1.Przewodnicząca:

1.SSO Agnieszka Połyniak

1.Protokolant:

1.Agnieszka Strzelczyk

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 47/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 16 listopada 2023r. w sprawie sygn. akt VI K 653/23.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności w wymiarze 7 miesięcy pozbawienia wolności, gdyż prawidłowa ocena okoliczności dotyczących ich wymiaru uzasadnia orzeczenie kary w niższej wysokości

2.  obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 43a § 2 k.k. poprzez orzeczenie wobec oskarżonego świadczenia pieniężnego w kwocie 10.000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, podczas gdy z przepisu wynika, że w razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 164 § 1, art. 165 § 1, art. 165a§ 1 lub 2, art. 171 § 1, 2 lub 3, art. 174 § 1, art. 178a § 1, art. 178b, art. 179, art. 180, art. 200a §lub 2, art. 200b, art. 202 § 4b lub 4 c, art. 244, art. 255a § 1 lub 2, art. 258 § 1, art. 263 § 2 sąd orzeka świadczenie pieniężne, podczas gdy oskarżany został skazany za czyn z art. 178a§ 4 k.k.

3.  obrazę przepisów postępowania tj. art. 627 k.p.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i zasądzenie kosztów procesu od oskarżonego w wysokości 180 zł tytułem opłaty oraz 1171,26 zł gdy nie określono z jakiego tytułu zasądzono kwotę 1171,26 zł, a przepis stanowiący podstawę orzeczenia nie istnieje.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Szczegółowe ustosunkowywanie się do zarzutów zawartych w apelacji okazało się przedwczesne z uwagi na dostrzeżoną z urzędu, w toku kontroli instancyjnej, konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, co zostanie szczegółowo omówione w sekcji 4 niniejszego uzasadnienia.

Niemniej wskazać wypada, że zarzut obrazy prawa materialnego (pkt 2 petitum apelacji) jest oczywiści błędny. Uszło uwagi apelującej, że przepis art. 43 a k.k. był nowelizowany. Brzmienie cytowane w apelacji zostało nadane nowelą obowiązującą od 1 stycznia 2023r., zaś Sąd meriti stosował przepisy obowiązujące w dacie czynu, o czym świadczy odwołanie do art. 4 §1 k.k. w puncie I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku. Tym samym po dacie wejścia w życie zmiany, podstawą orzeczenia świadczenia pieniężnego w niezmienionych granicach, może być przepis art. 43a §3 k.k. Brak jednoznacznego wskazania, iż i w tej części Sąd odwołał do przepisów obowiązujących w dacie czynu (zatem z zastosowaniem art. 4 §1 k.k.) mogło budzić wątpliwości odnośnie tego jaką regulacją, tj. z jakiego okresu, zastosowano. Okoliczność powyższa na gruncie omawianej sprawy jest jednakże nieistotna.

Zgodzić się natomiast należy z obrońcą, iż rozstrzygnięcie w zakresie orzeczenia prawidłowo zredagowane. Nie wskazał bowiem Sąd orzekający co stanowi zasądzoną od oskarżonego kwotę 1171,26 zł. Takie sformułowanie rozstrzygnięcia o kosztach pozwala jedynie przypuszczać, że kwota wskazana stanowi element kosztów sądowych – wydatki bądź ich część (art. 627 k.p.k.). Dopiero w uzasadnieniu wskazał Sąd, iż zasądzona kwota to istotnie koszty sądowe – wydatki, które tymczasowo w tej sprawie wyłożył Skarb Państwa. Lektura uzasadnienia prowadzi zatem do wniosku, że twierdzenie skarżącej, że doszło do obrazy art. 627 k.p.k., jest niezasadne, zaś podstawą prawną obciążenia są obowiązujące regulacje art. 628 pkt 2 k.p.k. i art. 618 §1 i 3 k.p.k. Przepisy te wprost wskazują co składa się na wydatki sądowe i w tym zakresie Sąd Rejonowy orzekł.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i znaczne obniżenie kary pobawienia wolności, a także uchylenie orzeczenia z pkt IV i VII.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy wniosek obrony dotyczące zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie kary okazał się przede wszystkim przedwczesny. Na obecnym etapie nie sposób kategorycznie rozstrzygać w zakresie prawnokarnej oceny zachowania K. T., a tym samym ocenić okoliczności, które miałyby wskazywać czy i jaką karę winien ponieść oraz jakie środki karne i kompensacyjne należałoby orzec oraz w jaki sposób rozstrzygnąć o kosztach procesu. Pozostałe kwestionowane rozstrzygnięcia ściśle związane z ustaleniem sprawstwa, również nie mogły się ostać, bez konieczności szczegółowego odnoszenia się do podstaw ich orzeczenia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Wyniki kontroli instancyjnej Sąd ad quem stwierdził, iż Sąd a quo nie dysponował kompletnym materiałem dowodowym, który uprawniałby do dokonania kategorycznych ustaleń faktycznych, a dotyczących ustawowych znamion czynu (bądź czynów), który miał popełnić K. T.31 października 2022 roku, kierując samochodem marki R. o nr rej. (...), mając 2.45ng/mL ∆9 - (...) we krwi, nie stosując się jednocześnie do orzeczonego przez sąd powszechny zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych oraz decyzji Starosty Powiatu (...). Reczą Sądu I instancji w pierwszej kolejności było bowiem ustalenie tego, czy oskarżony był „pod wpływem środka odurzającego”, tj. czy środek ten miał realny wpływ na sprawność psychomotoryczną kierującego pojazdem w stopniu podobnym, jak w przypadku gdyby znajdował się w stanie nietrzeźwości wywołanym spożyciem alkoholu w ilości wskazanej w art. 115 §16 k.k.

Dopiero dokonanie jednoznacznych ustaleń w tym zakresie uprawniało do poczynienie dalszych ustaleń wpływających na stopień społecznej szkodliwości oraz winy sprawcy i - finalnie - uznanie, iż oskarżony jest sprawcą czynu z art. 178a §4 k.k. oraz wymierzenie mu stosownej kary oraz środków karnych i kompensacyjnych. Takich ustaleń – o czym przekonuje lektura uzasadnienia - Sąd jednakże nie poczynił (koncentrując się na kwestii uzależnienia oskarżonego), w sytuacji kiedy postępowanie przygotowawcze w tej mierze również nie zostało przeprowadzone prawidłowo.

Analiza akt sprawy uprawnia do wniosku, że przedstawiony Sądowi materiał dowodowy był niekompletny, a opinia biegłego z Laboratorium (...) Sp. z o.o. we W. - nie tylko niepełna, ale przede wszystkim wewnętrznie sprzeczna, czego nie dostrzeżono. W konsekwencji wyprowadzony przez biegłego wniosek, iż „osoba, od której ją [krew] pobrano znajdowała się w stanie pod wpływem środka odurzającego” (k. 20), nie ma racjonalnego uzasadnienia, a mimo to Sąd orzekający, w ślad za rzecznikiem oskarżenia, zaaprobował go. Zaniechał przy tym przeprowadzenia tych dowodów, które owe wątpliwości odnośnie prawidłowości wniosków biegłego, mogłyby ewentualnie usunąć.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd I instancji bazował na materiale dowodowym, który przedstawił prokurator wraz z aktem oskarżenia, sam w istocie nie przeprowadził postępowania dowodowego w sposób uprawniający do uznani że oskarżony znajdował się pod wpływem środka odurzającego w rozumieniu art. 178a § 1 k.k. Chodzi tu zwłaszcza o dokonanie rozróżnienia tego stanu od stanu po użyciu środka odurzającego, co z punku widzenia zarzucanego K. T.czynu z art. 178a § 4 k.k., jeżeli weźmie się pod uwagą ilość stwierdzonego w jego krwi ∆9 - (...), ma istotne znaczenie. Zauważyć należy, że jakkolwiek sam ustawodawca wyraźnie rozróżnia stan „ pod wpływem” środka odurzającego, o którym to stanie mowa w art. 178a § 1 k.k., od stanu „ po użyciu” takiego środka, który stanowi znamię wykroczeń z art. 86 § 2 k.w., art. 87 § 1 i § 2 k.w., to jednak nie zdefiniował obu tych stanów, jak ma to miejsce w podniesieniu do spożycia alkoholu (por. art. 46 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi oraz art. 115 § 16 k.p.k.). Sąd karny, by mógł prawidłowo rozpoznać sprawę o przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji popełnione pod wpływem środka odurzającego, a więc także o przestępstwo z art.178a 4 k.k., każdorazowo musi ustalić, czy środek ten miał realny wpływ na sprawność psychomotoryczną kierującego pojazdem w stopniu podobnym, jak w sytuacji znajdowania się pod wpływem alkoholu.

W przypadku zatem stwierdzenia tego środka w organizmie kierującego pojazdem mechanicznym, konieczne będzie każdorazowo dokonanie ustaleń dowodowych w zakresie zachowania się osoby badanej w chwili zdarzenia, często połączone z ekspertyzą biegłych (vide wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna z 3 grudnia 2014 r. sygn. II KK 219/14).

Powszechnie aprobowany jest przy tym pogląd, że przy odróżnieniu stanu pod wpływem i stanu po użyciu środka odurzającego należy posługiwać się nie tyle kryterium ilościowym stężenia tego środka, co jego indywidualnym oddziaływaniem na konkretnego sprawcę. Sąd rozpoznający poszczególny przypadek o czyn polegający na prowadzeniu pojazdu w stanie znajdowania się pod wpływem lub po użyciu substancji odurzającej, innej niż alkohol, musi zatem nie tylko stwierdzić istnienie takiego środka w organizmie osoby kierującej pojazdem, ale również określić, czy wpłynął on na jej zachowanie w sposób analogiczny, jak w przypadku znajdowania się w stanie nietrzeźwości. Dopiero po takim ustaleniu możliwe będzie przypisanie sprawcy dodatkowego znamienia kwalifikującego, w postaci znajdowania się pod wpływem środka odurzającego w rozumieniu art. 178a § 1 k.k. (odpowiednio także z art. 178a §4 k.k.). W doktrynie podnosi się zgodnie, że dopóki ustawodawca nie określi - jak ma to miejsce w przypadku alkoholu - jakie stężenia progowe środków odurzających uznaje za równoznaczne ze stanem znajdowania się pod ich wpływem, trudności tych nie będzie można uniknąć a sąd orzekający w każdej takiej sprawie będzie musiał ustalić, czy środek ten in concreto oddziaływał na kierującego pojazdem w stopniu, który zakłócał jego czynności psychomotoryczne w sposób analogiczny, jak w przypadku znajdowania się w stanie nietrzeźwości. Zauważa tut. Sąd, że podczas konferencji w Krakowie 28-29 listopada 2012r. pt.: „Środki podobnie działające do alkoholu – interpretacja wyników badań krwi kierowców dla potrzeb sądowych”, jej uczestnicy zaproponowali progi stężeń poszczególnych substancji odurzających, których wartości można oceniać analogicznie, jak stężenia alkoholu, z rozróżnieniem na stan „po użyciu” oraz „pod wpływem”. Wartości te następnie zaaprobowano podczas XXX Konferencji Toksykologów Sądowych w Augustowie w maju 2013r. i do tej pory są one wykorzystywane w praktyce (np. M. Ćwiklińska i G. Teresiński, G. Buszewicz „Medyczno – sądowe oraz prawno- karne aspekty opiniowania i orzekania w przypadkach intoksykacji środkami odurzającymi działającymi podobnie do etanolu”, Katedra i Zakład Medycyny Sądowej UM w Lublinie, 2015r., czy M. Mazurek – Wardak i Z. Wardak w glosie do wyroku SN w 3 grudnia 2014r., II K 219/14). Do tych wytycznych odwołał się także biegły, wydający opinię w przedmiotowej sprawy, choć z jego wnioskiem (a zwłaszcza z „zaokrągleniem” w górę, czyli na niekorzyść oskarżonego, stężenia stwierdzonej substancji we krwi bez wyjaśnienia powodów) wobec nader ogólnikowej treści samej opinii, zgodzić się nie można. Zgodnie z tymi wytycznymi, do których wszak się odwołał, ∆9 - (...) w stężeniu od 1 do 2,5 ng/mL we krwi można uznać za stan „po użyciu”, zaś wartości wyższe, tj. powyżej 2,5 ng/mL, za stan „pod wpływem”. Skoro do tych wytycznych odwołał się także biegły A. K., o czym przekonuje właśnie treść uzasadnienia, to sposób interpretacji wyników badania krwi oskarżonego (2,45 ng/ml ∆9 - (...)) w kontekście tego, co wynika z zapisów protokołu badania śliny (k. 5v -6) nie tylko zaskakuje, ale przede wszystkim nie ma racjonalnego uzasadnienia. Do dnia wydania wyroku innych dowodów, które określałyby stan i zdolności psychofizycznych oskarżonego z chwili zatrzymania, nie zgromadzono i nie przeprowadzono. Do formułowania jakichkolwiek wniosków w tym zakresie nie uprawniały protokoły czy badania śliny, czy pobrania krwi. W tym kontekście brak podstaw, by uzasadnić sformułowanie użyte w notatce urzędowej z 31 października 2022r., sporządzonej przez K. Z., iż „zachowanie w/w osoby [oskarżonego] wskazywało na możliwość prowadzenia pojazdu pod wpływem środków odurzających” (k. 1).

W niniejszej sprawie skoro Sąd I instancji, uznając sprawstwo i winę K. T., oparł się na opinii biegłego z zakresu badań toksykologicznych, to jest to równoznaczne z tym, iż przyjął, że oskarżony, w chwili popełnienia przypisanego mu występku, znajdował się pod wpływem substancji odurzającej ∆9 - (...) w ilości 2,5 ng/mL (vide sekcja 3.1, str. 4, k. 96v), choć nie jest to prawdą, a sam wynik badania krwi wykazał 2,45 ng/mL. W sytuacji, kiedy biegły nie wskazał dlaczego, dla dalszej oceny stanu kierującego oraz wyprowadzonych wniosków, przyjął wartość wyższą, tj. 2,5 ng/mL, oraz w jaki sposób stężenie to wpływało na oskarżonego i jego sprawność psychomotoryczną, to jako co najmniej przedwczesny uznać należy ten nader kategoryczny wniosek, K. T.znajdował się pod wpływem środka odurzającego w rozumieniu art. 178a § 1 k.k. tj. że substancja odurzająca znajdująca się w organizmie oskarżonego miała wpływ na jego zachowanie w sposób analogiczny, jak w przypadku znajdowania się w stanie nietrzeźwości w rozumieniu art. 115 §16 k.k.

Dlatego też stwierdzony brak opinii w zakresie wskazania kryteriów, jakim kierował się biegły, wyprowadzając swój wniosek, czyni ją niepełną. Poprzestanie na arbitralnym określeniu przez biegłego, że oskarżany znajdował się pod wpływem środka odurzającego, w sytuacji, gdy kwestia rozróżnienia stanów po użyciu środka odurzającego i pod wpływem środka odurzającego pozostaje nie tylko w nauce, lecz i praktyce sporna, nie dawało podstaw do uznania wydanej opinii za dowód przekonujący w zakresie trafności twierdzenia biegłego. To z kolei uprawnia do uznania tego dowodu ze wewnętrznie sprzeczny. Zważyć chociażby należy na zawarte w protokole badania śliny informacje dotyczące zachowania oskarżonego po zatrzymaniu. (k. 5v). Żaden z wykazany parametrów nie odbiegał od tzw. „normy”, nawet średnice źrenic. Cóż więc takiego w zachowaniu oskarżonego stanowiło o tym, że w notatce urzędowej (k.1) K. Z. zaznaczyła, że zachowanie wskazywało na możliwość prowadzenia podjazdu pod wpływem środków odurzających?

Sąd meriti nie dostrzegł tych niespójności i niejasności zgromadzonych dowodów oraz samej opinii biegłego, czyniąc tę opinię nie tylko podstawą ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie, ale wyprowadził na jej podstawie wniosek, na pewno przedwczesny, a być może nawet błędny, że stwierdzone u oskarżonego stężenia substancji odurzającej wynosił 2,5 mg/mL, gdy tymczasem badanie krwi wykazało jednoznacznie, że stężenie delta – 9 – tetrahydrokannabinolu wynosiło 2,45 ng/mL i tę wartość uznał za podstawę swych dalszych rozważań (k. 96v – 97), choć w opisie czynu przypisanego prawidłowo wskazał wartość ustaloną, tj. 2,45 mg/mL.

Co istotne Sąd I instancji, jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, kwestii rozróżnienia stanów: „po użyciu środka odurzającego” i „pod wpływem środka odurzającego” nie poświęcił żadnej uwagi. A zatem na chwilę obecną kwestia możliwości potraktowania stanu oskarżonego w czasie kierowania samochodem, jako stanu pod wpływem środka odurzającego, pozostaje w realiach niniejszej sprawy otwarta.

Być może, że w omawianej sprawie stężenie ∆9 - (...) we krwi K. T.było takie, że sposób jej oddziaływanie na zdolności psychomotoryczne będzie uprawniał do uznania, iż oskarżony nie był w stanie „po użyciu”, lecz znajdował się pod wpływem tej substancji. Wykluczyć tego nie można. Niemniej dopiero po dokonaniu ustaleń w tym zakresie Sąd będzie władny stwierdzić, czy jest on sprawcą przestępstwa z art. 178a §4 k.k., czy może wykroczenia z art. 87§1 k.w. oraz odrębnie ocenianych zachowań realizujących znamiona występku z art. 244 k.k. i z art. 180a k.k.

Powyższe uprawnia do twierdzenia, że Sąd Rejonowy nie rozpoznał istoty sprawy, co łączy się z koniecznością przeprowadzenia w tym zakresie na nowo postępowania dowodowego w całości i obligowało Sąd odwoławczy do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Do uchylenia wyroku obligował stan sprawy omawianej, tj. konieczność zgromadzenia zasadniczej części dowodów i weryfikacji całego materiału dowodowego, który będzie dopiero uprawniał do właściwej oceny prawnokarnej zachowania K. T.31 października 2022 roku w Ś. na ul. (...), kiedy to został zatrzymany do kontroli drogowej, jako kierujący samochodem marki R. o nr rej. (...), nie mając uprawnień do kierowania, bowiem obowiązywał go zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczony przez Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie 22 listopada 2021r. (II K 279/21) oraz w czasie obowiązywania decyzji Starosty Powiatu (...) o cofnięciu mu uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi. Konieczne jest bowiem nie tylko ponowne przesłuchanie oskarżonego na okoliczność tego kiedy zażył ∆9 - (...), jak się czuł w chwili kiedy kierował i co było przyczyną zatrzymania do kontroli, ale także funkcjonariuszy Policji, którzy tej kontroli dokonali i ujawnili, że oskarżony prowadzi samochód po zażyciu środków odurzających i wbrew zakazowi. Niezbędne jest także ponowne przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu badań toksykologicznych A. K., by uzupełnić jej treść i wyjaśnić niejasności w zakresie wniosków, które biegły przedstawił choć protokół pobrania krwi (jego część I, k. 21) nie został wypełniony, zatem żadnymi danymi odnośnie stanu osoby, od której krew pobrano nie dysponował (k. 19 -20). Dane w tym zakresie znajdują się w protokole pobrania śliny, lecz z akt nie wynika, by biegły nimi dysponował i uwzględnił je formułując wnioski. W tym stanie sprawy uznać należało, że koniecznej jest przeprowadzenie całego postępowania od początku, zgromadzenie w sposób właściwy materiału dowodowego, który pozwoli ustalić w jaki sposób wykazana ilość środka odurzającego oddziaływała na organizm oskarżonego, pod kątem znamion ustawowych czynu zarzucanego. Tylko wyrok kasatoryjny w okolicznościach sprawy umożliwi rzetelne i obiektywne jej rozpoznanie, nie pozbawiając K. T.prawa do obrony oraz do dwuinstancyjnego postępowania sądowego, realizującego cele postępowania karnego.

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy w Świdnicy, kierując się wskazaniami zawartymi w sekcji 4 niniejszego uzasadnieniu, winien przeprowadzić w pierwszej kolejności:

- przesłuchać K. T.oraz funkcjonariuszy Policji: K. Z. i G. G., na okoliczność przeprowadzenia kontroli drogowej, zapisów notatki z jej przebiegu oraz protokołów badania śliny, w tym stanu oskarżonego i zdolności do prowadzenia pojazdu mechanicznego, którym kierował;

- przeprowadzić dowód z uzupełniającej opinii biegłego A. K. z Laboratorium (...) Sp. z o.o. we W. na okoliczność podstaw wyprowadzonego wniosku, że uzyskany wynik badania krwi (zawartość delta – 9 – tetrahydrokannabinolu w wysokości 2,45 ng/mL we krwi) uprawnia w tym przypadku do uznania, że kierujący był w stanie pod wpływem środka odurzającego, choć wykazane stężenie, zgodnie z wytycznymi, do których się odwołał wskazywałyby raczej na stan „po użyciu”.

Zależnie od wyników tych czynności procesowych (ewentualnie dalszych a koniecznych w sprawie) rozważy Sąd orzekający, czy będzie władny wyprowadzić stanowcze wnioski potwierdzające zasadność stawianego zarzutu, czyli że oskarżony jest sprawcą czynu z art. 178a §4 k.k., bądź może konieczne będzie dokonanie zmiany kwalifikacji prawnej czynu oskarżonego, zależnie od tego jak oceni skutki oddziaływania a na jego psychomotorykę. Jeżeli uzna Sąd Rejonowy, że oskarżony był w stanie po użyciu środka odurzającego, sygnalizuje Sąd odwoławczy, że nie może ujść jego uwagi, że K. T.w dacie zatrzymania do kontroli prowadził samochód mimo obowiązującego go zakazu orzeczonego przez Sąd (art. 244 k.k.) oraz decyzji o cofnięciu uprawnień do kierowania wydanej przez Starostę Powiatu (...) (art. 180a k.k.). Rzeczą tego Sądu będzie w takim przypadku właściwa prawnokarna ocena i tej części zachowania oskarżonego.

Dopiero po tak przeprowadzonym postępowaniu dowodowym, jak też ustaleniu czy i jakich czynów zabronionych przez konkretna ustawę znamiona oskarżony wyczerpał, dokonana Sąd oceny okoliczności mających wpływ na wymiar kary oraz będzie władny orzec w zakresie środków karnych i kompensacyjnych.

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPIS

SSO Agnieszka Połyniak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 16 listopada 2023r. w sprawie sygn. akt VI K 653/23.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana