UZASADNIENIE

9 sierpnia 2022 r. G. Ż. wystąpił z powództwem o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę oraz ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy. Po rozszerzeniu powództwa w piśmie procesowym z 7 lutego 2023 r. i z dnia 24 lutego 2023 r. powód domagał się ostatecznie unieważnienia świadectwa pracy z dnia 30 czerwca 2022 r. i uznanie za niezgodne z prawem rozwiązania umowy o pracę oraz zasądzenia wraz z należnymi odsetkami za opóźnienie: wynagrodzenia za pracę za lipiec 2022 rok w kwocie 3 010,00 zł, odszkodowania za trzymiesięczny okres wypowiedzenia w kwocie 9 030,00 zł, odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę w kwocie 9 030,00 zł, odszkodowania w kwocie 40 000,00 zł za rozstrój zdrowia, pogłębiającą się depresję spowodowaną nieuzasadnionym rozwiązaniem umowy o pracę w okresie ochronnym i z tytułu dyskryminacji i nierównego traktowania w zatrudnieniu, odszkodowania za korzystanie z samochodu prywatnego do celów służbowych w kwocie 21 656,00 zł, ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej w kwocie 1 560,00 za okres od 01 kwietnia 2018 r. do 30 czerwca 2022 r., a ponadto zaliczenia do stażu pracy okresu od 01 lipca 2022 r. do 31 października 2022 r. i zwolnienia powoda od podatku. W piśmie procesowym z dnia 05 listopada 2022 r. G. Ż. sprecyzował swoje żądanie w przedmiocie odszkodowania za korzystanie z samochodu prywatnego do dojazdów do obiektów (...) w G., R., W., O., M., O., S., na których wykonywał pracę polegającą na sprzątaniu terenu. Powód musiał pokonać trasę po około 350 km dwa razy w miesiącu przez 43 miesiące od 01 lipca 2017 r. do marca 2022 roku, w sumie przejechał około 30 100 km. Przyjmując stawkę za 1 kilometr 0,7195 zł powód domagał się odszkodowania w wysokości 21 656,95 zł. Za pranie odzieży roboczej dwa razy w miesiącu od czerwca 2017 roku do 30 sierpnia 2022 r. powód domagał się ekwiwalentu po 50,00 zł miesięcznie: po 12,50 zł za każde pranie spodni i kurtki, zgodnie z ceną w pralni chemicznej. W uzasadnieniu żądania odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę powód podniósł, iż umowy zawierane z powodem od 01 czerwca 2017 r. na czas określony, na podstawie art. 25^{(
1)} k. p. uważa się za zawarte na czas nieokreślony.

Pozwany powództwa nie uznał i wniósł o jego oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew podniósł, iż powód zatrudniony był na podstawie kolejnych trzech umów zawartych na czas określony od 01 kwietnia 2018 r. do 30 czerwca 2022 r. Pozwany informował Państwową Inspekcję Pracy, iż przyczyną zawarcia kolejnej umowy o pracę na czas określony była umowa na usługi z firmą (...). Koordynator R. M. postanowił ułatwić pracę powodowi i skierował go do pracy w (...) w pobliżu miejsca zamieszkania.

Sąd Rejonowy Sąd Pracy w Wieluniu, wyrokiem z 20 kwietnia 2023 roku, zasądził od pozwanej (...)spółki komandytowej z siedzibą w P. na rzecz powoda G. Ż. kwotę 9 030,00 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16 stycznia 2023 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę (pkt 1), zasądził od pozwanej (...) spółki komandytowej z siedzibą w P. na rzecz powoda G. Ż. kwotę 15 000,00 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 lutego 2023 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania (pkt 2), zasądził od pozwanej (...) spółki komandytowej z siedzibą w P. na rzecz powoda G. Ż. kwotę 1 560,00 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16 stycznia 2023 r. do dnia zapłaty tytułem ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej (pkt 3), zasądził od pozwanej (...) spółki komandytowej z siedzibą w P. na rzecz powoda G. Ż. kwotę 17 627,75 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16 stycznia 2023 r. do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodu niebędącego własnością pracodawcy (pkt 4), umarzył postępowanie w części, w której powód G. Ż. cofnął pozew (pkt 5), oddalił powództwo w pozostałej części (pkt 6), zasądził od pozwanej (...) spółki komandytowej z siedzibą w P. na rzecz powoda G. Ż. kwotę 1 395,00 zł z 23% podatkiem od towarów i usług przewidzianym w przepisach o podatku od towarów i usług tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu (pkt 7), przyznał od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Wieluniu na rzecz adwokata J. G. z Kancelarii Adwokackiej w W. kwotę 1 395,00 zł z 23% podatkiem od towarów i usług przewidzianym w przepisach o podatku od towarów i usług tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi G. Ż. z urzędu (pkt 8), nie obciążył pozwanej (...) spółki komandytowej z siedzibą w P. kosztami postępowania w pozostałej części (pkt 9), nie obciążył powoda G. Ż. kosztami postępowania na rzecz pozwanej (...) spółki komandytowej z siedzibą w P. (pkt 10), wyrokowi w punkcie 1. nadał rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 3 000,00 zł (pkt 11).

Wyrok poprzedziły następujące ustalenia i rozważania sądu I instancji:

Pozwany zawarł z powodem umowę o pracę w charakterze sprzątacza na czas określony od dnia 01 kwietnia 2018r. do 31 marca 2020r., w której wskazano miejsce wykonywania pracy na obiektach objętych usługą (...)Spółka komandytowa. Następną umowę o pracę strony zawarły na czas określony od dnia 01 kwietnia 2020r. do 30 czerwca 2020r. W umowie wskazano miejsce wykonywania pracy powoda na stanowisku sprzątacza na obiekcie (...) S.A. w W. objętym usługą (...) Spółka komandytowa. Pismem z dnia 03 kwietnia 2020r. pozwany zawiadomił Państwową Inspekcję Pracy o zawarciu z powodem kolejnej umowy o pracę na czas określony powyżej limitu określonego w art. 25^{(

1)}§1 i 3 k.p., która służy zaspokojeniu rzeczywistego okresowego zapotrzebowania na pracę uzasadnionego obiektywnymi przyczynami leżącymi po stronie pracodawcy, to jest zawarciem umowy z (...) S.A. na świadczenie usług utrzymania czystości w obiektach (...) do 30 czerwca 2020r. Kolejną umowę o pracę strony zawarły na czas określony od dnia 01 lipca 2020r. do dnia 30 czerwca 2022r. W umowie wskazano miejsce wykonywania pracy powoda na stanowisku sprzątacza na obiekcie (...) S.A. w W. i podano przyczynę uzasadniającą zawarcie umowy w związku z realizacją kontraktu z (...) S.A. na świadczenie usług utrzymania czystości na obiektach (...) w W., zgodnie z umową zawartą na okres do 30 czerwca 2020r. Pismem z dnia 02 lipca 2020r. pozwany zawiadomił Państwową Inspekcję Pracy o zawarciu z powodem kolejnej umowy o pracę na czas określony powyżej limitu określonego w art. 25^{(

1)}§1 i 3 k.p., która służy zaspokojeniu rzeczywistego okresowego zapotrzebowania na pracę uzasadnionego obiektywnymi przyczynami leżącymi po stronie pracodawcy, zgodnie z umową z (...) S.A. na świadczenie usług utrzymania czystości w obiekcie (...) W.. Powód dojeżdżał prywatnym samochodem do obiektów, które sprzątał w W. oraz w M., G., K., O., R., L., S., O., woził kosiarkę, podkaszarkę, paliwo do kosiarki, narzędzia pracy, zabierał śmieci z obiektu. W zależności od potrzeb powód dojeżdżał do obiektu raz w tygodniu, raz na dwa tygodnie lub raz w miesiącu. W styczniu 2021 roku pozwany zawarł kontrakt na utrzymanie porządku w obiekcie (...) w W. i marcu 2020 roku przeniósł powoda do pracy na terenie tego obiektu.

5 lipca 2022 r. powodowi doręczone zostało świadectwo pracy wystawione przez pozwanego w dniu 30 czerwca 2022 r., w którym wskazano okres zatrudnienia powoda w pozwanej firmie od 01 kwietnia 2018 r. do 30 czerwca 2022 r., a jako przyczynę ustania stosunku pracy upływ czasu, na jaki zawarta została umowa o pracę. Powód w dniu 18 lipca 2022 r. wystąpił do pracodawcy z wnioskiem o sprostowanie świadectwa pracy i przywrócenie do pracy na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. W odpowiedzi pracodawca skierował do powoda pismo z dnia 25 lipca 2022 r., w którym odmówił sprostowania świadectwa pracy i przywrócenia powoda do pracy.

Powód posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności wydane na stałe; w pozwanej firmie zatrudniony był jako osoba niepełnosprawna.

Pismem Państwowej Inspekcji Pracy z 30 sierpnia 2022 r. powód poinformowany został, że w wyniku dokonania ustaleń w trakcie czynności kontrolnych przeprowadzonych w (...) spółce komandytowej z siedzibą w P. stwierdzono, iż w styczniu 2021 roku bez zachowania formy pisemnej zmieniono miejsce wykonywania pracy przez powoda określone w umowie na (...) W., wobec czego ustała obiektywna przyczyna zawarcia nielimitowanej umowy o pracę na czas określony i umowa o pracę zawarta na czas określony od dnia 01 lipca 2020 r. z mocy prawa stała się umową o pracę zawartą na czas nieokreślony.

Po tychże ustaleniach, sąd pierwszej instancji doszedł do przekonania, że powództwo G. Ż. o zapłatę kwoty 9 030,00 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z art. 25^{(
1)} § 1 k. p. okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony, a także łączny okres zatrudnienia na podstawie umów o pracę na czas określony zawieranych między tymi samymi stronami stosunku pracy, nie może przekraczać 33 miesięcy, a łączna liczba tych umów nie może przekraczać trzech. Stosownie do treści art. 25^{(
1)} § 3 k. p., jeżeli okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony jest dłuższy niż okres, o którym mowa w § 1, lub jeżeli liczba zawartych umów jest większa niż liczba umów określona w tym przepisie, uważa się, że pracownik, odpowiednio od dnia następującego po upływie okresu, o którym mowa w § 1, lub od dnia zawarcia czwartej umowy o pracę na czas określony, jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Na podstawie art. 25^{(
1)} § 4 pkt 4 k. p., przepisu § 1 nie stosuje się do umów o pracę zawartych na czas określony w przypadku gdy pracodawca wskaże obiektywne przyczyny leżące po jego stronie, jeżeli ich zawarcie w danym przypadku służy zaspokojeniu rzeczywistego okresowego zapotrzebowania i jest niezbędne w tym zakresie w świetle wszystkich okoliczności zawarcia umowy. Stosownie do treści art. 25^{(
1)} § 5 k. p., pracodawca zawiadamia właściwego okręgowego inspektora pracy, w formie pisemnej lub elektronicznej, o zawarciu umowy o pracę, o której mowa w § 4 pkt 4, wraz ze wskazaniem przyczyn zawarcia takiej umowy, w terminie 5 dni roboczych od dnia jej zawarcia. Na podstawie art. 29 § l^{(
1)} k. p., w przypadku zawarcia umowy o pracę na czas określony w celu, o którym mowa w art. 25^{(
1)} § 4 pkt 1-3, lub w przypadku, o którym mowa w art. 25^{(
1)} § 4 pkt 4, w umowie określa się ten cel lub okoliczności tego przypadku, przez zamieszczenie informacji o obiektywnych przyczynach uzasadniających zawarcie takiej umowy. Jak wynika z dokumentów w aktach osobowych G. Ż., pozwany pracodawca zawarł z powodem trzy kolejne umowy o pracę na czas określony: od dnia 01 kwietnia 2018 r. do 31 marca 2020 r., od dnia 01 kwietnia 2020 r. do 30 czerwca 2020 r. i od dnia 01 lipca 2020 r. do dnia 30 czerwca 2022 r. Pozwany zawiadamiał Państwową Inspekcję Pracy o zawarciu z powodem kolejnej umowy o pracę na czas określony powyżej limitu określonego w art. 25^{(
1)} § 1 i 3 k. p., która służy zaspokojeniu rzeczywistego okresowego zapotrzebowania na pracę uzasadnionego obiektywnymi przyczynami leżącymi po stronie pracodawcy, zgodnie z umową z (...) S.A. na świadczenie usług utrzymania czystości w obiekcie (...) W.. Jak wynika z zeznań świadka R. M. i zeznań powoda G. Ż., w marcu 2021 roku powód przeniesiony został do pracy na terenie obiektu (...) W.. Uznać należy, iż wobec zmiany miejsca zatrudnienia powoda odpadła przesłanka uzasadniająca zatrudnienie powoda na okres dłuższy niż 33 miesiące na podstawie trzeciej umowy na czas określony. Umowę o pracę zawartą na okres od dnia 01 lipca 2020 r. należy wobec tego uznać za umowę o pracę na czas nieokreślony. W ocenie sądu pierwszej instancji, doszło w związku z tym do niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę, bez sporządzenia przez pracodawcę pisemnego oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia, wobec uznania, iż stosunek pracy ustał z upływem czasu, na jaki zawarta została umowa. Na podstawie art. 45 § 1 k. p. w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony lub umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. Mając na uwadze, iż powód domagał się odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę Sąd uwzględnił żądanie powoda i zasądził kwotę 9 030,00 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia odpisu pozwu pozwanemu, stanowiącą równowartość wynagrodzenia powoda za okres wypowiedzenia 3 miesięcy, stosownie do treści przepisu art. 47^{(
1)} zdanie pierwsze k. p., zgodnie z którym odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 k. p. przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

Na uwzględnienie co do zasady zasługuje według Sądu Rejonowego żądanie powoda zasądzenia odszkodowania z tytułu naruszenia zasady niedyskryminowania w zatrudnieniu. Zasadę niedyskryminowania w zatrudnieniu wyraża przepis art. 18 ^3a § 1 - 3 k. p., zgodnie z którym pracownicy powinni być równo traktowani w zakresie nawiązania i rozwiązania stosunku pracy, warunków zatrudnienia, awansowania oraz dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych, w szczególności bez względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony, zatrudnienie w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy. Równe traktowanie w zatrudnieniu oznacza niedyskryminowanie w jakikolwiek sposób, bezpośrednio lub pośrednio, z przyczyn określonych w § 1. Dyskryminowanie bezpośrednie istnieje wtedy, gdy pracownik z jednej lub z kilku przyczyn określonych w § 1 był, jest lub mógłby być traktowany w porównywalnej sytuacji mniej korzystnie niż inni pracownicy. Za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu uważa się, stosownie do treści przepisu art. 18 ^3b § 1 pkt 1 k. p., różnicowanie przez pracodawcę sytuacji pracownika z jednej lub kilku przyczyn określonych w art. 18 ^3a § 1 k. p., którego skutkiem jest w szczególności odmowa nawiązania lub rozwiązanie stosunku pracy. Pracodawca zawierał kolejne umowy na czas określony z powodem, który w chwili rozwiązania stosunku pracy podlegał, zgodnie z art. 39 k. p., ochronie przedemerytalnej. W wypadku powoda ochrona przedemerytalna nie została wyłączona na podstawie przepisu art. 40 k. p.; powód otrzymuje rentę, jest jednak zdolny do wykonywania pracy dostosowanej do możliwości psychofizycznych w warunkach pracy chronionej, w jakich zatrudniony był w pozwanej firmie z orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Pozwany, mimo wniosku powoda o sprostowanie świadectwa pracy i przywrócenie do pracy oraz ustalenia przez Państwową Inspekcję Pracy, iż w związku z przeniesieniem powoda do pracy na terenie obiektu (...) w W. umowa o pracę zawarta na czas określony od dnia 01 lipca 2020 r. stała się umową o pracę na czas nieokreślony, odmówił dalszego zatrudnienia powoda. Pozwany naruszył w ten sposób zasadę niedyskryminowania pracownika, w związku z czym powodowi należy się odszkodowanie na podstawie art. 18 ^3d k. p., zgodnie z którym osoba, wobec której pracodawca naruszył zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, ma prawo do odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, ustalane na podstawie odrębnych przepisów. Umowa o pracę z powodem zawarta od dnia 01 lipca 2020 r. na czas nieokreślony na podstawie art. 39 k.p., nie powinna być rozwiązana aż do czasu uzyskania przez powoda wieku emerytalnego w listopadzie 2023 roku. Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda odszkodowanie na podstawie art. 18 ^3d k.p. w wysokości 15 000,00 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pisma obejmującego rozszerzone powództwo. Sąd oddalił powództwo o odszkodowanie z tytułu nierównego traktowania w zatrudnieniu w pozostałej części jako wygórowane.

W ocenie sądu, na uwzględnienie zasługuje żądanie powoda zasądzenia ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej w kwocie 1 560,00 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu. Na podstawie art. 237 ⁹§ 2 k. p. pracodawca jest obowiązany zapewnić, aby stosowane środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze posiadały właściwości ochronne i użytkowo, oraz zapewnić odpowiednio ich pranie, konserwację, naprawę, odpylanie i odkażanie. Zgodnie z art. 237⁹§3 k. p., jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika. Powód, jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego, pracował w charakterze sprzątacza porządkując teren obiektów objętych umową zawartą przez pozwanego. Powód otrzymywał od pracodawcy jedynie po 4,30 zł miesięcznie za pranie odzieży roboczej. Uwzględniając warunki zatrudnienia powoda przy sprzątaniu terenu na zewnątrz przez cały rok, żądanie ekwiwalentu w kwocie po 12,50 zł za pranie kurtki i spodni dwa razy w miesiącu, wskazane przez powoda zgodnie z cennikiem w pralni, należy uznać za uzasadnione co do zasady i wysokości.

Na uwzględnienie co do zasady zasługuje żądanie powoda zasądzenia odszkodowania za korzystanie do celów służbowych z prywatnego samochodu. Zeznania świadków R. M. i J. P. (1) potwierdzają, iż powód dojeżdżając do poszczególnych obiektów w celu ich sprzątnięcia korzystał z prywatnego samochodu, którym woził sprzęt i narzędzia pracy, jak również zabierał nieraz śmieci pozostałe po sprzątnięciu terenu. Odszkodowanie należy się powodowi wyłącznie za okres zatrudnienia w pozwanej firmie od 01 kwietnia 2018 r. do marca 2021 roku, kiedy został przeniesiony do obiektu (...) w W. i nie używał już samochodu prywatnego do celów służbowych. Okres wyżej wskazany obejmuje 35 miesięcy. Za uzasadnione należy uznać twierdzenia powoda, że w ciągu dwóch tygodni w każdym miesiącu pokonywał trasę około 350 km, a więc miesięcznie przejeżdżał około 700 km. Licząc stawkę za kilometr po 0,7195 zł uzasadnione jest zasądzenie na rzecz powoda odszkodowania w kwocie 17 627,75 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu. Sąd oddalił powództwo o odszkodowanie z tytułu używania samochodu prywatnego do celów służbowych w okresie poprzedzającym zatrudnienie przez pozwanego pracodawcę.

Sąd Rejonowy umorzył postępowanie na podstawie art. 355 k.p.c. w części, w której powód cofnął pozew o zapłatę ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.

Sąd pierwszej instancji oddalił powództwo o zapłatę wynagrodzenia za pracę za lipiec 2022 roku w kwocie 3 010,00 zł oraz żądanie zapłaty kolejnego odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę w kwocie 9 030,00 zł. Stosunek pracy łączący strony, wprawdzie w sposób niezgodny z prawem, ale jednak zakończył się w dniu 30 czerwca 2022 r. i w lipcu 2022 roku powód nie był już pracownikiem pozwanej firmy, wobec czego żądanie zapłaty wynagrodzenia za lipiec 2022 roku jest nieuzasadnione. W punkcie 1. wyroku Sąd zasądził już na rzecz powoda odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę, bez zachowania trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia na podstawcie art. 45 § 1 k.p. w zw. z art. 36 § 1 pkt 3 k.p. Żądanie jednocześnie odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę na podstawie przepisu art. 56 k.p. nie zasługuje na uwzględnienie. Nieuzasadnione jest również żądanie zaliczenia do stażu pracy okresu od 01 lipca do 2022 r. do 31 października 2022 r. Powód nie był już zatrudniony w tym okresie, ponieważ jak wyżej podniesiono stosunek pracy, mimo że wadliwie, ale został rozwiązany w dniu 30 czerwca 2022 r.

Sąd oddalił powództwo w części, w której powód domagał się unieważnienia świadectwa pracy jako nieuzasadnione. Nie zasługuje również na uwzględnienie żądanie zapłacenia przez pozwanego, czy też zwolnienia powoda od obowiązku zapłaty podatku.

Koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu wynoszą w sprawie o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę 90,00 zł, stosownie do treści § 15 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tekst jednolity Dz. U. z 2019 r., poz. 18) oraz 2 700,00 zł w sprawie o pozostałe roszczenia przy wartości przedmiotu sporu w niniejszej sprawie 84 286,00 zł, stosownie do treści § 15 ust. 1 pkt 2 powołanego rozporządzenia. Mając na uwadze, iż powód utrzymał się w stosunku 51% ze swoim roszczeniem, Sąd Rejonowy zasądził połowę kosztów nieopłaconej pomocy prawnej od pozwanego pracodawcy na rzecz powoda, połowę przyznał pełnomocnikowi z urzędu od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Wieluniu z podatkiem 23% od towarów i usług, przewidzianym w przepisach o podatku od towarów i usług. Sąd nie obciążył powoda kosztami zastępstwa procesowego na rzecz pozwanego w części, w której powództwo zostało oddalone mając na uwadze charakter sprawy i trudną sytuację materialną powoda. Sąd nie obciążył pozwanego kosztami postępowania w pozostałej części obejmującymi opłatę od pozwu. Na podstawie art. 477²§ 1 zdanie pierwsze k.p.c. Sąd nadał wyrokowi w punkcie 1. rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 3 000,00 zł nieprzekraczającej jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda.

Z rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego w całości nie zgodziła się pozwana Spółka i wywiodła apelację, gdzie zarzuciła:

1. Naruszenie przepisów prawa materialnego w poprzez błędną interpretację i niewłaściwe zastosowanie:

a) art. 25 ¹§ 4 k. p. poprzez przyjęcie przez Sąd Rejonowy, że obiektywne przyczyny, jakie spowodowały przeniesienie powoda na oczywiście korzystniejsze dla niego stanowisko pracy do czasu zakończenia umowy o pracę na czas określony, skutkowało nawiązaniem umowy o pracę na czas nieokreślony;

b) art. 39 k. p w związku z art. 40 k. p. poprzez przyjęcie, że powód pomimo pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy podlegał ochronie przedemerytalnej z art. 39 k. p;

c) art. 18 ^3a k.p., 18^3b k.p. i 18^3d poprzez bezzasadne przyjęcie, że powód był dyskryminowany przez pozwanego, który naruszał wobec powoda zasady równego traktowania. Ponadto Sąd Rejonowy bezzasadnie przyjął kwotę odszkodowania wielokrotnie zawyżoną w relacji do treści art. 18 ^3d k.p.

2. Naruszenie prawa procesowego w postaci:

a) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez bezzasadne i pozbawione dowodów uznanie, że powód faktycznie, w okresie od 1 kwietnia 2018r. do marca 2021r., pokonywał bezumownie 700 km miesięcznie własnym samochodem w celach służbowych bez żadnego ekwiwalentu pracodawcy;

b) naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przyjęcie, że powód, niezależnie od otrzymanego ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej wydał na ten cel kwotę 1560,00 zł.

Wskazując na powyższe zarzuty, apelująca Spółka wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie Sądowi Rejonowemu sprawy do ponownego rozpatrzenia i rozstrzygnięcie o kosztach postępowania.

W uzasadnieniu apelacji pozwana wskazała, że rozpoznając sprawę, Sąd Rejonowy uległ całkowicie narracji powoda, który forsował tezę o rzekomym wykorzystywaniu go i krzywdzeniu przez pozwanego pracodawcę. Rzekome krzywdy i dyskryminacja pracodawcy, jakiej miał doznawać powód, stanowi jedynie atak aroganckiego roszczeniowca, osoby konfliktowej, często korzystającej ze zwolnień lekarskich i przysparzającej pracodawcy licznych kłopotów. Odnosząc się do zarzutów apelacji, pozwana wyjaśniła, że powód ze względu na specyfikę wykonywanej pracy, to jest sprzątanie różnych obiektów firmy (...) miał zadaniowy czas pracy. Miał dbać o to aby nie było skarg ze strony zleceniodawcy. Potwierdzają to zeznania św. R. M., koordynatora usług. (Protokół rozprawy z dnia 13.04.2023r. (36:19] „ Jak powód pracował w (...), to dostawaliśmy transze i w zależności od jej wysokości była częstotliwość pracy raz w miesiącu, dwa razy w tygodniu, raz w tygodniu, w zależności od obiektu". Nie jest prawdą twierdzenie powoda, że firmę (...) obsługiwał samodzielnie. Wyjaśnił to św. M. (15:53), protokół wyżej powołany (Na (...)) „Mam zatrudnionych na te oddziały trzy osoby i ja". Dalej jego przełożony, św. M. zeznaje: (14:29) „Powód jest człowiekiem konfliktowym, dostawałem od kierownika (...) skargi, pracownice się na niego uskarżały, że źle sprząta. Kłócił się ze sprzątaczkami, nawet słyszałem, że kłóci się z portierami." (09:06). „21.01.2021r. przejęliśmy nowy obiekt (...) w W.....przerzuciliśmy powoda na ten obiekt, gdzie pracował codziennie na pół etatu, a dostawał wynagrodzenie za cały etat i nie korzystał z samochodu, bo to jest blisko jego miejsca zamieszkania" „W 202lr. zaczęły się zwolnienia powoda jak przeszedł do (...). Na początku były sporadyczne zwolnienia...potem pół roku ciągnął zwolnienie do października 202lr. Wtedy ja lub koledzy z pracy musieliśmy zastępować go na kontrakcie w (...)... i zaczął się problem z panem Ż." (17:02) „...uważam, że to było dla niego na rękę bo pracując na pół etatu zarabiał jak na cały etat. Nie było protestu powoda, że nie chce przejść, że go na siłę zmuszam." (24:52) „Czas pracy powoda na (...) wynosił 3,5 godziny dziennie, bo miał II grupę". Nadmienić należy, że strony miały świadomość tego, że powód ma umowę na czas określony do 30 czerwca 2022r. A przeniesienie go czasowe na dużo korzystniejsze warunki faktyczne (praca blisko miejsca zamieszkania) oraz finansowe (wynagrodzenie za pełny przy stanowisku na półetatu), była akceptowana przez powoda. Pracodawca uznał, że przyjęcie przez pracownika korzystniejszych warunków umowy o pracę nie będzie wymagało wypowiedzenia umowy, która ulegnie rozwiązaniu z upływem terminu jej obowiązywania.

Zdaniem skarżącej Spółki, Sąd Rejonowy wadliwie interpretuje treść art. 39 k. p. w związku z art 40 k. p. Sąd Rejonowy twierdzi, że powód, pomimo uznania go za osobę niepełnosprawną (na stałe) orzeczeniem z dnia 16.08.2010r. (w aktach sprawy) i przyznaną mu rentą inwalidzką był zdolny do pracy, a zatem podlega ochronie przed wypowiedzeniem z art. 39 k.p. Zgodnie ze wspomnianym wyżej orzeczeniem o niepełnosprawności, powód jest całkowicie niezdolny do pracy na otwartym rynku pracy i dlatego przyznano mu rentę.

Zupełnie niezrozumiałym pozostaje ustalenie Sądu Rejonowego odnoszące się do zarzutu dyskryminowania powoda w zatrudnieniu. Zarzut ten Sąd wywodzi z okoliczności świadczących o tym, że powód mógł być traktowany, w porównywalnej sytuacji, mniej korzystnie niż inni pracownicy. Zarzut pod adresem, pozwanego polega na stwierdzeniu, że „odmówił dalszego zatrudnienia powoda" (str. 6 uzasadnienie). W uzasadnieniu nie wskazano z kim i w jakim sposób Sąd porównał sytuację powoda, żeby ustalić jego dyskryminowanie. Odmowę zatrudnienia Sąd Rejonowy ustalił, jak inne okoliczności, niezgodne z materiałem dowodowym. Powód zeznaje na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2023r. (1:10:23): „Pan P. zadzwonił żebym przyjechał do P.. Zgodziłem się. Rozmowa skończyła się na tym, że nie ma miejsca pracy w W.. Zaproponował mi Ł., Z., Ł.. Nie znaleźli miejsca dla mnie". Sąd Rejonowy zdaje się podzielać pogląd powoda, że pozwany ma obowiązek znaleźć mu miejsce pracy tylko w miejscu zamieszkania. Biorąc pod uwagę specyfikę firmy pozwanej, która wykonuje wyłącznie zlecone jej usługi w konkretnych miejscach, oczekiwanie powoda nie było możliwe do spełnienia. Przekonywującą ilustrację „dyskryminowania" powoda są zeznania św. M., do których odniosłem się powyżej. Na tle kłopotliwej współpracy z powodem jakiej doznawał pozwany przyznanie mu 15.000,00 zł odszkodowania z tytułu dyskryminacji stanowi osobliwą przewrotność nie znajdującą żadnego uzasadnienia w materiale dowodowym. Z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku można wnioskować, że Sąd Rejonowy sam postanowił przejąć postępowanie dowodowe w sprawie roszczeń powoda. Całkowici pominął okoliczność, że powód zgłosił swoje roszczenia pozwem z dnia 9 sierpnia 2022r. Tymczasem Sąd opiera się na zeznaniach św. J. P. (2) (Protokół rozprawy z dnia 21.03.2023r.) (50:04) „Skończyłem pracę z końcem marca 2017r. i jak dalej przebiegało zatrudnienie pana Ż. nie wiem".

Sąd Rejonowy w sposób całkowicie bezkrytyczny uznał twierdzenie powoda, że w okresie od 1 kwietnia 2018r. do marca 2021r.(?) (Powód twierdzi, że przeniesiono go do (...) w styczniu 2021r., co potwierdza św. M.), to jest przez 35 miesięcy przejeżdżał własnym samochodem około(!)700 km miesięcznie. Zarządzając mu z tego tytułu kwotę 17.627,75 zł. Jest to przyjęte przez Sąd Rejonowy w sposób całkowicie dowolny. Ponadto Sąd Rejonowy posługuje się nieznaną stawką za kilometr w kwocie 0,7195 zł. Sąd nie zadał sobie nawet trudu żeby ustalić jakim samochodem dysponuje powód, skoro stawki za kilometr są zróżnicowane ze względu na pojemność silnika i do 2023r. były w innych kwotach. Takie „szacowanie" życzeń powoda urąga jakimkolwiek standardom postępowania dowodowego. Sam powód nie przedstawił na tę okoliczność żadnego dowodu, poza lakonicznym przyznaniem, że otrzymywał przez pewien czas rekompensatę za paliwo w kwocie 100,00 zł miesięcznie.

Podobnie w postępowaniu dowodowym Sąd Rejonowy wyręczył powoda ustalając, że pomimo otrzymywanego ryczałtu za pranie odzieży, należy mu się rekompensata w kwocie 12,50 zł, dwa razy w miesiącu, bo taką cenę podał powód za usługę w pralni i zasądził mu kwotę 1.560, 00 zł, pomijając wyjaśnienie jak ustalił tę kwotę i czy pomniejszył ją o otrzymywany ryczałt. Nadmienić należy, że powód wcześniej nie zgłaszał żadnych roszczeń w tej sprawie, a na okoliczność rzekomych usług pralniczych nie przedstawił żadnego dowodu. Powód w swoich zeznaniach próbuje za wszelką cenę forsować tezę o wyzyskiwaniu go i oszukiwaniu przez pracodawcę. Zeznając w dniu 13 kwietnia 2023r. (59:46)oświadcza: „Musiałem sobie kupić sam odzież do pracy". W piśmie strony pozwanej będącej odpowiedzią na pozew z dnia 30.01.2023r. znajdują się załączniki stanowiące wyjaśnienia dla Państwowej Inspekcji Pracy, jakie składali Dyrektor Marketingu E. Z. i koordynator R. M., całkowicie zaprzeczają twierdzeniom powoda. Wynika z nich, między innymi, że powodowi nie podobała się służbowo otrzymana kurtka i żądał zakupu przedłużonego płaszcza zimowego. To dość jednoznacznie charakteryzuje postawę powoda względem pracodawcy.

Z rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego w całości nie zgodził się również powód i wywiódł apelację, gdzie zarzucił:

a) naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności nieuwzględnienie wszystkich dowodów,

b) naruszenie art. 233 § 2 k.p.c. poprzez ocenę dowodów z przekroczeniem granic rzetelnej oceny materiału dowodowego.

Mając na uwadze tak wskazane zarzuty, apelujący powód wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1. Zasądzenie od pozwanej (...) Spółki komandytowej z siedzibą w P. na rzecz powoda G. Ż. kwoty 9 030,00 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od daty złożenia powództwa to jest od dnia 10 sierpnia 2022 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę.

2. Zasądzenie od pozwanej (...) spółki komandytowej z siedzibą w P. na rzecz powoda G. Ż. kwoty 40.000 złotych w miejsce zasądzonej kwoty 15 000,00 (piętnaście tysięcy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 sierpnia 2022 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania.

3. Zasądzenie od pozwanej (...) spółki komandytowej z siedzibą w P. na rzecz powoda G. Ż. kwoty 1 560,00 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 sierpnia 2022 r. do dnia zapłaty tytułem ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej.

4. Zasądzenie od pozwanej (...) spółki komandytowej z siedzibą w P. na rzecz powoda G. Ż. kwoty 21 656,00 złotych w miejsce kwoty 17 627,75 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 sierpnia 2022 r. do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodu niebędącego własnością pracodawcy.

5. Uwzględnienie powództwa o unieważnienie świadectwa pracy z dnia 30 czerwca 2022r dostarczone powodowi w dniu 05.07.2022r. z powodu wydania przez PIP pismem z dnia 30.08.2022r. opinii potwierdzającej nieważność trwania umowy na czas określony.

6. Uznanie na podstawie art.45 k. p. rozwiązania umowy o pracę jako naruszającą przepisy prawa pracy stosowane przy wypowiadaniu i rozwiązywaniu umów o prace.

7. W związku z pkt.2 w oparciu o art. 30 § 2¹ KP. uwzględnienie powództwa o wypłatę wynagrodzenia za miesiąc lipiec 2022 roku w wysokości brutto 3010,00 zł obowiązującej w okresie rozliczeniowym.

8. W związku z faktem, iż powoda obowiązywała umowa na czas nieokreślony na podstawie art. 47¹k.p. zasadnym było uwzględnienie powództwa o zasądzenie odszkodowania za czas wypowiedzenia 3-y miesięczny przysługujący na podstawie art. 36§1 pkt3 KP.. Należność stanowi kwotę 9030,00 zł.

9. Zaliczenie okresu od 01 lipca 2022 do 31 października 2022r. do stażu pracy i nakazanie pracodawcy uwzględnienia tego okresu w świadectwie pracy.

10. Uznanie rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w trybie art. 56 §1 KP. z uwzględnieniem art. 39 KP. jako bezzasadne i przyznanie odszkodowania za bezzasadne zwolnienie w wysokości 3 miesięcznego odszkodowania co stanowi kwotę 9030,00.

11. Zmianę orzeczenia poprzez przyznanie od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Wieluniu na rzecz adwokata J. G. z Kancelarii Adwokackiej w W. kwoty 5400 złotych powiększoną o podatek VAT z uwzględnieniem wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 kwietnia 2020 r. sygn. SK 66/19 w miejsce kwoty 1395,00 zł z 23% podatkiem od towarów i usług przewidzianym w przepisach o podatku od towarów i usług tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi G. Ż. z urzędu;

ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Skarżący domagał się również zasądzenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi G. Ż. z urzędu w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych z uwzględnieniem Wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 kwietnia 2020 roku o sygn. SL 66/19, które to koszty nie zostały poniesione w całości ani w części.

W uzasadnieniu apelacji powód podniósł, że Sąd I instancji nie uwzględnił w całości roszczeń powoda zgodnie z żądaniem zgodnym z Kodeksem Pracy obowiązującym pracodawcę do ich stosowania w stosunku do powoda zatrudnionego w chwili rozwiązania istniejącej umowy nie na czas określony lecz zatrudnionego już na czas nieokreślony zgodnie z art. 25 KP do tego będącego w okresie szczególnej ochrony z uwagi na wiek przedemerytalny o czym Sąd I instancji również wspomniał w swoim uzasadnieniu. W ocenie skarżącego wszystkie żądania wniesione przez powoda pozwem z uwagi na obowiązujące w stosunku do powoda przepisy Prawa Pracy określone Kodeksem Pracy jakie winny być stosowane w stosunku do pracownika zatrudnionego na czas nieokreślony były zasadne, co zresztą ustaliła Państwowa Inspekcja Pracy oraz czego nie podważył Sąd I instancji, lecz nie rozstrzygnął pozwu zgodnie z żądaniem powoda popartym opinią Państwowej Inspekcji Pracy oraz przepisami które winny być stosowane przez pracodawcę w stosunku do pracownika niepełnosprawnego zatrudnionego przez okres ponad 12 lat w zakładzie na stanowisku sprzątacza - pracownika gospodarczego. Sąd I instancji nie wziął pod uwagę całości potwierdzonych zeznaniami świadków częstości dokonywanych przez powoda prac na podległych obiektach, a także pogorszenia stanu zdrowia powoda pod wpływem nerwicy oraz depresji co powód potwierdził dokumentacją lekarska a czego w dostatecznym stopniu nie uwzględnił Sąd I instancji ograniczając się do przyznania jedynie odszkodowania za niezasadne rozwiązanie umowy o pracę wcześniej nie uwzględniając wniosku powoda o zmianę istniejącego stosunku pracy z zatrudnienia na czas określony na zatrudnienie na czas nieokreślony będący podstawą do wszystkich roszczeń powoda wynikających z takiej formy jego zatrudnienia. Zatem przyznanie przez Sąd odszkodowania wynikającego z tego tytułu jest niepełne zwłaszcza w aspekcie wydanej przez PIP opinii w tym zakresie. Złożoność sprawy powoda polega na kilku aspektach, mianowicie po pierwsze zasadność zmiany trwającej na czas określony umowy o prace zawartej z osobą niepełnosprawną, za zatrudnienie której zgodnie z wiedzą powoda zakład pobierał dodatkowe wynagrodzenie z Funduszu PFRON. Ciążyła zatem na pozwanym dodatkowa ochrona nad tymi osobami, co w ogóle zakład pomijał, nie wydając środków ochrony osobistej, posiłków regeneracyjnych, napojów, nie wypłacał należności za pranie odzieży płacąc symboliczną kwotę nie pokrywającą tych kosztów itp. Zatem ustalenie a raczej potwierdzenie opinii PIP w zakresie trwania właściwej umowy jest podstawą przyznania należnego wynagrodzenia za m-c lipiec, gdyż powód złożył wniosek o przywrócenie do pracy co pracodawca nie uwzględnił tłumacząc się długotrwałą chorobą powoda spowodowaną operacją oka. Koordynatora zeznając pod przysięgą potwierdził, że do wykonywanej przez powoda pracy nie miał jako zwierzchnik żadnych uwag, zatem jej rozwiązanie było bezzasadne a powoda obowiązywał z powodu nie uznania zasadności dalszego jego zatrudnienie na podstawie wcześniejszego pomówienia zarówno przez koordynatora jak i dyrektora oddziału co do jakości wykonywanej przez niego pracy nie potwierdzonej przed Sądem, okres trzymiesięcznego wypowiedzenia rozpoczynający się dopiero od 1 sierpnia a zatem za ten okres wypowiedzenia powodowi należne jest również wynagrodzenie. Ilość kilometrów przejechanych przez powoda do obiektów na których powód wykonywał pracę jak określił świadek M. określając , iż powód musiał być na obiektach dwa razy w tygodniu, powód również zaniżył o ponad połowę do dwóch razy w miesiącu jeżdżąc na obiekty do maja 2021 roku, zatem roszczenie jego jest również zasadne. Roszczenie powoda o zadośćuczynienie z powodu pogorszenia stanu zdrowia w wyniku nerwicy i depresji nie jest wygórowane i zasługuje na uwzględnienie, gdyż w wyniku nieuzasadnionego zwolnienia w wieku przedemerytalnym dla powoda było zaskoczeniem i niepewnością o swój dalszy los, gdyż powód w wyniku choroby wydaje bardzo dużo na leki i rehabilitację, dlatego nagłość tego zdarzenia wywołała zmiany w psychice powoda a żądana kwota nie jest wygórowana a jednocześnie zasadna.

Dodatkowo, na rozprawie apelacyjnej pełnomocnik pozwanej Spółki zgłosił zarzut przedawnienia roszczeń powoda w zakresie zwrotu kosztów dojazdu pracownika do miejsc świadczenia pracy własnym środkiem transportu oraz w części zwrotu należności za pranie we własnym zakresie odzieży roboczej. Ww. zarzut nie został sprecyzowany, pełnomocnik pozwanej nie wskazał okresu, za który nastąpiło zarzucane przedawnienie wskazanych pretensji.

Pełnomocnik powoda nie zajął stanowiska co do zgłoszonego zarzutu przedawnienia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej, z uwagi na zgłoszony zarzut przedawnienia, jest częściowo zasadna, zaś apelacja powoda jest pozbawiona podstaw. Należy zaznaczyć, że sąd pierwszej instancji wydał rozstrzygnięcie, które znajduje oparcie w całokształcie okoliczności faktycznych sprawy. Odnosząc się do obu apelacji należy zauważyć, że w przeważającej mierze formułują one zarzuty naruszenia prawa procesowego, a ewentualne ich podzielenie miałoby bezpośredni wpływ na prawidłowość dokonanych przez sąd I instancji ustaleń faktycznych. Należy podkreślić, że sąd meriti, w granicach obydwu apelacji, przeprowadził wyczerpujące, prawidłowo ukierunkowane postępowanie dowodowe, a zebrany materiał rozważył i ocenił w granicach uprawnienia, jakie daje mu przepis art. 233 § 1 k.p.c., jednocześnie granic tych nie przekraczając. Co ważne w sprawie, wywód przeprowadzony przez sąd pierwszej instancji co do tego, jakie znaczenie nadać zaprezentowanym przez strony dowodom przydatnym do oceny faktycznej i prawnej żądań G. Ż. i jakie z tych dowodów wyprowadzić wnioski, jest logiczny, wyważony, przeto nie poddaje się krytyce. Na uwagę zasługuje wyczerpująca, fachowa, zgodna z doświadczeniem życiowym i zawodowym Sądu Rejonowego, ocena osobowego i nieosobowego materiału dowodowego, którą sąd odwoławczy w pełni akceptuje. Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c., sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Zaś, do naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. mogłoby dojść tylko wówczas, gdyby apelujący wykazał uchybienie podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, to jest, regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 16 grudnia 2005 roku w sprawie III CK 314/05). Zdaniem Sądu Okręgowego, nie można zarzucić sądowi pierwszej instancji naruszenia powyższych reguł. Co istotne w sprawie, jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Należy zaznaczyć, że tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 15 grudnia 2005 r., I ACa 513/05, LEX nr 186115). W odniesieniu do powyższego, w ocenie sądu drugiej instancji, strony procesu nie zdołały wykazać, aby Sąd Rejonowy naruszył przepis art. 233 § 1 k.p.c., poprzez dokonanie istotnych ustaleń w sposób sprzeczny z treścią zebranego materiału dowodowego. Zdaniem Sądu Okręgowego, na powyższe wskazuje uzasadnienie wyroku sądu pierwszej instancji, które posiada elementy niezbędne, jak też dane pozwalające na kontrolę rozstrzygnięcia w granicach zaskarżenia. Należy zaznaczyć, że zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. Wszechstronne rozważenie zebranego materiału oznacza uwzględnienie wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu oraz wszystkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych środków dowodowych, a mających znaczenie dla ich mocy dowodowej i wiarygodności. Przy czym, Sąd Rejonowy wystarczająco wyjaśnił dlaczego nie uwzględnił wszystkich zaoferowanych przez strony dowodów. Powyższe wynika z dopuszczalnej oceny całości materiału dowodowego i to oceny w granicach uprawnienia, jakie daje sądowi przepis art. 233 § 1 k.p.c. Ostatecznie, w ocenie Sądu Okręgowego, wbrew zarzutom obu apelacji, w granicach zaskarżenia, ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy są prawidłowe, przede wszystkim wystarczające oraz kompletne, a wyprowadzone z nich wnioski nie budzą zastrzeżeń. W konsekwencji, ustalenia te sąd odwoławczy podziela i przyjmuje za własne, zatem nie powiela (podobnie Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 20 stycznia 2010 r., II PK 178/09, LEX nr 577829; 14 maja 2010 r., II CSK 545/09, LEX nr 602684; 27 kwietnia 2010 r., II PK 312/09, LEX nr 602700; 8 października 1998 r., II CKN 923/97, OSNC 1999 Nr 3, poz. 60).

W sprawie szczególnego podkreślenia wymaga to, że przy specyfice pracy powoda jest właściwie niemożliwe ścisłe i precyzyjne ustalenie na podstawie przedstawionej przez strony dokumentacji pracowniczej zasadności zgłoszonych pretensji. W sytuacji takiej winien mieć zastosowanie przepis art. 322 k.p.c., zgodnie z którym, jeżeli w sprawie o naprawienie szkody, o dochody (tu roszczenia ze stosunku pracy), zwrot bezpodstawnego wzbogacenia lub o świadczenie z umowy o dożywocie sąd uzna, że ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest niemożliwe lub nader utrudnione, może w wyroku zasądzić odpowiednią sumę według swej oceny, opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy. Przykładowo, jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 11 sierpnia 2015 r., III PK 152/14 (Lex nr 1938287), w sytuacji, gdy pracownik udowodnił, że pracował w godzinach nadliczbowych, a jedynie - wobec nieprowadzenia przez pracodawcę ewidencji czasu pracy - nie może udowodnić dokładnej liczby przepracowanych godzin, ustalenie wynagrodzenia może nastąpić według reguł z art. 322 k.p.c. Za naruszenie tego przepisu można zaś uznać nie tylko jego niezastosowanie i całkowite oddalenie powództwa przy jednoczesnym ustaleniu, że zasada została udowodniona, a jedynie brak jest dostatecznych dowodów na wysokość żądania, ale także jego błędne zastosowanie, polegające na arbitralnym ustaleniu wysokości "odpowiedniej sumy", bez rozważenia wszystkich okoliczności sprawy. Powyższa kwestia poruszona została również w wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 13 września 2017 r. III APa 11/17 LEX nr 2416072. Tenże Sąd Apelacyjny stwierdził, że w sytuacji, gdy pracownik udowodnił, że pracował w godzinach nadliczbowych, a jedynie - wobec nieprowadzenia przez pracodawcę ewidencji czasu pracy - nie może udowodnić dokładnej liczby przepracowanych godzin, ustalenie wynagrodzenia może nastąpić według reguł z art. 322 k.p.c. Za naruszenie tego przepisu można zaś uznać nie tylko jego niezastosowanie i całkowite oddalenie powództwa przy jednoczesnym ustaleniu, że zasada została udowodniona, a jedynie brak jest dostatecznych dowodów na wysokość żądania, ale także jego błędne zastosowanie, polegające na arbitralnym ustaleniu wysokości "odpowiedniej sumy", bez rozważenia wszystkich okoliczności sprawy. W sprawie, wobec tak ustalonego stanu faktycznego, Sąd Rejonowy prawidłowo zinterpretował i zastosował reguły postpowania ujęte w art. 322 k.p.c.

Należy również zaakcentować, że sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w graniach apelacji, w graniach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania (art. 378 § 1 k.p.c.). Stosując zasady przyjętego modelu apelacji pełnej cum benefitio novorum, obowiązkiem sądu odwoławczego nie jest rozpoznanie samej apelacji lecz ponowne merytoryczne rozpoznanie sprawy w granicach zaskarżenia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 16 lutego 2017 r., I ACa 1268/16, LEX nr 2289452). Jednakże, zarówno judykatura, jak i doktryna zgodnie uznaje, że z ustanowionego w art. 378 § 1 k.p.c. obowiązku rozpoznania sprawy w granicach apelacji nie wynika konieczność osobnego omówienia przez sąd w uzasadnieniu wyroku każdego podniesionego argumentu. Za wystarczające należy uznać odniesienie się do sformułowanych w apelacji zarzutów i wniosków w sposób wskazujący na to, że zostały one przez sąd drugiej instancji w całości rozważone przed wydaniem orzeczenia (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 22 sierpnia 2018 r., III UK 119/17, LEX nr 2542602; z dnia 4 września 2014 r., I PK 25/14, OSNP 2016 nr 1, poz. 6). Orzecznictwo Sądu Najwyższego stoi na stanowisku, iż sąd rozpoznający apelację powinien się odnieść tylko do wszystkich tych zdarzeń i zarzutów zgłoszonych w postępowaniu apelacyjnym, które mogłyby spowodować skutki materialnoprawne (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2012 r., II CSK 314/11, LEX nr 1130158). Z powyższego wynika, iż sąd drugiej instancji nie musi kazuistycznie odnosić się do każdego z zarzutów apelacji lecz wystarczającym jest zbiorcze odniesienie się do najważniejszych ich motywów. W ocenie sądu odwoławczego, nie miało również miejsca przekroczenie zasady swobodnej oceny materiału dowodowego polegające na jego wybiórczej ocenie oraz pominięcie dowodów potwierdzających stanowisko powoda i pozwanej, co miało doprowadzić do wyprowadzenia przez sąd I instancji błędnych wniosków i ustaleń faktycznych.

Tak więc, mając na uwadze dotychczasowe rozważania, nie tracąc z pola widzenia zgłoszonego przedawnienia roszczeń, odnosząc się do zarzutów pozwanej Spółki, Sąd Rejonowy nie popełnił błędu w ustaleniach faktycznych, nie ma w nich dowolnej oceny dowodów zaoferowanych przez strony procesu, jak to zarzucił apelujący pracodawca. Zarzuty w postaci bezzasadnego i pozbawionego dowodów uznania, że powód faktycznie, w okresie od 1 kwietnia 2018r. do marca 2021r., pokonywał bezumownie 700 km miesięcznie własnym samochodem w celach służbowych bez żadnego ekwiwalentu pracodawcy oraz przyjęcia, że powód, niezależnie od otrzymanego ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej, wydał na ten cel dodatkowe kwoty, są co do zasady bezpodstawne. Pozwany, w zakresie ww. pretensji, tj., zwrotu kosztów dojazdu powoda do miejsc świadczenia pracy własnym środkiem transportu oraz zwrotu powodowi należności za pranie we własnym zakresie odzieży roboczej, zgłosił zarzut przedawnienia, który zasługuje na uwzględnienie. Roszczenia ze stosunku pracy ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 291 § 1 k. p.). Przedawnienie roszczeń ze stosunku pracy polega na tym, że po upływie okresów wskazanych w przepisie (okresów przedawnienia) roszczeń takich „nie można dochodzić" przed właściwym organem powołanym do rozstrzygania sporów ze stosunku pracy. Przy przedawnieniu - zasadniczo po upływie określonego czasu - roszczenia są niezaskarżalne, przez co powództwo skierowane do sądu powinno zostać oddalone bez rozpoznania merytorycznego.

Nie ma sporu co do tego, że pozwana zawarła z powodem umowę o pracę w charakterze sprzątacza na czas określony od dnia 01 kwietnia 2018r. do 31 marca 2020r., w której wskazano miejsce wykonywania pracy na obiektach objętych usługą (...) Spółka komandytowa. Następną umowę o pracę zawarto na czas określony od dnia 01 kwietnia 2020r. do 30 czerwca 2020r. W umowie wskazano miejsce wykonywania pracy powoda na stanowisku sprzątacza na obiekcie (...) S.A. w W. objętym usługą (...) Spółka komandytowa. Kolejną umowę o pracę strony zawarły na czas określony od dnia 01 lipca 2020r. do dnia 30 czerwca 2022r. W umowie wskazano miejsce wykonywania pracy powoda na stanowisku sprzątacza na obiekcie (...) S.A. w W.. Powód dojeżdżał prywatnym samochodem do obiektów, które sprzątał w W. oraz w M., G., K., O., R., L., S., O., woził kosiarkę, podkaszarkę, paliwo do kosiarki, narzędzia pracy, zabierał śmieci z obiektu. Co istotne, w zależności od potrzeb powód dojeżdżał do obiektu raz w tygodniu, raz na dwa tygodnie lub raz w miesiącu. W styczniu 2021 roku pozwany zawarł kontrakt na utrzymanie porządku w obiekcie (...) w W. i marcu 2020 roku przeniósł powoda do pracy na terenie tego obiektu. Powód, dojeżdżając do poszczególnych obiektów w celu ich sprzątnięcia, korzystał z prywatnego samochodu, którym woził sprzęt i narzędzia pracy, zabierał śmieci pozostałe po sprzątnięciu terenu. Słusznie zatem ustalił Sąd Rejonowy, że odszkodowanie należy się powodowi wyłącznie za okres zatrudnienia u pozwanej od 1 kwietnia 2018 r. do marca 2021 roku, kiedy został przeniesiony do obiektu (...) w W. i nie używał już samochodu prywatnego do celów służbowych. Zatem, zgodnie z doświadczeniem zawodowym i faktami w sprawie, sąd pierwszej instancji prawidłowo uznał, że powód w ciągu dwóch tygodni w każdym miesiącu pokonywał trasę około 350 km, miesięcznie przejeżdżał około 700 km, licząc ówczesną stawkę za kilometr po 0,7195 zł. Roszczenie w tym zakresie zostało zgłoszone w piśmie procesowym pełnomocnika powoda z 23 lutego 2023 roku. Mając na uwadze prawidłowe ustalenia Sądu Rejonowego, że zwrot kosztów dojazdu powoda do miejsc świadczenia pracy własnym środkiem transportu należy się wyłącznie za okres zatrudnienia od 1 kwietnia 2018 r. do marca 2021 roku, ustalenia tegoż sądu co ilości przejechanych kilometrów, częstotliwości dojazdów, przyjętej stawki za kilometr, nadto, przyjmując datę zgłoszenia tej pretensji do sądu na dzień 23 lutego 2023 roku, uwzględniając zarzut przedawnienia (roszczenia ze stosunku pracy ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne), zasądzoną na rzecz powoda kwotę 17 627, 75 złotych tytułem zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodu niebędącego własnością pracodawcy należało obniżyć do kwoty 5 876 złotych.

W ocenie sądu odwoławczego, co do zasady, na uwzględnienie zasługuje żądanie powoda zasądzenia ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej. Należność w kwocie 1 560 złotych tytułem ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej za okres od 1 kwietnia 2018 roku do 30 czerwca 2022 roku pełnomocnik powoda zgłosił do sądu w piśmie procesowym z 23 lutego 2023 roku. Powód pracował w charakterze sprzątacza porządkując teren obiektów objętych umową. Otrzymywał od pracodawcy po 4,30 zł miesięcznie za pranie odzieży roboczej. Uwzględniając warunki zatrudnienia powoda przy sprzątaniu terenu na zewnątrz przez cały rok, żądanie ekwiwalentu w kwocie po 12,50 zł za pranie kurtki i spodni dwa razy w miesiącu, wskazane przez powoda zgodnie z cennikiem w pralni, Sąd Rejonowy słusznie uznał za uzasadnione co do zasady. Jak to wskazał sąd pierwszej instancji, na podstawie art. 237 ⁹§ 2 k. p. pracodawca jest obowiązany zapewnić, aby stosowane środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze posiadały właściwości ochronne i użytkowo, oraz zapewnić odpowiednio ich pranie, konserwację, naprawę, odpylanie i odkażanie. Zgodnie z art. 237 ⁹§ 3 k. p., jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika. Powód, jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego, pracował w charakterze sprzątacza porządkując teren obiektów objętych umową zawartą przez pozwanego. Mając na uwadze prawidłowe ustalenia Sądu Rejonowego w tym zakresie, zgłoszenie do sądu pretensji zwrotu kosztów prania odzieży roboczej za okres od 1 kwietnia 2018 roku do 30 czerwca 2022 roku w piśmie procesowym z 23 lutego 2023 roku, uwzględniając zarzut przedawnienia (roszczenia ze stosunku pracy ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne), zasądzoną na rzecz powoda kwotę 1 560 złotych tytułem ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej należało obniżyć do kwoty 837 złotych.

Wobec nieskuteczności zarzutów procesowych pozwanej Spółki, zarzut naruszenia art. 25 ^{(

1 )}§ 4 k. p. okazał się chybiony. Jak to prawidłowo ustalił Sąd Rejonowy, pozwana Spółka zawarła z powodem trzy kolejne umowy o pracę na czas określony: od dnia 1 kwietnia 2018 r. do 31 marca 2020 r., od dnia 1 kwietnia 2020 r. do 30 czerwca 2020 r. i od dnia 1 lipca 2020 r. do dnia 30 czerwca 2022 r. Pozwana zawiadamiała Państwową Inspekcję Pracy o zawarciu z powodem kolejnej umowy o pracę na czas określony powyżej limitu określonego w art. 25 ^{(

1)} § 1 i 3 k. p., która służy zaspokojeniu rzeczywistego okresowego zapotrzebowania na pracę uzasadnionego obiektywnymi przyczynami leżącymi po stronie pracodawcy, zgodnie z umową z (...) S.A. na świadczenie usług utrzymania czystości w obiekcie(...) W.. Jak wynika z materiału dowodowego, w marcu 2021 roku powód przeniesiony został do pracy na terenie obiektu (...) W.. Ma rację Sąd Rejonowy, że wobec zmiany miejsca zatrudnienia powoda odpadła przesłanka uzasadniająca zatrudnienie powoda na okres dłuższy niż 33 miesiące na podstawie trzeciej umowy na czas określony. Umowę o pracę zawartą na okres od 1 lipca 2020 r. należy wobec tego uznać za umowę o pracę na czas nieokreślony. Doszło w związku z tym do niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę, bez sporządzenia przez pracodawcę pisemnego oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia. W sprawie nie ma wątpliwości, że styczniu 2021 roku, bez zachowania formy pisemnej, zmieniono powodowi miejsce wykonywania pracy określone w umowie na (...) W.. Ustała więc obiektywna przyczyna zawarcia nielimitowanej umowy o pracę na czas określony i umowa o pracę zawarta na czas określony od lipca 2020 r. z mocy prawa stała się umową o pracę zawartą na czas nieokreślony. Zgodnie z art. 25^{(

1)} § 1 k. p. okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony, a także łączny okres zatrudnienia na podstawie umów o pracę na czas określony zawieranych między tymi samymi stronami stosunku pracy, nie może przekraczać 33 miesięcy, a łączna liczba tych umów nie może przekraczać trzech. Stosownie do treści art. 25^{(

1)} § 3 k. p., jeżeli okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony jest dłuższy niż okres, o którym mowa w § 1, lub jeżeli liczba zawartych umów jest większa niż liczba umów określona w tym przepisie, uważa się, że pracownik, odpowiednio od dnia następującego po upływie okresu, o którym mowa w § 1, lub od dnia zawarcia czwartej umowy o pracę na czas określony, jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Na podstawie art. 25 ^{(

1)} § 4 pkt 4 k. p., przepisu § 1 nie stosuje się do umów o pracę zawartych na czas określony w przypadku gdy pracodawca wskaże obiektywne przyczyny leżące po jego stronie, jeżeli ich zawarcie w danym przypadku służy zaspokojeniu rzeczywistego okresowego zapotrzebowania i jest niezbędne w tym zakresie w świetle wszystkich okoliczności zawarcia umowy. Stosownie do treści art. 25^{(

1)} § 5 k. p., pracodawca zawiadamia właściwego okręgowego inspektora pracy, w formie pisemnej lub elektronicznej, o zawarciu umowy o pracę, o której mowa w § 4 pkt 4, wraz ze wskazaniem przyczyn zawarcia takiej umowy, w terminie 5 dni roboczych od dnia jej zawarcia. Na podstawie art. 29 § l ^{(

1)} k. p., w przypadku zawarcia umowy o pracę na czas określony w celu, o którym mowa w art. 25^{(

1)} § 4 pkt 1-3, lub w przypadku, o którym mowa w art. 25^{(

1)} § 4 pkt 4, w umowie określa się ten cel lub okoliczności tego przypadku, przez zamieszczenie informacji o obiektywnych przyczynach uzasadniających zawarcie takiej umowy. Co ważne w sprawie, już w trakcie czynności kontrolnych, przeprowadzonych przez Państwową Inspekcję Pracy w (...) spółce komandytowej z siedzibą w P. stwierdzono, że w styczniu 2021 roku, bez zachowania formy pisemnej zmieniono powodowi miejsce wykonywania pracy określone w umowie na (...) W..

Zarzut pozwanego w postaci naruszenia przez sąd pierwszej instancji art. 39 k. p. w związku z art. 40 k. p., nie znajduje uzasadnienia. Powód posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności wydane na stałe. W pozwanej firmie zatrudniony był jako osoba niepełnosprawna. G. Ż. otrzymuje również rentę, jest zdolny do wykonywania pracy dostosowanej do możliwości psychofizycznych w warunkach pracy chronionej, w jakich zatrudniony był w pozwanej firmie. Przy czym, należy odróżnić przesłanki orzekania o stopniu niepełnosprawności od warunków przyznania prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Orzeczony u powoda stopień niepełnosprawności w żaden sposób nie dyskwalifikował go jako pracownika. Pracodawca zawierał z powodem kolejne umowy na czas określony. Ma rację sąd pierwszej instancji, że powód jako pracownik, w chwili rozwiązania stosunku pracy podlegał, zgodnie z art. 39 k. p., ochronie przedemerytalnej. W wypadku powoda rencisty, ochrona przedemerytalna nie została wyłączona na podstawie przepisu art. 40 k. p., bowiem powód zdolny jjest do wykonywania pracy dostosowanej do możliwości psychofizycznych w warunkach pracy chronionej, w jakich zatrudniony był w pozwanej firmie z orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Co ważne w sprawie, pozwany, mimo wniosku powoda o sprostowanie świadectwa pracy i przywrócenie do pracy, ustalenia przez Państwową Inspekcję Pracy, iż w związku z przeniesieniem powoda do pracy na terenie obiektu (...) w W. umowa o pracę zawarta na czas określony od dnia 01 lipca 2020 r. stała się umową o pracę na czas nieokreślony, odmówił dalszego zatrudnienia powoda. Pozwany naruszył w ten sposób zasadę niedyskryminowania pracownika, w związku z czym powodowi należy się odszkodowanie na podstawie art. 18 ^3d k. p., zgodnie z którym osoba, wobec której pracodawca naruszył zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, ma prawo do odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, ustalane na podstawie odrębnych przepisów. Toteż rację ma Sąd Rejonowy, że umowa o pracę z powodem zawarta od dnia 01 lipca 2020 r. na czas nieokreślony na podstawie art. 39 k. p., nie powinna być rozwiązana aż do czasu uzyskania przez powoda wieku emerytalnego w listopadzie 2023 roku.

W nawiązaniu do powyższego, nieskuteczny jest zarzut pozwanego naruszenia przez sąd pierwszej instancji art. 18 ^3a k. p., 18^3b k. p. i 18^3d . Zasadę niedyskryminowania w zatrudnieniu wyraża przepis art. 18 ^3a § 1 - 3 k. p., zgodnie z którym pracownicy powinni być równo traktowani w zakresie nawiązania i rozwiązania stosunku pracy, warunków zatrudnienia, awansowania oraz dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych, w szczególności bez względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony, zatrudnienie w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy. Równe traktowanie w zatrudnieniu oznacza niedyskryminowanie w jakikolwiek sposób, bezpośrednio lub pośrednio, z przyczyn określonych w § 1. Dyskryminowanie bezpośrednie istnieje wtedy, gdy pracownik z jednej lub z kilku przyczyn określonych w § 1 był, jest lub mógłby być traktowany w porównywalnej sytuacji mniej korzystnie niż inni pracownicy. Za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu uważa się, stosownie do treści przepisu art. 18 ^3b § 1 pkt 1 k. p., różnicowanie przez pracodawcę sytuacji pracownika z jednej lub kilku przyczyn określonych w art. 18 ^3a § 1 k. p., którego skutkiem jest w szczególności odmowa nawiązania lub rozwiązanie stosunku pracy. Pracodawca zawierał kolejne umowy na czas określony z powodem, który w chwili rozwiązania stosunku pracy podlegał, zgodnie z art. 39 k. p., ochronie przedemerytalnej. Pozwany, mimo wniosku powoda o sprostowanie świadectwa pracy i przywrócenie do pracy oraz ustalenia przez Państwową Inspekcję Pracy, iż w związku z przeniesieniem powoda do pracy na terenie obiektu (...) w W. umowa o pracę zawarta na czas określony od dnia 01 lipca 2020 r. stała się umową o pracę na czas nieokreślony, odmówił dalszego zatrudnienia powoda. Pozwany naruszył w ten sposób zasadę niedyskryminowania pracownika, w związku z czym powodowi należy się odszkodowanie na podstawie art. 18 ^3d k. p., zgodnie z którym osoba, wobec której pracodawca naruszył zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, ma prawo do odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, ustalane na podstawie odrębnych przepisów. Umowa o pracę z powodem zawarta od dnia 01 lipca 2020 r. na czas nieokreślony na podstawie art. 39 k. p., nie powinna być rozwiązana aż do czasu uzyskania przez powoda wieku emerytalnego w listopadzie 2023 roku. Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd Rejonowy nie popełnił błędu zasądzając od pozwanego na rzecz powoda odszkodowanie na podstawie art. 18 ^3d k. p. w dopuszczalnej wysokości 15 000,00 zł.

Reasumując, apelacja pozwanego z przyczyn opisanych wyżej spotkała się z częściową aprobatą Sądu Okręgowego, przeto, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., sąd odwoławczy zmienił pkt 3 wyroku, w ten sposób, że zasądzoną na rzecz powoda kwotę 1 560 złotych tytułem ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej obniżył do kwoty 837 złotych. Zmienił również pkt 4 zaskarżonego orzeczenia w ten sposób, że zasądzoną na rzecz powoda kwotę 17 627, 75 złotych tytułem zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodu niebędącego własnością pracodawcy obniżył do kwoty 5 876 złotych. Na podstawie art. 385 k.p.c., sąd odwoławczy w pozostałym zakresie oddalił apelację pozwanej jako bezzasadną.

Apelacja powoda jest niezasadna w całości. Co do zarzutów naruszenia prawa procesowego, to ocena sądu odwoławczego w tym przedmiocie poczyniona została już na wstępie rozważań. Podniesione w apelacji naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności nieuwzględnienie wszystkich dowodów oraz naruszenie art. 233 § 2 k.p.c. poprzez ocenę dowodów z przekroczeniem granic rzetelnej oceny materiału dowodowego, bez ich sprecyzowania i wskazania konkretnych uchybień sądu pierwszej instancji, uniemożliwia poddanie takich zarzutów instancyjnej weryfikacji. Całkowicie niezrozumiałymi jest żądanie apelanta zasądzenia rzecz powoda G. Ż. kwoty 9 030,00 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od daty złożenia powództwa to jest od dnia 10 sierpnia 2022 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę. Roszczenie to zostało uwzględnione przez Sąd Rejonowy w całości i to od z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu. W taki sam sposób nastąpiło zasądzenie od pozwanej (...) Spółki komandytowej z siedzibą w P. na rzecz powoda G. Ż. kwoty 1 560,00 zł tytułem ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej. Jednakże, mając na uwadze ustalenia Sądu Rejonowego w tym zakresie, zgłoszenie do sądu pretensji zwrotu kosztów prania odzieży roboczej za okres od 1 kwietnia 2018 roku do 30 czerwca 2022 roku w piśmie procesowym z 23 lutego 2023 roku, uwzględniając zarzut przedawnienia (roszczenia ze stosunku pracy ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne), zasądzoną na rzecz powoda kwotę 1 560 złotych tytułem ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej sąd odwoławczy obniżył do kwoty 837 złotych.

Zasądzenie na rzecz powoda kwoty 40.000 złotych w miejsce uwzględnionej kwoty 15.000 zł tytułem odszkodowania jest żądaniem nieuzasadnionym. Orzekając w tym zakresie Sąd Rejonowy nie popełnił błędu i należycie miarkował zasądzone odszkodowanie. Należy mieć tu na uwadze treść art. 18 ^3d k. p., zgodnie z którym osoba, wobec której pracodawca naruszył zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, ma prawo do odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, ustalane na podstawie odrębnych przepisów. Zasądzona kwota jest więc wyważona, odpowiednia w odniesieniu do zarobków powoda, przede wszystkim nie narusza treści ww. przepisu.

Sąd Rejonowy zasądził na rzecz powoda kwotę 17 627,75 zł tytułem zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodu niebędącego własnością pracodawcy. Wyżej wskazana należność została wyliczona w oparciu o prawidłowe ustalenia sądu meriti, z podaniem przyjętego okresu rozliczeniowego i stawek wówczas obowiązujących. Jednakże, mając na uwadze ustalenia Sądu Rejonowego, że zwrot kosztów dojazdu powoda do miejsc świadczenia pracy własnym środkiem transportu należy się wyłącznie za okres zatrudnienia od 1 kwietnia 2018 r. do marca 2021 roku, ustalenia tegoż sądu co ilości przejechanych kilometrów, częstotliwości dojazdów, przyjętej stawki za kilometr, nadto, przyjmując datę zgłoszenia tej pretensji do sądu na dzień 23 lutego 2023 roku, uwzględniając zarzut przedawnienia (roszczenia ze stosunku pracy ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne), zasądzoną na rzecz powoda kwotę 17 627, 75 złotych tytułem zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodu niebędącego własnością pracodawcy sąd odwoławczy obniżył do kwoty 5 876 złotych. Toteż żądana kwota 21 656,00 złotych jest zawyżona i częściowo uległa przedawnieniu.

Co do żądania uwzględnienia powództwa o unieważnienie świadectwa pracy z 30 czerwca 2022r., uznania na podstawie art.45 k. p. rozwiązania umowy o pracę jako naruszającą przepisy prawa pracy stosowane przy wypowiadaniu i rozwiązywaniu umów o pracę, żądania uwzględnienia powództwa o wypłatę wynagrodzenia za miesiąc lipiec 2022 roku, uwzględnienia na podstawie art. 47¹k. p. powództwa o zasądzenie odszkodowania za czas wypowiedzenia 3-y miesięczny przysługujący na podstawie art. 36§1 pkt3 KP, żądania zaliczenia okresu od 01 lipca 2022 do 31 października 2022r. do stażu pracy, wreszcie uznania rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w trybie art. 56 §1 KP. z uwzględnieniem art. 39 KP. jako bezzasadne i przyznanie odszkodowania za bezzasadne zwolnienie w wysokości 3 miesięcznego odszkodowania co stanowi kwotę 9030,00, należy stwierdzić, że w zaistniałym stanie faktycznym takie roszczenia powodowi nie mogą skutecznie przysługiwać, na co wyraźnie wskazał sąd pierwszej instancji. Sąd Rejonowy uwzględnił wszystkie, dopuszczalne w świetle Kodeksu pracy, roszczenia pracownicze powoda, które znalazły oparcie w stanie faktycznym sprawy.

Zmiana orzeczenia poprzez przyznanie od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Wieluniu na rzecz adwokata J. G. z Kancelarii Adwokackiej w W. kwoty 5400 złotych powiększoną o podatek VAT z uwzględnieniem wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 kwietnia 2020 r. sygn. SK 66/19 w miejsce kwoty 1395,00 zł z 23% podatkiem od towarów i usług, przewidzianym w przepisach o podatku od towarów i usług tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi G. Ż. z urzędu w pierwszej instancji, nie jest zasadna. Sąd Rejonowy nie był zobowiązany do bezpośredniego stosowania uregulowań konstytucyjnych. W ocenie sądu odwoławczego, takim rozstrzygnięciem sąd meriti nie naruszył ochrony praw majątkowych działającego w sprawie pełnomocnika z urzędu.

Ostatecznie, na podstawie art. 385 k.p.c. sąd odwoławczy oddalił apelację powoda jako pozbawianą wszelkich racji.

Mając na względzie wynik postępowania apelacyjnego, na zasadzie art. 100 k.p.c., koszty procesu między stronami w drugiej instancji zostały zniesione. Zdaniem sądu, zasada słuszności nie sprzeciwia się takiemu rozstrzygnięciu, bowiem w sprawie nie ma dysproporcji pomiędzy kosztami poniesionymi przez każdą ze stron oraz kosztami, które każda ze stron powinna ponieść wskutek ostatecznego rozstrzygnięcia apelacji, obie apelacje były skierowane do całości rozstrzygnięcia.

O kosztach udzielonej powodowi w drugiej instancji pomocy prawnej z urzędu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie § 10 ust.1 pkt 1 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 i § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. poz. 1800 ze zm.) oraz § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2019 r. poz. 18).

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE