Formularz UK1

Sygnatura akt

IV K 92/24

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

A. K.

Została uznana za winną tego, że w dniu 2 września 2023 roku w Ł., działając w zamiarze bezpośrednim oraz posługując się dwoma nożami, usiłowała pozbawić życia A. R., w ten sposób, iż czterokrotnie zaatakowało pokrzywdzonego jednym z trzymanych przez siebie noży, przy czym jednokrotnie ugodziła go w klatkę piersiową w okolice podobojczykową lewą, powodując naruszenie czynności skóry i jej funkcji barierowej inne niż określone w art. 156 § 1 k.k. trwające nie dłużej niż 7 dni oraz jednokrotnie zadała mu ranę ciętą długości około 8 centymetrów grzbietowej powierzchni środkowej części prawego przedramienia z przecięciem skóry, tkanki podskórnej oraz mięśni, w tym częściowym przecięciem ścięgna mięśnia prostownika promieniowego nadgarstka, która to rana spowodowała naruszenie czynności narządu ruchu inne niż określone w art. 156 § 1 k.k. trwające dłużej niż 7 dni, przy czym zamiaru pozbawienia życia A. R. nie zrealizowała z uwagi na zasłanianie się przez pokrzywdzonego drzwiami, stosowanie uników, zatrzymanie ciosu wymierzonego w lewą okolicę podobojczykową na wszczepionym kardiostymulatorze oraz ucieczkę z miejsca zdarzenia, to jest czynu z art. 13 § 1 k.k. w związku z art. 148 § 1 k.k. w związku z art. 157 § 1 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

dowód

Nr karty

1. A. K. i A. R. pozostawali w konkubinacie od roku 2018. Oskarżona zamieszkiwała w mieszkaniu A. R. mieszczącego się na parterze posesji w Ł. przy ulicy (...). A. R. jest osoba chorą. Pozostaje na rencie, ma wszczepiony kardiostymulator regulujący pracę serca. Między A. K. a A. R. często dochodziło do kłótni, w których aktywne były obydwie strony. Najczęściej kłótnie te miały miejsce, gdy obie strony były pod wpływem alkoholu. W niektórych wypadkach na interwencję byli wzywani funkcjonariusze policji.

Zeznania A. R.

Wyjaśnienia oskarżonej

75, 76

108-109, 113v

2. 2 września 2023 roku A. R. odprowadził A. K. po pracy do domu. Po drodze weszła do sklepu i kupiła dwa piwa i dwusetkę wódki. A. R. pozostał pod sklepem z kolegami. Gdy po pewnym czasie A. R. wrócił do mieszkania A. K. wypomniała mu, że nie wrócił wraz z nią. Wywiązała się kłótnia. Po niej A. R. wyszedł z mieszkania. A. K. kilkukrotnie do niego dzwoniła i prosiła aby wrócił do domu. Po jednym z telefonów przyszedł do mieszkania. Usiadł w pokoju. Ponowienie doszło do kłótni. W jej trakcie A. K. poszła do kuchni, wzięła dwa noże i mówiąc wulgarnymi słowami, zacytowanymi na k. 76, że zabije pokrzywdzonego kazała mu wskazać miejsce w które ma go ugodzić. A. R. wstał z łóżka i zaczął tyłem cofać się do wyjścia z mieszkania. Gdy był już w przedpokoju A. K. go zaatakowała go. Pierwszy cios A. K. wyprowadziła w kierunku torsu pokrzywdzonego. A. R. zasłonił się przed nim drzwiami od łazienki. Gdy drzwi się przymknęły A. K. ponownie próbowała ugodzić A. R.. Tym razem cios wyprowadziła w jego prawy bok. A. R. próbował się bronić. Odpychał jej ręce. Ten cios przesunął się po saszetce przypiętej do boku pokrzywdzonego, przeciął koszulkę i spodnie, nie dochodząc do ciała pokrzywdzonego. Następnie A. K. zamierzyła się w kierunku klatki piersiowej A. R.. Próbowała ugodzić go z góry, on zaś próbował się uchylić. Nie udało mu się i cios trafił go w lewą część klatki piersiowej w okolice podobojczykową. Ostrze trafiło w kardiowerter i się na nim zatrzymało. Po tym ciosie A. R. otworzył drzwi wejściowe do mieszkania i wyszedł na klatkę schodową. A. K. próbowała wyjść za nim. A. R. próbował zatrzasnąć drzwi, które otwierały się na zewnątrz. Robił to poprzez dociskanie drzwi za klamkę prawą ręką. Wtedy A. K. wychyliła rękę z jednym z noży i przecięła jego ostrzem grzbietową powierzchnię środkowej części przedramienia. Rana zaczęła obficie krwawić, a A. R. uciekł po schodach do wyjścia z klatki schodowej.

Zeznania A. R.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonej

Protokół oględzin odzieży

76, 88v-89, 94v – 95

108v-109v, 113

149v-150

3. Po wyjściu na zewnątrz A. R. szedł w kierunku pobliskiego sklepu. Zadzwonił na numer alarmowy. Przy jednej z klatek schodowych spotkał J. K. i M. K.. Miał bardzo zakrwawioną lewę rękę i lewą część klatki piersiowej. J. K. i M. K. prowizorycznie zabezpieczyli krwawienie z ręki. A. R. powiedział im, że dostał od A. nożem w klatkę piersiową i rękę. Pokazał im miejsce na klatce piersiowej w które został ugodzony. Po tym zadzwonił po pogotowie ratunkowe. M. K. wyszedł na ulicę, aby pokazać kierującemu karetką jak dojechać do A. R..

Zeznania A. R.

Zeznania J. K.

Zeznania M. K.

93v

98v-99

4. Po zgłoszeniu, na miejsce zdarzenia skierowani zostali funkcjonariusze policji w osobach Ł. S. (1) oraz J. S.. Funkcjonariusze dokonali zatrzymania A. K. w dniu
2 września 2023 roku o godzinie 20:00. Badanie oskarżonej na zawartość alkoholu wykazało, iż znajdowała się ona w stanie nietrzeźwości wyrażonym stężeniem 0,31 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Podczas zatrzymania A. K. poinformowała, że w mieszkaniu znajdują się narkotyki należące do A. R. i wskazała miejsce ich przechowywania. W toku przeszukania jej osoby, w staniku, ujawniono kluczyk do pojazdu C. (...) oraz pieniądze.

Protokół zatrzymania

Protokół badania alkomatem

Zeznania: Ł. S. (1)

P. H.

Protokoły przeszukań

65v-66v

159v

8-10, 12-14, 16-18

5. Tuż po przyjeździe policji na miejsce przyjechał zespół ratownictwa medycznego. A. R. został zabrany karetką do szpitala im. J. w Ł.. Dotarł tam o godzinie 20:23. Znajdował się wówczas w stanie nietrzeźwości wyrażonym stężeniem 1,07 promila alkoholu we krwi. Tam stwierdzono na jego ciele dwie rany: cięto kłutą lewego przedramienia oraz cięta przedramienia prawego z urazem mięśnia i ścięgna.

Dokumentacja medyczna

47-48, 427c

6. Funkcjonariusze policji dokonali oględzin miejsca zdarzenia oraz oględzin i badań osób uczestniczących w zdarzeniu. Zabezpieczyli również odzież A. K.. W
toku przeszukania mieszkania i klatki
schodowej domu, w którym zamieszkiwała
oskarżona z pokrzywdzonym funkcjonariusze zabezpieczyli wszystkie noże znajdujące się na miejscu zdarzenia oraz ślady biologiczne. W toku oględzin drzwi do łazienki nie stwierdzili oni uszkodzeń.

Protokoły zatrzymań rzeczy i oględzin

24-26, 29-31, 56-58, 96-97

7. W wyniku ciosów zadanych A. R. przez A. K. doznał on rany kłutej klatki piersiowej zlokalizowaną w lewej okolicy podobojczykowej, której kanał skończył się na obudowie wszczepionego u pokrzywdzonego podskórnie w tej okolicy kardiostymulatora, która spowodowała naruszenie czynności narządu ciała skóry i jej funkcji barierowej inne niż określone w art. 156 § 1 k.k. trwające nie dłużej niż 7 dni oraz rany ciętej długości około 8 cm grzbietowej powierzchni środkowej części prawego przedramienia z przecięciem skóry, tkanki podskórnej oraz mięśni, w tym częściowym przecięciem ścięgna mięśnia prostownika promieniowego nadgarstka, która spowodowała naruszenie czynni ciała inne niż określone w art. 156 § 1 k.k. trwające dłużej niż 7 dni. W przypadku gdyby pokrzywdzony nie miał wszczepionego kardiostymulatora, a oskarżona zadałaby cios nożem w te okolice, mogłoby dojść u pokrzywdzonego do uszkodzenia przestrzeni międzyżebrowej pomiędzy pierwszym a drugim żebrem, w której znajdują się: żyła i tętnica podobojczykowa, czyli dwa duże naczynia krwionośne oraz mięsień międzyżebrowy a dalej, w głębi jamy klatki piersiowej, osklepek opłucnej ściennej, opłucna płucna oraz miąższ szczytu lewego płuca (płata górnego) i ściany naczyń podobojczykowych. Izolowane uszkodzenie ściany żyły podobojczykowej mogło doprowadzić do zgonu w mechanizmie zatoru powietrznego serca, zaś uszkodzenie opłucnej i miąższu płuca, poza powstaniem odmy opłucnowej może również skutkować masywnym krwawieniem z dobrze unaczynionego miąższu płuca, które również może prowadzić do zgonu.

Opinia biegłego medycyny sądowej

70-72

8. Na zabezpieczonych w toku przeszukania mieszkania nożach nie ujawniono śladów linii papilarnych, bądź ujawniono ślady nie nadające się do identyfikacji ujawniono natomiast na obydwu tych nożach ślady DNA A. R..

Opinia daktyloskopijna

Opinia biologiczna

164-169

266-298

9. A. K. urodziła się w (...) roku, posiada obywatelstwo polskie, legitymuje się wykształceniem niepełnym średnim, jest panną, posiada dwójkę pełnoletnich dzieci, z zawodu jest sprzedawcą, przed osadzeniem pracowała w cukierni jako sprzedawca, z czego osiągała dochody rzędu 3000 złotych netto miesięcznie, nie posiada majątku, w przeszłości Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w sprawie IV K 262/20 z 12 maja 2020 roku była skazana na karę 1 miesiąca ograniczenia wolności z czyn z art. 217 § 1 k.k. popełniony na szkodę córki, w ramach izolacji funkcjonuje właściwie, była jednokrotnie karana i nagradzana dyscyplinarnie.

Dane osobowe

Dane o karalności

Wywiad kuratora

Odpis wyroku

Opinia z ZK

410v

328

319

136

417v

10. A. K. nie jest upośledzona umysłowo ani chora psychicznie, jest osobą uzależnioną od alkoholu i wykazuje cechy organicznego uszkodzenia CUN o niewielkim nasileniu i ma zaburzoną osobowość w kierunku dyssocjalnym oraz tendencje do przedkładania własnej hierarchii celów nad aprobowane normy i zasady rezydujące społecznie.

Opinia psychologiczna

Opinia psychiatryczna

Dokumentacja medyczna

199-202

230-232

205a, 208-212

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1 i 2

Zeznania A. R.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonej

Sąd za w wiarygodne i stanowiące podstawę do czynienia ustaleń faktycznych uznał zeznania pokrzywdzonego w kwestiach kluczowych dla ustaleń w zakresie winy i kary. Zeznania te są kategoryczne, konsekwentne oraz odpowiednio szczegółowe w odniesieniu do dynamiki wydarzeń, jak również wysokiego poziomu stresu, który towarzyszył pokrzywdzonemu. Opisy podawane przez pokrzywdzonego w zeznaniach znalazły potwierdzenie w materiałach procesowych w postaci protokołów oględzin jego odzieży, opinii biologicznej noży użytych w przestępstwie, opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej i dokumentacji medycznej - w zakresie umiejscowienia i rodzaju ran zadanych mu w czasie zdarzenia, jak również dowodach z zeznań J. K. i M. K., którym tuż po zdarzeniu pokrzywdzony relacjonował kto i w jaki sposób zadał mu widoczne dla świadków obrażenia.

Co istotne zeznania pokrzywdzonego znajdują potwierdzenie w części wyjaśnień złożonych przez A. K.. Nie zakwestionowała ona zaatakowania A. R. nożem i zadania mu obrażeń w okolicy podobojczykowej lewej oraz prawej ręki. W tej części sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonej albowiem ta część jej wyjaśnień znajduje potwierdzenie w całości zebranych w sprawie dowodów.

Zeznania pokrzywdzonego w zakresie zdarzenia z
2 września 2023 roku są wyważone. Ich analiza nie wskazuje, aby opisał zdarzenie w sposób nieprawdziwy, bardziej dolegliwy dla oskarżonej.

Sąd dał wiarę oskarżonej i pokrzywdzonemu w zakresie długości trwania ich związku oraz tego, że dochodziło w nim do kłótni, w trakcie których wzajemnie atakowali się słownie. Ponieważ omawiane relacje stron są w tych aspektach zgodne, sąd nie znalazł podstaw do ich zakwestionowania.

Sąd nie dał wiary A. R. co do tego, że nie spożywa on alkoholu i w tym względzie oparł się na wyjaśnieniach oskarżonej. Negatywna ocena zeznań pokrzywdzonego w tym zakresie wynika z oczywistej ich sprzeczności z danymi zawartymi na karcie informacyjnej Szpitala im. Jonschera (47). Widnieje tam zapis, iż w chwili przyjęcia do szpitala znajdował się on w stanie nietrzeźwości wyrażonym stężeniem 1,07 g/l, co stanowi równowartość stężenia 1,07 promila w wydychanym powietrzu.

Sąd dokonując pozytywnej oceny zeznań A. R. i czyniąc ustalenie o zaatakowaniu go przez oskarżoną nożem w okolicach drzwi łazienkowych, nie stracił z pola rozważań tego, iż z opisu tego pierwszego ciosu wynikało, że do niego nie dotarł, bo został zablokowany przez drzwi do łazienki. W toku oględzin tychże drzwi nie ujawniono jednakże żadnych śladów wskazujących na uszkodzenie nożem. Dokonując analizy tej części zeznań A. R. sąd zwrócił uwagę, że w zasadzie nie mógł on widzieć w jaki sposób, i czy w ogóle, ostrze noża trafiło w drzwi łazienki. Zasłoniwszy się bowiem tymi drzwiami skutecznie, nie mógł on widzieć tej strony drzwi, w którą uderzyła oskarżona. Jednocześnie wykonując odruch obronny mógł spowodować, że oskarżona uderzyła w drzwi nie ostrzem, ale inną częścią noża lub tylko ręką, co nie wiązało by się z pozostawieniem na drzwiach jakiegokolwiek śladu. Biorąc to pod uwagę, jak również fakt, iż co do pozostałych opisanych przez pokrzywdzonego ciosów materiał dowodowy nie budził wątpliwości, sąd uznał, że i w tym zakresie A. R. nie miał podstaw do podawania nieprawdy, w szczególności, że opis dotyczył ciosu nieskutecznego.

Zeznania M. K.

Zeznania J. K.

Sąd za wiarygodne uznał depozycje M. K. i J. K.. Sąd nie znalazł podstaw do tego aby prawdziwość tych relacji zdeprecjonować. Omawiani świadkowie nie uczestniczyli bezpośrednio w zdarzeniu lecz w wydarzeniach mających miejsce bezpośrednio po nim. Ich zeznania są zbieżne, konsekwentne i pozostają spójne z zeznaniami A. R.. Oceniając pozytywnie tę grupę dowodów są nie stracił z pola widzenia tego, że w relacjach omawianych świadków istnieją rozbieżności. W ocenie sądu rozbieżności te nie dotyczą okoliczności kluczowych, a ich podłożem mógł być stres związany z udzielaniem pomocy rannej osobie oraz wpływ spożytego wcześniej alkoholu, a nie wola intencjonalnego przeinaczenia faktów podczas przesłuchania.

7, 8, 9

Opinia biegłego medycyny

sądowej,

Opinia psychiatryczno – psychologiczna Opinia daktyloskopijna opinia biegłego z zakresu biologii

Za w pełni wiarygodne sąd uznał opinię biegłego medycyny sądowej w zakresie obrażeń doznanych przez pokrzywdzonego, opinię biegłych lekarzy psychiatrów co do stanu zdrowia psychicznego oskarżonej i jej poczytalności w chwili czynu, opinię daktyloskopijną oraz opinię z zakresu badań biologicznych. Wszyscy biegli wykonujący badania legitymują się odpowiednimi kwalifikacjami i doświadczeniem zawodowym. Opinie są kompletne, stanowcze i niesprzeczne. Wydane zostały na udostępnionym materiale medycznym i dowodowym. Biegli starannie, przekonująco i z powołaniem się na aktualny stan wiedzy oraz okoliczności wynikające z akt sprawy, odnieśli się do powierzonych im kwestii, a wywiedzione wnioski były przez nich przekonująco i wyczerpująco umotywowane. Stąd też sąd w pełni oparł ustalenia na wszystkich opiniach we właściwych częściach stanu faktycznego.

2, 4 i 6

Zeznania:

Ł. S. (2)

P. H.

Protokoły: zatrzymania, oględzin,

badania na zawartość alkoholu, przeszukań

Za wiarygodne sąd uznał zeznania funkcjonariuszy policji podejmujących interwencję w dniu 2 września 2023 roku. Brak jest podstaw do kwestionowania prawdziwości zeznań tych świadków. Ich udział w zdarzeniu wynikał z polecenia służbowego, a nie osobistego zaangażowania w sprawę lub znajomości z którąkolwiek ze stron. Ich relacje są co do zasady niesprzeczna z wyjaśnieniami oskarżonej i zeznaniami A. R.. Znajdują również potwierdzenie w sporządzonej przez nich dokumentacji, której rzetelność nie była przez oskarżonego podważana.

Jako dowody rzetelne i mogące stanowić podstawę do czynienia ustaleń faktycznych sąd uznał protokół zatrzymania oraz wszystkie protokoły policyjne z czynności wykonanych tuż po zdarzeniu. Dokumenty te zostały sporządzone przez uprawnionych i odpowiednio przeszkolonych funkcjonariuszy, a prawidłowość zawartych w nich informacji znajduje potwierdzenie nie tylko w zeznaniach policjantów, ale także treści protokołów, które zostały bez zastrzeżeń podpisane osoby uczestniczące w czynnościach.

Dokumentacje medyczne

Sąd za w pełni wiarygodny uznał dowód z zabezpieczonych dokumentacji medycznych pokrzywdzonego. Zostały one sporządzone przez lekarzy posiadających specjalistyczną wiedzę i odpowiednie kwalifikacje. Dokumentacje te były w żaden sposób podważane w toku postępowania.

Dane o karalności,

Wywiad kuratora,

Opinia o osadzonej

Odpis wyroku

Dane osobowe

Za w pełni wiarygodne sąd uznał dowody
z informacji o karalności oskarżonej, wywiadu kuratora, odpisu wyroku i opinii z jednostki penitencjarnej. Brak jest podstaw do kwestionowania rzetelności sporządzenia powyższych dokumentów oraz danych w nich zawartych. Zostały opracowane przez uprawnionych i prawidłowo przeszkolonych urzędników. Zawarte w tych dokumentach dane pochodzą z właściwych rejestrów i nie były przez żadną ze stron kwestionowane.

Sąd za wiarygodne uznał oświadczenie oskarżonej w zakresie podanych przez nią danych osobowych. Brak jest podstaw do zakwestionowania prawdziwości tych danych w szczególności, iż znalazły one potwierdzenie w danych o karalności i opinii z ZK.

2.2 Dowody nieuwzględnione przy ustalaniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Wyjaśnienia oskarżonej

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej co do tego, że posługiwała się tylko jednym nożem, że wyprowadziła tylko dwa ciosy, że ugodzenie nożem A. R. w klatkę piersiową było bardzo lekkie oraz, że nie chciała spowodować rany prawej jego ręki, bo była przekonana, że atakuje go tępą krawędzią noża. Wyjaśnienia te są sprzeczne z zeznaniami A. R., w części uznanej przez sąd za wiarygodne. Są także sprzeczne z materiałem rzeczowym oraz nielogiczne w ocenie przeprowadzonej przez pryzmat zasad doświadczenia życiowego i zasad prawidłowego rozumowania. Oskarżona, w odróżnieniu od A. R., nie potrafiła w wyjaśnieniach racjonalnie wskazać chronologicznego przebiegu wydarzeń, w tym okoliczności rozpoczęcia kłótni, momentu wzięcia noża, czy też okoliczności zadania „dziabnięcia” w klatkę piersiową pokrzywdzonego. Tylko z relacji pokrzywdzonego można odtworzyć chronologiczno - logiczny przebieg zdarzeń. Relacja pokrzywdzonej w ogóle nie wyjaśnia skąd wzięły się rozcięcia na koszulce i spodniach pokrzywdzonego. Twierdziła przecież, że zadała tylko dwa ciosy („dziabnięcia”), w rękę i klatkę piersiową. Z drugiej strony fakt poinformowania przez nią, przed wyprowadzeniem ataków, że zabije pokrzywdzonego, realność tej groźby wynikająca z zachowania pokrzywdzonego który, rozpoczął wycofywanie się z mieszkania, ślady uszkodzeń jego odzieży, a na koniec użycie w zdarzeniu bardzo ostrych narzędzi, o czym oskarżona sama wspomniała w swoich wyjaśnieniach (k.108v), świadczą o wysokim stopniu determinacji oskarżonej do zadania pokrzywdzonemu ciosów nożem we wrażliwe dla życia i zdrowia organy oraz uczynienia tego z dużą siłą. Nie bez znaczenia dla takiej oceny pozostawał fakt, iż A. R. podejmował aktywną obronę. Łapał za ręce A. K. i stosował uniki, które utrudniły precyzyjne zadanie przez oskarżoną ciosów. Nadto, gdyby oskarżona nie usiłowała zadać pokrzywdzonemu śmiertelnych obrażeń, nie wzięłaby bardzo ostrego noża do „straszenia”, a tym bardziej, mając świadomość bardzo ostrego ostrza, nie celowała by nim w tułów i klatkę piersiową pokrzywdzonego, tym bardziej, że miała wiedzę o schorzeniach A. R., które ograniczały możliwości jego obrony (k.113).

W zakresie uszkodzenia odzieży pokrzywdzonego wyjaśnienia oskarżonej są sprzeczne z protokołem oględzin koszulki i spodni A. R.. Z dowodu tego wynika, iż na koszulce i spodniach widnieją rozcięcia, których umiejscowienie koresponduje z zeznaniami pokrzywdzonego co do miejsca i sposobu wyprowadzenia przez oskarżoną ciosu, w kierunku jego lewego boku.

Wyjaśnienia oskarżonej co do tego, że posługiwała się tylko jednym nożem są sprzeczne z opinią biegłego z zakresu badań biologicznych, albowiem z ustaleń biegłego wynika, że na obydwu dowodowych nożach znajdowały się ślady DNA A. R.. To ustalenia koresponduje z zeznaniami pokrzywdzonego, a przeczy prawdziwości relacji oskarżonej. Skoro bowiem posługiwała się jednym nożem, a z zebranych dowodów nie wynika, żeby jakimkolwiek z noży posłużył się pokrzywdzony, to tylko na jednym z nich powinny znajdować się ślady biologiczne pochodzące z jego krwi.

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

punkt rozstrzygnięcia wyroku

Oskarżony

3.1 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

A. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd dokonując oceny prawnej zachowań oskarżonej podzielił stanowisko oskarżyciela publicznego, iż zachowania te wypełniły znamiona przestępstwa usiłowania zabójstwa, to jest czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k.

W ocenie sądu zachowanie oskarżonej wypełniło znamiona tego właśnie przepisu, albowiem niewątpliwie działała ona z zamiarem pozbawienia życia pokrzywdzonego. Tego elementu strony podmiotowej przestępstwa nie można było wywieść na podstawie wyjaśnień oskarżonej, gdyż kwestionowała ona, aby wyprowadzając ciosy nożem usiłowała zabić A. R., argumentując to tym, iż ciosy te były bardzo lekkie bądź skierowane tępą stroną noża. Niemniej jednak sąd doszedł do przekonania, że proces woluntatywny oskarżonej można zrekonstruować na podstawie elementów przedmiotowych przestępstwa, które zostały ustalone w toku przeprowadzonego postępowania dowodowego. Omówione one zostały w części 2.2 uzasadnienia, gdzie analizie poddano wyjaśnienia oskarżonej, stąd też w tym miejscu sąd nie będzie ich powielał.

Do wywodów tych dodać należy, iż sąd przyjął, że A. K. działała z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia A. R.. To ustalenie sąd oparł na analizie wszystkich czynności wykonanych przez oskarżoną w toku zdarzenia. Po pierwsze w chwili podejścia do pokrzywdzonego z nożami skierowała do niego słowa, które świadczyły o tym, że ma zamiar go zabić, po drugie, że znajdowała się w stanie wzburzenia wynikającym z kłótni oraz stanu nietrzeźwości, który utrudniał kontrolę zachowania, po trzecie zapowiedziany wcześniej zamiar zaczęła realizować poprzez zadawanie pokrzywdzonemu ciosów wymierzonych w tułów i klatkę piersiową, z których jeden ugodził w lewą część, a rana która powstałaby w przypadku niezatrzymania ostrza na kardiostymulatorze spowodowałaby uszkodzenia u pokrzywdzonego przestrzeni międzyżebrowej, żyły i tętnicy podobojczykowej, mięśnia międzyżebrowego, osklepka opłucnej ściennej, opłucnej płucnej oraz miąższu szczytu lewego płuca i ściany naczyń podobojczykowych, które mogły doprowadzić do zgonu w mechanizmie zatoru powietrznego serca, odmy opłucnowej lub masywnego krwawienia z dobrze unaczynionego miąższu płuca. Te okoliczności w powiązaniu z ilością zadanych ciosów, ich umiejscowieniem, rodzajem użytych narzędzi – bardzo ostrych noży z długimi ostrzami: 12,5 i 14 centymetrów, przekonały sąd do uznania, że wyprowadzając te ciosy oskarżone czyniła to z zamiarem bezpośrednim spowodowania śmierci pokrzywdzonego. Wniosek taki jest jak najbardziej zasadny uwzględniając, że atakując pokrzywdzonego oskarżona zdawała sobie sprawę z jego niedomagań zdrowotnych, które mogły utrudniać obronę, jak również tego, że oskarżony aktywnie tę obronę podjął, i gdyby nie jego działania już pierwszy cios mógł dosięgnąć jego brzucha i znajdujących się dalej organów wewnętrznych.

Ponieważ skutek w postaci śmierci pokrzywdzonego nie nastąpił z uwagi na wspomniane czynności obronne oraz zatrzymanie się trzeciego ciosu na kardiostymulatorze, sąd zobligowany był przyjąć, iż przypisana oskarżonemu zbrodnia zakończyła się na etapie usiłowania. Jednocześnie z uwagi na fakt, iż rzeczywistymi skutkami, którymi dotknięta został A. R. był uszczerbek na zdrowiu inny niż określony w art. 156 § 1 k.k. powodujący naruszenie czynności narządu ruchu na okres powyżej 7 dni, sąd uzupełnił kwalifikację prawną oskarżonemu o czyn z art., 157 § 1 k.k. Taka ostateczna kwalifikacja prawna przypisanego czynu w sposób adekwatny oddaje całokształt kryminalnego zachowania oskarżonego.

Sąd przy ustalaniu podstawy prawnej kwalifikacji zarzucanego oskarżonemu czynu zastosował art. 4 § 1 k.k , z którego treści wynika, że w przypadku gdy w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą w chwili czynu jeżeli jest ona względniejsza dla sprawcy. W realiach niniejszej sprawy sąd zastosował powołany przepis, ponieważ z dniem 1 października 2023 r. weszła do porządku prawnego nowelizacja, która zmieniła wymiar kary za przestępstwo z art. 148 § 1 k.k. określając iż za jego popełnienie sprawcy grozi kara od 10 lat pozbawienia wolności do 30 lat pozbawienia wolności i kara dożywotniego pozbawienia wolności, w sytuacji, gdy wedle wcześniejszych przepisów dolną granicą zagrożenia było 8 lat pozbawienia wolności.

4. Kary, środki karne, przepadek, środki kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. K.

Jako okoliczności obciążające sąd uznał:

- uprzednią karalność za przestępstwo,

- działanie z błahego powodu,

- działanie w stanie nietrzeźwości,

- kilkukrotne wyprowadzenie ciosów,

- posługiwanie się w czasie dokonywania przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu niebezpiecznymi przedmiotami w postaci noży,

- negatywne zachowanie przed popełnieniem przestępstwa wynikające z nadużywania alkoholu.

Jako okoliczności łagodzące sąd uznał:

- częściowe przyznanie się do dokonania zarzucanego czynu,

- działanie w zamiarze nagłym,

- brak istotnych skutków zdrowotnych u pokrzywdzonego,

- wzajemny charakter kłótni z pokrzywdzonym i jego stan nietrzeźwości w dniu zdarzenia, który mógł mieć wpływ na zachowanie oskarżonej,

- ujawnienie w toku czynności policyjnych narkotyków i wskazanie do kogo należą,

Ponieważ czyn przypisany oskarżonej popełniony został w ramach kumulatywnej kwalifikacji. W tych warunkach, zgodnie z treścią art. 11 § 3 k.k. podstawę wymierzenia kary musi stanowić przepis przewidujący karę najsurowszą – w tym wypadku art. 148 § 1 k.k., ten bowiem przepis przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności od 8 lat pozbawienia wolności do kary dożywotniego pozbawienia wolności włącznie (w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2023 roku).

Uwzględniając wszystkie powyższe okoliczności tak łagodzące jak i obciążające sąd uznał, że kara minimalna – w wymiarze 8 lat pozbawienia wolności będzie, w odniesieniu do oskarżonej, karą sprawiedliwą, adekwatnie dolegliwą, ułatwiać będzie osiągnięcie wobec niej celów resocjalizacyjnych i wychowawczych i nie będzie w odbiorze społecznym odbierana jako zbyt łagodna lub surowa, co wpłynie na prawidłowe kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa.

A. K.

Sąd uznał, że koniecznym jest orzeczenie od oskarżonej na rzecz pokrzywdzonego nawiązki w wysokości 2.000 złotych, która będzie adekwatną aktualnie kompensatą za doznane przez A. R. obrażenia oraz jego krzywdę.

Podstawą formalną takiego rozstrzygnięcia było złożenie wniosku o zasądzenie zadośćuczynienia przez uprawnione osoby – pełnomocnika pokrzywdzonego oraz prokuratora. Podstawę prawną stanowił art. 46 § 2 k.k., albowiem zgodnie z tą regulacją sąd może orzec na rzecz pokrzywdzonego nawiązkę.

A. R. w wyniku popełnionego na jego szkodę przestępstwa doznała obrażeń ciała oraz krzywdy wynikającej z bólu, uczucia strachu i stresu.

Ostatecznie jego fizyczny uszczerbek sprowadził się do przykurczu prawej ręki, które to obrażenie spowodowało naruszenie czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni. Obrażenie to było leczone operacyjnie i jest leczone ambulatoryjnie, co może skutkować ustąpieniem lub zminimalizowaniem uszczerbku.

Uwzględniając powyższe jak również fakt, iż schorzenie to nie utrudniło pokrzywdzonemu pracy zarobkowej, albowiem pozostaje on na rencie, sąd uznał, że nawiązka w przyznanej kwocie będzie odpowiednią kompensatą dla oskarżonego.

Należy nadmienić że zasądzenie nawiązki w postępowaniu karnym nie zamyka drogi do dochodzenia dalszych roszczeń od oskarżonej w postępowaniu cywilnym.

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. K.

Na poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej względem A. K., która ma charakter bezwzględny, sąd zaliczył oskarżonej okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia zatrzymania, to jest 2 września 2023 roku godzina 20:00.

A. K.

Z uwagi na fakt, iż dowodowe noże służyły do popełnienia przestępstwa, sąd orzekł o ich przepadku – zgodnie z dyspozycją art. 44 § 2 k.k.

A. K.

Sad nakazał przechowywanie w aktach sprawy śladów kryminalistycznych. Podstawą takiej decyzji były przepisy § 103 ustęp 3 Regulaminu urzędowania sądów powszechnych, który nakazuje przechowywanie śladów przestępstwa do chwili zniszczenia akt sprawy.

A. K.

Z uwagi na fakt, iż sąd uznał, zabezpieczoną od oskarżonej i pokrzywdzonego odzież za dowody zbędne dla dalszego postępowania, na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zadecydował o ich zwrocie osobom uprawnionym.

6. Inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia,
w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd zasadził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonej z urzędu kwotę 2.509,20 złotych za udzielenie nieodpłatnej pomocy prawnej w toku postępowania przygotowawczego i dwóch terminów przed sądem pierwszej instancji. Przyznając wynagrodzenie sąd zastosował stawki wedle rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 14 maja 2024 r. (Dz.U. z 2024 r. poz. 763) zawierającą podatek VAT.

Sąd zwolnił oskarżoną od kosztów sądowych w całości, uznając, iż ich uiszczenia będzie dla niej zbyt dolegliwe z uwagi na nieuzyskiwanie przez nią dochodów oraz brak możliwości zatrudnienia w przypadku uprawomocnienia się wyroku w obecnym kształcie.

8. PODPIS