Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 327/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 13 marca 2024 roku w sprawie II K 60/24.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

( Prokurator ) Obraza przepisów postępowania, która mogła mierz wpływ na treść orzeczenia, a to art. 14 kpk poprzez błędna przyjęcie, iż granice podmiotowe i przedmiotowe rozpoznania sprawy wyznacza opis czynu zarzucanego w akcie oskarżenia, podczas gdy zgodnie z zasadą skargowości ramy te dotyczą określonego zdarzenia historycznego, które w niniejszej sprawie obejmowało zachowanie S. W. względem umundurowanych funkcjonariuszy policji w R. w dniu 9 grudnia 2023 roku, co w konsekwencji skutkowało niezasadnym przypisaniem oskarżonemu wyłącznie jednokrotnego znieważenia funkcjonariuszy policji, mimo że oskarżony działając czynem ciągłym przy ul. (...) w R. oraz w Szpitalu (...) w R. wielokrotnie naruszył dobra prawne tych samych pokrzywdzonych funkcjonariuszy policji, co skutkowało brakiem poniesienia przez oskarżonego odpowiedzialności karnej za całość zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zgodnie z dyspozycją art. 12 kk tym, co nadaje dwu lub więcej działaniom podejmowanym przez sprawcę w krótkich odstępach czasu postać jednego czynu w rozumieniu art. 1 § 1 kk jest zrealizowanie ich w wykonaniu z góry powziętego zamiaru. Podkreślić przy tym trzeba, że orzecznictwo Sądu Najwyższego i sądów powszechnych oraz literatura przedmiotu są zgodne co do tego, iż chodzi tu o ten sam, a nie taki sam zamiar. Warunku działania w wykonaniu z góry powziętego zamiaru nie spełnia ani zamiar ogólny ani tzw. zamiar odnawiany pod wpływem trwałej czy też powtarzającej się sposobności. Przepis art. 12 kk dotyczy bowiem wyłącznie tych sytuacji, w których sprawca uświadamia sobie w sposób konkretny przyszłe zachowania i zamierza je wszystkie realizować przed przystąpieniem do działania albo co najmniej w chwili podjęcia pierwszego zachowania (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 2014 r., IV KK 8/14, oraz z dnia 9 marca 2006 r. V KK 271/05, OSNKW 2006/5/50, a także A. Marek, Kodeks karny. Komentarz do art. 12, LEX/el). Stąd też słusznie wskazuje się, że nie spełnia kryterium czynu ciągłego sytuacja, w której poszczególne zachowania sprawcy nie są objęte jednym, z góry powziętym zamiarem, lecz zostały zrealizowane z identycznym zamiarem, takim samym w odniesieniu do każdego z nich, lecz nieistniejącym z góry, a pojawiającym się sukcesywnie przy podejmowaniu każdego kolejnego zachowania (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2014 r., II KK 325/14). Sprawca musi zatem obejmować świadomością i wolą wszystkie mające zostać zrealizowane w przyszłości zachowania. Poza sporem jest to, że skoro sprawca ma działać ze z góry powziętym zamiarem, to najpóźniej w chwili podejmowania pierwszego zachowania musi mieć on również zamiar zrealizowania zachowania ostatniego, zanim podjęte zostanie pierwsze zachowanie, zamiarem popełnienia winno być objęte kolejne, aż do ostatniego (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2006 r., V KK 271/05; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 26 października 2016 r., II AKa 252/16). Co istotne zatem i co należy dobitnie podkreślić, a co niestety wydaje się umykać uwadze skarżącego, aby przyjąć konstrukcję określoną w art. 12 § 1 kk, należy wpierw ustalić, że przy wszystkich zachowaniach składających się na czyn ciągły sprawcy towarzyszył „ten sam zamiar”, a nie „taki sam zamiar”. To z kolei oznacza, że wszystkie elementy tych zachowań muszą być tym „z góry powziętym zamiarem” objęte najpóźniej w chwili rozpoczęcia pierwszego zachowania składającego się na czyn ciągły, stanowiący jedno przestępstwo (zob. A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, wyd. V, komentarz do art. 12, teza 2; P. Kardas (w:), W. Wróbel [red.], A. Zoll [red.], Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz, wyd. V, Warszawa 2016, t. I, cz. I, komentarz do art. 12, tezy 16-17). Jeżeli zatem przestępstwo to jest w „klasycznym ujęciu” rozumiane, jako tzw. przestępstwo na raty, to oczywiste jest także i to, że nie może mu towarzyszyć tzw. zamiar ogólny albo odnawiany pod wpływem trwałej czy powtarzającej się sposobności. Jeżeli więc sprawca działa z ogólnym zamiarem, że - przykładowo - będzie się utrzymywał z przestępczej działalności polegającej na dokonywaniu kradzieży, a poszczególnych czynów przestępczych dopuszcza się w zależności od nadarzającej się okazji, potrzeb chwili etc., to z pewnością nie jest to „z góry powzięty zamiar” dokonania jednego przestępstwa w warunkach czynu ciągłego, ale klasyczny wręcz ciąg przestępstw, z których każde odrębnie należałoby sprawcy przypisać.

Prokurator w akcie oskarżenia zarzucił S. W. popełnienie czynu z art. 226 § 1 kk polegającego na tym, że: „w dniu 29 grudnia 2023 roku w R. przy ul. (...) wielokrotnie znieważył umundurowanych funkcjonariuszy policji słowami powszechnie uznanymi za wulgarne i obelżywe ….”.

Sąd I instancji ustalił, iż w dniu 9 grudnia 2023 roku oskarżony około godziny 21.05 spożywał z innymi osobami alkohol w okolicy bloków przy ul. (...) w R., co z uwagi na głośne zachowanie się biesiadników skutkowało zgłoszeniem zajścia na Policję i podjęciem interwencji wobec tych osób przez patrol policji. Oskarżony jako jedyny z tej grupy nie stosował się do poleceń funkcjonariuszy i przeciwstawiał się ich czynnościom. Mimo chwilowej refleksji i chęci przyjęcia mandatu, w związku z przybyciem matki na miejsce zdarzenia zawołał do niej: „żeby z kurwami nie rozmawiała”, co skutkowało zatrzymaniem go przez policjantów za znieważające ich słowa. S. W. został przeszukany, skuty i osadzony w radiowozie. Nie chciał poddać się badaniu na trzeźwość. Policjanci przewieźli go do szpitala na badania, gdzie lekarz dyżurny nie wykrył przeciwwskazań do przebywania zatrzymanego w (...). Z zeznań policjantów wynika, że w związku z badaniem zaczął ich znowu wyzywać wulgarnymi i obraźliwymi słowami, które w tym momencie musiały wynikać z konsekwencji dla niego po diagnozie lekarza o braku przeciwwskazań do osadzenia go w (...).

Ustalenia te określają, iż na ulicy (...) oskarżony użył tylko raz znieważającego sformułowania wobec policjantów i tego ustalenia prokurator nie kwestionuje; nastąpiło to w reakcji na pojawienie się jego matki na miejscu zajścia i sugestywnego przekazu do niej, aby z policjantami ( jako k…… ) nie współdziałała. Podczas dalszych czynności przy ul. (...) oskarżony nie znieważał policjantów, mimo że zastosowano wobec niego środki przymusu, zatrzymano, skuto, osadzono w radiowozie i przewieziono do szpitala na badania. Dopiero w szpitalu podczas badania zaczął wyzywać funkcjonariuszy wulgarnymi i obraźliwymi słowami, kierowanymi wprost do nich i nastawionymi na ich znieważenie. Zdarzenia te wyodrębniał przedział czasowy, inne miejsca zajścia i związane z tym uwarunkowania, inne osoby uczestniczące w czynnościach i ich rola, charakter znieważających sformułowań. Gdyby oskarżony działał „z góry powziętym zamiarem” znieważania policjantów, podjętym najpóźniej w chwili rozpoczęcia pierwszego zachowania składającego się na czyn ciągły, ponawiałby czynności sprawcze, zwłaszcza jako rekcję na podejmowane wobec niego czynności skutkujące pozbawieniem go wolności, a nie okazjonalnie wyłącznie „z potrzeby chwili”, co przesądza - w jego przypadku - o zamiarze odnawialnym. Nie był to więc stale trwający ten sam zamiar. Nie wykazano dowodowo, by najpóźniej w chwili pierwszego „znieważenia” oskarżony miał zamiar dalszego, systematycznego obrażania funkcjonariuszy w odwecie za ich działania, a tylko wtedy można byłoby przyjąć zaistnienie omawianej przesłanki. Jego postawy nie były stabilne i pozostawały uzależnione od emocji wyzwalanych też czynnikami zewnętrznymi. Zamiar ten powinien być należycie skonkretyzowany, czego skarżący nie wykazał. Dodać należy, iż nawet wtedy gdy w orzecznictwie dopuszcza się rozumienie „z góry powziętego zamiaru” jako gotowości do wykorzystania powtarzającej się sposobności do popełnienia przestępstwa, wymaga się, aby sprawca obejmował zamiarem, chociaż w ogólnych zarysach, wykonanie czynności składających się na czyn ciągły, zakładając podejmowanie ich sukcesywnie, w krótkich odstępach czasu, korzystając z każdej nadarzającej się ku temu okazji (por wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 31 maja 2016 r., II AKa 387/15). Tych sposobności oskarżony – jak wcześniej wykazano – nie wykorzystywał. Nie miał uprzedniego zamiaru znieważania policjantów, jeżeli będą podejmowali czynności niekorzystne dla niego. Nie jest dopuszczalne przyjęcie czynu ciągłego w sytuacji, w której istnieją podstawy do przyjęcia, że zamiar sprawcy nie istniał z góry, przed pierwszym zachowaniem, wyznaczającym początek czynu ciągłego, zaś ujawnione działania dokonane zostały z zamiarem identycznym, takim samym, ale pojawiającym się sukcesywnie przy podejmowaniu kolejnego zachowania.

Treść zarzutu aktu oskarżenia wskazuje, że obejmował on jedynie zachowanie sprawcy na ul. (...) w R., natomiast pominął jego postawy ze szpitala. Brak przesłanek do przyjęcia w odniesieniu do tych czynów, że stanowią jeden czyn ciągły, gdyż nie spełniają kryterium takiego czynu.

Wniosek

( Prokurator ) Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, że oskarżony działał w warunkach czynu ciągłego przy ul. (...) w R. oraz w Szpitalu (...) w R., czym wypełnił dyspozycję art. 226 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 226 § 1 kk w zw. z art. 57b kk wymierzenie oskarżonemu kary 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 46 § 1 kk nawiązki w kwocie po 1000 złotych na rzecz każdego z pokrzywdzonych policjantów.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie uwzględnił zarzutów prokuratora, iż zgodnie z zasadą skargowości ramy przedmiotowej sprawy dotyczą określonego zdarzenia historycznego, które w niniejszej sprawie obejmowało zachowanie S. W. względem umundurowanych funkcjonariuszy policji w R. w dniu 9 grudnia 2023 roku, co w konsekwencji skutkowało niezasadnym przypisaniem oskarżonemu wyłącznie jednokrotnego znieważenia funkcjonariuszy policji, mimo że oskarżony działając czynem ciągłym przy ul. (...) w R. oraz w Szpitalu (...) w R. wielokrotnie naruszył dobra prawne tych samych pokrzywdzonych funkcjonariuszy policji, co spowodowało brak poniesienia przez oskarżonego odpowiedzialności karnej za całość zarzucanego mu czynu. Brak z góry powziętego zamiaru sprawcy, zdaniem sądu odwoławczego, nie pozwolił na połączenie wymienionych zachowań w jeden czyn ciągły ( art. 12 § 1 kk ), o czym była już mowa wyżej. Bezprzedmiotowy w tej sytuacji stał się wniosek skarżącego o podwyższenie oskarżonemu wymierzonej kary pozbawienia wolności, który był akcesoryjnie powiązany był z rozszerzeniem granic przedmiotowych zarzucanego oskarżonemu czynu.

Sad Najwyższy uznał, że negatywna przesłanka procesowa w postaci powagi rzeczy osądzonej albo zawisłości sprawy (art. 17 § 1 pkt 7 kpk) w odniesieniu do czynu ciągłego (art. 12 § 1 kk ) aktualizuje się dopiero wówczas, gdy zarówno zachowania prawomocnie osądzone i uznane za czyn ciągły, albo będące przedmiotem jednego postępowania, jak i później ujawnione, były objęte jednym i tym samym zamiarem sprawcy. W wypadku braku takiego ustalenia dopuszczalne jest prowadzenie odrębnego postępowania karnego o zachowania inne niż objęte prawomocnym wyrokiem, albo będące przedmiotem innego toczącego się już postępowania, a wydany w nowym postępowaniu wyrok nie jest dotknięty bezwzględną przyczyną odwoławczą określoną w art. 439 § 1 pkt 8 kpk.

Na uwzględnienie zasługiwał wniosek prokuratora o zasądzenie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonych zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Obowiązkowi naprawienia szkody orzekanemu w na podstawie art. 46 § 1 kk należy przypisać zasadniczo funkcję kompensacyjną, bowiem głównym celem tego środka jest naprawienie wyrządzonej przestępstwem szkody. Przy orzekaniu o obowiązku przewidzianym w art. 46 § 1 kk należy kierować się zasadami prawa cywilnego, a zatem warunkiem jego orzeczenia w wyroku karnym jest istnienie w chwili wyrokowania szkody, której ustalenia dokonuje się według tych samych reguł, jak przy określaniu odszkodowania w postępowaniu cywilnym. Obowiązek naprawienia szkody jako środek kompensacyjny wywołuje podwójny skutek, a mianowicie oddziałuje w sferze uprawnień cywilnoprawnych podmiotu uprawnionego i sprawcy szkody, oraz w sferze karnoprawnej, jako że nakłada obowiązek, będący środkiem reakcji na przestępstwo, na sprawcę szkody i wywołuje konsekwencje związane ze stwierdzeniem popełnienia przestępstwa.

Do celów postępowania karnego należy uwzględnienie prawnie chronionych interesów pokrzywdzonego (art. 2 § 1 pkt 3 kpk), w tym naprawienie już w postępowaniu karnym, gdy to możliwe, szkody wyrządzonej przestępstwem.

Jednym ze sposobów zabezpieczenia interesów pokrzywdzonego jest instytucja prawa materialnego sformułowana w art. 46 § 1 kk. Uprawnia ona, a w sytuacji określonej w tym przepisie zobowiązuje sąd, w razie skazania, do orzeczenia obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem. Zadośćuczynienie stanowi formę rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej. Podstawą żądania z art. 445 jest doznana krzywda niemajątkowa w postaci ujemnych przeżyć związanych z cierpieniami psychicznymi i fizycznymi pokrzywdzonego, wynikająca z naruszenia dóbr osobistych wskazanych w tym przepisie (zob. wyr. SN z 4.7.1969 r., I PR 178/69, OSNCP 1970, Nr 4, poz. 71, z glosą A. Szpunara, PiP 1970, Nr 8–9, s. 412). Odpowiednia suma pieniężna przyznana tytułem zadośćuczynienia powinna być utrzymana w rozsądnych granicach i być dostosowana do aktualnych stosunków majątkowych w społeczeństwie (zob. orz. SN z 24.6.1965 r., I PR 203/65, OSPiKA 1966, Nr 4, poz. 92; z 22.3.1978 r., IV CR 79/78, Legalis).

Uwzględniając charakter tego czynu, istotę czynności sprawczej ( użyte wobec policjantów słowo było wyjątkowo wulgarne i obraźliwe, oświadczone wobec innej osoby ), sąd odwoławczy uznał, iż naruszenie godności policjantów i doznanie przez nich ujemnych doznań psychicznych, musi spowodować zasądzenie od oskarżonego na rzecz M. D., S. K. i K. J. - na podstawie art. 46 § 1 kk - kwot po 800 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Rozstrzygnięcie to będzie wzmacniało także cele w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej.

Wysokość zadośćuczynienia powinna przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną, adekwatną do warunków gospodarki rynkowej, jednak powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa ( III CSK 337/19 - postanowienie SN - Izba Cywilna z dnia 23-09-2020, Legalis ). Zasądzone kwoty mieszczą się w tych granicach i uwzględniają wagę przedmiotowego czynu.

3.2.

( Obrońca ) Obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku:

a. art. 410 kpk w zw. z art. 7 kpk:

- poprzez wydanie orzeczenia na podstawie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego bez rozważenia całokształtu okoliczności ujawnionych w czasie rozprawy i w konsekwencji uznaniu, że oskarżony znieważył umundurowanych funkcjonariuszy policji słowami uznanymi powszechnie za wulgarne i obraźliwe;

-poprzez odmowę nadania wiarygodności zeznaniom świadka G. W. w części wskazującej, iż oskarżony nie znieważył umundurowanych funkcjonariuszy policji słowami uznanymi powszechnie za wulgarne i obraźliwe;

b. art. 5 § 2 kpk poprzez naruszenie zasady in dubio pro reo nakazującej rozstrzygać na korzyść oskarżonego wszystkie wątpliwości w zakresie ustaleń faktycznych, które powinny być dokonywane zgodnie z rzeczywistością przy uwzględnieniu wszystkich dowodów przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego ocenianych w ich całokształcie i wzajemnym powiązaniu.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść:

-poprzez wyrażenie błędnego poglądu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, podczas gdy ujawniony w toku sprawy materiał dowodowy, w tym zeznania G. W. nie potwierdziły tego, by w czasie zdarzenia oskarżony znieważył umundurowanych funkcjonariuszy policji słowami uznanymi powszechnie za wulgarne i obraźliwe;

-polegający na uznaniu przez sąd za niewiarygodne oraz niespójne z pozostałym materiałem dowodowym wyjaśnień oskarżonego złożonych przed sądem I instancji w części, w której zaprzecza on swojemu sprawstwu i winie, w sytuacji gdy wiarygodność tych wyjaśnień została potwierdzona między innymi przez zeznania G. W..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty te zostaną rozpoznane łącznie, co pozwoli uniknąć powielania zarazem tych samych rozważań i ocen.

Analizując całokształt ujawnionych w sprawie dowodów należy uznać, że sąd rejonowy zebrał je w sposób wystarczający do merytorycznego rozstrzygnięcia i nalżycie ocenił, co pozwoliło mu na wyprowadzenie prawidłowych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego i nie ma podstaw, ani do skutecznego kwestionowania dokonanej przez sąd I instancji oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, ani też poczynionych na podstawie tego materiału dowodowego ustaleń faktycznych. Konfrontując ustalenia faktyczne z przeprowadzonymi na rozprawie głównej dowodami trzeba stwierdzić, iż dokonana przez sąd rejonowy rekonstrukcja zdarzeń i okoliczności popełnienia przypisanego oskarżonemu wykroczenia nie wykazuje błędu i jest zgodna z przeprowadzonymi dowodami, którym sąd ten dał wiarę i się na nich oparł.

Dokonane przez sąd oceny, uzewnętrznione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, musiały prowadzić do ustalenia sprawstwa obwinionego za przypisany mu czyn, aczkolwiek niektóre okoliczności zdarzenia wymagały pogłębionej refleksji w instancji odwoławczej.

Sąd okręgowy podzielając generalnie ocenę dowodów zaprezentowaną przez sąd merytoryczny, musi się jednak odnieść do niektórych okoliczności wynikających z argumentacji podniesionej w środku odwoławczym:

-w pierwszej kolejności należy podkreślić, iż kardynalnym dowodem inicjującym przedmiotową sprawę w stosunku do S. W. są zeznania: S. K., K. J., M. D., którym brak powodów, aby zarzucić niekonsekwencje i nieobiektywizm. W/w nie mieli racjonalnych powodów, aby bezpodstawnie pomawiać oskarżonego. Policjanci zbieżnie i stanowczo wskazali, jakiego sformułowania użył wobec nich oskarżony, co stanowiło zresztą powód zatrzymania go i osadzenia w (...). Nie jest to więc pojedynczy dowód obciążający oskarżonego, a niezależne relacje trzech osób, które były konsekwentne w toku całego postępowania.

- wyjaśnienia S. W. mają charakter obronny. Z uwagi na swoją sprzeczność z podstawowymi dowodami, nie zdołały zachwiać wersją oskarżenia. Dlatego słusznie sąd rejonowy w zasadniczych elementach związanych z odpowiedzialnością prawnokarną odmówił wiary temu oskarżonemu, do czego był w pełni uprawniony. W realiach niniejszej sprawy całokształt dowodów połączonych w logiczną i harmonijną całość był bazą do skazania oskarżonego. Według oskarżonego nie było podstaw do interwencji, a on wobec policjantów był „grzeczny”, przecząc sobie jednocześnie, poprzez przyznanie używał słowa „k…a” i wzywał matkę do niepodejmowania relacji z interweniującymi policjantami;

- zdaniem sądu odwoławczego zeznania G. W. mają charakter ochronny dla oskarżonego. Mimo, że nie była od początku zajścia, to podnosi, że syn nie sprowokował policjantów, nie był pijany ( był po piwie z kolegami ). Wskazuje więc na okoliczności, o których nie mogła wiedzieć. Ponadto inkryminowane sformułowanie przytacza inaczej niż oskarżony. Przybyła na miejsce zdarzenia później, była zdezorientowana i mogła interpretować wezwanie syna zgodnie z jego interesem. Potwierdza. że policjanci byli w bezpośredniej bliskości oskarżonego i musieli jego wypowiedź słyszeć.

- z zeznań P. G. wynika, iż w obecności policjantów oskarżony „przeklinał”, popijał piwo i uważa, że został zatrzymany, gdyż musiał coś powiedzieć do policjantów ( drugi świadek P. D. przebywał w klatce schodowej i oświadczył, że nie słyszał rozmów oskarżonego z funkcjonariuszami ). Zeznania tych świadków pokazują jednak, iż oskarżony nie był w czasie interwencji „grzeczny” i stawiał się policjantom. Przyjmował inne – konfrontacyjne postawy wobec przybyłych;

-nie liczba dowodów decyduje o ich wiarygodności, ale swobodna ocena materiału dowodowego, w tym nawet tylko oparta na jednym dowodzie osobowym. Przy ocenie zeznań pokrzywdzonych należy uwzględnić wewnętrzną spójność ich depozycji z jednoczesnym rozważeniem, czy istnieją dowody je potwierdzające, a nadto czy jej depozycje są stanowcze. Zestawiając je z innymi dowodami i okolicznościami, sąd rejonowy słusznie uznał, iż twierdzenia pokrzywdzonych wskazujące na sprawstwo oskarżonego zasługują na wiarygodność. Podnosili oni, że oskarżony im się przeciwstawiał, a powodem do zatrzymania go było właśnie obraźliwe i wulgarne określenie interweniujących.

Zarzut naruszenia art. 7 kpk nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności (zob. post. SN z 26.7.2007 r., IV KK 175/05, KZS 2008, Nr 1, poz. 30, Legalis ). Uwiarygodnienie zarzutu dowolnej oceny dowodów wymaga zatem wykazania w oparciu o fakty i ich pogłębioną logiczną analizę, że rzeczywiście sąd pominął dowody istotne (nie jakiekolwiek, lecz istotne) dla rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie, że włączył do podstawy ustaleń dowody nieujawnione, że uchybił regułom prawidłowego logicznego rozumowania, że uchybił wskazaniom wiedzy lub życiowego doświadczenia (zob. wyr. SA we Wrocławiu z 19.4.2012 r., II AKa 67/12, KZS 2013, Nr 10, poz. 90, Legalis ). O obrazie art. 410 kpk można mówić natomiast wówczas, gdy sąd wydając wyrok oprze się na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej albo pominie przy wyrokowaniu okoliczności wynikające z przeprowadzonych dowodów.

Nie można żadną miarą przyjąć, że w tej sprawie doszło do naruszenia art. 7 kpk jeżeli za takie naruszenie miałby być uznany fakt, że przyjęte przez sąd I instancji założenia dowodowe nie odpowiadają preferencjom strony. W wypadku, gdy pewne ustalenie faktyczne jest zależne od dania wiary tej lub innej grupie dowodów przeprowadzonych w toku procesu, nie można w ogóle mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo ( art. 5 § 2 kpk ). Obowiązkiem sądu jest bowiem wtedy przede wszystkim dokonanie pogłębionej analizy poszczególnych dowodów, zajęcie stanowiska co do ich wiarygodności, skonfrontowanie z innymi dowodami i dokonanie oceny, której wyniki w postaci wniosków doprowadzą do dokonania konkretnych ustaleń faktycznych. Samo zgromadzenie w sprawie różnych dowodów, nawet wspierających przeciwstawne tezy, nie daje wcale podstawy do twierdzenia, że zachodzą nie dające się usunąć wątpliwości, ale rodzi po stronie sądu obowiązek szczególnie starannego rozważenia każdego z tych dowodów i rzetelnego wskazania, które z nich i dlaczego przyjmuje za podstawę swego rozstrzygnięcia. Te obowiązki sąd I instancji wypełnił.

Wyjaśnienia oskarżonego są dowodem, który wymaga oceny prowadzonej na takich samych zasadach, jak każdy inny dowód. Co więcej, zanegowanie twierdzeń pokrzywdzonych, tylko z tego powodu, że nie przystają one do okoliczności zawartych w wyjaśnieniach oskarżonego, czy też świadka

( spokrewnionego ze sprawcą ), nie może prowadzić do wniosków sprzecznych z wymową innych dowodów, zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

Argumentów sądu I instancji pominąć się nie da; ponieważ są racjonalne i zakotwiczone w materiale dowodowym, zasługują na uwzględnienie.

Podniesione wyżej okoliczności, a także inne wskazane w motywach zaskarżonego wyroku dały jednak podstawę do poczynienia ustaleń faktycznych odnośnie sprawstwa oskarżonego. Szczegółowa analiza materiału zgromadzonego w toku procesu w tej sprawie prowadzi do wniosku, że ocena dowodów zaprezentowana w apelacji dotknięta jest błędami w rozumowaniu, pomija pełną treść relacji poszczególnych osób przesłuchanych w toku procesu, nie dostrzega istotnych powiązań zachodzących między informacjami uzyskanymi z poszczególnych źródeł dowodowych, niezasadnie dyskwalifikuje część z tych źródeł. Apelacja kwestionuje stanowisko sądu zwłaszcza z pozycji wyjaśnień oskarżonego oraz własnych subiektywnych ocen wymowy przeprowadzonych na rozprawie dowodów, przy wybiórczym i subiektywnym ujęciu ich zakresu, charakteru i treści.

Do przypisanego obwinionemu czynu sąd I instancji zastosował prawidłową kwalifikację prawną.

Wniosek

( Obrońca ) Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie S. W. od popełnienia zarzucanego mu czynu;

ewentualnie w razie nie uznania zarzutów pierwotnych, a tylko alternatywnego – na zasadzie art. 37 a kk wymierzenie oskarżonemu kary ograniczenia wolności w wymiarze jednego roku i zwolnienie go z kosztów postępowania ze względu na jego trudną sytuację materialną.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne odnośnie przedmiotowego czynu znajdują odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Brak jest podstaw faktycznych i prawnych do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Brak podstaw prawnych do uwzględnienia wniosków w ramach podniesionych przez obrońcę oskarżonego zarzutów, w szczególności do uniewinnienia oskarżonego. Nie pozwala na to ocena kluczowych dowodów w sprawie. Charakter przedmiotowego czynu, w szczególności motywacja sprawcy, przeciwstawia się łagodzeniu kary. W tych warunkach nie tylko rodzaj kary i jej nieuchronność, a także odczuwalna wysokość ma decydujące znaczenie z punktu widzenia prewencji indywidualnej, bowiem uświadamia oskarżonemu nieopłacalność godzenia w porządek prawny.

Sąd odwoławczy nie zgodził się ze skarżącym, iż wymierzona oskarżonemu kara jest rażąco surowa.

Za represję rażąco niewspółmierną uznaje się taką karę, która - pomijając dyrektywy wymiaru kary - w sposób istotny lub wręcz drastyczny odbiega od tej, jaką należałoby wymierzyć przy uwzględnieniu okoliczności przedmiotowych charakteryzujących czyn przypisany sprawcy oraz podmiotowych, związanych z jego osobą. Do uznania zasadności zarzutu opartego na podstawie art. 438 pkt 4 kpk konieczne jest wykazanie przez skarżącego sądowi I instancji konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego przy ocenie znaczenia ustalonych okoliczności (tak podmiotowych, jak i przedmiotowych), czy też w zakresie nakazu ich kompletnego uwzględnienia – mających, stosownie do brzmienia art. 53 kk, znaczenie dla wymiaru kary.

Dane dotyczące osoby sprawcy, zwłaszcza jego uprzednia karalność, w szczególności na karę pozbawienia wolności i nie korygowanie swojego zachowania w kierunku przestrzegania porządku prawnego w kontekście okoliczności popełnienia przedmiotowego czynu, przeciwstawiają się łagodzeniu kary wymierzonej mu w I instancji.

Oskarżony musi zdawać sobie sprawę, iż za każde kolejne przestępstwo grozi mu adekwatna reakcja karna, a w realiach jego uprzedniej karalności nie może już liczyć na pobłażliwość.

Pojęcie rażącej niewspółmierności może odnosić się zarówno do wymiaru kary, jak również jej rodzaju i zmiana wyroku w tym zakresie może nastąpić tylko wówczas gdy skarżący wykaże w środku zaskarżenia w sposób przekonujący, że orzeczona wobec oskarżonego kara nosi cechy rażącej lub surowości. Sąd odwoławczy po rozważeniu stanowiska odwołującego się uznał, że oskarżonemu - przy prawidłowym uwzględnieniu dyrektyw wymiaru kary - powinna być wymierzona bezwzględna kara pozbawiania wolności w wymiarze 3 miesięcy; co więcej reakcja karna wobec sprawcy została uzupełniona na jego niekorzyść w instancji odwoławczej poprzez zasądzenie od niego na rzecz pokrzywdzonych zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

3.3.

( Zarzut alternatywny - obrońca ) Rażąca niewspółmierność kary w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości oraz winy oskarżonego, która to nie odzwierciedla należycie społecznego niebezpieczeństwa czynu oraz obu celów kary określonych w art. 53 § 1 kk w zakresie prewencji ogólnej, jak i szczególnej, które uzasadniają skazanie oskarżonego na karę ograniczenia wolności w wymiarze jednego roku, która to kara wydaje się adekwatną do stopnia znieważenia oskarżonego, społecznej szkodliwości czynu, a przede wszystkim następstw, jakie wystąpiły po ujawnieniu zarzucanego oskarżonemu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić, gdy kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy – innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą.

Nie jest zasadny jest podniesiony w apelacji zarzut wymierzenia oskarżonemu kary w rażąco surowym wymiarze.

Sąd odwoławczy uznał, iż taka sytuacja na korzyść oskarżonego w przedmiotowej sprawie zachodziła. W tym kontekście należy uwzględnić, iż:

- okoliczności popełnienia przypisanego mu czynu wskazują na znaczny stopień jego społecznej szkodliwości. Oskarżony pił alkohol w miejscu publicznym w porze nocnej wspólnie z innymi osobami. Generowany przez nich hałas był powodem wezwania przez mieszkańca patrolu policji na interwencję. W przeciwieństwie do kolegów, oskarżony stawiał się policjantom oraz określił ich wulgarnym i obraźliwym sformułowaniem. Powtórzył czynności sprawcze podczas badania w szpitalu. Gdyby wykonywał polecenia policjantów, nie były zatrzymany, a może nawet ukarany;

- oskarżony był trzykrotnie karany, w tym z art. 178a § 1 kk i art. 226 § 1 kk oraz z art. 226 § 1 kk i 224 § 2 kk ( w tym przypadku, między innymi na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności ). Oskarżony odpowiada w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk. Okazał jednak powtarzającą się tendencję, iż ma skłonność do lekceważenia porządku prawnego. Wcześniejsze reakcje karne, w tym kara pozbawienia wolności, nie odniosły wobec niego pożądanych efektów w postaci utrwalenia postawy w kierunku przestrzegania porządku prawnego. Dane te wskazują, iż w/w nie wyciągnął wystarczających wniosków z uprzednich skazań. Ma on stałe miejsca zamieszkania, pracuje. Posiada dziecko na utrzymaniu. Dane osobopoznawcze także nie mają istotnego waloru łagodzącego.

Okoliczności powyższe przemawiają jednoznacznie przeciwko złagodzeniu oskarżonemu zastosowanej reakcji karnej. Akceptacja postulowanej przez obrońcę kary, która cechuje się jednak łagodnością, prowadziłaby do bezpodstawnego premiowania sprawcy i nie osiągałoby zakładanych celów w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Taka kumulacja okoliczności obciążających musi mieć wpływ na rodzaj kary ( wybór kary pozbawienia wolności ) i wymierzenie jej w bezwzględnej postaci.

Zgodnie z treścią art. 53 kk sąd wymierza karę bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele w zakresie prewencji indywidualnej, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Decydując o wymiarze kary sąd uwzględnia także rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, motywację i sposób zachowania się sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu. Kara bowiem musi być sprawiedliwa, nie jest formą odwetu za popełniony czyn. Sąd I instancji w sposób jednoznaczny przyjął, że stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego z uwagi na sposób jego popełnienia, jak również motywację jest wysoki. Stopień winy powiązany jest ściśle z przesłankami zawinienia, a zatem o poziomie winy będą decydować m.in. właściwości sprawcy (np. wiek, stan zdrowia), okoliczności rzutujące na proces motywacyjny, jak również rodzaj i liczba naruszonych reguł ostrożności (M. Kalitowski, Z. Sienkiewicz, J. Szumski, L. Tyszkiewicz, A. Wąsek, Kodeks karny. Komentarz, t. II, Gdańsk 2001, s. 94). Brak jest okoliczności z uwagi na właściwości sprawcy zmniejszające stopień zawinienia. Trzecia ogólna dyrektywa sądowego wymiaru kary to dyrektywa prewencji indywidualnej. Wymierzona kara ma oddziaływać na sprawcę poprzez osiągnięcie celu zapobiegawczego. Cel zapobiegawczy zostaje osiągnięty, jeśli ukarany sprawca w przyszłości nie popełni już przestępstwa. Kara ta dodatkowo realizuje cel wychowawczy, który odnosi się do zmiany osobowości sprawcy, jego postawy, w szczególności do wykształcenia u niego poszanowania dla norm prawnych. Kluczowym kryterium przy orzekaniu kary w perspektywie prewencji indywidualnej jest osobowość sprawcy. Sąd jest zobligowany do postawienia prognozy kryminologicznej, zgodnie z kryteriami wskazanymi 53 kk. Taka prognoza kryminologiczna powinna stanowić bazę do dokonywania wyboru optymalnej sankcji, mając na względzie zarówno rodzaj, jak i surowość kary (M. S., Wybór optymalnej..., s. 42). Oskarżony jest sprawcą zdemoralizowanym, co do którego wcześniejsze kary nie były skuteczne. Dlatego w kontekście przypisanego mu czynu wymaga odpowiednio surowej reakcji karnej, która w tym przypadku obejmuje karę pozbawienia wolności oraz środek kompensacyjny ( orzeczony dopiero w instancji odwoławczej ); sąd odwoławczy nie widzi jakichkolwiek powodów, aby w II instancji rozstrzygnięcie o karze pozbawienia wolności w jakikolwiek sposób skorygować na korzyść oskarżonego. Sąd I instancji miał na uwadze również dyrektywę prewencji ogólnej, tj. „kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa”. Jest to dyrektywa pozytywnej prewencji ogólnej, która nie może być pojmowana wyłącznie jako odstraszanie społeczeństwa, a więc wymierzanie konkretnemu sprawcy surowej kary, nawet ponad stopień winy. Tylko, bowiem kara sprawiedliwa, współmierna do stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu, a przy tym wymierzona w granicach winy sprawcy, może mieć pozytywny wpływ na społeczeństwo, budzić aprobatę dla wymierzonych kar oraz zaufanie do wymiaru sprawiedliwości - i w ten sposób stwarzać warunki do umacniania i kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Wszystkie wymienione dyrektywy sądowego wymiaru kary są równorzędne i muszą znaleźć uwzględnienie podczas doboru rodzaju kary i miarkowania jej wysokości. Jednak równorzędność dyrektyw nie oznacza równomierności w ich stosowaniu. Właśnie dzięki zróżnicowanemu wpływowi poszczególnych dyrektyw na wymiar kary konkretnego sprawcy - proporcjonalnemu do okoliczności wskazujących najbardziej odpowiednie spośród nich dla realizacji celów kary w konkretnym przypadku - możliwa jest indywidualizacja kary, czyli dostosowanie jej rodzaju i wymiaru do oczekiwanej skuteczności.

Z uzasadnienia wyroku sądu I instancji wynika, że przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu uwzględniono okoliczności wskazane w art. 115 § 2 kk. Dyrektywa stopnia społecznej szkodliwości ma sprzyjać wymierzeniu kary sprawiedliwej i powinna nie tylko wyznaczyć górny pułap kary współmiernej do stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu, ale i przeciwdziałać wymierzeniu kary zbyt łagodnej w przypadku znacznej społecznej szkodliwości czynu; sąd przy wymiarze kary zobowiązany jest baczyć, aby jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy. Te dwie dyrektywy w tym przypadku wpływają jednak na surowość kary, która musi być dostoswana do wagi czynu i stopnia zawinienia sprawcy i w tej sprawie jej rodzaj ma determinujące znaczenie. Kara wymierzona zgodnie z dyrektywą prewencji indywidualnej powinna osiągnąć cel zapobiegawczy, a zatem zapobiec popełnieniu w przyszłości przestępstwa przez sprawcę. Z drugiej strony oczywistym jest, iż wychowanie sprawcy nie jest tożsame z pobłażaniem mu i koniecznością wymierzenia kary łagodnej, gdyż w określonych sytuacjach to właśnie kara izolacyjna odpowiednio wymierzona spełnia nie tylko rolę odwetu za popełnione przestępstwo, ale jest też czynnikiem wychowawczym, pozwalającym na uzmysłowienie sprawcy nie tylko faktu nieopłacalności łamania prawa, ale i związanych z tym konsekwencji. Jest też wyraźnym sygnałem dla społeczeństwa, że sprawcy umyślnie godzący po raz kolejny w mienie innego podmiotu ( bo nie chce im się pracować ), nie mogą liczyć na pobłażliwe traktowanie. Celem tej kary jest także przywrócenie w środowisku poczucia naruszonego bezpieczeństwa oraz to, aby przez właściwy wybór rodzaju kary, zapewnić realność ochrony najważniejszych dóbr chronionych przez prawo karne.

Nie byłoby z tej perspektywy zrozumiałym sygnałem wymierzenie oskarżonemu za ten czyn kary wolnościowej, przy dominujących okolicznościach obciążających dotyczących sposobu jego popełnienia, w tym motywacji. W ocenie sądu odwoławczego okoliczności łagodzące nie stanowią wystarczającej przeciwwagi dla okoliczności obciążających.

Zdaniem sądu odwoławczego karą współmierną do stopnia zawinienia oraz do stopnia społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu, a także czyniącą zadość innym ustawowym dyrektywom wymiaru kary jest kara 3 miesięcy pozbawienia wolności. Zastosowanie art. 69 kk jest niedopuszczalne z uwagi na wcześniejszą karalność oskarżonego na karę pozbawienia wolności.

Wniosek

Jak wyżej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak wyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wina

Sprawstwo

Kara pozbawienia wolności w wysokości 3 miesięcy

Zaliczenie na poczet kary pozbawienia wolności okresu zatrzymania sprawcy

Zasądzenie kosztów procesu od oskarżonego

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak jest podstaw faktycznych i prawnych do korygowania zaskarżonego wyroku w tych zakresach.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd odwoławczy na podstawie art. 46 § 1 kk zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonych: M. D., S. K. i K. J. kwoty po 800 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody orzeczenia środka kompensacyjnego zostały podane wyżej.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Na podstawie art. 636 § 2 kpk, art. 633 kpk, art. 635 kpk ( prokurator w zasadniczym wątku przegrał apelację ) sąd odwoławczy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 60 złotych opłaty za drugą instancję i 10 złotych tytułem zwrotu wydatków za postepowanie odwoławcze.

Kwota 70 złotych kosztów procesu za instancję odwoławczą nie przekracza możliwości zarobkowych oskarżonego i brak jest podstaw do zwolnienia go od nich.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

Sprawstwo

Kara

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

Kara

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana