UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia 20 września 2013 roku, Zakład Ubezpieczeń Oddział w T. odmówił wnioskodawcy J. W. (1) prawa do odsetek w związku z przyznaniem prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu organ rentowy podniósł, iż decyzją z dnia 31 lipca 2013 roku przyznano wnioskodawcy prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy zgodnie z wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 6 czerwca 2013 roku i wypłacono wyrównanie świadczenia za okres od 1 kwietnia 2012 roku do 18 marca 2013 roku. Tym samym, w ocenie ZUS, zaskarżona decyzja wydana została w ustawowym terminie i odsetki nie przysługują.

Od decyzji tej wnioskodawca odwołał się w dniu 21 października 2013 roku, wnosząc o przyznanie odsetek od kwoty renty z tytułu niezdolności do pracy za okres od 1 kwietnia 2012 roku do dnia 31 marca 2013 roku, licząc do dnia 22 sierpnia 2013 roku tj. do dnia w którym kwota za wskazany okres została wyrównana.

Organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W okresie od dnia 26 marca 2008 roku do dnia 31 marca 2012 roku ubezpieczony J. W. (1) był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, z uwagi na schorzenia neurologiczne oraz ortopedyczne (okoliczność bezsporna). Zdiagnozowano wówczas u ubezpieczonego: - przewlekły zespół bólowy biodra prawego i nieco lewego z okresami zaostrzenia;

- średnie zmiany zwyrodnieniowe biodra lewego;

- kręgozmyk I/II L4/L5;

- zwyrodnienie kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego-krzyżowego;

- dyskopatie lędźwiową na poziomie L5/S1;

- zespół bólowo dysfunkcyjny kręgosłupa C i L/S z obecnością lewostronnych objawów korzeniowych;

- przepuklinę jądra miażdżystego C5/C6 ;

- stan po endoprotezie biodra prawego w 2007 roku oraz nadciśnienie tętnicze (dowód: uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego z dnia 14.12.2011 roku w sprawie sygn. akt VU 658/11).

W dniu 16 marca 2012 roku ubezpieczony wystąpił z wnioskiem o ponowne przyznanie prawa do renty.

Orzeczeniem z dnia 9 maja 2012 roku, lekarz orzecznik ZUS stwierdzi, iż ubezpieczony jest zdolny do pracy. Podstawę powyższego orzeczenia stanowiły zdiagnozowane u J. W. (1) schorzenia w postaci: zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego z dyskopatią C5/C6, zespołu bólowego kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego bez objawów korzeniowych, zawrotów kręgopochodnych, stanu po alloplastyce biodra prawego z powodu zmian zwyrodnieniowych (dowód: orzeczenie k-14 akt ZUS). Ubezpieczony wniósł sprzeciw od powyższego orzeczenia, w wyniku czego sprawę skierowano na komisję lekarską ZUS, która w dniu 21 czerwca 20012 roku, po rozpoznaniu: zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych kręgosłupa szyjnego i LS z zespołem bólowym, bez istotnego ograniczenia sprawności, bez objawów korzeniowych, stanu po alloplastyce biodra prawego w 2007 roku z powodu zmian zwyrodnieniowych, zmian zwyrodnieniowych biodra lewego bez istotnego ograniczenia sprawności, nadciśnienia tętniczego, zawrotów głowy, wydala orzeczenie zgodne z opinia lekarza ZUS (dowód: orzeczenie komisji ZUS k-2 akt ZUS).

W związku z powyższym stanowiskiem komisji, organ rentowy decyzją z dnia 29 czerwca 2012 roku, odmówił wnioskodawcy J. W. (1) dalszego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, z uwagi na fakt, iż wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

Wnioskodawca odwołał się od powyższej decyzji do Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb., który wyrokiem z dnia 6 czerwca 2013 roku, sygn. akt VU 852/12, przyznał wnioskodawcy dalsze prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy okresowo od dnia 1 kwietnia 2012 roku do dnia 31 marca 2013 roku. W toku postępowania Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych ortopedów: R. E., J. B. oraz neurologów: A. P. oraz A. N. (1) na okoliczność stanu zdrowia wnioskodawcy, którzy zdiagnozowali u J. W. (1):

- stan po alloplastyce biodra prawego w 2007 roku z powodu zmian zwyrodnieniowych;

- przewlekły zespół bólowy biodra prawego i lewego z okresami zaostrzenia;

- średnie zmiany zwyrodnieniowe biodra lewego;

- kręgozmyk;

- zwyrodnienie kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego-krzyżowego;

- dyskopatie lędźwiową na poziomie L5/S1, dyskopatie szyjne od C3 do C7;

- podejrzenie obluzowania okolicy centralnej części panewki prawej;

- szpotawość kolana z objawami chondropatii przedziałów przyśrodkowych;

- zespół bólowo dysfunkcyjny kręgosłupa C i L/S z obecnością lewostronnych objawów korzeniowych;

- przepuklinę jądra miażdżystego C5/C6 centralno-lewoboczną z zespołem korzeniowym szyjno-barkowym lewostronnym.

Powyższe schorzenia, w ocenie wszystkich wypowiadających się w przedmiotowej sprawie biegłych, skutkowały dalszą częściową niezdolnością do pracy ubezpieczonego, okresowo tj. od dnia 1 kwietnia 2012 roku do dnia 31 marca 2013 roku. W uzasadnieniu wyroku Sąd Okręgowy wskazał, iż biegli neurolodzy rozpoznali u J. W. (1), utrzymujący się już w dacie orzekania o jego niezdolności do pracy przez organ rentowy, zespół bólowo-dysfunkcyjny kręgosłupa C i L/S z obecnością lewostronnych objawów korzeniowych w przebiegu zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego, przy czym biegli wskazali, że dolegliwości korzeniowe nakładają się dodatkowo na zespół bólowy, spowodowany zmianami zwyrodnieniowymi stawów biodrowych, zaś objawy korzeniowe występują u ubezpieczonego już od kilku lat i maja charakter przewlekły, co oznacza, iż istniały one także w dacie badania ubezpieczonego przez lekarzy orzeczników ZUS, pomimo braku takowego rozpoznania, mogły jedynie mieć mniejsze nasilenie. Lekarze orzecznicy nie uwzględnili nadto faktu, iż ubezpieczony był częściowo niezdolny do pracy do dnia 31 marca 2012 roku z powodu schorzeń neurologicznych tj. zdiagnozowanego u niego zespołu bólowego, zaś orzecznicy w żadnym razie nie wskazali, w jakim zakresie stan zdrowia J. W. (2) uległ poprawie w stosunku do okresy stwierdzonej u niego częściowej niezdolności do pracy. Sąd podkreślił, iż u ubezpieczonego nadal utrzymują się dolegliwości bólowe bioder, albowiem ubezpieczony w 2007 roku poddany został alloplastyce biodra prawego z powodu zmian zwyrodnieniowych, która nie przywróciła mu jednak pełnej sprawności prawej dolnej kończyny. Wobec jasnych i kategorycznych opinii biegłych, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania , że już w dacie orzekania o niezdolności do pracy przez ZUS wnioskodawca był częściowo niezdolny do pracy zarobkowej zgodnej ze swoimi kwalifikacjami zawodowymi z powodu schorzeń neurologicznych i ortopedycznych.

Odpis wyroku Sądu Okręgowego został doręczony organowi rentowemu
w dniu 19 czerwca 2013 roku. Organ rentowy nie wnosił środków zaskarżenia, wobec czego wyrok stał się prawomocny w dniu 4 lipca 2014 roku ( dowód : odpis wyroku a dnia 6 czerwca 2013 roku k.22 w aktach rentowych oraz stanowisko ZUS do wyroku z dnia 26 czerwca 2013 roku k.4 w aktach organu rentowego.)

W dniu 31 lipca 2013 roku organ rentowy, w wykonaniu powyższego orzeczenia, wydał decyzję o przyznaniu wnioskodawcy prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 kwietnia 2012 roku do dnia 31 marca 2013 roku i wypłacił wnioskodawcy należne wyrównanie za okres od 1 kwietnia 2012 roku do dnia 18 marca 2013 roku (dowód: decyzja ZUS z dnia 31 lipca 2013 roku k.78 akt ZUS).

W dniu 4 września 2013 roku J. W. (1) wystąpił do organu rentowego z wnioskiem o wypłatę odsetek od świadczenia rentowego przyznanego mu za okres od 1 kwietnia 2012 roku do 31 marca 2013 roku, licząc od dnia 22 sierpnia 2013 roku tj. daty w którym wypłacona została kwota 17.309,00 zł. za ten okres.

Po rozpoznaniu tego wniosku, ZUS wydał zaskarżoną w niniejszej sprawie decyzję z dnia 20 września 2013 roku (dowód: wniosek k. 81 akt ZUS, decyzja ZUS z dnia 320 września 2013 roku r. k. 82 akt ZUS).

W dniu 19 marca 2013 roku wnioskodawca wystąpił do organu rentowego z kolejnym wnioskiem o dalsze prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy (dowód: pismo k.47 akt ZUS).

Orzeczeniem z dnia 23 maja 2013 roku, Lekarz Orzecznik ZUS uznał wnioskodawcę za częściowego niezdolnego do pracy do dnia 31 maja 2014 roku. W ocenie Lekarza Orzecznika ZUS częściowa niezdolność do pracy wnioskodawcy pozostaje w związku ze stanem narządu ruchu, przy czym daty powstania częściowej niezdolności do pracy nie da się ustalić i za datę tę Lekarz Orzecznik przyjął datę złożenia wniosku o świadczenie tj. 19 marca 2013 roku. Do wniosków tych Lekarz Orzecznik doszedł w oparciu o rozpoznane u wnioskodawcy schorzenia tj: choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego, pjm C5/C6 z rwą barkową lewostronną, zaburzeń krążenia kręgowo-podstawowego , kręgozmyku L5/S1 z rwa kulszową lewostronną, stanu po endoplastyce biodra prawego, zmian zwyrodnieniowych biodra lewego, nadciśnienia tętniczego ( dowód: pismo wnioskodawcy z dnia 29 maja 2013 roku w aktach 852/12 k.113 oraz Orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 23 maja 2013 roku k.6 wraz z dokumentacja lekarska k.1-44 akt rentowych).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie w znacznej części .

Wydając zaskarżoną decyzję, organ rentowy powołał się na przepisy art. 118 ust. 1
i ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), zwanej dalej ustawą. Zgodnie z treścią art. 118 ust. 1 ustawy organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, z uwzględnieniem ust. 2 i 3 oraz art. 120. Natomiast art. 118 ust. 1a ustawy stanowi, że w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego.

W świetle powyższych unormowań podkreślić należy, że wyjaśnienie okoliczności niezbędnych do wydania decyzji należy do organu rentowego. Nie zmienia tego faktu wejście w życie art. 118 ust. 1a ustawy. Przepis ten ma bowiem wąski zakres przedmiotowy. Jego wykładnia systemowa prowadzi do wniosku na potrzeby ustalenia odpowiedzialności organu rentowego z tytułu opóźnienia w ustaleniu lub wypłacie świadczeń, sens wyrażonej w tym przepisie normy prawnej jest następujący: „Za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, uznaje się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia, o ile za nie ustalenie tych okoliczności odpowiedzialności nie ponosi organ rentowy” (tak: K. Ślebzak artykuł w Przeglądzie Sądowym 2006/2/94). Podobnie wypowiedział się Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 11 września 2007 roku w sprawie P 11/07, OTK-A 2007/8/97, w którym stwierdził, że przepis art. 118 ust. 1a jest zgodny z Konstytucją, ale tylko pod warunkiem ściśle określonej jego interpretacji. Ma on być rozumiany w ten sposób, że za dzień wydania ostatniej decyzji uznaje się dzień wpływu do ZUS prawomocnego orzeczenia sądu, gdy postępowanie nie było zawinione przez organ rentowy. W związku z tym w sytuacji, gdy uprawniony występuje z roszczeniem o zapłatę odsetek, obowiązkiem sądu jest ustalenie, czy za opóźnienie w ustaleniu lub wypłacie świadczenia odpowiedzialność ponosi organ rentowy. organ rentowy odmawiając ubezpieczonemu wypłaty odsetek z tytułu nieterminowej wypłaty należnej mu renty, oparł swoją decyzję na treści art.118.1 i 1a, stawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 z późn. zm.), zgodnie z którym organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, z uwzględnieniem ust. 2 i 3 oraz art. 120. W razie zaś ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy wydając orzeczenie stwierdza przy tym odpowiedzialność organu odwoławczego. Brak stwierdzenia w wyroku Sądu stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego wyłącza, w ocenie ZUS, jego odpowiedzialność i w związku z tym brak jest podstaw do wypłaty odsetek z tytułu nieterminowej wypłaty renty ubezpieczonemu. Należy jednak zauważyć, iż zgodnie z utrwalonym poglądem doktryny i orzecznictwa, art. 118 ust. 1a cytowanej wyżej ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych rozumiany jest w ten sposób, że za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uznaje się dzień wpływu prawomocnego orzeczenia tylko w sytuacji, gdy za nieustalenie tych okoliczności nie ponosi odpowiedzialności organ rentowy ( tak Trybunał Konstytucyjny w P 11/07 w wyroku z dnia 11.09.2007 roku OTK-A 2007/8/97). Jak podnosi się w orzecznictwie i doktrynie, wyjaśnienie okoliczności niezbędnych do wydania decyzji polegać może m.in. na przedłożeniu przez wnioskodawcę brakujących dowodów lub złożenie stosownego oświadczenia (o ile zaniedbano uczynić tego we wniosku), uzyskaniu orzeczenia lekarza orzecznika w sprawach świadczeń, do których prawo uzależnione jest od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji, rachunkowym wyliczeniu wysokości świadczenia (por. wyrok SN z 8 stycznia 1991 r., sygn. akt II URN 120/90 oraz K. Antonów, M. Bartnicki, Ustawa o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Komentarz, Warszawa 2007, s. 402). Zdaniem Sądu Okręgowego, należy zgodzić się z twierdzeniem, że przez wyjaśnienie "ostatniej niezbędnej okoliczności" trzeba rozumieć wyjaśnienie ostatniej okoliczności koniecznej do ustalenia samego istnienia prawa wnioskodawcy do świadczenia. Organ rentowy nie powinien zatem zwlekać (nawet dążąc do korzystniejszego ustalenia uprawnień zainteresowanego) z wydaniem decyzji do czasu rozstrzygnięcia okoliczności, które mogą mieć wpływ na nieznaczne podwyższenie świadczenia (por. K. Antonów, M. Bartnicki, op.cit., s. 402).

Należy w tym miejscu zauważyć, iż powyższy przepis nie może być stosowany w oderwaniu od przepisu art.85 ust.1ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (obecnie jednolity tekst: Dz.U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74), zgodnie z którym, jeżeli Zakład - w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych - nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności. Zgodnie więc z brzmieniem cytowanego wyżej przepisu zasadą jest wypłata przez organ rentowy ustawowych odsetek określonych w przepisach prawa cywilnego, jeśli organ nie dokona tej wypłaty w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyrażono pogląd, że zawarte w art. 85 ust. 1 ustawy określenie: "nie ustalił prawa do świadczenia" oznacza zarówno niewydanie w terminie decyzji przyznającej świadczenie, jak i wydanie decyzji odmawiającej przyznania świadczenia, mimo spełnienia warunków do jego uzyskania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2001 r., II UKN 402/00, OSNAPiUS 2002 nr 20, poz. 501). Organ rentowy jest zwolniony jednak z obowiązku wypłaty odsetek, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności. Pamiętać przy tym należy, iż organ rentowy ponosi również odpowiedzialność za nieprawidłowe orzeczenie w sprawie niezdolności do pracy do celów rentowych wydane przez lekarza orzecznika ZUS lub komisję lekarską ZUS. Wydanie więc przez organ rentowy niezgodnej z prawem decyzji, odmawiającej wypłaty świadczenia w sytuacji, gdy było możliwe wydanie decyzji zgodnej z prawem, w szczególności, gdy ubezpieczony wykazał wszystkie przesłanki świadczenia, oznacza, że opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które organ rentowy ponosi odpowiedzialność, choćby nie można było mu zarzucić niestaranności w wykładni i zastosowaniu prawa (por. wyrok SN z 25 stycznia 2005 r., sygn. akt I UK 159/04, OSNP nr 19/2005, poz. 308).

Z materiału dowodowego sprawy VU 852/12 Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Tryb. oraz z dokumentów zgromadzonych w aktach rentowych wnioskodawcy wynika jednoznacznie, że za opóźnienie w ustaleniu prawa wnioskodawcy do renty w następstwie jego wniosku odpowiedzialność ponosi organ rentowy.

Zważyć bowiem należy, iż z opinii aż czterech biegłych tj. dwóch ortopedów R. E., J. B. oraz dwóch neurologów A. P. oraz A. N. (2), wydanych w sprawie VU 852/12 wynika jednoznacznie, że orzeczenia lekarza orzecznika i komisji lekarskiej ZUS odpowiednio z dnia 9 maja 2012 roku oraz 21 czerwca 2012 roku były nieprawidłowe i nie odzwierciedlały rzeczywistego wpływu stwierdzonych u wnioskodawcy schorzeń na zdolność do wykonywania pracy zarobkowej. Wydając powyższe orzeczenia ZUS winien był przyjąć, że wnioskodawca był niezdolny do pracy. Wszak ubezpieczony wraz z wnioskiem z dnia 16 marca 2012 roku, skierowanym do ZUS, przedłożył całą niezbędną dokumentację, część dokumentacji znajdowała się już w aktach ZUS, nadto na etapie wydania opinii przez Lekarza Orzecznika ZUS, wnioskodawca został przebadany przez lekarza specjalistę, który sporządził opinię dotyczącą stanu zdrowia ubezpieczonego. W oparciu o tak zgromadzony materiał, Lekarz Orzecznik po zdiagnozowaniu u J. W. (1): zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego z dyskopatią C5/C6, zespołu bólowego kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego bez objawów korzeniowych, zawrotów kręgopochodnych, stanu po alloplastyce biodra prawego z powodu zmian zwyrodnieniowych, uznał wnioskodawcę za zdolnego do pracy, choć dysponował wystarczającym materiałem dowodowym, aby uwzględnić wniosek ubezpieczonego. Powyższe wnioski uzasadnia analiza przeprowadzonego przez Sąd postępowania dowodowego, toczącego się na skutek odwołania ubezpieczonego od decyzji ZUS, w którym biegli rozpoznali u wnioskodawcy tożsame schorzenia oraz tak samo ocenili naruszenie sprawności jego organizmu spowodowane tymi schorzeniami. Z jednoznacznych w swej treści, podzielonych przez Sąd, jako spójne i logiczne, opinii wszystkich biegłych sądowych wynikało, że stan zdrowia ubezpieczonego skutkował jego częściową niezdolnością do pracy z powodu znacznego stopnia dysfunkcji statyczno czynnościowej bioder i kręgosłupa (dyskopatia lędźwiowa , dyskopatia szyjna, zwyrodnienie kręgosłupa odcinka szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego) oraz przewlekłego zespołu bólowego bioder z okresami zaostrzeń, zespołu bólowego korzeniowego lewostronnego, przepukliny jadra miażdżystego z zespołem korzeniowym szyjno-barkowym lewostronnym. Biegli neurolodzy rozpoznali i stwierdzili u wnioskodawcy utrzymujący się w dacie orzekania o niezdolności do pracy przez organ rentowy zespół bólowo-dysfunkcyjny kręgosłupa z obecnością wyraźnego zespołu korzeniowego lewostronnego w przebiegu zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego. Nadto wskazali, iż dolegliwości korzeniowe dodatkowo nakładają się na zespół bólowy, spowodowany zmianami zwyrodnieniowymi stawów biodrowych. Zdaniem biegłych neurologów powyższy zespół bólowy spowodował, że wnioskodawca jest w dalszym ciągu częściowo, okresowo niezdolny do pracy do dnia 31 marca 2013 roku. Nie bez znaczenia dla oceny prawidłowości działania organu rentowego pozostaje fakt, iż ubezpieczony w okresie od dnia 26 marca 2008 roku do dnia 31 marca 2012 roku był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, z uwagi na tożsame schorzenia neurologiczne oraz ortopedyczne. Wówczas zdiagnozowano u ubezpieczonego: - przewlekły zespół bólowy biodra prawego i nieco lewego z okresami zaostrzenia;- średnie zmiany zwyrodnieniowe biodra lewego;- kręgozmyk I/II L4/L5;- zwyrodnienie kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego-krzyżowego;- dyskopatie lędźwiową na poziomie L5/S1;- zespół bólowo dysfunkcyjny kręgosłupa C i L/S z obecnością lewostronnych objawów korzeniowych; - przepuklinę jądra miażdżystego C5/C6 ;- stan po endoprotezie biodra prawego w 2007 roku oraz nadciśnienie tętnicze. Orzecznicy w żadnym razie nie wskazali zaś, w jakim zakresie stan zdrowia J. W. (2) uległ poprawie w stosunku do okresy stwierdzonej u niego częściowej niezdolności do pracy. Podkreślić także należy, iż

objawy korzeniowe występują u ubezpieczonego już od kilku lat i maja charakter przewlekły, co oznacza, iż istniały one także w dacie badania ubezpieczonego przez lekarzy orzeczników ZUS, pomimo braku takowego rozpoznania, mogły jedynie mieć mniejsze nasilenie. Wskazać także należy, iż u ubezpieczonego nadal utrzymują się dolegliwości bólowe bioder, albowiem w 2007 roku poddany został alloplastyce biodra prawego z powodu zmian zwyrodnieniowych, która nie przywróciła mu jednak pełnej sprawności prawej dolnej kończyny. Powyższe ustalenia pozwalają stwierdzić, iż na etapie postępowania dowodowego toczącego się przed sądem, ubezpieczony nie zgłosił żadnych, dodatkowych wniosków dowodowych, ani też Sąd nie dopuścił żadnych nowych dowodów, które nie były znane na etapie wydania orzeczenia przez Lekarza Orzecznika.

W tej sytuacji stwierdzić należy, iż organ rentowy już w dacie wydania orzeczenia przez Lekarza Orzecznika, a więc w dniu 9 maja 2012 roku, dysponował wiedzą pozwalającą wydać prawidłową decyzję uwzględniającą wniosek ubezpieczonego. Mając na uwadze, iż organ rentowy winien wydać stosowną decyzję w terminie 30 dni, stwierdzić należy, iż decyzja ta powinna być wydana najpóźniej w dniu 8 maja 2012 roku, co oznacza, iż od dnia 9 maja 2012 roku należne są ubezpieczonemu odsetki do dnia wydania decyzji tj. dnia 31 lipca 2013 roku.

Sąd oddalił roszczenie ubezpieczonego w pozostałym zakresie, jako niezasadne.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 477 ^{14 1} § 2 k.p.c. orzekł jak sentencji.

WYROK

UZASADNIENIE