UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach w wyroku z dnia 30 05 2023r. oddalił powództwo powoda (...) Wojewódzkiego Szpitala (...) w P. przeciwko V. Birkutowi o zapłatę 19.110 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 06 2018r. oraz nakazał wypłacić wynagrodzenie kuratorowi nieznanego z miejsca pobytu pozwanego.

W ustalonym stanie faktycznym w motywach wyroku przywołał regulację

art. 50 ust. 11 ustawy z dnia 27 08 2004r. o świadczeniach opieki zdrowotnej

ze środków publicznych. Stwierdził, że regulacja ta „poprzestaje na przyznaniu świadczeniodawcy roszczenia o zwrot kosztów do osoby, której udzielono świadczenia opieki zdrowotnej w stanie nagłym i nie przewiduje żądnych regulacji

z których wynikałoby, że w razie braku możliwości wyegzekwowania tego roszczenia, świadczeniodawca może żądać ich zwrotu od Narodowego Funduszu Zdrowia”. Ocenił, że „roszczenie powoda nie zasługuje na uwzględnienie,

gdyż na podstawie materiału dowodowego zebranego w sprawie ustalono, że pozwany w dniu w dniu 4 kwietnia 2018 r. zawarł umowę ubezpieczenia, której potwierdzeniem był wniosek – polisa nr (...), a dotyczącą kosztów leczenia cudzoziemców i obywateli polskich zamieszkałych na stałe za granicą w czasie pobytu w Rzeczpospolitej Polskiej. Okres ubezpieczenia obejmował datę zdarzenia, którego skutkiem był pobyt pozwanego w szpitalu i świadczenie usług medycznych. Kolejna umowa ubezpieczenia (wniosek – polisa nr (...)) stanowiła kontynuację umowy zawartej w dniu 4 kwietnia 2018 roku. Stosowne dokumenty zostały przedstawione powodowi, a jego twierdzenia, iż okres ubezpieczenia nie obejmuje okresu, w którym był leczony w szpitalu są niezasadne”.

Ponadto przywołał regulację art. 6 k.c. i w konkluzji stwierdził, że „strona powodowa nie złożyła żadnych wniosków dowodowych, które mogły wskazać istnienie przesłanek powodujących wyłączenie odpowiedzialności ubezpieczyciela będącego stroną umowy ubezpieczenia z dnia 4 kwietnia 2018 roku” i uznał, że „powództwo na podstawie art. 6 k.c. a contrario należało oddalić”.

O wynagrodzeniu należnym kuratorowi dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego orzekał na mocy wskazanych w uzasadnieniu wyroku regulacji prawnych.

Orzeczenie zaskarżył powód (...) Wojewódzki Szpital (...) w P. , który wnosił o jego zmianę przez uwzględnienie powództwa oraz zasądzenie na jego rzecz

od pozwanego zwrotu kosztów procesu za obie instancje, bądź uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania oraz pozostawienie temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania odwoławczego

Zarzucił, że przy ferowaniu wyroku naruszono regulację art. art. 50 ust. 11 ustawy

z dnia 27 08 2004r. o świadczeniach opieki zdrowotnej ze środków publicznych

oraz wskazane w apelacji regulacje prawa procesowego, w sposób niej podany.

Kurator dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego wnosił

o oddalenie apelacji oraz przyznanie mu wynagrodzenia za reprezentowanie pozwanego w postępowaniu odwoławczym.

Przewodniczący w Sądzie Okręgowym w Gliwicach w zarządzeniu

z dnia 27 03 2024r. zarządził rozpoznać sprawę w postępowaniu procesowym odrębnym uproszczonym.

Sąd okręgowy zważył, co następuje:

Sąd pierwszej instancji prawidło zakwalifikował dochodzone przez powoda roszczenie, przyjmując, że ma ono prawne umocowanie w regulację art. 50 ust. 11 ustawy z dnia 27 08 2004r. o świadczeniach opieki zdrowotnej ze środków publicznych, rodzącego po stronie świadczeniodawcy (np. przychodnie, czy szpitale) roszczenie o zwrot poniesionych przez niego kosztów leczeni pozwanego.

W toku rozpoznania sprawy umknęło jednak jego uwadze, że dla dochodzenia tego roszczenia nie ma znaczenia, czy pozwany (świadczeniobiorca) zawarł cywilną umowę – tak jak ma to miejsce w spawie – ubezpieczenia kosztów lecenia, gdyż ta rodzi jedynie stosunek obligacyjny pomiędzy jej kontrahentami, tj. w niniejszej sprawie pomiędzy pozwanym (ubezpieczonym), a (...) Spółką Akcyjną w W. (ubezpieczającym).

Dlatego zawarcie tej umowy, jej treść i okres jej obowiązywania (co zarzuca apelacja) nie ma wpływu na ocenę zasadności powództwa.

Umknęło również jego uwadze – na słusznie zwraca uwagę apelacja –

że powód w celu wykazania wysokości dochodzonych roszczeń zaoferował dowód z wystawionej przez niego w dniu 18 04 2018r. faktury, której moc dowodowa nie została dotychczas formalnie zakwestionowana w toku postępowania,

co już tylko z tego powodu w obecnym materiale sprawy dokonaną przez Sąd Rejony ocenę nie wykazania przez skarżącego wysokości dochodzonego roszczenia (art. 6 k.c.) czyni nieuprawnioną.

Niezależnie od tego konstruując podstawę faktyczną orzeczenia oparł się na informacjach zawartych w dołączonych przez powoda do pozwu kserokopiach dokumentów, które nie zostały w żaden sposób uwierzytelnione, przez co jakkolwiek stanowią one „inny środek dowodowy” w rozumieniu art. 309 k.p.c.

to ich moc dowodowa jest znikoma bez ich prawidłowego uwierzytelnienia,

bądź potwierdzenia przez informacje zawarte w innych środkach dowodowych

(np. dokumentach czy też zeznaniach świadków, a ostatecznie w zeznaniach stron) i nie mogą one być podstawą do poczynienia przez sąd na ich podstawie pozytywnych ustaleń faktycznych.

Równocześnie przy rozpoznaniu tego zagadnienia umknęło jego uwadze –

co należy podkreślić - że stosownie do regulacji art. 126 § 1 pkt 5 k.p.c.

w związku z art. 187 § 1 k.p.c. pozew powinien jedynie zawierać „wskazanie dowodu na wykazanie każdego z tych faktów”, co jednak nie jest równoznaczne

z obowiązkiem dołączenia do niego oryginałów dokumentów stanowiących źródła dowodowe, bądź ich odpowiedników w postaci prawidłowo poświadczonych ich odpisów przez notariusza albo przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej (art. 129 § 2 k.p.c.).

Konieczność ich przedłożenia jest bowiem uzależniona od tego, czy zachodzi potrzeba przeprowadzenia z nich dowodu (nie zachodzi ona w przypadkach przewidzianych w art. 227 - 230 k.p.c.), czy ich przedłożenia zażądał przeciwnik strony (art. 129 § 1 k.p.c.), czy też, kiedy sąd w okolicznościach sprawy uzna za konieczne przejrzenie oryginału dokumentu, np. poweźmie wątpliwości co do jego sporządzenia lub treści (art. 250 § 2 k.p.c.)

W każdym z tych przypadków przyjąć jednak należy, że przed przystąpieniem do przeprowadzania postępowania dowodowego sąd rozpoznający sprawy (faktycznie przewodniczący składu orzekającego) zażąda ich przedstawienia (art. 208 § 1 pkt 4 k.p.c.).

Sąd Rejonowy rozpoznając sprawę nie wywiązał się z tego obowiązku

(nie zażądał od powoda przedłożenia uwierzytelnionych kserokopii dokumentów), przez co naruszył wskazaną powyżej regulację prawną.

W połączeniu z powyższym czyni to apelację uzasadnioną i prowadziło

do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi pierwszej

instancji do ponownego rozpoznania przy zastosowaniu regulacji art. 505¹² § 1 k.p.c.

Reasumując zaskarżony wyrok jest wadliwy i dlatego apelację jako uzasadnioną uwzględniono orzekając jak w sentencji na mocy regulacji art. 505 ¹² § 1 k.p.c.

Sąd Rejonowy rozpoznając ponownie sprawę uwzględni zawartą powyżej ocenę prawną i jeżeli powtórnie uzna za konieczne przeprowadzenie w sprawie postępowania dowodowego z zaoferowanych mu w pozwie dowodów z dokumentów, to w oparciu o regulację art. 208 § 1 pkt 4 k.p.c. zobowiąże powoda - w zakreślonym mu terminie - do ich przedłożenia wraz z ich prawidłowym uwierzytelnieniem (np. przez reprezentującego powoda adwokata).

Orzekając w sprawie dokona oceny zebranego w sprawie materiału i poczyni ustalenia dotyczące wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, bądź też wyjaśni, dlaczego nie uznał ich za udowodnione.

SSO Leszek Dąbek

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE