnioskodawcy bazuje na obszernym orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego. Tu przywołać wypada wielokrotnie już wskazywane w analogicznych sprawach orzeczenia zbieżne ze stanowiskiem, jakie prezentował wnioskodawca: wyrok SA w Gdańsku z 17 grudnia 2020 roku, III AUa 1777/20, niepublikowany; wyrok SA w Białymstoku z 29 lipca 2020 roku, III AUa 365/20, LEX nr 3063805; wyrok SA w Szczecinie z 23 kwietnia 2020 roku, III AUa 626/19, LEX nr 3049613; wyrok SA w Łodzi z 23 stycznia 2020 roku, III AUa 333/19, LEX nr 2788528; wyrok SA w Katowicach z 26 lipca 2019 roku, III AUa 1045/18, Biul.SAKa (...)-36, czy w szczególności pogląd Sądu Najwyższego zawarty w wyroku z dnia 24 stycznia 2019 r. w sprawie I UK 426/17 (LEX nr 2610283) jaki legł u podstaw poprzedniego orzeczenia Sądu Apelacyjnego, że o zastosowaniu wyjątku od zasady wypłacania jednego świadczenia decyduje brak możliwości obliczenia emerytury wojskowej przy uwzględnieniu "cywilnego" stażu emerytalnego, a nie data przyjęcia żołnierza zawodowego do służby wojskowej (art. 95 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych).

W konsekwencji takiej postawie wnioskodawcy nie sposób zarzucać pieniactwa, czy braku rozsądku procesowego”.

Tym samym Sąd Apelacyjny również co do kosztów postępowania apelacyjnego (pkt III) zastosował art. 102 k.p.c.

SSA Grażyna Czyżak SSA Michał Bober SSA Maciej Piankowski

WYROK

UZASADNIENIE