Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 10/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z 12 października 2023 roku w sprawie IIK 21/23.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☒ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Błąd w ustaleniach faktycznych będący podstawą wydanego przez sąd orzeczenia i mający wpływ na treść tego orzeczenia, które doprowadziło w pkt II. 1 sąd do bezzasadnego uznania sprawstwa i winy S. S. (1) w zakresie przestępstwa z art. 157 § 2 kk, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy a nawet układ sytuacyjny zajścia jednoznacznie wskazywał, iż S. S. (1) nie uderzył A. S. (1) w lewą stronę głowy i powodując obrażenia w postaci stłuczenia okolicy kąta żuchwy po lewej stronie z obrzękiem oraz rumień po stłuczenie wy i szum uszny w małżowinie usznej lewej co wskazują w szczególności dowody w postaci: wyjaśnień S. S. (1), zeznań W. S. (1), oględzin miejsca zdarzenia dokonane przez Sąd;

- zapisów policjantów w notatniku służbowym o sprzeczce słownej pomiędzy tymi osobami i nawet pomimo tego, iż w tych zapisach brak wzmianki o naruszeniu nietykalności cielesnej S. S. (1) przez A. S. (1),

- stwierdzeń sądu zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia wskazujących na znaczną dozę ich niepewności tj, iż „ doznane obrażenia ciała mogły powstać w czasie i okolicznościach o jakich podaje A. S. (1) a mechanika obrażeń była najbardziej prawdopodobna jak podaje A. S. (1)”

- materiału dowodowego uznanego przez sąd meriti z akt spraw cywilnych, które wykazują agresywne, wrogie nastawienie A. S. (1) do S. S. (1) oraz jego rodziny i to od wielu lat.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Analizując całokształt zebranych w sprawie dowodów należy uznać, że sąd I instancji nalżycie je ocenił w zakresie ustalenia sprawstwa S. S. (1), co pozwoliło mu na wyprowadzenie prawidłowych ustaleń faktycznych w zakresie przypisanego mu czynu z art. 157 § 2 kk. Sąd ten ustosunkował się do istotnych dowodów w sprawie, mając w polu widzenia określone między nimi rozbieżności i stanowisku swemu dał wyraz w zasługującym na aprobatę uzasadnieniu. Dlatego też podzielając ocenę dowodów zaprezentowaną przez sąd merytoryczny, sąd okręgowy nie widzi zasadniczych powodów, aby powtarzać okoliczności wyprowadzone w motywach zaskarżonego wyroku, co wiązałoby się z cytowaniem ich obszernych fragmentów. Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne znajdują bowiem odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, który został poddany wnikliwej i wszechstronnej analizie oraz ocenie, respektującej w pełni wymogi art. 4 kpk, art. 5 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk. Wbrew odmiennym twierdzeniom zawartym w apelacji, nie ma podstaw, ani do skutecznego kwestionowania dokonanej przez sąd I instancji oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, ani też poczynionych na podstawie tego materiału dowodowego ustaleń faktycznych w sprawie. Konfrontując ustalenia faktyczne z przeprowadzonymi na rozprawie głównej dowodami trzeba stwierdzić, iż dokonana przez sąd rejonowy rekonstrukcja zdarzeń i okoliczności popełnienia przez S. S. (1) przedmiotowego czynu nie wykazuje błędu i jest zgodna z przeprowadzonymi dowodami, którym sąd ten dał wiarę i się na nich oparł.

Sąd odwoławczy musi zaznaczyć, iż zeznania A. S. (1) określające sprawstwo w tym zakresie S. S. (1) są podstawowym dowodem osobowym inicjującym niniejszą sprawę w odniesieniu do oskarżanego. Ocena depozycji A. S. (1) wymagała uwzględnienia, że jest to pomówienie, czyli obciążanie w złożonych zeznaniach innej osoby odpowiedzialnością za przestępstwo. Ocena wiarygodności pomówienia wymaga szczególnej ostrożności gdyż pomówienie nie stanowi dowodu pełnowartościowego, chyba że jest ono jasne i konsekwentne, a ponadto znajduje potwierdzenie w innych dowodach bezpośrednich lub pośrednich. Wiarygodność dowodu z relacji pomawiającego, tak jak z każdego osobowego źródła dowodowego winna być oceniona zarówno w kontekście całokształtu relacjonowanych przez niego okoliczności, jak i na tle innych dowodów. Wartość pomówienia z punktu widzenia możliwości dokonania ustaleń faktycznych wskazujących na sprawstwo oskarżonego powiązana jest z wykazaniem, że relacja pomawiającego: jest stabilna, jednoznaczna i stanowcza, uzyskała wsparcie w innych dowodach bezpośrednich lub choćby pośrednich, została potwierdzona przez pomówionego albo jego linia obrony została podważona w inny sposób, nie stanowi przejawu wyrachowania lub realizacji innych celów, zachowuje bezstronność albo wręcz przeciwnie, świadczy o chęci działania na szkodę pomówionego, pozostaje w sprzeczności z okolicznościami obiektywnie podważającymi wersję pomawiającego, jest podyktowana szczególną motywacją. W orzecznictwie przyjmuje się, że w ujęciu prawa karnego procesowego jest to dowód podlegający swobodnej ocenie na równi z innymi dowodami (zob. wyrok SN z dnia 12 stycznia 2006 r., sygn. akt II KK 29/05, OSNKW rok 2006, nr 4, poz. 41).

W tym kontekście sąd odwoławczy musi podnieść, iż:

- brak jest powodów, aby relacjom A. S. (1) opisującym udział S. S. (1) w przedmiotowym zdarzeniu zarzucić niekonsekwencje, czy nieobiektywizm. Nie liczba dowodów decyduje o ich wiarygodności, ale swobodna ocena materiału dowodowego, w tym nawet tylko oparta na jednym dowodzie osobowym. Przy ocenie twierdzeń A. S. (1) należy uwzględnić wewnętrzną spójność depozycji z jednoczesnym rozważeniem, czy istnieją dowody potwierdzające, choćby pośrednio jego twierdzenia, a nadto czy jej depozycje są stanowcze. Zestawiając je z innymi dowodami i okolicznościami, sąd rejonowy słusznie uznał, iż twierdzenia pokrzywdzonego wskazujące na sprawstwo oskarżonego zasługują na wiarygodność. Jego twierdzenia znajdują odzwierciedlenie w zeznaniach P. S. (1), które sąd I instancji słusznie uznał za stanowcze i spójne. A. S. (1) wezwał policjantów, których niezwłocznie zawiadomił o uderzeniu go przez S. S. (1); wersję tą policjantom potwierdził P. S. (1). Jeszcze tego samego dnia A. S. (1) udał się do Komisariatu Policji w W., który był jednak zamknięty. Skontaktował się też ze swoim pełnomocnikiem, który wskazał mu lekarza wykonującego obdukcje lekarskie. Zgłosił się do tego lekarza dr R. K. następnego dnia, który po wywiadzie i badaniu wystawił mu opinię dotyczącą ujawnionych u niego obrażeń ciała;

- zgodnie z art. 193 § 1 kpk sięganie po opinię biegłych jest dopuszczalne, jeżeli stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymaga wiadomości specjalnych. Owe wiadomości specjalne muszą pozostawać w związku z realiami faktycznymi sprawy, co oznacza, że opinia musi mieć zakotwiczenie w zgromadzonym materiale dowodowym. Treść opinii biegłych powinna być oceniana w pierwszej kolejności na płaszczyźnie kryteriów z art. 201 kpk, a następnie w kontekście całości zgromadzonego materiału dowodowego z perspektywy reguł wyznaczonych przez art. 7 kpk. Subiektywne przekonanie strony o wadliwości sporządzonych opinii, dowolne twierdzenie, że są one błędne, czy też sprzeczne, w żadnym razie nie może decydować o obowiązku dopuszczenia przez sąd kolejnej opinii. Podstawą oceny dowodu z opinii biegłego przez sąd orzekający nie może być bowiem, z natury rzeczy, polemika stron, a nawet sądu z czysto fachowymi opiniami specjalistów, a jedynie analiza logiczna opinii. Jeżeli zatem dowód z opinii jest przekonujący i zrozumiały dla sądu, który to obiektywnie i trafnie uzasadnił, to fakt, że dowód ten nie jest przekonujący lub zrozumiały dla strony procesowej, nie może stworzyć podstawy do stosowania przepisu art. 201 kpk, w rozumieniu, którego opinia biegłego jest: niepełna, jeżeli nie udziela odpowiedzi na wszystkie postawione mu pytania, na które zgodnie z zakresem posiadanych wiadomości specjalnych i udostępnionych mu materiałów dowodowych może oraz powinien udzielić odpowiedzi lub jeżeli nie uwzględnia wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia konkretnej kwestii okoliczności albo też nie zawiera uzasadnienia wyrażonych w niej ocen oraz poglądów; niejasna, jeżeli jej sformułowanie nie pozwala na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do nich albo jeżeli zawiera wewnętrzne sprzeczności, posługuje się nielogicznymi argumentami itp. Opinia biegłego jest podstawą do wyciągnięcia pewnych wniosków w sprawie przez organ orzekający, nie jest jednak decydująca. Podlega też, tak jak każdy inny dowód, swobodnej ocenie sądu. Biegły nie powinien formułować w swojej opinii tez odnoszących się do winy oskarżonego (w tym, formy winy), czy też oceny prawnej czynu, albowiem formułowanie takich ocen jest tylko domeną sądu. Rolą biegłego z zakresu medycyny jest ocena powstałych u danej osoby obrażeń, mechanizmu ich powstania, a w tym przypadku dodatkowo rozwinięcia się w czasie obrazu tych obrażeń, co weryfikuje tezy innych uczestników zajścia o braku tych śladów po zajściu. Na te wszystkie zagadnienia biegły udzielił odpowiedzi w sposób pełny i fachowy. Za nieuzasadnione należało uznać uwagi skarżącego w kierunku dyskredytowania opinii biegłego poprzez zarzucanie jej mało stanowczych wniosków ( obrażenia … mogły powstać, mechanika obrażeń była najbardziej „prawdomówna” jak podaje A. S. (1) ). Skarżący zdaje się nie dostrzegać, iż wskazane przez niego kwestie dotyczą tak naprawdę ustaleń faktycznych stanowiących podstawę rozstrzygnięcia o tym, czy opis zajścia przedstawiony przez A. S. (1) w zakresie doznanych przez niego obrażeń ciała, odpowiada medycznemu obrazowi obrażeń stwierdzonych u niego na skutek badania. Biegły potwierdził te okoliczności, jednakże nie mógł stwierdzić wprost, że obrażenia te powstały w okolicznościach podanych przez A. S. (1), gdyż po pierwsze: tego nie wie; po drugie: nie on o tym decyduje, tylko sąd na podstawie całokształtu materiału dowodowego

( takie sformułowanie wkraczałoby w kompetencje sądu ). Są to zagadnienia, których ustalenie należy do kompetencji sądu rozpoznającego określoną sprawę, a nie biegłego, którego opinia może mieć w tym zakresie jedynie pomocnicze znaczenie. Zaakceptowanie takiego sposobu rozumowania, jak przedstawiono to w apelacji, prowadziłoby do sprzecznego z przepisami procedury karnej wniosku, iż to biegły decyduje o tym w jakich okolicznościach podsądny doznałby obrażeń ciała;

- wersja A. S. (1) znajduje odzwierciedlenie w zeznaniach interweniujących funkcjonariuszy policji i zapisach z interwencji w notatnikach służbowych;

- również oględziny miejsca zdarzenia ( k 357-358 ) wykazały, że P. S. (1) będąc na drabinie opartej na drzewie mógł widzieć przedmiotowe zdarzenia z każdego jego usytuowania określonego alternatywnie przez uczestników zajścia;

- A. S. (1) nie unikał podawania okoliczności dla niego niekorzystnych. Przyznał, iż wyzywał S. S. (1), czyli nie jest tak, aby to zachowanie było nietypowe w odniesieniu do charakteru wcześniejszych relacji pomiędzy stronami. Skarżący nie podnosił jednak, aby A. S. (1) wcześniej fizycznie zaatakował S. S. (1). Sytuacja miała charakter dynamiczny i usytuowanie stron mogło się zmieniać, czego A. S. (1) mógł nie odnotować. Zresztą nawet S. S. (1) potwierdził, że przebywał też z A. S. (1) w bezpośrednie bliskości. A. S. (1) po uderzeniu został chwilowo ogłuszony, nie podnosił jednak, aby stracił świadomość. Pokrzywdzony w poszczególnych relacjach przedstawia spójnie fazy zdarzenia; to że nie podał niektórych mało istotnych okoliczności nie może dyskwalifikować jego twierdzeń.

- A. S. (1) w toku sprawy sprostował informację podaną interweniującym policjantom, że został uderzony z dłonią. W dalszym toku postępowania wywodził, ze został uderzony jednak z pięści, co odzwierciedlają stwierdzone u niego obrażenia ciała. Nie można wykluczyć, iż tego ciosu dokładnie nie zauważył, a jego mechanizm odtworzył później na podstawie obrazu doznanych obrażeń ciała;

- relacje S. S. (1) mają charakter obronny. Negował swoje sprawstwo w tym zakresie. Interweniującym policjantom po zajściu nie powiedział też, aby A. S. (1) naruszył jego nietykalność cielesną. Z notatników służbowych policjantów wynika, że A. S. (1) mówił im jedynie o sprzeczce słownej z A. S. (1). Na pierwszej rozprawie głównej ( 15 lutego 2021 roku ) S. S. (1) podał, iż zwrócił się do majtki, dlaczego A. i P. S. (1) wycinają gałęzie z drzewa, co spowodowało, że A. S. (1) doskoczył do niego, zaczął go wyzywać, wymachiwać rękoma ( potrącił go kilka razy w czoło ), próbował złapać z bluzkę z przodu i pluć. On instynktownie chwycił za łokieć A. S. (1) i odepchnął go

( popchnięty się nie przewrócił ). Jego mama w tym czasie otworzyła furtkę, przez którą uciekł na sąsiednią posesję. Tamci doskoczyli do furtki i padały z ich strony groźby. W. S. (1) ( 24 maja 2021 roku ) podała że widziała, jak A. S. (1) wyzywał S. S. (1), Wymachiwał pięścią przed jego twarzą ( nie wskazała, aby go uderzył, dotknął jedynie „syna bluzy ramienia” ). S. S. (1) go odepchnął. Przeszła z nim za siatkę. P. S. (1) zszedł z drabiny i powiedział do S. zapały, żeby przyszedł to go załatwią. H. S. (1) zeznała ( 24 maja 2021 roku ), że słysząc odgłosy awantury przybiegła na miejsce zdarzenia ( tylko P. S. (1) groził jej bratu ). Jak dobiegła zobaczyła, że brat i mama są po drugiej stronie furtki i ją przytrzymują. A. S. (1) razem z bratem próbowali otworzyć tą furtkę. Podczas ponownego rozpoznania sprawy przed sądem I instancji ( 12 stycznia 2023 roku ) S. S. (1) podniósł, że A. S. (1) wymachiwał prawą dłonią na wysokości jego twarzy ( trzy, cztery razy lekko uderzył w jego czoło, nos ), drugą ręką próbował ciągnąć go za bluzkę. Ponieważ jego brat schodził z drabiny, lewą dłonią chwycił go przedramię, łokieć i odepchnął go, aby uciec za furtkę, którą otworzyła jego mama. Zamknął furtkę na haczyk. W tym czasie bracia podskoczyli do furki i próbowali ją otworzyć. Słysząc podniesione głosy przybiegła jego siostra H. S. (1). H. S. (1) zeznała ( 13 marca 2023 roku ), że kiedy dobiegła, S. S. (1) z matką byli za furtką. Były mąż z bratem napierali, aby tą furtkę otworzyć. W krótkim czasie A. i P. odstąpili od furtki. W. S. (1) z kolei podniosła ( 3 kwietnia 2023 roku ), że po wyzwiskach były zięć przybliżył się do S. S. (3) i zaczął mu machać pięścią przez oczami. Syn go odepchnął. Ona otworzyła furtkę na drugą posesję i razem z S. S. (1) przeszli na nią. Zamknęli furtkę na zasuwkę. W międzyczasie P. S. (2) zszedł z drabiny, dobiegł do furki i mówił do jej syna, żeby przeszedł na sąsiednią działkę to go załatwią. A. S. (2) dalej wyzywał S. S. (3). Jak dobiegła na miejsce H. S. (2) to było po wszystkim. S. S. (3) w dniu zdarzenia nie uderzył A. S. (2), odepchnął go lewą ręką, bo w prawej miał pojemnik na paliwo. P. S. (1) jak dobiegł do furtki zapał za nią, ale nie próbował otworzyć. Trzymała jednak tą furtkę z synem, bo jakby chciał to mogły przełożyć rękę i otworzyć zasuwkę.

Relacje S. S. (1), W. S. (1) i H. S. (1) są wewnętrznie niespójne i rozmijają się w istotnych okolicznościach, w szczególności dotyczących uderzanie, czy też nie S. S. (1) przez A. S. (1), łapania za odzież, zachowania się obu stron przy furtce, przekazywania relacji o zajściu interweniującym policjantom.

Z uwagi na swoją niejednolitość co do istotnych okoliczności i sprzeczność z podstawowymi dowodami, nie zdołały zachwiać wersji wynikającej z dowodów przeciwnych. Dlatego słusznie sąd rejonowy w zasadniczych elementach związanych z odpowiedzialnością prawnokarną odmówił wiary S. S. (3) i W. S. (2), do czego był w pełni uprawniony. W realiach niniejszej sprawy całokształt dowodów przeciwnych połączonych w logiczną i harmonijną całość był podstawą do uznania sprawstwa oskarżonego S. S. (3).

Argumentów sądu merytorycznego co do oceny dowodów – pominąć się nie da; ponieważ są racjonalne i zakotwiczone w zasadach doświadczenia życiowego – zasługują na wiarę. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 kpk, jeśli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego i jest zgodne ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Wszystkim tym wymaganiom sąd rejonowy sprostał.

Sąd merytoryczny dokonał analizy całokształtu zebranych dowodów w ich wzajemnym powiązaniu, z dbałością o odzwierciedlenie ich treści i obiektywizm wniosków co do sprawstwa S. S. (1).

Nie można w niniejszej sprawie zarzucać, że niektóre dowody nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych, jeśli sąd je rozważył i ocenił na płaszczyźnie art. 7 kpk jako niewiarygodne. Odrzucenie przez sąd pewnych dowodów w końcowej ocenie, przy jednoczesnym uwzględnieniu innych dowodów, stanowi przecież uprawnienie sądu. Kontrola instancyjna oceny dowodów nie obejmuje sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się z bezpośredniością przesłuchania, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy, a takich błędów sąd merytoryczny uniknął. Zarzut rażącego naruszenia art. 7 kpk wymaga wykazania wad w sposobie dokonania oceny konkretnych dowodów, podczas gdy apelacja kwestionuje jedynie wynik oceny domagając się podzielenia oceny dokonanej przez jej autora. Przepisu art. 410 kpk nie można rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Nie można czynić skutecznego zarzutu obrazy tego przepisu, w sytuacji gdy sąd uczynił podstawą swoich ustaleń wersję zdarzeń przestawioną przez świadka, pomawiającego oskarżonego, jeśli dowód z wyjaśnień samego oskarżonego, które nie stanowiły podstawy owych ustaleń, został przez sąd należycie rozważony i oceniony w sposób przewidziany w art. 7 kpk.

Wbrew odmiennym twierdzeniom zawartym w apelacji, mającym charakter polemiczny – nie ma podstaw, ani do skutecznego kwestionowania dokonanej przez sąd I instancji oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, ani też poczynionych na podstawie tego materiału dowodowego ustaleń faktycznych odnośnie sprawstwa S. S. (3).

Apelacja kwestionuje stanowisko sądu z pozycji wyjaśnień tego oskarżonego oraz własnych subiektywnych ocen wymowy przeprowadzonych na rozprawie dowodów, przy wybiórczym i subiektywnym ujęciu ich zakresu, charakteru i treści.

Podniesione wyżej okoliczności, a także inne wskazane w motywach zaskarżonego wyroku dały jednak podstawę do poczynienia ustaleń faktycznych odnośnie sprawstwa S. S. (3) za czyn z art. 157 § 2 kk.

Uzasadnienie zaskarżonego wyroku jest kompetentne we wszystkich elementach, zwłaszcza w sposób zwięzły wskazuje jakie fakty sąd uznał za udowodnione, na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, a nadto zawiera też wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie pkt. ILI i uniewinnienie S. S. (1) w tym zakresie oraz pkt. ILI poprzez uznanie A. S. (1) za winnego czynu z pkt. II wyroku i zasądzenie od A. S. (1) rzecz S. S. (1) kosztów sądowych oraz kosztów obrony z wyboru oraz nawiązki w kwocie 2000złotych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

A. Argumenty wywiedzione w apelacji oskarżonego nie mogły doprowadzić do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia S. S. (1) od przypisanego mu czynu z art. 157 § 2 kk, bowiem nie pozwala na to ocena kluczowych w sprawie dowodów. Skarżący polemizując z dokonanymi przez sąd merytoryczny ustaleniami, nie przedstawił argumentów, które mogłyby doprowadzić do uniewinnienia tego oskarżonego. Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne odnośnie przedmiotowego czynu znajdują odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Brak jest podstaw faktycznych i prawnych do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Brak podstaw prawnych do uwzględnienia wniosków w ramach podniesionych wobec oskarżonego zarzutów. Charakter przedmiotowego czynu, przeciwstawia się łagodzeniu wobec S. S. (3) zastosowanej reakcji karnej.

Brak jest podstaw do uznania sprawstwa i winy oskarżonego A. S. (1) za czyn z art. 217 § 1 kk.

Możliwość uchylenia wyroku uniewinniającego i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania związana z regułą ne peius określoną w art. 454 § 1 kpk (art. 437 § 2 zd. drugie kpk ) zachodzi dopiero wtedy, gdy sąd odwoławczy - w wyniku usunięcia stwierdzonych uchybień stanowiących jedną z podstaw odwoławczych określonych w art. 438 pkt 1-3 kpk (czyli np. po uzupełnieniu postępowania dowodowego, dokonaniu prawidłowej oceny dowodów, poczynieniu prawidłowych ustaleń faktycznych) - stwierdza, że zachodzą podstawy do wydania wyroku skazującego czemu stoi na przeszkodzie zakaz określony w art. 454 § 1 kpk. Zakaz ten bezwzględnie wyklucza możliwość skazania oskarżonego po raz pierwszy w instancji odwoławczej, gdy został uniewinniony. Udowodnienie winy oskarżonego musi być całkowite, pewne i wolne od wątpliwości, a w sprawie brak jest dowodów, które wyjaśnienia oskarżonego A. S. (1) nieprzyznającego się do winy skutecznie by podważyły. Z zasady domniemania niewinności wynika, że teza, iż oskarżony jest winny zarzucanego mu czynu, musi być udowodniona, aby została przyjęta, jako ustalenie faktyczne i podstawa skazania. Warunkiem koniecznym do uniewinnienia nie jest natomiast wykazanie ewentualnej tezy oskarżonego o swojej niewinności. Uniewinnienie powinno więc nastąpić zarówno wówczas, gdy wykazana zostanie niewinność oskarżonego, jak i wtedy, gdy wprawdzie nie zostanie ona udowodniona, ale nie zostanie również udowodniona jego wina. Domniemanie niewinności nie wymaga dowodzenia. To obalenie tego domniemania wymaga dowodów ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu - II Wydział Karny z dnia 6 października 2020 r. II AKa 76/20, Legalis ). Zabrane dowody w sprawie nie doprowadziły do udowodnienia A. S. (1) popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia.

3.2.

Błąd w ustaleniach faktycznych będący podstawą wydanego przez sąd orzeczenia i mający wpływ na treść tego orzeczenia poprzez błędne uznanie, iż A. S. (1) nie dopuścił się przestępstwa wskazanego w prywatnym akcie oskarżenia wobec S. S. (1) polegającego na tym, iż w miejscu, czasie i okolicznościach jak w pkt II .7. wyroku naruszył nietykalność S. S. (1) atakując jego osobę, wygrażając dłońmi na wysokości jego twarzy, klatki piersiowej i potrącając części ciała pokrzywdzonego a tym samym naruszając jego nietykalność cielesną i co spowodowało odepchnięcie A. S. (1) przez pokrzywdzonego, tj. czynu z art. 217 § 1 kk, a na co wyraźnie wskazują dowody zebrane w toku postępowania sądowego w postaci:

-wyjaśnień S. S. (1), zeznań jego matki W. S. (1) oraz siostry H. S. (1);

- wizji lokalnej przeprowadzonej przez Sąd w miejscu zdarzenia, która wykazała brak możliwości obserwacji zachowania S. S. (1) opisanego jak wyżej przez jego brata P. S. (1) a tym samym brak wiarygodności tych zeznań;

- obiektywnych zeznań Policjantów wezwanych w miejsce zdarzenia;

- braku bezpośredniego dowodu wskazującego, iż obrażenia stwierdzone u A. S. (1) dzień po zdarzeniu przez obducenta były wywołane rzekomym zachowaniem S. S. (1) tym bardziej, iż w trakcie postępowania sądowego wykazano, iż A. S. (1) wielokrotnie odgrażał się S. S. (1) oraz jego rodzinie, iż ich „załatwi”, - niepodważonych przez sąd zachowań A. S. (1), który w tym czasie znieważał S. S. (1) słowami „ ty pijaku, alkoholiku”

- stwierdzeń sądu zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia wskazujących na znaczną dozę ich niepewności tj., iż „ doznane obrażenia ciała mogły powstać w czasie i okolicznościach o jakich podaje A. S. (1) a mechanika obrażeń była najbardziej prawdopodobna jak podaje A. S. (1)”,

- uznania przez sąd wyjaśnień S. S. (1) za wiarygodne w niewielkim zakresie podczas gdy wyjaśnienia te zostały potwierdzone przez bezpośredniego, naocznego świadka zdarzenia W. S. (1) oraz częściowo przez H. S. (1).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Aktualne są odpowiednio wszystkie rozważania, jakie sąd odwoławczy podniósł w związku z analizą zarzutu pierwszego. Zarzut ten dotyczy tego samego zdarzenia historycznego, w którym uczestniczyły te same osoby, w związku z tym zachowuje adekwatność ocena dowodów również w zakresie czynu z art. 217 § 1 kk.

Sąd odwoławczy musi zaznaczyć, iż zeznania S. S. (1) określające sprawstwo w tym zakresie A. S. (1) są podstawowym dowodem osobowym inicjującym niniejszą sprawę w odniesieniu do tego oskarżanego.

Ocena depozycji S. S. (1) wymagała uwzględnienia, że jest to pomówienie, czyli obciążanie w złożonych zeznaniach innej osoby odpowiedzialnością za przestępstwo.

Nawiązując do wywodów apelacji, sąd odwoławczy musi stwierdzić, iż:

- zadaniem sądu I instancji była ocena i analiza dwóch wykluczających się wersji zdarzenia i wybór jednej z nich w oparciu o całokształt ujawnionych w sprawie dowodów. Dokonany przez sąd wybór mający, uzewnętrzniony w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, podlega aprobacie sądu odwoławczego;

- wartość pomówienia z punktu widzenia możliwości dokonania ustaleń faktycznych wskazujących na sprawstwo oskarżonego co do każdego czynu powiązana jest z wykazaniem, że relacja pomawiającego: jest stabilna, jednoznaczna i stanowcza, uzyskała wsparcie w innych dowodach bezpośrednich lub choćby pośrednich, została potwierdzona przez pomówionego albo jego linia obrony została podważona w inny sposób, nie stanowi przejawu wyrachowania lub realizacji innych celów, zachowuje bezstronność albo wręcz przeciwnie, świadczy o chęci działania na szkodę pomówionego, pozostaje w sprzeczności z okolicznościami obiektywnie podważającymi wersję pomawiającego, jest podyktowana szczególną motywacją. W tym kontekście sąd odwoławczy musi podnieść, iż twierdzenia S. S. (1) o sprawstwie A. S. (1) nie były konsekwentne. Interweniującym policjantom po zajściu nie powiedział on, aby A. S. (1) naruszył jego nietykalność cielesną. Z notatników służbowych policjantów wynika, że A. S. (1) mówił im jedynie o sprzeczce słownej z A. S. (1). Na pierwszej rozprawie głównej ( 15 lutego 2021 roku) S. S. (1) podał, iż zwrócił się do majtki, dlaczego A. i P. S. (1) w trakcie wycinają gałęzie z drzewa, co spowodowało, że A. S. (1) doskoczył do niego, zaczął go wyzywać, wymachiwać rękoma ( potrącił go kilka razy w czoło ), próbował złapać z bluzkę z przodu i pluć. On instynktownie chwycił za łokieć A. S. (1) i odepchnął go

( popchnięty się nie przewrócił ). Podczas ponownego rozpoznania sprawy przed sądem I instancji ( 12 stycznia 2023 roku ) S. S. (1) podniósł, że A. S. (1) wymachiwał prawą dłonią na wysokości jego twarzy ( trzy, cztery razy lekko uderzył w jego czoło, nos ), drugą ręką próbował ciągnąć go za bluzkę. Ponieważ jego brat schodził z drabiny, lewą dłonią chwycił go przedramię, łokieć i odepchnął go, aby uciec za furtkę, którą otworzyła jego mama. Takich uderzeń nie dostrzegła W. S. (1), która z bliskości obserwowała to zajście. Relacje S. S. (1), W. S. (1) i H. S. (1) są wewnętrznie niespójne i rozmijają się w istotnych okolicznościach, w szczególności dotyczących uderzanie, czy też nie S. S. (1) przez A. S. (1), łapania za odzież, zachowania się obu stron przy furtce, przekazywania relacji o zajściu interweniującym policjantom. Z uwagi na swoją niejednolitość co do istotnych okoliczności i sprzeczność z podstawowymi dowodami, relacje S. S. (1) nie zdołały zachwiać wersji wynikającej z dowodów przeciwnych. Dlatego słusznie sąd rejonowy w zasadniczych elementach związanych z odpowiedzialnością prawnokarną odmówił wiary S. S. (1), do czego był w pełni uprawniony. S. S. (1) został pomówiony o dokonanie uszkodzeń ciała u A. S. (1), miał więc interes procesowy w tym, aby pomówić go o podobne zachowania, aby osłabić wymowę zarzutu skierowanego przeciwko niemu.

Sąd odwoławczy dopatrzył się argumentów, które przemawiały za tym, że w wypadku całego szeregu kryteriów służących do weryfikacji dowodu z pomówienia - ich zastosowanie przyniosło efekt negatywny z punktu widzenia wiarygodności twierdzeń S. S. (1).

Wydanie wyroku uniewinniającego jest konieczne nie tylko wówczas, gdy wykazano ponad wszelką wątpliwość niewinność oskarżonego, lecz również wtedy, gdy nie udowodniono mu, że jest winny popełnienia zarzuconego mu przestępstwa. Wystarczy zatem, że wyjaśnienia oskarżonego, negującego tezy aktu oskarżenia zostaną uprawdopodobnione. Udowodnienie winy oskarżonego musi być całkowite, pewne i wolne od wątpliwości, a w sprawie brak jest przekonujących dowodów, które wyjaśnienia A. S. (1) nieprzyznającego się do winy skutecznie by zdezawuowały.

Sąd odwoławczy miał na uwadze okoliczności podnoszone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, które krytycznie odnosiły się do wartość pomówienia dokonanego przez S. S. (1), a ich zastosowanie przyniosło efekt negatywny z punktu widzenia przydatności twierdzeń S. S. (1) odnośnie ustalenia sprawstwa A. S. (1).

Wniosek

Jak wyżej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak wyżej

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sprawstwo i wina oskarżonego S. S. (1) za czyn z art. 157 § 2 kk.

Zastosowanie wobec S. S. (1) warunkowego umorzenia postępowania i rozstrzygnięć związanych z tym środkiem probacyjnym

( punkt 2 i 3 ).

Uniewinnienie oskarżonego A. S. (1) o czynu z art. 217 § 1 kk.

Rozstrzygnięcia o kosztach procesu w odniesieniu do obu oskarżonych

( punkt 8, 9, 10, 11 ).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak jest podstaw faktycznych i prawnych do korekty zaskarżonego wyroku w tych zakresach.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

3

W sprawach z oskarżenia prywatnego, w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego wniesionego w tym przypadku jednocześnie przez oskarżonego ( na swoją rzecz ) i oskarżyciela prywatnego

( przeciwko oskarżonemu A. S. (1) ), koszty za postepowanie odwoławcze na zasadach ogólnych ponosi ten, kto wniósł ten środek odwoławczy ( art. 636 § 1 i 3 kpk ).

Oskarżony A. S. (1) może dochodzić zasądzenia jedynie swoich uzasadnionych wydatków, w tym z tytułu ustanowienia w sprawie jednego obrońcy lub pełnomocnika (art. 616 § 1 pkt 2 kpk). Aktualnie stawki minimalne opłat za czynności adwokatów i radców prawnych, a także wysokość opłat za czynności adwokatów i radców prawnych przed organami wymiaru sprawiedliwości, określa odpowiednio rozporządzenie MS z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800).

Opłaty stanowiące podstawę zasądzania kosztów zastępstwa prawnego i kosztów adwokackich ustala się z uwzględnieniem stawek minimalnych, które przed sądem okręgowym jako drugą instancją wynoszą - 840 złotych.

Ponadto sąd odwoławczy zasądził od oskarżonego/oskarżyciela prywatnego S. S. (1) na rzecz Skarbu Państwa 120 złotych opłaty za obie instancje ( art. 8 i art. 13.2 ustawy o opłatach w sprawach karnych ) oraz 20 złotych tytułem wydatków za doręczenia w II instancji ( art. 628 pkt 2 kpk).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego S. S. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina i sprawstwo w zakresie czynu z art. 157 § 2 kk

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela prywatnego S. S. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uniewinnienie oskarżonego A. S. (1) od czynu z art. 217 § 1 kk

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana