UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Zabrzu w wyroku z dnia 29 11 2022r. uwzględnił w części powództwo Wspólnoty Mieszkaniowej (...) położonej w Z. przy ulicy (...) przeciwko Stowarzyszeniu (...)

w Z. o zapłatę kwoty 27.650,28 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie

od dnia wniesienia pozwu i zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 14.877,66 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 03 2019r., oddalił powództwo w pozostałej części oraz orzekł o kosztach procesu.

W ustalonym stanie faktycznym w motywach orzeczenia przywołał regulacje art. 13, art. 14 i art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 24 06 1994r. o własności lokali (t.j. Dz.U. 2021r. poz. 1048). Wskazał, że wysokość opłat na fundusz remontowy oraz kosztów zarządu nieruchomością i kosztów utrzymania lokali została ustalona uchwałą powódki z dnia 7 04 2016r. (pozwani głosowali za jej podjęciem0, gdyż przeciwko późniejszej uchwale

o nr. D/993/4/2018r. głosował członek wspólnoty posiadający 52/40% udziałów (uchwał nie została wówczas ważnie podjęta). Zgodnie z tą uchwałą oraz stanowiącym załącznik do uchwały planem gospodarczym powódka miała prawo obciążyć pozwanego wyszczególnionymi w uzasadnieniu kosztami i ocenił, że „co do wysokości naliczenia powództwo zostało przez powódkę wykazane”. Stwierdził, że stosowni do powyższej uchwały pozwany winien był zostać „obciążony” za 3 lokali znajdujące się w budynku położonym przy ul. (...) oraz za jeden lokal znajdujący w budynku położonym przy ul. (...), a ich łączna powierzchnia 875,25 m² nie była pomiędzy stronami sporna. Następnie wskazał, że korzystanie z części nieruchomości wspólnej przez jednego z e współwłaścicieli nie wyłącza pozostałych współwłaścicieli

z obowiązku partycypowania w kosztach utrzymania i eksploatacji nieruchomości wspólnej. W konkluzji wyliczył, że uwagi na treść przywołanej uchwały zasadne było obciążenie pozwanej kwotą 14.877,66 zł na którą składały się: zaliczki na fundusz remontowy w wysokości 7.877,26 zł oraz koszty zarządu w kwocie 9.767,66 zł

i biorąc pod uwagę, że pozwany tego tytułu zapłacił kwotę 2.767,38 zł, uznał, że niezaspokojone z tego tytułu zasadne roszczenia powódki „w zakresie kosztów zarządu” wynoszą 7.000,38 zł. Natomiast „w pozostałym zakresie naliczenia powódki wskazane w notach obciążeniowych” z tytułu: usług bankowych, obsługi w zakresie danych osobowych, centralnego ogrzewania, wywozu nieczystości oraz zimnej wody uznał z niewykazane. Odnosząc się do zarzutów pozwanego wskazał: że pozwany nie wykazał, iż za zgodą powódki spełnił świadczenie w naturze, gdyż nie wykazano, żeby strony złożyli w tej kwestii zgodne oświadczenie; że spełnił on świadczenia poprzez uiszczenie na rzecz powódki określonych kwot, gdyż w tytułach przelewów odwołał się do wezwań do zapłaty sprzed daty powstania należności dochodzonych w niniejszym postępowaniu; zaś wysokość poniesionych przez niego kosztów na remont części wspólnej nie ma znaczenia w niniejszej sprawie, bowiem nie zostało złożone oświadczenie o ich potrąceniu, a Stowarzyszenie „nie poniosło pełnych kosztów całej inwestycji ze środków własnych, a dodatkowo w uchwale nr 2 z dnia 29 października 2009r. powódka co prawda wyraziła zgodę na inwestycje, ale wyraźnie w niej zastrzegła, że prace ostaną wykonane we własnym zakresie i na własny koszt Stowarzyszenia, bez prawa zwrotu poniesionych nakładów”. Następnie biorąc powyższą ocenę pod uwagę, uznał „powództwo za uzasadnione, co do kwoty 14.877,66 zł” O odsetkach ustawowych a opóźnienie się pozwanego w spełnieniu zasadzonego świadczenia orzekał na mocy regulacji art. 481 § 1 k.p.c., a o kosztach procesu na mocy regulacji art. 100 k.p.c., równocześnie uznając, że brak jest podstaw do zastosowania w sprawie regulacji art. 102 k.p.c.

Orzeczenie zaskarżyły obie strony.

Powódka Wspólnota Mieszkaniowa (...) położonej w Z. przy ulicy (...) zaskarżyła wyrok w części oddalającej powództwo oraz orzekającej o kosztach procesu, która wnosiła o jego zmianę

i uwzględnienia powództwa w całości oraz zasądzenia na jej rzez od pozwanego zwrotu kosztów za drugą instancję według norm przepisanych.

Zarzucała, że istnieje sprzeczność pomiędzy istotnymi ustaleniami Sądu a treścią zebranego w prawie materiału dowodowego, poprzez pominiecie treści zeznań świadka L. Ź. i prezesa strony pozwanej, z których wynika, że „kwestia obciążeń wynikających usług bankowych, obsługi w zakresie danych osobowych, centralnego ogrzewania, wywozu nieczystości ora zimnej wody nie jest i nie była sporna”. Ponadto zarzucała, że przy ferowaniu wyroku naruszono wskazane w apelacji regulacje prawa procesowego, w sposób w niej podany.

Pozwane Stowarzyszenie (...) w ZabrzuJacek J. zaskarżyło wyrok w części uwzględniającej powództwo oraz orzekającej o kosztach procesu i wnosiło o jego zmianę przez oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz od powódki zwrotu kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, bądź jego uchylenia i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji

do ponownego rozpoznania.

Zarzucała, że popełniono wskazany w apelacji błąd w ustaleniach faktycznych oraz naruszono prawo materialne i procesowe w sposób w niej podany.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje :

Sąd pierwszej instancji trafnie zakwalifikował roszczenia powódki przyjmując że mają one źródło we wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia regulacjach prawach ustawy z 24 06 1994r. o własności lokali (Dz.U.1994.85.338 z późniejszymi zmianami), a następnie prawidłowo wadliwie rozpoznał sprawę i skonstruował prawidłową podstawę faktyczną orzeczenia.

W szczególności wbrew zarzutowi pozwanego niniejsza sprawa nie należy

do kategorii spraw objętych dyspozycją ar. 618 k.p.c. (sprawy dotyczące zarządu nieruchomością wspólnej nie należą do tej kategorii spraw), stąd też nie zachodziła konieczność jej rozpoznania w ramach sprawy o zniesienie współwłasności nieruchomość wspólnej.

Ustalenia faktyczne składające się na podstawę faktyczną orzeczenia mają podstawę w informacjach zawartych we wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku źródłach dowodowych, których ocena jest logiczna i mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów.

Konstruując postawę faktyczną słusznie ocenił (ocenę zawarto w motywach wyroku), że brak jest podstaw do poczynienia pozytywnych ustaleń faktycznych dotyczących obciążających pozwanego kosztów: usług bankowych, obsługi w zakresie danych osobowych, centralnego ogrzewania, wywozu nieczystości oraz zimnej wody.

Wbrew temu co podnosi apelacja powódki okoliczności te były sporne pomiędzy stronami (pozwany w sprzeciwie zarzucał, że powódka co do zasady i wysokości nie wykazała dochodzonych roszczeń), stąd też wymagały one udowodnienia przez powódkę (6 k.c.).

Jak słusznie ocenił Sąd Rejonowy powódka z tego obowiązku się nie wywiązała.

Regulacja art. 229 k.p.c. wymaga bowiem jednoznacznego konkretnego przyznania faktów.

Z samej apelacji powódki wynika, że pełnomocnik pozwanego na rozprawie kwestionował te roszczenia co wysokości, stąd też Sąd Rejonowy miał podstawy

do uznania, że nie doszło do wyraźnego przyznania wysokości omawianych kosztów,

a następnie do oceny, że w toku postępowania nie wykazano w ich sposób wiarygodny, (ich ilości oraz wysokości ich danych cząstkowych nie wynikają również z przywołanych w apelacji powódki zeznań osób).

Z tych względów Sąd odwoławczy przyjął za własne ustalenia Sadu pierwszej instancji (art. 387 § 2 ¹ pkt 1 k.p.c.).

Prawidłowa jest także dokonana przez Sąd Rejonowy ocena prawna ocena prawna ustalonego stanu faktycznego, która ma odniesienie w prawidłowo zastosowanych przez ten Sąd przywołanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku regulacjach prawnych i Sąd odwoławczy ją podziela (art. 387 § 2¹pkt 1 k.p.c.).

W szczególności w jej ramach prawidłowo oceniono, że nie doszło do skutecznego potrącenia prze pozwanego z dochodzonych przez powódkę należności poniesionych przez niego kosztów remontu rzeczy wspólnej.

Niezależnie bowiem od zawartej w apelacji pozwanego formalnej oceny skuteczności sposoby złożenia oświadczenia o potrąceniu należy za Sądem Rejonowym wskazać, że oświadczenie znajdujące się w aktach sprawy dotyczyło wierzytelność

„z tytułu nakładów z kwotami wynikającymi z pozwu w sprawie VII Nc 5441/16”

oraz że powódka w uchwale nr 2 dnia 29 października 2009r. zastrzegła, że prace remontowe zostaną wykonane we własnym zakresie przez pozwanego i na jego koszt,

bez prawa zwrotu poniesionych nakładów.

Dlatego nie ma znaczenia z jakich środków zostały one faktycznie poniesione

i czy były objęte pierwotnym projektem, gdyż w takim wypadku nie obejmowała ich zgoda powódki.

W połączeniu z powyższym czyni to obie apelacja bezzasadnymi w rozumieniu art. 385 k.p.c., a to z mocy zawartej w nim regulacji prowadziło do ich oddalenia.

Reasumując zaskarżony wyrok jest prawidłowy i dlatego obie apelacje stron jako bezzasadne oddalono w oparciu o regulację art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania orzeczono na mocy regulacji art. 98 § 1 i 3 k.p.c. k.p.c. biorąc pod uwagę, że poniosły one identyczne koszty procesu na skutek wniesienia przez stronę przeciwną apelacji.

SSO Leszek Dąbek

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE