UZASADNIENIE

R. K. został oskarżony o to, że:

I. w okresie czasu od sierpnia 2011 r. do listopada 2011 r. w S. gm. R. woj. (...), powołując się na swoje wpływy w Instytucjach państwowych tj. w Prokuraturze, Sądzie Rejonowym w Radomsku oraz Sądzie Rejonowym w Brzesku podjął się pośrednictwa w załatwieniu G. Ż. sprawy spadkowej po zmarłym ojcu w ten sposób, że podając się za emerytowanego prawnika, powołując się na wpływy w Sądzie Rejonowym w Radomsku zobowiązał się do złożenia w nim w imieniu G. Ż. dokumentacji inicjującej wszczęcie postępowania spadkowego, w zamian otrzymując od G. Ż. pieniądze w kwocie 2.600 zł, po czym nie wywiązał się ze złożonej obietnicy, czym doprowadził G. Ż. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w kwocie 2.600 zł, przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 230 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

II. w okresie czasu od maja 2011 r. do października 2011 r. w R.woj. (...), powołując się na swoje wpływy w Instytucjach państwowych tj. Urząd Gminy w G., Starostwo Powiatowe w R., Prokuratura Rejonowa w Radomsku, Sąd Rejonowy w Radomsku podjął się pośrednictwa w załatwieniu A. B. (1)sprawy związanej z przeniesieniem własności gruntu znajdującego się w miejscowości W.nr (...) gm. G.w ten sposób, że podając się za byłego prokuratora posiadającego swoją kancelarię prawną, powołując się na wpływy w Prokuraturze Rejonowej w Radomsku oraz w Sądzie Rejonowym w Radomsku zobowiązał się do załatwienia w bliżej nieokreślony sposób, przeniesienia własności przedmiotowej działki na rzecz Urzędu Gminy w G., którą to następnie A. B. (1)będzie mógł odkupić od w/w instytucji za „symboliczną. kwotę”, w zamian otrzymując od A. B. (1)pieniądze w kwocie 2.000 zł po czym nie wywiązał się ze złożonej obietnicy, lecz zamierzonego celu osiągnięcia korzyści majątkowej nie osiągnął gdyż po wezwaniu przez pokrzywdzonego do zwrotu pieniędzy i poinformowaniu go o złożeniu zawiadomienia o przestępstwie organom ścigania, zwrócił pieniądze w kwocie 2.000 zł A. B. (2), przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 230 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

III. w bliżej nieokreślonym okresie czasu do dnia 29 stycznia 2013 r. w K.gm. G.woj. (...), powołując się na swoje wpływy w Instytucji państwowej tj. Sąd Rejonowy w Radomsku podjął się pośrednictwa w załatwieniu R. W.sprawy związanej z unieważnieniem umowy kredytowej zawartej przez niego w 2009 r. w (...) na kwotę 15.000 zł w ten sposób, że podając się za prawnika posiadającego swoją kancelarię prawną, powołując się na wpływy w Sądzie Rejonowym w Radomsku zobowiązał się do załatwienia w bliżej nieokreślony sposób unieważnienia przedmiotowej umowy kredytowej, w zamian otrzymując od R. W.pieniądze w kwocie 1.500 zł po czym nie wywiązał się ze złożonej obietnicy, czym doprowadził R. W.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w kwocie 1.500 zł, przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 230 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

IV. w bliżej nieokreślonym czasie od 2011 roku do 30 stycznia 2013 r. W R., powołując się na swoje wpływy w instytucjach państwowych, w tym w Sądzie Rejonowym w Częstochowie, podjął się pośrednictwa w załatwieniu A. D., spraw alimentacyjnych toczących się przed Sądem Rejonowym w Częstochowie w ten sposób, że podając się za adwokata oraz byłego sędziego penitencjarnego w R. zobowiązał się do załatwienia obniżenia alimentów w zamian otrzymując od A. D. kwotę 1.460,00 zł, czym doprowadził A. D. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1.460,00 zł, przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 230 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

V. w bliżej nieustalonym okresie czasu od marca 2012 r. w R., wprowadzając w błąd małżonków E. i W. P. co do swojej pozycji zawodowej i wypłacalności, wyłudził od małżonków P. kwotę 1.500,00 zł, rusztowanie wartości 1.000,00 zł oraz usługi naprawy pojazdów w kwocie nie mniejszej niż 1.100,00 zł, przy czym nie miał zamiaru zwrócić pieniędzy, rusztowania jak również zapłacić za wykonane usługi, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

VI. w bliżej nieustalonym okresie czasu od stycznia 2012 r. do marca 2013 r. w R., powołując się na swoje wpływy w instytucjach państwowych, podjął się pośrednictwa w załatwieniu T. S. sprawy związanej ze zwrotem prawomocnie zatrzymanego prawa jazdy w ten sposób, że podając się za adwokata i powołując się na znajomości w Sądzie zobowiązał się do załatwienia T. S. zwrotu zatrzymanego prawa jazdy oraz do załatwienia mu zamiast kary 3 miesięcy pozbawienia wolności - dozoru elektronicznego w Sądzie Rejonowym w Piotrkowie Tryb., w zamian otrzymując od T. S. kwotę 9.000,00 zł przy czym nie wywiązał się ze składanych obietnic doprowadzając w ten sposób T. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 9.000,00 zł, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 230 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

VII. w okresie czasu od marca 2012 r. do marca 2013 r. w msc. P.gm. (...), powołując się na swoje wpływy w instytucjach państwowych oraz instytucjach dysponujących środkami publicznymi, podjął się pośrednictwa w załatwieniu A. K.spraw związanych z uzyskaniem dotacji na kolektory słoneczne oraz sprzęt rolniczy w ten sposób, że podając się za adwokata i radcę prawnego oraz powołując się na znajomości w instytucjach przyznających dotację AR i MR i (...)zobowiązał się do załatwienia w bliżej nieokreślony sposób tychże dotacji w zamian otrzymując od A. K.pieniądze, usługi budowlane, materiały budowlane w łącznej kwocie 10.950,00 zł, przy czym nie wywiązał się ze złożonych obietnic doprowadzając A. K.do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w łącznej kwocie 10.950,00 zł, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 230 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

VIII. w bliżej nieustalonym okresie czasu do marca 2013 r. w R., powołując się na swoje wpływy w instytucjach państwowych w tym w Sądzie Rejonowym w Radomsku, podjął się załatwienia M. T. sprawy zawieszenia prawomocnie orzeczonej kary pozbawienia wolności w ten sposób, że podając się za adwokata, sędziego Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. i powołując się na swoje wpływy w Sądzie, zobowiązał się do załatwienia zawieszenia kary pozbawienia wolności, czym wprowadził w błąd M. T. oraz usiłował wyłudzić od niego korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 250,00 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, gdyż M. T. nie przekazał mu żadnych pieniędzy, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 230 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

IX. w bliżej nieustalonym okresie czasu do marca 2013 r. w P., powołując się na swoje wpływy w instytucjach państwowych w tym w Sądzie Rejonowym w Częstochowie, podjął się załatwienia N. K. sprawy zatarcia prawomocnego skazania, w ten sposób, że podając się za adwokata i powołując się na swoje wpływy i znajomości w Sądzie Rejonowym w Częstochowie, zobowiązał się do załatwienia zatarcia skazania oraz usiłował wyłudzić od niego korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 250,00 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, gdyż N. K. nie przekazał mu żadnych pieniędzy, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 230 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

X. w bliżej nieustalonym czasie od stycznia 2012 r. do marca 2013 r. w R., powołując się na swoje wpływy w instytucjach państwowych, podjął się załatwienia D. M. sprawy obniżenia kwoty alimentów, w ten sposób, że podając się za adwokata zobowiązał się do załatwienia sprawy obniżenia kwoty alimentów, usiłował wyłudzić od D. M. korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 250,00 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, gdyż D. M. odmówił przekazania pieniędzy bez załatwienia sprawy, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 230 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

XI. w okresie czasu od stycznia 2012 r. do marca 2013 r. w R., powołując się na swoje wpływy w instytucjach państwowych w tym w Sądzie Rejonowym w Częstochowie zobowiązał się do załatwienia A. L. sprawy skrócenia okresu zatrzymania prawa jazdy w ten sposób, że podając się za adwokata w bliżej nieustalony sposób zobowiązał się do załatwienia w Sądzie Rejonowym w Częstochowie skrócenia okresu zatrzymania prawa jazdy w zamian otrzymując od w/w kwotę 3.000,00 zł, czym doprowadził A. L. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 3.000,00 zł, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 230 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

XII. w bliżej nieustalonym okresie czasu od marca 2012 r. do marca 2013 r. w R., powołując się na swoje wpływy w instytucjach państwowych, podjął się pośrednictwa w załatwieniu małżonkom J. i T. Ś. odroczenia spłat zadłużeń w ten sposób, że podając się za prawnika, sędziego, zobowiązał się do załatwienia umorzenia długów małżonków Ś. w zamian za otrzymaną kwotę 20.000,00 zł, czym doprowadził małżonków Ś. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 20.000,00 zł, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 230 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

XIII. w bliżej nieustalonym okresie czasu od marca 2012 r. do marca 2013 r. w R., powołując się na swoje wpływy w instytucjach państwowych, podjął się pośrednictwa w załatwieniu S. O. zwrotu sprzedanego pojazdu oraz zatrzymanego prawa jazdy w ten sposób, że podając się za adwokata i powołując się na swoje wpływy w Sądzie Rejonowym w Radomsku, zobowiązał się do załatwienia zwrotu pojazdu zakupionego przez małżonków Ś. oraz zatrzymanego prawa jazdy, otrzymując w zamian kwotę 2.000,00 zł, czym doprowadził S. O. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 2.000,00 zł, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 230 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Radomsku wyrokiem z dnia 21 lutego 2014 roku w sprawie II K 346/13:

1. w miejsce zarzucanego czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku uznał oskarżonego R. K. za winnego tego, że w sierpniu 2011 roku w S. gm. R. woj. (...), powołując się na swoje wpływy w instytucjach państwowych tj. w Prokuraturze, Sądzie Rejonowym w Radomsku oraz Sądzie Rejonowym w Brzesku, podjął się pośrednictwa w załatwieniu G. Ż. sprawy spadkowej po zmarłym ojcu w ten sposób, że podając się za emerytowanego prawnika, powołując się na wpływy w Sądzie Rejonowym w Radomsku zobowiązał się do złożenia w nim w imieniu G. Ż. dokumentacji inicjującej wszczęcie postępowania spadkowego, w zamian otrzymując od G. Ż. pieniądze w łącznej kwocie 2.600 zł, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 230 § 1 kk i za to na podstawie art. 230 § 1 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

2. w miejsce zarzucanego czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku uznał oskarżonego R. K.za winnego tego, że w okresie czasu od maja 2011 roku do października 2011 roku w miejscowości W., gm. G., woj. (...), działając ze z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, powołując się na swoje wpływy w instytucjach państwowych tj. Prokuratura Rejonowa w Radomsku, Sąd Rejonowy w Radomsku, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej podjął się pośrednictwa w załatwieniu A. B. (1)sprawy związanej z przeniesieniem własności gruntu znajdującego się w miejscowości W.nr (...)gm. G.w ten sposób, że wprowadzając go w błąd co do swojej pozycji zawodowej i możliwości poprowadzenia sprawy, podał się za byłego prokuratora posiadającego swoją kancelarię prawną, powołując się na wpływy w Prokuraturze Rejonowej w Radomsku oraz w Sądzie Rejonowym w Radomsku zobowiązał się do załatwienia w bliżej nieokreślony sposób, przeniesienia własności przedmiotowej działki na rzecz Urzędu Gminy w G., którą to następnie A. B. (1)będzie mógł odkupić od w/w instytucji za „symboliczną. kwotę”, w zamian otrzymując od A. B. (1)pieniądze w kwocie 2.000 zł po czym nie wywiązał się ze złożonej obietnicy, czym doprowadził A. B. (1)do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w kwocie 2.000 zł, które to środki pieniężne zwrócił po wezwaniu przez pokrzywdzonego do ich zwrotu i poinformowaniu go o możliwości złożenia zawiadomienia o przestępstwie organom ścigania, przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 230 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na postawie art. 230 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 33§2 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych przyjmując, że wysokość jednej stawki dziennej jest równoważna kwocie 10(dziesięciu ) złotych;

3. w miejsce zarzucanego czynu opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku uznał oskarżonego R. K. za winnego tego, że w bliżej nieokreślonym czasie latem 2011 roku w K., gm. G., woj. (...), powołując się na swoje wpływy w instytucji państwowej tj. Sąd Rejonowy w Radomsku, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej podjął się pośrednictwa w załatwieniu R. W. sprawy związanej z unieważnieniem umowy kredytowej zawartej przez niego w 2009 r. w G. Banku na kwotę 15.000 zł w ten sposób, że wprowadzając go w błąd co do swojej pozycji zawodowej i możliwości poprowadzenia sprawy, podając się za prawnika posiadającego swoją kancelarię prawną, powołując się na wpływy w Sądzie Rejonowym w Radomsku zobowiązał się do załatwienia w bliżej nieokreślony sposób unieważnienia przedmiotowej umowy kredytowej, w zamian otrzymując od R. W. pieniądze w kwocie 1.500 zł po czym nie wywiązał się ze złożonej obietnicy, czym doprowadził R. W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w kwocie 1.500 zł, przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 230 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na postawie art. 230 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 33§2 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych przyjmując, że wysokość jednej stawki dziennej jest równoważna kwocie 10(dziesięciu ) złotych;

4. w miejsce zarzucanego czynu opisanego w punkcie IV części wstępnej wyroku uznał oskarżonego R. K. za winnego tego, że w bliżej nieokreślonym czasie od połowy 2011 roku do 30 stycznia 2013 roku w R., działając ze z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu powołując się na swoje wpływy w instytucjach państwowych, w tym w Sądzie Rejonowym w Częstochowie, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej podjął się pośrednictwa w załatwieniu A. D., spraw alimentacyjnych toczących się przed Sądem Rejonowym w Częstochowie w ten sposób, że wprowadzając go w błąd co do swojej pozycji zawodowej i możliwości poprowadzenia sprawy podając się za adwokata oraz byłego sędziego penitencjarnego w R. zobowiązał się do załatwienia obniżenia alimentów w zamian otrzymując od A. D. kwotę 1.460,00 zł, czym doprowadził A. D. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1.460,00 zł, przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 230 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na postawie art. 230 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 33§2 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych przyjmując, że wysokość jednej stawki dziennej jest równoważna kwocie 10(dziesięciu ) złotych;

5. w miejsce zarzucanego czynu opisanego w punkcie V części wstępnej wyroku uznał oskarżonego R. K. za winnego tego, że w okresie od listopada 2011 roku do marca 2012 roku w R., działając ze z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadzając w błąd małżonków E. i W. P. co do swojej pozycji zawodowej i wypłacalności, wyłudził od małżonków P. kwotę 1.500,00 zł, rusztowanie wartości 1.000,00 zł oraz usługi naprawy pojazdów w kwocie nie mniejszej niż 1.100,00 zł, przy czym nie miał zamiaru zwrócić pieniędzy, rusztowania jak również zapłacić za wykonane usługi, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk z art. 64 § 1 kk i za to na postawie art. 286 § 1 kk i art. 33§2 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych przyjmując, że wysokość jednej stawki dziennej jest równoważna kwocie 10(dziesięciu ) złotych

6. w miejsce zarzucanego czynu opisanego w punkcie VII części wstępnej wyroku uznał oskarżonego R. K. za winnego tego, że:

a) w okresie czasu od marca 2012 roku do grudnia 2012 roku w msc. P.gm. (...), działając ze z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, powołując się na swoje wpływy w instytucjach państwowych oraz instytucjach dysponujących środkami publicznymi, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej podjął się pośrednictwa w załatwieniu A. K.spraw związanych z uzyskaniem dotacji na kolektory słoneczne oraz na rozwój mikro i małych przedsiębiorstw w ten sposób, że wprowadzając go w błąd co do swojej pozycji zawodowej i możliwości poprowadzenia sprawy podając się za adwokata i radcę prawnego oraz powołując się na znajomości w instytucjach przyznających dotację - Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz Narodowym Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej - zobowiązał się do załatwienia w bliżej nieokreślony sposób tychże dotacji w zamian otrzymując od A. K.pieniądze, usługi budowlane, materiały budowlane w łącznej kwocie 7.950,00 zł, przy czym nie wywiązał się ze złożonych obietnic doprowadzając A. K.do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w łącznej kwocie 7.950,00 zł, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 230 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk z art. 64 § 1 kk i za to na postawie art. 230 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 33§2 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych przyjmując, że wysokość jednej stawki dziennej jest równoważna kwocie 10(dziesięciu ) złotych;

b) w dniu 15 grudnia 2012 roku, w msc. P.gm. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, powołując się na swoje wpływy w instytucjach państwowych oraz instytucjach dysponujących środkami publicznymi, podjął się pośrednictwa w załatwieniu A. K.spraw związanych z uzyskaniem dotacji na sprzęt rolniczy w ten sposób, że wprowadzając go w błąd co do swojej pozycji zawodowej i możliwości poprowadzenia sprawy, podając się za adwokata i radcę prawnego oraz powołując się na znajomości w instytucjach przyznających dotację - Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa - zobowiązał się do załatwienia w bliżej nieokreślony sposób dotacji w zamian otrzymując od A. K.pieniądze w kwocie 3.000,00 zł, przy czym nie wywiązał się ze złożonych obietnic doprowadzając A. K.do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w łącznej kwocie 3.000,00 zł, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 230 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na postawie art. 230 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 33§2 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych przyjmując, że wysokość jednej stawki dziennej jest równoważna kwocie 10(dziesięciu ) złotych;

7. w miejsce zarzucanego czynu opisanego w punkcie VIII części wstępnej wyroku uznał oskarżonego R. K. za winnego tego, że w bliżej nieustalonym okresie czasu do marca 2013 roku w R., powołując się na swoje wpływy w instytucjach państwowych w tym w Sądzie Rejonowym w Radomsku, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej podjął się załatwienia M. T. warunkowego zawieszenia wykonania prawomocnie orzeczonej kary pozbawienia wolności w ten sposób, że wprowadzając go w błąd co do swojej pozycji zawodowej i możliwości poprowadzenia sprawy podając się za adwokata, sędziego Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. i powołując się na swoje wpływy w Sądzie, zobowiązał się do załatwienia warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności w zamian za obietnicę otrzymania korzyści majątkowej, czym usiłował doprowadzić oskarżonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, gdyż M. T. nie przekazał mu żadnych pieniędzy, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 230 § 1 kk w zw. z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na postawie art. 230 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 33§2 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych przyjmując, że wysokość jednej stawki dziennej jest równoważna kwocie 10(dziesięciu ) złotych;

8. w miejsce zarzucanego czynu opisanego w punkcie X części wstępnej wyroku uznał oskarżonego R. K. za winnego tego, że w bliżej nieustalonym czasie od stycznia 2012 roku do marca 2013 roku w R., działając ze z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, podjął się załatwienia D. M. sprawy obniżenia kwoty alimentów, wprowadzając go w błąd co do swojej pozycji zawodowej i możliwości poprowadzenia sprawy, w ten sposób, że podając się za prawnika i zobowiązując się do załatwienia sprawy obniżenia kwoty alimentów, usiłował doprowadzić D. M. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym poprzez zapłatę zaliczki na poczet załatwienia sprawy, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, gdyż D. M. odmówił przekazania pieniędzy bez załatwienia sprawy, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na postawie art. 14 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 33§2 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych przyjmując, że wysokość jednej stawki dziennej jest równoważna kwocie 10(dziesięciu ) złotych;

9. w miejsce zarzucanego czynu opisanego w punkcie XI części wstępnej wyroku uznał oskarżonego R. K. za winnego tego, że w okresie czasu od stycznia 2012 roku do marca 2013 roku w R., działając ze z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, powołując się na swoje wpływy w instytucjach państwowych w tym w Sądzie Rejonowym w Częstochowie, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, podjął się pośrednictwa w załatwieniu A. L. sprawy skrócenia okresu zatrzymania prawa jazdy w ten sposób, że wprowadzając go w błąd co do swojej pozycji zawodowej i możliwości poprowadzenia sprawy, podając się za adwokata i powołując się na swoje wpływy w Sądzie w Częstochowie zobowiązał się do załatwienia w Sądzie Rejonowym w Częstochowie skrócenia okresu zatrzymania prawa jazdy w zamian otrzymując od A. L. kwotę 3.000,00 zł, po czym nie wywiązał się ze złożonej obietnicy, czym doprowadził A. L. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w kwocie 3.000,00 zł, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 230 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na postawie art. 230 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 33§2 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych przyjmując, że wysokość jednej stawki dziennej jest równoważna kwocie 10(dziesięciu ) złotych;

10. w miejsce zarzucanego czynu opisanego w punkcie XII części wstępnej wyroku uznał oskarżonego R. K. za winnego tego, że w bliżej nieustalonym okresie czasu od marca 2012 roku do marca 2013 roku w R., działając ze z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, podjął się załatwienia małżonkom J. i T. Ś. odroczenia spłat zadłużeń, wprowadzając ich w błąd co do swojej pozycji zawodowej i możliwości poprowadzenia sprawy w ten sposób, że podając się za prawnika, sędziego, zobowiązując się do załatwienia umorzenia długów małżonków Ś., doprowadził małżonków Ś. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 15.050,00 zł, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 286 § 1 kk i art. 33§2 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych przyjmując, że wysokość jednej stawki dziennej jest równoważna kwocie 10(dziesięciu ) złotych;

11. w miejsce zarzucanego czynu opisanego w punkcie XIII części wstępnej wyroku uznał oskarżonego R. K. za winnego tego, że w bliżej nieustalonym okresie czasu od marca 2012 roku do marca 2013 roku w R., działając ze z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, powołując się na swoje wpływy w instytucjach państwowych, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, podjął się pośrednictwa w załatwieniu S. O. zwrotu zatrzymanego prawa jazdy w ten sposób, że wprowadzając go w błąd co do swojej pozycji zawodowej i możliwości poprowadzenia sprawy, podając się za adwokata i powołując się na swoje wpływy w Sądzie Rejonowym w Radomsku, zobowiązał się do załatwienia zwrotu zatrzymanego prawa jazdy, otrzymując w zamian kwotę 1.500,00 zł, czym doprowadził S. O. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w kwocie 1.500,00 zł, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 230 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na postawie art. 230 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 33§2 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych przyjmując, że wysokość jednej stawki dziennej jest równoważna kwocie 10(dziesięciu ) złotych;

12. na podstawie art. 85 kk, art. 86 § 1 kk połączył jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone wobec R. K. za przestępstwa przypisane w punktach 1-11 sentencji wyroku i wymierzył mu karę łączną 3 (trzech) lat i 6 ( sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

13. na podstawie art. 85 kk, art. 86 § 1 kk połączył jednostkowe kary grzywny orzeczone wobec R. K. za przestępstwa przypisane w punktach 2-11 sentencji wyroku i wymierzył mu karę łączną grzywny w wymiarze 200 (dwieście) stawek dziennych przyjmując, że wysokość jednej stawki dziennej jest równoważna kwocie 10(dziesięciu ) złotych,

14. uniewinnił oskarżonego R. K. od popełnienia czynu opisanego w punkcie VI części wstępnej wyroku obciążając wydatkami w tym zakresie Skarb Państwa

15. uniewinnił oskarżonego R. K. od popełnienia czynu opisanego w punkcie IX części wstępnej wyroku obciążając wydatkami w tym zakresie Skarb Państwa

16. na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego R. K. środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych:

a. R. W., w związku z popełnieniem czynu z punktu 3 sentencji wyroku, kwoty 1.500 (jeden tysiąc pięćset) złotych;

b. A. D., związku z popełnieniem czynu z punktu 4 sentencji wyroku, kwoty 1.460 (jeden tysiąc czterysta sześćdziesiąt) złotych;

c. solidarnie E. i W. P., w związku z popełnieniem czynu z punktu 5 sentencji wyroku, kwoty 3.600 (trzy tysiące sześćset) złotych;

d. A. K., w związku z popełnieniem czynu z punktu 6a sentencji wyroku, kwoty 7.950 (siedem tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt) złotych;

e. A. K., w związku z popełnieniem czynu z punktu 6b sentencji wyroku, solidarnie z inną osobą, z którą dopuścił się popełnienia czynu wspólnie i w porozumieniu, kwoty 3.000 (trzy tysiące) złotych;

f. A. L., w związku z popełnieniem czynu z punktu 9 sentencji wyroku, kwoty 3.000 (trzy tysiące) złotych;

g. solidarnie J. i T. Ś., w związku z popełnieniem czynu z punktu 10 sentencji wyroku, kwoty 15.050 (piętnaście tysięcy pięćdziesiąt) złotych;

h. S. O., w związku z popełnieniem czynu z punktu 11 sentencji wyroku, kwoty 1.500 (jeden tysiąc pięćset) złotych;

17. na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu R. K. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres zatrzymania w sprawie w dniach od 30 stycznia 2013 roku do 01 lutego 2013 roku oraz okres tymczasowego aresztowania od dnia 15 marca 2013 r., przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

18. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokata W. B. kwotę 1 136,52 ( jeden tysiąc sto trzydzieści sześć 52/100) złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu R. K. z urzędu w postępowaniu sądowym;

19. zwolnił oskarżonego R. K. od kosztów sądowych, wydatkami postępowania obciążając Skarb Państwa.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez oskarżonego.

Oskarżony zaskarżył wyrok w całości na swoją korzyść, zarzucając w apelacji wyrokowi:

-: obrazę przepisów prawa karnego procesowego mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie

art. 4 kpk poprzez brak obiektywizmu;
art. 7 kpk i art. 410 kpk wyrażający się w przyjęciu tezy, że oskarżony dopuścił się zarzuconych czynów, co miało wynikać z nie opierania się o całość materiału dowodowego i jego błędną ocenę, podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego zdaniem oskarżonego to nie wynika,
naruszenie prawa do obrony poprzez przydzielenie mu obrońcy z urzędu, który nie realizował linii obrony oskarżonego;

błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wyroku, polegający na przypisaniu mu przestępstw, podczas gdy zdaniem oskarżonego stan faktyczny powinien być oparty jedynie o jego wyjaśnienia, zgodnie z którymi jedynie świadczył pomoc ludziom i nie powoływał się na żadne wpływy, a pokrzywdzeni w tej sprawie byli ludźmi mającymi wiele złego na sumieniu;

obrazę przepisów prawa karnego materialnego mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

art. 60 § 3 kk i art. 60 § 4 kk oraz art. 60 § 6 pkt 3 kk poprzez ich niezastosowanie;
art. 46 § 1 kk poprzez jego zastosowanie mimo braku wniosków pokrzywdzonych o naprawienie szkody;
art. 12 kk poprzez jego niezastosowanie;
art. 85 kk i 86 § 1 kk poprzez nie zastosowanie przy orzekaniu o karze łącznej zasady pełnej absorpcji;

orzeczenie rażąco niewspółmiernej ( surowej) kary pozbawienia wolności.

W konkluzji oskarżony wnosił równocześnie:

-: o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od poszczególnych czynów ( wnioski sformułowane w uzasadnieniu apelacji),
-: o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania,
-: o znaczne złagodzenie kary pozbawienia wolności.

Na rozprawie apelacyjnej obrońca z urzędu oskarżonego popierał apelację oskarżonego, podnosił, że choć kwestionował on stan faktyczny, to jednak przyznawał się do winy, dlatego konkludując obrońca wniósł o zmianę wyroku poprzez złagodzenie kary. Wniósł również o zasądzenie nieopłaconych kosztów obrony świadczonej oskarżonemu z urzędu.

Oskarżony na rozprawie apelacyjnej popierał swoją apelację, oświadczył, że jego zdaniem przyznany mu obrońca nie pomagał mu tylko szkodził. Dalej podnosił, że kwestionuje ustalony stan faktyczny, gdyż jedynie pomagał ludziom, a jednocześnie wniósł o zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary i zmianę wyroku poprzez złagodzenie kary pozbawienia wolności albo uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Prokurator na rozprawie apelacyjnej wnosił o nieuwzględnienie apelacji oskarżonego i o utrzymanie wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja oskarżonego jest oczywiście bezzasadna.

Argumenty zawarte w apelacji okazały się bezzasadne. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych oraz naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów i nieoparcia się na całości materiału dowodowego nie zasługuje na uwzględnienie, podobnie jak gołosłowny zarzut naruszenia zasady obiektywizmu. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o rzetelnie i wszechstronnie oceniony materiał dowodowy. Każdy istotny dowód został poddany analizie i oceniony w kontekście innych, powiązanych z nim dowodów. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy jest obiektywna, prawidłowa, zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oparta o całokształt ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego i jako taka korzysta z ochrony jaką daje art. 7 kpk. Sąd Okręgowy nie będzie w tym miejscu tej oceny i tych ustaleń powielał, albowiem wobec doręczenia stronom odpisu uzasadnienia zaskarżonego wyroku analiza ta powinna być im znana - dość powiedzieć, że Sąd odwoławczy aprobuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów oraz oparte na niej ustalenia faktyczne.

Ponadto Sąd Rejonowy podszedł do zgromadzonego materiału dowodowego obiektywnie, wielokrotnie czyniąc ustalenia na korzyść oskarżonego wbrew tezom prokuratora – znalazło to odzwierciedlenie nie tylko w zmianach w kwalifikacjach i opisach czynów przypisanych, ale przede wszystkim w uniewinnieniu oskarżonego od dwóch zarzutów. Tam, gdzie oskarżony rzeczywiście pomagał ludziom, nie powołując się na żadne wpływy i nie doprowadzając ich do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, Sąd nie przypisał mu winy, dokonując w tych przypadkach ustaleń zgodnych z twierdzeniami oskarżonego. Natomiast w pozostałych przypadkach obiektywna i wszechstronna ocena materiału dowodowego doprowadziła Sąd do słusznych wniosków o wyczerpaniu przez niego znamion norm prawa karnego wskazanych w części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku. To, że skarżący nie zgadza się w tej części z oceną dowodów zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie jest równoznaczne z brakiem obiektywizmu Sądu.

Oskarżony w uzasadnieniu apelacji i piśmie z dnia 17 maja 2014 roku będącym uzupełnieniem apelacji ( k. 986 i następne) opisał obszernie, jak jego zdaniem wyglądał stan faktyczny co do każdego z zarzuconych mu czynów. Tezy te są powieleniem wyjaśnień oskarżonego, składanych na poprzednich etapach postępowania. Wynika z nich, że oskarżony jedynie pomagał innym ludziom, nie powoływał się na żadne wpływy, a osoby którym pomagał miały wiele na sumieniu i dlatego pomawiają go, składając swoje zeznania przypisują mu przestępcze zachowania a wybielają swoje. Te dywagacje oskarżonego są jego linią obrony, którą obalił już Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku – więc argumentacja ta nie będzie tu powielana, prowadziłoby to bowiem do niepotrzebnych powtórzeń. Wykazano tam nieprawdopodobieństwo istnienia jakiejś „zmowy” miedzy pokrzywdzonymi, wskazano, że choć nie mieli oni między sobą kontaktów w sposób zbieżny opisali powtarzający się mechanizm działania oskarżonego. Dlatego Sąd Rejonowy słusznie dał im wiarę, odmawiając jej w zasadniczej części oskarżonemu. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił więc stan faktyczny, a oskarżony uparcie się z tym nie zgadza, kreując swoją linię obrony. W dodatku w apelacji oskarżony konstruując lansowany przez siebie stan faktyczny nie przedstawia żadnego dowodu poza swoimi słowami – próbuje wiec podważyć chłodną, wyważoną, obiektywną i wszechstronną ocenę dowodów zaprezentowaną przez Sąd Rejonowy jedynie swoim niczym nie popartymi słowami. Zatem jego argumenty są czysto polemiczne, w dodatku jego wyjaśniania były zmienne, labilne, niekonsekwentne, niespójne, nie są poparte żadnymi obiektywnymi dowodami, stoją w opozycji do innych, wiarygodnych dowodów – dlatego nie sposób się na nich oprzeć.

Przechodząc do analizy zarzutów związanych z obrazą art. 60 § 3 i 4 kk należy – niejako tytułem wstępu – uświadomić oskarżonemu, jak wyglądało składanie przez niego wyjaśnień w tej sprawie. Otóż oskarżony, wbrew namolnie wręcz powtarzanej tezie, wcale od początku nie przyznawał się do żadnego z czynów. Przyznał się dopiero w trakcie rozprawy i to nie pierwszej, ale kolejnej – w dniu 30 października 2013 roku – po czym z tego przyznania się wycofał ( będzie to jeszcze omawiane w dalszej części uzasadnienia przy okazji analizowania zarzutu naruszenia prawa do obrony). Zatem poza tym jednym epizodem szczerości nie przyznawał się w pełni - owszem, potwierdzał częściowo stan faktyczny, ale tylko w zakresie, w jakim nie wiązał się on z wyczerpywaniem przez oskarżonego znamion czynów zabronionych. Oskarżony jedynie formalnie przyznawał się – po czym składał wyjaśnienia, na podstawie których nie można by było wydać wyroku skazującego ( oczywiście, gdyby opierać się tylko na jego wyjaśnieniach), albowiem w depozycjach tych tak kluczył, tak lawirował, że choć częściowo potwierdzał przebieg zdarzeń, to jednak zaprzeczał tym elementom czynów, które stanowiły realizację znamion przestępstw płatnej protekcji i oszustwa. Tak więc potwierdzał, że załatwiał ludziom różne sprawy administracyjne, sądowe, itp., a nawet, że niekiedy brał w związku z tym jakieś pieniądze, ale jednocześnie kategorycznie zaprzeczał, jakoby powoływał się na wpływy w instytucjach, albo, że wprowadzał ludzi w błąd doprowadzając ich do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

Tymczasem składający wyjaśnienia, chcąc skorzystać z obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary na podstawie art. 60 § 3 albo § 4 KK, musi być l ojalnym procesowym współpracownikiem organów ścigania oraz organów wymiaru sprawiedliwości i właśnie dlatego, trafnie, nazywany jest „małym świadkiem koronnym” we własnej i cudzej sprawie karnej. Unormowania art. 60 § 3 KK nie pozostawiają wątpliwości, że oskarżony, wobec którego ma być, obligatoryjnie, orzeczona kara z jej nadzwyczajnym złagodzeniem, musi przyznać się do sprawstwa i zawinienia nie tylko formalnie, lecz jednocześnie w wyjaśnieniach podać wszystkie znane mu informacje dotyczące własnego zachowania i zachowania osób „współdziałających” i to nie tylko wypełniających ustawowe znamiona popełnionych przez te osoby przestępstw, ale także inne „istotne okoliczności” ich popełnienia, a składane wyjaśnienia muszą być zgodne z rzeczywistością (prawdziwe), szczere i konsekwentne – tak, aby można było oprzeć na nich stan faktyczny sprawy. Jeżeli Sąd ustala stan faktyczny odmiennie od wyjaśnień oskarżonego, to taki oskarżony nie zasługuje za zastosowanie instytucji z art. 60 § 3 kk (tak, jednolicie, w orzecznictwie Sądu Najwyższego: II KK 150/13, II KK 349/08 R- OSNKW 2010, poz. 964, II KK 129/09, V KK 16/06 R-OSNKW 2006, poz. 1287, WA 20/05 R-OSNKW 2005, poz. 1566, IV KK 278/05 Prok. i Pr. 2006, Nr 3, poz. 2, IV KK 190/04 OSNKW 2005, Nr 6, poz. 53, III KK 112/04 OSNKW 2005, Nr 1, poz. 6, II KK 264/03, II KK 207/02, II KK 105/03 OSNKW 2003, Nr 9-10, poz. 88, III KK 36/03, V KK 170/02, V KK 81/02 R-OSNKW 2003, poz. 72, V KK 282/02, V KKN 174/01, II KKN 476/99, IV KKN 28/00, I KZP 2/99 WPP 2000, Nr 1, s. 68, I KZP 38/98 OSNKW 1999, Nr 3-4, poz. 12, także w piśmiennictwie m.in.: M. Filar (red.) Kodeks Karny. Komentarz, Warszawa 2012, s. 283, M. Królikowski, R. Zawłocki (red.) Kodeks karny. Część ogólna. Tom II. Komentarz do artykułów 32-116, Warszawa 2011, s. 383, J. Giezek (red.) Kodeks Karny. Część ogólna. Komentarz, Warszawa 2012, s. 424, A. Marek, Kodeks Karny. Komentarz, Warszawa 2010, s. 202, M. Mozgawa (red.) Kodeks Karny. Komentarz, Warszawa 2013, s. 165, R.A. Stefański, Prawo karne materialne część ogólna, Warszawa 2008, s. 324, A. Zoll (red.) Kodeks Karny. Część ogólna. Tom I. Komentarz do art. 1-116 KK, Warszawa 2012, s. 834).

Ponadto nie są spełnione przesłanki zastosowania art. 60 § 3 KK, gdy skazany przekazał informacje dotyczące osób współdziałających dopiero gdy miał świadomość, że organy ścigania już nimi dysponują ( por. postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z 2013-06-14, II KK 138/13, opubl: Legalis).

Warunkiem sine qua non zastosowania przepisu art. 60 § 3 KK jest ujawnienie wszystkich, znanych oskarżonemu, istotnych okoliczności przestępstwa, a nie wybiórcze ich przedstawianie z umniejszeniem własnej w nim roli. Przedstawienie własnego udziału w przestępstwie należy bowiem także do jego istotnych okoliczności ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu - II Wydział Karny z 2013-03-01, II AKa 37/13, opubl: www.orzeczenia.ms.gov.pl). Sprawca chcący skorzystać z nadzwyczajnego złagodzenia kary na mocy art. 60 § 3 KK winien ujawnić wobec organu powołanego do ścigania przestępstw informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotne okoliczności jego popełnienia, a także zobowiązany jest do konsekwentnego - również przed sądem - podtrzymania treści wyjaśnień złożonych w postępowaniu przygotowawczym w całej rozciągłości. Tak więc nie może on „dozować” informacji, podtrzymując pewne okoliczności, a zaprzeczając innym ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie - II Wydział Karny z 2013-01-30, II AKa 263/12, opubl: www.orzeczenia.ms.gov.pl). Wreszcie, jednym z warunków umożliwiających zastosowanie obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary jest to, by sprawca przestępstwa współdziałał (w rozumieniu przepisów zawartych w rozdziale II KK) z co najmniej dwiema osobami ( postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z 2007-01-23, III KK 476/06 opubl: L. ).

W przedmiotowej sprawie w/w przesłanki do zastosowania art. 60 § 3 kk nie zostały spełnione. Oskarżony nie składał ( za wyjątkiem epizodu z dnia 30 października 2013 roku) wyjaśnień zgodnych z ustalonym prawidłowo przez Sąd Rejonowy stanem faktycznym, zaś z wyjaśnień złożonych dopiero przed Sądem w dniu 30 października 2013 roku szybko się wycofał. W składanych od początku i podtrzymywanych obecnie wyjaśnieniach tak naprawdę przyznawał się jedynie formalnie, bo z jego depozycji wynikało, że nie wyczerpał znamion żadnego przestępstwa. Był w tych wyjaśnieniach niekonsekwentny, niespójny. Z jedynych wyjaśnień, w których się szczerze przyznał ( tych złożonych w dniu 30 października 2013 roku) szybko się wycofał i teraz nawet twierdzi, że zostały one na nim wręcz wyłudzone ( o czym szerzej za chwilę). Wcale nie współpracował z organami ścigania ujawniając im wiedzę, której te organy nie miały – potwierdzał tylko te fakty, o których organy te już wiedziały, przy czym tak nimi manipulował, tak je ubarwiał, aby siebie przestawić w jak najlepszym świetle, wręcz wybielić. Nawet w apelacji pomawia pokrzywdzonych, przestawia ich w jak najgorszym świetle, a jednocześnie siebie przedstawia jako osobę, która jedynie pomagała innym ludziom, która wcale nie powoływała się na wpływy w instytucjach, wręcz przeciwnie, dbała o prestiż tych instytucji, a to pokrzywdzeni, jako podejrzane typy spod ciemnej gwiazdy mające wiele do ukrycie celowo złożyli takie zeznania, że obciążają one niewinnego i wręcz szlachetnego oskarżonego. Teraz, gdy już Sąd Rejonowy wykazał oskarżonemu sprawstwo i to wcale nie opierając się na jego wyjaśnieniach z dnia 30 października 2013 roku ( do czego jeszcze wrócimy w tym uzasadnieniu), oskarżony zaczyna „ujawniać fakty” – przy czym znowu robi to tak, aby szkalować pokrzywdzonych ( przy okazji próbując podważyć ich wiarygodność ) i jednocześnie wybielać siebie. Jest to postawa polegająca na dozowaniu informacji, manipulowaniu faktami, jedynie na deklarowaniu chęci współpracy. W dodatku nie zaszła sytuacja, w której oskarżony miałby co do któregoś z zarzuconych mu czynów współdziałać z co najmniej dwoma innymi sprawcami i ujawnić nieznane wcześniej organom ścigania fakty dotyczące tych co najmniej dwóch innych współsprawców.

Podsumowując – treść wyjaśnień oskarżonego wyklucza, aby było możliwe zastosowanie wobec niego instytucji z art. 60 § 3 KK.

Tym bardziej nie zachodzą przesłanki do zastosowania instytucji z art. 60 § 4 KK. W art. 60 § 4 KK przewiduje się jedynie fakultatywną możliwość zastosowania wobec sprawcy przestępstwa instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, o czym ostatecznie decyduje Sąd, jeżeli sprawca jakiegokolwiek przestępstwa, niezależnie od wyjaśnień złożonych w swojej sprawie, ujawnił przed organem ścigania, a ponadto przedstawił istotne okoliczności, nieznane dotychczas temu organowi, przestępstwa zagrożonego karą powyżej 5 lat pozbawienia wolności (a więc przestępstwa poważnego o wysokim stopniu społecznej szkodliwości). Jest to ogólna podstawa upoważniająca Sąd do zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, która różni się dość znacznie pod względem formalnym od pozostałych podstaw o charakterze fakultatywnym, gdyż jej zastosowanie jest uzależnione od inicjatywy prokuratora w tym względzie, który musi złożyć stosowny wniosek do sądu. Sąd na podstawie art. 60 § 4 KK nie może zastosować wobec sprawcy nadzwyczajnego złagodzenia kary z własnej inicjatywy.

W tej sprawie prokurator takiej inicjatywy nie wykazał, co w zasadzie powinno zamknąć ten temat. Jednak Sąd Okręgowy „postawi kropkę nad i” kategorycznie stwierdzając, że nawet gdyby prokurator wystąpił z taką inicjatywą, to Sąd Rejonowy nie miałby podstaw, aby ją uwzględnić, albowiem nie zachodziły warunki do wystąpienia z wnioskiem z art. 60 § 4 KK – w tym zakresie analogicznie należy przywołać wszystkie te argumenty, które Sąd Okręgowy przestawił powyżej analizując zarzut związany z niezastosowaniem art. 60 § 3 KK.

Oczywiście nie zachodzą żadne inne podstawy do nadzwyczajnego złagodzenia kary, dlatego zarzut naruszenia dyspozycji art. 60 § 6 pkt 3 KK jest całkowicie chybiony. Co do oskarżonego nie tyko że nie zachodzą żadne okoliczności pozwalające na nadzwyczajne złagodzenie kary, ale wręcz przeciwnie – oskarżony działał co do większości czynów w warunkach recydywy i zachodziła możliwość nadzwyczajnego obostrzenia kary ( z czego Sąd Rejonowy nie skorzystał – skądinąd słusznie, albowiem wymierzona oskarżonemu kara jest wyważona i sprawiedliwa - będzie to jeszcze omawiane).

Sąd Okręgowy przejdzie teraz to omówienia zarzutu związanego z naruszeniem prawa do obrony, albowiem jest on związany z poruszonym powyżej wątkiem związanym ze zmianą wyjaśnień oskarżonego.

Niewątpliwie oskarżony w tej sprawie przejawia umiejętności i inicjatywę pozwalające mu na prowadzenie bardzo aktywnej obrony realizowanej samodzielnie. Niezależnie od tego, na jego własny wniosek, przyznano mu na podstawie art. 78 § 1 kpk obrońcę z urzędu. I w tym momencie pojawił się pewien problem – oskarżony jednocześnie realizował dwie sprzeczne ze sobą linie obrony, zarazem chcąc się poddać karze ( w związku z czym deklarował przyznanie się) i jednocześnie składając wyjaśnienia, w których choć potwierdzał częściowo stan faktyczny, jednocześnie zaprzeczał zrealizowaniu przez siebie znamion czynu zabronionego ( było już to omawiane). Taki stan zastał obrońca z urzędu ( ustanowiony już po wszczęciu przewodu, ale zaznaczyć należy, że wszystkie czynności dowodowe przeprowadzono w jego obecności od nowa). Obrońca próbując nadać tej linii obrony jakikolwiek sens i logikę, po konsultacji z oskarżonym, ustalił z nim wreszcie jakąś jednolitą linię obrony – wynikiem tego było złożenie przez oskarżonego w dniu 30 października 2013 roku wyjaśnień, w których ten przyznał się do winy i złożył w miarę logiczne wyjaśnienia. Sąd Rejonowy zachował czujność i widząc dotychczasową labilną postawę oskarżonego nie poprzestał na tych wyjaśnieniach, tylko kontynuował postępowanie dowodowe – i całe szczęście, bo oskarżony zgodnie ze swoją naturą wkrótce nie dość, że wycofał się z wyjaśnień złożonych w dniu 30 października 2013 roku, to jeszcze zarzucił własnemu obrońcy, że ten działa na jego szkodę.

Tymczasem zachowanie oskarżonego na rozprawie w dniu 30 października 2013 roku było jedynym sensownym w czasie całego tego procesu. Obrońca oskarżonego stanął przed trudnym zadaniem świadczenia najlepszej możliwej obrony człowiekowi, który dotychczas zachowywał się chaotycznie, niespójnie i popadał w sprzeczność. W dodatku obrońca – jako profesjonalista – po zapoznaniu się z aktami sprawy musiał zdać sobie sprawę, że wyjaśnienia oskarżonego nie są jedynym dowodem w sprawie, a pozostałe dowody i tak są wystarczające dla wykazania mu sprawstwa i winy. I tak zresztą – uprzedzając fakty – stało się w tej sprawie. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dokonał bardzo inteligentnego zabiegu polegającego na tym, że wyjął wyjaśniania oskarżonego z dnia 30 października 2013 roku niejako „poza nawias” i wykazał mu winę opierając się na jego wcześniejszych i późniejszych wyjaśnieniach i na zeznaniach świadków i dowodach nieosobowych. Tym samym wykazał, że niezależnie od tego, czy oskarżony złożyłby wyjaśnienia z dnia 30 października 2013 roku, czy też by ich nie złożył - i tak doszłoby do wyroku skazującego.

Dlatego nie można powiedzieć, że obrońca oskarżonego „zaszkodził mu”. Wręcz przeciwnie, próbował uzyskać dla niego najlepszą możliwą pozycję procesową, próbował wycisnąć z sytuacji, którą zastał, wszystko, co mogło przynieść oskarżonemu korzyść. Przecież oskarżony w apelacji próbuje przekonać, aby zastosować wobec niego nadzwyczajne złagodzenie kary w trybie art. 60 § 3 kk. Akcja obrońcy, zamanifestowana wyjaśnieniami oskarżonego z dnia 30 października 2013 roku, do tego zmierzała – i gdyby oskarżony konsekwentnie trzymał się rad obrońcy to miałaby jakikolwiek sens. To oskarżony przez swoją nielogiczną, niekonsekwentną postawę zmarnował jedyną szansę, jaką mu ta linia obrony dawała.

Dlatego Sąd Okręgowy nie uważa, aby oskarżony nie był należycie broniony w tym procesie. Rola obrońcy z urzędu nie polega na bezkrytycznym powielaniu absurdalnej niekiedy linii obrony oskarżonego – wszak w takim przypadku oskarżony nie uzyskiwałby profesjonalnej fachowej obrony, tylko klakiera przyklaskującego jego słowom. Obrońca z urzędu ma świadczyć jak najlepszą obronę dla swojego klienta. W tym przypadku obrona polegająca na próbie przyznania się i uzyskania łagodnego wyroku wcale nie była sprzecza z ówczesną linią obrony oskarżonego, który przecież od początku formalnie przyznawał się i na każdym etapie postępowania deklarował wolę dobrowolnego poddania się karze.

W tym miejscu należy krótko zreferować sytuację procesową związaną z wnioskami oskarżonego o zmianę obrońcy. W dniu 14 marca 2014 roku ( data wpływu) oskarżony złożył do Sądu Rejonowego w trybie art. 378 § 2 kpk wniosek o wyznaczenie nowego obrońcy z urzędu ( vide k. 864). Sąd Rejonowy formalnie rozpoznał jego wniosek o wyznaczenie nowego obrońcy z urzędu, wniosek ten nie został uwzględniony ( vide postanowienie z dnia 24 kwietnia 2014 r. k. 495). Odpis tego postanowienia doręczono oskarżonemu w dniu 29 kwietnia 2014 roku ( vide k. 964). Przypomnijmy, że postanowienie to nie jest zaskarżalne. W tym samym dniu, tj. w dniu 29 kwietnia 2014 roku oskarżony sporządził pismo „ o wypowiedzeniu stosunku obrończego z urzędu wobec adwokata W. B. ”, powielając w tym piśmie poprzednie argumenty.

Zatem wniosek oskarżonego o zmianę obrońcy z urzędu został formalnie ( i prawidłowo) rozpoznany przez Sąd Rejonowy w Radomsku niezaskarżalnym postanowieniem. Sąd Okręgowy nie miał podstaw, aby rozpoznawać go po raz drugi, a zarzuty oskarżonego związane z jego zdaniem nienależytym świadczeniem obrony ( tym samym z zasadnością decyzji Sądu Rejonowego o nieuwzględnieniu wniosku o zmianę obrońcy) są oczywiście bezzasadne co zostało omówione powyżej. Sąd Okręgowy aprobuje więc decyzję Sądu Rejonowego o nieuwzględnieniu wniosku o wyznaczenie nowego obrońcy z urzędu.

Natomiast pismo sporządzone przez oskarżonego w dniu 29 kwietnia 2014 roku, „wypowiadające stosunek obrończy” konkretnemu obrońcy, tj. adwokatowi W. B., jest bezskutecznym, nie wywołującym żadnych skutków prawnych oświadczeniem oskarżonego, który próbował sam zmienić sobie obrońcę z urzędu na innego, co w świetle obowiązującej procedury karnej nie jest możliwe ( o czym szerzej za chwilę).

Zawarte w tym piśmie oświadczenie oskarżonego „ o wypowiedzeniu stosunku obrończego z urzędu wobec adwokata W. B. ” nie było prawnie skuteczne. Sąd Okręgowy podziela bowiem ugruntowane już poglądy wyrażone w orzecznictwie Sądu Najwyższego i Sadów Apelacyjnych, że w przypadku obrony z urzędu to nie oskarżony decyduje o osobie obrońcy i to nie oskarżony może sobie stosunek obrończy z takim obrońcą samodzielnie wypowiadać. Osoba obrońcy z urzędu wyznaczana jest przez Sąd bez względu na wolę oskarżonego, jego życzenia w tym zakresie nie mają decydującego znaczenia. Ponadto koszty obrony ponosi tymczasowo Skarb Państwa. Znane są również próby nadużywania możliwości przewidzianej w art. 378 § 2 kpk zmierzające do przewlekania biegu procesu, a także przypadki roszczeniowej postawy oskarżonych wobec obrońców z urzędu, oskarżonych domagających się popierania ich najmniej nawet rozsądnych wniosków, czy realizowania nieracjonalnej linii obrony, której obrońca nie podziela. Brak zaufania do obrońcy deklarowany przez oskarżonego może stanowić podstawę do podjęcia decyzji przez Sąd o zwolnieniu obrońcy z jego obowiązków właśnie w zrealizowanym przez Sąd Rejonowy trybie art. 378 § 2 kpk – ale pod warunkiem wszakże, że ów brak zaufania oparty jest na konkretnych i przekonujących przesłankach, realnych faktach poddających się kontroli Sądu, co w tej sprawie nie miało miejsca ( por. . postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 października 2006 r., IV KK 199/06, OSNKW z 2007 r., z. 3, poz. 24; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 kwietnia 2004 r., II KK 296/03; postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 24 stycznia 2002 r., II AKz 499/01, KZS z 2002 r., z. 1, poz. 19; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 22 października 2002 r., II AKa 287/02, KZS z 2002 r., z. 11, poz. 13).

Chybiony jest zrzut obrazy art. 46 § 1 kk poprzez jego zastosowanie mimo braku wniosków pokrzywdzonych o naprawienie szkody. Czyny przypisane oskarżonemu zostały popełnione po dacie 8 czerwca 2010 roku. Po tym dniu Sąd może orzec o obowiązku naprawienia szkody na postawie art. 46 § 1 kk z urzędu, niezależnie od inicjatywy pokrzywdzonego w tym zakresie. Przy okazji tego zarzutu apelacyjnego wyszła na jaw obłudna i niekonsekwentna postawa oskarżonego, który na każdym etapie postępowania deklarował wolę poddania się karze i naprawienia szkody pokrzywdzonym, a jak przyszło co do czego próbował podważyć orzeczenie Sądu w tym zakresie.

Całkowicie bezzasadny jest zarzut naruszenia art. 12 kk poprzez jego niezastosowanie. Oskarżony nie zdaje sobie chyba sprawy, że podstawowym warunkiem dla przyjęcia konstrukcji czynu ciągłego z art. 12 kk jest istnienie z góry powziętego zamiaru. Oskarżony nie dostrzega, że aby zachowanie opisane w akcie oskarżenia stanowiło jeden czyn, to oskarżony powinien mieć z góry powzięty zamiar co do wszystkich aspektów takiego czynu. Przy czynach złożonych z wielu zachowań do oceny, czy wszystkie z tych zachowań mogą być ujęte w konstrukcję jednego czynu ciągłego przydatny jest tzw. „test usiłowania”. Jeżeli od samego początku, już przy pierwszym zachowaniu się sprawcy, można powiedzieć, że gdyby w tym momencie jego działanie przerwać, to usiłowałby on dokonać całego czynu, to cały ten czyn stanowi jeden czyn ciągły. Jeżeli jednak nie wszystkie aspekty czynu sprawca brał pod uwagę od samego początku, to te zachowania, które pojawiły się później, nie mogą być ujmowane w tym czynie ciągłym, tylko powinny być wyodrębnione jako osobne przestępstwa. W tej sprawie nic nie przemawia za tym, aby oskarżony działał ze z góry powziętym zamiarem, dlatego zastosowanie instytucji czynu ciągłego jest wykluczone.

Chybiony jest zarzut naruszenia dyspozycji art. 85 kk i 86 § 1 kk poprzez nie zastosowanie przy orzekaniu o karze łącznej zasady pełnej absorpcji. Teza apelanta o łączności podmiotowej i przedmiotowej czynów przypisanych mu wyroku nijak ma się do realiów sprawy. Czyny te zostały popełnione na przestrzeni prawie dwóch lat ( od maja 2011 roku do marca 2013 roku), pokrzywdzonych nimi zostało wiele różnych osób, każdy z czynów został co prawda popełniony w sposób wykorzystujący to samo modus operandi sprawcy – ale jednak każdy z tych czynów dotyczy innej osoby, innej sytuacji, innego zdarzenia, spowodował inną szkodę. Dlatego zastosowanie zasady pełnej absorpcji przy wymiarze kary łącznej nie byłoby w tej sprawie uzasadnione. Gdyby zastosować przy wymiarze kary łącznej zasadę kumulacji, to w realiach przedmiotowej sprawy oskarżonemu należałoby wymierzyć karę 15 lat pozbawienia wolności – dlatego Sąd Rejonowy wymierzając karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności zastosował zasadę mieszaną zbliżoną właśnie do zasady absorpcji. Takie postąpienie Sądu Rejonowego było słuszne i zasługuje na pełną aprobatę Sądu drugiej instancji.

Chybiony jest zarzut wymierzenia oskarżonemu rażąco niewspółmiernej ( surowej) kary pozbawienia wolności. Oskarżony popełnił kilkanaście czynów, łączna wysokość szkody przekroczyła 37000 zł, w dodatku co do większości czynów odpowiadał w warunkach recydywy. Sąd miał na uwadze, że oskarżony ma małe dziecko, dobrą opinię, oraz że na początku częściowo przyznawał się ( a na pewnym etapie postępowania przyznał się w całości). Ale nie może to zniwelować całkowicie okoliczności obciążających, jakie Sąd Rejonowy prawidłowo wykazał. Dlatego orzeczone kary jednostkowe oraz orzeczona przez Sąd Rejonowy kara łączna pozbawienia wolości i grzywny są sprawiedliwe, wyważone, adekwatne do stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości jego czynów i jako takie zasługują na pełną aprobatę Sądu drugiej instancji.

W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok jest sprawiedliwy, Sąd Okręgowy nie dostrzegł żadnego naruszenia prawa karnego procesowego, ani żadnego naruszenia prawa karnego materialnego.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu oskarżonemu na rozprawie apelacyjnej Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 618§ 1 pkt 11 kpk oraz § 19 w zw z § 14 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U. z dnia 3 października 2002 roku. Nr 163 poz. 1348).

Na wydatki Skarbu Państwa w postępowaniu odwoławczym złożył się ryczałt za doręczenia pism procesowych w kwocie 20 złotych oraz wydatki w kwocie 516,60 zł na świadczenie obrony z urzędu.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim na podstawie art. 636 § 1 kpk i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 536,60 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym oraz wymierzył mu 800 złotych tytułem opłaty za drugą instancję.

Zaznaczyć należy, że oskarżony ma pokaźny majątek, z którego Skarb Państwa będzie mógł w przyszłości - w razie braku dobrowolnej zapłaty przez oskarżonego – wyegzekwować zapłatę kosztów sądowych. W toku postępowania zabezpieczono nawet składniki tego majątku w postaci udziału we współwłasności nieruchomości ( działek w miejscowości J., w tym jednej zabudowanej budynkami mieszkalnymi i produkcyjnymi). W takiej sytuacji Sąd Okręgowy nie widzi uzasadnienia od odstąpienia od wyrażonej w art. 627 kpk zasady ponoszenia kosztów procesu przez skazanego i przerzucania ich na podatników.

Wobec powyższego orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE