Sygn. akt II K 1706/13
Dnia 22 kwietnia 2014r.
Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Andrzej Muszka
Protokolant: Dominika Lechowska
przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze – Tomasza Krzesiewicza
po rozpoznaniu w dniu: 22 kwietnia 2014r.
s p r a w y : J. B. (1)
syna J. i A. z domu R.
urodzonego w dniu (...) w J.
oskarżonego o to, że:
1. w bliżej nieokreślonym dniu w 1998 roku w C., dopuścił się wobec małoletniej poniżej lat 15 P. B. innej czynności seksualnej, w ten sposób, że obnażył przed nią swoje narządy płciowe i żądał ich dotykania przez małoletnią, jednakże zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na brak zgody małoletniej,
to jest o czyn z art. 13 §1 k.k. w zw. z art. 200 §1 k.k.;
2. w bliżej nieokreślonym dniu, w okresie od czerwca do sierpnia 2011 roku w J., dopuścił się wobec małoletniej poniżej lat 15 K. W. innej czynności seksualnej, w ten sposób, że dotykał jej narządów płciowych,
to jest o czyn z art. 200 §1 k.k.;
3. w bliżej nieokreślonym dniu, w okresie od czerwca do lipca 2013 roku w J., dopuścił się wobec małoletniej poniżej lat 15 K. W. innej czynności seksualnej, w ten sposób, że dotykał jej narządów płciowych,
4. to jest o czyn z art. 200 §1 k.k.;
I. uznaje oskarżonego J. B. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie 1 części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 13 §1 k.k. w zw. z art. 200 §1 k.k. i za to na podstawie art. 14 §1 k.k. w zw. z art. 200 §1 k.k. wymierza mu karę 2 /dwóch/ lat pozbawienia wolności;
II. na podstawie art. 41a §1 k.k. orzeka wobec oskarżonego J. B. (1) zakaz kontaktowania się i zbliżania się do pokrzywdzonej P. B. na odległość mniejszą niż 100 /sto/ metrów na okres 5 /pięciu/ lat;
III. uznaje oskarżonego J. B. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie 2 części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 200 §1 k.k. i za to na podstawie art. 200 §1 k.k. wymierza mu karę 2 /dwóch/ lat pozbawienia wolności;
IV. na podstawie art. 41a §1 k.k. orzeka wobec oskarżonego J. B. (1) zakaz kontaktowania się i zbliżania się do pokrzywdzonej K. W. na odległość mniejszą niż 100 /sto/ metrów na okres 10/dziesięciu/ lat;
V. uznaje oskarżonego J. B. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie 3 części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 200 §1 k.k. i za to na podstawie art. 200 §1 k.k. wymierza mu karę 2 /dwóch/ lat pozbawienia wolności;
VI. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 §1 k.k. orzeczone w pkt. I, II i III sentencji wyroku wobec oskarżonego J. B. (1) kary łączy i wymierza karę łączną 2 /dwóch/ lat pozbawienia wolności,
VII. na podstawie art. 69 §1 k.k. i art. 70 §1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego J. B. (1) kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 5 /pięć/ lat;
VIII. na podstawie art. 73 §1 k.k. oddaje oskarżonego J. B. (1) w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;
IX. na podstawie art. 63 §1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu J. B. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 26 września 2013r.;
X. na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 2 ust 1 pkt 4 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego J. B. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłatę w kwocie 300 złotych.
Sygn. akt II K 1706/13
J. B. (1) w 1998 r. zamieszkiwał z ówczesną żoną R. B. i jej córką P. B. w C.. Następnie, do września 2013 r. zamieszkiwał w J. przy ulicy (...) w jednym budynku mieszkalnym z byłą żoną R. B., jej konkubentem D. W. oraz ich dwoma córkami, trzyletnią Z. W. oraz pięcioletnią K. W.. W budynku tym zamieszkiwał również osiemnastoletni K. B., syn J. B. (1) i R. B.. J. B. (1) wraz z synem zajmował lokal mieszkalny znajdujący się na parterze budynku, a R. B. z konkubentem i córkami lokal mieszkalny na piętrze.
Dowód: wyjaśnienia oskarżonego J. B. (1) k. 443-444, zeznania świadka P. B. k. 80-81, k. 116-117, zeznania świadka W. K. k. 82-86
W bliżej nieustalonym dniu w 1998 r. w C., J. B. (1) wykorzystując obecność R. B. w kuchni, obnażył w przedpokoju przed P. B., urodzoną (...) swoje narządy płciowe i zażądał ich dotykania przez małoletnią. P. B. odmówiła dotykania narządów płciowych J. B. (1). Wówczas J. B. (1) założył ponownie bieliznę i spodnie po czym udał się do pokoju gościnnego. O zdarzeniu P. B. poinformowała swoją babcię, W. K..
dowód: wyjaśnienia oskarżonego J. B. (1) k. 443-444, zeznania świadka Z. B. (1) k. 51-53, odpis aktu urodzenia k. 68, zeznania świadka P. B. k. 80-81, k. 116-117, k. 323-325 zeznania świadka W. K. k. 82-86, zeznania świadka E. W. k. 145,
W bliżej nieustalonym dniu w okresie od czerwca do sierpnia 2011 r. w J. J. B. (1) dotykał narządów płciowych K. W., urodzonej (...)
dowód: wyjaśnienia oskarżonego J. B. (1) k. 443-444, zeznania świadka B. B. (3) k. 5-7, k. 122-124,zeznania świadka A. B. k. 14-17, k. 129-133 zeznania świadka Z. B. (1) k. 51-53, zeznania świadka K. W. k. 54-57, odpis aktu urodzenia k. 70, opinia sądowo – psychologiczna k. 78, k. 91-93, zeznania świadka P. B. k. 80-81, k. 116-117, k. 324-325, zeznania świadka W. K. k. 82-86
W bliżej nieustalonym dniu w okresie od czerwca do lipca 2013 r. w J. J. B. (1) dotykał narządów płciowych K. W.. O zdarzeniu K. W. poinformowała swoją babcię, W. K.. K. W. obawia się J. B. (1), w czasie gdy zamieszkiwali razem prosiła matkę o zamykanie drzwi wejściowych do ich mieszkania.
dowód: wyjaśnienia oskarżonego J. B. (1) k. 443-444, zeznania świadka B. B. (3) k. 5-7, k. 122-124, zeznania świadka A. B. k. 14-17, k. 129-133, zeznania świadka Z. B. (1) k. 51-53, zeznania świadka K. W. k. 54-57, zeznania świadka P. B. k. 80-81, k. 116-117, k. 324-325, protokół odtworzenia zapisu k. 10-22, opinia sądowo – psychologiczna k. 78, k. 91-93, zeznania świadka W. K. k. 82-86, zeznania świadka J. B. (2) k. 310-313,
J. B. (1) nie był w przeszłości karany sądownie. Posiada zaburzenia preferencji seksualnych w postaci pedofilii zastępczej. J. B. (1) kontroluje przejawy własnej agresywności, panuje nad agresywnymi impulsami, hamuje własną wrogą aktywność, potrafi wybierać, a następnie przejawiać mniej szkodliwe i bardziej akceptowane społecznie formy agresji.
Dowód: dane o karalności k. 255, opinia biegłego z zakresu seksuologii k. 353,
J. B. (1) w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, że zdarzyło się, iż w bardzo gorący dzień przebierał się w przedpokoju, gdzie trzymał czystą odzież. Wówczas weszła tam córka żony, P.. J. B. (1) stał do niej tyłem. Wyjaśnił, że P. mogła widzieć jego narządy rodne, gdy zakładał majtki. Następnie weszła ponownie do pokoju. Oskarżony nie rozmawiał z nią na ten temat. Opowiedział o tym żonie. Gdy P. opowiedziała o tym dziadkowi i babci, nie robili z tego problemu. Wyjaśnił, że do dzisiaj ma z nią dobre stosunki. Nie kazał jej dotykać jego narządów rodnych.
J. B. (1) zaprzeczył także popełnieniu czynów dotyczących K. W.. Dziewczynki przychodziły do jego pokoju, by pomalować lub pobawić się. Nie sadzał ich na żadnym meblu, nie rozbierał, nie dotykał ich narządów rodnych.
W ocenie oskarżonego zawiadomienie przez R. B. może być wynikiem namowy D. W.. Mogła ona mieć interes we wsadzeniu oskarżonego do więzienia, by sprzedać stanowiące ich współwłasność mieszkanie. J. B. (1) zaprzeczył grożeniu komukolwiek w związku ze składaniem obciążających go zeznań.
W toku postępowania sądowego oskarżony początkowo nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, odmówił składania wyjaśnień, po czym podtrzymał wyjaśnienia uprzednio złożone. Następnie J. B. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i wyraził skruchę z powodu popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, że podobne zachowania w przyszłości nie będą miały miejsca. Wskazał, że unika wszelkich kontaktów, które mogłyby wzbudzić czyjekolwiek wątpliwości co do jego intencji. Podał, że od 26 września 2013 r. nie zamieszkuje w swoim domu, mieszka w hotelu. Nie podtrzymał wyjaśnień w zakresie, w jakim są one sprzeczne z jego przyznaniem się. Zdarzenia miały bowiem przebieg, jak opisano w akcie oskarżenia. Wyjaśnił, że w dalszym ciągu wspiera finansowo swoją byłą żonę, gdyż nie posiada ona dochodów. Z P. B. nie utrzymuje żadnych kontaktów. Dotychczasowy dom wystawił na sprzedaż, po czym zakupi mieszkanie.
SĄD ZWAŻYŁ, CO NASTĘPUJE:
Wyjaśnienia oskarżonego, w których przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, zasługiwały na przydanie waloru wiarygodności, pozostając w zgodzie z treścią pozostałych, przeprowadzonych w toku postępowania dowodów. Wiarygodność tych wyjaśnień, jak i zeznań świadków przesłuchanych w niniejszej sprawie nie były przez strony kwestionowane. Łącznie tak zgromadzony materiał dowodowy tworzył wiarygodny, wewnętrznie spójny obraz wydarzeń, w których oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów. Zeznania świadków cechowały się przy tym pełnym obiektywizmem, ich relacje oparte były na osobiście poczynionych obserwacjach, bądź też wynikały z relacji bezpośrednich świadków i uczestników omawianych zdarzeń. Kierując się tymi argumentami Sąd zważył, że zeznania świadków P. B., K. W., W. K., Z. B. (1), E. W., B. B. (3), A. B. i J. B. (2) mogły w połączeniu z wiarygodnymi wyjaśnieniami oskarżonego, w których przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, stanowić podstawę kategorycznych ustaleń stanu faktycznego, odpowiadającego rzeczywistemu przebiegowi rozpoznawanych zdarzeń.
Wobec odmowy złożenia zeznań w sprawie, Sąd nie skorzystał z treści zeznań złożonych przez świadka R. B.
Sąd nie skorzystał nadto z treści zeznań złożonych przez świadka A. D., Z. B. (2), D. W., A. M. , A. W. oraz świadka K. B., albowiem nie zawierały one istotnych z punktu widzenia postępowania informacji.
Ustalenia w sprawie Sąd oparł także o treść zgromadzonych w aktach postępowania dokumentów, których wiarygodność nie była przez strony postępowania kwestionowana. Zostały one sporządzone w przepisanej prawem formie przez upoważnione do tego podmioty. Tym samym mogły stanowić podstawę kategorycznych ustaleń w sprawie.
Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd uznał, iż oskarżony J. B. (1) swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu z art. 13§1 kk w zw. z art. 200§1 kk działając na szkodę małoletniej P. B. oraz dwukrotnie znamiona czynu z art. 200§1 kk działając na szkodę K. W.. Nie budzi wątpliwości każdorazowe dopuszczenie się wobec małoletnich pokrzywdzonych do innej czynności seksualnej, które w przypadku zdarzenia z 1998 r. pozostało na etapie usiłowania. Z uwagi na fakt, iż czyny te nie zostały popełnione w krótkich odstępach czasu, Sąd wymierzył za nie jednostkowe kary pozbawienia wolności, nie stanowiły one bowiem ciągu przestępstw.
Wymierzając oskarżonemu kary za wyżej wskazane przestępstwa Sąd zważył by kary te w należyty sposób uwzględniały zarówno stopień winy i społecznej szkodliwości czynów . By osiągnęły one zarazem cele wychowawcze i zapobiegawcze jakie kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego a także cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.
W oparciu o ocenę elementów przedmiotowo - podmiotowych leżących w granicach czynów zarzucanych oskarżonemu Sąd przyjął, że cechują się one wysokim stopniem społecznej szkodliwości. Przyjęty stopień społecznej szkodliwości wynika z wieku małoletnich pokrzywdzonych, które w chwili zdarzeń miały nie więcej, niż pięć lat. Oskarżony był przy tym osobą, wobec której posiadały one zaufanie. Pomimo braku adopcji, wykonywał on nad nimi faktycznie, przynajmniej częściową opiekę. Winien był zatem kształtować w nich postawy społecznie pożądane, nie zaś wykorzystywać ich naiwność i bezradność w chwili zdarzeń.
Jako okoliczność obciążającą należało potraktować fakt, iż oskarżony nie poprzestał na jednym czynie, w celu zaspokojenia swojego popędu wykorzystał dwie kolejne nadarzające się sytuacje, gdy K. W. pozbawiona była należytej opieki ze strony rodziców.
Przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanych mu czynów oraz wyrażony żal i skruchę potraktował Sąd jako okoliczność łagodzącą przy wymiarze kar. Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował także przebieg zdarzeń, który w skali wszystkich zachowań regulowanych przez artykuł 200§1 Kodeksu karnego nie raził drastycznością, ograniczył się do prośby o dotknięcie jego narządów płciowych, jak w przypadku czynu na szkodę P. B., czy krótkotrwałego dotknięcia narządów płciowych małoletniej K. W.. Odmowa ze strony małoletniej wówczas P. B. nie spotkała się z żadnymi naleganiami, oskarżony niezwłocznie ubrał się i odszedł do innego pokoju, nie wzbudzając, co przyznała pokrzywdzona, w niej strachu. Wymierzając karę oskarżonemu, jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował także postawę sprawcy przejawiającą się próbą zadośćuczynienia za wyrządzone pokrzywdzonym krzywdy poprzez finansowanie bieżącego utrzymania obecnej rodziny R. B., a w przeszłości bieżących potrzeb P. B.. Nie bez znaczenia dla wymiaru kary pozostawał także fakt, iż oskarżony całkowicie zaprzestał kontaktowania się z pokrzywdzonymi, by nie doprowadzać do sytuacji, w których jego intencje mogłyby budzić czyjekolwiek wątpliwości.
Łącząc wymienione wyżej okoliczności z dyrektywami wymiaru kary z art. 53 § 1 i 2 kk, w szczególności stopniem społecznej szkodliwości czynów i stopniem winy oskarżonego Sąd wymierzył oskarżonemu za każdy z przypisanych czynów kary po dwa lata pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 41a§1 kk orzekł zakaz kontaktowania się i zbliżania na odległość mniejszą niż 100 metrów przez okres pięciu lat w przypadku P. B. i dziesięciu lat wobec K. W..
Pomiędzy przestępstwami popełnionymi przez oskarżonego zachodzi ścisły związek przedmiotowy o ile zważy się na motywację i sposób działania, co upoważniało Sąd do zastosowania przy wymierzaniu kary łącznej zasady absorpcji. Wymierzona kara 2 lat pozbawienia wolności w ocenie Sądu jest karą współmierną do wagi i charakteru popełnionych czynów i wystarczającą dla potrzeb resocjalizacji oskarżonego. W tym względzie Sąd miał na uwadze wspomnianą, zdyscyplinowaną postawę oskarżonego, który przez okres od września 2013 r. zaprzestał kontaktowania się z pokrzywdzonymi, co nie przeszkadza mu w dobrowolnymi łożeniu na utrzymanie K. W., jej siostry i ich matki. Ta postawa oskarżonego, jak i wyrażona przez niego szczera skrucha przekonują, iż proces resocjalizacji rozpoczął się i przebiegał już prawidłowo w czasie postępowania karnego. Kara w tym wymiarze, połączona z orzeczonym środkiem karnym zapewni również należytą ochronę pokrzywdzonym.
Kara orzeczona względem oskarżonego umożliwia zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia jej wykonania. Okazana przez niego skrucha, połączona z uprzednią niekaralnością umożliwiały obdarzenie oskarżonego zaufaniem i skorzystanie z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. Świadomość oskarżonego dotycząca możliwości zarządzenia wykonania przedmiotowej kary pozwala przypuszczać, że pomimo niewykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności cele tej kary zostaną osiągnięte.
Wyznaczając okres próby, Sąd ustalił go na maksymalnym przewidzianym przez ustawodawcę poziomie pięciu lat, uznając, że będzie on adekwatny do wysokości orzeczonej kary pozbawienia wolności i pozwoli na właściwą kontrolę postawionej pozytywnej prognozy kryminologicznej. Dla wzmocnienia oddziaływania wychowawczego niniejszego wyroku na postawę oskarżonego, a także mając na względzie wzmożenie ochrony pokrzywdzonych, Sąd w okresie próby oddał oskarżonego pod dozór kuratora.
Na poczet orzeczonej kary Sąd zaliczył oskarżonemu okres pozbawienia wolności w sprawie.
Zgodnie z zasadą obowiązującą w procesie karnym, Sąd stosownie do treści art. 627 kpk obciążały oskarżonego kosztami procesu, wywołanymi jego postępowaniem, a także wymierzył stosowną opłatę.